วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

ลูกคนหนึ่งชอบโกหก...พ่อแม่ จะทำอย่างไรไม่ให้โกหกอีก !!!

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

เมื่อไม่นานมานี้ผมมานั่งๆนอนๆคิดๆว่า
ไอ้ความสุขโลกๆที่เรียกว่าโลกียสุขนี่
ถ้ามีคนนึงสุข ก็ต้องมีอีกคนนึงทุกข์
ถ้าไม่มีไก่ตาย เราก็ไม่มีข้าวกิน
ถ้าไม่มีชาวนาที่ต้องลำบากเพื่อปลูกข้าว เราก็ไม่มีข้าวกิน
ถ้าไม่มีคนแพ้ ก็ไม่มีคนชนะ
ถ้าไม่มีคนสอบได้ที่โหล่ ก็ไม่มีคนสอบได้ที่หนึ่ง
ถ้าคนอื่นไม่จน เราก็ไม่รวย
ถ้าไม่มีคนผิดหวัง เราก็ไม่มีทางสมหวัง
แปลว่าการที่เราจะเสาะแสวงหาความสุขทางโลกๆมาปนเปรอเรานี่
ก็จะต้องมีคนอื่นที่ต้องทุกข์ เพื่อให้เราได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ
แล้วเราจะยังคงมีความอยากได้ใคร่ปรารถนาในการแข่งขัน แย่งชิง ยื้อแย่ง
ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข มาเป็นของเราแล้วมอบความทุกข์ให้กับผู้อื่นเพื่อประโยชน์อะไร
สรุปแล้วแปลว่า ถ้าแข่งกันแล้ว จะชนะหรือแพ้ก็ทุกข์
ดังนั้นใครอยากจะแข่งกับเราก็ปล่อยให้เขาแข่งไป แต่ว่าเราไม่ไปแข่งกับเขาด้วยจะดีที่สุดครับ
เราแค่ประคับประคองร่างกายตัวเองโดยไม่ต้องไปสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น
ตราบจนกว่าจะถึงวันที่เราเสร็จสิ้นภารกิจจะดีกว่า
ก็การเกิดน่ะ มันทุกข์อย่างนี้ แล้วเราจะมาเพิ่มความทุกข์ให้มันมากขึ้นไปอีกทำไม
สำหรับผมแล้วใครเขาอยากจะได้อะไรจากผมก็ให้เขาเอาไปเถอะครับ
ผมกินข้าวแล้วก็นอนยิ้มหลับสบาย แต่ไม่ได้อู้งานนะครับ แค่พักชั่วคราว
เดี้ยวมาหาว่าอู้งานไม่ได้นะ

 

ที่ว่ามานี้เรียกว่า "ทวินิยม" เป็นการเทียบแบบเป็นคู่

ดี-เลว

ถูก-ผิด

ดำ-ขาว

หยิน-หยาง

ตราบที่ยังข้องแวะอยู่ใน ทวินิยม อารมณ์จิต ก็ยัง เนื่องด้วยโลกียอารมณ์

ชอบ-ไม่ชอบ

พึงใจ-ไม่พอใจ

เป็นตัณหาและ ภวตัณหา

แปรปรวนไปตามกระแสโลก


เมื่อเราพิจารณาจนเราเข้าใจ ในทวินิยม เห็นธรรมดา ใน ทั้งสองด้าน

ไม่ตกอยู่ในกระแส อารมณ์ของทั้งสองด้าน

จิตตั้งมั่นในอุเบกขารมณ์ พ้นจาก การปรุงแต่งในอารมณ์ของ ความพอใจ ไม่พอใจ พ้นจากอารมณ์เปรียบเทียบ

เห็นความเป็นไปของธรรมชาติ

ที่สุดก็จะปรากฏ "ความเป็นธรรมดา ในทุกสรรพสิ่ง ความเป็นธรรมดาใทกเหตุการณ์"

จิตก็จะมั่นคงไม่หวั่นไหว ตั้งมั่นในธรรม

มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นสรณะที่พึ่งอาศัยสูงสุด

 

-ขออภัยค่ะที่พูดไม่เคลียร์ในตอนท้าย จริงๆนอกจากจะต้องพูดว่า เป็นอาการ จิตติด(หรือยึด)ขัณฑ์ โดยเกาะในลักษณะที่ไม่ได้แค่เข้าไปรับแรงกระเทือนอย่างเดียวแต่ดันไปร่วมหมุนเป็นวงโคจรนั้นด้วย การเข้าไปร่วมทำกิจกรรมนี้เองทำให้หลงว่า กระบวนการทั้งหมดเกิดจากจิต แต่ มันไม่ใช่ค่ะ กระบวนการเกิดที่ขัณฑ์ ทำกิจกรรม จิตแค่เป็นผู้ร่วมรับรู้ เท่านั้น กระบวนการทางธรรมชาติที่เกิดอนุมานว่า มันคล้ายกับ การก่อตัวของพายุ คือ พายุมันหมุนพาอนุภาครอบๆนอกตัวหมุนวนอย่างรันแรง แต่ตรงกลางที่คนโบราณเขาเรียกว่าตาพายุ มันจะนิ่ง ก็เปรียบได้กับจิตธาตุ เป็นสักแต่ธาตุรู้ เท่านั้นแต่กระบวนการที่เกิดขึ้นกับธาตุขัณฑ์มันทับซ้อนการเทือนจากนอกสุดเข้าในแล้วทำให้ในสุดกระเทือนออกนอกสลับสับสนยุ่งเหยิงปนเปจนเราคิดว่าแรงกระเทือนทั้งหมดเกิดระลอกเดียว ทั้งๆที่มันเกิดหลายๆระลอกแล้ว เหมือนเราดูภาพการ์ตูนทางทีวี เราเห็นมันเคลื่อนไหว แต่ที่จริงมันคือ ภาพการ์ตูนทีละภาพๆๆมา ซ้อนๆๆๆๆๆกัน(เคยเล่นไหมค่ะที่มันเป็นสมุดภาพแล้วเปิดทีเดียว ฟืบๆๆๆๆแล้วเราเห็นมันเคลื่อนไหวอ่ะ) มันคือยิ่งแรงกระเทือนในนามธาตุ มันยิ่งเร็วกว่ารูปเยอะ หรืออีกตัวอย่างคือหลอดไฟ เราเห็นมันสว่างตลอดเวลาเพราะตาเรามันรับได้แค่ specific range ของแสง ทั้งทั้งที่ความจริงมันกระพริบเกิดดับตลอดเวลา แต่ตาเราเห็นมันสว่างตลอดเวลา ฉะนั้น มันก็ไม่ใช่ความผิดความโง่อะไรเลยที่เราจะหลงไปร่วมกระเทือนกับมันเพราะเราเล่นกับมันมานานจนเป็นความเคยชิน เหมือนมีความรู้สึกว่าเราเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับมัน!!!

