คนรอผี

คอลัมน์ ขนหัวลุก

"ใบหนาด"



"ลูกเกด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านกองขยะ

คนส่วนมากมักจะรังเกียจข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของคนตาย ตั้งแต่พวกเสื้อผ้า รองเท้า ไปถึงวิทยุ ทีวี ขนาดมีญาติผู้ตายยกให้ก็ไม่ค่อยอยากรับ มักจะนำไปบริจาคเป็นการกุศลทั้งนั้นแหละค่ะ

หลายๆ คนระแวงไปถึงของใช้มือสองที่วางขายตามคลองถม ตลาดนัดจตุจักร รวมถึงของหลุดจากโรงจำนำต่างๆ เพราะเกรงว่าเจ้าของเดิมอาจจะตายไปแล้ว เพื่อนดิฉันบางคนเห็นเขาวางแหวน, สร้อย, กำไล ขายหน้าโรงจำนำแถวบางรัก ดิฉันเห็นราคาถูกมากเลยชวนแวะดู แต่เพื่อนส่ายหน้ารีบฉุดมือเดินหนีทันที

"ไม่ได้กลัวผี" เธอบอกเหตุผล "แต่มองเห็นแล้วรู้สึกถึงความเศร้าลึกๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากของพวกนั้นจนสัมผัสได้...คิดง่ายๆ ว่าเจ้าของเดิมเขาต้องมีความทุกข์ เดือดร้อนแค่ไหน ถึงต้องเอาของรักมาจำนำ แล้วไม่มีเงินไถ่คืนจนต้องปล่อยขาดแบบนี้น่ะ?"

คิดแล้วก็เห็นด้วยกับเธอนะคะ!

แต่ดิฉันเคยเห็นคนในซอยเดียวกันที่ประชาสงเคราะห์ ดินแดงนี่เอง ที่ไม่เชื่อเรื่องนี้ แถมไม่หวาดกลัวจนผิดปกติ เล่นเอาคนบ้านใกล้เรือนเคียงขนหัวลุกไปตามๆ กัน

ลุงจัดเป็นข้าราชการบำนาญ อายุราว 70 ปี อยู่บ้านเยื้องๆ กับดิฉัน ตอนเช้ามืดก่อนรถขนขยะแล่นเข้ามา ร่างผอมสูงของลุงจัดก็จะผลักประตูรั้วออกเดินดุ่มๆ ไปยังกองขยะหัวมุมบ้านที่มีรั้วสังกะสีล้อมที่ว่างอยู่แปลงหนึ่ง...แล้วเริ่มต้นคุ้ยเขี่ยกองขยะ

เมื่อมีเสียงรถเก็บขยะแล่นเข้ามา ลุงจัดก็เก็บข้าวของติดมือเข้าบ้าน พระเดินเข้าซอยมาบิณฑบาตเป็นแถว ครู่หนึ่งพี่จรัลลูกชายคนเดียวของลุงจัด อายุเกือบ 40 แล้วแต่ยังเป็นโสดก็ขับรถออกไปทำงาน

เมียลุงจัดตายไปเพราะโรคไตพิการเกือบสิบปีแล้ว แทบจะไม่มีใครไปมาหาสู่บ้านนี้เลย ไม่เคยมีงานปีใหม่ งานวันเกิด ไม่มีแม้แต่เพื่อนของพี่จรัลมาหา แม้ว่าคืนวันศุกร์วันเสาร์จะไปเที่ยวเตร่กับเพื่อนฝูง กว่าจะกลับก็ดึกๆ ดื่นๆ เป็นประจำ

พี่จรัลเคยพูดยิ้มๆ กับพวกเราว่า...ไม่อยากให้เพื่อนมาบ้าน อายว่ะ!

ไม่ว่าใครๆ ก็เห็นใจพี่จรัลทั้งนั้น บางคนถึงกับบอกว่าถ้าเขาเจอแบบนี้คงไปเช่าห้องอยู่ที่อื่นแล้ว ปล่อยให้พ่ออยู่กับกองขยะท่วมบ้านไปคนเดียวก็แล้วกัน

ถ้าบอกว่าขยะในบ้านเฉยๆ อาจจะนึกภาพไม่ออก หรือไม่ชัดเจนก็ได้ค่ะ...ดิฉันเคยเอากับข้าวพิเศษอย่างผัดเผ็ดปลาดุกทอดกรอบบ้าง แกงเผ็ดปลาไหลบ้าง แม่ทำแล้วตักใส่ชามให้ดิฉันเดินไปให้ลุงจัดตอนเกรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน

เครื่องแต่งตัวที่เห็นจนชินตาคือ กางเกงขาสั้นเก่าๆ เสื้อยืดคอปกหรือเสื้อฮาวายที่คร่ำคร่าใกล้ขาดอยู่รอมร่อ...เสื้อผ้าจากกองขยะทั้งนั้นค่ะ!

ลุงจัดพูดจาขอบอกขอบใจ สั่งให้ดิฉันรอขณะที่แกไปถ่ายกับข้าวแล้วล้างชามให้สะอาดเรียบร้อย ใส่ส้มเขียวหวานหรือชมพู่สอง-สามลูกเป็นสิ่งตอบแทน

ระหว่างรอนั่นแหละค่ะ ดิฉันฉวยโอกาสดูสมบัติจากกองขยะของแก!

