รู้สึกว่า! ตัวเองไม่มีค่า

ผมเป็นนักศึกษา ปีหนึ่งของมหาลัยแห่งหนึ่งครับ
พอดีวันนี้ ผมต้องไปเสนอหข้อทำรายงานกับอาจารย์ ซึ่งหัวข้อที่ผมคิด ผมใช้เวลามากมายในการนั่งคิด เรียบเรียง จนคิดว่า นี่แหละ! อาจารย์คงจะให้ผ่านไปได้แน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นครับ อาจารย์ด่าเกี่ยวกับความคิดของผมใหญ่เลย หาว่าผมไม่มีความคิดอย่างโน้นอย่างนี้ ซึ่งอยากจะบอกว่า ผมเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายมาก มีอะไรมากระทบจิตใจหน่อย ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง แม้จะเป็นเรื่องที่ตนเองถนัดก็ตาม รู้สึกว่าตัวเองสู้คนอื่นไม่ได้ รู้สึกไม่มั่นใจในอนาคตของตัวเอง หลายๆคนก็ให้กำลังใจผมนะครับ ต้องขอบคุณอย่างมากเลย แต่มันก็เป็นคำพูดธรรมดา ที่ถึงแม้จะรู้ว่าเปนความหวังดีของเค้า แต่ก็รู้สึกว่าฟังไปก็แค่เท่านั้น ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ที่จะทำให้ตัวเองเป็นคนที่เก่งและดีกว่านี้

 

เมื่ออ่อนไหว สติหาย รู้เฉย เข้าสู้ครับ

 

เอาแบบคนฉลาดพริ้วหรือคนรักตัวเองดีหละ
ฉลาดพริ้วก็ต้องเอาสิ่งที่อาจารย์วิจารณ์อยากให้เราทำมาทำให้ได้อย่างที่มันอยากจะเห็น
จะได้สอบผ่าน
ฝืนๆใจนึกว่าโดนมันข่มขืน หลับหูหลับตาให้มันผ่านๆหมดๆไป
ถ้าแบบรักตัวเอง ต้องเข้าใจ
ว่าทีเรายังเคยไปว่าใครๆว่าโง่บ้าง ไม่เข้าท่าบ้างเลย
สิ่งที่เราคิดว่าเจ๋งสุดตรีน คนอื่นมันจะว่าเห่ย มันเป็นธรรมดา
ใครจะมีปัญญาไปทำอะไรให้ถูกใจคนทุกคน
คิดแบบนี้แล้วสบายใจได้หลอกตัวเองไปวันๆแบบไม่รับผิดชอบอะไร
แต่ถ้าคิดแบบคนที่จะต้องลุกขึ้นเวลาล้ม
ต้องคิดว่า
ขอบคุณทุกคำด่า คำวิจารณ์
เอาทุกๆคำมาคิดดู
ว่าที่เขาวิจารณ์มันจริงหรือเปล่า
ถ้าจริง ก็เอาไอเดียนั้นมาปรับปรุงให้เป็นstyleเรา
ถ้าไม่จริง ก็อย่าไปสนใจกะมันเลย
กรองเอาสิ่งดีๆมา คัดเอาสิ่งกากๆออกไป
รักตัวเองมากๆ อย่าลืมว่าพ่อกับแม่รักเรา
แค่นี้แหละ
เด้วก็จบละ4ปี

 

ทำสมาธินะ เป็นบ่อเกิดของปัญญาทั้งปวง

ธรรมแห่งความสำเร็จ คือ อิทธิบาท ๔ ประกอบด้วย ฉันทะ วิยิยะ จิตตะ วิมังสา ทำอะไรต้องสำเร็ด้วยดีแน่นอน