เราปฏิเสธมันไม่ได้เพราะมันเป็นไปตามกระบวนการทางธรรมชาติ
แค่เรารู้ว่ามันเป็นของมันอยู่อย่างนั้นตามเหตุปัจจัย จริงๆแล้วจิตเราแค่รู้แรงกระเทือนเท่านั้นเอง

ถ้าเรารู้ในลักษณะนี้แล้ว ย้ำคิดบ่อยๆเมื่อไหร่ที่มันกระเทือนเราก็รู้ว่าแกนกลาง มันไม่เต้นไปด้วยมันแค่รู็และรับแรงกระเทือนแต่ไม่ใช่ตัวสั่นสะเทือนค่ะ นั่น คือ สักแต่ว่า รู้ เมื่อรู้แนบแน่น(ยอมรับมากขึ้น) เข้าแกนกลางก็จะนิ่งเข้าจนข้างนอกมันปั่น ข้างในมันไม่ปั่นด้วย

ปล. นี่รู้มาค่ะคนเขียนก็ทำไม่ได้เหมือนกันค่ะ ฮิฮิ๐๐ (ทำอวดดี ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง กลวงโบ ค่ะ)



อ้อ
ขอเพิ่มตอนที่คุณดอกขจรเล่า คือ ท่านปาฏาจาราเถรีค่ะ ที่อุ้มศพ ลูกวิ่งเข้ามาหาสมเด็จพระสมณโคดมพุทธเจ้าให้ชุบชีวิตลูก สมเด็จพระทศพลท่านก็เลยบอกให้นางไปขอผไม่แน่ใจว่าเป็นข้าวสาร หรืออย่างอื่น) จากบ้านที่ไม่เคยมีคนตาย มาก่อน ท่านเคาะทุกบ้านจนเหนื่อยปรากฏว่าไม่มีบ้านใดที่ไม่มีคนตายเลยทุกคนมีบรพบุรุษที่ตายทั้งนั้น ท่านก็เลยหมดแรงร่ำไห้ แล้วพระสัพพัญญูพุทธเจ้าท่านจึงตรัสสอนว่า น้องหญิงขอให้สติเธอจงกลับมาเถิด แล้วท่านปาฏาจาราก็มีสติกลับมาแล้วก็มีคนโยนผ้ามาให้ท่านปิดกาย แล้วสมเด็จพ่อพุทธะท่านจึงตรัสว่า น้องหญิง ความตาย การพลัดพรากจากของรักมันเป็นธรรมดาของคน ท่านปาฏาจารา จึงได้สติเพราะได้เพียรหาเมล็ดข้าวจากบ้านที่ไม่มีคนตายเลย แต่หาไม่มีเพราะทุกบ้านมีคนตายกันหมดท่านจึงปลงอนิจจังและมีดวงตาเห็นธรรม เออหนอชีวิตมนุษย์ มีพบมีพรากมีจาก ไม่มีอะไรเที่ยงแท้ไม่มีอะไรให้อาลัยเพราะชีวิตไม่มีอะไรเลยที่เป็นเรา!!!

ขออนุโมทนากับทุกท่านที่ปฏิบัติตามพระธรรมคำสอนของสมเด็จพระภควัต์พระผู้เสด็จไปแล้วซึ่งแดนพระนิพพานค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

 

ขออภัยพอลองอ่านประวัติของนางปาฏาจาราแล้วรู้ว่าปูได้ลงประวัติท่านคลาดเคลื่อนเยอะค่ะ เลยนำประวัติของท่านที่ถูกต้องมาให้อ่านค่ะ

