เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ท่านศนิวารทายไคลแม็กซ์ก่อน แต่น่าจะผิด
ถ้าให้ทายถูก คงไม่มาเขียนกัน เรื่องในบันทึก
เหมือนหนัง อัลเฟรด ฮิทช์ค็อกส์ หักมุมถล่มทลาย
หรือเรื่องสั้นนักเขียนบันลือโลก เซอร์ ซัมเมอร์เซ็ท มอห์ม
อร่อยเหาะ เจาะตอนท้ายไม่ถูกจริงๆ
ไม่ต้องรอครับ...ตามต่อได้เลย...ขอบคุณการติดตาม
ที่หม่ำเหมอ

 

เชิญอ่านเลยครับ ท่านโรตารี่ ไม่ต้องลุ้นและรอแล้ว

 

(ต่อ)...ขุมทองตะนาวศรี-ปีศาจปู่โสม!!!
-----------------------------------
-----------------------------------

ผมฟุบตัวใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่างเกียรติบนแคร่โดนผมคร่อมไว้ ผมดึงผ้าพวยขึ้นคลุมหัวเพื่อน คะเนอย่าปิดจมูกขาดใจตาย แล้วนอนทับหลวมๆเอามือกุมท้ายทอย บักสมคุดคู้มือกุมหัวใกล้ๆ...ลุงพรานกะเหรี่ยงหาตัวไม่เห็น ไม่รู้วิ่งกระเจิงไปหนไหน

เสียงบึกบักเหนือหัวเพราะพวกค้างคาวเสียศูนย์บินชนต้นไม้ กิ่งไม้ค่อยสร่างซาลง
มันคงเป็นค้างคาวหูหนาตาเร่อ ไม่เคยออกนอกถ้ำเลย แต่คืนนี้อะไรผลักไสพวกมัน
ให้ไล่เรา ?

มดละ...มดนับล้านทำเหมือนเปิดทางหนีให้เรามาทางนี้ แต่พอมาจริงกลับโดนค้างคาว
ไล่ไม่ต้อนรับ

หรือผมอ่านสัญญาณบางอย่างผิด...คิดสิคิด...มันมีหลายสิ่งไม่ชอบมาพากล ผมคิดจนหัวแทบแตก แต่ก็ตีรหัสพิลึกในหัวสมองไม่ออก รู้สึกกดทับร่างเพื่อนแรงไปหน่อย มันดิ้นขลุกกขลักอู้อี้ใต้ร่างผม

" ปล่อยกู...ปล่อย ปล่อยโว้ย" เสียงเจ้าเกียรติร้อง มีถีบดิ้นเล็กน้อย ผมลุกนั่ง เลิกผ้าพวยส่องไฟใส่ มันกำลังตาเหลือกเหมือนหายใจไม่ออก ผมใจหายรีบตบหน้าเบาๆ

"เพื่อน...เกียรติ...ลุกขึ้นลืมตาเดี๋ยวนี้"!
เกียรติลืมตาเหลือกโพลงสู้แสงไฟ มือนอกผ้าห่มไขว่คว้าอากาศ แล้วจับตัวผมแน่น
"ช่วยกูที มันจะเอาตัวกูไป"
"ใครว่ะ?" ผมขนลุก ท้ายทอยเหมือนขนหัวชี้ชันเป็นริ้วๆ คันยิบๆ
ได้ยินประโยคหลัง เกียรติกรอกตาอีกครั้ง ผมฉายไฟเข้าที่ตา มันค้างแข็งกระด้าง ไม่มีแวว...อาการเพื่อนรักเข้าขั้นโคม่า!!!

หมดหนทางคิดช่วยอย่างอื่น ผมถอดองค์พระท่ากระดานจากคอ อาราธนา..."ท่านครับ ช่วยเพื่อนลูกด้วย อย่าให้ตายตรงนี้"... พยุงเกียรตินั่งเอนๆด้านหัว แล้วคล้องคอท่านลงไป เพื่อนกระตุก2-3ครั้ง ทำตาลอย ปล่อยลมหายใจพรื่ดออกจากจมูก-ลำคอ...ให้ตายเถอะ สาบานได้เป็นลมหายใจที่เหม็นมาก ไม่ได้แปรงฟันหลายวันก็ไม่ควรเหม็นขนาดนี้ พวกเราหนุ่มๆเหงือกฟันแข็งแรง ไม่มีฟันปลอม กลั้วปาก กลั้วคอ เอานิ้วถู บ้วนน้ำสี่ห้าหนก็หายเหม็นแล้ว

มันเหม็นเหมือนกลิ่นศพ ผมไม่กล้าบรรยายหรือคิดเลยเถิด เพราะขั้วหัวใจผมเย็นยะเยียบไม่อยากคิดอะไรเป็นอกุศล...ลุงพรานเดินเข้ามายืนมองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พูดเบาๆเหนือหัวผม

"ต้องไป นายทหาร อยู่แถวนี้ไม่ได้ บางอย่างไม่ให้เราอยู่"!!!

