เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สวัสดีครับคุณอา วันวิ และสมาชิกนักขุดกรุทุกท่าน
แจ้งได้รับพัสดุเรียบร้อยครับผม

 

คนกับป่าตัวจริง ท่าน บก.คุ้นกับการเฝ้าป่าไม่ต้องถกอะไรมาก มีดหมอด้ามเดียวพอ ทั้งงาแกะฉ่ำชื่นตาที่ด้าม พระปิดตากับท้าวเวสฯเห็นแล้วคนไม่เล่นมีดอย่างเรายังประทับใจ เสียดายท่าน บก.ไม่บอกว่าของสำนักใด จะเดาก็กลัวผิด-ฮ่า

เห็นอย่างนี้แม่นัองนางจิ้งจอก ร้องว่า..."ถอยยยย ดีกว่า ไม่อาวววว ดีกว่า"...เพลงเก่าๆที่กลับมาฮิตเพราะลุงแท้ๆ

 

หลวงปู่เดินทางสู่ที่หมายไวว่อง
ไม่ต้องรอคิวให้เปลืองเวลา
ขอบคุณน้องโต้ดที่แจ้ง
หวังว่าคงงดงามถูกใจ

 

สนธยามาเยือนเตือนนกกากลับรวงรัง แต่เรื่องเล่าแสนขลังยังคาราคาซังกับบทอัศจรรย์หลายขยัก หลังพักหนึ่งวันก็ได้เวลาแบกเข้าป่าตามล่าหาความมันส์ทะลุ"ตะนาวศรี" อย่ารอช้า รีบตามรอยพรานมาได้เลย ขอเวลาจิ้มชั่วครู่เท่านั้น

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'
===============
ความเดิม...อา...คุณชาติคือหนึ่งในเทพบุตรที่ถูก 'เทวทัณฑ์' คราครั้งนั้น!!!
-------------------
เขากระเด็นตกสวรรค์พร้อมผมกับคุณนง และนักรบฝั่งเทพกับฝั่งมารโขยงใหญ่...ไม่แน่เจ้าลายพฤติกรรมพิกลตนนี้ อาจเป็นก๊วนเดียวกับลิงยักษ์อดีตทีมอสูร ที่ตามราวีตามล้างตามเช็ดพวกเราด้วยเพลงกรรมแต่ปางบรรพ์!

ความอาฆาตแค้นผูกเวรต่อกัน ผูกวงจรปฏิจสมุปบาทหมุนวนไร้สิ้นสุด เป็นอจิณไตยเหนือวิสัยมนุษย์สามัญเยี่ยงเราจักเข้าใจและหยั่งรู้ว่า วิถีนรกสวรรค์ดลบันดาลไปรูปใดอีก ?

รู้แน่ ๆ จากนิมิตดาวดึงส์ในถ้ำว่า ประกาศิตเทวทัณฑ์นั้น ในกลุ่มเทวดาตกสวรรค์ หมดสิทธิ์ 'ครองคู่' ตุนาหงันในโลกมนุษย์!!!

แม้มาเจอะเจอรักกันปานใด ก็ต้องมีอันพลัดพรากจากกันเสมอ...!

ผมเล่านิมิตดาวดึงส์เรื่องเทวา-นางฟ้าตกสวรรค์ให้คุณนงรู้ทุกอย่าง เว้น 'เทวทัณฑ์' บทโหดร้ายเรื่องนี้เรื่องเดียว

นึกไม่ถึงเลยว่า คุณชาติคือหนึ่งในผู้เข้ามาเอี่ยว ข้องเกี่ยวเรื่องพิสดาร พิลึกกึกกือยิ่งกว่านิยายเข้าไปเต็มเปาเต็มตัวอีกคน

ชีวิตคู่คุณชาติกับคุณนงถูกลากเข้าไปติดตรึงในโซ่ตรวนมนตราคำสาปสวรรค์นั้นแล้ว มิน่า..คุณนงถึงไม่เคยรักคุณชาติฉันชู้สาว นอกเหนือความรักนับถือเสมือนพี่ชาย ดันมารักผมซึ่งรู้ทั้งรู้แก่ใจว่ารักนี้ต้องลงเอยอย่างที่เรากำลังผจญ

โอ...โลกแสนกว้างใหญ่ มหาบรรพตเถาเทือกเขามหึมาขวางกั้นดั่งไร้ขอบเขตสิ้นสุด พสุธาและผืนน้ำห้วงมหรรณพก็ประดุจปราการกีดกันสุดขอบฟ้า แต่เมื่อตกอยู่ภายใต้ 'ลิขิตกรรม' ความยิ่งใหญ่กว้างไกลเหล่านั้นก็ไร้ความหมาย มันกลับคับแคบเหลือพื้นที่แค่กระแบะมือ ส่งคนในห้วงชะตากรรม มาพบกันแทบเดินชนกันตาย!