พระปฎาจาราเถรี

พระปฏาจาราเถรี เดิมเป็นบุตรของเศรษฐีเมืองสาวัตถี เป็นที่รักและหวงแหนของ
บิดามารดา ไม่ยอมให้คบหาสมาคมกับบุรุษใด ถึงกับสร้างปราสาท 7 ชั้น ให้บุตรสาวอยู่ ไปไหนมาไหนก็ต้องคนใช้ติดตาม ทำให้นางอึดอัดมาก จนใน ที่สุดนางเกิดความรักใคร่
กับคนใช้หนุ่มในบ้าน แอบมีสัมพันธ์กันลับ ๆ
ต่อมา บิดามารดาของนางปฏาจารี จัดการแต่งงานนางกับบุตรชายเศรษฐีที่ฐานะ
ทัดเทียมกัน นางไม่สมัครใจรักด้วย นางจึงปรึกษากับคนรักและแอบหนีตามชาย(คนใช้)
คนรักไปยังชนบทห่างไกล
แม้จะยากจนอย่างไรนางก็ยอมอดทนเพราะอานุภาพแห่งความรัก ทั้งสองครองรักกัน
ในกระท่อมอย่างมีความสุข จนนางตั้งท้องบุตรคนแรก เมื่อใกล้คลอดบุตร นางนึกถึง
บิดามารดา คิดว่าหากคลอดลูกท่ามกลางบิดามารดาญาติพี่น้องคงจะอบอุ่นและปลอดภัย จึงขอร้องสามีให้พากลับไปยังเมืองสาวัตถี แต่สามีกลัวความผิดที่กระทำไว้ เกรงว่าบิดามารดานางคงจะไม่ให้อภัยจึงไม่ยอมพาไป
เมื่อสามีนางออกไปทำงาน นางจึงหนีสามีเดินทางกลับเพื่อไปหาบิดามารดา ระหว่างทางก็รู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรงและคลอดลูก ในระหว่างนั้นสามีนางได้ออกตามหา จนตามมาพบและพานางกลับ นางยินยอมกลับเพราะเห็นว่าลูกเพิ่งคลอดหากเดินทาง
จะลำบากกับลูก
ครั้นต่อมา นางได้ตั้งครรภ์ลูกคนที่ 2 นางก็รบเร้าให้สามีพากลับไปคลอด
ที่บ้านบิดามารดาอีก แต่สามีก็ไม่ยอมเหมือนเดิม จึงหนีกลับอีก สามีนางตามมา
ทันเช่นเดิม บังเอิญคราวนี้เกิด พายุฝนฟ้าคะนอง ฝนกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา
สามีนางจึงไปหากิ่งไม้ใบไม้มาทำเพิงที่พักหลบฝน แต่เคราะห์ร้ายสามีนาง
ถูกงูกัดตายต่อหน้า นางต้องทนทุกข์โศกเศร้าเสียใจ
พอรุ่งเช้า ฟ้าสว่างพอเห็นทาง นางจึงอุ้มลูกที่เกิดใหม่ อีกมือก็จูงลูกชายคนโต มุ่งหน้า
ไปยังเมืองสาวัตถี พบกระแสน้ำไหลเชี่ยวขวางทางอยู่ แต่นางไม่สามารถพาลูกทั้งสอง
ขามน้ำพร้อมกันได้ จึงวางลูกคนเล็กไว้บนฝั่ง อุ้มลูกคนโตข้ามไปอีกฝั่งก่อน จึงว่ายน้ำ
ข้ามมารับลูกคนเล็ก เมื่อถึงกลางลำธาร มีเหยี่ยวบินโฉบเอาลูกคนเล็กไปต่อหน้า นางจึงยกมือทั้งสองโบกพร้อมร้องตะโกนไล่เหยี่ยว แต่ไม่เป็นผล ส่วนลูกคนโต
เห็นแม่โบกมือ คิดว่าแม่กวักมือเรียกให้ลงน้ำ จึงกระโจนลงน้ำแต่ว่ายน้ำไม่เป็น ทำให้ลูกคนโตจมน้ำหายไปต่อหน้าเช่นกัน นางร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าเวทนา
ที่ต้องสูญเสียผู้เป็นที่รักไปทั้ง 3 คน
นางเดินทางพร้อมกับร่ำไห้ไปตลอดทาง มุ่งหน้ากลับไปหาบิดามารดา ซึ่งเป็นที่
พึ่งสุดท้าย พบชาวเมืองเดินสวนทางมา นางจึงถามถึงบิดามารดาของนาง ชาย
ผู้นั้นบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ แต่เมื่อนางรบเร้าถาม จึงบอกว่าเศรษฐีพร้อมภรรยา รวมทั้งพี่ชายคนโตของนางปฏาจาราได้เสียชีวิตหมดแล้ว เพราะคืนที่ฝนตกหนัก เกิดฟ้าผ่าบ้านเศรษฐีจนเกิดไฟไหม้คลอกคนในบ้านตายหมด แล้วจึงชี้ให้ดูเปลว
เพลิงที่ยังไหม้มองเห็นแต่ไกล เมื่อนางได้ฟัง สติของนางก็ขาดผึงทันที นางล้มลง
สิ้นสติ เมื่อนางฟื้นอีกทีก็หามีสติเป็นอย่างเดิมไม่ กลายเป็นคนเสียสติ จนผ้าผ่อน
ที่นุ่งหลุดหายเปลือยล่อนจ้อน เดินวนเวียนอย่างไร้จุดหมาย เร่ร่อนไปอย่างคนบ้า ชาวเมืองที่ไม่รู้ประวัตินางก็พากันขับไล่ นางเดินสะเปะสะปะมาจนถึงพระเชตวัน
มหาวิหาร ขณะนั้นพระบรมศาสดากำลัง แสดงธรรมอยู่ท่ามกลางพุทธบริษัท ทรงทอดพระเนตรเห็นประชาชนกำลังขับไล่หญิงบ้าไม่ให้เข้าใกล้สถานที่แสดงธรรม
(อาจจะเห็นนางเปลือยน่าอุจาด) สมเด็จพระผู้มีพระภาคจึงตรัสอนุญาตให้นางเข้าเฝ้า พระองค์ตรัสเตือนสติว่า

 

พระไตรปิฎก โลกุตตระธรรม...มาตามหา ผู้ที่สัญญาไว้
ให้กลับมาทำ ทำให้สำเร็จ
สักวัน ผู้ทำได้คงต้องมา
เป็นเรื่องราวของสัจจะ ของศาสนาเพื่อหลุดพ้นทุกข์

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

เมื่อ 3 วันที่แล้ว กระทู้วิชชามีตัวเลขคนเปิดอ่าน ประมาณ 99,500

วันนี้กลับมา ได้ยอดอ่านขึ้นหลักแสน แล้ว เย๊ ~


<TABLE class=tborder id=threadslist cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY id=threadbits_forum_178><TR><TD class=alt1 id=td_threadtitle_44604 title="วิชชาที่จะทำให้อยู่จากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

ผมขอแบ่งออกเป็น 2ภาคครับ คือภาคของวิทยาศาสตร์และภาคของจิตครับ ต้องมองและพิจารณาสถานการณ์ทั้ง สองถึงสาม มิติครับ

ก่อนอื่นภัยพิบัติที่มวลมนุษยชาติจะต้องประสบในเวลานับจากนี้ก็คือ ภัยจากอาวุธนิวเคลียร์...">แนะนำ วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ ( 1234567891011121314151617181920 ... หน้าสุดท้าย)
kananun

​

</TD><TD class=alt2 title="จำนวนตอบ: 2,665, จำนวนอ่าน: 100,026">วันนี้ 07:03 PM

โดย Forever In LoVE ​

</TD><TD class=alt1 align=middle>2,665</TD><TD class=alt2 align=middle>100,026</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

สาธุ ...อนุโมทนาจ้าน้องนากามูระ ขอบใจมากๆจ้าที่นำธรรมะดีๆมาให้อ่าน พออ่านแล้วทำให้มีกำลังใจมากขึ้นในการปฏิบัติธรรมและทำงานจ้ะ ทีนี้ไม่ท้อแล้ว พร้อมที่จะลุยทำงานต่อแล้วค่ะ ^-^

 

จากที่พระท่านสั่งงาน มา

พอคนอ่านกระทู้วิชชาครบแสน

ก็ได้วาระในการจัดสร้าง

"พระเจ้าองค์แสน"

และนับแต่นี้ไป กำลังใจของพวกเรา ทุกคนในการทำงานเพื่อส่วนรวม ก็จะส่งผลต่อส่วนรวมได้สูงยิ่งขึ้น

 

