เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

วิธีการนี้และ คือลูกน้องระดับบริหาร พุท เดอะ ไร้ท์ แมน ออน เดอะ ไร้ท์ จ็อบ...จะเป็นลูกน้องใครหรือลูกน้องตัวเอง ก็ถือว่าเยี่ยมทุกประการ

 

เหรียญสวยงามถึงที่หมาย แจ้งท่านบก.ตามซอกมีแป้งเสกติดอยู่หน่อย อย่าเผลอล้าง ความงามเดิมๆแต่ไม่สกปรกแบบผิวหิ้งที่คนขายชอบเลี่ยงบาลีเพราะขี้เกียจทำความสะอาด หรือบางคนอยากทำแต่ไม่กล้าเพราะทำไม่เป็น

 

เห็นพวงองุ่นหลากสีสัน งามจนเผลอกลืนน้ำลาย จึงต้องปล่อยภาพสวยงามทำงานไปบ้าง ไม่ต้องเขียนกวีประกอบ ได้แต่ขอบคุณน้องมากิ

 

อีกหนึ่งภาพแทนใจจากน้องเรย์ ส่งภาพดีมีความสุข แสดงว่าเริ่มต้นโดยปราศจากทุกข์ จิตใจผ่องใส หน้าที่งานรับผิดชอบ ทำได้ดีไปโลด

 

ทักจากสุราษฏร์ฯรายงานอากาศ ฝนปนร้อนชื้นแฉะ...อากาศพิศวงในหน้าร้อนเต็มตัว จิ้มตอบหนูชุอยู่ตอนนี้ฟ้าข้างนอกเริ่มมืดมัว วันนี้ท่าทางมีฝนแน่ ต้องรีบเผ่นเข้าสนง.ก่อน

---พบกันยามบ่าย ไปดู 9 ชีวิตรวมพลังพลิกสถานการณ์

 

ตามอ่านมาแต่แรกๆ แต่ไม่ค่อยได้โพส........ขอรบกวนถามพี่วัน เรื่องความเป็นมาของ เหรียญ ที่ด้านหน้า น่าจะเป็นพระพุทธสิหิงค์ ด้านหลัง เป็นยันต์ น่าจะใช่ นะโมพุทธายะ เขียนแบบ ลพ.เดิม วัดหนองโพธิ์ ด้านล่างยันต์ เขียนว่า ม.ธ. ๑ น่าจะสร้างมาหลายปี พิธีดีไหมครับ....ขอขอบคุณ

 

อิอิ วันนี้ได้เห็นพระกริ่งพทุธศิริราช ปี 2516 สวยจริงๆ เสียดาย ก่อนสมัยมุเกิดนานไป เก็บไม่ทัน สีดำอุดกริ่ง แต่งานสวยมาก เล่นเอามุจ้องตาแป๋วๆๆ ไม่ได้เห็นงานพระกริ่งที่ถูกใจขนาดนี้นานมาก พระกริ่งเนปาล อีกองค์ก็สวย งามจับใจ ปราณีตเหลือเกิน พึ่งรู้ว่าเดี๋ยวนี้กลายเป็นคนชื่นชอบพุทธศิลป์ สงสัยอิทธิพลกระทู้คุณลุงแน่ๆ ขอบคุณนะคะ

 

โพสท์คุณนพฯแวบขึ้นใกล้นิ้ว จิ้มตอบให้ว่า ที่บรรยายโดยไม่เห็นภาพ ก็พอตอบได้ เป็นเหรียญวัดมหาธาตุ วัดใหญ่ติดท่าพระจันทร์ ชอบสร้างในวาระที่เปิดอบรมนักเรียนเป็นประจำปี หากปั้ม"มธ.1"ก็สร้างช่วงยุค 2500 ต้นๆ ไม่เกิน 2510 เป็นเหรียญดี-ปีลึกพอควร

---โอกาสหน้ากรุณา มีภาพให้ดูด้วย จะได้ง่ายกว่านี้ในการตอบ

 

อีกหนึ่งโพสท์จากหนูมุ ตอบให้ซะ...

