ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ห้ามมิให้นำข้อความในกระทู้ ไปทำซ้ำ ดัดแปลง เผยแพร่ โดยมิได้รับอนุญาติ

 

อยากไปเขาสมอแคลงที่พิษณุโลกจังเลย อยากดูวิวอีกรอบ

 

ช่วงที่ผ่านมาป้าก็เจอเรื่องมากมายในชีวิต เรื่องฟ้องร้องเป็นคดีึความขึ้นโรงขึ้นศาล เป็นครั้งแรกต้องไปประกันตัวในศาล เรื่องวุ่นวายไม่มีใครยอมใคร เมื่อเราอยู่กลางสนามรบ เราก็ต้องสู้ ถ้าไม่สู้เราก็ตาย คนที่อยู่ข้างหลังก็ขาดคนดูแล นึกเห็นใจพระองค์ดำ เมื่ออยู่กลางสนามรบเราก็ต้องรบ แม้ขุนศึกจะแปรเปลี่ยนใจ เหลือเราเพียงผู้เดียว ก็จะสู้ไม่ถอย สุดแล้วแต่บุญกรรมนำพา หวังว่าคงจักได้เขียนเรื่องจนจบ เพื่อถวายเป็นพระราชกุศลแด่พระองค์ดำ

 

เพลารุ่ง สิงห์ติดตามพระองค์ท่าน ออกจากวังจันทร์ พร้อมขบวนเสด็จของเจ้าหอหน้าและพระอนุชา สิงห์รู้สึกตื่นเต้นกับการเดินทางในครานี้มาก สิงห์คุ้นแต่การเดินทางด้วยไพร่พลเพียงหยิบมือ ครานี้ เป็นการเดินทัพจริง ขบวนทัพที่ติดตามเจ้าหอหน้าไปยังเขาสมอแครง มีทหารไม่ต่ำกว่าสองร้อยนาย ทุกนายมีม้าประจำตัว ม้าดูแข็งแรงแลได้รับการดูแลอย่างดี ทหารทุกคนดูแข็งแรง คล่องแคล่ว ว่องไว แลดูเป็นระเบียบเรียบร้อยนัก เดินทางโดยไม่พัก จากเช้าตรู่ยังมิทันเที่ยงวันก็ถึงลานเขาสมอแคลง เสียงกลองศึกตีรัว รอรับขบวนทัพของเจ้าหอหน้า ให้หึกเหิมใจนัก

 

ลานโล่งที่เห็น ลานดินที่ผสมทราย ฝุ่นสีส้มคละคลุ้ง ลมแรงจัดพัดเอาทรายหมุนวน อากาศอบอ้าวนัก เจ้าหอหน้าลงจากม้า ก้าวสู่ปรัมพิธีที่จัดไว้ มีแท่นประทับเป็นตั่งขาสิงห์ไม้สีเข้มรออยู่ ทรงประทับลง สิงห์นั่งลงข้างหน้า ทหารองครักษ์นำพ่อครูดาบมาเข้าเฝ้า ทหารที่เหลือตามกองขบวนเสด็จ ต่างแยกย้ายไปพัก สิงห์มองทอดไกลไปเห็นโรงม้าขนาดใหญ่ โรงครัว แลเรือนพัก ดั่งหมู่บ้านขนาดใหญ่ ดงกล้วยแน่นขนัดไปด้านหนึ่ง แต่ที่ต่างจากหมู่บ้านทั่วไป คือ มิมีเสียงผู้คนสทนากัน ได้ยินแต่เสียงม้าร้องเป็นระยะ สิงห์เห็นทหารองครักษ์ ล้อมเป็นวงกลม หน้าปรัมแท่นประทับพร้อมอาวุธ แลโล่ห์ เกราะ แบบต่างๆ แท่นวางอาวุธถูกนำมาตั้ง แล้วการลองอาวุธ ก็เริ่มขึ้น ท่านขุนทั้งหลายที่สิงห์ไม่คุ้นหน้า ต่างรู้หน้าที่ตน แบ่งเป็นสองฝ่าย ต่างใช้อาวุธชนิดเดียวกัน ทั้งสองฝ่ายเข้าลองอาวุธทีละคู่ โดยยังมิใช้โล่ห์ สิงห์ เห็นมีดาบหลายทรงหลายแบบถูกนำมาประลองก่อน ทั้งสองฟาดฟันกันสุดแรงกำลัง เสียงดาบกวาดวง ดาบตัดอากาศ ดังวืด สิงห์รู้สึกคันมือ อยากลองดาบนัก ดาบกระทับกันสุดแรงจนลูกไฟจากเหล็กกล้ากระทบกัน กระเด็นออกมามิหยุด

