นิพพานในทัศนคติของท่านเป็นอย่างไร ?

โปรดให้นิยาม ความหมาย และความเข้าใจ ของท่านด้วยว่า " นิพพาน" คืออะไร

กรุณาใช้เหตุผลและวิจารณญาณตลอดจนสำรวมกาย วาจา ใจ ในการตอบด้วยนะครับ
หากมีการตอบแบบโท่งๆ หรือไปอ่านมาตอบ หรือได้ยินได้ฟังมาตอบ ก็ขอให้บอกแหล่งที่มา อย่างน้อยหากจำไม่ได้ก็บอกว่าได้ยินมาว่า..ฯล ทำนองนี้ด้วยนะครับ


ความคิดเห็นเป็นการตอบสนองของผู้ถาม มิใช่ว่าจะต้องเป๊ะๆๆ ในที่นี้เราไม่เอาแค่ถูกและผิด เราเพียงอยากได้ฟังความคิดเห็นของท่านทั้งหลายเฉยๆครับ

สาธุครับ

 

ไม่ทราบครับยังไม่เคยไป

 

เห็นในทัศนะของผมว่าเป็นสุขครับ
เมื่อไม่ต้องขวรขวายย่อมเป็นสุขเมื่อไม่ต้องดิ้รนย่อมเป็นสุข
เมื่อได้หยุดพักจากการกระทำย่อมเป็นสุขเหมือนกระทำสิ่งใดๆๆอยู่ตลอดเวลาด้วยความดิ้นรนและคับแค้น เมื่อได้พักได้ผ่อนคลายไม่ต้องกระทำอีกจึงเป็นสุข

 

ปราศจากอุปทานในขันธ์5 ....

 

นิพพานที่ผมเข้าใจมี 2 อย่าง คือ
นิพพานดิบ(ครั้งแรก) คือ การสิ้นไปของ ราคะ โทสะ โมหะ
นิพพานสุก(เข้านิพพาน) นึกไม่ออกเหมือนกันครับ คิดจนปวดหัวแล้ว

 

พุทธทาส:-สำหรับสัตว์เดียรฉาน ก็คือสัตว์เดียรฉานที่ไม่มีความร้อน ความร้อนของสัตว์เดียรฉานก็คือความร้ายกาจที่เป็นอันตรายแก่มนุษย์ นี่เรียกว่าความร้อน ถ้าสัตว์เดียรฉานนั้นได้รับการฝึกดี จนเป็นสัตว์ที่ดีไม่มีอันตรายอีกต่อไป หมดพยศร้ายแล้ว เช่น ช้างป่า วัวป่า ที่เอามาฝึกจนหมดพยศร้ายแล้ว ก็เรียกว่ามัน นิพพาน

นิพพานในชีวิตประจำวัน

พุทธทาส:-สัตว์ป่าจับมาจากในป่า เช่นควายป่า ช้างป่า อะไรป่านี่ มันดุร้ายเหลือประมาณ อันตรายเหลือประมาณ; เขาเอามาเข้าคอกเข้าที่ บังคับฝึกหัดไปจนสัตว์เหล่านั้นเชื่องเหมือนกับแมว จนช้างป่านั้นเชื่องเหมือนกับแมว ทำอะไรก็ได้; อย่างนี้ก็เรียกว่า มันนิพพาน

นิพพานสำหรับทุกคน

พุทธทาส:-แม้คนโง่ไม่รู้จักพระนิพพานเอาเสียเลย เขาก็ยังลงไปกินไปอาบในสระแห่งนิพพานนั้นได้โดยไม่รู้สึกตัว ข้อนี้ก็เพราะว่า พระนิพพานเป็นธรรมชาติที่มีอยู่ในที่ทั่วไป

นิพพานสำหรับทุกคน
catt1

 

ใช่บรรลุได้ในขณะฌานไหนก็ได้ แต่บรรลุแค่พระโสดาบันกับพระสกิทาคามีเท่านั้น ส่วนพระอานาคามี กับพระอรหันต์นั้น ต้องได้ฌาน ๔ ​

เช่น อานาปานบรรพ์ ลมหายใจเข้ายาวหรือสั้นก็รู้อยู่เป็นฌาน ๑ แต่จะบรรลุพระนิพพาน จะต้องเป็นฌาน ๔ ซ้อนฌาน ๑ คือจิตกับกายมันแยกออกจากกัน ตอนนี้จิตจะเหมาะแก่การงานแล้ว ก็ใช้ปัญญาพิจารณาลงไปที่ไตรลักษณ์ก็จะบรรลุอรหันตผล อันนี้เรียกว่าบรรลุในฌานที่ ๑ เป็นต้น ​

ถ้าในจิตตานุปัสสนา เช่น โทสะเกิดขึ้น ถ้าจะให้บรรลุอรหันตผล ก็ต้องเข้าฌาน ๔ ซ้อนฌาน ๑ ให้จิตแยกออกจากความโกรธ ตอนนี้จิตจะเหมาะแก่การงานแล้ว ก็ใช้ปัญญาพิจารณาลงไปที่ไตรลักษณ์ก็จะบรรลุอรหันตผล​