---กริ่งศิริราชที่ดำเพราะเป็นเนื้อนวะ นานป่านนี้แล้ว เนื้อก็กลับดำโดยธรรมชาติของโลหะ...สมัยนี้เนื้อนวะเต็มสูตรไม่ค่อยมีสร้างเพราะเปลืองทองคำราคาแพง... แต่สมัยปีหนึ่งกว่า ผู้สร้างยังทำกันเต็มที่

---หนูมุรักพุทธศิลป์ดีแล้ว สิ่งนี้คือความหลากหลาย ความงามและจินตนาการ นำให้ก่อเกิดเรื่องดีในชีวิตมากมาย...แม้ อัลเบิร์ต ไอสไตน์ อัจฉริยะโลกยังยืนยัน...

===จินตนาการสำคัญกว่าความรู้ !===

 

คุณ Mathura หมายถึง พระกริ่งศิริราช 84 ปี ใช่ไหมเอ่ย? ผมเรียกแต่กริ่งศิริราช 84 มาตลอดไม่เคยเรียกปีที่สร้างเลยไม่ค่อยคุ้น แต่ถ้าใช่รุ่นเดียวกันที่ว่า นอกจากพุทธศิลป์แล้วมวลสาร พิธีการ และครูบาอาจารย์ที่อธิษฐานจิตก็สุดยอด พระอีกรุ่นที่ผมว่าพุทธศิลป์งามมากคือ กริ่งคชวัตร หรือกริ่ง 90 พรรษา สมเด็จพระญาณสังวรฯ จำลองศิลปะเนปาลมาครับ

 

สวัสดีครับ

พูดถึงพระกริ่งศิริราช
เป็นกริ่งที่ชอบอีกรุ่นหนึ่ง
ผลงานการออกแบบของนายช่างดังแห่งยุค
รวมชนวนมวลสารทั่วประเทศ
พิธีดี
อุดกริ่งของเจ้าคุณนร
ราคายังพอเก็บได้ แต่หายากมาก

ส่วนวันนี้
ขออนุญาตนำพระมาให้ชมพิจารณา 2 องค์
แท้-เก๊ ไม่รู้
แต่ว่าพิมพ์สวยดี
อายุน่าจะ 30 ปีขึ้นไป
ท่านใดพอทราบบ้างว่าที่ไหนครับ

 

ว่ากันไปตามนั้นเลยน้องณัฐ

 

---องค์แรกมีฉัตรด้วย แสดงว่าเป็นพระระดับเถระผู้ใหญ่สร้าง แท้-ไม่รู้ที่

---องค์2เลียนแบบปิดตาพ่อเชย วัดบางกระสอบ หรือพ่อแย้มวัดด่านสำโรง แท้เหมือนกัน คงเป็นเกจิรุ่นหลังๆ

 

เข้าสู่ช่วงที ไทม์ หลังฝนหน้าร้อน
เพิ่งถล่มกรุง พอให้มีน้ำท่วมขัง
เลี้ยงยุงรอระบายหลายแห่ง

หนีฝนฟ้าคะนองเข้าตะนาวศรี
ไปชมปีศาจคะนองดีกว่า ปูเสื่อ
จิบชากาแฟ โอลี้ยงเย็นๆได้แล้ว

 

@nath_br ใช่ค่ะ มุไม่ใช่นักเล่นพระเครื่องนะคะ บางทีเรียกชื่อรุ่นได้ไม่ถูกแต่เจ้าของเรียกว่า พระกริ่งศิริราช 84 ปีค่ะ วันนี้แอบกรี๊ดจ้องๆๆ เก็บรายละเอียดทุกมุม จนเจ้าของอนุญาตให้มุชม มุเลยเล่าให้เจ้าของฟังค่ะ พระกริ่งเป็นพระที่อยู่ในความทรงจำของมุ ตอนที่คุณพ่อคุณแม่กราบอดีตสมเด็จพระสังฆราช ท่านยิ้มแล้วมอบพระไพรีพินาศองค์เล็กๆให้เราสามคนพี่น้อง แล้วแม่หยิบพระให้ดูบอกว่านี่เป็นพระกริ่ง ไม่รู้รุ่นไหนเหมือนกัน

