อยากรู้แต่ไม่อยากถาม!!!!!

ผมอยากรู้มากครับว่า.....ถ้านักเรียนทำผิดแล้วถูกคุณครูลงโทษ
โดยการเฆี่ยนแล้วครูจะบาปไหมครับ
แล้วถ้าแอบด่าคุณครูในใจแล้วเราจะบาปไหมครับ

 

เอ .... กระทู้นี้ อ่านแล้ว ต้องยิ้มก่อนเลยนะคะ ........

ตกลงว่า ถามหรือเปล่าเอ่ย หรืออยากรู้แต่ไม่อยากถาม มาบอกเท่านั้นหนอ ..... ^^

 

อื้ม.. รอดูคำตอบดีกว่า :d

 

เจตนาเป็นเครื่องกำหนดกรรม
ครูเฆี่ยนเด็กด้วยโทสะจริต เป็นอกุศลจิต+อกุศลกรรม ได้รับทุกข์ทันทีในขณะจิตนั้นเพราะจิตใจถูกเผาด้วยเพลิงโทสะ ได้รับผลจากวิบากที่เบียดเบียนสัตว์ด้วยการประทุษร้าย บาปแรง
ครูเฆี่ยนด้วยเมตตาจิตอยากให้เด็กได้ดี เป็นกุศลจิต ได้รับสุขอันเกิดจากเมตตา แต่กายกรรมอันประทุษร้ายสัตว์จะส่งผลให้ได้รับผลจากวิบากในภายหลัง บาปไม่แรง
ครูเฆี่ยนด้วยอุเบกขาจิต ปราศจากความยินดี ยินร้าย วางอารมณ์เป็นกลางทั้งก่อนกระทำ ระหว่างกระทำ หลังกระทำ ไม่บาปเพราะทำหน้าที่โดยไร้เจตนาและความยินดี ยินร้าย
ส่วนนักเรียนด่าครูในใจด้วยโทสะจริต ด่าด่าแล้วก็ลืม เลิกแล้วต่อกัน บาปน้อย
ถ้าจิตผูกพยาบาต ได้รับผลจากวิบากมาก

 

*** ครูลงโทษนักเรียน ****

แต่ละการกระทำ กาย วาจา ใจ...ส่งผลได้มากมาย
ครูตีนักเรียน...ผลที่ได้ นักเรียนเจ็บกาย บ้างก็เจ็บใจ บ้างก็จำเจ็บแค้นครู แต่ทำอะไรไม่ได้
ครูดุสอน....ผลที่ได้ กับบางคนก็เชื่อ กับบางคนก็ไม่เชื่อ ไม่สนใจ ไม่อยากจดจำ
นักเรียนที่เคยถูกตี...บางคนก็ไม่ทำอีก เพราะเข้าใจ ก็ถือเป็นผลดีสำหรับครู
แต่นักเรียนบางคน....ผิดแล้วผิดอีก การลงโทษตีนั้น ไม่ได้ผลอะไร เสมือนว่าครูทำให้นักเรียนเจ็บตัวอย่างเดียว
นักเรียนบางคน...ย้อนแอบไปแก้แค้นครู ครูก็ต้องรับผลไป เป็นคู่กรณีคู่สัญญาคู่กรรมกันต่อไป

การกระทำเกิดขึ้นมาแล้ว
ไม่ว่าตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจ ไม่ว่าเจตนา หรือไม่เจตนา...ก็มีผลตอบแทนทั้งสิ้น

หนึ่งการกระทำส่งผลมากมาย
ถ้าการกระทำนั้น ส่งผลไปเบียดเบียนเขา ทำให้เขาเป็นทุกข์....อนาคตเราก็ต้องได้รับผลตอบแทนที่เป็นทุกข์นั้น
ถ้าการกระทำนั้น ผลไปทำให้เขาเป็นสุข ช่วยให้เขาพ้นจากนิสัยเสีย...อนาคตเราก็จะได้รับผลตอบแทนนี้เช่นกัน

