สงสัยเรื่องพระพุทธทาสมากครับ

ไม่ทราบ เพราะไม่เคยอ่านประวัติท่าน แต่ปฏิปทา 4 เขาแบ่งเป็น

ปฏิบัติสบาย บรรลุเร็ว
ปฏิบัติสบาย บรรลุช้า

ปฏบัติลำบาก บรรลุเร็ว
ปฏิบัติลำบาก บรรลุช้า

ถ้าทำความเพียรหนักมาก จนแทบไม่ได้หยุดพัก ควรถือเป็นปฏิบัติลำบาก
ถ้าทำบ้าง ไม่ทำบ้าง ไปเรื่อยๆ ควรจัดเป็นปฏิบัติสบาย

ส่วนจะบรรลุเร็ว บรรลุช้า ก็ขึ้นอยู่กับวาสนาบารมีของแต่ละท่าน

 

เขา ให้ แกะ เปลือก ก่อน ค่อย อม หอน
นี่ อม ทั้.ง เปลือก
คงรู้รส อ่ะ นะ

 

สุกขวิปัสสโก กับ สุขาปฏิปทา เป็นคนละเรื่องกัน อย่าสับสนเหมือนเอกวีร์

 

พากัน มานั่งแปลไทยเป็นไทย...แล้วเอามาเถียงกัน ว่า ใครจะแปลถูกกว่า ตรงกว่า
เนี่ยคนไทย....เป็นแบบนี้แหล่ะ
..
ไอ เอ็น อ้างอ๊กอืออึ้น....ใครเป็นบ้างยกมือขึ้น

 

ก็บอกแล้วว่า แล้ว แต่จะ จับประเด็น หากไป จับประเด็น โดยใช้ตาเนื้อ
ก็วาดภาพเอาว่า ท่านทุกข์ทรมาน อย่างงั้น อย่างงี้

หากไป ถามอากู๋ ยุ่งอีก มีการระบุเป็น ตัวอย่าง คุง ยอสตรอย คงกิ๊บกิ๊ว

แต่ถ้า ค้นให้เยอะๆ มีการยก พระจักขุบาท คือ " ผู้เป็นเลิศในความไม่ประมาท "

ท่านไม่เลิกสัจจ ถือการไม่นอน เพราะ "สติพละ" แก่กล้า ไม่ประมาทในธรรม
ตรงนี้ หากหยิบด้วย ข้อธรรม จะเป็นเรื่อง " อินทรีย์ " ที่เป็น หัวเรือในการ
ลงมือทำสิกขา

ไม่ใช่ไป เน้นเอาอาการปวดแสบ ปวดร้อน มาเป็น มุขนัยในการ ยกสิกขาบท

 

เอาแอ่เอื้องเอ่าๆอาเอี๋ยงอัน....เอาแต่เรื่องเก่าๆมาเถียงกัน
...
แบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว.?..แอบ ไอ้ อู้ อ้อน อู๊ อ๋าว

แอบ อี้ ไอ้ อ้า อ้อ อัน อา อ่อน.....อ๊วก.อัน อา อ่อน....อิอิ

 

เฮอะ เพราะเรื่องของพระจักขุบาล
ภายหลังพระพุทธเจ้าห้ามไม่ให้พระถือเนสัชชิกังคธุดงค์เป็นวัตร

ให้ถือได้แค่บางครั้งบางคราว นี่หรือไม่สำคัญ

สงสัยคนที่พูดว่าไม่สำคัญ คงคิดว่าตัวดีเลิศกว่าพระพุทธเจ้า

 

กั๊กๆ ยิ่ง พระพุทธองค์ ยกตรัสห้าม นี่ ยิ่งเป็นการ
ชี้ชัดเรื่อง " อินทรีย์ " เป็นตัวนำในการยก สิกขา บท

เพราะ คนอื่นไม่ได้มี อินทรีย์ อย่างพระจักขุบาล พระพุทธ
กำหนดสมาธิตรวจดูแล้ว จึงได้ตรัสห้าม เว้นไว้แต่
"สมัยที่ควรใช้ ( อินทรีย์เริ่ม พอมีเป็นพละ ) "


อันนี้ถกไป ก็ปวดหัวเปล่าๆ

ลำพังแค่ " สิกขา " นี่คุณก็ งง แล้ว

หากเข้าใจว่า การทำสมาธิข่มนั่นนี่เป็น "สิกขา" นี่แปลว่า
ยังไม่เคยลงมือปฏิบัติ


ยกตัวอย่าง การประมาทในสิกขา

ก็ขอยก พระโสณะ ที่ท่าน แวะพักนั่งกินอาหารในบาตร ก่อนกลับถึงวัด

ภิกษุเห็นเข้า นี่พระโสณะไม่ได้ทำสมาธิแน่ๆ ไม่ได้บำเพ็ญสมณะธรรมแน่นอน
ก็เลยรีบวิ่งโล่ไปฟ้องพระพุทธองค์ ให้ขับออกจากความเป็นสงฆ์

