เจอดีจนได้............

สมัยหนึ่งก็นานมาแล้ว ตอนที่ผมยังบวชอยู่นะ อยู่องค์เดียว

เป็นช่วงออกพรรษาแล้ว อากาศในป่าดีมากๆ สดชื่นจริงๆ

เป็นช่วงระหว่างฤดูฝนเข้าสู่ฤดูหนาว มองไปทางไหนก็เขียวขจีไปหมด

ธรรมดาของพระที่ชอบธุดงไปในสถานที่ต่างๆ ก็เริ่มที่จะออกเดินทางกันก็จะเป็นช่วงนี้แหละ

แต่ตัวผมเองยังไม่ได้คิดจะไปที่ไหน อยู่กับที่ ก็เจริญภาวนาไป

ควบคู่กับการอ่านหนังสือธรรมะ เรียกว่า เอาทั้งปริยัติและก็ประพฤปติบัติควบคู่กันไป

มีเรื่องจะเล่าสู่กันฟังนะครับ อย่างตอนเช้าผมไปบิณบาตร ถ้าไม่ได้คุยกับญาติโยมแบบทักทายกัน

วันนั้นทั้งวันอย่าหวังว่าจะได้คุยกับผู้คน เป็นใบ้ไปเลย ถ้าคุยคนเดียวก็เกรงว่าตัวเองจะบ้าเอาได้

เช้าวันหนึ่งนะ มีโยมท่าทางนักเลงท่านหนึ่ง มีอายุแล้ว ไปไหนชอบเอามีดเหน็บขนาดใหญ่พกติดตัวไปด้วย

แกมาใส่บาตรผม แกถามผมว่า หลวงน้า (ถามแบบให้เกียรติอ่ะนะ)

คือจริงๆ ผมมันหน้าตายังไม่ถึงหรอก แต่แกถามผมว่า ''หลวงน้า ไปอยู่ได้ไง องค์เดียว ในป่าบนเขาแบบนั้น ดูครึ้มมืด

น่ากลัวจะตาย ถ้าให้ผมนะบ่ายสามโมงเย็นจ้างก็ไม่ไปแล้วป่าเขาแถวนั้น''

ผมเองได้ฟังก็ยึ้มๆนะ รู้สึกครึ้มหน่อยๆ มันแบบใจพองๆเล็ก

ต่อมาไม่นาน มีพระฐุดงสองรูป เดินทางผ่านมา ได้ขอเข้ามาอาศัย พักชั่วคราว เพื่อที่จะเดินทางต่อไป

ช่วงเย็นหลังจากทำวัตร ก็ได้มีเวลาสนทนากัน พูดคุยกัน พระสองรูปก็แบบว่านะ ชื่นชมในตัวผมว่าเก่ง อยากฟังผมคุย

ผมก็แบบว่า คุยไปคุยมา ชักเริ่ม คุยเยอะ อธิบายธรรมได้ดี แบบว่ารู้มากไปหน่อย แต่พระสองท่านก็ตั้งใจฟัง

อย่างสมมุติ คุณธรรมจริงๆเลยผมทรงได้แค่ฌาณสองบวกมีวิปัสนาญาณเล็กน้อย

แต่ผมก็พูดเลย อธิบายเลย ถึงฌาสี่ อารมณ์เป็นอย่างงั้น อย่างนี้ ที่จริงมันก็ไม่ผิดหรอกนะ

เพราะผมอธิบายตามตำรา ตามปริยัติ

พอคุยจบ คุยเสร็จ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายเข้าที่พัก ผมเองก็ทำกิจวัตรของพระ

ก่อนจำวัดหรือนอน ก็คือทำสมาธิ พอสมควรแก่เวลา ผมก็ลมตัวลงนอน

แบบมีสตินะ เจริญสติอยู่ หัวยังไม่ทันถึงหมอนเลยนะ พอล้มตัวลงจะนอนเท่านั้นแหละท่านเอ๋ย..