 

"เดี๋ยว"...ผมยกมือค้านลุง บอกให้ดูเกียรติไว้ เรียกสมเอาปืนมากัน ผมเดินนำสม
ย้อนกลับไปที่ตระพักหินใหญ่ที่เราพักคราวแรก ถ้าสังหรณ์ผมถูก พวกเราต้องรอด
ที่หินใหญ่ ผมเอามือกดบ่าสม..."ช้าๆ เบาๆไว้ ไอ้น้อง" เราส่องไฟฉายไปที่กลุ่มมด
นับล้านตัวชุมนุมกันเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไล่ไฟไปที่พื้น ใกล้ตัว ใกล้ตีน ทุกที่ ที่ส่องไปถึง

ไม่มีวี่แววมดแม้ตัวเดียว เห็นแต่กองไฟที่เริ่มมอดดับ ควันลอยกรุ่นจางๆ ในความมืดและหนาวเหน็บ กลิ่นควันไฟช่างหอมหวลจับจมูก จับใจเสียนี่กระไร กลิ่นน้ำหอมราคาแพง
ชาวกรุงก็สู้ไม่ได้...ผมฉีกยิ้มเหี้ยมเกรียม สะกิดสมเดินกลับต้นไม้ที่ปล่อยลุงพรานไว้กับเพื่อน ผมคิดบ้าๆที่สุดในโลกขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน

เจ้ามดพวกนี้มาเฝ้าระวังภัยให้เรา พวกเราตกใจหนีกันไปเอง ไปในทางที่อะไรก็ตามรังเกียจไม่อยากให้เราไป...ผมบอกความคิดที่ไร้ความคิดทางเหตุผลกับลุงพราน
แกก็ส่ายหัวหมดปัญญาหาข้อโต้แย้ง ได้แต่ถามอ่อยๆ..."ไม่มีมดจริงรึ นายทหาร"?

"ใช่...กลับไปนอนที่เดิมกัน" ผมยืนกรานเสียงแข็ง เราไปไม่ได้ ขืนเดินทางต่อ เกียรติวายปรานแน่ สิ่งที่เหนื่อยสาหัสทำกันมา เท่ากับซีโร่...สูญเปล่า

แคมปิ้งชั่วคราวที่ผละไป ถูกฟื้นสถานภาพใหม่ หนนี้เราก่อกองไฟลุกโชติช่วงฉายฉาน
เรียกว่า หมี ช้าง เสือ เห็นแล้วเบื่อเข้าใกล้ ไม่มีการออมหรือพรางตัว นั่งยามคราวละ 2 คน นอนคนเดียว...พรุ่งนี้ดูสภาพแล้วว่ากันอีกที

เป็นผลัดที่ผมได้นอน ลุงพรานเฝ้ากับสม ผมนอนข้างเพื่อน กะไอร้อนจากกองเพลิงกระทบตัวจนอุ่น ตาผมจ้องมองห่อผ้าที่ห่อคลุมพระที่วางกลางอกเพื่อน อดเอื้อมมือ
ไปสัมผัสท่านเป็นกำลังใจเล็กๆ...
แล้วผมก็พลิกตัวหลับเข้าสู่นิทราดังปิดสวิทซ์!!!

 

แต่ละเรื่องแต่ละตอนซ่อนเงื่อนงำชวนติดตามจริงๆ ลุ้นจนตัวเกร็ง ขอบคุณในเรื่องราวที่เปิดมุมมองในชีวิตหลากหลายของคนบนโลกใบนี้ครับ

 

สวัสดีครับ อ่านแล้วระทึกใจสุดๆครับ
ขอบคุณครับอีกครั้งครับ ด้วยความเคารพครับผม

 

ได้ลุ้นและคิดตามครับว่าจะเป็นไง ตื่นเต้นตามติดตลอด.

