เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

คนหนึ่งช่วยชีวิต อีกคนเป็นหนี้ชีวิต ส่วนอีกคนกลับนอนกรนไม่รู้เรื่อง เป็นฉากชีวิตและวินาทีแห่งความเป็นความตาย ที่ contrast สุดขีดสุดขั้วจริงๆ. ผู้หญิงที่เจอเรื่องแบบนี้ต่อหน้าต่อตา หากดูแต่ท่าทีภายนอกอาจกลบเกลื่อนแนบเนียน แต่หัวใจข้างในน่าจะกู่ไม่กลับแล้ว. ท่านพี่เอ็กซ์ อาการหนักแน่คราวนี้.

 

ท่านรังสีผู้อบอุ่นนอกจากคอยส่องทางเป็นระยะ
ยัง "ดักทาง"เป็นจังหวะ ยังกะตาเห็นบันทึก
น่าส่งบางแผ่นให้ท่านรังสีช่วยกันตีีความ
อย่างแผ่นนี้...ผมจะทำอย่างไรกับสายตาวาบหวาม เชิญชวน?
บันทึกเมื่อพลัดหลงอยู่สองต่อสอง!
ขอบพระคุณมากครับผม

 

ครับ..มาแล้ว ขอบคุณที่รอ

 

ใช่ครับ...ง่ายๆไม่ต้องแปล สูงสุดสู่สามัญ
ทำได้ก็ได้เลย ไม่ต้องรอนาน เห็นผลทันตาชาตินี้ครับ

 

ถ้าบ้านเลี้ยงแมว ลองดูตาแมวในที่มืด
มันคล้ายแต่ไม่เหมือน ของเสือเหนือกว่า
เพราะเสือต้องสู้ ต้องดิ้นรนมากกว่า...
สะท้อนแสงได้ดีกว่าครับ เว้นแต่เสือเลี้ยง
ในสวนสัตว์อาจแย่กว่าแมวแล้วก็ได้-ฮ่า

 

ในบันทึกบางตอนบอกซีโร่ ศูนย์องศาครับท่านสุฯ
ป่าหลังปี2500ไม่ถึงปี10หรือเมื่อครึ่งร้อยปีที่ผ่านมา...
น้ำค้างแข็ง น้ำในบึงน้อยเป็นแผ่นน้ำแข็งลอยเป็นฝ้า
แต่ผมขี้เกียจบรรยาย เพราะพวกนี้มาเร็ว ไปเร็ว
อากาศบ้านเรา ไม่เสถียรตลอดวันครับ เช้าหนาว เที่ยงร้อน
บ่ายเย็น ดึกยะเยือก วนเวียนว่ากันไปเหมือนจุดเทียนเวียนวน
ผมเคยไปนอนสี่องศา แต่พอเที่ยงร้อนตับแล่บ เป็นซะงี้
แต่ถ้าเหมือนชาวบ้านเค้า ก็คงไม่ใช่เมืองไทย
คิดได้อย่างนี้แล้วสบายใจที่ซู้ด

 

ใช่ครับ ท่านสุฯ ค่อยๆเปิดประสบการณ์น่าทึ่งออกมาทีละนิด
เหมือนฉายหนังตัวอย่าง เขียนจริงเมื่อใด
ได้ผมเป็นแฟนานุแฟนหนึ่งคน ทันทีด้วยความจริงใจ ไม่จิงโจ้!

 

แวะทักทายคลายร้อนก่อนเริ่มเขียน
คิดวนเวียนเขียนไงไม่มุสา
เขียนทื่อเทื้อเยื้อยืดคนระอา
เปิดตำราก็ไม่มี...นี่ไงกัน?

ก็ต้องว่าตามบันทึกอย่าคิดลึก
เทพคึกลิดสลัดหมึกให้สุขสันต์
มีรบรักหักดิบในไพรวัลย์
เชิญอ่านพลันมันจริงเจียว...ไม่ได้โม้!

