เล่าประสบการณ์เรื่องศีล&ปฏิบัติธรรม ทั้งเรื่องจริงและโดนหลอก

มาเล่าแชร์ประสบการณ์หลงป่าบ้างนะคะ เมื่อประมาณปีที่แล้วดิฉันก็ไปเข้าป่าหาเห็ดกับเพื่อนอีกคนนึง โดยที่ดิฉันมีลูกน้อยไปด้วยอีกหนึ่งคน เนื่องจากว่าเพื่อนไม่มีรถ แต่ดิฉันมี เพื่อนเรยบอกให้พาไปเดี๋ยวเขาหาเผื่อเอง 555555++
ดิฉันขับรถพาเพื่อนไปถึงชายป่าที่จะหาเห็ด ลูกน้อยก็หลับพอดีอีก ทำไงดีเห็ดก็อยากหา เรยตกลงกันกับเพื่อนว่าจะไปแป๊บเดียว ตัดสินใจปล่อยลูกไว้ในรถ ห่วงเห็ดมว๊าาาากกก 5555

เราจะตะโกนหากันเป็นระยะๆ ซักพักชักไม่ได้เสียงเพื่อนละสิ เอาไงดี? เดินมาตั้งนานเห็ดก็ไม่เจอ กลับดีกว่าเรา ว่าแล้วก็หันหลังเดินกลับทางเดิมที่คิดว่าตัวเองเดินมา เอ.. ทำไมมันไม่ถึงรถซักที.. ชักเอะใจ ในใจก็แผ่เมตตาไปตลอดทาง นึกถึงครูบาอาจารย์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้ช่วย
สักพักมองไปเห็นมีรถวิ่ง เรยจับเส้นทางเดินเลียบถนนดีกว่า แต่ว่ายิ่งเดินก็ยิ่งไม่เห็นรถ ตัดสินใจเดินขึ้นไปที่ถนน พอมองออกไปเห็นป้ายบอกทางไกลๆ

อั้ยย่ะ!! ซวยแล้วช้านน นี่เราเดินจะข้ามเมืองมาอีกเมืองนึงแล้วนะนี่ ซึ่งมันคนละทางกะรถที่จอดเรย ใจหายวาบ!!นาทีนั้นนึกถึงแต่ลูกที่หลับอยู่ในรถ เอาโทรศัพท์ออกมาโทรฯหาเพื่อน พอเพื่อนรับสายได้ เราพูดได้แค่คำเดียวว่า "พี่.. หนูหลงทาง กลับไปที่รถหน่อย!! " แบทเจ้ากรรมก็หมดอีกพอดี อารายกันเนี่ย.. ทีนี้เองตั้งต้นจับทิศได้ วิ่งอย่างเดียวสิคะรออะไร ในใจก็ภาวนาคาถาพระจักรพรรดิ์ไป สัพเพฯไปตลอดทาง เห็ดเหิดไม่เอามันแล้ว 555555


ระหว่างทางที่วิ่งไปก็ดันไปเจอเห็ดดอกใหญ่ซะด้วยนะ ไหนๆก็เจอแล้วขอซักหน่อยแล้วกันนะคะท่านเทวดา อิๆ หนามเหนิมก็ไม่กลัวละค่ะ กลัวอย่างเดียวว่าถ้าอ้อมหนามไปจะหลงทางหนักกว่าเก่าอีก ลุยมันโลด วิ่งจนปอดขยาย หน้าบานไปจนถึงรถ เพื่อนก็วิ่งมาถึงพอดีกัน ส่วนลูกก็หลับสบายไม่รู้เรื่อง...

ใจสั่น ขาสั่นพั่บๆๆ "เพื่อนเรยบอกว่า เจ้าไม่ต้องหาแล้ว เดี๋ยวเจ๊หาเผื่อละกันเฝ้าลูกเหอะ" แล้วเราก็นัดเวลากันว่าประมาณอีกชม.นึงมาเจอกันที่รถ เราก็เปิดประตูรถลูกตื่นพอดี เรยพากันไปเดินเล่นตามทางใหญ่ ปล่อยให้เพื่อนหาเห็ดเผื่ออยู่คนเดียว อิๆ คือว่าตอนก่อนที่จะเข้าป่านั้น ไอ้เราก็ด้วยความที่ไม่โลภ ขอท่านเทวดาที่รักษาป่าไว้ว่า "วันนี้ขอเห็ดซัก 2 ดอกนะเจ้าคะ" ตอนที่วิ่งป่าราบกลับมาที่รถนั้น ระหว่างทางก็ยังอุตส่าห์ไปเจอเห็ด 2 ดอกจริงๆค่ะ ไม่ขาดไม่เกิน 555555 ท่านเถรตรงมากๆ จบแบบขำๆค่ะ ติดตามอ่านตอนต่อไปของคุณทรงนะคะ