 

ตื่นเต้น น่าติดตามทุกตอนเลยครับ

 

เช้าอันเหน็บหนาวกายและใจย่างกรายมา แต่กองไฟใหญ่ก็ไล่ความหนาวไม่ยอมพ่ายแพ้ หินก้อนใหญ่ได้ความร้อนแผ่ซ่านจนอบอุ่นเอิบอาบทั้งแผ่น ถ้าไม่ใช่ความหนาวสุดขั้ว บนตระพักนี้ต้องร้อนเหมือนนอนบนกองไฟ แต่เทพแห่งไฟกำลังสู้กับเทพแห่งความหนาวเหน็บ เราสี่ชีวิต หนึ่งนอน-สามนั่งซุกตัวสั่น อุ่นแต่พรั่นพรึง

รอจนฟ้าเปิดทางให้ลำแสงแห่งตะวันผู้เป็นจ้าวแห่งสรรพชีวิตทั้งมวลบนผืนพิภพชำแรก
แสงแรกเข้าสู่ผืนป่า บนหินใหญ่เหมือนช่องว่างที่วางไว้กลางวงล้อมทิวไม้เหมาะเหม็ง
เมื่อไออุ่นแดดแรกทำงาน พลังแห่งตะวันปลุกสัตว์เลือดอุ่นอย่างพวกเรามีพลังสู้วันใหม่
อีกครา...ผมยืนกรานให้ลุงอยู่เป็นเพื่อนเกียรติ เพราะเห็นความร่วงโรยมากมายที่เกิดกับ
สังขารยอดพรานเฒ่าช่วงวันหลังๆนี้ ตบบ่าสมให้ลุกขึ้น

"ไปล่ากัน"...ไม่ล่าก็ไม่รอด ผมต้องทำใจกับความอยู่รอดของตัวเองกับหมู่คณะไว้ก่อน
สลัดความฟุ้งซ่านทิ้ง ต่อนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้นค่อยคิด ป่าไม่เปิดโอกาสและเวลาให้เราไตร่ตรองมากนัก ทุกอย่างต้องไว ไหลไปตามสภาพการณ์ หูไว ตาไว มือไว สุดท้ายตีนไวด้วยยามเผ่นหนี

บักสมเดินเคียงผมห่างกันสามก้าว ผมยังไม่วางใจให้ตามหลังโดยมีปืนคอนบ่า
กลัวเจ้าหนุ่มอิสานคนซื่อเผลอพลั้งทำปืนโป้งป้างใส่ พระก็ไม่มีคล้องมันโหวงเหวงที่คอพิลึก แต่เพื่อเพื่อน นาทีนี้ยังไงก็ได้

เราเดินเลียบลำธาร แดดยามเช้าไล่ส่องทะลุดงไม้ลงมาเป็นหย่อมๆ สายน้ำไม่ต้องบอก
ก็รู้ว่าว่าเย็นยะเยือกอย่างไร บักสมกับผมวักลูบหน้า กลั้วคอบ้วนปาก เอาตบหัวปลุกประสาทดีนัก กลืนลงคอสองสามอึก รสชาติน้ำปร่าแปร่ง มีหวานปะแล่มตบท้าย ยุคนั้นยังไม่มีน้ำแร่ แช่น้ำนม แต่น้ำต้นธารตะนาวศรีนี่ละ...ใช่เลย

บางช่วงเราเห็นปลาชุมนุมกันตามแอ่งตื้น แต่ตัวไม่โต เราต้องล่องไปเพื่อหาแอ่งลึกสักประมาณน่องหรือกว้างกว่านี้ ถ้าเป็นแอ่งที่เจ้าหมีน้อยสาละวนไล่จับปลาเมื่อวานดูจะเข้าที แต่มันยังอีกไกลกว่าไปถึงหมายนั้น

บักสมชี้ไปที่ก้นลำธารตื้นๆเมื่อเราเดินผ่าน ผมมัวแต่สอดส่ายตาไปทางดงไม้ เผื่อเจอะเก้งหรือกวางหลงฝูงสักตัว...เสียงเด็กหนุ่มเรียกไม่เบา..

