เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เสื่อยังว่าง...
ขอรอด้วยคน ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
==================
ความเดิม...ว่าแล้วก็หลับตานิ่ง ปล่อยผมกับคุณเทพเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งไม่คาดฝันที่ "อาจจะ" บังเกิด!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ของจริงไม่ปล่อยเรารอนาน มันมาทันใจ แค่อาจารย์เลิศสงบนิ่งชั่วไม่ถึงอึดใจ...

"ตึง...ตึง โครม...โครม "

เสียงครืนครันอึกทึกเหมือนแผ่นดินถล่มดังกึกก้องใต้ฝ่าเท้า เทวาลัยโบราณไหวยวบ หัวใจทุกดวงวูบหล่นลงปลายตีน...

"ฉิบหา...เทวาลัยถล่ม...แผ่นดินไหว"?!

เสียงร่ำร้องในอก คุณเทพตะโกนดังไม่รอรี...

"เผ่นก่อนเร็ว ไม่ดีแล้ว"

ผมตรงเข้าฉุดอาจารย์เลิศลุกขึ้นยืน...

"เร็วอาจารย์...หนี อาคารกำลังจะถล่ม"

"เพียะ...เพียะ เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ โครม...โครม"!!!

เสียงแรกดังใกล้ตัว เราทุกคนเห็นคาตา หัวกะโหลกอาคมที่อาจารย์สู้หอบหิ้วมาจากเมืองกรุง ใช้ทำพิธีสำคัญสุดยอด แตกเป็นเสี่ยงๆ กระดูกแบะออกจากกันเหมือนใครเอากำปั้นเหล็กทุบโครมเข้าให้ ส่วนเสียงโครมครืนคือการเตือนระลอกสองใต้ฝ่าเท้า...

"ลงมาเร็ว...พี่เทพ...น้องพราน...วู้..นายทหาร เร็วเข้า"!

สรรพสำเนียงอื้ออึงเบื้องล่างแทบฟังไม่ได้ศัพท์ แต่จับความได้ว่าเป็นเสียงเร่งเร้าให้หนีลงจากยอดหลังคา ชัดแน่นอนว่า พวกเราบนที่สูงไม่ได้ยินเสียงนี้โครมครามกลุ่มเดียว คนข้างล่างก็สัมผัสได้ทั้งคณะ

ผมประคองส่งอาจารย์เลิศไต่ลงก่อน คุณเทพตามคนที่สอง จัดดวงเป็นที่สาม ตัวเองปิดท้าย

การปีนลงทุลักทุเลแต่ก็สำเร็จไร้อันตราย ช่วงนั้นยังรู้สึกแรงเขย่าของอาคารโบราณเก่าแก่เป็นระยะให้หวาดเสียวเล่น แต่เมื่อตีนถึงพื้น เรื่องใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องขี้ผง

ทุกคนปรี่เข้ามารุมล้อม ผมปาดเหงื่อตอบแทนให้ลุงพรานสบายใจ ตาเหลือบมองสาวงามหน่อยหนึ่ง... ส่วนคุณชาติขยับไปหาญาติผู้พี่ไม่ทันสังเกต

"เรียบร้อยลุง...สำเร็จทุกอย่าง"

"ไม่ทุกอย่างน้องพราน ยังติดต่อวิญญาณเรื่องขุมทรัพย์ไม่ทันการ..." อาจารย์แย้งเสียงอ่อย

"ช่างมันเหอะ..อาจารย์ เอาตัวรอดไว้ก่อน ขุมทรัพย์เดี๋ยวลองหาวิธีอีกรอบ"...คุณเทพให้กำลังใจ ผมก็เห็นด้วย บักสมเข้าไปโอบกอดอดีตเณรน้อยอย่างห่วงใย...

"บ่เป็นหยังนะ ?"...ดวงดาวพยักหน้าให้เนือย ๆ อุธรณ์เสียงเบา...

