ความฝันกับการปฏิบัติธรรม

ความฝัน คือ การเผลอคิด...

เมื่อเผลอคิดแล้ว จิตของเราเข้าไปร่วมยึดมั่นถือมั่นด้วยหรือไม่ เราต้องสังเกตตรงนั้น...

ถ้าจิตเกิดความยึดมั่นถือมั่นร่วมด้วย เราก็ต้องดับตรงนั้น นั่นคือ ดับกิเลสที่จิต

ไม่ว่าจะเป็นกุศลหรืออกุศลก็ตาม ถ้าจิตจะเข้าร่วม จะมีอารมณ์ร่วม เราต้องดับเขาไว้ก่อน...


(ดับให้ทันตั้งแต่ต้นตอให้ได้

สติต้องฝึกเพื่อเอามาใช้ให้รู้เท่ารู้ทันตรงนี้

กำลังจิตต้องสร้างเพื่อให้จิตมีพลังมากพอที่สลัดตัวเองออกมาจากความเพลินตรงนั้นได้

ที่รู้แล้วดับได้หรือไม่ได้ มันอยู่ที่กำลังจิตตรงนี้ด้วยส่วนหนึ่ง และกำลังปัญญาหรือความเข้าใจด้วยอีกส่วนหนึ่ง)


...กลับมาอยู่กับฐานกายให้มาก

ฐานกายคือ การรู้ลมหายใจ หรือรู้การเคลื่อนไหว รู้อิริยาบถน้อยใหญ่ สัมผัส แบบไม่วิพากษ์วิจารณ์ความรับรู้ตรงนั้น

รู้ = sensing รับรู้แต่ไม่ปรุงแต่งต่อ

เมื่อใดความปรุงแต่งต่อเกิดขึ้น เมื่อนั้น sensing จะหายไป นิวรณ์จะมาแทน


พวกฤาษีที่ไม่รู้จักคำว่า " นิพพาน" จะไม่สนใจ process ที่นิวรณ์จะเข้าแทรกและทำให้สุขทุกข์เกิดขึ้น

พระอริยเจ้าทั้งหลาย รู้จักและเข้าใจชัดใน process เหล่านั้นแล้ว ใช้การ sensing เป็นวิหารธรรม (เครื่องอยู่สุข) ทั้งยังไม่ติดยึดอีกด้วย

ต่างกันนิดเดียว แต่ยากที่สุด ขึ้นอยู่กับวาสนาของผู้นั้น วาสนา = บารมี ๑๐

ทุกข์ทั้งหลายมาจากการหลงความคิด หลงเพราะความไม่รู้ ไม่เข้าใจนั่นเอง (อวิชชา เป็นปัจจัยให้เกิด สังขาร ฯลฯ เป็นต้นไป)

เราก็ฝึกเพื่อที่จะไม่หลงความคิดง่าย ๆ เป็นเบื้องต้นไปนี่แหละ ใช้ sensing เยอะ ๆ หลงความคิดเมื่อไหร่ ก็คือ ฝันเมื่อนั้น

จะฝันแบบจงใจ ฝันตามกิเลส หรือฝันแบบไม่ตั้งใจ ฝันกลางวัน กลางคืน ก็คือฝันทั้งนั้น

ใช้ฝันเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์ได้นะ ถ้ารู้จักสังเกต รู้จักใช้ รู้จักวาง ใช้เป็นวางเป็น ก็ดีเหมือนกัน


ปีใหม่นี้ขอให้โชคดีมีแฮงกันทุกคนครับ

 

เราห้ามไม่ให้คิดได้เหรอ ....ในขณะที่มีสติตื่นอยู่ยังห้ามไม่ได้...
แล้วขณะที่นอนหลับมิยิ่งกว่าเหรอ....
ใครเป็นคนนอน...ใครหลับ...ใครคิด...ใครเป็นคนตื่น ...
ลองถามตัวเองดูซิ...
แต่ก็ยอมรับนะว่า ขณะที่นั่งสมาธิถ้าเข้าฌานน่ะ ไม่คิดแน่นอน...
ตอนที่อ่านนี้ก็ต้องคิดทุกคนใช่ไหมล่ะ...
ของมันมีอยู่แล้ว...เป็นของเขาแบบนั้น..เป็นธรรมชาติ...และเป็นธรรมะ
ขออนุโมทนา

 

จิตห้ามมันไม่ได้ มันมีหน้าที่คิดของมันครับ

แต่ตัวเรากับจิต จริงๆเป็นคนละส่วนกัน จิตไม่ใช่ของๆเรา

แค่ให้มีสติรู้ตัวว่าจิตเรากำลังคิดอะไรอยู่แค่ก็พอ ไม่งั้น เผลอ ^^"

 

(f)(f)(f)(f)(f)

 

ในที่สุดก็จะเหลือแต่ตัวรู้ล้วน ๆ

สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าดู สักแต่ว่าฟัง สักแต่ว่าทำ...ไปตามหน้าที่ ตามสมมุติ

ตัวรู้ล้วน ๆ นั้นต่างกับ ตัวคิดล้วน ๆ นะ

เรื่องตัวรู้กับตัวคิดนี้บางทีคนก็อาจเข้าใจผิดได้ง่ายเหมือนกัน...

 

เขามีหน้าที่ของเขาๆก็ต้องทำไปครับ ...เราอย่าไปยึดเขาไว้ก็แล้วกัน

ต่างก็มีหน้าที่แต่อยู่ด้วยกัน เมื่อไหร่เลิกรู้ได้ก็พบความจริงครับ

ของแบบนี้ต้องปฏิบัติไปถึงจะเห็นนะ ใครยังไม่รู้ไม่เห็นก็คงจะอธิบายให้เข้าใจได้ยาก
ผู้รู้เขาไม่พูด..ที่พูดน่ะไม่รู้ ...เพราะว่ามันยังมีสมมุติอยู่...

สาธุกับคุณทีบูนด้วยครับ