"พี่...ดูตรงนี้" ผมหันดูตามมือสมชี้ เขาวางปืนยาวไว้ริมฝั่ง ผมขยับร้องห้ามว่าอย่าทิ้งอาวุธไกลตัวก็ไม่ทัน บักสมปรี่ไปที่ลำธารตื้น เดินลุยน้ำแค่ตาตุ่มลงไป กอบเอาหิน ดินทรายท้องธารขึ้นมาสองกำมือ

"เหมือนทองเลยพี่"...น้ำเสียงตื่นเต้นของบักสม ปลุกประสาทผมลุกโพลงยามเช้า ปลุก
ความเงียบเหงาเบื่อหน่ายในไพรสนธ์ให้มีชีวิตชีวา แสงแดดยามเช้าดูแจ่มจรัสสวยงาม...ใช่มันช่างเป็นวันที่สวยงามจริงๆ อาหาร ปลา เนื้ออย่าเพิ่งหา ดูตรงนี้ถ้าเป็นทองจริงสนุกแน่เหวย ผมวางปืนตามบักสม ไม่สนเรื่องความปลอดภัย ความโลภทำให้มนุษย์เผลอไผลได้ทุกอย่าง กระโจนโครมครามลงน้ำไปดูสิ่งที่บักสมกอบขึ้นมา

เรารอนิดเดียวให้น้ำใสจากที่เราทำขุ่น บักสมเอาสองมือวนๆให้หิน ดินหยาบไหลไปตามน้ำที่ไหลเร็วเหมือนการร่อนแร่กลายๆ วิธีนี้เราเห็นกันทุกวันในเหมือง...ดินทราที่เบากว่าแร่จะไหลออกไป เหลือแร่ที่มีความถ่วงจำเพาะสูงทิ้งไว้ไม่ไปตามน้ำ แต่เป็นการร่อนด้วยไถ้ ลักษณะเป็นแผ่นกระดานบางๆ กลมเรียวท้องแบนเว้าลงตื้นๆ นึกไม่ออกก็ลองนึกภาพหมวกงอบเอา...นั่นล่ะ"ไถ้"ของชาวเหมือง ไว้ร่อนเก็บเศษเล็ก เศษน้อย ของแร่ที่ตกหล่นไปท้ายราง

ประกายสีเงิน สีทองในสองมือบักสมสะท้อนพยับแดดระยิบระยับ ผมค่อยๆงัดท้องธารหยิบก้อนหินก้อนหนึ่งขนาดปลายก้อยเด็ก ส่งให้สมดู..."ก้อนนี้เป็นไง?" สีสันของมันคือทองคำชัดๆ แต่มีดินกับอย่างอื่นฝังในเนื้อปะปนค่อนข้างมอมแมม สมรับไปพลิกดูเอาเสื้อถูกสกปรกออก แต่มันก็ยังฝังอยู่บ้าง เราไม่มีความรู้เรื่องโลหะธาตุชนิดนี้เลยว่า ธรรมชาติจริงๆสภาพมันเป็นเยี่่ยงไร เกิดมาเคยเห็นแต่มันห้อยอร่ามในร้านทอง ไม่เคยมีวาสนาเป็นเจ้าของสักเส้นเดียว!!!

"รวยแล้วพี่ ทองจริงๆ"!...ไอ้หนุ่มสมเลือดที่ราบสูงร้องตะโกนลั่นป่า เสียงนกเสียงกาขานร้องตกใจ เสียงสัตว์บางอย่างวิ่งโครม ตูมตามในป่าด้านข้าง ผมกระโดดตัวลอยอย่างปรีดา..."รวย รวย รวยสม เอ็งกับข้าเป็นเศรษฐี"...ทองทำให้เรากลายเป็นคนบ้า ผมแหกปากหัวร่อร่า กอดคอบักสมกลางลำธาร ความสุขพุ่งปรี๊ดขึ้นสมองสูงสุดเหมือนมนุษย์บรรลุออกัสซั่ม พอรู้ตัวก็รีบก้มๆเงยๆช่วยกันหาต่อ ที่เป็นเกล็ดเล็ก เกล็ดน้อยเหมือนเม็ดกรวดทรายละเอียดยิบไม่เอา เพราะพวกนั้นละเอียดจนต้องร่อนแบบร่อนแร่
เราเดินหาลุยลำธารไม่รู้หนาว ไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ลืมลุงพราน ลืมเพื่อนรัก ลืมอาหาร ลืมเวลา

เชื่อแล้วที่เขาบอก สมบัติทำให้คนไม่เคยมีเป็นบ้า ปลุกกิเลสตัณหาที่ต่ำช้าด้านมืดของมนุษย์ขึ้นมา...กิเลสแห่งความโลภไม่รู้พอ ทำหูอื้อ หน้ามืดตาลาย ผมหาได้อีกก้อนและอีกก้อนขนาดเท่านิ้วก้อย น้องๆหัวแม่มือ บักสมตาไวกว่าหาได้ถึง 5 ก้อนขนาดเล็กย่อมกว่าของผมหน่อย ตอนนี้เรามีทองเกือบสิบก้อน...ถ้าหาต่อต้องได้อีกมากผมส่งให้บักสมเอารวมห่อผ้าขาวม้าไว้

เรากำลังพบ..."ขุมทองตะนาวศรี"ที่ไม่เคยมีใครพานพบ!!!

