บันทึกกรรมของฉัน

โมเรียว…ศพตากแห้ง

ฉันเคยไปเจอโมเรียวที่เขาใหญ่ ฉันไปค้างคืนที่นั่น แล้วมีอาการฝันซ้อนฝันลุกไม่ขึ้น โดยฝันว่า ลุกขึ้นมาจากอาการโดนผีอำแล้ว ทั้งที่ความจริง ยังฝันอยู่และโดนผีอำอยู่ มันร้ายแรงมาก เกือบไม่รอดชีวิตค่ะ

ในฝันนั้น มีศพเด็กตัวแห้งๆ เกรียมๆ สีดำๆ มาดูดน้ำนมฉัน ฉันนึกเอ็นดูเพราะสงสาร เลยโอบกอด

อยู่ดีดีก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังโดนผีอำ ลุกขึ้นมาสู้ค่ะเพื่อให้ตื่นจากความฝัน กว่าจะลุกขึ้นมาได้ ผีเด็กมี พลังจิตรุนแรงมาก ไม่น่าเชื่อว่าเป็นผีเด็กค่ะ

ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนอีกเลย ไปก็จะไม่ค้างคืนค่ะ เพราะกลัว

 

ซินแสหม่า เสียไปแล้ว !!!

ฉันช็อคมากเลยที่ฉันตกข่าว ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาชื่อจริงคือณรงค์ ฉันนึกว่าคนที่ทำฉันคือณรงค์ เจียรวนนท์ โดยมีซินแสหม่าเป็นผู้บงการเบื้องหลัง แต่ที่แท้ คุณณรงค์ เจียรวนนท์ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย ซินแสหม่าเขาชื่อ ณรงค์ เหมือนกัน

โอย ฉันเข้าใจผิดว่า คุณณรงค์ เจียรวนนท์ แกล้งฉัน เดี๋ยวฉันส่งจดหมายไปขอโทษเขาอย่างเป็นทางการดีกว่า พร้อมด้วยเทียนแพ เพื่อขอขมา

อาจารย์วรธนัท (ณรงค์) อัศกุลโกวิท ชื่อเดียวกันนั่นเองที่เป็นคนโยนหลุมดำใส่ฉัน แล้วจากไป ทิ้งให้ฉันตกงาน สามีทิ้ง และชีวิตอัปจน

 

อาจารย์หม่าเสียชีวิตไปแล้ว

โอเค Rest in peace นะคะ
ฉันไม่เอาเรื่องหรอก
อโหสิกรรมให้ค่ะ
แต่ช่วยมาเข้าฝันหน่อยได้ไหมว่า ฉันไปทำอะไรให้แค้นเคือง ถึงได้ทำกับฉันขนาดนี้ ฉัน งง

 

สงสัยฝึกปราณเต่า หน้าเด็กจัง

 

เรียนคุณณรงค์ เจียรวนนท์

ดิฉันชื่อ เนเฟอตารี่ บำรุงผล เข้าใจผิดคิดว่าคุณคือ อาจารย์วรธนัท (ณรงค์) อัศกุลโกวิท ผู้เป็นคนโยนภาพหลุมดำใส่ดิฉันเมื่อประมาณ 14 ปีก่อนทำให้ดิฉันทุพพลภาพทางจิตแบบถาวรและต้องออกจากราชการ

ดิฉันไม่ทราบจะติดต่อคุณอย่างไร เพื่อแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง และกราบขอขมาอย่างเป็นทางการ จึงขอใช้แชลแนลนี้เป็นสื่อกลางในการขอขมาลาโทษค่ะ

ขอได้โปรดอภัยให้แก่ความประมาทและเข้าใจผิดของดิฉันด้วย สิ่งใดที่ล่วงเกินคุณทั้งทางกาย วาจาและใจ ต้องกราบขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ

ด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
เนเฟอตารี่ บำรุงผล
22 ธันวาคม 2567
1915 น.

 

อาจารย์หม่า ลุกขึ้นมาจากโลง !!!

ฉันไปก่อนล่ะ !!!

 

เมื่อคืนฉันคุยกับอาจารย์หม่า…

อาจารย์บอกว่า จะหาทางช่วยฉัน แล้วถามว่า ฉันมีใครพอที่จะอยู่ด้วยไหม
ฉันตอบว่า Ishak คือทางออก
เพราะเขายังไม่ได้แต่งงานและอยู่ออสเตรเลีย
ฉันจะได้ทิ้งชีวิต บัดซบ ที่นี่ไปเลย
อาจารย์บอกว่า จะหาทางช่วยค่ะ
Ishak คือคนขวาสุดในภาพค่ะ

 

คือฉันไม่ไหวแล้วกับชีวิตบัดซบที่เมืองไทย
เพื่อนของฉันดูถูกฉันเพราะฉันตกงาน ไม่มีงานทำ
พ่อแม่ของฉันต่างเสียใจที่ฉันเป็นบ้าและออกจากราชการ
สามีของฉันหนีฉันไปและจับฉันเข้ารพ.บ้า
มันไม่เหลืออะไรที่เมืองไทยแล้วจริงๆ นอกจากความจนตรอก
ฉันทนมาเกือบ 15 ปีแล้ว
โคตรทรมานเลยค่ะ

 

