เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ไม่ต้องเกรงใจครับท่านบานชื่น
ปล่อยผมจัดการเอง เสือ เอ้ย หมูในอวย555
แท็งค์ อะ ล็อท (เขียนสั้นผมตอบยาวอีกล่ะ)

 

ยินดีครับ สุขภาพดีแน่ เพราะมากคนห่วงใย
อย่าเป็นนิ้วล็อคอย่างเดียว จิ้มสู้ไม่เลิกแน่

 

อีกหนึ่งคำแนะนำมีค่า ผมจะพยายามช้าๆได้พร้าเล่มงาม
แต่บางทีเห็นใจ มีนักอ่านชั้นยอดในนี้มากหน้า...อ่านหนังสือ
ไวยังกะพายุ ต้องรีบเขียนเหมือนขี่พายุ ทะลุฟ้า ให้อ่านกัน

 

มีกำลังใจมาก ตาปวดๆหายๆ
หยุดเพ่งจอสักพัก ก็หายเมื่อย
ถ้าเขียนๆอยู่พักนานหน่อย ขอให้
ทราบว่ากำลังนอนหยอดตา

 

ฝันดีทุกคืนครับ เพราะกำลังใจดีๆจากนักอ่านชั้นดีทั้งสิ้น
ขอให้พบสิ่งดีๆจากการนอน และชีวิตจริงเช่นกันครับ

 

ท่านชัยรัตน์ฯปฏิบัติได้ถึงจุดน่าเลื่อมใส
ไปได้ขนาดนั้น ตัดความลังเล สงสัยหรือ
วิจิกิจฉา อีกเล็กน้อยทิ้งไม่เหลือ...เส้นทาง
ธรรมของท่านก็เปิดกว้างเหลือเฟือ ครูบอาจารย์
อาราธนาท่านมาได้ตามประสงค์ทุกเมื่อ ท่านใดก็อยาก
สอนบัวที่กำลังปริ่มน้ำอย่างนี้

 

ลุ้นแล้วก็โดน(รับทาน) หรือได้รับครับ
ท่านพาวเวอร์เน็กซ์ บอกกล่าวกันเพลินๆ
ได้นะ

 

ท่านศนิวารมาตัดหน้า ก่อนกระสุนนัดสุดท้าย
คำรามนิดเดียว หวังว่าคงไม่ค้างบนปลายไม้
ล่ะนะ...ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนกัน

 

ยินดีครับ ตั้งใจเขียนให้อ่านทุกวัน
เพราะทราบว่ามีแฟนๆแบบนี้แหละ

 

น่าจะไม่ขาดหกตกหล่นสำหรับวันนี้
ขอตั้งหน้าตั้งตาเล่าเรื่องขุมทองแม็คเคนน่า
เอ้ย...ตะนาวศรีต่อไป

 

ขอบพระคุณอย่างสูง ด้วยความเคารพครับผม

 

Wow นี่แหละคับคำแนะนำที่ลำ้ค่า

อยู่ห่างกันหลายร้อยไมล์ แต่วิสัยทัศน์มองอะไรทะลุปรุโปร่งเหมือนอยู่ใกล้ นี่แหละคับที่ผมว่าเป็นเทพกระบี่ตัวจริง เสียงจริง ทั้งการตอบกระทู้ก็เนียบ ลำ้ลึกมีอารมณ์ขันถ้าเทียบกับคนรุ่นราวคราวเดียวกันที่เป็นที่รู้จักกันกว้างขวางก็โน่นพี่วิษณุ นิลกลัดเลยคับ แอบอิจฉาคนทำงานกับพี่ท่านจะup levelได้ขนาดไหน ขอบคุณและจะติดตามเป็นกำลังใจให้ตลอดไปครับ

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
------------------------------------
------------------------------------

พรานเฒ่าตาเป็นประกายมองผมอย่างไม่เก็บงำความเลื่อมใส หลังทราบเรื่อง
ทั้งหมด..."นายทหารเป็นยอดพราน" แกพูดซื่อๆ จริงจัง และว่าถ้าเอาดีทางนี้
ไม่มีใครในป่าตะนาวศรีนี้สู้ได้ แกเองก็เทียบไม่ติด