"หิวเข่าสิอ้าย"

"เออ..เออ..เหลือไว้ให้แล้ว กินต่อได้"...บักสมปลอบ

พากเราใช้เวลาตรงนั้นอีกอึดใจ รอเจ้ามะมอญแกร่งไต่ขึ้นไปแบกหีบวิเศษลงมาด้วยความไวชนิดวานรอาย อย่างอื่นทิ้งไป จากนั้นก็รวมพลกลับหน้าถ้ำที่กองสัมภาระไว้

แสงอาทิตย์ฉายส่องเต็มที่ ผืนป่าขมุกขมัวเมื่อมาถึงวันวาน พลันกระจ่างสว่างตา ผมเห็นชัดว่าระหว่างทางที่เราเดินมุดรากไม้ กับผ่านต้นไม้ใหญ่หลายต้นนั้น แท้ที่จริงถูกต้นไม้กีดขวางพาอ้อม

ส่วนระยะทางจริงจากปากทางเทวาลัยลึกลับ มาถึงทางขึ้นหลังคาเป็นแดนต่อเนื่องกัน เพียงมันมีความพิลึกบางอย่างไม่ถูกต้อง ชวนขบคิด

เราขึ้นหลังคาไปอยู่เหนือรูปปั้นเสาหิน ไหงต้องเดินไปหลายก้าว ? เทวาลัยนี้ต้องมีส่วนที่ยืดออกจากเสาหินเล็กน้อย

ลุงพรานมาตะเภาเดียวกัน ตะแกก้มตัวมุดเข้าประชิดผนังเทวาลัยเอามือลูบแลงสึกกร่อนแต่ยังไม่ผุพัง ทำยังกับวัดระยะด้วยปลายนิ้วไปเรื่อย ๆ ผมมุดเข้าไปขนาบข้าง...

"ลุงคิดเหมือนผมรึ ?" ...ถามง่าย ๆ เพราะรู้ว่ามองตาก็รู้ใจ

"ใช่...นายทหาร ตรงนี้มันต้องมีห้องซ่อนอยู่"...ลุงไม่อ้อมค้อม ไม่ตอบคำถามด้วยคำถามเหมือนคนเมืองเจ้าปัญหาชอบใช้ แกตอบตรง ๆ ยิงเข้าเป้า

ผมกวักมือเรียกคุณเทพกับคุณชาติมุดเข้ามาใกล้ รวมอาจารย์เลิศ ชี้ให้ดูอิฐแลงด้านข้างแล้วอธิบาย

"ด้านหลังรูปปั้นมีระเบียง ยืดไปทางสระ ด้านข้างรูปปั้นก็น่ามีห้องลับเฉียงมาทางขึ้นหลังคา"

ทุกคนพยักหน้าหงึกถึงบางอ้อบางกระดี่ทันที...

"ทุบช่วงนี้เลยดีมั้ยน้องพราน ผุ ๆ พัง ๆ อย่างนี้ไม่น่ายาก"...คุณชาติจอมใจร้อน ไม่ฟังอีร้าค้าอีรม จะเอาให้ได้ดั่งใจ ทำชาวคณะหัวเราะครืน คลายเครียดยามเช้า

"เหนื่อยตายชักน้องชาติ ค่อยสำรวจหาทาง เริ่มจากดูข้างในให้ละเอียดอีกสักเที่ยว"...คุณเทพว่าอย่างผู้เจนประสบการณ์ รอบคอบสมหัวหน้าทีม

เราถึงหน้าปากทางที่ห่มคลุมด้วยรากไม้ มีช่องให้ตัวลอดเข้าออกครือ ๆ พอยื่นหัวส่องไฟฉาย จะเข้าไปสำรวจที่นอนเมื่อคืนก็พบอุปสรรคยิ่งใหญ่ กับเจอะตัวการแผ่นดินสะเทือน เทวาลัยไหวเยือก...

รูปปั้นบูชาพญานาคาแท่งหินมหึมาโค่นตึงลงมากองกับพื้น มันล้มพาดมายังปากทางเข้า แท่งหินใหญ่เหลือเชื่อไม่น่าจะมีสิ่งใดทำให้โค่นล้ม มันยืนยงยาวนานหลายร้อยปี ล้มตึงง่าย ๆ แถมเกือบปิดปากทาง...มันนี่เอง ทำเอาเทวาลัยแทบยุบตัวตามลงมา

ปล่อยไว้อย่างนี้อีกไม่นาน เทวาลัยพิลึกกึกกือนี้ก็คงถล่มพินาศตามกันไป!!!

เลิกล้มความคิดมุดเข้าด้านใน ขืนมัวก้ม ๆ เงย ๆ หาห้องลับ มันถล่มทับฝังตายทั้งเป็น จะอายลิงค่างแถวนี้ปลี้เปล่า...โชคดีกับความรอบคอบ สัมภาระถูกจัดเตรียมข้างนอกหมดสิ้น เราจึงสุมหัวหารือกันใหม่...

