สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ลบ ออกแล้ว

 

ปัญหามีไว้แก้
ปัญญามีไว้เพิ่มพูน
ธรรมมะมีไว้ขัดเกลา
เพื่อนธรรมมีไว้แนะทาง

มีโอกาสได้สนทนาธรรมนับเป็นเรื่องที่ดี ที่ได้เจอกันในช่วงเวลาที่เหมาะสม
แม้ไม่สบอารมณ์ แต่ได้อิ่มเอมทางธรรมที่ได้สนทนากัน

วันนี้ พรุ่งนี้ แม้มีการกระทบกระทั่งกันบ้าง ล้วนเป็นเรื่องของกิเลส
อย่าไปใส่ใจเลย กิเลสกับคนอยู่ร่วมกันได้ อย่าเอามัน(กิเลส)มาปรุง


..บังเอิญพริ้ว

 

ผมจะบอกว่า ขอบคุณครับ ภาพลิงมันน่ารัก ..แหะๆ

 

บอกตามตรง เราเห็นด้วยกับท่านจริงๆ ว่าการแสดงธรรมนั้นต้องสง่างาม

เรากำลังพยายามหาเหตุผลที่พอจะฟังขึ้นบ้าง ว่าทำไม จีงออกไปในรูปนั้น
ทำไม ต้องลากถูลากถู ไม่ปล่อยให้มันจบๆเสียที

ลองนึกดูเล่นๆ อาจารย์กำลังดึงพยาบาทของพี่โชออกมาหรือเปล่า
กำลังขุดอะไรขึ้นมาหรือเปล่า
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แต่มันถึงขั้นตัดภพชาติได้ทีเดียว ปัญญาพลิกได้ทีเดียว
ผู้เกี่ยวของแต่ละคนก็ไม่ใช่อินโนเซ้นต์ ผ่านญาณมาก็ไม่ใช่น้อย
แต่รู้อะไรไหม ก็พวกนักปฏิบัติอย่างเราๆนี่แหล่ะ ที่หลงเป็นบ้าเป็นหลังกันมามากต่อมากแล้ว
คนที่เค้าไม่สนใจ เค้าก็สุขทุกข์แบบโลกๆต่อไป
เราอย่าคิดว่า ไม่ใช่เรา เราเก่ง เราแน่ เรามีสัมมาทิฎฐิ
กิเลสมันลากออกไปได้ทุกรูปแบบ
ถ้ามันไม่แน่จริง พระพุทธองค์จะทรงท้อพระทัยที่จะสั่งสอนในตอนนี้ค้นพบใหม่ๆเชียวหรือ ว่าสิ่งนี้ มันยากสุดๆๆ

สำหรับประเด็นนี้
"แต่หมายถึง เราสอนคนอื่นได้แต่คนอื่นสอนเราไม่ได้
วันหนึ่งเราชี้ธรรมคนนั้นคนนี้ได้ แต่เมื่อโดนชี้กลับลับไม่ได้ "

ผมก็ติดใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน
งั้นขอมองแบบลำเอียงไปทางอาจารย์
อาจเป็นเพราะ จริต หรือเปล่า
อย่างไรเสียอาจารย์ก็ยังเป็นเสขะบุคคล สังโยชน์ยังเหลืออีกมากกว่าครึ่ง
จะให้สมบูรณ์เพอเฟ๊กได้อย่างไร
ที่สำคัญมันต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่นอน ในเมื่ออาจารย์ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า จะพูดดีก็พูดได้ นั่นคือ รู้จักระงับ เราก็เห็นกันแล้ว นั่นคือลีลาในการแสดงธรรมอย่างหนึ่ง
ทำให้เห็นอย่างหนึ่ง แล้วเปลี่ยนไปอีกอย่างหนึ่ง
ในเมื่อพี่โชเชื่อว่า อาจารย์มีสัมมาทิฏฐิ แล้วยังมีสิ่งใดให้ต้องคลางแคลงใจอีกหรือ
และเพราะสิ่งนี้ เราจึงได้เข้าใจอะไรอีกเยอะเลยนะ อ่านไปขำไปอีกตะหาก หุๆๆๆ