ผมไม่ยินดีกับคำชมลุงพราน เพราะกำลังดีใจที่เห็นเพื่อนรักลุกนั่งได้เป็นหนแรก
ในรอบหลายวัน เกียรติกำลังนั่งผิงไฟ เมื่อบักสมกับผมเดินมาถึง ผมเข้าไปตบบ่า
เพื่อนอย่างยินดี..."หน้าตาดีมากเลยเว้ย พอเดินไหวมั้ยว่ะ?" เกียรติยิ้มสดชื่น ถอดพระออกยกมือท่วมหัว ส่งคืนผม...
"ท่านไล่ผีให้กูแล้ว เดี๋ยวกูค่อยเล่า เอาเรื่องมึงก่อน"!

ผมบอกบักสมควักทองที่ห่อผ้าขะม้าออกมาดูกลางวง ทั้งหมดมี 9 ก้อน
ใหญ่-เล็กไม่ต่างกันมาก ก้อนทองเหมือนฟันกรามที่หักแตก ขรุขระเว้าแหว่ง
ไปรอบก้อน เป็นทรัพย์ในดิน สินในน้ำอันงดงาม ผมแบ่งให้ตัวเอง3ก้อน
ให้บักสม3 ยกให้ลุงพราน2 ให้เพื่อนเกียรติ1 ทุกคนอิดออดไม่พอใจ
ลุงพรานไม่ยอมเอาบอกตัวเองไม่ได้หา...เกียรติบอกว่ามึงแบกกูมาแทบตาย
ยังมาเอาทองจากมึงอีก กูเอาไม่ลง

ด้านบักสมก็ว่า พี่เสี่ยงตายมากกว่าผม พี่เอาคืนไปอีกก้อนเถิด!

อะไรกันนี่?...ทองคำสุดยอดปรารถนาของมนุษย์ ทุกคนยินดีเอาชีวิตเพื่อแลก
กับมันแม้นก้อนเล็กเท่าปลายก้อย ผมเคยดูหนัง"พิชิตตะวันตก"ของเมโทรฯ บรรดา
นักล่าทอง ล่าดินแดนล้วนเสี่ยงตาย หอบลูกเมียจากแผ่นดินเก่ายุโรปเดินทางแสวง
โชคหาดินแดนใหม่ที่อเมริกา บางคนฝันว่าเพื่อเจอทองคำสักก้อนในชีวิต ก่อนเอา
ชีวิตไปสังเวยให้อินเดียนแดง และความเถื่อนโหดของแผ่นดินนับไม่ถ้วน

แต่นี่บนดงดอยตะนาวศรี กลางป่าไพรเถื่อน เราทำงานเพียงแลกค่าแรงวันละไม่ถึง
ยี่สิบบาท ทุกคนตะกายป่าแลกชีวิตกับอันตรายที่มองไม่เห็นรอบตัวเพื่อหาอาหารเพียงอิ่มท้อง...มีทองคำที่ทำให้ไม่ต้องทำงานเป็นหลายเดือนหรือเป็นปี วางเปล่งประกายยั่วเย้าความโลภตรงหน้า กลับไม่มีใครใยดี

ผมจะบรรยายอย่างไรได้ นอกจากต้องบอกว่า คุณธรรมน้ำมิตร 1...มโนธรรมแห่งมนุษย์ที่แท้ 2 และความรัก ความจริงใจระหว่างลูกผู้ชายที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ เงียบๆกลางป่าตะนาวศรี มีคุณค่าเหนือกว่าทองคำอันล้ำค่า

ผมต้องบังคับ กับลุงพรานผมว่า...เสี่ยงเป็น เสี่ยงตายมาด้วยกัน มีของดีก็ต้องปันกัน
ลุงจึงรับแบบเสียไม่ได้ แถมบอกว่า..."นายทหารลำบากเมื่อไหร่ก็มาเอาคืน อยู่กับลุง
เดี๋ยวโดนปล้น"...ส่วนบักสมกับเกียรติผมก็ยัดเยียดแกมบังคับให้รับส่วนแบ่งตอนต้นไป
อย่าให้คนแบ่งต้องลำบากใจ

