สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ต้องขอบคุณท่านวิมุตติที่ออกมาแก้ต่างให้มากมาย มีอินทภาษดีแล้ว

สาธุด้วย ถือว่าชนะกิเลสอันชนะได้ยาก
นั่นแหละจะเป็นเชื้อให้พบเจอแต่สิ่งที่ดี
ผมรับรอง

 

ผู้ที่ยืนยันความไม่มีโรคทางกายตั้งแต่ ๑ ปี ๒ ปี เป็นต้น ถึง ๕๐ ปี หรือแม้ยิ่งกว่า ๑๐๐ ปี ยัง พอเห็นได้ แต่ผู้ที่จะยืนยันความไม่มีโรคทางจิตแม้เพียงครู่หนึ่ง นอกจากพระขีณาสพ ผู้สิ้นอาสวะคือกิเลสอันดอง สันดาน แล้ว ก็หาได้ยากในโลก.

 

สง่างามหรือครับ ผมจะบอกอะไรให้ว่า วันที่ผมฟังหลวงตาพูด ผมฟังพระอาจารย์ตื้อ พระอจารย์เจี๊ยะเทศ ผมว่า ธรรมนั้นสง่างามในตัวธรรม

ใครที่มันคัดสรรปั้นแต่ง มันไม่ได้ออกจากใจหรอก
ผมจะบอกให้คุณวิมุตติฟังนะครับ

มีแต่กิเลสเท่านั้นแหละครับ ที่มันจะเอาอย่างนั้นอย่างนี้ จะต้องเป็นอย่างนั้นจะต้องเป็นอย่างนี้ สุดท้ายได้อย่างนี้จะเอาอย่างนั้น
สำหรับ คนอื่น ผมไม่ได้จะดึงบทบาทหรอก แต่ผมเห็นความทุเรสผมก็พูดไปตามนั้นแหละ

ก็ธรรมมันเห็นความทุเรส ที่ออกมาแสดงรูปบ้าๆบอๆ ว่า ปาหี่ ในขณะที่ผมกำลังพูดธรรมะกับคนอื่น
ทีนี้ไปตำหนิมันนิดเดียวว่า ไร้สาระ หนอยแน่ มันสวนทันควัน แถมสอนด้วยนะว่า อาจารย์ไม่ดูตัวเอง จะแสดงเป็นกระจกเงาให้ชาวบ้านรู้ ปัดโธ่ ไอ้ตัวคนพูดเองนั้นถ้า สอนได้มันไม่แสดงท่าทีแบบนั้นหรอก ก็หลวงตามหาบัวท่านก็คอยบอกประจำว่าให้ดูใจเจ้าของ
ยังจะมาดูที่ผม ยังไงๆ นายขันธ์ก็ผิด ผิดขนาดว่าพูดเรียบร้อยมันยังบอกว่าไม่ต้องเวอร์
เออนั่นหนะ บอกว่าเคารพกัน

โกหกว่าเป็นคนนั้น คนนี้ ไม่กล้ารับ แต่กล้ามาตำหนิผม เดี๋ยวออกมาแสร้งทำเป็นเคารพ เดี๋ยวออกมาตำหนิ โอ้ยสาระพัดจิตใจ

ขนาดว่ามันดิ้นไปทางนั้นทางนี้ ผมก็เคยสอนไปแล้วว่าให้ดูใจ แล้วให้ละ ให้รู้จักกำหนดสติรู้ตัว นี่ก็ไม่ฟัง แล้วมันจะไม่นรกอย่างไรหละ ขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว

ผมอุตส่าห์ พูดดีให้เห็นอีกขั้วหนึ่งว่า ใจคนมองนั้น มันต้องการมองแบบดีพอพูดดีมันก็ว่า
มีคนนั้นคนนี้มาตำหนิ บอกให้พูดธรรม ก็ไม่มีใครพูด แถมด่านายขันธ์
ยังจะบอกว่า นี่อาจารย์สำนึกได้เพราะว่า คำที่มันสอน

พอมาวันนี้จับกลุ่มกัน หัวเราะเยาะเย้ย
ผมนึกในใจแบบสมเพชนะ ว่ามันจะหัวเราะกิเลสตนเองหรือ หัวเราะนายขันธ์นั่น

อยากชนะกัน โอย พอข่มนายขันธ์ได้ หัวเราะกันสนุกสนาน
อนุโมทนาสาธุ กัน เป็นพัลวัน นั่นแหละนรกทั้งนั้น

