สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ทิ้ง ประดู่พริ้ววววววว.....

 

"ส่วนธรรมที่ลึกซึ้งเกินกว่าเราจะตัดสินได้ เราก็ต้องละไว้ก่อน เพราะเกินปัญญา"

<!-- / message --><!-- sig -->

 

เรื่องความเพียรผมสู้เจ๊แพ มิได้ มิได้ ^-^

 

สุดท้ายท่านก็เข้าอนุปาทิเสสะนิพพานธาตุ
การกระทำทั้งหลาย ก็เป็นไปเพื่อความหลุดพ้น...

 

จำได้แม่น...

 

รอบคอบจริงด้วยค่ะ

 

อ นิวรณ์ เป็นประเภท ธรรมถึก
เหมาะแก่การเป็นครูผู้สอน
แต่ก่อนที่จะสอน ต้องแจ้งให้มาก
ที่จำมาสอน ก็ต้องรอบคอบ...

 

อย่าลืมประโยคท้ายที่ผมบรรจงแต่งเติม

เมื่อท่านเห็นความจริงว่า ท่านไม่มีวาสนาสอน ซึ่งขัดกับสภาพ
ที่เป็น เพราะตอนนั้น ท่านเป็นเจ้าอาวาส หากท่านบรรลุ และ
หมายจะทรงธรรมะของพระพุทธองค์ให้คงอยู่ ไม่ใช่เรื่องยาก
สำหรับผู้รู้ และตำแหน่งที่เอื้ออยู่

แต่ผู้รู้ ย่อมไม่มองข้ามความจริงที่ว่า วาสนาท่านไม่มี ที่ผ่าน
มาล้วนเป็นกรรม ....

 

แรมเยอะ

 

พี่วิมุตติ การปฏิบัติช้า หรือไว ขึ้นอยู่ต้องพื้นฐาน ตรงจุดเริ่มต้นแหล่ะ ถ้ามันเคลื่อนนิดเดียว มันก็วน มันก็ไม่ก้าวหน้า นั่นคือเรื่อง ความเห็น ซึ้งตรงนี้แหล่ะ ที่มันจะมองข้าม ไม่สนมัน เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องเด็ก ๆ (จะอิงปริยัติ ก็มรรคแรกเดิน มรรคอื่นตาม)

วัดมเหยงค์ ถ้ามันใกล้ ถ้ามีโอกาสน่าลองมาก่อน แต่ละทีแต่ละแห่งแต่ละสำนักมีข้อดี มีข้อด้อยต่างกันไป ควรลองหลายที่ให้เหมาะจริตเรา คิดเสียว่าไปเที่ยว^-^

 

คนที่จำมาสอน มีหรือจะผลิกแพลงธรรมได้

ธรรมที่สอนไปทางเดียว ผลิกอะไรไม่ได้เลย

นั้นแหละ จำเอา รู้แค่ทางของตน แม้จะจริง
แต่ใช้สอนไม่ได้จริง

 

เพียรนั่ง หรือเพียรธรรม แยกต่อได้อีกนะคะ

ช่วงนี้ไม่ได้เพียรนั่งเลยค่ะ มัวแต่ทำงาน
แต่เพียรธรรม จิตระลึกถึงทุกวันค่ะ

 

ท่าน(เจ้าอาวาส)รู้ว่าท่านไม่มีวาสนาในการสอน
แต่เราไม่รู้ว่า ตัวเรา หรือ ใคร ไม่มีวาสนาในการสอน
เราจึงควรสอน ในสิ่งที่ควรสอน
และไม่สอน กับคนที่ไม่ควรสอน
เมื่อไหร่ที่เรารู้ว่า เราไม่มีวาสนาในการสอน เราจึงเลิกสอน...

 

ธรรมมันออกมาจากความว่าง เพราะว่างเป็นลักษณะ จึงไม่ใช่การแบก

เพราะไม่ใช่การแบก การจดจำ จึงจำได้มากกว่า จด

แต่ธรรมนั้นสมบูรณ์อยู่ในอรรถ พยัญชนะ ที่ผู้รู้รจนาไว้ดีแล้ว

เราก็เพียงแต่เห็นเท่าที่เห็น และคิดว่าใช้ ใช่ได้ เอามาแสดง

แสดงแล้ว ก็ มักคังคัง ตาว่างเปล่า


เพราะ....มันต้องไปทำให้เห็นจริง

 

ขอบคุณที่เชิญชวน มีโอกาศต้องไปแน่ แต่ไม่แสวงหา
ผมเจอที่เหมาะกับตัวเองแล้วครับ...

 

จ้า

 

สิ่งที่ควรสอน ก็คือ อย่ายึดความเห็นตนเป็นที่ตั้ง

อย่ายึดศรัทธาให้พุ่งมาที่ตน ไม่เอาตนตั้งแล้วกวาดศรัทธา

เพราะ ศรัทธาที่ต้องเกิด ต้องเกิดไปที่ พระพุทธองค์ หรือ พระธรรม

หากคุณวิมุตติ พูดสอนทุกอย่าง โดยไม่มีตนไปเกี่ยวข้อง ไม่มีตนเป็น
ผู้ได้ศรัทธา ไม่มีตนเป็นผู้เสียศรัทธา ธรรมที่แสดงนั้นจึงบริสุทธิ และ
ทำให้เกิดศรัทธาได้จริง

 

-นิวรณ์ตกลงจำมา หรือปฎิบัติได้จริงคะ
-แล้ววิมุตติ ปฏิบัติได้ถึงไหนแล้ว
-หลังตกภวังค์ จินนี่ไปต่อหรือหลับใน

ทุกคำถาม..มีคำตอบแน่นอน อย่างน้อยก็ภายในใจ