ผมกับบักสมจัดการอาหารที่เหลืออย่างง่ายๆ ลุงพรานกับเกียรติกินแล้ว เหลือส่วนไว้ให้เรา เป็นปลาย่างกับเนื้อย่าง ได้อาศัยปิ้งไฟให้ร้อนหน่อย กลั้วคอด้วยน้ำรสชาติ
แปลกคอต้นธารตะนาวศรีพอแก้ขัดก็หายหิว เสียแต่มื้อต่อไปไม่มีเสบียงเหลือติดห่อ

บักสมแทะเนื้อปลาย่างฝีมือตัวเองยามอยู่ที่ภูเขาฤาษีซึ่งทั้งจับทั้งเอามาย่างทุกวัน ได้ปลามากมาย บักสมเคยพูดว่า ปลาหลังภูเขาฤาษีตัวโตเกล็ดขาวเป็นเงินมีเหลือบสีนำ้เงินแซมระเรื่อเป็นยอดแห่งปลาภูเขาน้ำจืด ถ้าได้เอามาทำปลาส้ม ปลาร้า ปลาแดก รับรอง แซ่บหลาย เสียดายที่เราอยู่กันน้อยไม่มีเวลาพอให้ทำอย่างนั้น

ต้องพักอีกวันหาของกินก่อน...ผมตัดสินใจให้ทีมทำเป็นหัวหน้าแทนลุงพราน..แกก็พยักหน้าหงึกหงักน่ารัก ไม่คัดค้าน แต่ก่อนออกล่าในขณะยังพอมีเวลา ผมก็ให้เกียรติเล่าเรื่องของมัน

เกียรติเริ่มว่า... เขาหลับๆตื่นๆจากการหอบหิ้วของผมกับบักสมตลอดทาง มาหลับลึก
เมื่อถึงแค้มป์ชั่วคราวตรงนี้ เพราะไม่โยกเยกจากการเดินของเรา ไออุ่นกองไฟทำให้หลับลึก หลับสนิท แล้วก็ฝันพิลึก...

"คนตัวใหญ่มาก แต่งตัวเหมือนทหารหรือนักรบ กูอธิบายไม่ถูก สั่งกูให้บอกมึงให้ออกไปจากที่นี่" กูก็เถียงมันว่า "มึงบอกเองสิ กูไม่สบายไม่เห็นหรือว่ะ"!!

ทุกคนล้อมวงขยับตัวฟังเพื่อนเกียรติเล่าอย่างสนใจ เสียงกองไฟประทุเปรี๊ยะ ปร๊ะ
สายลมหนาวยามสาย ยังลอยวนรอบตัว แต่ไอร้อนจากกองไฟบนตระพักหิน กับเปลวแดดเหนือหัวที่ส่องตรงลงมากลางวงเรื่องเล่าก็ช่วยกันผลักไสความหนาวให้ถอยห่างเราพอควร

"มันโกรธใหญ่เลยเว้ยเพื่อน ชี้หน้าว่ากูสารพัดขี้เกียจจำ กระทืบตีนปังๆ สักพักไอ้
ตัวเล็กหน้าตาน่าเกลียด คงเป็นลูกสมุนมัน กระโดดกระทืบยอดอกกูเฉยเลย...
"เดี๋ยวจะควักไส้มึง" มันว่างั้น กูดิ้นไม่ยอมแพ้ แล้วก็รู้สึกไฟร้อนๆวิ่งจากลำคอลงไปที่ท้อง มันร้องลั่นแล้วยกตีนที่ยัดเข้าเต็มท้องกูออกไป"

ผมปล่อยให้เกียรติพักเหนื่อย ไม่เร่งเร้าให้เพื่อนเล่า ลุงพรานจุดบุหรี่สูบฟังเงียบ
บักสม บีบมือไปมา ในยุคสมัยนั้น เรื่องผีสาง ผีป่า ผีกระหัง ผีปอบ ผีกระสือ ผีฟ้า
ผีเจ้าที่ ผีทุกชนิด เป็นนิทานพื้นบ้านยอดฮิตคู่กับชาวที่ราบสูง...คนอิสานกลัวผีพอกับกลัวเจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่ชอบเอารัด เอาเปรียบข่มเหงรังแกพวกเขา