กว่าจะรู้สึกตัวหันกลับมองไปที่จากมา...โอ้ เราอยู่ไหนกันนี่ ป่าไม่คุ้นเคย ปืนยาวไม่รู้วางริมตลิ่งช่วงใด ยังดีเหลือปืนสั้นเหน็บเอวคนละกระบอก กระสุนคนละนัด ผมเริ่มได้สติ รีบหันไปเรียกบักสมขึ้นฝั่ง

แต่ช้าไป ด้านขวามือผมเสียงคำรามก้องป่า ผมชักปืนยิงสวนตูมยิ่งกวาพระเอกหนังคาวบอย กระสุนพุ่งเต็มหน้าอกเจ้าหมีใหญ่ผู้รุกรานในระยะประชิดไม่เกิน5-6ก้าว มันชะงักนิดเดียวแล้วโถมใส่ผมเต็มตัว ร้องอย่างโกรธแค้นที่สุดที่ทำมันเจ็บ...!

 

พักทำธุระอย่างอื่นต่อครับ
กลับมาช่วงค่ำ ขอให้โชคดี
มีความสุขกับตัวเลขสลาก
กินแบ่ง(แต่ชอบกินรวบ)
ของหลวงครับ...โพสท์ทิ้งไว้
ผมจะกลับมาตอบก่อนเข้าเรื่อง
เหมือนทุกครั้ง...ขอบคุณมากๆ

 

...ทุกฯวัน ผมต้องหามุมสงบเงียบฯ เพื่อเสพสุนทรีแห่งป่าดงพงศ์ไพร
และเรี่องตื่นเต้นเร้าใจ ชวนให้ติดตามยิ่งนัก...
...เชื่อว่า หลายฯคน ที่เป็นชาวกรุงอย่างผม คงอยากได้สัมผัส
...ลิ้มรส ในอ้อมกอด ต้องมนต์สิเหน่หาของผืนป่าตะนาวศรีเป็นแน่แท้...
...ขอขอบคุณท่าน wanwi และได้รับการคาระวะจากผมด้วยครับ...

 

กำลังสนุกเลยครับ ติดตามๆๆๆ ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับสำหรับบทความที่ดีมากๆครับ...เป็นกำลังใจให้ครับ

 

กำลังได้ที่เลย ติดตามๆ

 

เสร็จจากภารกิจการงานก็เข้ามาสู่โหมดความตื่นเต้นระทึกใจของท่านwanwiต่อ...รับรองมันส์.ส์.ส์......ขอรับ..

 

ต่างคน ต่างรอ ร่วมเดินทาง ไปผจญภัยด้วยกัน 555
เอ๊!!!!! รอคุณลุง นำทีม เดียวหลงป่า กัน หมด 555

 

ผมมาลองวิเคราะห์ดูเล่นๆ วันนี้ท่านพี่ wanwi เริ่มโขกแป้นพิมพ์เฉพาะเนื้อเรื่อง ตอนแรกเมื่อเวลา 13.46 น. ตอนที่ 2 เมื่อเวลา 14.02 น. และตอนที่ 3 เมื่อเวลา 14.59 น.
พี่น้องคิดเหมือนผมมั้ยว่า การที่ท่านพี่พิมพ์สดๆออกจากมันสมองเยี่ยงนี้นี่ "อัจฉริยะ" ชัดๆ แถมเป็นชิ้นงานที่เรียกได้ว่า "ระดับเทพ" ซะด้วย
ขอบคุณท่านพี่ที่ทุ่มเทพลังรักถ่ายทอดสู่อักขราศิลป์เพื่อความเอมอิ่มของพวกเรา แต่อย่างไรก็ตาม เราก็เป็นห่วงสุขภาพท่านพี่ด้วยเช่นกัน รักพี่ไม่แพ้ "ผ.บ." ครับ

 

อ่านเพลินเลยครับคุณอา ขอบคุณมากนะครับ สร้างงานดีๆ แบบนี้มาให้ เพื่องพ้องน้องพี่ หลานๆ ได้อ่านกัน รอลุ้นอ่านต่ออยู่นะครับ

 

ครับเดี๋ยวลุ้นต่อเลยนะ ขอไล่ตอบขอบพระคุณ
กำลังใจดีดีของทุกท่านก่อน