*** หนทางหลุดพ้นทุกข์ ****

ตั้งใจ เป็น...สัจจะ
แล้วก็....ทำ

ตั้งใจ...อะไร
ขจัดกิเลสนิสัย

ทำ....อย่างไร
ทำ ...ในสิ่งที่เป็นไปได้จริง
เดินทางกลาง
ต้องทำ....ให้เป็นประจำ

ทำ...ทำไม
เพื่อ ....หลุดพ้นจากนิสัยไม่ดี จากการกระทำไม่ดี

จะเกิด...อะไร
เกิด....การกระทำใหม่
คือ...ตัวกระทำ

ตัวกระทำ...สำคัญอย่างไร
ตัวกระทำ....ไม่ตาย จะติดตัวเราไปตลอด นานแสนนาน
ตัวกระทำ...จะจัดสรรอนาคตให้ตัวเรา
ตัวกระทำ....จะจัดสรรในการเกิดใหม่
สำหรับผู้ทำได้...ตัวกระทำ จะจัดสรรไม่ต้องมาเกิดใหม่

เพราะฉนั้น...
สัจจะ.... สามารถนำพาสัตว์โลก ให้หลุดพ้นทุกข์ได้จริง
สัจจะ...จึงเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

รออ่านของสาวิกาอยู่ครับ

 

ว่าด้วยเรื่องจิตส่วนจิต ขัณฑ์ส่วนขัณฑ์

วันก่อนว่าจิตส่วนจิต ขัณฑ์ส่วนขัณฑ์ ก็คิดอยู่เหมือนกันค่ะว่าดูยากสักหน่อยหาตัวอย่างไม่ได้ วันนี้ไปเจอกระทู้นี้ เลยเห็นตัวอย่าง
เอามาเล่าให้กันฟังค่ะ

ปุจฉา***

จะทำอย่างไรดี จิตมันคิดไม่ดีกับพระรัตนตรัย

ยิ่งเห็นพระรัตนตรัย สิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ หนังสือ แม้กระทั่งเสียงสวดมนต์ ฯลฯ จิตลึก ๆ มันจะคิดทุกครั้ง (ไม่ดีมากไม่กล้าเล่าใครฟัง)
เหมือนมีกายเรา มีจิตเรา และอีกจิตหนึ่ง(ที่คิดไม่ดีอยู่)ตลอดเวลา

จะทำอย่างไรดี พอตามดูจิตมัน มันก็ยิ่งคิดไม่ดีเข้าไปใหญ่ อย่างนี้มันจะตกนรกหรือเปล่า.......

**วิสัจชนา**
เคยเห็นในกระทู้ในห้องหลวงพี่เล็ก ท่านว่า
เวลาคนเราใกล้ความดีมากๆๆจะมีมารมาขวางซึ่งก็ไม่แปลกเพราะเป็นหน้าที่ของเขาที่จะทดสอบเรา "มารบ่มีบารมีบ่เกิด" (จำไม่ได้ว่าเป็นคำพูดของหลวงปู่ท่านใดค่ะ)

ท่านว่าวิธีแก้คือ "ตื้อ ขอขมาพระรัตนตรัยลูกเดียว เกิดความคิดปุ๊บ ขอขมาปั๊บ ท่อง 10ครั้ง 100 ครั้ง 1000ครั้ง 10000 ครั้ง ขอขมาเข้าไป
ขอขมาไปเรื่อยๆๆๆๆแล้วจะหายไปเอง"

เคยเป็นเหมือนกัน เป็นแล้วข้าพเจ้า ขอขมาดังนี้ค่ะ

สัพพัง อะปะราทัง ขะมะขะเมภันเต อุกาสะทะวารัตตะเยนะกะตังสัพพัง อะปะราทัง ขะมะขะเมภันเต อุกาสะ ขมามิภันเต
ส่วนคำพูดข้าพเจ้า คิดเอาเองว่า หากลูกได้ประมาทพลาดพลั้งในพระพุทธพระธรรมและพระสงฆ์ด้วยกาย วาจาใจ ทั้งที่เจตนาและไม่เจตนาทั้งในอดีตปัจจุบันและอนาคต ลูกขอขมาลาโทษทั้งหมดที่ลูกทำ ขอพระรัตนตรัยอดโทษลูกด้วย จากบัดนี้เป็นต้นไปตราบจนพระนิพพาน ลูกขอยึดเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งสูงสุดหนึ่งเดียว ที่พึ่งอื่นเสมอพระไตรรัตน์ไม่มี

สภาวะที่เกิด(การปรามาส) เป็นส่วนของสังขารขัณฑ์อันเกิดจาก
อกุศลวิบาก สังขารไม่ใช่ตัวตนดังพระพุทธดำรัส ลูกขอพึ่งละความคิดนั้น สักแต่ว่าเป็นสังขาร ไม่ใช่ตัวตนดังพระธรรมตรัสไว้

เมื่อกล่าวจบแล้วก็ให้คิดว่า ความคิดสักแต่ว่าเป็นความคิดไม่ใช่ตัวตนบุคคลเราเขา อกุศลกรรมส่วนใดที่เคยทำขอขมาลาโทษทั้งหมดไปแล้ว ถึงอย่างไรใจเราก็ยึดมั่นในพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งสูงสุดหนึ่งเดียว มันจะคิดอะไรก็ช่าง อย่าไปเห็นควรตามมันก็แล้วกัน
พูดขอขมาบ่อยๆ ยังไงๆความคิดมันก็เป็นแค่ความคิดถ้าเราไม่จับมามันมาปรุงต่อมันก็จบตรงนั้น

ส่วนเสริมข้างล่างเป็นส่วนที่พิจารณาเอง ยังไม่ได้ Confirm กับท่านผู้รู้ค่ะ

จริงๆมีอีกวิธีหนึ่งในการพิจารณา คือ
เมื่อคิดมันเป็นอารมณ์ผุดขึ้นเรารู้ จริงๆแล้วมันเป็นสองสภาวะซ้อนกัน สังเกตง่ายกว่าเวลาเราตามเยอะ เพราะสภาวะตามมันทับกันสนิทเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่สภาวะขัดแย้งเราจะเห็นสภาวะซ้อนได้ดีกว่า

เมื่อคุณคิดไม่ดี คุณรู้ มัน มี 2 สภาวะซ้อนกันอยู่ คือสภาวะคิด กับสภาวะรู้ว่าผิด หรือที่เขาเรียกว่า "สติ" ตัวสติ ที่เราชอบๆกัน
ถ้าดูให้ลึกก็คือ ตัวสติ จริงๆเป็น "สักแต่ว่า" หรือ ตัวรู้ธรรมดาๆๆ ไม่ใช่ตั้งใจเข้าไปรู้ เพราะตั้งใจเมื่อไหร่ มันไม่ใช่สติ แต่เป็นตัวปรุงแต่ง