พระพุทธองค์ต้องห้ามไว้ เอ็ดให้เงียบเร็วพลัน เพราะ พระโสณะยกสิกขาบท
ขณะกำลังฉันอาหารและสำเร็จธรรม


จังหวะที่ ยกสิกขาบท ตรงเนี่ย จะเอาเรื่อง อินทรีย์มาจับ ถ้าเป็นไปด้วย
อำนาจอินทรีย์ ก็จะเรียกว่า บรรลุด้วยปฏิปทา.........

กรณีพระโมคคลลานะ ท่านยกสิกขาบท แต่ขณะยก โดน "โมหะครอบงำ"
คือ "ง่วง" (ไม่ได้ ทรมาน ก้นต่ง ก้นแตก อะไรเลย ) พระโมคคัลลนา
ก็บอกว่า ตนบรรุลด้วยปฏิปทา..............


ต้องลองปฏิบัติ ก่อนฮับ ถึงจะแยกได้ว่า จังหวะใดคือ "ทำสิกขา"
จังหวะใดแค่ "ทำสมาธิ" ไม่งั้น คุยไม่รู้เรื่อง

 

อ๋ม อ่าน ออก ไอ้ อ้อง แอ อ้อ อ้าย อัพ!!

 

แอ่ อน อื่นๆ อะ อ่าน ออก อื๋อ อ้าย ออก อ๋ม อ้าย อู๊

 

จะแนะนำบอกให้ว่า ถ้าสอนผิดๆ ให้คนอื่นเข้าใจว่าถูกทาง แต่จริงๆ แล้วผิดๆ นี่ ผู้สอนปิดสวรรค์ ไปนรก ก่อนเลย ส่วนคนที่เข้าใจผิดๆ ก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะไปผิดทาง เคยอ่านจากคำเทศน์สอน ครูบาอาจารย์ ^^

 

..สมเด็จพระสังฆราช ท่านเป็นถึงประมุขของสงฆ์ทั้งประเทศ มีครูบาอาจารย์และกันลยาณมิตรที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบมากมาย ตัวท่านเองก้อไม่ใช่ปุถุชนคนธรรมดา มีหรือ?ท่านจะไม่ปรึกษาถามไถ่กันก่อนทั้งภายนอกภายในก่อนที่ท่านจะเสด็จไปที่สวนโมกข์ หากหลวงปู่พุทธทาสสอนผิดเป็นมิจฉาทิฐิสอนผิดเป็นคนนอกศาสนา ท่านก้อต้องโดนทักท้วงเอาไว้แล้วว่า อย่าไป จากครูบาอาจารย์กัลยาณมิตร..

 

..พระสูตรบางพระสูตรที่ท่านยังไม่ปลงใจยอมรับ นั้นมันก้อเป็นสิทธิ์ของท่านเพราะมันเป็นเรื่องอภินิหาร เช่น ธรรมจักรตอนนับชั้นเทวดา,มหาสมัยสูตรตอนเทวดาทั้งหมดจักรวาลมาประชุมเพื่อชื่นชมพระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้ใหม่ๆได้อุบัติขึ้น,อาฎานาติยสูตรที่ท้าวเวสสุวัณถวายมนต์พระพุทธเจ้าและสาวก ส่วนมากจะเป็นปาฏิหาริย์เกี่ยวกับเทวดา ระลึกย้อนเวลาอดีตชาติและอนาคตอันไกล ท่านอาจมองว่ามันเหลือเชื่อเกินวิสัยก้อขอเอาไว้ก่อน..


..แต่ท่านก้อไม่ได้เอามาโวยวายกระโตกกระตากว่าสิ่งนั้นถูกสิ่งนั้นผิด อาจจะมีพูดบ้างแต่ท่านก้อไม่ได้เอามาเป็นประเด็นสำคัญ ท่านก้ออยู่ของท่านเรียบเฉย ไม่เห็นจะมีความสุดโต่งอะไร..


..ว่าเราจะต้องฟังเฉพาะพุทธพจน์ สวดพระปาฏิโมกแค่ ๑๕๐ ข้อเอาแต่ที่พระพุทธองค์บัญญัติ เราจะต้องสร้างอะไรให้ใหญ่โตมโหฬารหาเงินเข้าวัดให้มากๆ ทำอะไรให้สิ้นเปลื้องฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น มีแต่สอนให้หมดกิเลสอย่ายึดมั่นถือมั่น..