ด้านหน้าเป็นกล่องนมที่พับจนแบนแล้วมัดไว้หลายสิบมัด ตามโคนกระถางต้นไม้ใต้ชายคา กระป๋องเบียร์และน้ำอัดลม ตุ๊กตาพลาสติกหลายตัว ทั้งคอหัก แขนขาขาด...เกือบทุกตัวจ้องมองดิฉัน คล้ายจะแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ท่อยางขาดๆ สายยางสั้นกุด เชือกสั้นๆ รุ่ยร่าย ลังพลาสติกผุพังสำหรับใส่ขยะจนแทบล้น หมวกแก๊ปสีแดง กางเกงยีนส์ขาขาดข้างหนึ่ง ไม้หักๆ หลายสิบท่อน

ข้างบ้านยิ่งมีขยะมากมายเหลือเชื่อจริงๆ ค่ะ!

หน้ากากพัดลมหลายชิ้น กระติกน้ำร้อนไร้ฝา ลังใส่น้ำแข็งเล็กๆ หูหลุดข้างหนึ่ง ฝาครอบหลังทีวีที่หงายใส่ขยะเล็กๆ พวกกระเบื้องถ้วยกะลาแตก ตะไคร่จับเขรอะ

เก้าอี้ไม้สองขา เก้าอี้เหล็กที่นั่งหลุด บนฝาโอ่งมีทั้งเศษไม้เปื้อนสี ม่านขาดๆ ดินสอกุดๆ ปากกาลูกลื่นสิบด้าม ดิฉันลองหยิบมาขีดๆ ดู นึกว่าอาจจะใช้เขียนได้ แต่หมึกหมดค่ะ...หลายๆ ด้ามมองเห็นก็รู้ว่ามีแต่เปลือก ไม่มีไส้ใน ไม่รู้ว่าลุงจัดเก็บมาไว้ทำไม

นอกจากนั้นยังมีทีวีกับคอมพิวเตอร์อีกราว 4-5 เครื่อง!

ทีวีขาวดำจอเล็กๆ ขนาด 14 นิ้ว 3 เครื่อง ใครคงเอามาทิ้งที่กองขยะนานแล้ว คอมพิวเตอร์ผุพัง ไฟฉายเก่าคร่ำคร่า ถ่ายหลายอันที่บิดเบี้ยวหมดสภาพ โคมไฟที่ไม่มีหลอด นอกนั้นยังมีถังพลาสติกก้นรั่ว ชิ้นส่วนเครื่องยนต์อะไรไม่ทราบกองอยู่เกือบสิบอัน

ที่น่าแปลกคือไม่พบหนังสือเก่าๆ หรือแม้แต่หนังสือพิมพ์ในกองขยะนั่นเลย...ดิฉันเข้าไปบ้านลุงจัดหลายครั้ง แต่ก็มองเห็นขยะไม่ทั่วถึงหรอกค่ะ เพราะต้องรีบออกมาก่อนที่แกจะเห็นเข้า

เคยเห็นหลายๆ คนเก็บขยะที่คิดว่าพอจะมีราคาค่างวด เพื่อนำไปขายให้พวกซาเล้งที่ตระเวนเข้าซอยมาทุกวัน แต่ไม่เคยเห็นลุงจัดขายของให้ใครเลย แกเก็บลูกเดียวค่ะ

ดิฉันเคยอ่านพบว่าคนที่ชอบเก็บของเก่าๆ ไร้ค่า จิตแพทย์บอกว่าเป็นพวกขาดความเชื่อมั่นตัวเอง พวกกระเบื้องถ้วยกะลาแตกนั่นแหละคือสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจ

อ้อ! เสื้อผ้าที่ลุงจัดสวมใส่อยู่เป็นประจำ ไม่ว่าชุดไหนๆ ก็เก็บมาจากกองขยะเช่นกัน ดิฉันเคยเห็นแกเดินถือเสื้อกางเกงเก่าๆ ขาดๆ ที่เขาเอามาทิ้ง กำลังจะเลี้ยวเข้าบ้าน บอกดิฉันยิ้มๆ ว่า...ของยังดีอยู่แท้ๆ ไม่รู้ทิ้งทำไม น่าเสียดายนะหนู!

ชาวบ้านเชื่อกันว่าของเก่าๆ ที่เขาเอามาทิ้งนั้น คงจะมีของคนตายอยู่ไม่น้อย ไม่ช้าเจ้าของหรือวิญญาณคงจะมาตามทวงแน่ๆ ลุงจัดไม่กลัวผีหรือไง?

นับวันขยะก็ยิ่งมากมายจนแทบท่วมบ้าน ดูเหมือนจะไม่มีตรงไหนเลยที่ไร้ขยะ มองเข้าไปในบ้านก็มีแต่ทางเดินแคบๆ เท่านั้น...ตอนค่ำๆ บ้านลุงจัดมืดสลัวเพราะไม่เคยเห็นแกเปิดไฟ ทั้งประตูรั้วและไฟในบ้าน คนไม่รู้ต้องคิดว่าเป็นบ้านร้างแน่ๆ

ร่างตะคุ่มๆ เดินไปเดินมาอยู่ริมรั้ว บางทีก็หายเงียบเข้าไปในบ้าน...คนที่เคยคิดว่าภูตผีจะตามมาทวงข้าวของเลิกคิดไปแล้ว แต่เห็นบ้านลุงจัดตอนกลางคืนแล้วสยอง...ถ้าภูตผีมีจริงแล้วผ่านมาเห็นเข้าก็คงขนหัวลุกเพราะกลัวลุงจัดก็ได้ค่ะ!


Ref. http://www.matichon.co.th/khaosod/khaosod_detail.php?s_tag=03col18180949&day=2006/09/18