ภพภูมิที่บำเพ็ญบารมี

คือผมสงสัยว่าต้องเกิดเป็นมนุษย์เท่านั้นหรอครับที่จะบำเพ็ญบารมีได้



แล้วอยู่ภพภูมิอื่นสามารถบำเพ็ญบารมีได้ไหมคับเช่น สวรรค์ และนรก อย่างนี้อ่ะครับ



ถ้าสมมุติผมตกนรกอยู่แต่ใจเป็นกุศล ทำสมาธิบริกรรม พุทธ-โธ ไปเลื่อยๆจนใจสงบนี้ นี้สามารถผ่อนผันโทษได้ไหมครับ

 

สำหรับผมผมใช้คำว่าภพภูมิมนุษย์เป็นภพภูมิที่ " เหมาะ " ในการเข้าถึงอริยสัจจ์ ส่วนภพภูมิอื่น เหตุปัจจัยในการเข้าถึงอริยสัจจ์ ก็น้อยกว่าลดหลั่นกันไปจนถึงยากหรือปิดไปเลยสำหรับจิตดวงนั้นที่เข้าไปเสวยภพภูมินั้น

ส่วนพรหมชั้นสุทธาวาส ที่สามารถบรรลุนิพพานได้นั้น ก็ล้วนแต่เป็นพระอนาคาและผมเชื่อแน่ว่า ล้วนผ่านก็บำเพ็ญในภพมนุษย์เป็นหลักมาก่อนแล้วทั้งสิ้น

ถ้าเจ้าของทู้ตกนรกอยู่แต่ใจเป็นกุศลอยู่ ผมว่าคงไม่ตกแล้วหล่ะครับ แต่ผมว่าคงยากเพราะภพภูมินรก เสวยแต่ทุกขเวทนาอย่างเผ็ดร้อน เอาแค่ในโลกมนุษย์ก็พอเวลาทุกข์กายทุกข์ใจลองบริกรรมพรากจิตดูซิครับ มันยากที่จะสู้กับอุปปาทานขนาดไหน นรกคงไม่น้อยกว่าหรือเสมอกันเป็นแน่.........

 

ไม่ทราบจิงๆ รู้แต่ว่าการเกิดเป็นมนุดนั้นสุดประเสริฐ์เลิศล้ำ จะปฏิบัติธรรมเพื่อบรรลุนั้นก็ง่าย ขนาดเทพเทวา พระยานาคายังมโทนาสาธุด้วยเลย แต่ว่าจะมีสักกี่คนเล่าที่ปฏิบัติอย่างจิงจัง ขออนุโมทนากับผู้ที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบทุกๆท่าน และขอให้ถึงพร้อมอย่างที่ทุกๆท่านหวัง สา...ธุ

 

เหมือนเคยอ่านเจอว่าถ้าไม่ีมีความทุกข์ก็ไม่สามารถบำเพ็ญจนหลุดพ้นได้ อย่างเทวดา พรหม นั่งสมาธิไปเป็นแสนล้านปี ก็ไม่หลุดพ้นเพราะไม่มีความทุกข์ เลยมาลงผ่านคนแทน คนทรงหน่ะ ส่วนนรกนะไม่ต้องคิดหรอกว่าจะไปทำได้ ลองคิดดูว่าแค่มีดบาดนิ้ว หรือขาหัก แขนหัก ยังเจ็บแทบตาย แล้วนรกมันหนักกว่านั้นอีก ไม่มีว่างเว้นให้มาภาวนาหรอก นี้ที่ผมคิดนะ

 

ขอบคุณทุกคำตอบครับ ได้ความรู้มากๆ

 

ตอบจากที่จำได้ สุคติภูมิเกือบทั้งหมดบรรลุอริยผลได้เกือบทั้งหมด
ยกเว้นอสัญญีพรหมเพราะไม่มีนามธรรมคือ จิต มีแต่รูปธรรม
ส่วนอรูปพรหมที่่เป็นปุถุชนก็ไม่บรรลุเพราะไม่มี รูปธรรม ได้แก่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย
ทั้ง 2 ชนิด จะต้องเสวยสุขในภพตนจนสิ้นอายุขัยก่อน โบราณท่านถือว่า 2 ภพนี้เป็นภควันภูมิ คือ ยอดภูมิของปุถุชน
ส่วนอรูปพรหม ที่เป็นอริยบุคคล จะเหมือนพรหมชั้นสุทธาวาส คือ ปรินิพพานในภพนั้น

สาเหตุที่เทวดามักไม่ค่อยบรรลุ น่าจะเพราะเทวดาไม่มีทุกข์ ก็เลยไม่เกิดศรัทธาในมรรคที่ทำให้สิ้นทุกข์ เมื่อไม่มีศรัทธาการเดินตามมรรคก็ไม่มี ดังนั้นการบรรลุอริยผลก็ไม่มี