ฉลองคริสต์มาสอีฟคนเดียวในตู้ปลา…

ฉันมีงบแค่ 100 บาท … กระจอกมากๆ แต่สามารถหาความสุขใส่ตัวได้ค่ะ มาดูว่า ฉันฉลองคริสต์มาสอีฟคนเดียวในตู้ปลาของฉันด้วยอะไรบ้างภายใต้งบอันจำกัดนี้



แค่นี้ ฉันก็มีความสุขเล็กๆน้อยๆแล้วล่ะค่ะเพื่อนๆ

 

กระป๋องเดียว กำลังสนุกค่ะ
ช้าง อร่อยที่สุดค่ะ
นึกถึง capri ค่ะ
แต่เลิกสูบไปนานแล้วค่ะ
กับแกล้มที่จัดมาเข้ากันที่สุดแล้วค่ะ
นอกจากนี้ยังอิ่มกำลังดีเลยค่ะ
ลองดูนะคะ

 

เมื่อก่อนฉันดื่ม Remy Martin ใส่น้ำส้ม Malee อร่อยมากค่ะ ตอนนี้ฉันดื่มได้แค่ช้างกระป๋องเดียว ดีเหมือนกันค่ะ จะได้จำกัดปริมาณการดื่ม ฉันมองแง่ดีค่ะ
ชีวิตเรามีขึ้นมีลงนะคะ ฉันจะมีชีวิตขึ้นอีกไหมยังไม่ทราบเลยค่ะ ฉันทรมานมากค่ะทุกวันนี้ตั้งแต่เจอหลุมดำและคุณณรงค์ (ณรงค์ที่โยนหลุมดำให้ฉันค่ะ ณรงค์ไหนไม่ทราบค่ะ อาจเป็นซินแสหม่าค่ะ)

 

ฉันเมา…

 

ฉันกินเหล้าไม่ได้เลย จิตมารจะเข้ามาสิงทันที
โชคดีที่ฉันถือศีลห้าทุกวัน
มีเพียงเทศกาลเท่านั้นที่ฉันดื่ม
เพียงแค่หนึ่งกระป๋อง
แต่อาการของฉัน
รุนแรงมาก
ฉันไม่ควรแตะต้องแอลกอฮอล์เลย

 

วันนี้ฉันไปแจ้งความมาค่ะ เรื่องคดีภาพหลุมดำของซินแสหม่า ตำรวจรับแจ้งความด้วยค่ะ อะเมซิ่งมากค่ะ พยายมตามมาที่บ้านของฉัน มาดูตู้ปลาของฉันและสภาพความเป็นอยู่ของฉันค่ะ

บันทึกไว้ ณ วันที่ 25 ธันวาคม 2567
เวลา 1912 น.

 

ปีใหม่แล้ว เลิกพูดเรื่องหลุมดำกันดีกว่า
จบไปแล้ว
เขาตายไปแล้ว
แจ้งความแล้ว
ทำดีที่สุดแล้วในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง

 

ห้ามตากผ้าตอนตีสาม…

ฉันลุกขึ้นมาทำงานบ้านแล้วตากผ้าตอนตีสาม ขณะที่ฉันกำลังตากผ้าอยู่นั้น อยู่ดีดีมีเสียงผู้หญิงตะโกนถามฉันมาจากหน้าบ้านว่า
…กินอะไรมาหรือยัง ?
ฉัน งง มาก แต่รู้ว่าเป็นผี จึงไม่หันหน้าไปสนทนาด้วย จึงตากผ้าตามปกติต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจเสียงสนทนานั้น
ฉันเอามาเล่าให้เพื่อนสมาชิกฟังว่า ตอนดึกๆห้ามตากผ้า เพราะผีจะมา หากเจอแบบฉัน ก็อย่าไปสนทนาด้วยนะคะ

 

บ้านเรามีแขกของครอบครัวมาอีกแล้ว
ฉันอยู่ได้แต่ในตู้ปลาของฉัน
อับอายเกินกว่าจะออกไปสังสรรค์
ชีวิตที่ถูกสาป…
ได้ยินแต่เสียงคนเขาหัวเราะกันอย่างมีความสุข
เกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่นอนฟังอยู่
ทำไมถึงอับอาย อัปยศอดสู เช่นนี้หนอ ?
ไม่สามารถสมาคมกับใครเขาได้เลย

 

พยายามเดินจงกรม กลบเสียงหัวเราะจากนอกห้อง…

ฉันพยายามเพ่งสมาธิมาที่การเดินจงกรมที่เท้า เพื่อระงับความเจ็บปวดทางจิตใจ ฉันเกิดอาการเจ็บหน้าอก heart chakra ขึ้นมาทันที สภาวะร่างกายและจิตใจของฉันไม่พร้อมในการเดินจงกรม

ฉันกำลังเสียใจ

 

Toxic I am now…

 

ฤานี่คือบททดสอบจากสวรรค์…

ว่าฉันสามารถทำใจได้หรือยัง
ฉันเป็นปุถุชน
ที่ยังวนเวียนอยู่ใน ลาภ ยศ สรรเสริญ
ยังไม่สามารถปลงตกได้
ฉันต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน
จึงจะสามารถผ่านบททดสอบ กิน กาม เกียรติ นี้ไปได้
ช่วยตอบที