ผมวูบวาบในหัวอกวิตกรอน ๆ เดินโซซัดโซเซนำหน้าอย่างซังกะตาย หลายหนที่คุณชาติตามหลังต้องเบรคก่อนเดินชน กลัวเอาพานท้ายไอ้ปืนโตทิ่มหลังผม ทำเจ้าตัวบ่นอุบ...

"น้องพรานเดินช้าจัง กลัวหลงทางหรือไง?...ยิงปืนเรียกพวกเราเลยดีกว่า"

ตามตกลงกันไว้ หากงานใหญ่นี้สำเร็จ เดินกลับใกล้ถึงแคมป์ ให้ยิงปืนกระบอกไหนก็ได้ 2 นัด ชาวคณะจะได้ออกมารับ

"ตามใจสิครับ"...ผมสนองคำพูดคุณชาติดั่งละเมอ สมองมึนงงสั่งการไม่ถูก เหมือนหุ่นยนต์เคลื่อนไหวไปตามกลไก แต่ไร้จิตวิญญาณ คิดอยู่มุมเดียว...

คุณชาติ คุณนง ผม ไม่มีทางสมหวังครองคู่อยู่ด้วยกันทุกภพชาติ พบแล้วจาก รักแล้วลาร้างอย่างนี้ร่ำไป สติปัญญาน้อยนิด ความสามารถที่บางครั้งเอาตัวเองรอดยังลำบาก ผมคิดไม่ตกว่าจะแก้สมการนี้อย่างไร ?

'เปรี้ยง!...เปรี้ยง!'

ไอ้ปืนโตแผดป่าแตกแหวกม่านราตรีด้วยน้ำมือคุณชาติอัดกระสุนขึ้นฟ้าทีละนัดส่งสัญญาณไปตามนัดหมาย เสียงนี้ทำให้คนเฝ้ารอเลี้ยงฉลองล่วงหน้าได้ว่า...นักกีฬาฝ่ายเราพุ่งเข้าคว้าเส้นชัย!

"ไปน้องพราน เร่งฝีตีนหน่อย หนาวนะนี่"

คำรามไอ้ปืนโต กระแทกผมตื่นจากภวังค์เหมือนคนครึ่งหลับครึ่งตื่น รีบฝืนใจก้าวขายาวโย่งฉับ ๆ อีกอึดใจก็เห็นแสงไฟกองใหญ่ที่ถูกก่อใหม่หลังสายฝนหลงฤดูซาเม็ด เงาตะคุ่มยืนเรียงเป็นแถวหน้ากระดานครบถ้วนทุกชีวิต

"เย้..เย้..สำเร็จแล้ว พวกเรา..ไชโย"!

ลูกเศรษฐีแหกปากตะโกนลั่นป่า กระโดดโลดเต้นชูไรเฟิล วิ่งนำหน้าผมไปหาชาวคณะ จับมือกับคุณเทพ สวมกอดคุณนง เขย่าแขนอาจารย์เลิศอย่างยินดีปรีดา ตบบ่าตบไหล่ลุงพรานกับบักสมและดวงดาวอย่างมีความสุข...

คนสุดท้ายคือมอญหนุ่มที่คุณชาติถึงกับกอดเอามือตบหลังสื่อแทนคำพูด ทำเอาเจ้ามะนั้นแทบเต้นรำระบำมอญตามไปด้วย เป็นหนแรกที่เห็นเจ้ามะไม่เก็บอาการลิงโลดดีใจ

ในที่สุดเจ้ามะก็ได้เป็นส่วนหนึ่งของการล้างแค้นให้เพื่อนร่วมชาติ ชนเผ่าร่วมหมู่บ้านมิใช่ญาติก็เสมือนญาติ ไม่ตายฟรีตามกฏเหล็กของป่า...