และนี่คือปัญหาของคุณ คือเมื่อตั้งใจรู้ คือตัวสังขาร สติเป็นธรรมชาติที่เป็นของมันอยู่อย่างนั้น ไม่เกิด ไม่ดับ ไม่ปรุงไม่ยึด ไม่สามารถบังคับเอา แต่เป็น "สักแต่ว่า" หรือ "ตถตา" คือเป็นของมันอยู่อย่างนั้น ที่เกินมา ที่ปรุงที่คิดที่นึกได้ ที่หมายรู้ คือ
เป็นส่วนของขัณฑ์ทั้งหมด

เมื่อเราเห็นสภาวะซ้อน โดยเฉพาะสองสภาวะที่มันไม่ตามกัน เราจะเห็น "จิตส่วนจิต ขัณฑ์ส่วนขัณฑ์" ได้ชัดขึ้น ซึ่งเป็นจิตที่มีสติเป็นองค์ประกอบด้วยซิ

**จริงๆแล้วตัวสติเป็น อารมณ์จิตชนิดหนึ่ง เหมือนกันแต่เด่นกว่าตรงที่ เป็นจิตมีปัญญาเป็นตัวตั้ง

 

<TABLE class=tborder id=post1544192 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>Sawiiika<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1544192", true); </SCRIPT>
ทีมผู้ดูแลแกลเลอรี่



เข้ามาครั้งล่าสุด: 30-10-2008 04:05 AM
วันที่สมัคร: Apr 2008
ข้อความ: 661
ได้ให้อนุโมทนา: 6,508
ได้รับอนุโมทนา 7,279 ครั้ง ใน 530 โพส
พลังการให้คะแนน: 79


</TD><TD class=alt1 id=td_post_1544192 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- icon and title --> ธรรมมะอันเป็น เครื่องคุมใจ * ในการปฏิบัติ
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

kananun<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1119294", true); </SCRIPT>
หัวหน้ากลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ

ยึดแล้ว หนัก วางแล้ว เบา
แท้จริง สุข ทุกข์ อยู่ที่ ใจเรา แม้นอยู่ในกอง ทุกข์แต่ จิต รู้เท่าทันสภาวะแห่งทุกข์
ปล่อยวาง ไม่ปรุงแต่ง ต่อไปจนเกิด ทุกข์ เราก็สามารถอยู่บนโลกได้ โดยไม่ทุกข์ใจ

เห็น " ธรรมดา " ในทุกสรรพสิ่งวาง " จิต " ให้เบาสงบ สบาย
เมตตา ต่อทุกดวงจิตเสมอกันตั้งมั่นในพระนิพพานเป็นอารมณ์

ดูใจของเราเองครับ ว่า ,,,
♥ ใจเย็นช่ำด้วย เมตตาพรหมวิหาร 4 หรือไม่ ?
♥ มองผู้อื่นด้วย มุทิตาจิต เป็นปกติหรือไม่ ?
♥ กิเลส ความอยาก ความเร่าร้อน ลดลงหรือไม่ ?

ที่สำคัญก็คือ เห็นธรรมดาในสรรพสิ่งว่าไม่มี อะไรพ้น
กฏไตรลักษณ์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปได้

เมื่อเห็นว่าทุกสิ่งไม่เที่ยง ไม่เป็นแก่นสารให้ยึดเหนี่ยว มีความแปรปรวนเป็นปกติ
ยึดไปก็ทุกข์ จิตคอยปล่อยวางไปทีละน้อย จิตจึงเบาขึ้น สะอาดขึ้น ใสบริสุทธิ์ขึ้น
ความเป็นทิพย์ของจิตจึงปรากฏ ตลอดไปจนถึงวิปัสสนาญาณอันพิสุทธิ์ เห็นว่า
การเกิดทั้งปวงเป็นทุกข์ จุดเดียวที่ตั้งจิตไว้คือพระนิพพานเป็นที่สุด



28-04-2008, 09:19 PM
♥♥♥

ธรรมมะอันเป็น เครื่องคุมใจ * ในการปฏิบัติ
ที่ต้องทรงเอาไว้เป็นปกติก็คือ

1. ลมสบาย : อานาปานสติ อันเป็นธรรมเครื่องอยู่หรือวิหารธรรม
เมื่อทรงลมสบายที่ละเอียดจนลมหายใจหายไป ก็คือเราทรงจิตอยู่ในฌาน

2. พรหมวิหาร 4 อัปปันนาณฌาน : มีจิตใจที่มีเมตตาจิตมิตรไมตรี
ชุ่มเย็นอยู่เป็นปกติ เมื่อทรงไว้ได้เป็นปกติ ศีลย่อมบริบูรณ์ สมบูรณ์
ส่งเสริมให้จิตแนบในความสงบเย็น ระงับ กิเลสและอุปกิเลสเบาบาง

3. ทรงภาพพระที่ใสเป็นเพชรอยู่เป็นปกติ : จิตย่อมทรงอยู่ในฌานอันมีพุทธานุสติ
กรรมฐานเป็นที่ตั้ง เมื่อนั้นย่อมไม่คลาดจากไตรสรณะคมม์ มีพุทธาบารมีช่วยคุ้มจิต
จากวิปัสนูปกิเลสและนิวรณ์ห้าประการ อกุศลห่างไกลจากหัวจิตหัวใจของเรา กำหนดจิต
และ กำลังใจของเราว่า เมื่อเราทรงภาพพระพุทธเจ้า สว่างแพรวพราวอยู่นั้น
จิตเราจับกำกับอยู่บนพระนิพพานเป็นปกติอยู่

4.วิปัสนาญาณคุม อายตนะ ทั้ง 5 เอาไว้ เห็นในไตรลักษณะญาณ
เป็นปกติ จนจิตเห็นใน " ธรรมดา " ของทุกสรรพสิ่ง จิตจะปล่อยวาง เบา สงบ
ยิ่งสะอาด ปราศจากกิเลสยิ่งขึ้นไปอีก ทรงเป็นอารมณ์พระนิพพานเอาไว้

เมื่อทรงจิตให้ได้ใน ธรรมทั้ง 4 ประการ แล้ว กิเลส ย่อมเบาบาง
ลง ความเป็นทิพย์ก็ค่อยๆปรากฏขึ้น เราก็เอา " ธรรมดา " และอุเบกขา มาจับ

