กฏแห่งกรรมลำเอียง????

ทำไมดูเหมือนว่า สัตว์ถึงสามารถผิดศีลข้อปาณาฯ กาเมฯ อทินนาฯ ได้โดยธรรมชาติ .....แต่ถ้าเป็นคนบาปตลอดศก ทั้งๆที่เกิดมาชดใช้กรรมเหมือนกัน มีสัญชาตญาณ(กิเลส)ชักนำชีวิต มีความกลัว( เห็นแก่ตัว)ไล่ต้อน ....ให้ก่อกรรมชั่วเหมือนๆกัน คนฆ่าสัตว์เอามากิน...ก็บาป คนมีเมียหลายคน...ก็บาป คนขโมยของมาเลี้ยงตัวเอง...ก็ยังบาป แล้วสัตว์ทำชั่วทุกวัน แลัวยังมาเกิดเป็นคนบางคนได้ไงอ่ะ?? ลำเอียงเห็นๆ

 

ก็ไม่ใช่ว่าสัตว์ทุกตัวหรือสัตว์ส่วนใหญ่ต่อมาจะเกิดเป็นคนนี่ครับ ค่อยๆคิดครับ

 

อจินไตย ๔
อจินไตย ๔ - สิ่งที่ไม่ควรคิด ๔ ประการ
(Acinteyya - (the four unthinkables)

"จตฺตารีมานิ ภิกขฺเว อจินเตยยานิ น จินเตตพฺพานิ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่ไม่ควรคิด ๔ อย่างนี้คือ
๑.
พุทธวิสัย
วิสัยของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ใครๆ อย่าคิด
ถ้าใครคิด เป็นผู้มีส่วนแห่งความเป็นบ้า
๒.
ฌาณวิสัย
วิสัยของผู้ได้ฌาณ (อันนี้ลอกหนังสือครูบาอาจารย์มา ท่านสะกดอย่างนี้
เลยไม่ทราบว่าหมายถึง ฌาน หรือ ญาณ แน่ ต้องขออภัย
ถ้าค้นเจอจะมาแจ้งให้แน่อีกทีค่ะ)
๓.
กัมมวิบาก
กรรมและผลกรรม
๔.
โลกจินตา
คิดเรื่องโลก
อันนี้ ครูบาอาจารย์อธิบายขยายความไว้ดังนี้ค่ะ ทั้ง ๔ ข้อนี้ ก็เหมือนกัน ใครๆ อย่าคิด ถ้าใครขืนคิด เป็นผู้มีส่วน แห่งความเป็นบ้า มีส่วนแห่งความคับแค้นใจฯ ตามนัยนี้ แสดง ให้เห็นว่า ถึงจะคิดจะวิพากษ์วิจารณ์สักเท่าไรๆ ก็ไม่มีที่สิ้นสุดได้ และไม่ทำให้ผู้นั้นหายสงสัยได้ ถ้าลงมือทำเอง (คือ ลงมือเจริญสติ ตามแนวสติปัฏฐานสี่ ลงมือปฏิบัติกายและใจตามแนวไตรสิกขา คือ ศีล-สมาธิและปัญญา เพื่อให้เกิดปัญญาเห็นโลกเห็นธรรม ตามความเป็นจริง - deedi) จึงจะหายข้องใจเช่น ผู้ที่จะหยั่งทราบ พุทธวิสัย (= ความสามารถในการหยั่งรู้ของพระพุทธเจ้า - deedi) ต้องบำเพ็ญคุณธรรมคือ บารมี ๓๐ ทัศ ให้เต็มเปี่ยมอย่างพระพุทธเจ้า จึงจะวิพากษ์วิจารณ์ได้ ผู้ที่จะหยั่งทราบเรื่องการเข้าฌาณ เข้าผลสมาบัติ ตนเองก็จะต้องปฏิบัติธรรมจนได้ผลถึงขั้นเดียวกันก่อน ... จึงจะรู้ได้เช่น เดียวกับท่าน จึงจะรู้กันได้เรียกว่าเดินทางถึงขั้นเดียวกัน การที่จะหยั่ง ทราบผลกรรมของบุคคลและสัตว์ต่างๆ ก็ดี การที่จะหยั่งทราบเรื่องโลก ก็ดีเป็นวิสัยของพระพุทธเจ้า ถ้าจะพากันขืนคิดไปก็ตายเปล่า ไม่มีอันสิ้นสุดยุติลงได้ ...