เราไม่สงสัยในตัวท่าน ว่าท่านเห็นสิ่งที่เป็นเป้าหมายสูงสุดของพุทธศาสนาแล้ว
และเราก็ไม่สงสัยในตัวท่าน ว่าท่านยังไม่เกิดมรรคญาณ
แต่ที่สำคัญ เราสนใจตัวเรามากกว่า ที่จะสนใจผู้ใด...

 

สหายวิษณุ12 เย็นนี้เราเป็นคนกินเส้นนะ
เรามันพวกเด็กเส้น

 

โชแปง ไม่น่ารัก

ยึกยักเวลาลงเล่น

โชแปง ใจไม่เย็น

เวลาลงเล่น มืดนักมืดนัก

ชิมิ ชิมิ


( โชแปง เล่นบอร์ดตั้งแต่หัวค่ำ จะนอนก็ตอน 8 โมงเช้า )

 

หากน้องเห็นความเมตตาของพี่ ของน้องไม่ใช่ธรรมไหล
แต่เป็นคนธรรมแตก แต่ไม่ต้องตกใจไปเนื่องจากไปได้อาจารย์มิจฉาสมาธิคือสมาธิที่มีฐานที่ตั้งใจอยู่นอกกาย

คืออะไร
คือ คนที่ร่ำเรียนทางปริยัติมากเกินไป แล้วเกิดอาการฟุ้งซ่านสับสน จับต้นชนปลายไม่ถูก จากนั้น ก็ถูกจับ ถูกแนะนำให้ปฏิบัติใหม่ แต่ด้วยความกลัวเสียหน้า จึงรีบปรับเปลี่ยนตนเองแต่ภายนอก เปลือกนอกดูคล้ายกับว่าปฏิบัติได้ อธิบายธรรมถูก แต่ภายในจิตใจกลับไม่ได้พัฒนาเลย ลักษณะของคนธรรมแตก จึงมักมุ่งไปทางการเสริมสร้างความเชื่อมั่น หรือความมั่นใจในตนเองจากภายนอก เช่น การเอาชนะคะคานผู้อื่นในการเถียงธรรม การจับผิดคนอื่นที่เขาไม่นิยมจะต่อสู้ด้วย เพื่อจะฉวยเอาชัยชนะได้ง่ายๆ เช่น การจับผิดผู้หัดใหม่ .