 

สวัสดีครับคุณ manaeng ขอบคุณครับที่เอาประสบการณ์ มาแลกเปลี่ยนกัน ขนาดแม่ผมป่วยก็ยังอุตส่าต์เข้ามา เพราะอยากเข้ามาอ่านว่ามีใครเข้ามาแลกเปลี่ยน ประสบการณ์ กันไหม และ บางทีไปอ่านเจอของใคร ที่น่าสนใจ ก็จะเข้าไปคอมเม้น เรื่องของผมแลกเปลี่ยนกัน เพราะเผื่อ จะมีเหตุการณ์ หรือทุกข์อยู่ จะได้เป็นเพื่อนกันและคายทุกข์ลงได้ และเรื่องหลงป่านี่ มีหลายครั้ง เจอแบบดิบๆครับคล้ายๆคุณ แต่รุนแรงกว่าคุณ หลายเท่า เพราะว่า โดนลอง ว่าจะไม่เล่าในห้องนี้ จะไปเล่า ห้องวิทยาศาสตร์


เมื่อปี ๔๐ ไม่เกิน ๔๒ วันนั้นผมเองไม่มีเงินใช้ เพราะลงทุนในการ ทำไร่สวนหมด เหลือเงินติดกระเป๋าไม่กี่บาทเอง ก็เลยตัดสินใจ จะเข้าป่าไปหาหน่อไม้ สักครึ่งวันครับ เพื่อเอาเงินมาใช้ แก้ขัดข้อง หาหน่อครึ่งวัน ก็คงได้แล้ว ๒๐๐ กว่าบาท ก็เตรียม กระสอบป่าน ๑ ลูก กระสอบปุ๋ย ๑ ใบ ย่าม ๑ ลูก เพื่อใส่ที่เราหาหน่อได้เต็มแล้วมาเทใส่ กระสอบอีกทีหนึ่งครับ วันนั้นเอาน้ำไป ขวด ๒ ลิตรเห็นจะได้ ไม่ได้เอาข้าวไปกิน เพราะแค่ครึ่งวัน พอขึ้นไปได้ สักพัก ก็เก็บแทงหน่อไม้ และปอกเสร็จแต่ยังไม่เกลา กะว่ามาเกราว ที่ห้างในไร่ผม

 

({) สวัสดีครับคุณ manaeng ขอบคุณครับที่เอาประสบการณ์ มาแลกเปลี่ยนกัน ขนาดแม่ผมป่วยก็ยังอุตส่าต์เข้ามา เพราะอยากเข้ามาอ่านว่ามีใครเข้ามาแลกเปลี่ยน ประสบการณ์ กันไหม และ บางทีไปอ่านเจอของใคร ที่น่าสนใจ ก็จะเข้าไปคอมเม้น เรื่องของผมแลกเปลี่ยนกัน เพราะเผื่อ จะมีเหตุการณ์ หรือทุกข์อยู่ จะได้เป็นเพื่อนกันและคายทุกข์ลงได้ และเรื่องหลงป่านี่ มีหลายครั้ง เจอแบบดิบๆครับคล้ายๆคุณ แต่รุนแรงกว่าคุณ หลายเท่า เพราะว่า โดนลอง ว่าจะไม่เล่าในห้องนี้ จะไปเล่า ห้องวิทยาศาสตร์