สรูปก็คือว่า พระอรหันต์ต้องได้ฌาน ๔ ทุกคนเพราะต้องทำจิตให้เหมาะแก่การงานเสียก่อนจึงจะใช้ปัญญาพิจารณาไตรลักษณ์ได้ ​

ลองดูตัวอย่างการปฎิบัติธรรมจริงว่าทำไมถึงต้องได้ฌาน ๔

ถอดจิตจากอารมณ์พระโสดาบัน พิจารณากายในกาย​

ตอนนี้รักษาศีล ๕ เป็นปกติดีมาก แบบว่ายุงกัดไม่มีเผลอตบ บ้าศีลว่างั้นนะ กลัวบาปสุดๆ นึกถึงตอนเด็กๆที่ไปยิงนกตกปลาแล้วเสียว ทำบาปมาเยอะแยะตาแป๊ะโหล ทำสมาธิจับลมหาบใจเข้าออกภาวนาพุทโธ เหมือนกับว่าเคยชินมาแต่ก่อน ผมหายใจออกคิดว่าลมหายใจออกทางรูขุมขนทั่วร่างกาย คือทำความรู้สึกไปทั่วกาย จะรู้สึกว่าคล้ายตัวชาแต่ไม่ใช่ กายจะค่อยๆเบาเร็วกว่าทำด้วยวิธีอื่น คือตั้งจิตไว้ที่กาย หรือเรียกว่าตั้งกายไว้ที่จิตก็ได้ ถ้าพูดในหัวข้อกสิณ ก็เอากายเป็นกสิณ ถ้าพูดในหัวข้อสมาธิก็เป็นพุทธานุสติบวกกับกายานุสติกรรมฐาน ถ้าพูดในหัวข้อมหาสติปัฏฐาน ๔ ก็เป็นกายานุปัสสนารวมเลยอย่างนั้น พอกายเบาใจเบา ก็โดนผีหลอก ตกใจกลัวสุดขีดที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยเป็นมา ตัดตายยอมตายคิดว่าถ้าตายตอนนี้จะขอไปอยู่พระนิพพานที่เดียว พร้อมกับคิดว่าพระพุทธเจ้าอยู่บนหัว ภาวนาพุทโธๆๆๆๆๆๆๆ จิตกายทิพย์ก็กระเด็นออกไปจากร่างกาย อันนี้เป็นฌาน ๔ ละเอียด เหมือนคนตายแล้ววิญญาณออกจากร่างไป เห็นร่างกายตัวเอง แต่ยังกลัวตายอยู่พอเป็นห่วงร่างกายจิตกายทิพย์ก็วูปกลับเข้าร่างกายตามเดิม เวลานี้จิตยอมรับนับถือความเป็นจริงเลยคือ ร่างกายไม่ใช่ของเรา มันตัดเลย เพราะเห็นชัดๆ จิตกับกายมันคนละตัวกัน มิน่าล่ะ หลวงพ่อถีงบอกว่า ฌาน ๔ นี่กำลังเหมือนกำลังช้าง ปัญญามันเห็นแจ้งเองโดยอัตโนมัติ อย่างนี้ตายแล้วไม่มีสูญแน่นอน ฟันธง!​

ถอดจิตจากอารมณ์พระโสดาบัน พิจารณาเวทนาในเวทนา​

มาตอนนี้เวลาทำสมาธิจิตจะละเอียดขึ้นไปเองโดยไม่รู้ตัว คือชอบนอนตัดตายไปเลย พอจัดท่าจัดทางเสร็จสรรพ์เรียบร้อย ผมก็จะนอนในท่าที่สบายที่สุด ปล่อยกายไม่บังคับร่างกาย เหมือนนอนดูซากศพตัวเองอย่างนั้น แล้วก็ดูลมหายใจเข้าออกในกายานุปัสสนา ไม่ใช่ อานาปานุสติกรรมฐานนะ คือมันคล้ายๆกัน จะต่างกันที่อานาปานุสติกรรมฐานในกรรมฐาน ๔๐ นั้นจะใช้วิธีบังคับลมหายใจกำหนดฐาน แต่อานาปานบรรพ์ในมหาสติปัฏฐาน ๔ จะไม่บังคับลมหายใจ ต้องได้ฌาน ๔ หยาบแล้วนั่นเอง จึงจะมาเจริญสติปัฏฐาน ๔ ได้ จิตกับลมหายใจต้องแยกออกจากกัน คือ แยกจิตตัวรู้ออกมาดูอยู่เฉยๆ ลมหายใจเข้าออกยาวหรือสั้นก็รู้อยู่ ผมแยกจิตทำความรู้สึกไปทั่วกายด้วย บางครั้งสมาธิสติดี ตัวก็เบาใจก็เบา แต่ตอนนี้จะพูดถึงช่วงที่สมาธิไม่ดี พอเรานอนตัดตายคิดว่าถ้าตายตอนนี้ก็ขอไปอยู่พระนิพพานทีเดียวไม่ขอกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีกแล้ว เบื่อสุดๆ พอจิตเข้าฌานสูงๆไม่ได้ ร่างกายมันก็ปวดเมื่อย ก็ดูทุกขเวทนาไปเรื่อย ครั้งนี้จิตแก่กล้าคิดว่าตายเป็นตายไม่ยอมเลิก ร่างกายก็ได้รับความเจ็บปวดมากจนทนไม่ไหวแล้วไม่ไหวอีก พิจารณาว่าร่างกายนี้ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตนของเรา คือท่องไปไง ทุกขเวทนาที่เจ็บปวดจนทนไม่ไหวอยู่นี้ก็ไม่ใช่ตัวตนของเรา อยู่ๆจิตก็ตกวูปตัวเบาไปหมดเห็นได้รอบทิศ ๓๖๐ องศา ก็เจอผีอีก ก็กลัวสุดขีดอีกภาวนาพุทโธๆๆๆๆๆคิดว่าพระพุทธเจ้าอยู่บนหัว จิตกายทิพย์ก็กระเด็นออกไปจากร่างกาย ด้วยฌาน ๔ ละเอียด เหมือนคนตายอย่างนั้น​