"สำรวจด้านข้างอีกที ไม่พบอะไรก็ออกเดินทางต่อ"...ผมสรุปไม่เยิ่นเย้อเสียงลงความเห็นว่า "ดี" ดังเป็นเอกฉันท์

บักสมกับมะผู้คล่องแคล่ว รับอาสาปีนรากไม้ยั้วเยี้ยด้านนั้นขึ้นไปดูว่าระหว่างช่วงว่าง ห้องลับที่สร้างหลอกตาไว้นั้น มีช่องทางส่วนใดพังทลายให้พอมุดลอด...

"เจอแล้วพี่...บักสมร้องเมื่อห้อยโหนอยู่บนรากไม้ที่ห้อยกับตัวอาคาร สูงจากพื้นดินสัก 3 - 4 เมตร ความสูงอันไม่เป็นอุปสรรคต่อผมหรือใครในทีม ยกเว้นคุณชาติกับอาจารย์เลิศ

บางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับการพิชิต "ขุมทรัพย์เผ่านาคา"...!

_______________________

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินการตามกฏหมาย ***

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
ท่อนยาวๆ
ละเอียด
จึงซับซ้อน
ไม่เยิ่นเย้อ
ได้อารมณ์
ทั้งผู้เขียน
แลผู้อ่าน ดีแท้

 

ธรรมมะสวัสดียามค่ำคืนวันแห่งความรัก
มีความสุขทุกท่านครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

สวัสดีครับ ขับรถปลอดภัย สุขภาพกายและใจแข็งแรงทุกท่านครับผม

 

ป่านนี้สมใจเก็บเสื่อเรียบร้อย

 

หนึ่งท่อนยาวเฟื้อย
ติดต่อกัน2วัน ก็คง
พอคลายอารมณ์นักอ่าน

 

ทักกันทุกวันเผลอกระพริบตา
วันศุกร์แสนสุขก็มาเคาะประตู

 

รูปแต่ง พรดีไม่มีเสแสร้งแกล้งทำ
ทำให้วันศุกร์เต็มตื้นความเปี่ยมสุข

 

โลกจำลองสมัยใหม่
ให้ความรู้สึก สุขเมื่อชม...

สวนจำลอง.....ล้วนของเล่น
รถไฟแล่น......แสนสนาน
บ้านเลโก้.......โชว์เต็มลาน
ตึกดังม่าน.......มองผ่านไกล!

หมายเหตุ...เลโก้ = ตัวต่อของเล่นฝึกสมอง เสริมทักษะ

 

ละเรื่องของเล่นมาดูเรื่องจริง
หลวงตา มหาบัว ว่าไว้ทันสมัย
เหมือนควันหลง"วาเลนไทน์"...

รักอย่าง"พุทธ"...หยุดยวนเย้า
ไกล่เกลี่ยเกลา...เผาตัณหา
ปันน้ำใจ...........ใฝ่เมตตา
สุขถ้วนหน้า.......วาเลนไทน์!

ไปรักบริสุทธิ์ ในวัน"มาฆะบูชา"
ที่กำลังเดินทางมาเยือน นั่นคือ
"รักอย่างพุทธ"ไม่มีตัณหาราคะเจือ
รักแล้วโลกสงบเป็นสุข ความทุกข์กระเด็น
วาเลนไทน์มีแต่รักที่ทุกคนทุกข์ในบั้นปลาย

 