ส่วนพระกริ่งของสมเด็จพระญาณสังวร รายละเอียดจะชัดแบบศิลปะเนปาล แต่ที่มุชอบก็จะเป็น พระกร่ิ่งปลดหนี้สองแผ่นดิน ไทย-เนปาล คือมีการพ่นทรายที่องค์พระ และรายละเอียดดี เครื่องทรงของพระสว่าง ตอนนั้นเพื่อนมุเอามาให้ดูจากการร่วมงานบุญ วัดทางกาญจนบุรีค่ะเมื่อสองสามปีก่อน มุเองก็ไม่ใช่พวกสะสมพระเครื่อง หรือทราบมูลค่าค่ะ เรียกว่าไปกราบพระผู้ใหญ่มาหลายปี มีแต่ท่านเมตตาเป่ากะหม่อม เจิมหน้าผาก หรือไม่ก็จารที่ศรีษะให้ค่ะ

เรื่องพระเครื่องเหรอคะ มุใช้วิธีเกาะกระทู้คุณลุง เผื่อฟลุ๊คมีโชค ฮา จะได้ร่วมบุญไปด้วย เดี๋ยวหาเครื่องรางนำโชคมากวักใหม่

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ผมชูให้ทุกคนดู..."โสมครับ ต้มให้อาจารย์กินแทนน้ำเกลือ...เดี๋ยวนี้"!!!
====================

(19)...9 ชีวิตในถ้ำโถงใหญ่ชักคับแคบ ผมขยับตัวเองออกนอกถ้ำ ปล่อยชีวิตพระอาจารย์จอมไสยเวทย์อยู่ในเงื้อมหัตถ์แห่งความปราณีของสมุนไพรมหัศจรรย์ที่นำติดตัวออกมาจากแดนสนธยา...

เดี๋ยวก็รู้หมู่หรือจ่า...แม้เจ้าพืชเหนือโลกชนิดนี้ สามารถนำปรุงยาอายุวัฒนะ แต่นั่นเป็นงานของท้าวเธอรุกขเทวีให้กับองค์ฤาษีนารอด

พวกเราคนธรรมดาเดินดินกินฝุ่นหัวแดง รอเทวดาปราณีสถานเดียว!

ผมเดินสูบบุหรี่นอกถ้ำ ตาเหม่อมองทิวเขา ไพรกว้างขจีงามเบื้องหน้า นอกจากเสียงวิหคกล่อมไพร ผสมลิงค่างกู่ร้องตามปกติ บรรยากาศช่างสงบเงียบมีแต่สิ่งรื่นรมย์ผ่านจักษุ ไม่น่าเชื่อ... เบื้องหลังความงามจะซ่อนไว้ซึ่งมฤตยูนานัปการ มือซ้ายผมถือเจ้าห้านัดไม่วาง จะอยู่ส่วนไหนบนเทือกตะนาวฯ ต้องท่อง คืบก็ป่า ศอกก็ป่า จัดเจนขึ้นใจ

คุณเทพเดินตามหน้ายุ่งออกมาสมทบ คนอื่นยังอยู่ด้านใน...ป่านนี้บักสมคงเตรียมตัวปรุงมื้อเที่ยง

นึกถึงข้าวสวยสุกหอมกรุ่นมื้อแรกในรอบสิบกว่าวัน เป็นการนึกหนที่สองของวัน แต่หนนี้ฝันกำลังเป็นจริงผมกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ หันไปส่งยิ้มให้หนุ่มใหญ่ เจ้าแห่งต้นเรื่องผจญภัยทั้งสิ้นทั้งปวงที่บังเกิด

"ออกมาพอดี กำลังคิดจะไปตาม ผมอยากรู้เรื่องอย่างละเอียดเพื่อเตรียมรับมือกับมันถูก"

เรื่องจริง พวกเราเพิ่งตามมาสมทบ ยังไม่รู้แน่ชัดว่า ต้องปะทะพะบู๊ซัดกับตัวอะไร ต้องให้คุณเทพสาธยายหมดเปลือก ตามสูตร... รู้เขา รู้เรา!

