"นงเยาว์"เธอผู้นี้คือ..แม่พระ

"นงเยาว์" เธอผู้นี้คือ แม่พระ





...มีบางสิ่งที่ขาดหายไปในระบบบริการสุขภาพปัจจุบัน นั่นคือ การบริการที่ขาดความรู้สึกผูกพันกันระหว่างแพทย์ พยาบาลกับคนไข้ ด้วยจำนวนผู้ป่วยที่ล้นโรงพยาบาลแต่บุคลากรทางการแพทย์ กลับขาดแคลน ไม่เพียงพอต่อความต้องการ ทำให้การบริการด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ เกิดขึ้นได้ยาก จึงมักจะเห็นปัญหาการฟ้องร้องแพทย์
จากปัญหาสัมพันธภาพระหว่างผู้ให้บริการและผู้รับบริการ
แต่นางเยาว์ มงคลอิทธิเวช พยาบาลผู้ปฏิบัติการพยาบาลขั้นสูง สาขาการพยาบาลผู้สูงอายุ (GAPNs) ปฏิบัติงาน ณ หอผู้ป่วยโรคปอด แผนกอายุรกรรม โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่ เจ้าของรางวัลอารี-สมสวาท ประจำปี 2553 ไม่เป็นเช่นนั้น
ตลอดระยะเวลาการทำงาน เธอให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับคนไข้เสมอ โดยเฉพาะคนไข้ที่ป่วยระยะสุดท้ายที่นอกจากเธอจะทำหน้าที่พยาบาลดูแลแล้ว เธอยังเป็นผู้นำทางผู้ป่วยไปสู่ความสงบก่อนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตด้วย

นงเยาว์ ปฏิบัติหน้าที่พยาบาล ที่หอผู้ป่วยโรคปอดแผนกอายุรกรรม นอกจากจะทำหน้าที่ดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ส่วนใหญ่เป็นโรคเรื้อรังแล้ว ยังพยายามหาวิธีช่วยให้ผู้ป่วยจากไปอย่างสงบ ซึ่งเป็นปรัชญาหลักการทำงานเธอ เช่น ให้ผู้ป่วยจากไปด้วยอ้อมอกของครอบครัว การนำสวดมนต์ให้กับผู้ป่วย การเปิดเทปธรรมะ

เนื่องจากเป็นผู้ที่มีพื้นฐานความสนใจด้านศาสนามาตั้งแต่วัยเด็กและได้ศึกษาพระธรรม เมื่อปัจจุบันสังคมได้ให้ความสำคัญกับการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายมากขึ้น

เธอจึงสามารถนำพิธีกรรมทางศาสนาตามความเชื่อ เพื่อหนุนช่วยผู้ป่วยทางด้านจิตใจ เช่นการรดน้ำมนต์ คล้องสายสิญจน์ นิมนต์พระมาสวด ฯลฯ โดยไม่ให้กระทบกับผู้ป่วยรายอื่น
ทุกวันนี้ที่หอผู้ป่วยของเธอ มีการเปิดเทปธรรมะให้ผู้ป่วยฟังช่วงเช้า ช่วงกลางวันเปิดเพลงลูกกรุงบ้าง ลูกทุ่งบ้าง กลางคืนมีการสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอน

นงเยาว์ เล่าถึงชีวิตการทำงานของเธอภายหลังจากที่ได้รับรางวัลว่า ด้วยความที่เกิดในครอบครัวยากจน พ่อแม่ไม่มีเงินส่งให้เรียนหนังสือ แต่พ่อก็พยายามหาหนทางให้เธอได้เรียน โดยพาไปฝากไว้กับครู และได้รับเลือกให้เป็นนักเรียนในพระบรมราชินูปถัมภ์ของสมเด็จพระนางเจ้าฯพระบรมราชินีนาถ
จนกระทั่งจบการศึกษาจากคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เมื่อปี 2539 จากนั้นจึงเริ่มทำงานเป็นพยาบาลที่ โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่
"ทำงานในช่วงแรก หนักมาก เพราะมีคนไข้มาก เจ้าหน้าที่ทุกคนต้องทำงานเป็นมือระวิง บางทีคนไข้อยากถามอะไร ก็ไม่มีเวลาพูดคุยด้วย งานยุ่งมากจนทำให้ต้องรีบๆทำ ไม่สามารถดูแลคนไข้อย่างที่ใจต้องการ ทำให้ไม่มีความสุข เมื่อมีการเปิดหอผู้ป่วยใหม่และมีการปรับอัตรากำลัง จึงได้ย้ายมาดูแลผู้ป่วยโรคปอด ซึ่งส่วนมากเป็นผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย ทำให้มีเวลาดูแลผู้ป่วยได้เต็มที่
แต่ก็พบว่า การรักษาทางการแพทย์สมัยใหม่ที่ต้องการยื้อชีวิตผู้ป่วย บางครั้งอาจทำให้ผู้ป่วยเกิดความทรมาน เมื่อเห็นภาพเหล่านั้นก็สะเทือนใจ รู้สึกย้ำแย่ จึงหาวิธีที่จะทำให้ผู้ป่วยไม่ทุกข์ทรมานและจากไปอย่างสงบสมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์"เจ้าของรางวัลอารี-สมสวาท ปี 2553 กล่าว
เธอเล่าต่อถึงความประทับใจแรกในการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายและได้กลายเป็นแรงบันดาลใจในการทำงานจนถึงปัจจุบัน
เข้ามาทำงานในช่วงแรกๆ มีคุณตาคนหนึ่งป่วยเป็นโรคมะเร็งปอด และลุกลามไปที่ตับ ในช่วงที่คุณตามีอาการหนักมาก และใกล้จะถึงวาระสุดท้าย คุณตายังมีความวิตกกังวล เพราะเป็นห่วงลูกชายที่อยู่กรุงเทพฯ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน เมื่อทราบเช่นนั้นจึงพยายามค้นหาจนพบและติดต่อให้ลูกชายเข้ามาพบพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ทำให้ทั้ง 2 คนได้พูดคุยกัน โอบกอดซึ่งกันและกัน จนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย คุณตาก็จากไปอย่างสงบภายใต้อ้อมกอดของลูกชาย



เหตุการณ์ครั้งนี้ช่วยให้นงเยาว์ ค้นพบว่าความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวเสมอไป ยังมีมุมที่สวยงามซ่อนอยู่ เป็นภาพที่ประทับใจและสร้างแรงบันดาลใจในการทำงานดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้ายจนมาถึงทุกวันนี้ และการได้ช่วยทำให้ผู้ป่วยระยะสุดท้าย มีจิตใจสงบก่อนเสียชีวิต กลับสร้างความสุขให้แก่ตนเองได้มากมายมหาศาล

นางเยาว์ เล่าต่อว่า การช่วยดูแลผู้ป่วยด้านจิตใจมีความสำคัญไม่แพ้การรักษาโรคทางกาย แต่ทุกวันนี้คนไข้กับแพทย์และพยาบาลมีแทบจะไม่ได้สื่อสารกัน หรือน้อยมาก เป็นผลจากจำนวนคนไข้ที่มาก ขณะที่แพทย์พยาบาลมีจำกัด ด้วยภาระงานที่หนักทำให้คนทำงานเกิดความเครียด คนไข้ก็เครียดและไม่มีความสุข