สวัสดีครับคุณอา วันวิ และสมาชิกนักขุดกรุทุกท่าน
ได้ตื่นเต้นอีกหนึ่งตอนพร้อมกับลุ้นว่าจะมีอะไรรออยู่ในห้องลับ
ผมมีเรื่องต้องขออนุญาติคุณอาครับ
เนื่องจากได้เห็นการจดบันทึกของคุณอาที่มาพร้อมกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทรงคุณค่าที่คุณอานำมาให้ร่วมทำบุญ
ก็เลยเกิดความคิดว่า เหรียญคณาจารย์และเครื่องรางนี้ ถ้าอยู่ในกล่องในซองเก็บไว้บนหิ้งหรือในตู้ บันทึกนั้นก็สามารถที่จะพับเล็กๆแล้วเก็บไว้ในกล่องในซอง เพื่อเตือนความจำได้ในอนาคต แต่ถ้านำออกมาเลี่ยมมาใช้งาน บางทีกล่องหรือซองกับบันทึกอาจจะหายไป ครั้นเวลานานเข้าอาจหลงลืมว่า เหรียญนี้ เครื่องรางชิ้นนี้ คือบันทึกอันไหน ของเกจิท่านใด สร้างเมื่อไหร่
ผมเลยคิดว่าถ้าทำเป็นรูปแบบไฟล์ดิจิตอล โดยใช้รายละเอียดประวัติการสร้างที่คุณอาเขียนประกอบไว้ เวลานำมาให้ร่วมทำบุญ ประกอบกับรูปถ่ายของชิ้นนั้น น่าจะเป็นการดี ต่อไปภายหน้ารุ่นเราเองตอนอายุเยอะๆ หรือรุ่นลูกรุ่นหลานเมื่อเราไม่อยู่ได้เห็นพระองค์หนึ่งเลี่ยมกรอบเรียบร้อย ก็สามารถนำมาเปิดเปรียบเที่ยบกับเอกสารชุดนี้ได้เลย ไม่ต้องให้ผู้ทรงคุณวุฒิที่เกิดไม่ทันการสร้างพระมาเล่านิทานให้ฟัง
หากคุณอาอนุญาติ ผมขอนำรายละเอียดที่คุณอาเขียน มาจัดทำเพื่อเก็บไว้เป็นบันทึกความจำส่วนตัวตามอย่างไฟล์ที่แนบมานะครับ

 

สวัสดีคุณอาและพี่ชาวนักขุดทุกท่าน ใจเบิกบานสวัสดีกันหลังวัน"วาเลนไทน์"
คือชื่อนักบวชที่สละชีพรักษาคริตศาสน์ไว้ จนล่วงกลายเปนวันหมายให้รักกัน
นานแ้ล้วถือว่านานทีไม่ผ่านมาบ้านนี้ ด้วยภารกิจหน้าที่และศิลปะบอนไซได้สร้างสรรค์
มีเวลาเล็กน้อยได้แวะเวียนเพียรหากัน หน้า947ตอนเก่าก็อ่านมันตอนล่าสุดนั้นก็เร้าใจ

 

ได้รับพระแล้วครับ ขอขอบพระคุณ คุณอาวันวิ มากๆๆครับ และขอร่วมอนุโมทนาบุญกับทุกๆๆท่านด้วยครับ สาธุ

 

นิทานช่างตัดผม-นิยายขายพระ
===================

ลูกค้าเข้าไปตัดผมกับกัลบก นักสนทนา ช่างเริ่มขึ้นว่า...

กัลบก..."เมื่อเช้ามีไอ้เข้ขึ้นท่าน้ำ เห็นว่ายาวตั้ง2วา"

ลูกค้า..."ตายละบ้านญาติอยู่แถวนั้นเดี๋ยวต้องรีบไปเตือน"

ตัดผมเสร็จ ลูกค้าก็เดินเร่งรีบกลับบ้าน ระหว่างทางเจอคนรู้จักก็กระซิบ..."เห็นว่าไอ้เข้ที่ท่าน้ำตัวยาวตั้ง4วาแนะ"

เพื่อนรับฟังก็ไปกระซิบแม่ค้าที่รู้จักบอกต่อว่า..."มีไอ้เข้แถวท่าน้ำตัวยาวตั้ง5วา"

แม่ค้าตกใจโพนทะนาประสาแม่ค้า..."ตายละวา มีไอ้เข้ที่ท่าน้ำ ตัวใหญ่ตั้งเกือบ 10วา "

พริบตาเดียวคนทั้งตลาดก็แตกตื่นหูตาแหก ยกขบวนแห่ไปดูไอ้เข้ตัวยาว 10วาที่ท่าน้ำ ระหว่างทางเจอตำรวจ...

"ไปไหนกันขบวนใหญ่ เดินขบวนเรียกร้องประชาธิปไตยรึนี่ เดี๋ยวจับหมดนะ"?...ว่าไปนั่น

แต่ละคนก็พูดกันแซดเซ็งแซ่ถึงไอ้เข้ตัวยาวตั้ง10วา ขืนปล่อยไว้อันตรายทั้งท่าน้ำทั้งย่านแน่

คุณโปลิศฟังความเสร็จหัวเราะร่วนโบกมือว่อน...

"ไป ไป พวกแกกลับได้แล้ว ไอ้เข้ ไอ้เข้อที่ไหนกัน ตัวเงินตัวทอง ตัวแค่ศอกเดียว เทศบาลจับไปแล้ว"...!?