"ชีวิตแลกชีวิต"!!!

ไม่เป็นผู้ล่าก็ต้องโดนล่า กฏนี้ยุติธรรมเสมอ ในโลกของผู้ที่แข็งแรงกว่าเป็นผู้อยู่รอด

(((ยังมีต่อ)))
---------------------

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

เป็นนาทีแห่งชัยชนะ วินาทีของนักชกโนเนมขึ้นสังเวียนไปโค่นแชมเปี้ยนคาเขียง ไม่มีความรู้สึกไหนเทียบเท่าในความเป็นลูกผู้ชายที่ผ่านความตายแบบ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน สด ๆ ร้อน ๆ!

ฝนขาดเม็ด ผมจับมือถือแขนรับความยินดีจากทุกคนเหมือนคุณชาติ แต่บุ้ยใบ้ให้รอฟังเรื่องเล่าจากปากผู้พิชิตโดยตรง

สาวงามยิ้มแช่มชื่นยกภูเขาออกจากอก ความวิตกกังวลก่อนหน้าสลายไปกับเม็ดฝน พูดกับผมเสียงดังเปิดเผยไม่ต้องระวังอาการ

"ขอบคุณนะคะคุณพราน พวกเราฝากชีวิตไว้ไม่ผิดหวัง"

ผมยิ้มตอบเธอแห้ง ๆ กัมหัวรับคำชมเกินจริง รีบปรี่เข้าไปเอามือเอาตัวอังกองไฟขอไออุ่น คุณชาติก็ปราดเข้ามานั่งข้างทำแบบเดียวกัน คนอื่น ๆ นั่งล้อม กาแฟบุหรี่แจกจ่าย คุณเทพรินบรั่นดีให้ญาติผู้น้องจิบ พูดด้วยน้ำเสียงที่ยังตื่นเต้น

"เอาละ..เล่ามา..เรื่องเป็นอย่างไร ?"

ภาพยนตร์แห่งความภาคภูมิใจเรื่องสั้น แต่อุดมด้วยเนื้อหาเกียรติศักดิ์นักล่ายิ่งใหญ่ ถูกฉายจากปากคุณชาติไม่รู้เบื่อ เที่ยวแล้วเที่ยวเล่า เรื่องเล่าไม่ตกหล่นเริ่มต้นจาก "สกุณฤกษ์" อันอัศจรรย์ ที่ส่งลางดีมาก่อนวินาทีสังหารที่เหลือเชื่อ

หนุ่มนักเรียนนอกคนดวงแข็ง เว้นไว้ตรงช่วงที่ผมประมาทไม่ถือปืน ซึ่งลูกเศรษฐีเล่าอย่างชาญฉลาดว่า เราลงไปช่วยกวางน้อยคลายเถาวัลย์พันมัดขา จังหวะผมนั่งลงพอดี ไอ้ลายก็โผนเข้าโจมตี คุณชาติยืนประทับปืนอยู่แล้ว ลั่นไกสวนการชาร์จของมัน...นัดเดียวจอด!

"นี่ปะไร..อ่อนหยุ่นพิชิตแข็งกร้าว"

อาจารย์เลิศกำหมัดแสนสะใจ ทั้งสกุณฤกษ์ทำงานไม่ผิดเพี้ยน ผสมปรัชญาที่ให้ไว้ตั้งแต่ 2 วันที่แล้วบังเกิดครบถ้วน เมื่อว่าดังนั้นเจ้าตัวก็รีบอธิบาย...

"น้องชาติอุปนิสัยอ่อนโยน สุภาพ ให้เกียรติคน ดูราวกับว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ อ่อนแอที่สุดในคณะ เจ็บตัวก็มากกว่าใครเพื่อน แต่ความจริงมีคุณสมบัติสยบความกร้าวแกร่งแข็งแรงกว่า เป็นเสมือนน้ำกับเหล็ก เรือเหล็กลอยน้ำได้ แต่ก็ถูกทำให้จมด้วยน้ำไม่ยาก ดังเช่นปราชญ์จีนอุปมาอุปมัย"

อะไรจะตรงเผงปานนั้น วาจาลื่นไหลยาวเหยียดของจอมขมังเวทย์ บรรยายเห็นภาพ วิสัยแข็งกร้าวอย่างผมคนหนึ่งละ ที่โดนคุณชาติสยบด้วยความนุ่มนวลเช่นสายน้ำนิ่งแต่ไหลลึก

หัวหน้าคณะไม่ออกอาการอิจฉาญาติผู้น้อง เขาฟังจบก็หัวเราะ ฮ่า..ฮ่า..อย่างมีความสุข...