เพราะว่า การปรามาส การตำหนิ การให้โทษ แม้แต่กับเพื่อนกัลยาณมิตรกัน เขาก็ไม่ทำกันแบบนี้ มันมีแต่ศัตรูคู่อาฆาตกันเท่านั้นแหละที่จะทำแบบนี้ แล้วมาทำกับผม ที่เคยให้ธรรมไปทุกคนในนั้นแหละ เคยคุยธรรมะกับผม แล้วมาแสดงท่าทีจะเอาชนะ

นี่ไม่นรกยังไง ครั้นพอเตือนว่า นรกนะ มันก็เก่งอีก หาว่านายขันธ์แจกแต่นรก นั่นดูมัน มันไปไกลนะ

ผมสมเพชเต็มที่เลยหยุดให้ ไม่ไหว เตือนเท่าไรก็ไม่ได้ มันว่ายังไง
ขนาดว่า จับโกหกมันได้ มันบอกว่า นายขันธ์คิดมาก หยุมหยิม
ยกคำพูดสันโดษมาว่าเป็นควาย ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นมันก็บอกว่า ใครอย่าซ้ำเติมอาจารย์เลย

โอยมีคนโมทนาสาธุกัน ร่าเริง
ยอดเยี่ยมจริงๆครับ

นั่นแหละครับคุณวิมุตติ คุณเรียนรู้เอาไว้ให้มาก
เวลาผมเตือนอะไร ก็อย่าไปเป็นแบบพวกนี้ มันลงนรกไปไม่รู้ตัว

พวกนี้ปิดมรรคผล แล้วนะนั่น อย่าทำเป็นเล่นไป แล้วก็โทษยังมีอีกมากมายตามมา

ไม่ปิดมรรคผลได้อย่างไร ก็ผลของการ ปรามาสผู้มีธรรม มันก็ชัดเจนทันทีเลยคือ ไม่เห็นจิตเห็นภัย เห็นโทษของตนเลย ไปตำหนิโทษกับใครก็ไม่รู้ ไม่มีผู้รับโทษของมันเลยมีแต่ใจเจ้าของ แถมสนุกกันด้วยนะ เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟไหมนั่น


เออแปลกดี เร็วจริงๆ ทันใดทันควันเลยนะนั่น ปิดทันทีเลย

นั่นแหละ ท่านวิมุตติ ผมจึงบอกว่า ให้ซื่อสัตย์กับตนเอง รุ้สึกอะไรให้ยอมรับมัน
เพราะกิเลสมันจะไม่ยอมรับอะไรเลย

 

คือสาระ อันได้แก่ศีล, สมาธิ, ปัญญา, วิมุติ ( ความหลุดพ้น ).

จะตกนรกหรือขึ้นสวรรค์ เหมือนถูกนำไปวางไว้คือ
๑. ประพฤติชั่ว กายทุจจริต ๓ วจีทุจจริต ๔ มโนทุจจริต ๓ รวมเป็นอกุศลกรรมบท๑๐
ด้วยตนเอง,
๒. ชักชวนผู้อื่นเพื่อประพฤติชั่ว
๓. ยินดีในความชั่ว
๔. พรรณนาคุณของคนชั่ว

ฝ่ายดีคือที่ตรงกันข้าม

ผู้พูดปด, กระด้าง, พูดพล่าม, มี กิเลสหลายทาง เหมือนทางสี่แพร่ง, ถือตัว, มีจิตไม่ตั้งมั่นชื่อว่าไม่นับถือพระองค์, เป็นผู้ห่างจากพระธรรม

อสัตบุรุษไม่ต้องถามก็เปิดเผยความชั่วของคนอื่น ยิ่งถูกถามก็ยิ่งกล่าวความชั่วของคนอื่นอย่างบริบูรณ์ พิศดาร. แม้ถูกถามก็ไม่เปิดเผยคุณความดีของคนอื่น หรือเปิดเผยก็ไม่บริบูรณ์ไม่พิสดาร แม้ถูกถามก็ไม่ เปิดเผยความชั่วของตน หรือเปิดเผยก็ไม่บริบูรณ์ไม่พิสดาร
ไม่ต้องถามก็เปิดเผยคุณความดีของตน ยิ่งถูกถาม ก็ยิ่งกล่าวความดีของตนอย่างบริบูรณ์พิสดาร