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ปากคนนั้นยิ่งกว่าปาก(อี)กา ชั่วพริบตา สามารถสร้างข่าวชนิด "เจ๊กตื่นไฟ ไทยตื่นข่าว"อย่างไม่รู้เนื้อ รู้ตัว...

ปากคนยังเป็นได้ขนาดนี้...แล้ว"ปากกา"จริงๆละเป็นได้ขนาดไหน?...

ต้องดูที่..."นิยายขายพระ"...ที่เขียนบอกเล่าต่อๆกันมา บางเรื่องเขียนตั้งแต่สมัยพระราคาองค์ละ 5 บาท ขายไม่ออก แจกฟรีไม่มีคนเอา นักเขียนเขียนตั้งแต่เฒ่าปลอม จนอายุชราภาพเป็นเฒ่าจริง แต่พอนักเขียนเรื่องพระมีมากเข้า ก็เอาเรื่องเดิมไปขัดเกลาตกแต่งเชียร์ต่อ แล้วก็ต่อเติมแขนขาหางหัวลำตัวเข้าไปประสานักเขียนที่ไม่อยากลอกเลียนใครทั้งดุ้นมันจะน่าเกลียดเกินไป การต่อเติมก็เอ่ยอ้างสรรพคุณเพิ่มให้คนเลื่อมใส เชื่อถือเป็นรายทาง เหมือนเพิ่ม"ขนาดของไอ้เข้"!

แม้พระยังขายไม่ได้ เพราะคนที่เล่นในยุคนั้นเขาทันรู้ ทันเห็นเหตุการณ์ แต่นักเขียนรุ่นใหม่คนต่อๆมา ก็ยังคงเอามาเขียนต่อเนื่อง เพียงเพื่อมีต้นฉบับให้ส่งหนังสือ

การต่อเติมก็เสริมอภินิหารศักดาคาถาอาคมขลังเข้าไปตลอดทาง คนจัดสร้างก็ไม่ว่ากระไร พระกับลูกศิษย์ก็มิได้ว่าอันใด เพราะล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่ได้ก่อความเสียหายกับพระและกับวัด

วัตถุมงคลที่ไม่เคยขายออก แจกฟรีคนเดินหนีก็เริ่มขยับราคาเป็นองค์10-20บาท เวลาผ่านไปอีกสัก 20-30 ปี เรื่องที่เขียนก็ถูกเติมแขนขาเรื่องราวเหนือโลกเหลือเชื่อใส่เข้าไปครบสมบูรณ์ เหมาะที่จะเป็นนิยายนิทานขายพระในโลกยุคใหม่...ยุคที่ผู้คนซึ่งทันเรื่องเหล่านั้นล้มหายตายจากไปเกือบหมดแล้ว

นิยายขายพระสารพัดเรื่องจึงโถมเข้ามอมเมาคนรุ่นใหม่ที่ไม่มีวันรู้เลยว่า จริงหรือไม่?...

พระนับร้อยองค์ละ10-20บาทก็กลายเป็นหลักร้อย หลักพัน พระบางหลวงพ่อกระฉูดไปหลักหมื่น หลักแสนก็มีด้วยนิยายที่ถูกต่อเติมมายาวนาน แต่คนอ่านมากขึ้น ผู้คนไม่รู้ความมากมาย เสพแต่ข้อเขียนลวงโลกเพราะไม่สามารถยัอนเวลากลับไปหาความจริงได้ด้วยตนเอง ทั้งที่"เรื่องจริง"ก็สามารถหามาอ้างอิงได้ ดังเหตุกับผลที่จะกล่าวในบรรทัดต่อๆไป...

สิทธิการิยะ...พระพุทธองค์จึงทรงพร่ำสอนเสมอ เรื่องหลัก"กาลามสูตร" อย่าเชื่อในสิ่งใด จนว่าจักพิสูจน์ได้ด้วยตนเอง

ยุคใหม่พิสูจน์อย่างไรกันเล่า จึงจะไม่ถูกหลอก?