เมื่อปี ๔๐ ไม่เกิน ๔๒ วันนั้นผมเองไม่มีเงินใช้ เพราะลงทุนในการ ทำไร่สวนหมด เหลือเงินติดกระเป๋าไม่กี่บาทเอง ก็เลยตัดสินใจ จะเข้าป่าไปหาหน่อไม้ สักครึ่งวันครับ เพื่อเอาเงินมาใช้ แก้ขัดข้อง หาหน่อครึ่งวัน ก็คงได้แล้ว ๒๐๐ กว่าบาท ก็เตรียม กระสอบป่าน ๑ ลูก กระสอบปุ๋ย ๑ ใบ ย่าม ๑ ลูก เพื่อใส่ที่เราหาหน่อได้เต็มแล้วมาเทใส่ กระสอบอีกทีหนึ่งครับ วันนั้นเอาน้ำไป ขวด ๒ ลิตรเห็นจะได้ ไม่ได้เอาข้าวไปกิน เพราะแค่ครึ่งวัน พอขึ้นไปได้ สักพัก ก็เก็บแทงหน่อไม้ และปอกเสร็จแต่ยังไม่เกลา กะว่ามาเกราว ที่ห้างในไร่ผม

 

พอถึงเวลา เลยเที่ยงไปแล้ว น้ำเริ่มหมด หิวน้ำ หิวข้าว ผมรีบยกกระสอบ ป่าน ที่หน่อไม้เกือนเต็ม พอแล้วแค่นี้ ๒๐๐ กว่าบาท ก้เลย หาทางลงจะกลับไปที่ห้างในสวนผลไม้ มองเห็น เพราะผมเอง อยู่ที่สู่ กลางเขาหรือไม่ถึงดี แต่มันหาทางออกไม่ได้ครับ ทั้งหิวหมดแรง เดินขึ้นเดินลงแบบนั้นหลายเที่ยว ก็เลยไม่เอาแล้ว กลับถึงห้างค่อยมาเอาดีกว่า เอาแค่ไป่มเดียวพอ ก็อีกแหละครับ เดินหาทางออก เดินไปมาขึ้นลงหาทางออกไม่ได้ ก็โมโห ใหญ่ อะไรกันวะ กูโดน เล่นงานหรือ ก็อีตอนมาหาหน่อไม้ก่อนจะหา ก็บอกหมดแล้วนี่ ขอแล้วนี่ ทำไม่ทำแบบนี้กับเรา เยอะก็ยั๊วไม่รู้จะทำอย่างไร ยิ่งโมโห ยิ่งยิ่งก็ร้อน ยุงก้เยอะ คันก็คัน ร้อนก็ร้อน หิวข้าวก็หิว หิวน้ำนี้ยิ่งหิวหนักกว่าอย่างอื่นอีกครับ น้ำลายเหนียวเหนะ โถ่เอ๋ยเรา ไม่เอาอะไรไปแล้ว ตัวเปล่าๆยังหาทางออกไม่ได้ เห็นห้างตัวเอง แค่ไม่ถึง ก.ม.



เมื่อหมดแรงข้าวต้ม ก็มองดู เห็นต้นไม้ ๒ ต้นนี้ยืนตระหง่านสูง ลิบๆสักสิบกว่าวา ๒๐ กว่าเมตร ก็เลยเข้าหา ต้นไม้ ๒ต้นเลือกเอาต้นหนึ่ง หันหลังชน หันหน้าไปทิศตะวันออก แล้วตั้งนะโม ๓ จบ สวดอิติปิโส นั่งทำสมาธิ ครึ่งชั่วโมง พอจิตสงบดีแล้ว ตั้งสติ บอกพระ ทั้งหมด พรหม เทวดา เจ้าป่าเจ้าเขา แม่ธรณี อุทิศส่วนบุญให้ไป บอกหมด แล้วอธิฐานว่าให้หาทางออกได้ เท่านั้นก็เลยเอาหน่อไม้ใส่ย่าม สัก ๒๐ กว่าโล ใส่บ่า เดินออกไป ไม่มีอะไรขวางเลยเดินไปแบบสบายๆ เมื่อเดินไปถึงห้างแล้วไปกินข้าวเสร็จสับ ก็มาเอาหน่อไม้ ที่อยู่ในกระสอบป่านนี่เป็นแบบนี้ครับ เรื่องของผม เหตุการณ์จริงมันทุกข์ เป็นหลายร้อยเท่า แต่เล่าลัดๆแป๊บเดียวครับ เรื่องโดนลองนี่ น่าจะหลายร้อยครั้ง ถ้าจะได้ ถ้าเป็นพันครั้งนี่ไม่แน่ใจครับ

 