 

เรื่องความหนาวในป่าเขาบนยอดภูนี่สุดจะทานทน
ขนาดเมื่อปี 30 กว่า ๆ นี่ บนยอดภูหลวงขนาดนอนในบ้านพัก
ยังใช้ผ้าห่มนวมตั้งสามผืน เสื้อกันหนาวพอกซะหนาเตอะ
ต้องใส่หมวกไหมพรม ใส่ถุงมือถุงเท้าจึงจะนอนได้
น้ำในลำธารเย็นเยือกยังกะเอาน้ำแข็งแช่ไว้ตลอดเวลา
ล้างหน้าบ้วนปากนี่เย็นจนปวดเหงือกปวดฟัน
เรื่องอาบน้ำนี่ตักรดตัวแล้วแทบไม่อยากถูสบู่ อาบแบบวิ่งผ่านให้เสร็จเร็วที่สุด
นี่ขนาดมีที่พักพร้อม อุปกรณ์เพียบยังแทบทนไม่ไหว

ไม่อยากนึกสภาพที่เดินป่าแบบนอนกลางดินกินกลางทรายเลย
ว่าจะทรมานขนาดไหนเวลานอน

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
=================================

ขบวนเคลื่อนที่ด่วนจี๋ ข้าวของถูกเก็บตั้งแต่ผมขึ้นสำรวจที่เสือซุ่ม หู ตา หน้า
ไม่ล้างกันแล้ว เอาน้ำกระติกราด ลูบลวกๆ บ้วนปากหน่อย ลุงบอกเดินเต็มที่
อีกชั่วโมง...ชั่วโมงจริงๆ แกย้ำ ไม่ใช่ชั่วโมงกะเหรี่ยง ถึงบึงใหญ่ มีที่พักกิน
อาหารเช้า ทำธุระส่วนตัวเต็มที่

คุณเทพดูนาฬิกา..."หกโมงกว่านิดหน่อย อีกชั่วโมงก็เกือบแปด เวลาอาหาร
เช้าพอดี จริงด้วย ไปกันพวกเรา"... มีสองชาวกรุงก็ดีเรื่องเวลา อาศัยนาฬิกา
เดินป่า กันน้ำ กันกระแทกทันสมัย ลุงพรานไม่ต้องแหงนดูตะวัน ยอดไม้ ให้คอ
เคล็ดอย่างเก่าก่อน

ผมซดกาแฟดำจากคุณนงสามสี่อึกพอให้ประสาทตื่นตัว ตานั้นสว่างแจ้งอยู่แล้ว
ให้สองลูกหาบ แบกหัวมหิงสามาซุกที่ซอกหิน ไม่หาที่ใหม่ เพราะอจ.เลิศตัดสิน
ใจวัดดวง...ของจะเป็นของเรา มันก็ต้องเป็น ตะแกว่างั้นแถมตบท้าย ดูฤกษ์ยาม
แล้ว มหิงสานี่ก็ใช่...ผมถอนใจไม่รู้จะพูดไงกับลีลาขมังเวทย์รอบรู้กาลล่วงหน้า
แต่ผิดมากกว่าถูกของแก

ผมกับลุงนำทัพน้อยๆหนีไอ้ลายยักษ์ เพราะลุงหยิบเศษขนตรงที่มันนอนซุ่มแล้ว
หลุดเป็นกระจุกให้ผมดู...

"เสือหนุ่ม โตเต็มที่นายทหาร" แกชำนาญแค่เห็นขนก็บอกได้ เหมือนเราเจอผมดำ
ผมหงอกของคน ยิ่งเป็นงี้ ก็ต้องรีบจรลี หนี หนี และหนี ลุงกับผมรับผิดชอบคนอีก
หลายชีวิตไม่ไหว เราไม่ใช่ซูเปอร์แมน!

หนอย...!มีซากมหิงสาเบ้อเร่อ เบ้อร่า ตัวเดียวล่ออิ่มเป็นอาทิตย์ ดันไม่ไปกิน เสือก
มาเลือกพวกเราเป็นเมนูอาหารค่ำ...น่าอยู่รอมันมั้ยล่ะ?

หนึ่งชั่วโมงกับอีกสิบนาที การเดินลุยเหมือนพายุบุแคมของเรา...คุณเทพจับเวลา
เมื่อทุกคนบุกฝ่าดงถึงบึงใหญ่ในสภาพที่ยังสดชื่น น้ำในบึงใสสวย ส่วนกว้าง ส่วน
แคบ โค้งเว้าไล่ไปกับแนวไม้และหย่อมหญ้ารอบบึงงดงาม เป็นบึงใหญ่เหมือนทะ
เลสาปย่อมๆความเขียวขจีของหมู่ไม้ ก็ยังไม่เทียมเท่าภาพหมู่สัตว์ริมบึงไกลๆ ที่
เห็นลิบๆฝั่งตรงข้าม คุณชาติยกกล้องส่อง แล้วละล่ำละลักบอกคุณนง...