แต่ถ้าเปลี่ยนมุมมองใหม่ ก็อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นได้ เช่น การที่แพทย์พยาบาลได้พูดทักทายคนไข้บ้าง ไต่ถามสารทุกข์สุขดิบบ้าง ทำให้คนไข้รู้สึกว่าเราไม่ใช่แค่พยาบาลแต่เป็นเหมือนญาติคนหนึ่ง ก็จะช่วยลดความเครียดของคนไข้ลงได้ บรรยากาศในการทำงานก็จะดีขึ้น
...แค่การเริ่มต้นด้วยการพูดคุย ทักทาย ก็ถือเป็นการช่วยเหลือคนไข้ทางด้านจิตใจได้อีกทางหนึ่งโดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลย
นงเยาว์ ฝากรุ่นน้องนักเรียนพยาบาล อาชีพพยาบาล คือการทำงานด้วยหัวใจ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมาก
ปัจจุบันนักเรียนส่วนใหญ่อาจไม่ชอบงานด้านนี้ เพราะงานหนักและได้ค่าตอบแทนน้อย แต่ถ้าหากเปลี่ยนมุมมองใหม่ ว่าเป็นงานที่ช่วยคน ช่วยเหลือผู้ที่มีความทุกข์ ถือเป็นการทำงานที่ยิ่งใหญ่และมีความหมายมากกว่าทรัพย์สินเงินทอง เพราะการช่วยเหลือเพื่อมนุษย์จากความเจ็บป่วยทุกข์ยากถือเป็นการทำบุญที่ยิ่งใหญ่ ผู้ให้จะมีความสุขจากภายใน ที่เงินทองก็ไม่สามารถซื้อความสุขจากตรงนี้ได้
สำหรับรางวัล รางวัลอารี-สมสวาท เป็นรางวัลที่ ศ.เกียรติคุณ นพ.อารี และคุณสมสวาท วัลยะเสวี ภริยา ได้ก่อตั้งกองทุนศาสตราจารย์เกียรติคุณอารี - สมสวาท วัลยะเสวี มูลนิธิรามาธิบดีขึ้น เพื่อสนับสนุนด้านการศึกษา การวิจัยด้านการแพทย์และสาธารณสุข และรองรับการขับเคลื่อนแนวคิดการแพทย์ที่มีหัวใจของความเป็นมนุษย์
ศ.นพ.อารี จึงดำริให้ใช้เงินกองทุนเพื่อจัดตั้งขึ้นเป็นรางวัลที่จะมอบให้แก่บุคลากรที่ทำงานในระบบสุขภาพที่ปฏิบัติหน้าที่ด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์
จนปรากฏผลงานเป็นที่ประจักษ์แก่สาธารณชน ทั้งนี้เพื่อเป็นกำลังใจและเป็นการเชิดชูคุณงามความดีของผู้ที่ได้รับรางวัล โดยคัดเลือกผู้ที่มีความเหมาะสมปีละ 1 คน และได้มีมอบรางวัลอย่างต่อเนื่องมาเป็นปีที่ 3 แล้ว



http://www.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1269515771&grpid=07&catid=00

 

กราบอนุโมทนา กับ คุณนงเยาว์ด้วยค่ะ ทำดีแล้ว เหมาะสมแล้ว สาธุ

 

ขอสรรเสริญยกย่องจากใจจริงครับ ^ ^

 

หายากนะครับประเสริฐแท้ๆๆๆได้บุญได้กุศลอย่างมากๆๆ

 

ขออนุโมทนาน่ะค่ะ

เป็นสุขใจที่เห็นคุณพยาบาลดูแลคนแก่และมีจิตใจที่มีศีลธรรม

 

อันความกรุณาปราณี..จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ..จากฟากฟ้าสุลาลัยสู่แดนดิน
​

ขออนุโมทนาอย่างยิ่งต่อคุณนงเยาว์ค่ะ​

 

เธอ ... ผู้นำทางผู้ป่วยไปสู่ความสงบก่อนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต

​

อนุโมทนาสาธุการค่ะ

​

 

งานด้านแพทย็และพยาบาล เป็นงานที่หนักมาก ต้องรักในอาชีพและงานที่เราทำจริงๆ สิ่งที่ได้เห็นอยู่ทุกวันคือเห็นสภาวะกรรมของแต่ละคน ทำให้ระลึกได้อยู่ตลอดเวลาถึงความไม่เที่ยง และการเกิดคือทุกข็
บางท่านบอกว่าเป็นอาชีพที่ได้บุญ แต่เอ... ก็รู้สึกเฉยๆนะ เพราะส่วนหนึ่งถือเป็นงาน ได้รับค่าแรงจากการทำงาน กระแสของบุญอาจจะไม่ให้ผลมากก็ได้