ส่วนคำพูดของคนอื่น ไม่ว่าใคร ๆ ก็ตาม ไม่ไพเราะเท่าฟังธรรม เพราะธรรมะ ไม่เสียด ไม่แทง ตราบใดที่หูยังต้องฟังเสียงคน หรือฟังสิ่งใดก็ตาม อารมณ์ย่อมเกิดขึ้น เวทนาย่อมเกิดขึ้น มีทั้งชอบคือสุข ไม่ชอบคือทุกข์ ถ้าเฉย ๆ ไม่สุขไม่ทุกข์ก็เป็นอุเบกขา เหล่านี้มันเป็นธรรมชาติคู่โลกมานาน วิธีตัดคือ ได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน สิ่งต่าง ๆ ย่อมไม่มีอยู่ ณ ที่นั้น ทุกข์ก็ไม่มี สุขก็ไม่มี

การใส่ใจไม่พอใจใครหรือโกรธใคร ๆ คน ๆ นั้นเขาไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าเราโกรธ แต่เราซิคิดไปเองคนเดียวโดยที่คน ๆ นั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย จะมีประโยชน์ไหม

ดังนั้นได้ยินก็สักแต่ว่าได้ยิน แล้วก็ตัดเลย

เขาพูดมา เสียงมันเกิดขึ้นมา เข้าหูเรา เสียงมันอยู่แบบนั้นตลอดไม่ได้ แล้วมันก็ดับไป
ความทุกข์ความกังวลของเราเหมือนกัน มันก็เกิดขึ้น แล้วก็ดับไปได้เหมือนกัน ถ้าจะดับให้เร็ว วิธีการอีกอย่างหนึ่งคือ ให้กำหนดรู้ที่ทุกข์เท่านั้น ทุกข์ก็จะดับไปเอง แต่อย่าไปสาวหานะว่า ทุกข์เพราะอะไรใครทำ ทำทำไม รับรองว่าทุกข์มันจะยิ่งพอกพูน

การกำหนดรู้ทุกข์ อาจจะทำแบบนี้นะสำหนับคนฝึกใหม่ ภาวนาว่าทุกข์หนอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดยที่เอาใจจดจ่อไว้ที่ตัวทุกข์นี้ โดยไม่ต้องไปฝืน ไปบังคับที่จะตัดมัน ทุกข์มันจะดับไปเอง

 

รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ...ไปทำไม.....?

​

​

​

ตั้งใจทำให้เพื่อเป็นกำลังใจ ชีวิตเพิ่งเริ่มต้นต่อสู้ต่อไปนะจ๊ะ ​

​

 

หนทางยังอีกยาวไกล เราต้องรับรู้และกล้าเผชิญหน้ากับปัญหา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม หากเราไม่ให้กำลังใจตัวเองแล้ว ใครที่ไหนจะช่วยเราได้
ตนเตือนตนให้พ้นผิด ตนเตือนจิตตนได้ ใครจะเหมือน ตนเตือนตนไม่ได้ ใครจะเตือน ตนแช่เชือน ใคร่เตือนก็ป่วยการ ค้นหาตัวตนของตัวเอง โดยวิธีพุทธะ สวดมนต์ไหว้พระ ทำบุญ เพื่อสติปัญญา และความสุขทางใจ ไม่มีอะไรมีค่า เท่ากับการน้อมนำพระวจนของพระพุทธเจ้าเข้ามาเพื่อเตือนใจของเราได้หรอก ศึกษา พิจารณา วิเคราะห์ และสรุป แล้วน้องจะรู้ว่ายังมีอะไรมากมายที่เรายังไม่ได้เรียนรู้และสัมผัส มิตรภาพมีทุกที่ เพียงเราอย่าปิดกั้นตัวเองออกจากโลกภายนอก ยังมีเพื่อน พี่น้องกัลยาณมิตรอีกมากมายที่คอยเป็นกำลังใจให้นะค้ะ อนุโมทนา บุญรักษา ค่ะ

 

ใครช่วยหาคลิปฝรั่งไม่มีแขนและขา มีแต่ตัวกับหัวล้มแล้วยังลุกได้มาให้ดูหน่อยสิ
ไม่เกี่ยวกับกระทู้หรอก แค่ชอบดูเฉยๆ

 