ถ้าได้อาจารย์ที่ไม่รู้ไม่ดีไม่ถูกไม่ต้อง ก็จะได้ รับผลที่ผิดเป็นทุกข์ พาให้หลงโลกหลงทาง พาให้เวียนว่าย ตายเกิดอยู่ในวัฏฏสงสารสิ้นกาลนาน เปรียบเหมือนผู้จะ พาเราไปในที่ตำบลใดตำบลหนึ่ง แต่ผู้นั้นไม่รู้จักตำบลนั้น แม้เราเองก็ไม่รู้ เมื่อกระนั้น ไฉนเขาจึงจะพาเราไปให้ถึง ตำบลนั้นได้เล่า ข้ออุปมานี้ฉันใด อาจารย์ผู้ไม่รู้พระนิพพาน และจะพาเราไปพระนิพพานนั้น ก็จะพาเราหลงโลกหลงทาง ไป ๆ มา ๆ ตาย ๆ เกิด ๆ อยู่ในวัฏฏสงสาร ไม่อาจจะถึง พระนิพพานได้ เหมือนคนที่ไม่รู้จักตำบลที่จะไปและเป็น ผู้พาไป ก็ไม่อาจจะถึงได้ มีอุปไมยฉันนั้น ผู้คบครูอาจารย์ ที่ไม่รู้ดีและได้ผลที่ไม่ดี มีในโลกมิใช่น้อย เหมือนดัง พระองคุลิมาลเถระไปเรียนวิชาในสำนักครูผู้มีทิฏฐิอันผิด ได้รับผลที่ผิด คือเป็นมหาโจรฆ่าคนล้มตายเสียนับด้วยพัน หากเราตถาคตรู้เห็นมีความสงสารเวทนามาข้องในข่าย สยัมภูญาณ จึงได้ไปโปรดทรมานให้ละเสียซึ่งพยศอันร้าย เป็นการลำบากมิใช่น้อย ถ้าไม่ได้พระตถาคตแล้ว พระ องคุลิมาลก็จักได้เสวยทุกข์อยู่ในวัฏฏสงสารสิ้นชาติเป็น อันมาก
ดูกรอานนท์ บุคคลผู้ไม่รู้พระนิพพานไม่ควรเป็นครู สั่งสอนท่านผู้อื่นในทางพระนิพพานเลย ต่างว่าจะสั่งสอนเขา จะสั่งสอนว่ากระไรเพราะตัวไม่รู้ เปรียบเหมือนบุคคลไม่เคย เป็นช่างเขียนหรือช่างต่างๆมาก่อน แล้วและอยากเป็น ครูสั่งสอนเขา จะบอกแก่เขาว่ากระไร เพราะตัวเองก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจจะเอาอะไรไปบอกไปสอนเขา จะเอาแต่คำพูด เป็นครูทำตัวอย่างให้เขาเห็นเช่นนั้นไม่ได้ จะให้เขาเล่าเรียน อย่างไร เพราะไม่มีตัวอย่างให้เขาเห็นด้วยตาให้รู้ด้วยใจ เขาจะทำตามอย่างไรได้ ตัวผู้เป็นครูนั้นแลต้องทำก่อน ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรเป็นครูสอนเขา ถ้าขืนเป็นครูก็จะพาเขา หลงโลกหลงทาง เป็นบาปเป็นกรรมแก่ตัวนักหนาทีเดียว พระพุทธเจ้าตรัสแก่อานนท์ดังนี้.

 

ก็เป็นเรื่องมองอีกมุม
เราจะน้อมพิจารณา
ท่านกับเราเสมอด้วยธรรม วัย และ แนวทาง
หากเราหลงทาง ท่านตักเตือนเราชอบ
หากท่านหลง เราก็จะไม่ลังเลเหมือนกัน หุหุ


เรื่องดูจิต เป็นเรื่องเห็นอารมณ์ที่เกิดกับใจล้วนๆ สติตัดทันมันก็วางเป็น
โทสะในไม่เลือกหรอกว่าต้องเกิดในฌาณ
เกิดปัจจุบันก็สติรู้มันปัจจุบันนั่นเลย ตรงนั้นเลย
มันเร่าร้อน มันฟอง ทนไม่ได้ ก้ดุที่จิตเรา ดับก้จิตเรา
หากหลงอารมณ์ มันก็มองไม่เห้นปัจจุบัน แล้วก้ลากต่อเป็น กายกรรม วจีกรรม ถูกไหมท่าน

 

โชแปงนี่เป็นคนยังไง เอาเรื่องอะไรได้บ้าง

วันๆ เอาแต่โพสบอร์ด ป่วนสนิท! ไม่เลิก

 

สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน ( ไม่ธรรมดา ) จริง ๆ ด้วย

 

ถามโชแปงซิ เคยเอาหยาบมาพิจารณา จนละหยาบไปสู่ละเอียด

และเพลิดเพลินไปกับสิ่งรอบ ๆ ตัว จนเป็นคนไม่รู้สึกรู้สา ชาชินหรือตายด้านไปทีเดียว วิธีแก้อารมณ์ติดสุขในฌาน

อย่าคิดว่าหมด ให้เอาหยาบกลับมาพิจารณาอีกที
ทำอยู่อย่างนี้แหละ แล้วจะเข้าใจว่ายังมีอะไรให้ศึกษาอีกตั้งมากมาย

อสุภะก็ดีนา ดูจิตที่มันคิดมันนึกก็ดีนา พิจารณาธรรมโดยเป็นของไม่มีตัวตนก็ดีนา พิจารณาภาคปัญญาให้เรียวแหลมคมตัดกิเลสก็ดีนา

ที่ว่า ๆ มา โชแปงทำความเข้าใจว่าอย่างไร .