ชอบฟังประสบการณ์ของคนรุ่นก่อนๆค่ะ
อาจจะไม่ได้เข้ามาดูทุกวัน วันไหนว่างๆมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ (f)
ขอให้คุณแม่หายไวๆนะคะ คุณทรงก็เหมือนกันค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ

 

({) สวัสดีครับคุณ manaeng<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_9716138", true); </SCRIPT> วันนี้ก็มาพบกันเช่นเคยครับ ความเดิมตอนที่แล้ว ไปหลงป่า เพราะหาหน่อไม้ ไม่มีเงินใช้ ตานี้ มาเล่าเรื่อง มาเล่าเรื่อง เจ้าป่าเจ้าเขา ลูกนี้ เทวดา หรือผี แรงมากครับ เมื่อปี ๔๔ ไม่เกินปี ๔๗ ผมได้รวมตัว คนในหมู่บ้านกล้วย เพื่อ จะทำหัถกรรม โต๊ะ ตอไม้ ไม้ที่เขาไปเลื่อยในป่า และไม้ไปไม้ ที่เขาได้สัมปทานไม้ เรื่องอื่นไม่ขอเล่า เล่าเฉพาะเรื่อง ไปเลื่อยไม้ ยาวแค่ ๕๐ กว่าเซ็นติเมตร ถึง ๖๐ ซ็นติเมตร หน้ากว้าง ๔๐นิ้ว ถึง ๘๐ นิ้ว ลูกหนึ่ง ตั้งแต่ ๒๕๐ บาท ถึง ๓- ๔-๕๐๐ บาท ราคาแล้วแต่ลูกเล็กลูกใหญ่ ครับ


ผมขอพูดย้อนหลังนิดหนึ่งครับ ผมทำไร่ สวนนาผสม ๓๐ ไร่ ผลไม้ ตก ๓๐ ชนิด ไร่ ข้าวโพด และอื่นๆอีก ๒๐ กว่าไร่ เงินมันไม่พอใช้ และลงทุนสวนผลไม้ สมุนไพรอีก ๕ ไร่กว่า ๆ สมุนไพร ตก ๒๐๐ ชนิด เฉพาะกล้วยน้ำว้า ตก พันกอ เดือนหนึ่ง ๓ ถึง ๕,๐๐๐บาท ต่อเดือนหนึ่งตัด ๒ ครั้ง ยังไม่คิดอย่างอื่นครับ เรื่องรายได้ ผมต้อง ต้องไปตัดไม้ ลูกกรึง มาขายให้พักพวก ที่ทำโต๊ะ ถ้าผมทำคนเดียว เลื่อยคนเดียว วันหนึ่ง ได้ ๓ ถึง ๕ ลูก แล้วแต่บางวัน บางวันที่ก็จ้างคนไปช่วย เลื่อย ๑ คน เรื่องความสามารถพิเศษ นี่ อยู่ที่หัวสมองครับ ว่ามีวิธีใด จะเลื่อยแบบไหน เอาขึ้นรถเครื่อง แบบไหน นี่มันเรื่อง เฉพาะตัวจริงๆครับ ถ้าไม่มีคนช่วย

 

วันนี้ก็เช่นเคย ผม ก็เอาเลื่อย ไปเลื่อย เตรียมไว้หมดแล้ว ไปคนเดียวครับ ไม่มีใครไปช่วย หาคนไปช่วยยาก ผมก็ไปถึงแล้ว ก็กลิ้ง ไม้มารวม ที่เดียวกัน เขาลูกนี้ เฮี้ยนครับ จะมาทำอะไร กับเขาลูกนี้ จะต้อง มีเหตุอยู่เรื่อยๆ ไม่โดนไม้ ดีด ตาก็โดนอย่างอื่น รื่นไถลลงไปตามเขาลาดชัน หงายท้องก็มีครับ บางที่บอกก้แล้ว แต่ต้องมีของเส้น ถ้าไม่ลืมเอาไป จะได้ผลครับ วันนั้นรับรองไม่เป็นอะไร แต่วันนี้ ผมถือว่า เอาไม้มารวมไม่ได้ เลื่อยไม้ต่อครับ เมื่อรวมเสร็จ ผมใช้ไม้ลูกกลึง วางตั้งขึ้น แล้วเอารถเครื่องไปไกล้ๆ แล้วค่อยกลิ้งไม้ เข้าไปที่ เบาะรถ แล้วใช้ยาง ที่เตรียมไว้ ลัดอย่างดี ให้แน่นหลายๆเส้น


เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็กระทืบ คันเร่ง ขับรถออกไป และต้องขับขึ้น เนินเขา พอขับมาได้ ระยะหนึ่ง ได้สักครึ่งหนึ่งครับ รถขึ้นไม่ค่อยจะไหว ลูกกลึงลูกนี้ ด้านหนึ่ง หน้า ๒๐ นิ้ว อีกแถบ หน้า ๑๕ เล็กแถบใหญ่แถบ พอรถดับผมกำคลาด และ กระทืบคันรถใหม่ พอติดปั๊บ ผมเริ่มเร่งคันเร่ง ค่อยๆปล่อยค๊าด พอรถเลื่อยออกตัว ด้วยอาศัย น้ำหนักรถ มันหนักท้าย รถก็เลยตีลังกา หงายท้อง ทั้งรถ ทั้ง ลูกกลึงไม้ มันก็ทับผม เสียงดังกร๊อบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมนี้ เหมือนถูก ปลาตอนถูกทุบน่ะครับ ดิ้นพ้าดๆๆๆๆๆแบบปลาถูกทุบเลยครับ แล้วอะไรรู้ไหมครับ จิตตอนนั้น มันเสือก คิดถึงปลาที่เราเคยทำเขาไว้ ด้วยนี่ซิครับ ทั้งๆผมนี้เลิกหาปลามานานแล้ว ตก ๒๐ ปี แต่ใจมันดันนึกถึงปลา ถูกทุบ พี่ๆน้องๆลอง นึกดูแล้วกันเวลา ปลามันถูกทุบน่ะครับ เป็นอย่างไร ผมดิ้นแบบนั้น อยู่พักหนึ่ง

 

ผมลุกขึ้นมานั่งเมื่อหายเจ็บแล้ว ก็นึกในใจว่า จะกลับบ้านแบบไหนเนี่ย คนเดียวด้วย อยู่ในป่าด้วย ถ้าไม่มีใครมาเห็นคงต้องไป แบบปลา กระดืบๆๆๆไป คานไป เพราะเวลาผมลุกขึ้น ตัวมันล้มแผ่ะลงทันที นึกในใจว่า ขาคงหักแน่นอน ใช้ขายืนข้างเดียว เพราะอีกขาไม่โดนทับ และผมเริ่มใช้สมองคิด ที่จะหาทาง กลับบ้านให้ได้ และมันคิดออกได้ทันที เอาสายยางลัด พันรถ และว่าเราต้อง ปล่อยรถ ลงตามลงไปที่ต่ำ แล้ว ปล่อยค๊าด ให้รถติด ถ้ารถไม่ติดคือ ไปแบบที่อธิบายมาครับ และต้องใช้เลี้ยวแบบ กะชั้นชิด ให้รถออกตัวไปได้


ก็บังเอิญ รถติด และเลี้ยวรถ ค่อยๆปล่อยค๊าด ไปได้เรื่อยๆ จนกระทั่ง ถึงบ้าน แล้วรีบหาทางไปหาหมอ ที่ อ.ด่านช้าง ระยะทาง ๘๐ ก.ม. เมื่อไปถึงหมอ หมอเอ็กเซรย์ กับไม่เป็นไรมากนักครับ กระดูกไม่หัก ใจชื้น ไปได้หน่อยหนึ่ง แต่ข้างใน เนื้อมันฉีกขาด ข้างใน เส้นเอ็นย้ายที่ คลาดเคลื่อน หมอเขาจะเอาเงิน พรบ.ผมไม่มีเพราะรถไม่มีทะเบียน เป็นรถของอดีด ตำรวจ และผมมี บัตรทอง บัตร ๓๐ บาทใช้ไม่ได้ ผมเสียค่า ยา ค่าเอ็กเซรย์ ๗๐๐ กว่าบาท ผมมีเงินไป ๘๐๐ กว่าบาท หมอเขาทำเรื่องไป ผ่าตัด โรงพยาบาล เจ้าพยายมราชที่ สุพรรณบุรี พร้อม ฟิมล์ ผมบอกหมอ กลับบ้านก่อน ผมต้อง ยืม ไม้คั้มยัน สามขา หมอให้มา ๑ ข้าง และทางหมอ ให้มา ๑ ข้าง รวมเป็น ๑ คู่ และผมขอเงินหมอกลับบ้าน ๑๐๐ กว่าบาท เงินหมดครับ