 

สิงห์แอบชำเลืองพ่อครูผมขาวหน้าดุ ขมวดคิ้วหลายหนหลายครา เมื่อชมการประลองอาวุธ แต่สิ่งที่สิงห์สังเกตุอีกอย่างคือ ทหารของเจ้าหอหน้า แต่ละคนเป็นมวยเป็นดาบอย่างดีทุกคน การลองดาบทำให้สิงห์เห็นท่วงท่าการขยับ รับ รุก แล้วก็ให้คิดว่า กองทัพเจ้าหอหน้าคงจักน่ายำเกรงสมคำร่ำลือ ทหารแต่ละนาย ที่เข้ามาลองดาบ มากหน้าลายตา ต่างก็ดูเป็นมวย อีกทั้งเชิงดาบไหวพริบก็ดี พาลให้คิดสงสัยว่า เจ้าพี่องค์ดำไปเกณฑ์ทหารเหล่านี้มาจากที่ใดหนอ แล้วใยดูฝึกวิชาร่ำเรียนจนเชี่ยวชาญไว แต่ละนายก็ยังหนุ่มแน่น สิงห์ชะเง้อชะแง้มอง บางคราอดไม่ได้ ก็แทบอยากจะลุกออกไป ลองอาวุธต่างๆ เอง การลองดาบจบ ก็มีการลองอาวุธ ครานี้ทหารจูงม้ามาเพิ่ม แต่ที่หน้าแปลก คือ นำต้นกล้วยขนาดกลาง ไปตั้งกลางลาน นำไม้ค้ำปักดิน ยันต้นกล้วย ต้นกล้วยห้าต้น ถูกตั้งไกลไป ทหารพร้อมม้า ชุดละห้าคน ทำความเคารพเจ้าหอหน้า แล้วหันหลังให้เจ้าหอหน้า ควบม้าสุดฝีเท้า นำหอกซัด แนบตัว ยกขึ้น เมื่อได้จังหวะ แล้วซัดใส่ต้นกล้วย
บางหอกก็เข้าเป้าปักคาต้นกล้วย แต่บางหอกเมื่อเจอต้นกล้วย ก็ไม่ปักจนมิด ปักเพียงหัวหอก บางหอกก็เด้งออก เมื่อครบหนึ่งรอบ ทหารที่รออยู่ด้านข้างจะเก็บหอกที่แทงไม่มิดด้ามไปรวมกันทางหนึ่ง จากนั้นก็เป็นการทดลองใช้ง้าว ทหารเพียงหนึ่งควบม้าสุดกำลัง แล้วเอียงตัว ตวัดง้าว ต้นกล้วยขาดเป็นสองท่อนทันที พระองค์ดำชอบใจนัก ตบพระหัตถ์ สิงห์สะดุ้งหันกลับไปมอง เห็นพระองค์แย้มสรวลอย่างยินดี

 

พระอนุชาก็ยิ้มอย่างยินดีเช่นกัน ได้ยินพระสุรเสียงตรัสมิหยุดว่า " ดี ดีมาก ต้องใจข้านัก"

 

อยากให้ผู้อ่านเห็นภาพอย่างเรา บอกได้ว่ามันมากกกกกก ท่วงท่าของม้าแลทหารไม่สามารถบรรยายด้วยตัวอักษร แต่บอกได้เพียงว่า การต่อสู้ นั้นคือศิลปะอันงดงาม ที่ผสานร่างกายกับท่วงท่า แลอาวุธดี จึงเป็นศิลปะการต่อสู้ที่ดีงาม

 