"ดูนี่เร็วคุณ ช้างเป็นฝูง" คุณนงรับกล้องมาส่องแล้วอุทานอย่างตื่นใจ

"มีลูกเล็กๆด้วย2ตัว เอ๊ะ หรือว่า2เชือก" เธอหันมาเอียงหน้าถามผม ผมพยักหน้า
บอกเรียกไงก็ได้ ตามสบายครับ ไม่ผิด

"น่าอาบน้ำจัง"...คุณนงเปรยเสียงดัง เหมือนให้ผมได้ยิน

 

ผมยิ้มแป้นแทนตกใจ บอก..."ได้เลย แต่ถามเจ้านั่นก่อนก็ดีนะคุณนง" เธอทำหน้า
บ้องแบ้ว ผมชี้ให้ดูขอนไม้ยาวๆที่ลอยกลางบึง เธอยกกล่องส่องตามมือชี้ เห็นแล้ว
บ่นพึม..."อีตาบ้า" เฮ้อ ได้พรจากคนสวยตอนเช้า ค่อยรื่นรมย์หน่อย

ไอ้โขงน้ำจืด ยาวน้องๆไอ้เข้น้ำกร่อย ลอยตัวนิ่งกลางบึงไม่กระดิกเหมือนท่อนซุงผุ
ไม่เป็นที่สงสัยเหลือจมูกคล้ายก้อนขี้หมากับส่วนหัวตรงลูกตาโปนโผล่เหนือน้ำแทบ
มองไม่เห็น ยามลมสงบไม่มีระลอกน้ำพริ้วกลางบึง ยิ่งไม่สังเกตุเห็นได้เลย เมื่อเหยื่อ
เริ่มลงกินน้ำ ขอนไม้ก็เคลื่อนเงียบกริบเข้าหา ไม่มีแม้รอยกระเพื่อม หมูป่า เก้ง กวาง
เนื้อทราย มันเลือกตัวกำลังพอเหมาะ ปากยาวพรวดงับขา ลากลงน้ำ เหยื่อขัดขืนร้อง
โหยหวนสู้กับแรงกระชากพัลวัน น้ำที่สงบเงียบ กระฉอกตูมตาม กระจายเป็นวงกว้าง
มันลากลงสำเร็จก็เสร็จ เพราะแรงงับทรงพลัง จับเหยื่อกดจมน้ำขาดอากาศหายใจ
เท่านั้นไม่พอ ยังพลิกม้วนร่างอีก2-3ตลบให้เหยื่อสำลักน้ำอวสานเร็วขึ้น ไม่กี่นาที
ทุกอย่างก็สงบ ผิวน้ำว่างเปล่า เหลือเพียงวงน้ำที่กระจาย...ช้อยเก็บฉาก!

สาวงามชาวกรุงชมดูฉากชีวิตหนึ่งเป็นที่พึ่งให้อีกชีวิตหนึ่งอิ่มท้องในห่วงโซ่อาหาร
อันน่าตื่นตา เพราะไม่อาจหาดูที่ไหนได้ในชีวิตจริง แล้วทำหน้าเบ้ ปากสวยเต็มอิ่ม
มุบมิบสวดมนต์หรือนินทาผมเบาๆไม่ให้ได้ยินเสียงก็เหลือเดา เดินเลี่ยงไปหลังไม้
ใหญ่ที่เรากำหนด ให้เธอใช้คนเดียวตรงนั้น หิ้วกระป๋องน้ำที่ลูกหาบตักให้ วักล้าง
ชำระตัวแก้ขัด หมดสิทธิ์ขัดสีฉวีวรรณ

ลุงพรานเดินเข้ามาเลียบเคียง ผมมองตา เลิกคิ้วเป็นทีถาม ลุงกับผมมองตาพอรู้ใจ
เพราะผจญภัยกันเยอะเหลือเชื่อ แกขยิบตาเล็กๆเป็นความนัย ผมเดินตามไม่ให้ทุก
คนผิดสังเกตุ ทำเหมือนเดินคุยกันปกติ

"มันตามเราไม่เลิก นายทหาร...ไอ้ลาย" ลุงพูดพึมพัมเบามาก ได้ยินเพียงเราสองคน...
ผมร้อง หือ..."จริงรึลุง?" ถามแกไปงั้น เพราะลองแกบอกว่าไอ้ลาย ก็เป็นอื่นไปไม่ได้