ง่ายนิดเดียว พระเกจิที่ดังจริง ต้องดังมาจากผู้หลักผู้ใหญ่นับถือ วงการสร้างพระยกย่องเชิดชู ดูได้จากภาพ-ข่าวที่บันทึกไว้ตั้งแต่อดีตเมื่อโลกนี้มีเครื่องบันทึกภาพ สังคมประเทศไทยนี้มีการยกย่องพระภิกษุสงฆ์เข้าสู่ในรั้วในวัง ในงานใหญ่ของรัฐบาลหรือราชการ ซึ่งหูตาของผู้คนในระดับนั้นเมื่อ 4-50ปีก่อนกว้างไกลยิ่งกว่าสับปะรด เหนือกว่าคนธรรมดาสามัญกระจอกงอกง่อย หรือ ตาสีตาสาที่ต้องมัวทำมาหากินคนสองคนชนิดเทียบไม่ติดขี้เล็บหรือติดฝุ่น เพราะราชการเขามีเครื่องไม้เครื่องมือมีคนทำแทนคือ กำนัน ผู้ใหญ่บ้าน สารวัตรกำนัน พระสังฆาธิการแต่ละภาคส่วน ซึ่งจะคอยแจ้งไปยังส่วนกลางว่า...

มีพระภิกษุสงฆ์รูปนี้ วัดนี้เก่งฉกาจน่าสนใจนะ...ีพิธีอันใดที่ต้องใช้ท่านก็นิมนต์ไปได้

พระที่เก่งจริง จึงต้องเห็นในพิธีใหญ่ระดับชาติ และในม่านฟ้าเวียงวัง ซึ่งในสายพระเนตรพระกรรณนั้น ก็ไม่มีสิ่งใดปิดกั้น เพราะทุกรัชกาลล้วนเป็นองค์อัครนูปถัมภกพระพุทธศาสนาและค้ำจุนพระภิกษุสงฆ์ทั้งสิ้น ไม่มีใครสามารถกราบทูลหรือเพ็ดทูลเรื่องอันเป็นเท็จในสิ่งเหล่านี้ได้ เพราะจะทรงมีพระมหากรุณาเสด็จพระราชดำเนินไปทดสอบด้วยพระองค์เองทุกรูป ทุกครั้ง ทุกสถานที่ ไม่ว่าจะอยู่เหนือ ใต้ ออก ตก หรือ อีสาน

ประเภท30-40ปีที่แล้วไม่เคยดัง ไม่เคยมีชื่อ ไม่เคยมีคนรู้จักมักจี่ มาวันนี้ โลกแห่งการล่อลวงด้วยปลายนิ้ว เจริญเติบโต กลายเป็นพระดัง พระดี มีการเอาของมาทำราคาเป็นพัน-หมื่น-แสน คนซื้อตาย คนแขวนเจ๊ง คนขายรวย ที่เคยมีแต่มะเขือกลายเป็นมะรวยเรือกสวนไร่นา ล้วนได้มาจากนิยายต้มตุ๋น คนซื้อผู้มีพระคุณ

พระนิยาย นิทานประเภทนี้ขอบอกอย่างที่เคยบอกนั่นแหละครับ...

แจกฟรีแล้วบอกให้ห้อยคอ ยังต้องคิดดูก่อน!!!

 

สวัสดีครับคุณอาและพี่ๆน้องๆทุกท่าน รับได้รับพระแล้วงดงามมากครับ ช่วงนี้ทำหลังคาบ้านเฝ้าบ้านทั้งวัน เจ็บตาอ่านมากไม่ค่อยได้ เลยไม่ค่อยได้โพสต์

 

ขอบคุณมากครับพี่ ติดตามอ่าน ยังอยู่ป่าสวนผึ้งอยู่เลยครับ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ

 

ได้อ่านนิทาน/นิยายขายพระของพี่วันวิฯ แล้วสะใจมากครับ เข้าใจเปรียบเปรยจัง หลายเกจิอาจารย์/หลายสำนักที่โด่งดังคับฟ้าในยุคปัจจุบัน เกิดจากการเชียร์หรือปั่นราคากันสุดฤทธิ์สุดเดชของลูกศิษย์ลูกหา หรือพวกที่อยู่ในวงการพุทธพาณิชย์ ทั้งๆ ที่เมื่อสมัย 20-30 ปีก่อน ไม่เห็นมีใครรู้จักหรือพูดถึงเลย ทุกวันนี้มีวัตถุมงคลของเกจิอาจารย์ดังแบบแปลกๆ . ที่ไม่เคยผ่านตามาก่อน ผุดออกมาอยู่เรื่อยๆ เลยครับ สงสารคนที่ไม่รู้และตกเป็นเหยื่อนะครับ