คือพิษแล่น แต่ไม่ร้าย, พิษ ร้าย แต่ไม่แล่น, พิษทั้งแล่นทั้งร้าย, พิษทั้งไม่แล่นไม่ร้าย พิษแล่นหรือไม่แล่น เทียบด้วยขี้โกรธหรือไม่ ; พิษ ร้ายหรือไม่ร้าย เทียบด้วยมีความโกรธคงอยู่นานหรือไม่

ฝึกโดยวิธีหยาบ คือชี้ความ ชั่วและผลของความชั่ว, วิธีละเอียด คือชี้ความดีและผลของความดี, วิธีทั้งหยาบทั้งละเอียด คือชี้ทั้งสองอย่าง. ฆ่าเสีย คือทั้งตถาคตและเพื่อนพรหมจารีไม่ว่ากล่าวสั่งสอนผู้นั้น

 

อุปทาน หนอ อุปทาน

เห็นใจคนที่โดนเข้าใจผิด แต่เมื่อถูกเข้าใจผิด ก็ต้องอดทนดกลั้น
เพราะบางทีมันก็เป็น วิบากของเราเอง
ความคิดเขามันทำร้ายเขา มีแต่เขาที่ต้องรู้จักช่วยตนเอง
มีแต่เราที่เอาความคิด อุปทาน ของเรา มาทำร้ายตนเองเพราะ ไม่รู้ ไม่รู้ตัว ไม่รู้เท่าทันอุปทานในตน

 

นึกถึง ครูไหว
พอดี แถวนี้ท่าทางจะมีแต่เด็กแว๊นส์ คุณครูท่าทางจะเหนื่อยใจ หนอ

 

<table class="tborder" width="100%" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1"><tbody><tr><td class="thead">ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 7 คน ( เป็นสมาชิก 6 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </td> <td class="thead" width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%">jinny95, วิษณุ12, วิมุตติ+, แพน้อย+, ธรรมะสวนัง, Tboon</td></tr></tbody></table>กินข้าวกันยัง ^-^

 

คนเราทุกข์เพราะความคิดตัวเอง
มีบ้างไหม..ที่ใจเป็นสบายกับทุกสถานการณ์
สติเท่าทันอารมณ์ วางได้โดยไม่ข้องเกี่ยว

ธรรมะเป็นเรื่องธรรมชาติของจิตคน
ตราบใดที่ยังคงมีธรรมไม่มีใครไม่ข้องแวะ
ช่วงเวลาที่จิตหวั่นไหว..ธรรมจะเป็นตัววัดระดับธรรมในตนเอง

 

เพิ่งตื่น..ใจสบายเลยแวะเข้ามาหาเพื่อนยามเช้าค่ะ
ขอบคุณคุณขันธ์ที่คลิกโหวตให้ด้วยนะคะ

 

ไฟโทสะ มีไว้พิจารณาในตน เฉพาะตน เพื่อรู้จัก นรกในใจตน
ไม่จำเป็นต้องเอามาโชว์ ให้คนอื่นเขาเดือดเนื้อร้อนใจ เป็นเหตุให้ตกนรกเพราะโทสะของเรา

คนที่คิดว่า ใจเป็นอย่างหนึ่ง พูดเป็นอย่างหนึ่ง คือคนมุสา เพราะเป็นเรื่องไม่จริงปากกับใจไม่ตรงกัน นั่นก็เป็นอีกเรื่อง แต่การมีโทสะแล้วเรารู้เท่าทัน ไม่แสดงโทสะออกมา มีแต่สิ่งที่ต้องการสื่อบอกคน มันก็อีกเรื่องหนึ่ง ไม่ใช่เรื่องที่เราหลอกตัวเอง แต่เป็นเรื่องที่เรารู้เท่าทันโทสะตน แล้วไม่แสดงโทสะนั้นออกมา กิเลสเรื่องอื่นๆ ก็เหมือนกัน เพียงแต่รู้เท่าทันได้มันก็ละอายแก่ใจ รู้ดีรู้ชั่ว หยุดเอง ถ้ายังไม่หยุด ก็แสดงว่ายังรู้ไม่จริง ก็ทำต่อไปตามกิเลสสั่งได้

 