คุณเทพฉีกยิ้มแห้งๆ แววตามีประกายประหลาด ไม่ตอบคำถาม แต่เอามือล้วงเข้าไปในอกเสื้อ ดึงสมุดปกแข็งออกมาเล่มหนึ่ง ส่งให้ผมซึ่งทำท่างงๆ...

"ทุกอย่างอยู่ในนี้ น้องพรานอ่านตามสะดวก ผมไม่ถือสา มันบันทึกค่อนข้างละเอียดเก็บตก เนื้อความเกลี้ยงเกลาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์"

ผมรับสมุดบันทึก เปิดคร่าวๆใช้สายตากวาดอ่านผ่านๆบางหน้า เงยขึ้นมองคุณเทพ...

"บันทึกส่วนตัว..."...? คำพูดกึ่งคำถาม หนุ่มใหญ่พยักหน้า...

"ใช่..อ่านได้ผมไม่ถือ ความลับในนั่นไม่มีอะไรมาก ให้รู้ดีกว่า ตายกับตัว"...ประโยคหลังมีกลั้วหัวเราะเสียงแค่นๆ ผมก้มหัวให้อย่างนับถือ เอาสมุดเดาะในมือ คงอ่านรวดเดียวใช้เวลาไม่เกิน 2 ชั่วโมง เท่าที่พลิกๆ ดู ลายมือคุณเทพเป็นระเบียบ ห่างไกลคำว่าไก่เขี่ย

"ผมขออนุญาตอ่านเลย..." คุณเทพพยักเพยิดให้แล้วรีบผละเข้าถ้ำ อาการรุกลี้รุกลนไม่อยากอยู่ข้างนอก

ลมแรงพัดวูบผ่านตัวในช่วงจังหวะที่ผมเดินสอดส่ายหาที่นั่งเหมาะหน้าถ้ำ กลิ่นอสุภโชยแตะจมูกวูบหนึ่ง ผมเงยหน้าขึ้นมองหายอดสูงสุดที่เป็นปุ่มนูนเหมือนนมสาว แต่ต้นไม้ที่งอกเงื้อมชะง่อนปิดบังมองไม่เห็น นอกจากต้องเดินย้อนห่างออกไป ในเงาไม้เอนไหวเบื้องบนนั้น เสมือนนางเทวีกำลังเริงระบำพริ้วเริงร่าในสายลม

"อยู่ป่านาน ตาชักฝาดแล้วตู ดูอะไรเป็นหุ่นสาวๆ ไปหมด"...ผมสบถในใจอย่างนึกขำตัวเอง กลิ่นซากสัตว์ตายแถวไหนสักแห่งคงโดนลมพาผ่านมา พอลมเปลี่ยนทิศกลิ่นหมด ผมก็เจอที่นั่งพอเหมาะริมผา เป็นที่ซึ่งคุณเทพนั่งอาบแดดกับพระอาจารย์เลิศบ่อยๆในวันแรกๆ

ด้วยสมุดบันทึกในมือ ความสนใจผมจมดิ่ง เพลิดเพลินเดินทางไปกับเนื้อหาที่คุณเทพเขียนอย่างมืออาชีพ สมกับเป็นผู้ทรงภูมิการศึกษาสูง ลายมือเรียงเป็นระเบียบไม่มีบรรทัดใดโย้เย้ แม้จะมีขีดฆ่าแก้ไขหรือเขียนเพิ่มก็ทำเครื่องหมายดอกจันทน์ไว้ไม่เกะกะตา

บันทึกเพื่อชีวิตนี้ กลายเป็นบรรทัดฐานให้ผมทำตาม เดินรอยตามในวันข้างหน้าไม่รู้ตัว!