บุญ....เป็นแสงสว่าง สดใส
บาป...เป็นความมืดมิด อับเฉา
จะทำอะไร จึงต้องพิจารณารอบครอบ คิดให้ไกล ให้กว้าง ครอบคลุม

วิธีการสอนแบบหนึ่ง ใช้ได้ดีกับคนแบบหนึ่ง
สังเกตว่า พระพุทธเจ้าไม่เคยตีใครให้เจ็บตัว ท่านจะชี้บอกความจริง ผลของการกระทำนอนาคต
ถ้าบอกซ้ำแล้วเขาไม่เชื่อ ท่านก็จะอุเบกขา
ก็ต้องปล่อยเขา ไปตามนิสัยตามกรรมของเขาเอง
คือ สงสารเห็นใจ ช่วยแล้วแต่เขาไม่รับ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** หลักสัจจะธรรม ****

...ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย ตัวกระทำมีผลตอบแทน....
นี่เป็น แก่นสารสัจจะธรรม

เมื่อเราสร้างการกระทำขึ้นมาแล้ว ก็เกิดเป็นตัวตนของการกระทำนั้นขึ้นมา
สมัยพุทธกาล เรียกว่า "ตัวกระทำ"
ตัวกระทำเป็นของใครของมัน ตามติดไปเหมือนเงาตามตัว
ไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ไม่ว่าเจตนาหรือไม่เจตนา...ก็มีผลตอบแทนทั้งสิ้น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** ผลจากการกระทำ คือ ผลตอบแทน ****

หนึ่ง การกระทำ...มีทั้งผลดี ผลเสีย
ผลตอบแทน....จึงย้อนกลับมา มากกว่า หนึ่ง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ขนขวายมาแสดง แต่ไม่ได้ห้ามอ่าน

อ้างอิง : ( แปะเผื่อเอาไว้ ไม่ได้มุ่งหมายจะตอบ แค่เผื่ออยากรู้ถ้วน )

ว่าด้วย การเฆี่ยนตีเป็นการสั่งสอน

 

นักเรียนทำผิด แล้วครูลงโทษ โดยมีเจตนาเพื่ออบรมสั่งสอนให้หลาบจำ
ไม่ทำผิดอีก ย่อมถือว่าครูได้ทำหน้าที่ของตนครบถ้วนตามจรรยาบรรณของครู
ถ้าครูละเว้นไม่ทำตามหน้าที่ก็ถือว่าบกพร่องต่อหน้าที่ของครู การทำตามหน้าที่
ไม่น่าจะเรียกว่าบาปนะ

แต่การที่แอบด่าครูในใจจะเรียกว่าบาปไหม เราก็ไม่รู้ชัด แต่เรารู้ว่าการไม่เคารพ
ครู ปรามาสครู คิดไม่ดีกับครู จะมีผลทำให้ปิดกั้นปัญญามีผลให้รับความรู้ที่ครู
ถ่ายทอดให้ไม่ได้หรือทำให้มีอุปสรรคเรียนจากครูไม่รู้เรื่อง ก็ได้ และวันหน้า
ถ้าเราเกิดต้องไปมีอาชีพเป็นครู หรือต้องสอนลูกหลานของตัวเอง ก็มีวิบากกรรม
คือลูกหลาน หรือลูกศิษย์ไม่เชื่อฟังและไม่เคารพเรา

หากเข้าใจเรื่องกฏแห่งกรรม เรื่องทำสิ่งใดไว้ก็จะได้ผลเป็นอย่างนั้น
หากรู้สำนึกผิดได้และอยากกลับตัวกลับใจ ก็ขอขมาครูแล้วขอให้ครูอโหสิกรรม
กับพ่อแม่เราก็ควรขอขมาขออโหสิกรรมด้วยก็ดี ถือเป็นการสร้างนิสัยอ่อนน้อม
ถ่อมตน ลดทิฏฐิมานะ สลายอัตตาหยาบๆลงได้ จะมีผลให้เป็นคนที่เปิดใจรับรู้ความรู้ใหม่ๆ
ได้ง่ายกว่าเดิม