"เสมอกันแล้วน้องชาติ ไอ้ลายคนละตัว..ตัวละนัด ต่อไปพี่คุยข่มไม่ได้แล้ว"

คุณชาติยกบรั่นดีขึ้นรับการ 'ซาลูด' แล้วจิบอย่างไม่ต้องระมัดระวัง ในขณะที่ผมสั่นสะท้านเกิดครั่นเนื้อครั่นตัวฉับพลัน ความจริงเราควรชำระเนื้อตัวที่เปียกปอนเปรอะเปื้อนโคลน เปลี่ยนเสื้อผ้าแห้งก่อนมานั่งผิงไฟ

อาการทั้งหมดไม่พ้นสายตาสาวงามที่จับจ้องเราสองคนอยู่ตลอดเวลา

"เป็นอะไรคะ ? ท่าทางเหมือนจับไข้ ล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าดีไหมคะ ?"

วาจาท่วงท่าอย่างหมอ เจาะจงมาที่ผมโดยตรง ผมหนาวปากคอสั่นหงึกหงักพูดไม่ออก คุณชาติเอามือโอบบ่า ส่งบรั่นดีให้จิบ...

"เอ้า..อึกหนึ่ง แล้วรีบไปเช็ดล้างเปลี่ยนผ้ากัน ผมก็ด้วย..ลืมไปเลย..มัวแต่ดีใจ"

บรั่นดีฤทธิ์ร้อนแรงทำผมร้อนวาบทั่วหน้าทั้งลำคอไล่ไปที่ท้อง ขับความเยือกหนาวเล็ดรอดผ่านรูขุมขนทันตาเห็น ผมรีบลุกไปจัดการกับตัวเอง ก่อนกลับมานั่งรอบกองไฟอย่างสดชื่น ราตรีนี้ยังเยาว์นัก ศึกใหญ่ทรหดดันจบเร็วเกินคาด ไม่มีใครออกอาการง่วงและอยากมุดเข้าที่นอนเปียกชื้น

อีกพักลูกเศรษฐีก็ออกจากเต็นท์ในเสื้อผ้าชุดเอี่ยม ลงนั่งเคียงผมที่เดิม

"มาคุยเรื่องรางวัลดีกว่า"

คุณชาติเปิดประเด็นรอบกองไฟเรื่องใหม่ ผมยิ้มในหน้า เข้าทางปืนผมพอดี...!

--------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

วันที่ ๒๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันพุธ แรม ๙ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

ใช่ครับ เห็นงาฉ่ำถึงยุค เห็นลายตอกมีดฝีมือช่างฉิมคู่บารมีหลวงพ่อ แต่ "ไม่เคยเห็น" มีดงามขนาดนี้ แม้แต่สนิมขุมยังไม่ปรากฏ ก็ชะงักงันการเดาไว้ก่อน แต่ถ้าให้เดาก็หลวงพ่อเดิมเป็นลำดับหนึ่ง ก่อนไล่ไปอีก 2 หลวงพ่อ

ขอบพระคุณท่าน บก.ที่มอบภาพศาสตราล้ำค่าหนึ่งเดียวหาดูยังยากให้กับสมาชิกไว้แล ไว้ศึกษาเป็นขวัญตา ดูอย่างนี้สิครับสบายตา มีความสุข ได้รับความรู้ มาตรฐานสากล ไม่ใช่ของในนิยายนิทาน โชว์คนเดียว เล่นคนเดียว แห้งเหี่ยวหัวโต...เอ้ย หัวใจ-ฮ่า

 

เผลอแพล็บ พุธสุดท้ายของเดือนมกราคม 65 ก็มาเคาะประตูบ้าน ห้วงเวลาทะยานผ่านราวติดปีก แต่การบุญยามเช้ายังปฏิบัติสม่ำเสมอ เรามีโอกาสร่วมอนุโมทนาทุกเช้าก็ถือว่าบุญมาเยือนถึงบ้าน อย่ารอช้าในการตั้งจิตร่วม สาธุ