ส่วนในทุคติการบำเพ็ญกุศลเป็นเรื่องยากเพราะมีแต่การเขี้ยวกลืนกัน การเกิดจากทุคติแล้วไปสู่สุคติเป็นเรื่องยาก ท่านเปรียบกับบุรุษโยนแอกมีช่องเดียวลงในมหาสมุทร เพื่อให้เต่าตาบอดที่โผล่ขึ้นมาแค่ 1 ครั้ง ใน 100 ปี ได้สอดคอเข้าไปในแอกนั้น การกระทำของบุรุษนั้นยังง่ายกว่าอีก

การบำเพ็ญกุศลในนรก ไม่เคยได้ยินได้ฟังว่ามีใครทำ
แต่ในเดรัจฉานเคยอ่านเจอบ้าง เช่น พระเจ้าอโศกสวรรคต ไปเกิดเป็น งูเหลือม เพราะความโกรธที่เหล่าอำมาตย์ไม่ถวายทานให้แก่พระสงฆ์ ในขณะที่พระองค์ใกล้จะสวรรคต พญางูเหลือมต้องห้อยตัวบนต้นไม้ฉกปลาที่อยู่ในน้ำมากิน มีความเป็นอยู่ยากลำบากได้รับทุกหนัก พระโอรสของพระเจ้าอโศกที่เป็นพระอรหันต์ทราบจึงมาโปรดพญางูเหลือม พญางูเหลือมระลึกชาติได้ จึงถือศีลขันติไม่จับปลาอีก จนอดตายแต่ก็ได้ไปเกิดในสวรรค์ชั้นดุสิต

 

การกระทำใดใด ไม่ว่าจะเป็นกุศลหรืออกุศลก็ตาม
เราสมมติกันขึ้นตามความพึงพอใจ และบัญญัติศัพท์ของสภาวะต่างๆ
ที่ได้เกิดขึ้นหลังได้รับผลจากการกระทำนั้นๆแล้ว
ดังนั้นปัจจัยที่บอกว่า ภพภูมิมนุษย์เหมาะแก่การบำเพ็ญก็เนื่องจากประการหนึ่ง
ว่าด้วย ขันธ์5 เรามีตัวมีตน อาศัยขันธ์ทั้ง 5 อยู่ อาศัยกิน อาศัยสุข อาศัยทุกข์
ตลอดจนอาศัยการบำเพ็ญ หรือแม้แต่การอาศัยกระทำกรรมใดใดให้ออกมาเชิงเป็นรูปธรรมและนามธรรมได้มากที่สุด

ฝันดี นอนฝันอย่างมีความสุข ได้สิ่งที่อยากได้แต่พอรู้ตัวว่าใกล้จะตื่นหรือเกิดหูถูกเปิดประสาทสัมผัสให้ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกขึ้น ตัวสัญญานี่ก็เริ่มทำงานบอกว่าให้ฉันต้องลุกต้องกระทำการใดใดตามหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ ในขณะนั้นจะพอเข้าใจถึงภพภูมิที่ยังค้างและสารต่อไม่เสร็จในความฝันนั้นได้ และจะยังเข้าใจได้อีกว่าในฝันนั้นไม่มีขันธ์ทั้ง5 ให้อาศัยในการก่อกิจกรรมใดใดได้เลย ..

ดังนั้นจึงพอจะสรุปได้ว่า ภพภูมิมนุษย์นี่แหละเหมาะแก่การบำเพ็ญเป็นอย่างยิ่ง
ขอพูดภาษาชาวบ้างว่า เกิดมาอย่าเสียชาติเกิดเป็นคน เป็นชาวพุทธ ควรหมั่นเพียรในการแสวงหาสิ่งที่ควรกระทำให้ประสบผลสำเร็จตามฝัน

 

ขออนุโมทนาด้วยครับ
เร่งสร้างกรรมดี ให้เหลือเผื่อแผ่ต่อนตนเอง
และยังประโยชน์ต่อผู้อื่นด้วยนะครับ

 

เอาที่อ่านมาหรือฟังมา....

บ้างก็ว่าต้องภพมนุษย์ บ้างก็ว่าบำเพ็ญต่อได้ทุกภพ..ก็ว่ากันไปนะ ไม่ทราบของใครจริงไม่จริง

.....................................................................

เอาที่คิดเอง...

จะไปนิพพานได้ต้องไปจากภพมนุษย์ ... ถามว่าทำไมผมคิดงั้น
เวลาเจ็บปวดอย่างแรง หนักๆ เป็นไงล่ะ นรกท่าจะยังยิ่งกว่าอีกมากนัก

ทุกข์เวทนามากๆอย่างในนรกนั้น มันไม่ไหวหรอกที่จะบำเพ็ญต่อ เวลาปวดมากๆเรายังไม่ไหวเลย

เวลาสบายมากๆล่ะ คุณคิดถึงอะไรตอนนั้น? ป่าวเลย ฟุ้งอย่างเดียว มันส์อย่างเดียว

สุขเวทนามากๆอย่างในสวรรค์นั้น ก็ไม่ไหว

มันต้องกลางๆอย่างภพมนุษย์นี่ล่ะ อันนี้ผมคิดของผมนะ

พระพุทธเจ้าจึงมาบำเพ็ญในภพมนุษย์ และท่านก็เดินสายกลางไม่สุดโต่งทั้งสองด้าน...