พิจารณาเองละกันครับ
<!--.....end parts.....-->

 

คุณก็รู้อยู่เเล้วนี้ครับว่าสัตว์กระทำไปเพราะสัญชาตญาณ เพื่อการดำรงชีวิตเท่านั้น สัญชาตญานของสัตว์ ไม่ใช่เพื่อความสนุกแต่เพื่อการเอาชีวิตรอดไปเท่านั่น ต่างกับมนุษย์อย่างเราๆ ที่ทำไปเพื่อสนองตัณหา ความต้องการที่ไม่เคยพอ กินเเล้วก็อยากกินอีกทั้งๆที่ยังอิ่มอยู่ เสพกามเเล้วก็ยังมีความต้องการเสพกามอีก ไม่เึคยพอ ต่างกับสัตว์ที่มันอิ่มเเล้วอิ่มเลย มันไม่รู้จักปรุงอาหาร เวลามันกินไม่ก็ไม่ได้ใส่น้ำพริกน้ำปลากระเทียมดองอะไร เมื่อมันอิ่มมันก็จบอยู่เเค่นั่น เมื่อมันหิวมันก็ออกล่าอีก การเสพกามหรือการผสมพันธุ์ เมื่อสัตว์เสร็จกิจกรรมของมันเเล้ว ก็ไม่เห็นมันขอต่ออีกรอบ ต่างกับมนุษย์เราๆเมื่อเสพกามราคะเเล้ว ก็ยังมีความต้องการอยู่อีก เพราะอะไำรก็มนุษย์ขันห้าอย่างเราๆ ที่มีการปรุ่งเเต่งของจิตอยู่ตลอดเวลาไง
กรรมเป็นเรื่องของธรรมชาติ มีความยุติธรรมเสมอไม่เคยลำเอียง เเละไม่ควรเเพ่งมองหาเเหล่งที่มาของกรรมของเเต่บุคคล เพราะมันเป็นอจินไตย

 

พระพุทธองค์เลยสอนว่า
กงกรรม กงเกวียน
นายฆ่าฉัน ฉันก็ฆ่านาย หนี้กรรมใช้กันไม่หมด แต่จะยุติได้ด้วย อภัยทาน
โมทนาครับ
แสดงว่า สัตว์กินเนื้อทั้งหลาย ไม่สามารถหลุดพ้น จากการเกิดเป็นเดรัจฉานไปได้ เพราะเหตุแห่งการฆ่ามีให้ทับถมพอกพูนทุกวัน ต้องชดใช้ทุกชาติไป ไม่สิ้นสุด ไม่ได้ผุดได้เกิดในภพที่สูงกว่าแหงมๆ ?? แต่ถ้าเป็นคนทำร้ายกัน ถึงเป็นคู่กรรมกันมา ก็ยังยุติได้หากรู้สำนึก อโหสิ จึงแล้วต่อกันได้ แบบนี้กฏแห่งกรรม ให้อภิสิทธิ์ได้เฉพาะคน ก็ยังเอียงๆอยู่ดีอะ กาพ๊มว่าน๊ะ..

 

Ampeer ครับ การฆ่าที่บาป อยู่ที่เจตนานะครับ สัตว์เดรัจฉาน เค้าไม่ได้เจตนานะครับ เค้าทำตามสัญชาติญาณ

ใช่ครับ กฎแห่งกรรมให้เฉพาะคนครับ ถูกต้องเลย เนื่องจาก ภูมิมนุษย์เท่านั้นที่สามารถทำบุญได้ ดังนั้น คนที่เกิดเป็นมนุษย์ก็ไม่ยุติธรรมแล้วครับ แต่เนื่องจาก ความดีที่เคยทำมาก่อน จึงดลบันดารให้เกิดมาเป็นมนุษย์

แล้วคุณบอกว่า ยังเอียงๆ ถูกครับ ก็แค่คนยังเกิดมา มีไม่เท่ากันเลย ใครทำบาปมาเยอะก็ต้องลำบาก เกิดมาเป็นสัตว์ให้เค้ากินเค้าฆ่า

อนุโมทนาครับ

 

มีกรรมสิครับ ไม่มีลำเอียงหรอก เพราะสัตว์มันจะฆ่า มันจะเสพ มันจะต้องมี
เจตนาที่จะทำ มันจะต้องไตร่ตรอง มันจะต้องทำอาจิณกรรมในการรักษาภพ
ชาติของมัน

แล้วคิดดูสิครับ มันทำเพื่อรักษาภพชาติของมัน มันจึงต้องเวียนว่ายตายเกิด
เป็นสัตว์อยู่แบบนั้น โอกาสจะได้สร้างภพชาติดีๆจนได้เป็นมนุษย์นั้นยาก