คำปลอบใจ ไม่เอาเนาะ

งั้นมา ดูเรื่อง การสร้างความคิดกัน

ขอชูโลงด้วยคำว่า สังกัป

อะนะ คำอะไรก็ไม่รู้ ไม่ค่อยคุ้นหู แต่เชื่อไหมว่า ฟรั่งเขาเห็นคำนี้
แล้วเขาปิ๊ง ขอยืมไปใช้ เขียนใหม่ว่า Concept

เอาหละ สังกัป ไม่ใช้ก็ได้ ต่อไปนี้จะพูด Concept แต่ถ้าอยาก
จะเป็นนักคิดที่ดีให้ได้ ก็ขอให้ฝึกระลึกรู้ Concept เป็น คำว่า สังกัป นะ
อย่าได้อ่านโดยให้ ความคิดที่ไม่มีดิสเบรก แล่นไปอ่านเป็นคำว่า คอนเซ็ป
[ มีเกมส์ให้เล่นระหว่างอ่านด้วยแหะ ,คนแนะนำคนนี้ถ้าจะบ้า ]

อรัมภบท คลายเส้น อะนะ ต้องทำให้ใจ ให้ร่าเริงเสียก่อน อย่าปล่อย
ให้ใจหดหู่ แล้วนึกอยากอยู่กับหดหู่เสียให้เข็ด มันหดหู่ได้ไม่จริงหลอก
หากเราหาอะไรมาทำให้ร่าเริง มันก็หลุดได้ ทำจิตใจให้แจ่มใส ผุดผ่อง
ยังความปลอดโปล่งให้ถึงพร้อม

วิธีการเป็นคนมี Concept
------------------------

การที่เราจะ พูด ทำ อ่านเขียน ตอบข้อเขียน ให้ อาจารย์ที่สอนเรา
อ่านแล้ว ดูเสมือนว่า เรามี Concept ก็คือ เราต้อง เก็บวัตถุประสงค์
ของเรื่อง ของเนื้อหาวิชา เอามาเป็นข้อๆ เป็น Concept จดจำไว้ให้
เป็นคำกะชับเหมาะสำหรับ บริกรรม อุทานในใจ หรือเพียงระลึกเพียงใจ
ไหวๆก็รู้ว่ามันพร้อมอยู่ที่ปาก(คล้ายๆอาการจำไม่ได้ ติดอยู่ที่ปาก แต่
อันนี้มันสั่นไหวในใจ และพร้อมจะออกจากปากแต่อย่าให้ออกไป ให้มัน
มีอาการพร้อมพอ -- มันเป็น สมาธิที่เสมอกายเสมอใจ,สัมมาสมาธิ )

เราเอา Concept เหล่านั้น มาฝึกระลึกด้วยใจ ให้ลงใจ อย่าเพียง
แค่ติดปาก

หลังจาก เก็บ Concept ได้ลงใจแล้ว ก็หัดขยายความหมายของ
Concept เหล่านั้นออกมาเป็น เนื้อหาแวดล้อม ใคร่ครวญออกมา
ขยายออกมา เลือกเฉพาะที่ใช่ ที่รัดกุม ไม่ทำให้แล่นไปเพราะหลงConcept
เพราะโลภอยากรีบพูดConcept เพราะขัดเคืองแล้วแล่นไปในConcept
คนละหัวข้อ ---- ตรงนี้สำคัญนะ ตัวตัดสินเลย ตอนเราขยายความต้อง
ไม่ทำให้เนื้อหามันแล่นไป คาบเกี่ยว Concept คนละข้อ ตัวได้คะแนน
เลยหละ ถ้าเกิดการคาบเกี่ยวก็ตรงข้ามเลย จะเป็นตัวตัดแต้ม

แต่มันไม่เต็มร้อย ยังไงเสีย คนที่เป็นอาจารย์เขาจะไม่ให้คะแนนเต็ม
ร้อยทันที ท่านจะต้องขยักไว้ ที่นี้เรารู้นี่ ว่าท่านยังมีคะแนนอีกส่วน
ขยักไว้ แล้วเราจะทำให้ คะแนนที่ถูกกักไว้ออกมาได้อย่างไร