รู้เพื่อละ รู้เพื่อ ปล่อยวาง ♥ ยิ่งปล่อยวาง
จิตก็ยิ่งยกระดับสู่ภูมิจิตภูมิธรรมที่สูงยิ่งขึ้นไป ก็พึงกำหนดว่า ธรรมอันละเอียด
ปราณีตกว่านี้ยังมีอีก เพื่อจิตอันพิสุทธ์ ถึงที่สุดแห่งทุกข์ คือ พระนิพพาน

ขอให้ทุกท่านได้เข้าถึงความดีและผลแห่งการปฏิบัติอันรู้ได้ด้วยตนเอง
กระจ่างแก่ใจในพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า
อันประเสริฐ โดยถ้วนทั่วกันด้วยเทอญ
<!-- / message --><!-- sig -->​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=tborder id=post1549817 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>Sawiiika<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1549817", true); </SCRIPT>
ทีมผู้ดูแลแกลเลอรี่



เข้ามาครั้งล่าสุด: 30-10-2008 04:05 AM
วันที่สมัคร: Apr 2008
ข้อความ: 661
ได้ให้อนุโมทนา: 6,508
ได้รับอนุโมทนา 7,279 ครั้ง ใน 530 โพส
พลังการให้คะแนน: 79


</TD><TD class=alt1 id=td_post_1549817 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- message -->

26-06-2008, 10:32 PM
kananun<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1119294", true); </SCRIPT>
หัวหน้ากลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ
♥♥♥

ขออธิบายในนัยยะที่พระพุทธองค์ท่านทรงสรุปรวมในหลัก
ของพระพุทธศาสนาที่ท่านทรงอธิบายสำหรับผู้ใหม่ในธรรมดังนี้

♥ ทำกุศลกรรมทำความดี
♥ ละบาปอกุศล
♥ ทำจิตใจเราให้บริสุทธิ์

เป็นการสรุปรวมอย่างง่ายที่สุด แต่ครั้นอธิบายให้ละอียดก็สามารถ
แยกย่อยออกไปได้ จนถึงธรรมมะชั้นสูงมีพระนิพพานเป็นที่สุด

ข้อแรก การปฏิบัติของเราก็ คือ การสร้างกุศลสร้างความดี มีทานเป็นบารมีต้น ตลอดไป จนถึง
คุณความดีอื่นๆ ทำให้เป็นปกติทำให้เป็นกิจวัตร ตั้งกำลังใจของเรา ว่าหากแม้นวันใดเรายังไม่ได้
ทำความดีนับว่าวันนั้นเรายังใช้ไม่ได้ ทำความดีให้เป็นปกติเป็นเนื้อเดียวกับจิตใจของเราเอาไว้
แม้เป็นความดีของผู้อื่นเรื่องราวความดีของคนอื่นเราก็จงตั้งจิตโมทนาบุญกับความดีของเขา
เมื่อเรามีกุศลเป็นปกติเราก็ย่อม ไม่มีที่ไม่มีช่องว่างให้ความชั่วเข้าสู่หัวจิต หัวใจของเราได้



♥♥♥

ข้อ 2 ละบาป อกุศล ออกจากทั้งกาย วาจา ใจ ข้อนี้ มีศีลบารมี
เป็น บารมี ต้น มี กุศล กรรมบท 10 และ พรหมวิหาร 4 เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงคุณธรรม ทำกำลังใจ
ของเราว่าเมื่อจิตใจของเราทรงอยู่ในความดีเป็นปกติแล้ว ขึ้นชื่อว่ามลทินความชั่วใดเราก็ย่อม
ไม่ปรารถนาให้แปดเปื้อนกับจิตใจของเราเด็ดขาด อุปมาดั่งเราถนอมรักษาผ้าขาวของเราไว้จาก
ฝุ่นผงธุลีทั้งปวง ข้อนี้แม้เพียงเรื่องราวที่เป็นความชั่วช้าใดเราก็ไม่ไปรำลึกถึง ไม่แม้จะคิด ก็ตาม
อย่ามาคาดถึงการลงมือทำเลย ขึ้นชื่อว่าความชั่วใด เราไม่ปรารถนา ที่จะทำเพราะหัวจิตหัวใจของ
เราเต็มไปด้วยจิตใจที่ดีงามปรารถนาดีต่อสรรพสัตว์ทั้งปวง และ ส่วนรวมด้วยอำนาจของ
พรหมวิหาร 4 อยู่เต็มหัวใจแล้วนั่นเอง ...ข้อที่พลาด กันมากก็คือการที่จิตใจของเรายังชินยังอเร็จ
อร่อยอยู่กับอารมณ์ชั่วอยู่มัวเมากับ ความโลภ เผ็ดร้อนการการด่าว่าสนุกกับการนินทาว่าร้ายและ
ที่สำคัญก็คือ การเพ่งโทษโจทย์ความชั่วของผู้อื่น ว่าคนนี้ เลวอย่างนี้ คนนี้ผิดอย่างนั้นโดยที่ลืมนึก
ไปว่า ความชั่วความเลวไม่ว่าจะเป็นของตัวเรา หรือผู้อื่นก็คือ " อกุศล " เมื่อเรามัวไป หลงคิดว่า เรา
หวังดี กับ เขา ทำไมเขาไม่ทำอย่างนั้นไม่ทำอย่างนี้ ก็เท่ากับว่า ตัวเราเองปล่อยให้ " อกุศลกรรม "
ความชั่วเข้ามาอยู่เต็มหัวจิตหัวใจ เต็มปาก ของเรา กลายเป็นว่าเราเอาผ้าขาวที่เราสู้อุตสาห์ทำนุ
ถนอมเป็นอย่างดี มาเช็ดขี้เช็ดอุจจาระของชาวบ้านเขา .. ดังนั้น เราเองก็ย่อมต้องระมัดระวังอกุศล
ของเราเอง และ ของบุคคลอื่นด้วย มองแต่ความดีของเขา แล้ว โมทนาเป็นพอ ส่วนอกุศลกรรม
เราวางแล้วปล่อยไปตามกฏของกรรม หากช่วยได้ช่วยด้วย พรหวิหาร 4 หากช่วยไม่ได้ไม่ใช่วิสัย