การลองอาวุธล่วงไปจนบ่ายคล้อย อากาศอบอ้าวนัก จบลงด้วยการลองโล่ห์ ทหารคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เพื่อนใช้ดาบฟัน พอให้จังหวะ ถ้าโล่ห์แตกหรือบิ่น ก็เปลี่ยน แต่ที่สิงห์ต้องใจที่สุดคือลีลาการใช้โล่ห์คู่ดาบที่ช่างคล่องแคล่วนัก ของทหาร จนเพลาพลบค่ำ เจ้าหอหน้าก็ทรงยกพระหัตถ์เป็นสัญญาน เหล่าทหารต่างถวายบังคม เก็บกวาดลานหน้าปรัมพิธี จนสะอาดโล่ง ทหารอีกชุดก็ยกสำรับอาหารมาวางบนตั่งที่เจ้าหอหน้าประทับ พระอนุชาทรงถวายบังคม แล้วลุกขึ้นมานั่งบนตั่งพร้อมเสวยพระกระยาหารในเครื่องเบญจรงค์นั้น สองพระองค์ล้างพระหัตถ์ในขันขนาดใหญ่ลอยดอกมะลิ สิงห์เริ่มรู้สึกหิวจัด แต่ได้กลืนน้ำลาย เหมือนเจ้าหอหน้าจะรู้ใจสิงห์ ทรงพยักพระพักตร์ให้พระอนุชา พระอนุชาทรงเรียกทหารที่เฝ้าปรัมพิธีมามินาน ขันโตกก็วางลงตรงหน้าสิงห์ สิงห์ให้แปลกใจกับอาหารในชามกระเบี้องเคลือบสีเขียวกลับบัวตรงหน้า จัดวางไว้อย่างสวยงาม รสก็คุ้นลิ้นนัก ดั่งฝีมือของชาววัง สิงห์เปิบข้าวนั้นอย่างลืมสองพระองค์ไปทีเดียว จนอิ่มหนำ ทหารก็เหมือนจะรู้ มาเก็บสำรับ สิงห์ให้แปลกใจนัก จนอดถามไม่ได้ " สนมกำนัล ไปไหนเสียสิ้น เจ้าพี่ ใยเป็นหน้าที่ของทหารกล้า "

เป็นพระอนุชาตรัสตอบ " กองทัพใดจึงจักมีสตรีเล่า สิงห์เอ๋ย เจ้าคงติดว่าอาหารเลิศรสที่เจ้ากินจนอิ่มหนำ เป็นฝีมือแม่หญิงเป็นแน่ ผิดล่ะ สิงห์เอ๋ย ทหารของเจ้าหอหน้าทำได้สิ้นในกองทัพ"

 

สิงห์วางหน้ามิถูก ด้วยตนคิดเยี่ยงนั้นจริง สิงห์จึงเสไปถามเรื่องที่ตนสนใจ
"แล้วเมื่อใดจักได้ฝึกรบ ฝึกทัพเจ้าพี่ นี่ก็จักพลบค่ำ ตะวันตกดิน ฤาต้องรอจนรุ่ง"
เจ้าหอหน้าตรัสว่า " เพลารุ่งรบศึกประจัญหน้า เพลาล่วงรบเยี่ยงโจร"

 

แล้วเจ้าหอหน้าก็ทรงพระดำเนิน ไปยังพลับพลาที่ประทับ ที่จัดเป็นโครงไม้ มีม่านทอด้วยผ้าไหมปิดอยู่ สิงห์รีบติดตามไป ภายในมีตั่งนอน ตั้งอยู่กลางพลับพลา ด้านข้างมีเก้าอี้ไม้ลวดลายจีน ตั้งอยู่สองตัว บนตั่งนอนมีหมอนทรงเหลี่ยมหุ้มผ้าไหม พื้นปูด้วยพรม ปลายตั่งมีผ้าแพร เจ้าหอหน้าทรงหยิบผ้าห่มแพรผืนนั้นให้สิงห์ แล้วทรงบรรทมไปบนตั่งประทับนั้น สิงห์ให้งงงวยนัก แต่ก็นอนลงข้างตั่ง มิกล้าซักถาม ยังคงทำตามพระบัญชาคือเป็นดั่งเงาเช่นนั้น

 

เชิญร่วมทำบุญกฐินวัดพระธาตุแท่นคำค่ะ สร้างพระปรางมารวิชัย

 

ร่วมทำบุญกฐินวัดพระธาตุแท่นคำครับ

 

