กำลังใจในการปฏิบัติ อยู่ที่ไหนครับ

ผมเห็นหลายๆคนปฏิบัติกันมานานแล้ว หลายเดือนบ้างหลายปีบ้าง วางกำลังใจไว้ยังไงครับถึงทำได้ขนาดนั้น

....

ได้ยินบางคนบอกว่าเคยปฏิบัติอย่างหนัก จนเข้าใจว่าตัวเองเป็นพระอริยเจ้าไปเลยก็มี กว่าจะกลับมาปกติได้ก็ต้องใช้เวลา ...

อ่านจากตำรา หรือตามเวป ก็มักจะมีการเตือนอยู่เสมอ เช่น อย่าไปติดอารมณ์สุขตรงนั้น เดี๋ยวจะเข้าใจผิดว่าได้บรรลุมรรคผลแล้ว หรือนั่นคือที่สุดแล้ว ...

เวลามีปัญหา ถามแต่ละคน หลายๆครั้งก็ได้คำตอบไม่ตรงกัน ตัวเราเองยังไม่รู้เองเลย ก็ต้องฟังและเชื่อคนอื่นไปก่อน แล้วก็ไม่รู้จะเชื่อคำตอบไหนดี ...

บางคนก็บอกว่าอย่าฝึกเองอันตรายอาจบ้าได้ บางคนก็ว่าไม่มีใครทำอะไรเราได้ เราเจริญธรรมย่อมมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาคุ้มครอง ...

บางคนได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี เหมาะแก่การปฏิบัติก็บอกว่าง่าย แต่หลายๆคนที่ยังต้องยุ่งกับทางโลกมาก ๆ อยู่ไม่รู้ว่าปฏิบัติไปเมื่อไหร่จะสำเร็จ ...

สำหรับผมเอง เมื่อก่อนไม่มีหลักแหล่ง ฝึกไปก็เลิกอยู่บ่อยๆ จนได้เวปพลังจิตนี่แหละครับเป็นที่ศึกษา จากตำรา และคำถามคำตอบของตัวเองและคนอื่นๆ แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่า พวกคุณๆ ทำยังไงถึงได้มีกำลังใจปฏิบัติอยู่นานจนเห็นผลได้ บางคนอาจจะมีของเก่า แต่ของผมคงไม่มี คงต้องใช้เวลานาน ไม่รู้ว่าจะนานเป็นกี่เดือนกี่ปี หากว่าต้องนานขนาดนั้น ผมจะเอากำลังใจมาจากไหนเพื่อต่อสู้กับเหตุผลต่าง ๆ ที่ผมได้กล่าวมาข้างบนครับ

ผมเห็นบางคนฝึกแป๊บเดียวก็มีผลแล้ว (แม้แต่แฟนผมเองที่ผมเป็นคนสอน) มันทำให้ผมรู้สึกว่า มีบุญไม่พอหรือเปล่า ถึงได้ฝึกได้ไม่เร็วเหมือนคนอื่น แถมยังมีเรื่องรอบตัวคอนรอบตัว ที่จะพาเข้าหาแต่ทางโลก ผมยังมีคำสอนของพระพุทธเจ้านี่แหละครับ เป็นกำลังใจสุดท้าย เพราะผมรู้ว่าความจริงทุกอย่างอยู่ในนั้นครับ

รบกวนแนะนำคนบุญน้อยอย่างผมด้วยนะครับ ว่ากำลังใจเพื่อที่จะฝึกไปอีกนาน จะหามาจากไหนครับ

ขอบคุณครับ [b-wai]

 

คุณ เคยขับรถหรือต้องเดินทางไกลบ้างไหม?
คุณ รู้สึกอย่างไร ถ้าต้องเดินทางโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง?

ความรู้สึกก็คงเหมือนกับ ที่คุณถามอยู่นั้นแหละ ถ้าคุณไม่มีจุดมุ่งหมายแล้วคุณจะเดินทางไปถึงได้ยังไง?