ถอดจิตจากอารมณ์พระอานาคามีขั้นต่ำ พิจารณาจิตในจิต​

ถึงตรงนี้ก็ถือศีล ๘ อยู่ ใหม่ๆต้องทนต่ออารมณ์กามคุณเป็นอย่างมาก เวลาเกิดอารมณ์ขึ้นมา ผมก็ใช้วิธีนอนตัดตายดูร่างกายตัวเอง ไม่บังคับใดๆทั้งสิ้น นอนดูอารมณ์กามคุณที่เกิดขึ้น คิดในใจว่าจะเอายังไงดีวะ ศีลขาดนะโว๊ย! ก็ได้แต่แยกจิตตัวรู้ออกจากจิตที่มีราคะอย่างมากมายมหาศาล มากกว่าธรรมดาๆที่เคยเป็น เพราะต้องฝืนทนกับมัน คิดว่าให้มันตายกันไปข้างหนึ่งเลย ไม่นานนักอารมณ์ราคะก็แปรเปลี่ยนไปเอง เพราะมันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ใช่ไหม ตอนนี้พิจารณาว่า ความกำหนัดนี้ก็ไม่ใช่ตัวตนของเราเหมือนกัน แต่เบาๆไปหนักที่ศีล ๘ คือไม่ยอมให้ศีลขาด หมายความว่า ใช้ศีลตัดกิเลสข่มกิเลสเป็นตัวนำนั่นเอง ยิ่งตอนที่บวชอยู่ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ พอโดนผีผู้หญิงหลอกแก้ผ้าเข้ามากอดเลย ผมก็ทำเหมือนเดิม คือ แยกจิตออกจากกาย คิดว่าเราไม่ผิดศีลเพราะเราไม่มีเจตนา เราไม่ยินดีในกามคุณ ร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวตนของเรา จิตที่มีราคะนี้ก็ไม่ใช่ตัวตนของเรา แล้วก็ภาวนาพุทโธๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จิตก็หลุดออกไปอยู่บนหัวตัวเอง อยู่นอกร่างกายนะ แบบคนตาย แต่คราวนี้มีแต่จิตตัวรู้ ไม่มีกายทิพย์เหมือนที่เคยออกไป คิดว่าร่างกายมึงไม่ใช่กู กูก็ไม่ใช่มึง ร่างกายไม่ใช่ตัวตนของเรา เราคือจิตผู้รู้ มันวิเศษจริงๆว่าเราสามารถวัดความรู้สึกตัดอารมณ์ได้ เหมือนกับมีเครื่องมือตรวจสอบให้มีความมั่นใจอย่างชัดเจน เพราะเห็นของจริง ไม่เหมือนเวลาที่เราท่องจำว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาไม่ใช่ตัวตนของเราใช่ไหม เรื่องราคะจะเจอมากเป็นพิเศษ ถ้ามีเวลาจะเล่าให้อ่านกันในโอกาศต่อไป​