มีเสียงดังกัมปนาท(เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา) ดุดัน แข็งกร้าว ตะหวาดลั่น มาทางด้านศรีษะของผม

เป็นเสียงผู้ชาย แต่เสียงเหี้ยมเกรียม เด็ดขาดมาก เสียงกระแทกจนผมลุกขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ

ตะหวาดลั่นเลย ว่า ''ว่าไงล่ะมหา!!'' แล้วก็หายไปเลย

ผมก็อึ้งเลย พอสักพัก ก็มาพิจรณา ค่อยๆพิจรณาก็ได้ความว่า พอมีความเข้าใจได้ว่า

ถ้าอยู่ในสายที่ปฏิบัติธรรม ถ้าพูดถึงมหากันแล้ว จะไปในทางแง่ลบนะ ไม่บวก

คือมหานี่รู้ธรรมะเยอะ แต่แบบปริยัติ เรียนจนเป็นมหาเปรียญ มีความรู้ปริยัติดี ประเภทรู้ไปหมดทุกอย่าง

รู้แต่ตำรา การเข้าถึงยังไม่มี แล้วการปฏิบัติตนของมหานี่ก็ตรงข้าม

ก็คือ ติดทางโลก ติดวัตถุ ติดพัศยศงี้เป็นต้น

เสียงที่ว่า หาตัวไม่เจอนะ แต่ก็เล่นเอา ผมหงอยเลย เลิกพองเลย

คิดๆก็ดีเหมือนกัน จากเริ่มพองเล็กๆ แฟบเลย!!

เป็นประสบการณ์เล่าสู่กันฟังนะครับ

อ่านเพลินๆนะครับ

อนุโมทนากับผู้ใฝ่ธรรมทุกๆท่าน

 

ขอบคุณ มากครับ กับบทความ
​

 

ช่วงที่ผมบวชก็เหมือนกัน อธิบายได้เป็นคุ้งเป็นแคว แต่ตัวเองปฏิบัติไม่ได้
จนพระพี่เลี้ยงท่านเรียกว่ามหา เรียกบ่อยๆเข้า ผมก็เริ่มอาย ต้องขอให้ท่านเลิกเรียก

นึกถึงตอนนี้ก็ยังอายอยู่เลยครับ อิอิ

 

มันส์ดี

เคยสดับมาว่า หากบวชเป็นพระแล้ว จะมี วินัย อยู่ข้อหนึ่ง ต้องถือโดยเคร่งครัด
คือ เรื่องการสอนธรรมะ หากตนไม่ได้ประสบมาเอง ประจักษ์มาเอง จะเล่าความ
ออกไปนี่จะถือว่า มุสา นี่หากไปเล่าความให้ฆารวาสฟังยิ่งผิดวินัยต้องปลงอาบัติด้วย

นอกจากนี้หากไม่ใช่เพราะเขาถามข้อปริยัติ หรือเราไม่ได้แจงออกไปก่อนว่าเราอ่านมา
แล้วพูดธรรมะออกไป ก็จะกลายเป็น การเทศนา ทีนี้การเทศนานี่ ต้องมีพระผู้ใหญ่
อนุญาติ หากไม่อนุญาติแล้วก็จะมาทำตัวเป็นครูสอนธรรมะไม่ได้เหมือนกัน

วินัย ของพระ เคร่งครัดดีเนาะ มีสิ่งที่คอยช่วยรักษาวินัยให้ด้วย ต่างกับฆารวาส
ลิบลับเลย

 

อนุโมทนาสาธุ

ภาษาไทยที่ใช้กันผิด
บิณฑบาต ไม่ใช่ บิณบาตร
บาตร ไม่ใช่ บาต
อนุญาต ไม่ใช่ อนุญาติ

 

โมทนาบุญด้วยครับ
ดีนะครับ ที่มีผู้มาเตือน ท่านคงหวังดีต่อคุณ

 

​

อนุโมทนา ด้วย ครับผม​

ระยะนี้ทางเว็บขอลบไฟล์เพลงที่ดำเนินอัตโนมัติออกก่อน เพราะทำให้เว็บโหลดหน้าช้า
บางสมาชิกจะแฮงค์ไปเลย / แก้ไขโดย ทีมผู้ดูแลเว็บบอร์ด​