ข้อที่ 3 คือ การทำความบริสุทธิ์ของจิตนั้นเล่า คือ การเจริญสมาธิทั้งสมถะวิปัสสนาเพื่อทำจิตให้สงัด
จาก นิวรณ์ 5 ประการ เป็นเบื้องต้นก่อนที่จะเจริญวิปัสสนาญาณในฌานสมาธิเพื่อการตัดสังโยชน์ 10
ประการให้สิ้นไปในที่สุด หากเราพิจารณาดูแล้วหลักที่พระพุทธองค์ท่านทรงวางไว้ย่อมทำให้

จิตของเรามีแต่บุญแต่กุศลเป็นปกติจิต
ชำระล้างอกุศลออกไปจากจิตจนไม่เหลือที่ให้บาปอกุศล
จนเมื่อจิตสะอาดดี ควรแก่การทั้งปวงแล้วจึงเจริญสมาธิ
ธรรมอันเป็นเครื่องหลุดพ้นจากการเกิดทั้งปวง

หวังว่าธรรมมาธิบายโดยนัย อันพระอริยเจ้าสายท่านธรรมยุติท่านหนึ่งท่านได้เมตตา
มาสงเคราะห์นี้ จะพึง เกิดมรรคผลการเข้าถึงซึ่งความดีของผู้ตั้งใจปฏิบัติธรรมด้วยเทอญ
♥♥♥
​

<!-- / message --></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE class=tborder id=post1555879 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY><TR vAlign=top><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid; BORDER-TOP: #ffffff 0px solid; BORDER-LEFT: #ffffff 1px solid; BORDER-BOTTOM: #ffffff 0px solid" width=175>Sawiiika<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1555879", true); </SCRIPT>
ทีมผู้ดูแลแกลเลอรี่



เข้ามาครั้งล่าสุด: 30-10-2008 04:05 AM
วันที่สมัคร: Apr 2008
ข้อความ: 661
ได้ให้อนุโมทนา: 6,508
ได้รับอนุโมทนา 7,279 ครั้ง ใน 530 โพส
พลังการให้คะแนน: 79


</TD><TD class=alt1 id=td_post_1555879 style="BORDER-RIGHT: #ffffff 1px solid"><!-- icon and title -->บารมี
<HR style="COLOR: #ffffff; BACKGROUND-COLOR: #ffffff" SIZE=1><!-- / icon and title --><!-- message -->

08-07-2008, 09:40 PM
kananun<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_1119294", true); </SCRIPT>
หัวหน้ากลุ่มพลังจิตพิชิตภัยพิบัติ
♥♥♥

<O
บารมี แปลว่า กำลังใจ ที่สำคัญที่สุดเหนือสิ่งอื่นใดในการปฏิบัติธรรม
และ พัฒนาตนเองในทุกๆด้านก็ คือ การตั้งกำลังใจเอาไว้ให้ถูกต้องเหมาะสม
จะยิ่งทำให้เราก้าวรุดหน้าเจริญในธรรมยิ่งขึ้นไปได้แบบก้าวกระโดด

เหตุที่หลายๆท่านที่ได้เข้ามาศึกษาแลกเปลี่ยนธรรมมะกันในห้องกระทู้วิชชานี้แล้วก้าวหน้ากัน
อย่างเห็นหน้าเห็นหลัง ล้วนเป็น เพราะ การตั้งกำลังใจได้ถูกต้องในสัมมาทิษฐิ
โดยเฉพาะการตั้งกำลังใจในการเข้าถึงความดีมีพระนิพพานเป็นที่สุดก็ดีที่ตั้งกำลังใจ
ปรารถนาเพื่อให้ท่านผู้อื่นเข้าถึงซึ่งความดีก็ดี เมื่อเราเองตั้งมั่นดำรงมั่นคงในจิตของเราแล้ว
ย่อมปรากฏพละศรัทธาในวิถีแห่งธรรมของเราเอง ความเป็นทิพย์ ต่างๆก็ดีฌาน และ ญาณทัศนะ
ต่างๆ อันมีเจโตปริยญาณเป็นต้น เป็นเรื่องปกติที่ทำกันได้ไม่ใช่ของวิเศษอันใด เพราะ
เป้าหมายของเรา ไม่ใช่เพื่อ ตัวตน อัตตามานะ เเต่เป็นไปเพื่อ ลด
ละความยึดติดในกิเลสทั้งปวงให้เบาบางลง

ตลอดจนเพื่อการสงเคราะห์ส่วนรวมด้วยเมตตาที่ไม่มีที่สุดไม่มีประมาณ
เป็นสำคัญ ขอให้ทุกๆคนตั้งมั่นและเชื่อมั่นในความดี ตลอดไปครับ<O</O

15-07-2008, 12:26 AM<O</O
<O

บารมี คือ การตั้งกำลังใจที่ชอบแล้วเป็นสัมมาทิษฐิ
เวลาเราจะทำการอันใดก็ตาม ให้เราทำจิตให้เกิดสมาธิจนจิตสงบระงับจากกิเลสให้ได้ก่อน
จากนั้นให้เราถามจิตตัวเอง ว่าสิ่งที่เรากำลังจะทำอยู่นี้ เรากำลังจะทำอะไร และที่สำคัญ
ที่สุดก็คือ เราทำเพื่อใคร ? ทำอะไรนั้นเราก็ต้องมาพิจารณาก่อนว่า สิ่งที่เรากำลังจะทำนี้

♥ อยู่ในทำนองครองธรรมหรือไม่ ? ♥ เบียดเบียนหมู่สัตว์หรือยังประโยชน์ต่อหมู่สัตว์ ?
♥ เกิดผลดีผลเสียประการใด ? ♥ ปราชญ์ และ วิญญูชนติเตียนได้ หรือไม่ ?