ผมดึงลุงหลบหลังต้นไม้ลับตาทุกคน..."ไปดูรอยมันกัน" เราสองคนรีบลัดเลาะห่าง
แคมป์ไม่ให้เป็นที่สงสัยด่วนจี๋ ทุกคนกำลังกิน เป็นจังหวะปลีกตัว บุกย้อนกลับทาง
เดิม ตาระวัง มือถือปืนไม่ประมาท ไปได้สักพัก ลุงฉีกออกทางขวา นอกทางที่พวก
เราเดินผ่านสักยี่สิบก้าว ตรงนั้นแกชี้ให้ดูมูลที่ยังอุ่น สด

"ไม่เกินครึ่งชั่วโมง นายทหาร"...ไอ้ลายสะกดีติดหลังเราเหมือนมีแม่เหล็กดูด หายใจ
แทบรดต้นคอ พรานไก่อ่อนสอนขัน อาศัยหัวใจแกร่ง กับพึ่งโชคมากมายอย่างผมจะ
ทำไงดี? มีคนที่ต้องรับผิดชอบเป็นโขยง ไว้ใจฝีมือได้แค่ลุงพรานี่แก่เกินแกง กับบักสม
น้องรักที่เด็กเกินการณ์!!

คิดแล้วกลุ้ม ผมทรุดตัวเอามือกุมหัว ลุงพรานพอรู้ความคิดผมบ้าง รีบดึงแขน...

"อย่ากลัว อย่าท้อ กลับที่พัก ค่อยหาทางกัน" คำพูดลุงให้สติ ผมจะถอยหรือถอดใจไม่
สู้ ไม่ได้ ทุกคนล้วนหวังพึ่ง..."โป้งเดียวจอด" ของผมทั้งนั้น พลังหนุ่มในกายถูกกระตุ้น
ให้ฮึดอีกระลอก

 

ได้เวลาพักกับการเขียนมากพอควร
ราตรีสวัสดิ์เช่นเคย ขอพรหลวงปู่ฤาษี
ให้ทุกคนอยู่ดี มีแฮง
เฮง เฮง รวย รวยครับผม

 

ขอบคุณมากครับคุณอา ทำผมต้องติดตามตอนต่อไปอีก นี่ถ้าเป็นเรื่องเป็นเล่มอยู่ในมือ คงอ่านจนถึงเช้าเลยเชียวครับ

 

โอ...พ่อ Super X เอย ไหนจะพยัคฆ์หนุ่ม ไหนจะสมิงสาว มิอาจคาดเดา ว่าใครจะเสร็จใคร ได้แต่คอยลุ้นให้ตลอดรอดฝั่ง ศึกครานี้ ใหญ่หลวงนัก

 

สาธุ .สาธุ..สาธุ..ขอพรวิเศษจากหลวงปู่ฤาษีตาไฟประทานแดท่านwanwiให้เฮงๆรวยๆๆๆๆยิ่งๆขึ้นไปด้วยครับ

 

โพสท์ท่านศนิวารนานๆจะมายาวเฟื้อยต้องขอตอบก่อนเข้านอน
ใช่ครับ...นึกไม่ออกจริงๆว่า นักเดินป่ายุคเก่าก่อนสู้กับความหนาวอย่างทรหดได้ไง
อย่าลืมว่ายุคบันทึกนี้ พลาสติคก็ไม่มีนะครับ เครื่องกันน้ำ กันฝนก็น้อย
ถ้ากันลมพอไหว แต่ตอนฝนมา น้ำมา เห้อ นึกภาพไม่ออกในการดูแลข้าวของ
ที่สำคัญการทำตัวเองให้แห้งเร็วเพื่อไม่ให้ปอดบวมตาย!

ต้องคาราวะคนรุ่นพ่อ รุ่นพี่จริงๆ ที่เอาชีวิตรอดมาได้ มีบันทึกมาให้ถ่ายทอด
ราตรีสวัสดิ์ครับ มีอะไรดีๆเขียนเล่าสู่กันฟังได้เสมอครับท่าน

 

ขอบคุณมากครับคุณอา
สติ ปัญญา ความกล้าหาญ
สำคัญกับการผจญทุกๆที่

 

ขอบคุณคุณอา
แฟนนักอ่านเยอะขึ้นทุกๆวัน
เนื้อเรื่องก็ชวนให้ติดตาม ผมว่าหลายคนคิดเหมือนๆผม
ว๊า...จบตอนอีกแระ ต้องรอตอนต่อไป
กำลังรออ่าน ลุงเอ็กซ์ผม จะแก้ปัญหายังไง กับเรื่องเสือ เสือ เรื่อง สาว สาว

 

ใช่เรยครับ เผลออ่านเพลินๆ แปปเดียว จบตอนอีกแร้ว ลุ้นและสนุกทุกตอนเลย ^^