 

อนุโมทนาครับผม
สงสัยผมก้คงเป็นหนึ่งในนั้นแน่ๆๆเรย
เตือนสติได้ดีมากครับ ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณที่เล่าสู่ฟังนะคะ
เป็นประสบการณ์ตรงที่น่าสนใจมาก​

 

It's a very interesting story. Anumothana Sathu

 

อนุโมทนาค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก เพราะเคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ซึ่งใกล้เคียงกันกับที่คุณเจอ ตอนไปปฏิบัติธรรมที่วัดถ้ำ ซึ่งวิเวก ในกลางดึกคืนนั้น กลับมาจากทำวัตรประมาณ 5 ทุ่ม นั่งโม้กับพี่สาวในกุฏิที่พักเสียงดังมาก คุยไปจนถึงเรื่องความหมายของคำว่า อวดอุตตริ เท่านั้นแหละ เสียงลมพัดต้นไม้ ตามด้วยเสียง กระแอม ของผู้ชายคนนึงดังลั่นเลย เสียงดุด้วยค่ะ เสียงเหมือนปรามให้หยุดพูดน่ะ ซึ่งบริเวณนั้นไม่มีกุฏิใกล้เคียงเลย และเต็มไปด้วยป่าเขา และเราก็อยู่กันเพี่ยงสองคน ส่วนกุฏิหลวงพ่ออยู่ห่างไปไกล ซึ่งไม่มีทางที่เสียงของหลวงพ่อจะดังมาถึงที่กุฏิเราอยู่ได้ เลยหยุดพูดกันทันที รู้สึกกลัวมาก คงเป็นเทวดา เจ้าป่าเจ้าเขา เขามาเตือนไม่ให้เราพูดมาก เพราะเราถือศีล 8 อยู่

 

เรียกว่าสภาวะฟุ้งธรรม

ผมก็เป็นอยู่บ่อยๆ ตอนพิมพ์นี่ก็เป็น

ว่าแล้วก็ต้องสำรวมตัวมั่งจะดีกว่า

ขออนุโมทนาครับ

 

ขออนุโมทนาบุญ จากเรื่องเล่าอันมากด้วยประโยชน์นี้นะครับ

 

อนุโมทนาครับ

ชอบและนับถือครับ

ผมละกลัวจริงๆไอผีนี่

ไม่รู้เป็นอะไร

 

อนุโมทนาค่ะ
ก็ดีนะ เวลามีอะไรมาเตือน
ไม่ว่าจะเป็นจิตเราเอง ครูอาจารย์ เทพพรหม ฯลฯ
ให้เรากลับมาอยู่กับจิตที่เป็นปกติ ไม่ฟุ้งไป
พืจารณารูปนามที่เป็นไปตามเหตุปัจจัย

คนบางคนนี่หลงไปไกล
พอมีเงินก็หลง มีความรู้ก็หลง มีฤทธิ์ก็หลง สารพัดจะหลงนะ
หลงพระพุทธเจ้าก็เยอะ หลงครูอาจารย์ก็เยอะ แทนจะเข้าถึงคำสอน ก็หลงอยู่กับคำสอน กับภาษา เข้าไม่ถึงเจตนา

({)

 

''ว่าไงล่ะมหา!!'' ^^

 

ขอบคุณค่ะ
ที่นำประสบการณ์ มาเล่าสู่กันฟัง​

 

ถ้าเรื่องจบที่ "ว่าไงล่ะมหา" แล้วตอนเช้าปรากฏว่าพระสองรูปนั้นไม่มีจริงล่ะก็....ท่าน มหา เอ๋ย....

ปล.อนุโมทนาสาธุกับเรื่องเล่าดีๆนะครับ

 

แต่ผมคิดว่าเรื่องที่เล่าได้สอนอะไรไปมากกว่าเรื่องลี้ลับ:boo:
โดยมีเนื้อหาไปในทางที่ควรสำรวมระวัง กาย วาจา ใจ