 

คือเมื่อมาถึงบ้านผมแล้ว ผมก็กินยาแก้ปวดอย่างเดียวครับ เพราะมันไม่มีบาดแผล แค่ถลอกปอกเปิก แค่นั้นเอง แต่มันเป็นภายในครับ ผมก็ใช้ น้ำมันชาตรี ของหลวงพ่อ ฤาษี วัดท่าซุง และน้ำมันเรียงผา ซึ่งมีคนมาขายให้ ใช้ ๒ อย่าง และผมเองคงไม่ไป โรงพยาบาล จะเอาเงินที่ไหนไป ผ่าตัด ไม่ไป แม่มันแล้ว จะเป็นอย่างไร ก็ช่างมัน ไอ้ที่เรา เจ็บปวดอยู่แล้ว มันก็ทวีคูณ เข้าไปอีก ด้วยที่ว่า อายุ มันยังพอได้อยู่ แค่ ๔๐ กว่าๆ แรงยังพอ สู้กับมันได้ครับ และครั้งนี้ ก็คงไม่พ้น พระหลวงพ่อ ท่านช่วยหนักเป็นเบาน่ะครับ เพราะผมจะไปไหน คงไม่พ้นพระต้องนำติดตัวไปด้วยเสมอๆครับ


ผมต้องเสียเวลา ไปตก ๓ เดือน ที่เดินไปไหนมาไหน ไม่ค่อยได้ ใช้ไม้ค้ำยัน และต้องไปหาหมอนวด เพื่อให้ เส้นมันเข้าที่ แต่ไม่เข้าที่ เพราะหาหมอเก่งๆไม่มีเลย คงเป็นเพราะกรรมเรามันหนัก และอีกอย่าง ไม่มีเงิน ผ่าตัดย้ายเส้นนั่นเองครับ จึงปล่อยไปตามยถากรรม และต่อมาผมก้เดินได้ ตามปรกติ เพราะใช้น้ำมันชาตรีกับ น้ำมันเรียงผา ๒ อย่างนี่เท่านั้น แต่เส้นยังตึงอยู่ พร้อมกับความเจ็บปวด ที่ผมมันเป็นมานานแล้ว ก็นี่ก็ น่าจะได้แล้ว ๔๐ ปีครับ ขาดคงไม่เกิน ๒ ปีแน่นอน ตอนที่ผมเป็นนี่เรื่องปวดนี่ น่าจะก่อน พ.ศ ๒๐

 

วันนี้เขียนจนลืมไปเลย เลยไม่ได้ไปเยี่ยมแม่ที่ โรงพยาบาล คนอื่นๆก้เลยพอยลืมไปด้วย คงไปตอน เที่ยงโน่นแหละครับ ขอย้อนหลังนิดหนึ่งครับ เขาลูกนี้ เฮี้ยนจริงๆครับ ผมสังเกตุดูหลายครั้ง บางที่บอกไม่ค่อยจะได้ผล ต้องมีของเส้นให้ครับ อันนี้ปลอด แน่นอนครับ เขาบางลูก ก็ ไปสบายหายห่วง จริงๆครับ ไปรอดปอดภัย ไม่มีอุปสรรคใดๆ เรื่องแบบนี้ แต่ละที่ มีความเฮี้ยน ไม่เหมือนกัน เราไม่รู้ว่า เป็นพวก ไหนกันแน่ พวก สัมภเวสี หรือ พวก อสูรกาย หรือ พวก ผี ที่มีฤทธิ ตีนโรงตีนศาล เทวดา นี่ไม่น่าจะทำ ถ้าทำก็สั่งสอน เท่านั้น หรือพวก อีกมิติหนึ่ง อันนี้ไม่แน่ใจจริงๆครับ เล่นกับของที่ไม่เห็นตัวนี่ พูดยากครับ ถ้าเราหันมาทางปฏิบัติ บางที่เขาก้เล่นเราหนักๆเหมือนกัน ครับ บางที่เราลืมหรือเผลอเรอได้ เรียกว่า ทำอะไร รู้เท่าไม่ถึงการแค่นี้พอก่อนครับสวัสดี