(ยังมีต่อ)

-----------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

ขอบคุณพี่วันครับ ผมนึกว่าออกที่วัดมหาธาตุ เพชรบุรี ถ้าอย่างนี้น่าจะมี ลป.โต๊ะ และเกจิ ในกทม. เสียดายหาประวัติไม่เจอเลย ครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ลีลาการเขียนบันทึกคุณเทพ ทำผมคาดไม่ถึงว่าในโลกนี้จะมีเรื่องมหัศจรรย์ซุกซ่อนให้คนผจญถึงเพียงนี้...

ผมลืมไปแล้วว่า ที่ตัวเองหนีเสือ ปะจระเข้ ปะทะหมาป่า คนดิบเถื่อนมากับคุณนง 2 ชีวิตในภูสูงดงเถื่อนที่ผ่านมานั้น คือที่สุดของที่สุดแห่งการเผชิญภัย

กับอีก 3 ชีวิตที่มาเพิมเติมคือ ลุงพราน คุณชาติ บักสม หากเอามาเขียนหนังสือคงได้เล่มโตมากกว่าที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านแทบลืมหายใจ หรือลืมหิว...

"พี่กินเข่าได้แล้ว"...พูดถึงลืมหิว สำเนียงเหน่อๆ ไม่ใช่สุพรรณ หากเป็นที่ราบสูงบ้านเฮาก็ตะโกน กวักมือหยอยๆ หน้าปากถ้ำ ท้องผมร้องจ๊อกโอดครวญลั่น รีบหาใบไม้แห้งคั่นหน้าหนังสือ ฉวยปืนเดินไปสมทบ

ในถ้ำแบ่งเป็น 2 วงเหมือนเคย เราแบ่งวงแต่ไม่แบ่งชั้นวรรณะ กินด้วยกันเหมือนกันทุกอย่าง ลุงพรานกับบักสมอยู่วงมะกับลูกหาบ

3 นายจ้างกับผมอยู่วงเดียวกัน อาจารย์เลิศนอนหายใจแรงๆ อยู่ข้างกองไฟ...

"ท่าทางน้ำโสมได้ผลค่ะ"...คุณนงรายงานเสียงแจ๋วเมื่อผมชะโงกตัวยืดคอดูสภาพอาจารย์ผู้สิ้นลาย

นางรุกขเทวียังปราณี โสมชิ้นสุดท้ายคงความเป็นสมุนไพรเทวดาไม่เสื่อมถอยสรรพคุณแม้จะผ่านมาหลายวัน หมดชิ้นนี้แล้วก็หมดสิ้นกัน ความวิเศษมหัศจรรย์ของพันธุ์ไม้นี้คงแนบแน่นเพียงแค่ในความทรงจำ ชั่วชีวิตนี้คงไม่เจอะเจออีกแล้ว

เนื้อกระป๋องที่มีเหลือเฟือในเสบียงถูกนำมายำโดยผลงานบักสม เปลี่ยนรสชาติอันแสนเลี่ยนยามมีอาหารสดมากมาย กลายเป็นสุดยอดอาหารเทวดาปรุงรสโดยพ่อครัวหัวป่าก์ขั้นเทพ พริกขี้หนูกะเหรี่ยงป่าที่ลุงพรานเด็ดมาตามทาง กับมะนาวป่าที่เราเด็ดติดมือเป็นเครื่องปรุงโอชา ผักสดป่าที่เจ้ามะใช้วิชาคนบ้านป่าดงดอยคัดเลือกเป็นเครื่องแนม

ยังไม่พอ มีไข่กระทาดงเข้ามาเสริม เมื่อเจอข้าวสวยร้อนเหยาะน้ำปลา ผลิตผลแม่โพสพที่บักสมหุงอย่างประณีตก็เกลี้ยงหม้อ

ผมอิ่มจนอยากลงไปนอนคลุกฝุ่น เป็นการกินข้าวมื้อสะใจพึงใจมื้อหนึ่งในรอบสองอาทิตย์...แต่ยังก่อน ภาระความรับผิดชอบเป็น-ตายของชาวคณะยังอยู่ ห้ามแผ่หราผึ่งพุง...