ปล.ถ้าโชคร้ายไปเจอครูทุศีล ขาดคุณธรรมแห่งความเป็นครู ก็กำหนดใจให้อภัยครูเสีย
จะได้ไม่ต้องมีเวรซึ่งกันและกัน หลีกได้ก็หลีก หลีกไม่ได้ก็อภัยไป จนกว่าจะพ้นจากกันไป

 

*** เส้นทางชีวิตที่ต้องเลือกเอง ****

เอาดี...กับ....เอาชั่ว
ส่วน พระพุทธเจ้า มุ่งหลุดพ้นทุกข์...จึงไม่เอาทั้งดี ไม่เอาทั้งชั่ว
เพราะ ดี กับ ชั่ว ยังต้องผูกพันธ์กันต่อไปในโลก
ตายไปแล้ว ก็ต้องเกิดมาใหม่บนโลก เพื่อกลับมาเอาดี เอาชั่วใหม่
วนเวียน ไม่รู้จักจบสิ้น

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

สมัยนี้ในกรุงเทพ พ่อแม่เลี้ยงลูกด้วยเงิน สอนลูกด้วยละครแบ่งชนชั้นของชาวเกย์ที่เป็นผู้ผลิต
ผลที่ได้จากการอบรมสั่งสอนของพ่อแม่บางคนทำให้..
1.เด็กมีความกร้าวร้าว
2.ชั่งพูดชั่งจำชั่งเลียนแบบ
3.ไม่รู้จักกาลเทศ
4.กล้าแสดงออกมาขึ้น ทั้งในทางที่ดี และในทางที่ไม่ได้เพราะมีเหตุและผลเพื่อตอบโต้ตามบทละคร

เอาแค่นี้ก่อนนะเท่าที่นึกออก แต่ต่างกับเด็กไม่ค่อยดูละคร จะเรียนเก่งกว่าหรือฉลาดกว่าในด้านการเรียนรู้เชิงวิชาการ
กระนั้นก็ขึ้นอยู่กับพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเด็กด้วย บ้างก็เลี้ยงให้ลูกเรียนเก่งเพื่อตอบสนองกิเลสส่งเรียนหมอเพื่อให้จบมาแล้วเปิดกิจการซ่อมบำรุงรักษามนุษย์ รวยเละ (เขาว่างั้น)


เอ๊า..แล้วสรุปคร่าวๆ หากการศึกษาเราศึกษาไปเพื่อด้านใดก็ย่อมส่งผลนั้นกลับสู่ตัวเองและสังคมในวันข้างหน้ากันอยู่ดี

แต่พอพูดอย่างนี้บางพวกเข้าใจว่าไม่สนับสนุนการศึกษาและด่วนสรุปเลยก็มีนะ ฮาแตกเลย

กล่าวคือ การศึกษาเชิงวิชาการควรอยู่ภายใต้พื้นฐานของศีลธรรมจริยธรรมอันดีงาน ตลอดจนประเพณีวัฒนธรรมที่ดีงามมาตั้งแต่โบราญด้วย

 

*** ควบคุมตนเองไม่อยู่ ****

ลูก ลูกศิษย์ ทำผิดพลาด
โกรธ โมโห ตีแทบล้ม ตบหัวแทบคว่ำ
เมื่อ การกระทำเกิดขึ้นมาแล้ว
คราวนี้ ตัวกระทำมันไม่ตาย เสมือนถ่ายคลิ๊บวีดีโอเอาไว้ จะกี่ล้านปี มันก็คงอยู่
จึงต้องรับผิดชอบการกระทำของตน ต่อไป

- " หนุมาน ผู้นำสาร "