ถอดจิตจากอารมณ์พระอรหันต์ พิจารณาธรรมในธรรม​

วันนี่ยังไม่ได้ทำสมาธิอะไร นอนอ่านหนังสือคิดอะไรเพลินไปเรื่อยเปื่อย คิดว่าเราก็ปฏิบัติมาก็มากแล้ว ตัดขันธ์ ๕ มาก็มากต่อมาก เจอเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาก็เยอะแยะ ถึงกับมีความรู้สึกว่าบรรลุพระนิพพานแล้วๆๆๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่รู้กี่ทีต่อกี่ที แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีญาณหยั่งรู้ว่าบรรลุพระนิพพานจริงๆเลย ได้แต่เทียบเคียงกับสังโยชน์ ๑๐ คิดว่าน่าจะบรรลุถึงตรงนี้ถึงตรงนั้นเท่านั้นเอง ครั้งก่อนตอนจิตหลุดออกไปจากร่างกาย เราก็ตัดได้เด็ดขาดกระจุยแล้วนี่ เราคือจิตผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน ผู้รู้นี้แหละที่จะไปพระนิพพาน ก็รู้สึกว่ามั่นใจเหมือนกันว่าตอนตายเราไปนิพพานแน่นอน มันไม่ติดอะไรเลยนี่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ล้วนไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตนของเราทั้งหมดทั้งสิ้น เรา คือจิตผู้รู้ นอกนั้นไม่ใช่ตัวตนของเราทั้งนั้น ก็พิจารณาขันธ์ ๕ ถึงตอนท้ายมหาสติปัฏฐาน ๔ ที่ว่าก็หรือ สติมีเฉพาะหน้าแก่เธอนั้นก็สักแต่ว่าเป็นที่รู้ที่อาศัยระลึกเท่านั้น เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วยไม่ติดในอะไรๆในโลกด้วย แล้วก็เข้าฌาน ๔ หยาบใช้งานในวิญญาณัญจายตนฌาน ซ้อนฌาน ๑ คิดว่าจิตตัวรู้อยู่นี้ มันเป็นวิญญาณ ความรู้สึกของใจนี่หว่า ในเมื่อเป็นวิญญาณความรู้สึกก็หมายความว่า มันต้องไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาไม่ใช่ตัวตนของเรา อ๋อ! ใช่เระ! เพราะเราอาศัยขันธ์ ๕ ของเราเองนี่แหละ รู้ตัวของตัวเองว่า ขันธ์ ๕ นี้ไม่ใช่ตัวตนของเรา ก็น้อมองค์พระพุทธเจ้าเข้ามาหากาย แล้วแยกจิตของเราออก เหมือนน้ำกับน้ำมันที่อยู่ในแก้วเดียวกัน ก็สว่างไสวไปทั้งจักรวาล ที่แท้แม้จิตผู้รู้นี้ก็เป็นวิญญาณ เป็นขันธ์ ๕ ตัวหนึ่งนั่นเอง ที่เรียกว่า กายพระอรหันต์ นั่นแหละ! จิตที่เข้าใจขันธ์ ๕ จนหมดเปลือกก็ คือ จิตของพระอรหันต์ หรือเรียกว่า กายพระอรหันต์ หรือจะเรียกว่าธรรมกาย หรือจะเรียกว่าอารมณ์พระนิพพานก็ได้​

ถอดจิตออกจากความโกรธ​

แรกตอนเริ่มปฏิบัติธรรมตามสมควรนั้น เวลาความโกรมเกิดขึ้นก็จะลืมตัวเสียเป็นส่วนใหญ่ มารู้ตัวว่าโกรธเวลาก็ผ่านไปเป็นวัน ด้วยผลบุญจากการรู้ตัวนี้ จิตก็พัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ จนเหลือเป็นชั่วโมง นาที และแค่วินาที ตามลำดับ คล้ายกับเวลาที่เรารักษาศีลยังไงอย่างนั้น สุดท้ายก็สามารถระงับจิตรู้ทันไม่เผลอไปตบยุง เป็นต้น พอสามารถระงับความโกรธได้ทันทีทันใด ก็คิดว่าเราบรรลุพระนิพพานแล้ว แต่แล้ววันหนึ่งความคิดมันขัดกันเอง เมื่อขณะพิจารณาขันธ์ ๕ ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตนของเรา งั้น! ความไม่โกรธตัวนี้ก็ไม่ใช่ตัวตนของเราน่ะสิ! ปกติเราก็ไม่ได้มีความโกรธตลอดเวลาอยู่แล้ว ไปดูในจิตตานุปัสสนา ที่ว่า จิตมีความโกรธก็รู้อยู่ จิตไม่มีความโกรธก็รู้อยู่ว่าจิตของเรามีความโกรธ หรือไม่มีความโกรธ ทั้ง ๒ ตัวนี้มันไม่เที่ยงย่อมหมุนเวียนเปลี่ยนไปเสื่อมไปเป็นของธรรมดา เมื่อไม่เที่ยงก็เป็นทุกข์ เมื่อเป็นทุกข์ก็เป็นอนัตตา ไม่ควรไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวตนของเรา แต่พิจารณาไปเท่าไหร่ก็ไม่เห็นว่าจะบรรลุพระนิพพานเลย อย่างมากก็แค่รู้ทันความโกรธและความไม่โกรธเท่านั้นเอง แต่ก็ยังดีที่ไม่สร้างความเสียหายเมื่อความโกรธเกิดขึ้นแล้ว เพราะสามารถระงับได้ทันท่วงที ต่อมาก็คิดว่าในเมื่อร่างกายของเรานี้ มันสกปรกเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองต่างๆนานาไม่ใช่ตัวตนของเราซะหน่อย ใยเลยเราถึงจะมาทำให้ร่างกายสอาดบริสุทธิ์ปราศจากกิเลสอีกเล่า ที่ผ่านมาแสดงว่าปัญญาของเรานี้ยังไม่คมพอที่จะตัดกิเลสเป็นสมุทเฉทประหารได้ จีงเข้าฌาน ๔ หยาบใช้งาน ถอดจิตที่ประกอบไปด้วยสติระลึกรู้ สมาธิฌาน ๔ ออกจากร่างกาย และความโกรธ ถอยจิตลงมาที่ฌาน ๔ ซ้อนฌาน ๑ พิจารณาว่าความโกรธไม่ใช่ตัวตนของเรา ก็เกิดปัญญาญาณสว่างไสวไปทั้งจักรวาล ว่าความโกรธตัวนี้มันอยู่กับร่างกายขันธ์ ๕ มันไม่หายไปจากขันธ์ ๕ ตัวนี้หรอก แต่เราพยายามจะทำให้ความโกรธให้มันหมดไปจากขันธ์ ๕ พยายามจะทำให้ขันธ์ ๕ บริสุทธิ์ผุดผ่องนี่เอง ถึงไม่รู้แจ้งพระนิพพานเสียที ปัญญาที่คมกริบมิใช่ปัญญาของมนุษย์แม้จะฉลาดปราดเปรื่องที่สุดในทางโลก ก็ไม่มีทางจะตัดกิเลสเป็นสมุทเฉทประหารได้ ทั้งนี้ก็เพราะว่า ปัญญายังไม่คมพอที่จะบรรลุซึ่งพระนิพพานได้นั่นเอง เพราะฌาน ๔ นี่เอง ที่เป็นประตูไปสู่ปัญญาอันคมกริบที่ทำให้สามารถจะตัดกิเลสเป็นสมุทเฉทประหารได้ ถ้าไม่มีฌาน ๔ ถ้าไม่สามารถถอดจิตออกจากความโกรธ ก็จะไม่มีทางจะตัดความโกรธได้เลย อย่างมากก็แค่ระงับความโกรธเพื่อไม่ให้ทำความชั่วเท่านั้นเอง เมื่อจิตเปลี่ยนไปเป็นความไม่โกรธ ก็คิดว่าขันธ์ ๕ เราบริสุทธิ์แล้ว ที่แท้ความไม่โกรธตัวนี้มันเป็นโมหะ ความหลงนั่นเอง ก็เข้าฌาน ๔ ออกจากความไม่โกรธอีกที แล้วถอยลงมาที่ฌาน ๔ หยาบใช้งาน ซ้อนฌานที่ ๑ พิจารณาว่าแม้ความไม่โกรธนี้ก็ไม่ใช่ตัวตนของเรา ถึงตรงนี้ คิดว่าเราบรรลุพระอรหันต์แล้วๆๆๆ เพราะเราสามารถถอดจิตผู้รู้​