 

กำลังเข้าช่วงคอฟฟี่เบรคของสำนักงาน และช่วงเวลาดีทีไทม์ที่เรามักมาพบกัน วันนี้ก็เช่นเคย นำท่านเข้า "ตะนาวศรี"แต่หัววันเผื่อมีเวลาช่วงเย็นให้กับการบุญอื่นๆบ้าง

แบกเป้หรือปูเสื่อตามมา จิบชา-กาแฟเย็นให้เย็นใจไปก่อน แก้ตัวผิดเสียเวลากว่าจิ้มเรื่องเป็นเท่าตัว โปรดรอจั้กกู้(สักครู่)จ้า

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
==============

"นายเหมืองให้รางวัลไว้ 500 ผมขอยกใหัทีมงานน้องพรานหมด แล้วยังคิดว่าเราควรให้รางวัลเพิ่มเติม พี่เทพกับอาจารย์เห็นเป็นไง ?"

วาจาใจป้ำล้ำเลิศประเสริฐสุดของคุณชาติ สร้างความรื่นรมย์ให้ชาวเหมือง ชุ่มชื่นใจยิ่งกว่าพระพิรุณเทฝนห่าใหญ่ไล่ความแห้งแล้ง

"เพิ่มให้อีก 500 เอาไปแบ่งกันทั่วถึง...น้องพราน..!"

หัวหน้าคณะไม่ตอบญาติผู้น้อง แต่สำทับราคารางวัลเพิ่มมาเลย สมเป็นผู้นำหมู่คน ไปทางไหนทุกคนยินดีตามหลังไม่เกี่ยงงอน ผมปรบมือเป็นคนแรก คนอื่น ๆ ก็ปรบตามสีหน้ายิ้มแย้มชื่นบานเปี่ยมสุข เป็นปาร์ตี้รอบกองไฟอันยอดเยี่ยม โดยไม่ต้องมีเหล้ายาปลาปิ้งอาหารเลิศรส

สิ้นเสียงปรบมือ ได้เวลาผมปล่อยหมัดเด็ด ด้วยการกระแอมเสียงดังยกมือขอพูด ทุกสายตามองมาที่ผม ทุกหูรอฟัง...

"เอ่อ...ผมขออนุญาตคุณเทพกับคุณชาติ เรายังมีรางวัลส่วนแบ่งจากทับทิมดวงตานาคา ส่วนของผมขอสละสิทธิ์ เปลี่ยนเป็นขอซื้อไรเฟิลกระบอกนี้"

ผมไม่เยิ่นเย้อยิงจุดประสงค์เข้าเป้า ชี้ไปที่ไอ้ปืนโตที่บักสมรับมาถือไว้ กระบอกพิฆาตเจ้าป่าหมาด ๆ กลิ่นแห่งความตาย กลิ่นควันปืนยังติดปากกระบอก

เจ้าของตัวจริงเจอะแม่ไม้เบี่ยงเบนเป้าคาดไม่ถึง ทำเอานั่งนิ่งสีหน้ากระอักกระอ่วน ส่วนคุณเทพเอามือเกาคาง เว้นจอมขมังเวทย์กับสาวงามที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"ฮะแอ้ม..."

ลูกเศรษฐีออกอาการน้ำลายเหนียวคอก่อนเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงฟังรู้ว่า ไม่สบายใจกับสถานการณ์ผิดคาดหมายตรงหน้า

"นี่เป็นกระบอกซิกเนเจอร์ (สัญลักษณ์,ลายเซ็น) ของผมไปแล้ว คงให้ใครไม่ได้ ต้องเก็บไว้เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตส่วนตัว...แต่เดี๋ยว..น้องพรานจะเอาไรเฟิลกระบอกนี้ไปทำไม ?"

คำตอบที่ไม่เกินความคาดหมาย ผมยิ้มน้อย ๆ พูดเสียงดังฟังชัดรอบวง...

"เข้าใจครับ ขอเป็นกระบอกอื่นของนายเหมืองก็ได้ ผมจะเอาให้บักสมไว้ทำมาหากิน"!