ก็ต้องชี้ว่า นอกจาก ระลึกคำ Concept เป็นข้อๆ สั้นๆ ให้ลงใจ แล้ว
ค่อยๆขยายความออกมา ไม่ให้ลักลั่นกัน คุณจะต้อง จบด้วยการแสดง
ตัวอย่างประกอบเนื้อหาสาระทั้งหมดที่พูดมาด้วย เพื่อให้เห็นว่าเราประยุกต์
ใช้เป็นจริงๆ สามารถประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้

แต่.... ตอนพูดตัวอย่างนี้ ก็ให้ทำคล้ายๆ การขยายความ Concept
คือ ต้องไม่ลักลั่นไปยัง Concept ข้ออื่น เว้นเสียแต่ ตอนจะจบประโยค
ของตัวอย่าง คุณต้องหยอดให้เป็น Concept ข้ออื่นไว้

ตัวนี้แหละ ที่จะเป็นความแตกต่าง และรีดคะแนนออกมา เพราะหากคุณ
สามารถพูดบรรยายขยายความด้วยตัวอย่าง แต่ตอนท้ายกับมีบทส่ง บทรับ
ความที่มันเป็นการบรรยายตัวอย่าง มันใหญ่โต มันเฟือจะรับฟัง มันเหมือน
น้ำจะท่วมทุ้ง แต่หากมี บทรับ บทส่ง นะ มันจะเหมือน การลื่นไหลของ
Concept ที่ร้อยเรียงไว้ได้สละสลวย ชนิดขุนอินทร์ต้องยอมแพ้

ฝึกทำแบบนี้บ่อยๆ เนืองๆ กับ เนื้อหาสาระวิชา หรือ เรื่องชีวิตที่คุณสนใจ
แม้แต่เรื่องปฏิบัตธรรมะ ก็ใช้ได้นะ

ลองๆ ทำดู แล้วคุณจะเป็นคน ฉลาดยิ่งกว่าปุถุชนธรรมดาได้เลยทีเดียว

 

เย็นๆ เข้าไว้ครับ, อาจารย์แรงไป หรือ เราคิดมากไป..?

สิ่งที่อาจารย์พ่นออกมาอาจเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่เก็บมาใส่ใจให้มันลามไปคิดถึงเรื่องอื่นๆ ด้วย ก็ยังพอใช้เป็นจุดแก้ไขตัวเองได้บ้าง

อย่าโทษ หรือ ตำหนิตัวเองในแง่ลบครับ เสียสุขภาพจิต และ ยังเป็นการสะกดจิตตัวเองไปในตัวด้วย

 

อนุโมทนากับทุกท่านครับ ครับที่ได้มาให้ประโยชน์ ให้กำลังใจ ให้หนทางคนในที่นี้

เคยเห็นคนเก่งคนประสบความสำเร็จคนน่าชื่นชมเค้าท้อถอยไหม เค้ามีแต่ท้อแล้วเก็บเอาเป็นพลังไปข้างหน้า
ต่างกันแค่นี้เอง

 

พี่ติงขอส่งกำลังใจมาช่วยน้องนะคะ
คนเรา กว่าจะเดินได้คล่อง ก็ต้องหัดเดิน และเคยล้มมาก่อน
นักวิ่ง กว่าจะวิ่งแข่ง จนได้เหรียญทอง ก็ต้องเคยแพ้มาก่อน
นักธุรกิจ ที่เก่งๆ ล้วนเคยผิดพลาดมาแล้วทั้งสิ้น
คนเรา ไม่รู้ จึงมาเรียน
คนเรา ไม่เก่ง จึงมาหาความรู้
ทุกคน ในโลกนี้ ล้วนเคยผิดพลาด และล้มเหลวมาแล้วทั้งสิ้น

ดังนั้น การที่น้องโดนตำหนิเรื่องงาน
มองอีกด้าน ก็น่าจะเป็นเรื่องดี
เพราะเราได้ฟังแนวคิดของอาจารย์
และจะได้โอกาส ในการนำเสนองานอีกครั้ง
การได้ทำอะไร บ่อยๆ มากๆ ทำให้เราแกร่งและเก่งนะคะ
เชื่อว่า
คงไม่ใช่น้องคนเดียว ที่เป็นอย่างนี้
สู้ต่อไปนะคะ​