จิตหลุดออกไปจากความยินดีดีใจสุดขีด​

เดือนก่อนโน้นผมถูกล๊อตเตอร์รี่รางวัลที่ ๕ บอกตรงๆว่าไม่เคยถูกรางวัลใหญ่มาก่อนเลยในชีวิต ทำให้ดีใจสุดๆจนลืมตัวไปเลย อยู่ๆจิตก็หลุดออกไปจากกาย และความยินดีที่สุดในชีวิต จิตอยู่ในฌาน ๔ ซ้อนฌาน ๑ คิดว่าโอหนอ! ความยินดีนี่มันช่างร้ายเหลือคณานับจริงๆ แม้ความโกรธก็ยังสู้ไม่ได้ เพราะความโกรธเห็นง่ายกว่าความไม่โกรธ ความไม่โกรธเห็นง่ายกว่าความยินดีปรีดา ที่แท้ความยินดีดีใจสุดๆที่สุดในชีวิตนี้มันก็เป็นขันธ์ ๕ ตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่ใช่ตัวตนของเราเลย ที่ถูกรางวัลมันเป็นเพียงผลบุญผลกรรมที่เราสร้างไว้เมื่อชาติก่อนๆโน้นมาสนองแก่เราในเวลานี้ก็เท่านั้นเอง​

โดนผีอำกดหน้าอกจนขาดใจตาย​

วันนั้นจำได้ว่านอนครึ่งหลับครึ่งตื่น โดนผีอำ เอา ๒ มือกดหน้าอกผม เป็นผีผู้หญิง ผมขยับตัวไม่ได้เลย แปลกถูกกดหน้าอกแค่นี้อารมณ์มันทนไม่ได้ทนไม่ไหว จะขาดใจตายให้ได้ พอตั้งท่าได้ก็เข้าฌาน ๔ หยาบใช้งาน แยกจิตออกจากกายออกจากความรู้สึกทุกขเวทนาที่ทนไม่ไหวจะขาดใจตาย คิดว่ามึงจะกดก็กดไป เพราะไม่โดนตัวกูอยู่แล้ว ร่างกายนี้มันไม่ใช่ตัวตนของกู ความรู้สึกทุกข์จนจะทนไม่ไหวอยู่นี้ก็ไม่ใช่ตัวกูของกูเลยแม้แต่เพียงนิดเดียว จิตก็ตัวหนึ่ง กายก็ตัวหนึ่ง ความรู้สึกทนไม่ไหวจะขาดใจตายก็ตัวหนึ่ง มันคนละตัวกัน ไม่ใช่ของของเรา จิตตัวรู้ที่ประกอบไปด้วย สติ สมาธิฌาน ๔ และปัญญาพิจารณาไตรลักษณ์ อยู่นี้ก็สักแต่ว่าเป็นที่อาศัยระลึกรู้เท่านั้น นั่นไม่ใช่ตัวตนของเราทั้งหมดทั้งสิ้น ตายไปก็เอาอะไปไม่ได้สักอย่างเดียว ก็ดูมันอยู่อย่างนี้จนทนไม่ไหวขาดใจตายไปเลย ไม่รู้สึกตัวไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที เอ้า! เรายังไม่ตายนี่หว่า!​

