เรื่องเด่น อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๒๕ : ชนแหลก...!

อดีตที่ผ่านพ้น ตอนที่ ๒๕ : ชนแหลก...!

การพบกับอุบัติเหตุต่าง ๆ นั้น นับเป็นของธรรมดา ยิ่งอุบัติเหตุทางรถยนต์ด้วยแล้ว เกือบจะมีให้เห็นอยู่ทุกวัน โชคดีก็แค่บาดเจ็บเล็กน้อย โชคร้ายก็นอนอ่านหนังสือพิมพ์รอให้คุณปอฯ มาช่วยเก็บ ถ้ามีประกันอยู่ คนหลังเขาก็ร้องไห้ดีใจ ถ้าไม่มีก็เสียใจมากหน่อย...!

อาตมาซ้อมขับรถแทบเป็นแทบตาย พอไปยื่นเรื่องขอสอบใบขับขี่ เจ้าหน้าที่ท่านก็แสนจะเมตตา ค่าใบขับขี่ตลอดชีวิต ๒๐๐ บาท ท่านบอกว่า เอามา ๓๐๐ บาทแล้วไปรอรับใบขับขี่ที่บ้านได้...! รู้อย่างนี้ไม่หัดให้เสียเวลาหรอก (ใจดีแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้...?)

เมื่อได้ใบขับขี่มาก็เริ่มซ่า...ขับลุยให้มั่วไปหมด ทำสถิติชนข้างฝาพังไปทั้งแถบ ชนวัวที่เอ้อระเหยข้ามถนนจนรถพัง แต่วัวไม่เป็นอะไรเลย...! ที่หนักที่สุดในชีวิตคือ วันเดียวชนมันสามครั้งรวด...! เรื่องมันเป็นอย่างนี้ขอรับคุณตำรวจ...!

พี่ประสิทธิ์พี่ชายของอาตมา จะเอารถลูกค้าคันหนึ่งจากเพชรบุรีตัดใหม่ ไปปลุกผีที่อู่ซอยอ่อนนุช ถ้าจ้างรถลากอย่างน้อยก็เสีย ๔๐๐ บาท เรื่องอะไรจะไปจ่ายให้โง่ ในเมื่อเราเองก็มีฝีมือ ว่าแล้วพี่เขาก็แสดงการลากเอง แต่ให้อาตมาถือพวงมาลัย...!

ไอ้ปิ๊กอัพคันนี้ ระบบต่าง ๆ มันดับจิตหมดมาตั้งหลายปีแล้ว โดยเฉพาะเบรกแข็งเป็นหิน กระทืบยังไม่ยอมลงเลย ลูกค้าเขามาขอให้เป็นหมอผีช่วยปลุกมันให้ฟื้นหน่อย เพื่อเงิน เอ๊ย...เพื่อชื่อเสียงของอู่ เราก็จำเป็นต้องรับไว้...แฮ่...!

เหล็กลากถูกดัดแปลงจากแป๊บน้ำขนาด ๒ นิ้ว เอาเหล็กขนาด ๒ หุนดัดเป็นห่วง ใช้โซ่คล้องกับคัซซีเจ้าปิ๊กอัพ อีกด้านคล้องกับหูแหนบของรถลาก พอเรียบร้อยก็บรรเลงเลย...ไม่ต้องดูฤกษ์ดูยามอะไรกันแล้ว...!

พอออกตัวได้พี่ประสิทธิ์เขาก็ไปลิ่ว...รถราในกรุงเทพฯ มันเยอะขนาดไหนก็รู้อยู่ มีช่องว่างตรงไหนพวกเป็นจิ้มพรวดทันที แล้วช่วงลากระหว่างรถ ๒ คันยาวเป็นวา จึงมีพวกไม่ดูตาม้าตาเรือคอยเสียบเข้ามาอยู่เรื่อย...อาตมาหัวใจแทบวาย...!

ตะโกนบอกพี่ท่านให้ไปช้า ๆ หน่อย แต่พี่เขาทรงอุเบกขาดีแท้ ๆ ไม่ฟังเสียงเลย อาตมาเลี้ยงพวงมาลัยหลบรถต่าง ๆ แทบประสาทกินตาย...บางทีมีช่องแค่คันหน้าไปได้ พี่ท่านก็เสียบพรวดเข้าไป โดยไม่ได้นึกถึงสวัสดิภาพของอาตมาซักนิดเดียว...!

ช่วงแรกรถรายังมากอยู่ ไปได้ไม่เร็วนัก พออาศัยเลี้ยงพวงมาลัยให้เหล็กลากเป็นเส้นตรง ค้ำเจ้าปิ๊กอัพให้หยุดได้ พอท้ายถนนเพชรบุรีตัดใหม่จะเข้าคลองตัน รถชักบางตาลง พี่เขาใส่ซะเต็มที่เลย...อาตมาตะโกนจนเสียงหลงพี่แกก็ไม่ฟัง...!