เชื่ออุปทานมาก ก็เป็นเหตุให้เข้าใจคนอื่นผิดได้
เราเชื่อว่า คนที่ไม่มีอุปทาน คือคนที่มีสติ ไม่ถูกกิเลสครอบงำ (การทรงฌาณไม่ให้กิเลสครอบได้ก็อีกเรื่อง)
เราก็มีอุปทาน มากอยู่ ไม่ค่อยจะรู้ตัว มาหัดดูในนี้แหละ หลุดประจำ

 

รอ ท่านหม้อหุงข้าว อยู่

 

ถ้าเรามีอุปทานผสมกับคำพูดที่จะสื่อถึงคนอื่น ความจริงที่ต้องการสื่อถึงคนอื่นมันก็ถูกบิดเบือนด้วยอุปทานของเรา คนอื่นที่รับไปก็จะบิดเบือนไปอีกด้วยอุปทานในตน สุดท้ายความจริงที่ต้องการสื่อสาร ก็เหลือไม่ถึง 1% เผลอๆ อาจถูกปิดด้วยอุปทาน100% กลายเป็นตั้งใจจะสื่ออย่างหนึ่ง คนฟังเข้าใจไปอีกอย่างหนึ่งเป็นคนละเรื่องกัน ก็มี แต่ถ้าเรารู้ทันอุปทานของตนเองและผู้อื่นได้ อาจทำให้เข้าใจตรงกันขึ้นมาได้บ้าง ไม่มากก็น้อย

 

สติยังคงเป็นตัวการใหญ่ที่คอยกำกับจิต

คุยธรรมดามันไม่มันส์ ไม่สนุก
ต้องวาดลวดลายของตัวเองหน่อย
ใครมาชอบ ใจฟูก็ดีใจ
ใครมาชัง ใจทุรนทุรายร้นรน

ก่อนหน้านี้อารมณ์ตัวนี้ ถามว่ามีไหมก็ไม่มี
รับกันเข้ามาเอง แล้วจะโทษใครได้

แล้วมันเกิดกับเราตลอดไหมก็ไม่อีก
วันนี้ไม่พอใจ หงุดหงิดออกมาไง
วันไหนใจสบายมาอ่าน..อายตัวเองทำไปได้

เกิด-ดับ ยังคงใช้ได้กับกิจวัตรประจำวัน

 

ถ้าได้อ่านข้อความของตนเอง ด้วยใจเป็นกลาง
ย่อมมีโอกาส ได้เห็น ภพ ที่ตนเคยครอง

 

ถ้าได้อ่านข้อความตัวเองนะ บอกตรงๆ บางทีงงเอง

อะไรมันจะกำกวมขนาดนั้น

โปรดอ่านโดยระมัดระวัง สะกดผิด สะกดถูก วลีผิด วลีถูก
ล้วนแต่มีหลุมพลางให้ขบคิดให้แตก

*** ไม่ควรอ่านเกินวันละสามโพส เด็กและ สตรีมีครรภ์ อ่านไปเถอะ เหล่านี้จิตเขาแจ่มใส

 

ธรรมชาติของจิตอัจฉริยะ มันก็เป็นของมันอย่างนั้นแหละท่าน
บางทีเราก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมพูดอย่างนั้น ทำอย่างนั้น
มานึกดู เรามันอุปทานเยอะไปเอง ไม่มีอะไรในกอไผ่
บางทีก็เหมือนใครไม่รู้ ไม่ใช่ตัวเราเลยความคิดนี้ บุคคลิกนี้
มานึกดู เอ่อ... เราก็เป็นอย่างนั้นแหละ แต่เราไม่เคยรู้ตัว
พอมาหัดรู้จักตัวเองจริงๆ เลยมีอาการ งง นิหน่อย เหมือนเจอคนแปลกหน้าในตัวเอง
สติปัฏฐาน นี่แหละสุดยอดวิชามหัศจรรย์
ขอนอบน้อมต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ทรงนำมาสั่งสอนพวกเรา

 

เปิดดดดหม้อ....

 

โห ท่านนิวรณ์ เปิดหม้อมาเสริฟด้วยภาพนี้
เรานึกไปถึง แมลงสาบ ได้ไง ก็ไม่รู้ เอ่อ... แต่มันเรื่องเดียวกันนิ เรื่องนี้มีแมลงสาบเป็นดาราด้วย ถือว่า ผ่าน ไหมเจ้านาย... แบบว่า เรื่องเดียวกัลล...