 

แปลว่า บทสรรเสริญพุทธคุณ สัตถา เทวมนุสสานัง  (ทรงเป็นครูของเทวดา
และมนุษย์ทั้งหลาย) นี้ ก็คงเชื่อถือไม่ได้ และใช้สวดไม่ได้
ต้องตัดให้เหลือแค่ สัตถา มนุสสานัง เฉยๆ

 

หลักธรรมที่ว่าทำดีแล้วไปสู่สุคติ ก็คงใช้ไม่ได้อีก
เพราะลงไม่เชื่อ เรื่องนรกสวรรค์ ชาติหน้า ไม่มีผีสางเทวดาแล้ว ก็เป็นอันจบ
ชาติหน้าไม่มี ไม่ต้องทำความเพียร ทุกคนไปนิพพาน(ไม่เกิด)ได้เท่ากันหมด
ยังงั้นกระมัง ??

 

ถ้าลองสอนพุทธศาสนาโดย ปฏิเสธ เรื่องชาตินี้ชาตหน้า นรกสวรรค์
ผีสางเทวดาไม่มีเสียแล้ว เท่ากับทุกคนนิพพานได้เท่ากันหมด
ไม่ต้องทำความเพียร ไม่ต้องหาทางพ้นทุกข์ เพราะชาติหน้าไม่มี
มีแต่ชาตินี้ ทำชาตินี้ให้มีความสุขก็พอ

สำหรับผมแล้ว แม้จะยังไม่เคยเห็นผีสางเทวดาจะจะกับตา แต่ก็มีความเชื่อว่าผีสางเทวดามีอยู่จริง
ชาตินี้ชาติหน้า เรายังต้องเกิดตราบใดที่เรายังไม่สิ้นกิเลส นี้คือแนวความเชื่อตามหลักพุทธศาสนาในแบบที่ผมเชื่อ

 

ประการสำคัญคือ หากใครไม่เชื่อว่าตายแล้วเกิดอีก
เท่ากับปฏิเสธเรื่องการบำเพ็ญบารมีของพระพุทธเจ้าไปด้วย
พระพุทธเจ้าจะกลายเป็นเพียงนักปราชญ์ทางศาสนาคนหนึ่งเท่านั้น
เป็นการปฏิเสธไม่ยอมรับการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า

 

ผมบอกได้คำเดียวว่า หากคนเราเกิดเพียงชาติเดียว
เรื่องการแสวงหาความพ้นทุกข์ด้วยการปฏิบัติธรรมไม่จำเป็นเลยจริงๆ
แต่เพราะคนเราเชื่อว่ามีหลายชาติ ตายแล้วยังต้องเกิดอีก
การปฏิบัติธรรมเพื่อความพ้นทุกข์ หรือการทำดี การเสียสละ
เพื่อเราจะได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีกว่าเดิมจึงเป็นสิ่งจำเป็น

 

..ท่านจะเห็นเป็นอย่างนั้นก้อได้ สุดแท้แต่ท่านจะคิด..

กระผมขอถามสักหน่อย ก่อนที่จะนอน

"ท่านเชื่อหรือไหม? ว่าการบริโภคข้าวปลาอาหารเลือกเอาแต่สิ่งดีๆนั้นจะทำให้ร่างกายทุกส่วนแข็งแรง" ถามแล้วต้องตอบนะ!"

พักผ่อนกายา zzZZ.....∪ˍ∪

 

ถูกกระตุ้นจากคำถามข้างบน
ที่ไม่ได้ถามลุงกล้วยแมวโดยตรง
แต่ลุงกล้วยแมวก็กินอาหารเป็นเหมือน
ขอเม้นต์ลอยลมว่า....

ก่อนนอนหรือก่อนทำอะไร .....อาหารที่
จะบริโภคเข้าไปสู่ร่างกาย ควรเป็นสิ่งที่
ร่างกายต้องการใช้จริงๆ
บางทีขวนขวายหาของหรูๆมาป้อนเข้า
ไปแต่ร่างกายมีสารอาหารชนิดนั้นๆอยู่
เต็มพิกัดแล้วก็กลายเป็นภาระต้องขับ
ต้องถ่ายทิ้งไปฟรีๆ
แต่คนยุคปัจจุบันถูก"เวลา"จี้จนแทบพิจารณา
สิ่งใช่ไม่ใช่แทบไม่ทัน
จึงทำทำไปก่อนไว้เกิดปัญหามาค่อยแก้นะฮะ
แจมนิดพอ