คุณต้องรู้ก่อนว่า คุณต้องการจะไปไหน เมื่อคุณทราบแก่ใจดีแล้ว คุณก็ต้องเปิดแผนที่ศึกษาดูว่ามีเส้นทางไหนบ้างที่คุณจะไปได้ เมื่อรู้แล้วก็เลือกทางที่คุณถนัด (อาจจะสั้นที่สุดหรืออ้อมที่สุด ก็ตามใจ) เมื่อคุณเลือกแล้วคุณก็จะคาดคะเนได้เองว่าเมื่อไหร่มันจะไปถึง จะช้าหรือเร็วมันก็ต้องถึงแน่นอน (แต่คุณควรทำใจไว้ว่า ตามปกติ แต่ละเส้นทางที่คุณเดินจะไม่มีทางลัด เหมือนถนนทั่วไป)

เพื่อให้เข้าใจง่าย
1. คุณต้องการไปไหน? (เลิกตาย หรือ เกิดต่อไป)
2. คุณจะไปกับใคร? (ไปคนเดียวหรือไปเป็นกลุ่ม)
3. คุณใช้ถนนเส้นไหน? (สายครู หรือ สายผู้รับฟัง)
4. คุณจะใช้รถคันไหน? (รถมี 4 คัน; สุกขฯ เตวิชชฯ ฉฬฯ ปฏิสัมภิทฯ)
5. คุณจะไปถึงเมื่อไหร่? (อันนี้ต้องเติมน้ำใส่ตุ่มเอาเอง)

ถ้าคุณรู้ข้อที่ 1 ข้ออื่นๆ ก็จะเป็นไปตามความตั้งใจเอง

เมื่อตัดสินใจได้แล้วก็ไปหาหนังสือ คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ของหลวงพ่อฤาษีฯ มาศึกษาเป็นแนวทางปฏิบัติแทนแผนที่ถนน ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถ ในการเติมน้ำใส่ตุ่มของคุณเอง โดยไม่ต้องไปหากำลังใจจากไหนเลยก็ได้ การเดินทางของคุณจะเริ่มต้นเมื่อคุณเริ่มตั้งใจ (อธิษฐาน)

ลองทำดู แต่ทุกเส้นทางคุณควรเริ่มจาก ศีล เพื่อป้องกันความเห็นผิด หรืออยากจะลองวิธีอื่นก็ได้ครับ อันนี้ไม่ว่ากัน เชิญตามอัธยาศัยนะครับ

 

ขอบคุณครับ

ถ้าใครแวะมาอ่าน ว่างๆก็ตอบทีนะครับ อยากเห็นประสบการณ์แต่หลายๆคน ว่างมีกำลังใจยังไง แต่ละคนมีชีวิต มีกรรมมาต่างกัน ผมเชื่อว่าคงมีวิธีอธิบายต่างกันด้วย คงจะเป็นเรื่องของจริต บางคน(อย่างผม)พูดง่ายๆแล้วเข้าใจยาก คำแนะนำของบางคนอาจจะสะกิดใจอะไรบ้าง รบกวนด้วย ขอบคุณครับ

(บัวใต้น้ำ)

 

ผมก็ยังโง่ อยู่มากนะครับ แต่ขอบอกตามที่ตัวเองได้เจอมาแล้วกันนะครับ

คือว่า ถ้าเรายังไม่รู้ว่าเราจะไปเส้นทางไหนดี เราก็ควรจะหาคู่มือนำทาง

ที่เขียนโดยครูบาอาจารย์ท่านต่างๆ ที่ท่านได้เดินนำไปก่อนแล้ว และได้บอกแนวทางไว้

และพอเรารู้จักเส้นทางคร่าวๆแล้ว เราก็ดูว่าเราจะเลือกเดินไปตามเส้นทางไหน

ที่มันจะถูกกับนิสัยของเรา เพราะครูบาอาจารย์แต่ละท่านก็มีความชำนาญที่ต่างกัน

ถ้าเราเคยทำบุญร่วมกับท่านไหนมา เราก็จะชอบและเข้าใจในแนวทางนั้นมากกว่าแนวทางอื่น

แต่ท้ายที่สุดแล้ว แนวทางของแต่ละท่านก็จะไปสู่จุดหมายเดียวกัน

และเราก็เป็นแค่คนเดียวที่จะสามารถบอกได้ว่า ตัวเราเหมาะกับเส้นทางไหน


(ถ้าอ่านแล้ว สับสน ก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ เพราะผมเขียนเอง ผมก็เริ่ม งง เองแล้วเหมือนกัน)

