บ่นกันยาวๆ...กับความฟุ้งส่วนตัว...

วันนี้นั่งมองการงานที่เราทำอยู่ จริงๆก็ไม่ใช่เรื่องของเรา มีแต่เรื่องของใครก็ไม่รู้ สิ้นเดือนมาก็รับเงินเดือน ได้มาเอาไปเลี้ยงความหิว ความอยาก กินไปก็หายไป เงินได้มาก็หมดไป วันใหม่ก็หิวอีกกินอีก หมดอีก ไม่รู้ว่าใครกันที่ได้กินได้อิ่ม เราเองไม่อิ่ม ไม่รู้จักว่าอิ่ม ซื้อของที่อยาก ได้มาก็ยังมีอยาก ชดเชยด้วยอะไร ยังคงอยากต่อไป นั่งนิ่งๆ หยุดคิดก็รู้ว่าไม่มีลยที่ไม่คิด แม้รู้ว่าไม่ได้คิดเรื่องอะไรก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่ยังคิด คิดว่าไม่ได้คิดอะไร...บางทีก็รู้แต่ไม่รู้ว่ารู้อะไร ยิ่งหยุดนิ่งๆยิ่งเห็น ไม่มีร่างกายของเรา เอามือตีมันมันก็เจ็บ แต่มันเจ็บเพราะมันต้องเจ็บ ไม่ใช่เพราะเราให้เจ็บ ถ้าเป็นของเราคงเลือกได้ว่าจะเจ็บหรือไม่เจ็บ...ตีแล้วก็เข้าใจว่าแขนนี้ ขานี้ไม่ใช่ของเรา...หยุดคิดไปอีก นิ่งๆก็รู้ว่าเรื่องบางเรื่องก็ลืม ไม่สนใจมันมันก็ลืม มันไม่จดจำไม่นั่งดูให้ ความนึกคิดก็เปลี่ยนไป บังคับไม่ได้ เพียงแค่นึกหัวเรื่องเรื่องราวก็พรั่งพรู บอกให้มันหยุดมันก็เปลี่ยนไป เหมือนเอาแครอทมาล่อม้า ม้าก็วิ่งไปตามแครอท เข้าใจได้ว่าจิตก็ไม่ใช่ของเรา ถ้าใช่ก็น่าจะบอกให้มันคิดได้ หยุดได้ สั่งได้ บางทีก็มีภาพฝัน ภาพนึกขึ้นในหัว น่ากลัว โหดร้าย คำทำนายต่างๆนานา แต่ลืมตามันก็หายไป จนนึกได้ว่า แม้เราเองก็เพียงแค่จัดงานเลี้ยงที่เรียกว่า ชีวิต วันนึงมันก็จะจบ จะเลิก ก็ตายผ่านไป ทิ้งตัวเอาไว้ เป็นภาระ เป็นธุลี เปลี่ยนไป ดับไป ทำมาเท่าไหร่ ก็ไม่เหลืออะไรเหมือนกัน เหมือนตอนกิน กินมากเท่าไหร่ ยังไงก็ต้องกลับมาหิว ไม่มีอะไรยั่งยืนและมั่นคง สุดท้ายเริ่มที่ว่างเปล่าเหมือนคนท้องหิวแล้วก็จะกลับไปหิวเหมือนเดิม กลับไปที่ว่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรยั่งยืน คำทำนาย ภาพนิมิตมากมายจะจริงแค่ไหน ใจใครๆจะรู้มากเท่าใด หรือแม้แต่เรื่องตัวเองจะรู้มากมายเท่าไหร่ ก็จะหายไป จบที่มันหายไป ถ้านึกขึ้นมามันก็คือเรื่องใหม่ ทำขึ้นมาใหม่ในหัวข้อเดิม ไม่มีการซ้ำรอยย้ำรอย นี่สินะ เกิดมา ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป...เพราะความไม่แน่นอนก็เลยต้องมีทุกข์ มีไม่ชอบ มีไม่อยากอยู่ ไม่อยากได้แต่สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไร...ต้นไม้ใหญ่แต่เดิมก็เป็นดินว่างๆ เมล็ดเติบโต แล้วก็ผุผังกลับไปเป็นดินว่างๆ...รู้มากเท่าไหร่ ก็ไม่รู้อะไรเลย...กินมากเท่าไหร่ ก็ไม่ได้กินอะไรเลย...เพราะมันไม่ต่างกันเลย...เพียงหนีทุกข์ รักสุข กันไปเรื่อยๆ ไล่จับกับสิ่งว่างๆเพื่อเติมเต็มสิ่งว่างๆ แต่ที่มันไม่เต็ม เพราะเอาสิ่งว่างมาเติมสิ่งว่าง...หยุดอีกหนึ่งครั้ง มองดูตอนนี้นั่งอยู่ คิดเท่าที่ทำ ทำเท่าที่อยู่ตรงหน้า...ปกติที่สุดคือการทำแค่สิ่งตรงหน้า รู้แค่ตรงหน้า ไม่แบกรับอดีต ไม่คิดอนาคต แค่ทำ ทำแต่สิ่งตรงหน้า...ทำตามที่แต่ละคนต้องทำ ทำกับงานตรงหน้า ทำกับคนตรงหน้า ทำกับภาระตรงหน้า...กลับสู่ความปกติ เบาลง อิสระมากขึ้น ไม่แบกรับอะไรสิ่งใด เพียงแต่ทำสิ่งตรงหน้า แค่สิ่งตรงหน้า อยู่แค่ปัจจุบัน ยิ่งปกติมากเท่าไหร่ยิ่งรับรู้ถึงอิสระมากขึ้น...สุขมากขึ้น...รับรู้จนได้ว่า" นิพพาน"อยู่แค่ ปลายลมหายใจ...ไม่ต้องสนใจระยะทาง ยิ่งรับรู้ยิ่งเหนื่อย ขอแค่เดินต่อไป ช้าๆเนิบๆ รู้แค่ว่าเดิน รู้แค่ว่ามีปลายทาง...มันคงถึงสักวัน....เล่าสู่กันฟัง ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ คิดสิ่งใดได้สิ่งนั้นทุกคน สวัสดีครับ