มนุษย์ที่ทำบาปต่างๆ ก็ต้องเลื่อนลงไปเป็นสัตว์ด้วยซ้ำ แล้วถ้าพลาดลงไป
แล้วโอกาสจะได้กลับมาเป็นมนุษย์นั้นก็จะยากไปตามระเบียบ

ลงแล้วลงยาว ขึ้นได้ก็สั้นๆ

ศีลจึงเป็นบาทแรกในการมุ่งสู่ทางที่เป็นกุศล

 

ที่นี้อาจจะมีคำถามว่า แล้วสัตว์จะได้ภพภูมิสูงขึ้นตอนไหน

ก็ตอนที่มันทำจาคะเป็น เท่าที่ได้ยินก็มี ลิง กับ ช้าง ที่มันทำ
บุญเป็น ที่เห็นๆก็มีปลาโลมา หรือ เต่า ซึ่งลิงกับช้าง ปลา
โลมานี้พอจะเห็นได้ว่ามันมีเจตนา แต่สัตว์บางอย่างก็ช่วย
อย่างเสียไม่ได้

มีสารคดีเรื่องหนึ่ง เป็นตัวเมียรแคท สัตว์คล้ายพังพอน มันจะ
อยู่เป็นฝูง มีวันหนึ่งฝูงมันประสบเคราะห์ เหลือเพียงตัวพี่ชาย
กับน้องสาว ตัวน้องยังเรียนรู้อะไรไม่ได้มาก พี่ชายเลยต้อง
หาเลี้ยง ขุดหาอะไรได้ก็เอามาให้น้องกินก่อน แล้วก็สอนน้องขุด
น้องเรียนอย่างไรก็หากินเองไม่ได้ พี่ก็ไม่ไหวแล้ว ต้องกินเอง
บ้าง สุดท้ายตัวน้องก็เริ่มอด แล้วก็ตายอย่างสงบใต้ร่มไม้ที่
นั่งรอพี่ชาย พี่สลบเหมือดเลยเอาอาหารมาให้ไม่ได้ พอกลับ
มาก็เห็นว่าหมาในกำลังเข้ามาที่ร่างน้องสาวที่นอนสลบอยู่ ช่วย
ไม่ได้ มันลอบจะเข้ามาช่วยแล้ว แต่ไม่ทัน แบบนี้มันก็จะได้ภพภูมิที่ดี

อย่างน้อย มันก็ได้รับการเข้าสู่ฝูงใหม่ ซึ่งปรกติเมียแคทจะสังหาร
ฝูงอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดตนทันทีที่พบ แต่มันกลับได้รับการเข้าสู่
ฝูง(นักวิจัยยัง งง) แถมยังมีสาวแอบให้ใจกับมัน ทำให้มันจะมี
สายเลือดและแปลว่าวันหนึ่งมันจะก่อกบฏได้ เพราะสายเลือดมัน
จะปรากฏแล้วจะแยกฝูงออกไปในวันหนึ่ง

นี่ก็เรียกว่า สัตว์มันทำดี ก็ได้ดี

 

เป็นผลกรรมแต่อดีตชาติซึ่งก็หลายๆชาติ มองชาติปัจจุบันชาติเดียวไม่ถูกต้องตามกฎแห่งกรรม เรามีกรรมเป็นทายาท.......อนุโมทนาค่ะ

 

ขอบพระคุณท่านผู้รู้ค๊าบบบ แค่อยากจะคิดว่าอะไรที่เป็น "กฏ" น่าจะใช้ได้กับทุกตัวตน ตั้งแต่เชื้อโรคยันเทพพรหม ไม่มีข้อยกเว้น และน่าพอจะมองเห็นได้คร่าวๆ ถึงความมีอยู่ของ ''กฏ" เหล่านั้น เพราะลำพังศรัทธาจากการเชื่อตามกันมา อาจทำให้หลงทางได้ง่าย หากไม่ทำให้กระจ่างใจตนในเบื้องต้น สาธุ

 

ก็เป็นเรื่องน่าแปลก ที่สัตว์บางตัวกลับทำบางสิ่งที่ขัดต่อสัญชาติญาณของมันเอง
ยกตัวอย่างนะคะ สุนัขเป็นสัตว์ที่กินเนื้อ ถึงแม้จะถูกนำมาเลี้ยงเป็นสุนัขบ้าน มันก็ยังกินเนื้อ
แต่สุนัขที่เลี้ยงเอาไว้ที่บ้าน กินผัก และไม่กินเนื้อสัตว์ บางที่เรายังนึกเอาเลยว่า เจ้าสุนัขตัวนี้ตายไปน่าจะไปที่ที่ดี เพราะเป็นสุนัข มังสาวิรัส....