หากผมเหลือบไปข้างหลัง ก็จะเห็นไอ้น้องรักทำตาแดง ๆ ซาบซึ้งกับประโยคตอนท้าย

"ไม่มีฝีมือทีมพราน การเสียสละเสี่ยงตายของพวกเขา พวกเราคงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้"

จอมขมังเวทย์พูดขึ้นมาลอย ๆ คำพูดยิ่งกว่าวรรคทองของนักประพันธ์เอก คุณเทพตบเข่าฉาด...

"เรื่องขี้ผง ไอ้ห้านัดชอบมั้ย...สม?"

โดนคำถามจู่โจมไม่ทันตั้งตัว บักสมอึกอักพูดไม่ออก คุณชาติต้องช่วยเสริมอีกแรง

"ว่ามาเลยสม พวกผมจัดการให้เอง"

เข้าทางปืนของจริง...ผมบอกบักสมล่วงหน้าหลายวันแล้ว ถ้าต้องการปืนทันสมัยจากชาวกรุง ควรเอาไอ้ห้านัดด้วยเหตุผลง่ายๆ...1. ปืนยิงง่าย 2. ลูกปืนหาไม่ยาก

คุณสมบัติ 2 ข้อนี้ตรงข้ามกับไอ้ปืนโตทุกอย่าง มันทั้งยิงยาก ลูกกระสุนก็แพงบรรลัย ใช่จะหาซื้อได้ตามท้องตลาดทั่วไปในเวลานั้น!

(((ยังมีต่อ)))

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ครานี้หนุ่มน้อยเลือดที่ราบสูงตั้งหลักได้ ยิ้มรับอย่างยินดี...

"ครับนาย...ผมเอาลูกซองห้านัดนี่แหละ ส่วนแบ่งเพชรตางูของผมเป็นค่าปืนด้วยก็ได้..เผื่อไม่พอ"

"เฮ่ย"...คุณเทพโบกมืออย่างไม่ยี่หระ

"ส่วนแบ่งจ่ายค่าปืนแล้ว ต้องเหลือมีเงินแดง ๆ ติดกระเป๋าอีกด้วย ไม่ต้องห่วง"

ความสุขสมหวังครอบงำทั้งหมู่คณะ ชาวกรุงได้ล้มเจ้าป่าช่วยให้เหมืองยิ่งใหญ่ไม่ขัดสนคนงานที่เป็นเครื่องจักรกลมีชีวิต เป็นตัวขับเคลื่อนชีวิตเหมืองแร่กลางป่าลึก ซึ่งยากนักที่จะหาคนงานได้ง่ายและพอเพียง หนึ่งในความอยู่รอดของเหมืองขึ้นอยู่กับหยาดเหงื่อพลังมัดกล้ามกรรมกรทุกคน!

ชาวคณะเดนตายหรือชาวเหมืองก็ได้รับค่าตอบแทนพึงใจ เราสละหยาดเหงื่อแรงงานให้กับเหมืองเพื่อค่าแรงวันละไม่กี่บาท การวัดดวงมาเสียสละกระทั่งอาจถึงแก่ชีวิตในป่าหนนี้ ได้รับรางวัลทั้งเงินค่าแรง ส่วนแบ่งสมบัติชนเผ่าลึกลับ คุ้มเกินคุ้ม ต่อให้ทุ่มแรงกายแรงใจในขุมเหมืองอีก 2 - 3 ปี ก็ไม่มีทางได้มากเท่านี้!

ผมละ...อยู่ในห่วงโซ่แห่งชัยชนะกับทุกคนด้วยละหรือ ?

มงกุฏแห่งเกียรติยศ รางวัลช่อใบมะกอก ดูเหมือนจะหลุดลอยจากศีรษะ ไม่ได้ครอบลงมาให้ชื่นชมสมฤดีเช่นคนอื่น...

ไอ้ลายผมก็พลาด ให้คุณชาติได้ชดใช้หนี้ชีวิตตั้งแต่ศึกสวรรค์ชั้นฟ้ายันพสุธาเปื้อนโคลน ที่จริงแล้วผมต่างหากเป็นหนี้คุณชาติชดใช้ไม่หมด

"ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อทุกอย่างลงตัวดีมาก พรุ่งนี้เราควรออกเดินทางกลับเหมือง คนข้างหลังยังรออยู่อีกมาก"

หัวหน้าคณะเอ่ยเสียงดัง กลบความคิดฟุ้งซ่านผมสนิท โอกาสชิดใกล้นางในดวงใจกำลังมลายเป็นสุญญากาศ ดั่งประกาศิตคำสาปสวรรค์

"เดี๋ยว...ไม่ถลกหนังไอ้ลายเอากลับเป็นที่ระลึกหรือพี่เทพ ?"