เมื่อคืนฝันไปว่าตกไปในบึงใหญ่ น้ำขุ่นดูน่ากลัวมาก พร้อมกับลูกชาย ในฝันตะเกียกตะกายเพราะรู้ตัวว่าว่ายน้ำไม่เป็นด้วยความห่วงลูก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นฝั่ง แล้วก็สัมผัสว่ามีบางอย่างมารองใต้ขาทำให้เราไม่จม แล้วก็เห็นลำตัวของงูขนาดใหญ๋ สีดำเป็นเมือก ใจให้รู้สึกขยะแขยงปนกลัว แต่ไม่เห็นหัวของงู แล้วด้วยความช่วยเหลือของงู ที่เห็นแต่ลำตัว เราก็ลอยไปอย่างรวดเร็วพร้อมลูกชายขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย พอถึงฝั่งก็มีคนมาช่วย มีแต่คนถามว่ารอดมาได้ยังไง เราก็ได้แต่ตอบว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหรอ แต่ในฝันรู้สึกดีใจมาก ที่รอดพ้นจากบึงน้ำ ได้แต่ขอโทษงูดำที่ช่วยที่รู้สึกรังเกียจรูปลักษณ์อันน่ากลัวนั้น ขออนุโมทนากับบุญที่มาช่วยเราแม้เพียงฝันก็ตาม

 

สิงห์หลับไป กลับตื่นขึ้นด้วยเสียงแตร เห็นเจ้าหอหน้าทรงพระดำเนินไปขึ้นม้าอย่างรวดเร็ว พร้อมพระอนุชา สิงห์รีบติดตามทั้งสองพระองค์ ทรงม้าขึ้นไปจนถึงบริเวณหน้าผา แล้วมองไปยังเบื้องล่าง เห็นกองทัพขนาดย่อม พร้อมด้วยช้างม้า กำลังรบกันอย่างดุเดือด กองด้านซ้ายใส่ชุดแดง กองด้านขวาใส่ชุดสีขมุกขมัวมองไม่ชัด คล้ายสีน้ำเงินเข้ม สิงห์สังเกตุเห็นพลม้าทางกองทหารชุดดำ สะบัดธงเป็นวงกลม สามครั้ง แล้วเป่าแตรยาว กองทัพดำ ก็เริ่มล่าถอย ฝุ่นตลบจนสิงห์เห็นการรบไม่ชัด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องลงมา

 

กองทัพชุดดำ แตกกระจายแยกไปซ้ายขวา กองทัพแดง พุ่งตามไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็เห็นแสงคบเพลิง จุดขึ้น เป็นระยะห่าง ทั้งซ้ายและขวา สิงห์มองไปอีกที ก็เห็นทหารชุดดำ ออกมาจากแนวไม้อีกกอง เข้าโอบซ้ายขวา แล้วตั้งม้าโอบล้อมกองทัพแดง กองทัพแดงโดนล้อมเข้าตาจน

เสียงกลองศึกตึขึ้นอีกสามครา ทหารชุดดำและแดงไม่ต่อสู้กัน ทหารชุดดำโยนไฟลงที่พื้น ทหารราบเตะดินกลบทราย แล้วหนีหายเข้าไปตามแนวไม้ ทหารชุดแดงก็ล่าถอยไปที่เดิม อย่างว่องไว การล่าถอยนั้นก็ยังเป็นกระบวนทัพอยู่ คือ มีการตั้งแนวรบ ท้ายขบวนกันการถูกโจมตี

 

สิงห์ลอบมองพระพักตร์เจ้าหอหน้าอันเรียบเฉย แล้วทรงม้าลงเขาไปยังพลับพลาที่ประทับ สิงห์และพระอนุชารีบตามติด ทรงลงจากม้า แล้วประทับที่ตั่ง ม่านที่ประทับถูกผูกอย่างเรียบร้อย คบเพลิงจุดรออยู่ ทหารในชุดดำแลชุดแดงต่างรอรับเสด็จ ข้างละห้าคน เสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เจ้าหอหน้าประทับแล้ว ทหารเหล่านั้นต่างถวายบังคมอย่างพร้อมเพรียง พระอนุชาทรงประทับยืนด้านหลังเจ้าหอหน้า ส่วนสิงห์หมอบกราบอยู่ด้านหน้าแทบพระบาท แล้วยืดตัวนั่งขัดสมาธิหน้าพระที่นั่ง ที่แปลกตาคือ ทหารเหล่านั้น ดูอายุยังไม่มาก ไม่มีผู้สูงวัยดั่งแม่ทัพหรืออำมาตย์อยู่ในลานฝึกนี้เลย