 

ขอบคุณครับ อันนี้คงจะเรียกว่าจริต

 

เป็นเรื่องที่จะทราบเองในภายหลังครับ

....ทราบเอง จะเข้าใจแจ่มแจ้ง และอธิบายได้ดีที่สุด

บอกใบ้ๆว่า... จะทราบเอาเอง

 

ผมเห็นหลายๆคนปฏิบัติกันมานานแล้ว หลายเดือนบ้างหลายปีบ้าง วางกำลังใจไว้ยังไงครับถึงทำได้ขนาดนั้น
วิสัชนา ว่าโดยย่อ อาศัยที่ได้ผลเป็นสุข
ว่าแต่ต้น..อาจจะเริ่มจากอยากพิสูจน์บ้าง อยากลองดีบ้าง อยากได้ดีบ้าง อยากเอาชนะบ้าง อยากเอาอย่างบ้าง อยากเป็นแบบอย่างบ้าง ไม่อยากโดนดุบ้าง ไม่อยากขัดใจบ้าง ไปเป็นเพื่อนบ้าง โดนว่าจ้างมาบ้าง เห็นเองบ้าง วิบากติดต้วมาบ้าง เห็นแล้วชอบ ได้ยินแล้วชอบ บ้างก็ฝันเห็นมาก่อนบ้าง เยอะๆๆ
ว่าตอนกลาง...แกล้งทำบ้าง ฝืนทำบ้าง ฝึกหัดตนบ้าง ทดสอบตนบ้าง
ว่า ตอนปลาย ....ดีกว่าอยู่เปล่าวๆ(มีชีวิตหายใจทิ้ง) เหมือนผ่ากระป๋องออมสิน ฝากต่อๆ ปฏิบัติต่อๆ เอามาใช้ได้ผลดี ให้ผลเป็นสุข

ผมเห็นบางคนฝึกแป๊บเดียวก็มีผลแล้ว (แม้แต่แฟนผมเองที่ผมเป็นคนสอน) มันทำให้ผมรู้สึกว่า มีบุญไม่พอหรือเปล่า ถึงได้ฝึกได้ไม่เร็วเหมือนคนอื่น แถมยังมีเรื่องรอบตัวคอนรอบตัว ที่จะพาเข้าหาแต่ทางโลก ผมยังมีคำสอนของพระพุทธเจ้านี่แหละครับ เป็นกำลังใจสุดท้าย เพราะผมรู้ว่าความจริงทุกอย่างอยู่ในนั้นครับ
........ในคำถามมีคำตอบ.....เป็นคำตอบสุดท้าย ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบ
ผลแต่ละคนไม่เหมือนกัน ....แล้วแต่ วาดหนาลูกเหอ (วาสนาบารมี) ลูกอยากได้ไหร ก็มุ่งมั่นทำให้มากสร้างให้มาก สุขขี อัตตานัง ปริหารันตุ แหละลูกเหอ
(พุทธสาวก ได้ตำแหน่งความเป็นเลิศ ในทิศต่างๆกันนะลูกนะ อย่าลืม)
อ่านซำๆๆ นะลูกนะ หลายฅนตอบได้ดีแล้ว สาธุ

 

พยายามอยู่ในกลุ่มคนฝักใฝ่ในธรรม อย่างเข้าเวปนี้เป็นต้น
มันก็เหมือนเด็กๆ เห็นเพื่อนใกล้สอบอ่านหนังสือสอบกันหมด เราก็ต้องไปอ่านบ้าง

 

กำลังใจในการปฏิบัติ...