และแล้ว...เหตุการณ์วินาศสันตะโรก็เกิดขึ้น เมื่อรถลงสะพานมาด้วยความเร็วสูง ข้างหน้าเป็นไฟเขียวสว่างโร่ พี่ประสิทธิ์คิดจะไปยาวเลย ก็เร่งความเร็วขึ้นอีก รถปิ๊กอัพสีแดงคันหนึ่งพรวดออกมาจากซอยซ้ายมือ ตัดหน้าอย่างกระชั้นชิด...!

"เ-อี๊-ย-ด-ด...โ-ค-ร-ม...!" เสียงแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ได้เกิดกับเจ้าปิ๊กอัพแดงนั่นหรอก เจ้านั่นปาดหน้าได้ก็เข้าไฟเขียวไปแน่บไม่เหลียวหลัง อาตมาเองที่รับไปเนื้อ ๆ เหล็กลากรับแรงรถที่มาเร็วขนาดนั้นไม่ไหว จั่วท้ายคันหน้าดังสนั่น...!

รถที่พี่ประสิทธิ์ใช้ลาก เป็นรถเก๋งโตโยต้าคราวน์รุ่นเก่า ที่มีคัชซีเหมือนรถปิ๊กอัพ ความแข็งไม่ต้องพูดถึง กระโดดขึ้นนั่งบนฝากระโปรงได้โดยไม่มีรอยยุบก็แล้วกัน ถึงแข็งขนาดนั้นก็เถอะ โดนเข้าเต็ม ๆ อย่างนั้น ถึงกับยุบไปครึ่งคัน ดันเป็นรถของลูกค้าซะด้วย...!

อะไรจะเกิดมันตัองเกิด...ว่าแล้วพี่เขาก็ลากต่อไป ไม่ถามซักคำว่าอาตมาเป็นอย่างไรบ้าง...? ออกรถได้ก็ไปแบบเดิมอีก ให้ตายเถอะโรบิ้น..นี่ท่านพี่เขาคิดว่าอาตมาเป็นซูเปอร์แมนหรืออย่างไร...? ภาวนาเรียกหลวงพ่อให้ช่วยไปตลอดทาง...!

แรงกระแทกทำให้ห่วงลากร้าว พอรถกระชากไม่กี่ทีก็ง้างออก เพิ่งออกรถไปได้ไม่ถึง ๒ กิโลเมตร รถคันหน้าก็วิ่งห่างออกไปผิดปกติ...ตายละวา...เหล็กลากขาด...! เบรกก็ไม่มี รถราก็เต็มไปหมด พ่อแก้ว แม่แก้ว หลวงปู่ หลวงพ่อ ช่วยลูกช้างด้วย...!

"โ-ค-ร-ม" เสาไฟฟ้าเป็นที่พึ่ง หยุดสนิทดีจริง ๆ...! พี่ประสิทธิ์ถอยรถกลับมา ทำหน้าปั้นยาก ไม่พูดไม่จา ถอดเหล็กลากออก วิ่งไปหาร้านเชื่อมให้เชื่อมใหม่ แล้วยิ้มแหย ๆ กับอาตมา พลางคล้องเหล็กเข้าที่เดิม จัดการลากต่อ โอ๊ย...ทารุณจริง ๆ...!

นึกว่ารอดแล้วเชียว...ที่ไหนได้...พอถึงโค้งโรงเจเก่าซอยอ่อนนุช เจ้าห่วงลากขาดอีกหน รถวิ่งทื่อเข้าหาชาวบ้านข้างทาง อาตมาหักซ้ายสุดตัว เฉียดคุณป้าแก่ ๆ ไปนิดเดียว แล้วพุ่งลงข้างทางที่สูงเกือบเมตรครึ่ง เบรกกับจอมปลวกดังสนั่นหวั่นไหว...!

อาตมาเซ็งในอารมณ์จนบอกไม่ถูก เลยนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ในรถ ปล่อยให้เขาช่วยกันงัดรถที่ยับเยินไปทั้งคัน ลากเอาอาตมาออกมา พอเห็นว่าไม่เป็นอะไร พี่เขาก็ถอนใจโล่งอก ขอแรงรถบรรทุกดินลากเจ้าปิ๊กอัพมหาภัยขึ้นมา เชื่อมห่วงลากเสร็จก็ไปใหม่...!

ด้วยธงมหาพิชัยสงคราม และเหรียญกูผู้ชนะของ "หลวงพ่อ" ที่พกอยู่แท้ ๆ อาตมาจึงถือพวกมาลัยรถไปจนถึงอู่ โดยไม่มืออ่อนตีนอ่อนไปซะก่อน เฮ้อ...อยู่ชายแดนลูกปืนบินถากหัว ยังไม่น่ากลัวเท่าขับรถในกรุงเทพฯ โดยเฉพาะตอนถือพวงมาลัยตามพี่ชายคนนี้...!

๒ มีนาคม ๒๕๓๓
พระใบฎีกาเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

ที่มา www.watthakhanun.com
ภาพประกอบโดย สำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี
#๖๐ปีพระครูวิลาศกาญจนธรรม