เจ้าของผลงานชิ้นเอกร้องค้านเสียงหลง เป็นใครก็ต้องอยากเก็บสิ่งรำลึกล้ำค่าจากฝีมือตัวเอง คำทักท้วงมีผล คุณเทพทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนหันไปหาอาจารย์เลิศ ทำนองเอาไงดี ?...

"อาจารย์ดูฤกษ์เดินทางให้ดีกว่า ช้าสุดไม่เกินอีก 2 - 3 วันน่ามีฤกษ์สวย เรื่องคนรอกับงานบางงานยังมีเวลาเหลือเฟือ"

จอมขมังเวทย์น่ารู้กำหนดการแต่งของคู่หมั้น จึงพูดกำกวมแบบลอย ๆ ให้ชาวกรุงเข้าใจ ถ้าผมไม่รู้เรื่องจากคุณนงมาก่อน ก็คงไม่รู้ความหมายของคำว่า...'งานบางงาน'!

เพียงแต่ผมกังขาสุดชีวิต ลิขิตสวรรค์จักลงทัณฑ์เบี่ยงเบนชะตาคู่หมั้นหมายไปในรูปใดกันหนอ ?"

"ลุง...รู้วิธีถลกหนังเสือมั้ยครับ ?"

เสียงคุณชาติร้องถามลุงพรานเฒ่าที่นั่งสูบยาเส้นเงียบ ๆ ด้านหลัง...ได้รับคำตอบผิดคาด

"ฮึนาย...เราไม่มีเกลือ ต้องใช้เกลือมากหลาย"!!!

--------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

วันนี้มุกลับมาพร้อมเกมส์ทายปริศนาหลังจากที่ได้พัสดุจากอเมริกา ข้างในมีภาพพระ 3 รูป ถ่ายจากเมืองนิวยอร์ก ปีพ.ศ. 2515 และมุนำมาแบ่งปันภาพอดีตให้ทุกคนได้ดูกัน ทายกันถูกไหมคะ ว่าทั้งสามท่านนี้คือใคร

 

....สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์....สมเด็จช่วง...สมเด็จเกี่ยว...

 

คุณ Khamphee ใช้เวลาไม่ถึงเจ็ดนาที ภาพนี้ก่อนมุเกิดค่ะ แอบส่งให้คุณลุง wanwi ดูก่อนเล่าถึงที่มาของภาพ มุเลยได้รับวัตถุมงคลจากอเมริกาด้วย และหากมุไปกราบพระอาจารย์เมื่อไร จะถ่ายรูปนกหรือเช่านกมาให้ชมกันนะคะ

 

ด็อกเตอร์มุแะมาเยี่ยมให้ทราบว่าถึงจะอยู่ในช่วงโควิดอาละวาดยาวนาน แต่ก็รักษาตัวรอดเป็นยอดดีอยู่ มาเที่ยวนี้ไม่เอาเหมียวมาฝาก แต่นำภาพพระรุ่นเก่าก่อนตัวเองเกิดมาให้ทายกันเล่นๆ เผื่อมีคนความจำดี

ว่าแต่ไม่มีรางวัลให้คนทายถูกหรือด็อกเตอร์?

 

ตีมือให้ดังๆ น้องคัมภีร์ใช้เวลาไม่กี่นาที ตอบม้วนเดียว 3 ชื่อ 3 ท่านซึ่งปัจจุบันเหลืออยู่ท่านเดียวคือท่านสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต) รูปซ้ายมือสุด อริยสงฆ์ระดับ "ปราชญ์" ท่านหนึ่งของประเทศในยุคปัจจุบัน

เก่งมาก เก่งสุดๆครับน้องคัมภีร์

 

อย่าลืมเช่ามาฝากคนเก่ง คนทายถูกด้วย-ฮ่า

ว่างก็แวะมานะด็อกเตอร์ เอาเกมส์ลับสมองปัญญา หรือสายตามาฝากบ่อยๆ สมาชิกจะได้ครึกครื้น ขอบคุณมากครับ