...มันแบ่งหลักๆ เป็น

1. กำลังใจที่อาศัยตนเองล้วนๆ
2. กำลังใจที่อาศัยคนอื่นปนๆ
3. กำลังใจที่อาศัยคนอื่นทั้งหมด

...ก็อยู่ที่ว่าจะจัดสรรกำลังใจให้ไปทางไหน

หากเป็นไปได้ พึ่งตัวเองดีที่สุด..แต่ว่า มันยากใช่ไหม..แทบไม่มีทางเลย ยกเว้น เรื่องหมูๆ

 

อืม ... ขอบคุณครับ

 

อเสวนา จ พาลานัง ปัณฑิตานัญ จ เสวนา
ปูชา จ ปูชนียานัง เอตัมมังคะละมุตตะมัง

-----------------------------------------------------------------

" ไม่คบชนพาล คบบัณฑิต บูชาบุคคลที่ควรบูชา เหล่านี้เป็นมงคล ( ในเบื้องต้น ) อันสูงสุด "

เราใช้หลักนี้ ^^

ขอเพิ่มเติมนึดนึงนะครับ

พาลในยุคนี้ ยังหมายถึง พวกรายการทีวี วิทยุ ตำราหรือเว็บไซท์ที่ " ไม่มีสาระ " ทั้งหลายด้วย
บัณฑิตในยุคนี้ ยังหมายถึง พวกรายการทีวี วิทยุ ตำราหรือเว็บไซท์ที่ " มีสาระ " ทั้งหลายด้วย
และการบูชาบุคคลที่ควรบูชา ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วัตถุสิ่งของเสมอไป สำคัญที่ใจมากกว่าครับ ^^

 

ลองคิดอยู่เสมอว่าตัวเองจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อีกนานเท่าไหร่จะตายก็ไม่รู้ ตายแล้วจะเป็นอะไรก็ไม่รู้ แล้วตัวเราก็จะเร่งปฎิบัติธรรมไปเอง

 

ขออนุญาตตอบ กำลังใจในการปฎิบัติ อยู่ที่ ตัวเรา เราสามารถสร้างกำลังใจให้ตัวเราเองได้ครับ กำลังใจจากคนอื่นเป็นแค่เพียงส่วนประกอบ...สร้างอุบายในใจซักอย่างแล้วนำอุบายนั้น มาขยายผล เหมือนก่อนสงบจะต้องวุ่นวาย เมื่อรู้ความวุ่นวาย ก็ค่อยๆปล่อยมันออกไปที่ละนิดๆ ในสติก็กำหนดรู้ลมหายใจ เข้า-ออก ความสงบจะขึ้นอยู่กับความนิ่งของจิตอ่ะครับ คนเราฝึกอะไรก็แล้วแต่ ใช้เวลาไม่เท่ากันหรอก เพราะ คนเราตื่นไม่เท่ากัน กินไม่เท่ากัน เดินไม่เท่ากัน นั่งไม่เท่ากัน แล้วเวลานั่งสมาธิจะให้เท่ากันได้อย่างไร ยอมรับความจริงแล้วฝึกต่อไป แล้วจะสำเร็จ โดยรู้ได้ ด้วยตัวเอง (bb-flower

 

สาธุ......ๆๆ
ตอบกันดีเหลือ้กิน ช่วยกันดี อย่างนี้ potisad สำราญเบิกบานใจ ขออนุโมทนาด้วยคนครับ

 

ท่านหวังผลอันใดฤๅ………..
อันใดที่เรียกว่าผล ของท่าน ฤๅ ……….

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต …..ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า….
ในกาลครั้งหนึ่ง (ประมาณ พ.ศ ๒๕๓๘–๓๙) potisadได้เข้าไปขอสมาทานศิลแปด จำเพาะตนคนเดียวกับพระอาจารย์ไสว วัดทุ่งริ้น อ.ท่าแพ แลท่านได้กรุณาแสดงธรรมให้สดับ เมื่อแรกยังไม่เข้าใจ ได้น้อมพิจารณาอยู่หลายเวลา ต่อมาทราบว่า คือ อินทรีย์ ๕ แลนัยสำคัญแห่งอินทรีย์ ๕ คือ หากผู้ปฏิบัติ โยคาวจร ยังอินทรีย์ ๕ ไม่เสมอกันแล้วไซร้ จักเป็นอุปสรรค์ต่อการปฏิบัติไม่ก้าวหน้าได้ อันนี้ส่งผลให้ potisad ได้รับรู้ถึง โพชฌงค์ ๗ เป็นองค์ที่สำคัญแห่งการตรัสรู้
ที่ยกมานี้เพื่อหวังผล ให้ท่านผู้ปฏิบัติ โยคาวจรได้ตรวจดู และเป็นประโยชน์ประการที่สองแก่เจ้าของกระทู้ธรรมด้วยแล