 

ฟังแล้วหวาดเสียวจังค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าคุณทรงจะยังขับรถกลับบ้านไหว มาเล่าอีกนะคะ สนุกดีค่ะ

 

({) สวัสดีครับคุณ manaeng<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_9727980", true); </SCRIPT> ที่ยังติดตามอ่านอยู่ครับ วันนี้ ก็จะมาเล่าต่อ ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจำเรื่องราวไม่ได้ครับ วันนี้ไม่ได้ ไปโรงพยาบาล ตอนเช้า เพราะ ท่านแม่ผม คุณหมอ เขาให้ออกจาก ห้องไอซียูได้แล้ว เมื่อวานซืน นี้ครับ ครึ่งเดือนกว่าแล้วครับ ที่นอนโรงพยาบาล หลับเหมือน เจ้าหญิง นิททรา ไม่มีความรู้สึกใดๆเลย นอกจากบางวัน จะลืมตา แบบเหลือกตา ขึ้นมาดูตอนไปเยี่ยม แค่นิดๆแล้วหลับ ไม่รู้เลยครับ แต่ดูท่าคล้าย ท่านจะรับรู้ ทางสมอง ว่า มาและรู้ เรื่องกายไม่ต้องพูดถึง ไม่ไหวติงใดๆทั้งสิ้น


และเมื่อวาน ผมได้ ให้หลาน มาดูแล ๒ คนเพื่อแทน ตัวผมและแฟนครับ ผมเอง คงเฝ้าไม่ได้ เพราะโรคประจำตัว และแฟนเขาเป็น ไมรเกน และตาต้อ หมอบอก ยังลอกตาไม่ได้ เดี๋ยวกับมาเป็นใหม่ เพราะอายุยังไม่ถึง ๔๐ เวลา นอนไม่เต็มที่ จะปวดตา และไมรเกน เป็นครั้งหนึ่ง ๒-๓ วัน ปวดยันหัว แทบทนไม่ไหว ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน ต่างคน ต่างมีกรรม ลูกท่านแม่ผม มี หยิง ๔ ชาย ๔ รวมเป็น ๘ คน ต่างก็ทำอาชีพ ทำไร่ทำสวน และ รับจ้างกันบ้าง บางครอบครัว ต่างก็มีงาน รัดตัว กันทุกๆคน ผมก็ก็เห็นใจ ผมเองก็ มีงานเหมือนกัน จะมากน้อยนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ใครจะทำตัว ให้ว่านั้น มันอยู่ที่ตัวเราเท่านั้น ว่า ทำตัวให้ว่างได้ไหม ผมเอง ก็ขัดเคืองใจ เป็นยิ่งนัก เกี่ยวกับพี่ๆน้องๆ

 

เดี๋ยวคุณหรือใครๆจะคิดว่า ทำไม ต้องเอาเรื่องครอบครัวมาเล่าด้วยเล่า หรือเอามานินทรา ผมก็เผื่อไว้ ว่า อาจมีครอบครัวไหน ที่คล้ายผมบ้าง เท่านั้นเองครับ เมื่ออ่านแล้ว จะได้ ไม่ทุกข์มาก ว่ายังมีคน คล้ายๆกันอยู่ หรืออาจหนักกว่าเราก็ได้ครับ ว่า สุข ทุกข์ มันเป็นของคู่กัน มิอาจหลีกเลี่ยงได้ มาก หรือน้อย แล้วแต่กรรม ของแต่ละคนครับผม ผมโทร บอกให้ น้องชายผม เอารถมาส่ง หลานที ที่โรงพยาบาล อุทัย เขาตอบมาว่า ถ้าดึกทุ่ม ๒ ทุ่ม ๓ ทุ่ม ไม่มา อ้างว่า หลาน งอแง ผมโทรเร่ง น้องสาว ให้เอาหลานมา ส่งบ้านน้องชาย มันจะได้ไม่ มืด ดึก เขาตอบผมมาว่า พึ่งจะมาดูแลแม่ จะมาเร่งมันได้ไง มันเหมือน ผมนี้ โดนไม้ หน้า ๓ ตีกลางกะบาล ผมเอง ตอนแม่ผม อยู่กับแฟนเขา เวลาป่วย เอาไปโรงพยาบาล ผมไม่ไปดูแลแต่ผมส่งเงินไปให้ และทำได้ดีกว่าคนอื่นอีก ผมเองมันเจ็บ อยู่ในใจอย่างแรง และไม่มีครั้งไหนๆ ที่ท่านแม่ผม อยู่โรงพยาบาล นาน และนอน เป็นเจ้าหญิงนิททรา อย่างดี พอถึงหมอ อยู่โรงพยาบาล ๒ -๓ วัน ก้ออกแล้ว แต่ครั้งนี้ จะได้เดือนหนึ่งแล้วครับ