"เป็นไงน้องพราน ถึงไหนแล้ว"...?

คำถามสั้นจากคุณเทพเหมือนให้รู้กันเพียงสองคน แต่ผมตอบให้ทุกชีวิตในวงรู้ด้วย...

"สนุกเหมือนอ่านนิยายผจญภัย ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าถ้ำร้ายฉกาจหลุดโลก ตอนพวกเราอยู่กันครบ ไม่เห็นโหดขนาดนี้"...

'ใครว่า...อีโหดเป็นลำดับ จากเบามาหนัก...เล็กมาหาใหญ่น้องพราน"...

คราวนี้คุณชาติจับใจความได้ ค้านขึ้นมาพร้อมสาธยายตั้งแต่สิงคุณนง พาคุณนงเหาะได้ หายตัว ร่ายยาวไปถึงบนยอดถ้ำที่ออกอาวุธเล่นฤทธิ์สารพัด ควบคุมบงการ ดิน น้ำ ลม ไฟ ยิ่งกว่ายอดมายากลเอกของโลก

ผมจำต้องยอมรับโดยดุษฏีว่า นี่คือยอดเจ้าถ้ำที่ไร้สิ่งใดต้าน ...หากพวกคุณเธอเอาจริง วิทยายุทธพื้นๆ ในโลกนี้ต้านทานไม่อยู่...

หลักฐานโทนโท่คาตา สุดยอดมีดหมอปรมาจารย์ของอาจารย์เลิศ ซึ่งนับเป็นเอกในปฐพี ระดับมีดหมอเทพศาสตราวุธทั้งปวง ยังโดนมันกินเหี้ยนเต้เหลือแต่ด้าม...

"เอ็งเป็นตัวอะไรกันแน่"?...ทุกคนอดมิได้ ที่ต้องรำพึงรำพันเช่นคุณเทพเคยโอดครวญ

"ผมเหลือบันทึกครึ่งเล่ม ขอตัวไปอ่านให้จบ"!

"อยากไปอาบน้ำจัง"...สาวงามโอดขึ้นมาลอยๆ เรื่องปกติของผู้สาว ไม่มีทางที่เราจะทำใจดำกับเธอลงคอ

"ลุงกับสมไปเป็นเพื่อนคุณชาติ คุณนง ผมเฝ้าถ้ำเอง"

เจ้าดวงกับมะขอไปด้วย ตั้งแต่เช้ายังไม่มีใครเจอน้ำ...หกชีวิตเคลื่อนตัวไปหลังถ้ำที่มีน้ำมวก บรรยากาศในถ้ำโปร่งโล่งชั่วคราว ผมเลี่ยงไปดูอาจารย์เลิศ แสงสว่างจากกองไฟส่องเห็นแก้มแดงระเรื่อมีเลือดฝาด หน้าอกสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะสูดลม เห็นแล้วใจชื้น...

"ผมนั่งข้างนอกที่เดิม มีอะไรเรียกทันทีครับ"

คุณเทพยื่นบุหรี่ให้ผมอีกมวน ก่อนพูดน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง...

"อ่านจบเร็วๆ น้องพราน สงสัยตรงไหนถามได้ แล้วมาคิดหาวิธีกัน คืนนี้เป็นเส้นตายที่มันขีดให้พวกเรา"...!

ใช่สิ...คืนเดือนดับสนิทอันแสนร้ายกาจ พอกับคืนอาถรรพ์จันทร์สีเลือด คืนปล่อยผี วิญญาณเปรต ราตรีที่ส่งเสริมอาเพศพลังชั่วร้ายวิปริต ให้มากฤทธิ์ มหิทธาเป็นทวีคูณ!!!

------------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

รูปพระกริ่งเนปาล (ปลดหนี้สองแผ่นดิน) ที่คุณ @Mathura บอกครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
ตะเตรียมสู้
(ชม)ศึกโหด
ในค่ำคืน
ตั้งรับพอได้
รุก คิดไม่ออก