 

ฟุ้งซ่านจริงๆด้วย... พ่อคุณเอ๊ย
การงานมันทำให้ผู้กองรับข่าวสารมากเกินความสามารถในการจัดการกับข้อมูลของผู้กอง
เอาเถอะน่า... ทุกอย่างจะค่อยๆดีขึ้นหรือเป็นนายพลฯมันซะเลยมั๊ย
เดี๋ยวนี้ไม่ต้องออกไปล่าเสือแบบสมัยก่อนก็แหล่มแล้วน่า
นอนซะดึกเชียว แล้วจะไปเข้าเวรไหวเหรอ

พรานเอาเพลงมาให้ฟัง... เนียนๆกันไป

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=QILStR89phI&feature=related"]YouTube - โลกนี้คือละคร- พนม นพพร[/ame]
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=tTNcjYWBreo&feature=related"]YouTube - ดอกไม้จะบาน[/ame]
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=LCygEjUiFeY&feature=related"]YouTube - เพลง เพื่อมวลชน[/ame]
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=YJApWJJmy0I&feature=related"]YouTube - ความฝันอันสูงสุด[/ame]
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=XMvJhe9VX-M&feature=related"]YouTube - ถ่านไฟฉายตรากบ[/ame]

หมีมันเล่นหวย... ผู้กองอย่าไปจับมันนะฉงฉานมัน
[ame="http://www.youtube.com/watch?v=J2DWNSfvc1k&feature=related"]YouTube- ??????????[/ame]

 

บัวมีสี่เหล่า แม้หล่าที่สี่ก็แบ่งได้เป็นวัวสี่ตน ตนหนึ่งบอกด้วยคำหวานก็เข้าใจ ตนหนึ่ึงบอกด้วยการตะคอกจึงเข้าใจ ตนหนึ่งเอาปฏักมาขู่จึงเข้าใจ....สุดท้ายต้องทิ่มแทงให้เลือดไหลจึงเข้าใจ...คุณพรานคงเป็นเหล่าที่สี่แต่ไม่แน่ว่า เป็นวัวตัวใดนะ

 

มีหลายตัวเลยเหรอท่าน
ยังไม่เลิก อีกหรือ วิธีใช้ความรุนแรงเข้าควบคุม
บ้านผมเลี้ยงควายเยอะ เดี๋ยวนี้ใช้ ลวดไฟฟ้า ปล่อยไฟอ่อนๆ ครั้งแรกๆก็มีมาโดนบ้าง
แต่ต่อไปเค้าจะรู้ถึงอณาเขตที่เค้าอยู่ ตามข้างทางแถวชนบทจะเห็นสายลวดขึงและมีถุงพาสติกมัด เพื่อให้เค้าเห็นจะได้ไม่เข้าไปบริเวณนั้น เห็นที่บ้านใช้ครั้งแรก ผมต่อต้านและไม่อยากให้ใช้ กลัวปาป แต่พอลองเรียนรู้ดู มันก็เป็นวิธีการที่ดี ดีกว่าวิธีเก่าที่ใช้หนังสะติ๊กยิงเอา T-T (เมื่อก่อนก็ทำ)

 

เหมือนผมเลยครับ บางทีก็ฟุ้งซ่านแบบพี่นี่แหละ (แต่ไม่ได้บ้านะ)
ตอนนี้ลาออกแล้ว ยังไม่รู้ไปทำไรกินเลยครับ แหะๆๆ

ทุกวันทำงานตั้งแต่ 8โมงเช้า เลิก 6โมงเย็น บางทีทำOTถึง 4 ทุ่ม-เที่ยงคืน
ต้องออกจากบ้านแต่เช้า บางทีขับรถผ่านเห็นพระบิณฑบาตร
นึกอยากจะใส่บาตรใจจะขาดรอนๆ ก็ไม่มีโอกาส
ได้แต่อนุโมทนาที่เห็นคนอื่นเขามีโอกาสสร้างบุญ

ปีนึงได้ทำบุญแค่เพียง 2 หน สงกรานต์-ขึ้นปีใหม่
เลยถามตัวเองว่า
"เรากำลังทำอะไรอยู่นี่ เราเกิดมาเพื่อสร้างบารมีมิใช่หรือ
โชคดีที่สุดแล้วที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ มีโอกาสสร้างบุญบารมีมากมาย
จะมัวเสียเวลาอยู่ใย ออกไปตามหาความฝันกันดีกว่า"

 

อนุโมทนาทุกท่าน ที่มองเห็นความจริง อันปกติสุขด้วยครับ

 

บางทีผมก็ฟุ้งซ่านนะ แต่สุดท้าย ก็ได้แต่คิดแค่ว่า

"ช่างมันเถอะ จะเป็นยังไงก็เป็น เรามีหน้าทีเพียงรับรู้"

ก็ คิดแค่นี้หละ หะ ๆ ๆ

 

อ่านแล้วก็ปลงๆค่ะ นี่แหล่ะชีวิต อิๆๆ