กินยาผิดเกินขนาดขาดใจตาย​

เดือนนั้นเป็นเดือนที่ผมเป็นหวัดอย่างหนักไอเป็นบ้าเป็นหลัง เพราะต้องขับรถพาคนไข้มะเร็งไปฉายแสงทุกวัน เป็นเวลา ๑ เดือน เลยไม่กล้าทานยาแก้ไอ เดี๋ยวง่วงนอน จะเกิดอันตรายจากการขับรถได้ มันก็สะสมหวัดเข้าไปทุกวันๆ จนเข้าขั้นโคม่า ทานยาแก้ไอไปตามปกติก็เลยไม่หาย จาก ๑ เม็ดเป็น ๒ เป็น ๓ เป็น ๑ ซองๆละ ๔ เม็ด ก็ยังเอาไม่อยู่ ไปหาหมอ คุณหมอก็ให้เราทานยามื้อละ ๑ เม็ด มันก็ไม่หายซะที จนกระทั่งเราทานยาตาลายอยู่เป็นอาทิตย์ๆ มีวันหนึ่งตั้งใจจะทานยาสัก ๑๐ เม็ด จะได้ง่วงนอนนอนได้ เพราะนอนไม่หลับ ทรมานมากไอจนปวดท้องเจ็บหน้าอกไปหมด อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต ก็หยิบยาตรงหลังตู้เย็น แล้วกินยาตรงนั้นแหละ ฉีกหนึ่งซองๆละ ๔ เม็ด ก็นับ ๑ ซองที่ ๒ ก็นับ ๒ จนกระทั่งกินยาเข้าไปทั้งสิ้น ๑๐ ซองพอดิบพอดี แต่เข้าใจว่ากินเข้าไป ๑๐ เม็ด ตกลงผมรับประทานยาแก้ไอไป ๑๐ ซองๆละ ๔ เม็ด รวมเป็น ๔๐ เม็ด ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร จนยาออกฤทธิ์ก็ยังเข้าใจว่ากินเข้าไปเยอะตั้ง ๑๐ เม็ด แต่ที่ไหนได้น้ำในตัวผมมันค่อยๆแห้งๆจนหนังติดกระดูก ตาโบ๋ กระดุกกระดิกตัวไม่ได้ มันหมุนติ้วไปหมด แล้วก็ลืมตาไม่ขึ้นแค่กระพริบตาแผลบๆเห็นลางๆเท่านั้นเอง ผมเป็นอัมพาตไปในทันใดนั้นเอง จนเกือบจะทนไม่ไหวอยู่แล้วมันจะขาดใจตายให้ได้ คิดว่าเราจะมาตายน้ำตื้นเอาง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ แต่ไหนๆก็ไหนแล้วทำไงได้ ตายก็ตายมันไม่มีทางเลือกแล้วนี่ เลยเข้าฌาน ๔ หยาบใช้งาน แยกจิตออกจากร่างกาย และออกจากความรู้สึกทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ คิดรวบเดียวไปเลยว่ามันไม่ใช่ตัวเรา ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของๆเราเลย แม้จิตผู้รู้อยู่นี้ก็เป็นความรู้สึกของใจตัวหนึ่งเท่านั้นเอง ก็ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตัวตนของเรา มันจะตายก็ให้มันตายไป ถือว่าเราหมดหน้าที่ต่อพระศาสนา เพียงเท่านี้ แต่ไม่คิดว่าจะตายเร็วแบบนี้ไง จนทนต่ออาการความรู้สึกไม่ไหวจะขาดใจตาย คิดว่าความรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหวจะขาดใจตายอยู่นี้ไม่ใช่เราไม่ใช่ตัวตนของเรา จนขาดใจตายไม่รู้สึกตัวอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีเอ้า! เรายังไม่ตายนี่หว่า! ​

<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>ผมเป็นพระโสดาบัน มาแทนเจ้าที่คนเก่า

ตอนที่พ่อกับแม่ย้ายบ้านเข้ามาอยู่กรุงเทพฯใหม่ๆ ปกติเวลาจะนอนผมจะกำหนดลมหายใจภาวนาพุทโธจนกระทั่งหลับไป วันหนึ่งเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ที่เชิงบันได ตรงจู่ตี๋เอี๊ย พอผมกำลังจะเดินขึ้นบันไดไปขั้นบน ท่านก็ยกมือไหว้แล้วพูดว่า"ท่านครับผมเป็นพระโสดาบัน มาแทนเจ้าที่คนเก่า"​

กระผมเป็นพระอานาคามี จะขอตายแทนท่านเองขอรับ​

เป็นปกติก่อนนอนก็ต้องจับลมหายใจเข้าออกภาวนาพุทโธ จนหลับไป คือติดคำสอนของเจ้าประคุณหลวงพ่อฤาษีลิงดำ เห็นตัวเองกำลังอาบน้ำอยู่ เหลือบไปเห็นสัตว์มีพิษ ๒ ตัว ๒ ชนิด ที่กัดถึงตาย ก็ได้ยินคนมาเคาะประตูห้องน้ำเรียกผม พอเปิดประตูก็เห็นชายแก่คนหนึ่ง ใส่กางเกงสามส่วนไม่ใส่เสื้อ พนมมือไหว้แล้วท่านก็พูดว่า "ท่านครับกระผมเป็นพระอานาคามี จะขอตายแทนท่านเองขอรับ"<!-- google_ad_section_end -->
<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->__________________
<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->10000 http://blog.palungjit.com/entry.php?w=999999999&e_id=9999<!-- google_ad_section_end -->
<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->​