 

ขอบคุณมากๆ เลยครับ ใจดีทั้งนั้นเลย กระซิกๆ T-T

 

หลังจากอ่านทุกความคิดเห็น รู้สึก อาย จังเลยครับ ที่ได้โพสกระทู้นี้ลงไป ทำไมวันนั้นเราอ่อนแอ อย่างนี้ -_-'

 

ก็เพราะ คุณไปเปิดโอกาสให้ จิตตกอยู่ภายใต้สภาวะต่ำต้อย จนอิ่มอารมณ์

พออิ่มอารมณ์มันก็มีกำลังมาก พอมันมีกำลังมาก มันก็ลากเราไปทำ

แต่ ตอนมันลากเราไปทำนั้น หากมันลากไป ลงที่อื่น วิธีอื่น แทน
การเข้าหากลัยาณมิตรนั้น คุณก็จะได้รับทุกข์เผ็ดร้อนกว่านี้ แต่นี่คุณ
เข้ามาหากลัยณธรรม ระบายใส่ในแหล่งที่มีคุณธรรม ก็เลยได้รับความ
เผ็ดร้อนเหมือนกัน แต่มันไม่ร้อนรุ่ม มันเป็นร้อนที่ทำให้เราย้อนระลึก
รู้กายรู้ใจตน สำรวจตน ดูลีลาตน

คุณก็พิจารณาไปในอาการเหล่านั้น ให้แลเห็นซึ่ง คุณ และ โทษ
เห็นรสอร่อยในการเสพอารมณ์

จะหมกมุ่นในอารมณ์ หรือ จะดำริออกจากอารมณ์

ก็ขอให้พิจารณาให้แยบคาย

หนทางที่เป็นไปด้วยความไม่ยึดมั่นถือมั่น จะทำให้คุณมี "จิตอิสระ"
ไม่ถุกจองจำด้วย "ความน้อยเนื้อต่ำใจ" หรือ "ความจ้าวบทบาท"

เมื่อจิตอิสระจาก สภาวะจองจำทั้งสอง คุณย่อมมีสุขอย่างยิ่ง

 

เป็นเรื่องปกตินะคะ หมอก็เคยเป็น ให้เข้าใจว่ามันเป็นธรรมดาของโลกนะ... แล้วจะชินไปเอง
หมออยากให้กำลังใจว่าอย่าท้อนะ ให้เราฮึดใหม่ เพราะการสร้างสรรค์สิ่งดีงามต่างๆในโลก ล้วนเกิดขึ้นจากสิ่งที่คนอื่นมองว่าไร้สาระนี่แหละค่ะ ให้มั่นใจในตัวเองเข้าไว้ หากสิ่งที่เราคิดและทำ ไม่เดือดร้อนใคร และคิดว่า ทำประโยชน์ให้สังคมส่วนรวมได้ ก็ขอให้มั่นใจและทำต่อไปนะคะ คนบนโลกมีเป็นพันหมื่นล้านคน จะให้คนมาคิดแนวเดียวกับเราทุกคน ยากนะ...

หมอขอให้กำลังใจนะคะ สู้ค่ะ

 

แค่ปีหนึ่งเอง หวั่นไหวซะแล้ว
ยัง ยังไม่จบ ยังต้องผจญภัยอีกมากในชีวิต
ตอนนี้การเรียน ต่อไปการงาน และส่วนตัวอีกจิปาถะถ้าเจอแค่นี้อ่อนไหว
แล้วเมื่อไหร่จะเข้มแข็ง ตอนผมเรียนผมว่าหนักกว่าคุณอีก ถูกดุว่าสารพัด
นับครั้งไม่ถ้วนถูกตราหน้าดูถูกจากคนรอบข้าง แต่ผ่านมาได้อย่างภาคภูมิใจ
สิ่งที่ถูกครู อาจารย์ตำหนิกลายเป็นสิ่งที่เตือนสติ และเห็นจริงถึงข้อบกพร่อง
ผิดพลาดในสิ่งที่เขาตำหนิเมื่อเจริญวัยขึ้น มีวุฒิภาวะมากขึ้น