ไอ้ตัวใหญ่โมโหมากที่มึงเอาพระคล้องคอกู มันชี้หน้ามึงแล้วสำทับ..."กูจะมาเอา
มึงไปเป็นปู่โสม เป็นลูกน้องกู คอยดู"...แล้วพวกมันก็ผละกูไป

อ้าว...ยังงี้ก็สวยเด้ เลือดไอ้หนุ่มทหารเกณฑ์ พุ่งปรู๊ดขึ้นหน้าผมเป็นริ้ว ริ้ว ผมโกรธอย่างไม่เคยโกรธมาก่อน ปกติเพื่อนทุกคนจะรู้ว่า ในกลุ่มผมใจเย็น ชอบคิด ชอบ
วางแผนไม่รังแกใครก่อน ไม่ทะเลาะก่อน แต่เวลามีเรื่อง ผมชอบออกอาวุธก่อน

แล้วไอ้ผีบ้าตัวนี้มีสิทธิ์อะไรมาโกรธผม...ผมไปทำอะไรให้มัน เหมือนหนุ่มทหารเกณฑ์ชวนกันเดินเที่ยวงานวัด ยังไม่ทันจีบสาว แล้วถูกจิ๊กโก๋เจ้าถิ่นหาเรื่องก่อน หาว่าไปมองสาวของมัน...แล้วไหนว่ะสาวของมึง? เป็นแบบนี้อยู่ที่ไหนก็มีเรื่องแน่นอน ใช่ไหมพี่น้อง!!!

 

ผมบอกให้ลุงพรานแบกปืนไปล่า ผมกับบักสมจะบุกเข้าถ้ำที่ได้ยินเสียงครืด ครืดเมื่อคืน สงสัยมันขนสมบัติหนี ตามวิสัยผีหวงก้างถ้ามันมีสมบัติจริงผมจะได้เอาไปเป็นเศรษฐีซะ ไม่ต้องมาก้มๆเงยๆหาทองทีละก้อนในลำธาร เสี่ยงกับหมี เสือ แถมยังปวดบั้นเอว บั้นเด้าเอาด้วย

คราวนี้ลุงเป็นฝ่ายค้านผมมั่งให้ใจเย็น..."ยอ ยอนายทหาร แล้วใครจะอยู่กับ
เกียรติ"...เออ จริงของแกโมโหจนหน้ามืดของขึ้นเป็นหนแรก ผีเผอไม่สนโจ๋มันแล้ว
พอรู้ตัวได้สติจากคำเตือน ปัญญาการวางแผนก็คืนมา ผมบอกงั้นเอางี้ ลุงไปล่า
ผมกับบักสมพัก ลุงกลับมาแล้วค่อยวางงานกันอีกที

เป็นอันตกลงตามนั้น ลุงพรานยิ้มแฉ่ง คอนปืนพระเจ้าเหาอย่างว่องไว ร่างเล็กกระฉับกระเฉงเพราะได้พักเต็มอิ่ม แกบอกว่าคราวนี้จะเดินย้อนขึ้นไปเหนือธาร
ที่เป็นน้ำตกเล็กๆ ที่จริงมันไม่ใช่น้ำตกอะไรดอก เพียงแต่มันไหลผ่านหินก้อนใหญ่แล้วก็เป็นเนินนิดเดียว จึงดูเหมือนน้ำตกน้อย ระดับน้ำสูงเทียมบั้นเอวเรา ไม่มีแอ่งพักน้ำ ไม่มีปลา น้ำไหลลงมาแล้วไหลผ่านไป