 

เจ้าหอหน้าพระพักตร์บึ้งตึงนัก ทหารชุดดำกล่าวรายงานด้วยเสียงดังฟังชัด " การศึกเป็นไปตามแผนพะย่ะค่ะ พวกเหล่าดำ แกล้งถอย ให้เหล่าแดงชะล่าใจ จากนั้นจึงตีโอบล้อม" เจ้าหอหน้าทรงเงียบไปซักครู่ สิงห์เห็นหน้าของทหารชุดดำที่กล่าวรายงายเริ่มซีดลงทันตา ดูจะเกรงพระอาญาเป็นแน่แท้ สิงห์ก็รู้สึกว่า ทหารเหล่าดำ ทำดีแล้ว เจ้าหอหน้าไม่พอใจอันใดกันแน่หนอ การถอยก็เป็นอย่างรวดเร็ว ดับคบเพลิง เคลื่อนไหวรวดเร็ว ไม่ผลีผลาม

เจ้าหอหน้าตรัสว่า " คราหน้า อย่าหลงลืมจัดพลธนู เมื่อกองทัพแดงเข้าอยู่ในวง ให้พลม้าเคลื่อนลงหลัง จัดกระบวนทัพให้พลธนูขึ้นนำ ใช้ธนู ทำให้ข้าศึกเสียกระบวนทัพก่อน หากครานี้ เจอข้าศึกมีกำลังมาก แม้เจ้าจักหลอกล่อ ล่าถอยก็มิอาจกำชัย ข้าศึกยังมีการจัดทัพ มิเสียทัพ พวกเจ้าจักเพลี่ยงพล้ำแทน ด้วยโดนข้าศึกตีกระหน่ำ หนำซ้ำชัยภูมิหลังซ้ายขวายังเป็นป่า เมื่อจักหนีก็มิเร็วนัก หากเจ้ายังอ่านไม่ขาดเยี่ยงนี้ คงเป็นได้แค่ซ้อมรบ ยังมิพร้อมศึก จักเสียม้า เสียอาวุธ เสียชีพ แลที่สำคัญยังเสียขวัญแก่ทหารของข้า"

 

กองทัพดำได้ฟัง ก็ก้มหน้า แล้วถวายบังคม "พะย่ะค่ะ"
เจ้าหอหน้าโบกพระหัตถ์ เป็นเชิงไล่ ทหารดำแลแดงก็ถวายบังคมลากลับ เพื่อไปแจ้งข่าว สิงห์เห็ นทหารเหล่านั้น ควบม้าไปจนสุดลานที่กว้างสุดลูกหูลูกตา แล้วหายไปหลังดงกล้วย

"เจ้าพี่ ด้านหลังป่ากล้วยเป็นเรือนพักทหารหรือพะย่ะค่ะ น้องมิเห็นยอดเรือน" เจ้าหอหน้าทรงตอบเรียบๆ"ทหารมิมีเรือนนอน ในยามศึก ผืนดินคือบ้าน" สิงห์ให้งงงวยนัก ทหารตั้งมากมาย นอนกลางดินกินกลางทรายกระนั้นฤา เหมือนเจ้าหอหน้าจะเข้าใจความคิดสิงห์ ทรงเมตตาตรัสต่อ "ลานรบแห่งนี้ เสมือนเจ้าออกรบจริง จักกินอยู่เยี่ยงไรในยามรบ ก็กินอยู่เยี่ยงนั้นในลานรบ ข้าจัดลานรบนี้ขึ้น ให้ชาวสองแควที่อยากรับใช้แผ่นดินมาสมัครเป็นทหาร แลฝึกดาบหมัดมวยให้ แต่ข้าไม่ให้มีการปลูกเรือนนอน ต้องเป็นเยี่ยงทหารรบ เมื่อใดถึงคราลากลับไปดูแลบ้านเรือน ค่อยนอนในเรือน"