กำลังใจที่กล่าวมา ๑เป็นผลที่ได้จากการปฏิบัติ ๒ ไขข้อข้องใจทำไมไม่ค่อยได้ผล ขอให้ตรวจอินทรีย์ให้เสมอ แล้วรักษาอยู่ ๓ ที่จักตอบให้ทราบต่อไป

 

การสมาคมกับสัตบุรุษคราวเดียวเท่านั้น การสมาคมนั้นย่อมรักษาผู้สมาคมนั้น การสมาคมกับอสัตบุรุษแม้มากก็รักษาไม่ได้ พึงคบกับสัตบุรุษ พึงกระทำความสนิทสนมกับสัตบุรุษ เพราะรู้สัทธรรมของสัตบุรุษ ย่อมมีความเจริญไม่มีความเสื่อม ราชรถที่เขาให้วิจิตรเป็นอันดี ยังคร่ำคร่าได้แลแม้สรีระก็เข้าถึงความชราได้เหมือนกัน ส่วนธรรมของสัตบุรุษ ย่อมไม่เข้าถึงความชรา สัตบุรุษกับสัตบุรุษด้วยกันย่อมรู้กันได้. ฟ้าและแผ่นดินไกลกัน ฝังข้างโน้นของมหาสมุทร เขาก็กล่าวกันว่าไกล ธรรมของสัตบุรุษและธรรมของอสัตบุรุษทั้งสองนี้ ท่านกล่าวว่าไกลกันยิ่งกว่านั้นแล.
ท่านสามารถสอนผู้อื่นให้ทำตามแล้วให้ผลได้ ขอท่านจงวางทิฐิอติมานะลงเสีย ชำระกาย ชำระใจ ดำรงกายให้ตรงอยู่ในที่สงบ เหลียวแลอยู่ แล้วท่านจะพบตำตอบ

 

ประการสุดท้าย ไม่เป็นคำตอบว่ากำลังใจมาจากไหน เพราะเหตุว่าผู้ปฏิบัติในคุณศิลคุณธรรม จรรยา มรรยาท จริยวัตร อยู่เป็นนิจ อยู่เป็นกิจวัตร ยากที่จะผันแปรให้เป็นอื่นได้ มันเป็นของมันเอง ไม่ต้องใช้กำลังใจ หากแต่สิ่งใดที่เกินวิสัย การปรับฐานะให้สูงขึ้นนั้นต้องใช้กำลังใจ ก่อนใช้กำลังใจ ใช้กำลังความคิดที่ถูกต้องก่อน เริ่มตั้งแต่สัมมาทิฐิ แล้วมา สัมมาสังกัปโป

 

สรุป ที่ตั้งใจตอบมาแต่ต้นดังนี้แล…
กำลังใจมาจากไหน
เริ่มจาก ๓ ไป ๒ แล้วไป ๑
๓ อะเสวนา จะ พาลานัง เสวนาจะ บัณฑิตา พึงคบกับสัตบุรุษ (นอก และใน)
สัตบุรุษ นอก คือพระผู้ปฏิบัติดีแล้ว พระอาจารย์ทั้งหลาย เพื่อนสหธรรมิกทั้งหลาย และพึงคบกับสัตบุรุษใน คือ สัมมาทิฐิ สัมมาสังกัปโป
๒ การปฏิบัตินั้น พึงตรวจดู แลปรับอินทรีย์ ๕ ปรับพละ ปรับธาตุ แล…
๑ อบรมปัญญา แล้วรู้ว่าสิ่งที่ปฏิบัติมาให้ผลเป็นสุข
ประการสุดท้ายจักเป็นไปเองแล มันเป็นเช่นนั้นเอง

 

เอวัง เท่านี้นะ เพี้ยง

 

โทรมาสิ

มีไรโทรมาระบายได้
0257952201
พี่หนุ่ม