ผมเคยมีกระดาษกลม ๆ ที่มีอารมณ์"โทสะ"ผสมอยู่รอบโต๊ะเต็มไปหมด
เพราะ "อดทน" จึงผ่านไปด้วยดี จนทุกวันนี้จึงได้ดีเพราะ "อดทน"
อนาคตคุณจะรู้ว่าทำไม ปัจจุบันอดทนไปก่อนถึงแม้จะไม่เข้าใจว่า
"ดีขนาดนี้ยังตำหนิฉันทำไม" คำตอบ คือ "ยังมีดีกว่านี้" อยู่เสมอ

 

พี่ๆ เข้าไม่ได้ให้กำลังใจอย่างเดียวนะ...
พี่ๆเขาล้วนมีประสบการณ์มาก่อน เจอปัญหามามากกว่า...
พี่ๆเขาบอกทางออก ล้วนแล้วดีๆทั้งนั้น 55555...
เราต้องน้อมเอามาใส่ตัวนะ อย่าอ่านเฉยๆซิ...ต้องคิดตามด้วย.(และต้องสงบนะ)
และปัญหาที่เกิดนั้นเป็นปัญหาที่มีกันทุกคนแหละพี่ก็ยังทำงานเรืองพวกนี้ก็มีมามากเลย เราต้องสู้กับมัน โดยใช้คำสอนของพระพุทธเจ้าและจงเชื่อเพราะนั่นคือความจริงที่ประเสริฐที่สุด

และที่น้องบอกว่า ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ที่จะทำให้ตัวเองเป็นคนที่เก่งและดีกว่านี้ นักปราชญ์บอกว่าโง่นะ...

และอย่าโทษตัวเองเด็ดขาด ถ้าน้องเรียนจบนะร้อยทั้งร้อยน้องจะบอกว่าปัญหานี้เล็กมากๆๆๆๆๆๆและจะภูมิใจที่ผ่านมาได้ เอ้อนะ..(ยิ้ม) และไม่นานมันจะผ่านไปแล้วน้องจะมานั่งหัวเราะที่หลัง 555..แต่ต้องสู้กับมันก่อน พี่ก็ยังไม่เก่งมากเรามาสู้กับมันพร้อม ๆกับพวกพี่ๆ นะเราจะสู้กับมันทุกวัน ทุกเวลา ทุกลมหายใจยิ่งดี ล้มบ้างชั่งมันลุกใหม่ จะ 100-1000..... ก็สู้ใหม่นะ เราสู้ไปพร้อมกัน

จำไว้นะ "คนเก่งในทางโลก คือ หินโสโครกในทางธรรม" สู้ๆๆนะ​

 

คนเราจะไม่มีค่าก็ต่อเมื่อรู้สึกว่าตัวไม่มีค่านี่แหละค่ะ
ติเพื่อก่อค่ะ เมื่อล้มแล้วก็ต้องลุกค่ะ
ยินดีล่วงหน้านะคะ

 

ทำใจสู้ๆเข้าไว้นะครับเดียวมันก็ผ่านไป ชีวิตของพี่คล้ายกับของผมมากครับ
เหมือนชีวิตสู้อยู่คนเดียว หาทางออกไม่ค่อยเจอ มีปัญหาหนักๆขึ้นมาก็นั่งกลมอยู่คนเดียว
แต่มันก็สอนอะไรหลายอย่างนะครับ มันสอนให้ผมสู้กับชีวิตสู้กับปัญหา แม้มันจะหนักแค่ไหน ขอเพียรใจสู้ๆๆเข้าไว้ อะไรๆๆมันก็ดีเอง
เป็นกำใจให้ครับ

พี่ลองมาเป็นหนึ่งในเครือข่ายความดีดูนะครับ อาจมีอะไรดีๆๆ ขึ้นมมัง
hi5 - ╠PEC╣เครือข่ายความดี•™ ลองดูนะครับ