เมื่อพิจารณาเห็นว่าชอบแล้วเป็นกุศล เป็นสัมมาทิษฐิ ยังประโยชน์ก็ให้มาพิจารณาต่อไปอีกว่า
เราทำสิ่งนั้นเพื่อตนเอง หรือ เพื่อส่วนรวม ? ก็ขอให้มาตรองในข้อของอัตตาตัวตนว่า สิ่งที่เราทำไป
แม้ว่าเป็นคุณเป็นประโยชน์ แต่เราทำไปเพื่อปรารถนา ให้ ผู้คนเขามายกย่องสรรเสริญหรือไม่ ?
เพื่อสนองกิเลสหยาบในจิตของเราหรือไม่ ? หรือ เราทำไปเพื่อประโยชน์ต่อส่วนรวมอย่างแท้จริง

บางท่าน คิดว่าในเมื่อเป็นงานที่เราทำ เรื่องหน้าตา การยกย่องก็ย่อมสมควรเป็นของเรา
ไม่ได้ผิดอะไร แต่หากนำธรรมมะที่ในหลวงท่านทรงสอนและปฏิบัติพระองค์เป็นแบบอย่าง

ให้พวกเราได้ประจักษ์แล้ว พระองค์ทรงสอนว่า
♥♥♥ จงปิดทองหลังพระจนกระทั่งทองที่เราปิดนั้นมาอยู่หน้าพระ ♥♥♥



♥♥♥

นั่นคือ เมื่อเราทำความดีอย่างแท้จริง ด้วยความเสียสละ จนกระทั่ง จิตใจ ตัวตน อุปนิสัยของเราดี
อย่างแท้จริงดีจนเป็นปกติ พระพุทธรูปที่เราปิดทองคำเปลวจากที่เป็นพระปูนก็จะกลายเป็นพระ
พุทธรูปทองคำทั้งองค์ไป จะปิดทองหรือไม่ปิด จะถูกเผา ถูกขูดขีดทองแท้ก็ย่อมเป็นทองแท้
วันยังค่ำ ทำความดีจะถูกด่าถูกเข้าใจผิด ถูกนินทาว่าร้าย อย่างไรหากหัวใจของเราเป็น
พระพุทธรูปทองคำเราย่อมไม่หวั่นไหว เพราะเรารู้เรามั่นใจเสียว่า เราทำอะไรอยู่ และ ทำเพื่อ
ใคร เมื่อนั้นหัวใจเราก็จะมีความดีเป็นปกติทำเพื่อส่วนรวมเห็นประโยชน์สุขของส่วนรวมมาก่อนเสมอ

ในส่วนของความเป็นทิพย์ นั้น การที่เราตั้งกำลังใจของเราเอาไว้เพื่อประโยชน์ของส่วนรวมเป็น
ที่ตั้งก็ดีเพื่อพระพุทธศาสนาก็ดีเพื่อสร้างกำลังใจให้ผู้อื่นได้เข้าถึงซึ่งความดีก็ดีเทพพรหมเทว
ดาท่านมีความเป็นทิพย์ท่านรับรู้รับทราบเป็นอย่างดี เมื่อเราวางกำลังใจถูกท่านก็พากันมาเมตตา
มาสงเคราะห์กันมากมายเพราะเราทำก็เพื่อส่วนรวมไม่ใช่เพื่อตนเอง ลองดูอุปมาง่ายๆ หากเรา
บอกกับสาธารณะชนว่า " ฉัน อยากได้ เงิน มากๆเพราะฉันต้องการความสุขของฉันความร่ำรวย
ส่วนตัวของฉัน " ช่วยกันมาช่วยฉันเถอะ กับอีกท่านหนึ่งบอกต่อสาธารณะชนว่า"ตอนนี้ศีล
ธรรมเสื่อมลงพวกเราต้องหาทางฟื้นฟูสิ่งยึดเหนี่ยวความดีศีลธรรมในจิตใจคนกันดีกว่าพวกเรา
ช่วยกันหาเงินมา สร้างพระพุทธรูปกันดีกว่า "บุคคลสองคนนี้
ใครจะได้รับความช่วยเหลือจากสาธารณะชนมากกว่ากัน

คราวนี้เรามาพิจารณาดูในแง่มุนนี้กันบ้าง ผู้ปฏิบัติสมาธิสองท่าน ท่านหนึ่งตั้งกำลังใจว่าอยากได้
อภิญญา เพื่อที่เราจะได้เก่งที่สุด มีคนมายกย่องมากๆ กับอีกท่านหนึ่งที่ตั้งกำลังใจเอาไว้ว่าปรารถนา
ที่จะได้อภิญญาก็เพื่อจะได้นำคุณวิเศษแห่งอภิญญาสมาบัติที่ได้นี้ไปใช้ช่วยเหลือผู้คนในยามเกิดภัยพิบัติ
เราคิดว่า หลวงพ่อหลวงปู่ครูบาอาจารย์ตลอดจนเทพพรหมเทวดาท่านจะเลือกมาโปรดผู้ใดมากกว่ากัน
หรือแม้แต่ความก้าวหน้าในธรรมความก้าวหน้าในการปฏิบัติก็ตาม หากเราตั้งกำลังใจที่จะนำธรรม
การปฏิบัติไปสอนไปสงเคราห์ให้บุคคลอื่นได้เข้าถึงธรรมเข้าถึงความดีเป็นสำคัญ เมื่อนั้น
ครูบาอาจรย์มีพระพุทธเจ้าเป็นที่สุด ท่านก็เมตตาสงเคราะห์เราได้อย่างเต็มที่จนก้าวหน้าในธรรม
กันอย่างรวดเร็วเป็นธรรมดา ดังนั้นการตั้งกำลังใจหรือการตั้งบารมีที่ถูกต้องก็คือ

ตั้งกำลังใจเอาไว้ใน สัมมาทิษฐิ เป็นสำคัญ
ตั้งกำลังใจเอาไว้ เพื่อส่วนรวม ก่อนเรื่องของตนเอง
ตั้งกำลังใจเอาไว้ให้ ตั้งมั่นไม่แกว่งไกวไปด้วยโลกธรรม 8
ตั้งกำลังใจให้ถูกเป็นทางลัดแห่งการปฏิบัติธรรม

พอถูกปุ๊ปเทวดาพรหมท่านเห็น ท่านทราบ เวลาทำความดี เราทำแบบไม่ต้องอวดคน
เพราะ คนบางคนไม่มองที่ความดีของคนอื่น คนบางคนมองไม่เห็นความดีของคนอื่น
คนบางคนเพ่งโทษคนอื่น คนบางคนริษยาในความดีของคนอื่นก็มี

ดังนั้นจงทำความดีให้เทวดาให้พระท่านทราบก็พอจำนวนท่านมากกว่าคนเยอะ ทำดีจริงไม่ดีจริง
ท่านรู้หมด วันดีคืนดีท่านก็มาเล่าให้ฟัง ให้รู้ ดังนั้นทำความดีเอาไว้อย่าให้ได้อายเทวดาพรหมท่าน

ทำจิตให้เป็นพระพุทธรูปทองคำให้ได้ ขอให้ความดีเพื่อส่วนรวม
จงปรากฏแก่ทุกๆดวงจิตผู้ใฝ่ธรรมด้วยเทอญ


♥♥♥​

<!-- / message --></TD></TR></TBODY></TABLE>