 

ก่อนจะพูดถึงเรื่องนิพพาน ขอกราบขอขมาพระรัตนไตร หากผิดพลาดประการใดจึงขอขมาใน ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
นิพพานในความคิดคือ สภาวะที่ปราศจากอารมณ์ใดๆ ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข ไม่มีเฉย <--สภาวะของพิพาน
จะมีแต่การรู้แจ้งมันจะสว่างกระจ่างใจ <---เมื่อเราบรรลุธรรมขึ้นสูงสุด

และสิ่งที่กำลังคิดและพิจารณาก็คือ กว่าเราจะไปถึงตรงนั้น ด่านมันมีมากมาย อุปทานมาหลอกหลอน
ความรู้สึกและอารมณ์การปรุงแต่ง หากจะทะลุอินทรีปัญญาต้องกล้าเหมือนรวมแสง เพื่อทะลุวัตถุล่ะมั้ง

 

ส่วนความคิดเห็นของข้าพเจ้า คงจะเป็นลักษณะของกิเลส ตัณหา อุปาทาน เหล่านี้ลด
ด้วยวิธีการใดๆก็ได้โดยอยู่ในขอบเขตุและกรอบคุณงานความดี หากกระทำไปแล้วจะส่งผลให้สิ่งเหล่านี้ลดลงได้

การปฏิริยัติ ปฏิบัติ นั้นๆก็เพื่อมุ่งหวังว่าจะเกิดเป็นปฏิเวทซักวัน จึงอาจเปรียบได้กับการเดินทางสู่นิพพาน นั่นซึ่งจริงๆแล้วมิใช่การเดินทาง แต่เป็นการหยุดที่เหตุหรือดับที่เหตุ
คำว่าเหตุนี้มิใช่การเกิดมาเป็นมนุษย์แต่เป็นการดับเหตุที่จิตใจ

อย่างไรก็ดีนี่เป็นเพียงความคิดเห็นเชิงอารมณ์ซึ่งทุกคนสามารถที่จะคิดและแสดงความคิดเห็นได้


ขออนุโมทนากับทุกท่านครับ

 

พระนิพพาน มี 2 อย่าง
พระนิพพานดิบ คือ จิตปราศจากกิเลส มีความสุขจากธรรม จิตผ่องใส เป็นอริยบุคคล หรือพระอรหันต์ แต่ยังมีชีวิตอยู่
พระนิพพานสุก คือ เสวยผลบุญที่ได้บำเพ็ญเพียรไว้ก่อนตาย เมื่อตายแล้ว ละสังขารแล้ว ก็กลับคืนพระนิพพาน หลุดพ้นจากวัฏฏสงสาร การเวียนว่ายตายเกิด

 

นิพพาน = สงบ สะอาด สว่าง

 

ความเข้าใจจากที่ฟังและอ่านมา...นะ
นิพพาน คือ สภาวะความว่าง สว่าง บริสุทธิ์

แต่จากความรู้สึกส่วนตัวคิดว่า
นิพพานเป็นสภาวะที่เป็นอิสระจากแรงดึงดูดของกิเลส
เป็นสภาวะที่มีสติสมบูรณ์ไม่ถูกครอบงำด้วยอารมณ์ใดๆ
เป็นสภาวะใจปกติเป็นกลางไม่ยินดียินร้าย

 

นิพพาน คือ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน อาจจะรู้ได้ตามบารมีที่สะสมมา ตื่นจากกองกิเลส เบิกบานคือเป็นผู้มีจิตใจไม่เศร้าหมอง

 

ด้วยความเคารพกับ จขกท....ครับ

เรื่องพระนิพพานนี้เป็นเรื่องสูงยิ่งและสุดหยั่งรู้ของปุถุชนอย่างเราท่าน
และเชื่อว่าไม่มีผู้ใดในเวปนี้ตอบคำถามนี้ได้อย่างแน่นอน เพราะไม่มีใครเคยไปสัมผัส.....

ฉะนั้นอย่าถามให้เสียเวลาแล้วก็นึกคำตอบกันเอาเอง เพราะการคิดเองโดยไม่รู้ไม่เห็นว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร จะทำให้ออกนอกพระวัจนะผิดทางได้
เปรียบเสมือนผู้ที่ไม่เคยไปเที่ยวอเมริกา จะมาบอกผู้อื่นว่าอเมริกาเป็นอย่างไร ดี-เลว หนาว-ร้อน ก็คงไม่ได้ เพราะไม่เคยไปจริงๆ

ทางที่ดีไปแสวงหาคำตอบจากพระผู้รู้ ผู้หมดกิเลส เป็นอเสขบุคคล ดีกว่าครับ
Nirvana เชื่อว่ายังมีพระอริยบุคคลเช่นว่านี้อยู่ พอที่จะขอเมตตาสอบถามท่านได้ ครับ

ขออนุโมทนา.....สาธุ

 

ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราไม่รู้อีกเยอะ อยากแสวงหาคำตอบ ไม่รู้คำตอบเว้ย อวิชา เว้ย พอไม่รู้ ก็อยากรู้ หาคำตอบจนรู้ พอรู้แล้วมันดันเป็นคำตอบที่เราคิดไปเองบ้างล่ะ ไม่รู้จิง บ้างละ
มีอะไรมั้ยที่ทำให้เราหยุดความอยากที่จะได้คำตอบในสิ่งที่เราอยากรู้ซะที ?