ลุงพรานตัดผ่านริมน้ำ ค่อยๆปีนหินที่เต็มไปด้วยตะไคร่ เหนือน้ำไปทางนี้เป็นป่าดิบชื้นทั้งสองฝั่ง ความสมบูรณ์ทำให้ต้นไม้ใบเขียวจนออกดำ มองไปไกลๆเป็นป่าที่มืดน่ากลัวมิบันเบา แต่ลุงพรานดูท่ากลับชอบที่ออกล่าคนเดียว ผมเชื่อว่าแกชอบที่คล่องตัว ไม่ต้องคอยห่วงคนอื่น หายไปพักใหญ่พวกผมนั่งพัก ก็ได้ยินเสียงปืนแก้ปแกแว่วๆ เรา
มองหน้ากันแล้วยิ้ม มื้อต่อไปไม่ห่วงแล้ว...ผมบอกบักสมเดินตามเสียงปืนไปไอ้น้อง เผื่อลุงแกหาบตัวที่ยิงกลับไม่ไหว จะได้ช่วยกัน สมลุกขึ้นอย่างว่าง่าย ยิ้มแป้นที่มีอะไรทำแก้เบื่อ เป็นยิ้มซื่อๆของเด็กหนุ่มวัยยี่สิบที่ไมค่อยเห็นบ่อยนัก เวลาบักสมยิ้มก็ทำให้หน้าแก่เกินวัยของมัน ดูดีขึ้นเป็นกอง

บักสมหายไปอีกพัก แล้วก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกทั้งของลุงพรานกับของมันแว่วมา
เสียงจากค่อยเริ่มดังลั่นป่า ใกล้เข้ามาทางที่เราพัก

"ช้าง ช้าง พี่หนีเร็ว"...อ้าวบรรลัยแล้วไง? ลุงพรานของเราให้ไปยิงเนื้อ ดันไปยิงช้างแล้วจะเหลือเหรอนี่ ผมหันซ้าย แลขวาไม่รู้จะไปทางไหนเพื่อนเกียรติก็ยังวิ่งไม่ไหว เสียงลุงพรานกับบักสมก็ใกล้เข้ามา สลับกับเสียงแปร๋น แปร๋น ที่ฟังแล้วชวนขนหัวตั้ง เพราะทั้งหมดทั้งปวงเป็นสิ่งที่ผมกับทีมตกลงกันไว้ทุกครั้งก่อนเดินป่าว่า อย่าเฉียดใกล้ด่านช้าง ตรงไหนเป็นทางผ่านของมันต้องเลี่ยง เพราะปืนแก้ป ปืนโคลท์ของเราไม่มีทางต่อกรกับมัน ยิงทะลุหนังหนาๆมันได้รึเปล่าก็ไม่รู้ เหมือนไม้จิ้มฟันไปงัดไม้ซุง

และความจริงก็มีว่า...ผมเองก็ไม่รู้จะยิงช้างไปทำไม?....เนื้อมันก็กินไม่ได้ งาก็ไม่กล้าแบกไปขายใคร กลัวถูกจับ

พญาคชสารทั้งพังและพลายจึงเป็นสิ่งเดียวที่ผมขอเลี่ยงไม่เผชิญหน้าเหนือขุนเขาตะนาวศรี!!!

 

พักตามระเบียบครับ
ขอไปออกกำลังตามผบ.สั่ง
เพื่อให้กลับมานั่งหน้าจอได้
ไม่มีรังสีอำมหิตค้ำคอด้านหลัง
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตาม

 

ตอบจม.รักฉบับล่ากันให้หมด จะได้ไม่ค้างคา
ยามหน้าเลยผ่านไป แล้วย้อนหาไม่ค่อยเจอ
ขอบคุณคุณอัคฯที่ให้ความนับถือกันทางอักษร
เขียนถึงกูรูพิษณุแล้วก็คิดถึงวิธีถ่ายทอดกอล์ฟ
ดูง่าย ฟังง่าย แต่เล่นตามยากสสส เพราะเล่นได้
อย่างแนะนำ ก็โน่น พีจีเอทัวร์แน่นอน 555...
ขอบคุณอีกครั้งครับ

 

ยินดีและยินดี
ไม่มีปัญหา
(กรุณาอ่านให้เป็นเพลงอัศนี-วสันต์)

 

ขอบคุณมากครับ
หลงใหลสำนวนคุณอาเหลีอเกิน

 

ขอบพระคุณกับบทความดีๆที่นำมาให้อ่านครับ ขอบพระคุณครับ

 

ดอกบัวกำลังเบ่งบานงดงาม
เหมือนความงามในไมตรีของแฟนๆๆ