 

หากเราหลงทาง ท่านตักเตือนเราชอบ
หากท่านหลง เราก็จะไม่ลังเลเหมือนกัน หุหุ

คุณวิมุตตินับถือคุณขันธ์ด้วยจิตใจที่มั่นคง ไม่สั่นคลอน
มีหวั่นไหววาบหวิวบ้างบางเวลาที่กิเลสวูบวาบ

จะเชื่อ จะฟัง จะเคารพ จะเข้าใจ เป็นสิทธิส่วนบุคคล
แนะนำได้ ฟังได้ เชื่อได้ แต่ปฏิบัติ
และได้ผลจากการปฏิบัติหรือไม่เป็นอีกคนละเรื่องกัน

ได้อาจารย์ดี เป็นเรื่องของความก้าวหน้าทางธรรมด้วยเหมือนกัน
แต่การได้อาจารย์ที่สอนเกินภูมิธรรมตน นับเป็นเรื่องอันตรายอย่างยิ่ง

อ้างอิงพุทธพจน์ หรือ พระไตรปิฎกเห็นจะปลอดภัยที่สุด

เพราะขนาดพระพุทธเจ้ายังเคยกล่าวไว้ พระโสดาบัน สกิทาคา อนาคามี ยังมีโอกาสผิดพลาดทางธรรมได้
(ไม่ควรสอนเกินภูมิธรรมที่ตนมี หรือเท่าธรรมในตน)
มีก็แต่พระอรหันตร์เท่านั้นที่ทรงภูมิธรรมบริสุทธิ์

แต่การถ่ายทอดธรรมก็ยังมีพระอรหันตร์บางรูปเท่านั้นที่ทำได้

 

เรื่องพิจารณาธรรมถึงความไม่เที่ยง
เรานั่งหน้าคอมทั้งวัน วันละหลายๆชั่วโมง จากวันเป็นเดือน เป็นปี โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
เห็นคอมใหม่กลายเป็นเกาะ ยินเสียงเกิด เสียงดับ วิวนอกหน้าต่างเคยไม่มีต้นไม้ กลับมีต้นไม้ แต่ตอนนี้กลับเหี่ยวเฉา เป้นเช่นนี้มาตลอดปี

แม้จิตเรา เราอ่านบทความในมอนิเตอร์เฉยๆ กลับฟองฟู โทสะโมหะเกิด
หากมีสติกลับมาดู เราก็รู้ร่างกายมันกระดิกนิ้วหน้าคอม อยู่อย่างนั้น
ยุงกัดก้ไม่ค่อยจะรู้สึก
แต่จิตสิ ซุกซนไปเรื่อย

มันเหมือนนั่งไม่รู้สึกรู้สาแบบท่านรึป่าวหว่า

 

ลบ .

 

ป่วนสนิด ถึงคราวผลิกก็ ปิดสะน่วน


http://palungjit.org/attachments/a.404681/

 

โชแปงเวทนาในจิตเราไม่มี
จะมีก็แต่ทางขันธ์เป็นของประจำตัว
มีให้กำหนดรู้ แล้วก็ละ

 

เป็นอะไรไปท่านนิวรณ์

 

ป่าวนิครับ

แค่เห็นคุณวิมุตติ กับ คุณโชแปง เขามีลิงจั๊กๆ กัน

ก็เลย......กลัวจะ รักไม่จิง ลิงไม่จั๊กๆ

แต่ด้วยสัญญาเก่า ก็เกิดเป็นเพลงนี้ขึ้นมา