 

ก็หยุดคิดดิคะ แล้วลองมาดูคิด ดูใจตัวเอง แบบว่า หัดรู้สึกตัวมาเห็นความ
จริง
ของตัวเองแทนที่การคิดแบบเดิมๆ หยุดคิด มาหัดรู้ว่าคิดแทน พอเราหยุดคิด
ก็อาจจะหยุดอยากไปด้วย แล้วบางทีเราอาจจะได้รู้จักอีกโลกหนึ่งที่ปราศจาก
ความคิด เราอาจจะได้พบคำตอบที่นี่ก็ได้ เพราะทางที่เป็นอยู่ตอนนี้มันตัน
ก็ต้องลองทางอื่นดู

 

นิพพานคือบรมสุข สุขจากการสิ้นกิเลส

นิพพานที่เป็นกิเลสนิพพานแต่ยังไม่ละขันคนที่ ดับกิเลสได้ในระดับหนึ่งหรือ โสดาบันจะรู้เห็นได้ที่ว่ารู้เห็นได้คือ รู้เห็นอาการของสุข จากการดับกิเลสได้ว่าเป็นอย่างไร สุขอย่างไร
แบบนี้จึงเรียกว่า ได้เห็นนิพพานอันเป็นบรมสุข แวบหนึ่ง

ส่วนนิพพานแบบสิ้นกิเลสและดับขันด้วย เรียก ขันธนิพพาน อันนี้ไม่รู้ว่าจะมีตัวรับรู้สุขอยู่หรือไม่ เกินกว่าที่จะรู้และอธิบายได้

 

ภิกษุ ท.! แม้ตถาคต ผู้เป็นพระอรหันต์ตรัสรู้ชอบเอง ก็รู้ชัดซึ่งนิพพานตามความเป็นนิพพาน. ครั้นรู้นิพพานตามความเป็นนิพพานชัดแจงแล้ว ก็ไม่ทำความมั่นหมายซึ่งนิพพาน ไม่ทำความมั่นหมายในนิพพาน ไม่ทำความมั่นหมายโดยความเป็นนิพพาน ไม่ทำความมั่นหมายว่า "นิพพานเป็นของเรา", ไม่เพลิดเพลินลุ่มหลงในนิพพาน. ข้อนี้เพราะเหตุไรเล่า? เพราะเหตุว่า นิพพานนั้นเป็นสิ่งที่ตถาคตกำหนดรู้ทั่วถึงแล้ว.

ภิกษุ ท.! แม้ตถาคต ผู้เป็นพระอรหันต์ตรัสรู้ชอบเอง ก็รู้ชัดซึ่งนิพพานตามความเป็นนิพพาน. ครั้นรู้นิพพานตามความเป็นนิพพานชัดแจ้งแล้ว ก็ไม่ทำความมั่นหมายซึ่งนิพพาน ไม่ทำความมั่นหมายในนิพพานไม่ทำความมั่นหมายโดยความเป็นนิพพาน ไม่ทำความมั่นหมายว่า "นิพพานเป็นของเรา", ไม่เพลิดเพลินลุ่มหลงในนิพพาน. ข้อนี้เพราะเหตุไรเล่า? เรากล่าวว่า เพราะรู้ว่าความเพลิดเพลิน(นันทิ)เป็นมูลแห่งทุกข์ และเพราะมีภพจึงมีชาติ, เมื่อเกิดเป็นสัตว์แล้วต้องมีแก่และตาย. เพราะเหตุนั้นตถาคตจึงตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ เพราะตัณหาทั้งหลายสิ้นไป ปราศไป ดับไป สละไป ไถ่ถอนไป โดยประการทั้งปวงดังนี้.


​

[SIZE=-1]บาลี มูลปริยายสูตร มู.ม. ๑๒/๑๐/๘-๙.
ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลาย ที่โคนต้นสาละ ในป่าสุภควันใกล้เมืองอุกกัฏฐะ.[/SIZE]

 

นิพพานคือ.....

ขออภัย ณ.ที่นี้ เพราะ เราเองก็ยังไม่ถึงพระนิพพาน

 

เข้าใจความหมายใช่ไหมครับ และการเข้าใจความหมายก็ไม่ได้หมายความว่าบรรลุธรรมนั้นแล้วเพราะการบรรลุธรรมนั้นคือสภาพของการพิจารณาดีแล้วด้วยจิตใจตน เกิดปัญญาญานแล้ว พระสูตรนี้ขออนุโมทนาแก่ผู้นำมาครับ เพราะเป็น ความสิ้นไปแห่งความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลาย และจะทำได้ตลอดตนเองรู้ได้อย่างไรนั้นอยู่ที่ตนเองเท่านั้นครับ
อนุโมทนาด้วยครับ