ตั้งแต่ วันที่ ๑๖ ก.ค. ๕๘ นี่ก็วันที่ ๕ สค.๕๘ แล้วไม่มีทีท่าว่าจะหาย ตั้งแต่ เริ่มเข้า โรงพยาบาล ผมออกทั้งเงิน ทั้งค่าน้องและ หลานเฝ้า ส่ง ข้าวน้ำ เช้าเย็น หาข้าวของทุกๆที่ขาดแคลน มาให้เขา และย้งต้องให้เงิน คนเฝ้าถึง ๒ คนอีก แม้รถน้องชายคนเล็ก ยางไกล้แตก ผมเองเป็นคนออกเงิน ซื้อ ยางพอวิ่งได้ ให้ไปอีก เพราะเขาเงินทแบจะไม่มี ต้องมาทะเลาะ กับเมียเขา ผมเอง ก็เลยไม่อยากให้ทะเลาะกัน เลยจัดการให้ และพี่ชาย นครปฐม โทรมาถาม เรื่องแม่ ผมๆเลยถามไปว่า มีคนว่างไหม ลูกหลานน่ะ เอามาเฝ้าแม่หน่อย ผมจะจ้าง เขาตอบแบบไม่มีเยื่อใย พี่ผมเขาตอบมาว่า ใครเป็นคนเอา บ้านแม่ ให้มันมาเฝ้าซิ ผมตอบไปว่า ถ้าพูดแบบนี้ ผมเองไม่ชอบ มันบ้านเขา อย่าพูด เขาไม่ฟัง ผมเลย ปิด โทรศัพ ไปเลย ไม่พูดต่อไป นี่คือการ ปฏิเศษ การับผิดชอบ แต่ละคน และบอก ไม่ว่า ในเมื่อทุกคนก้ไม่มีใครว่างหรอก แต่มันจะทำตัวให้ว่างกันไหม ใช่ไหมครับ

 

ผมเองนอนคิด มา ๒ วัน ๒ วันนี้ไม่ใช่ ผมคิดทั้งวันนะครับ คิดเป็นบางครั้ง พวกพี่ๆน้อง มันเห็นผมเป็นตัวอะไรกัน ลูก ๘ คน หญิง ๔ ชาย ๔ คน แค่มาเฝ้าแม่แค่นี้ ยังทำกันไม่ค่อยได้ แต่ผมเอง เห็นใจทุกๆคน ผมก้พยายาม ให้จ้างลูกหลานมา แทนทุกๆคน วันๆผมเอง ต้องหาเงิน จ่าย ข้าวของต่างๆ ที่เกิดขึ้น เพื่อมา ใช้ในครอบครัว และซื้อสิ่งของ วันๆ หลายพันบาท ในช่วงนี้ นี่ขนาด ไม่เสียค่าใช้จ่ายในการรักษา นะครับ เพราะใช้ สิทธิ์ คนสูงอายุ ผมก็พยายาม ใช้ปัญญา ของผม พลิกแพง เหตุการณ์ มันไปเรื่อยๆครับ ถ้าผม ไม่มีธรรมมะ อยู่บ้าง ผมคง ระเบิด เถิดเทิงไปนานแล้วครับ


เมื่อวาน พอหลานผมมาเฝ้า ผมเลยถามหลานไปว่า ระหว่าง แม่มึง กับหลานมึง ๆจะเอาใคร มึงจะเอาใครไว้ หลานผม มันตอบมาทันที่ ว่า หนูเอาแม่หนู ลูกหลาน ทำใหม่ได้ แต่แม่หนู ทำใหม่ไม่ได้ ผมตอบหลานไปทันทีว่า หนูตอบลุง ถูกแล้ว ต้องแบบนี้ ซิ ถึงจะใช้ได้ ผมก็เลยเล่าเรื่องให้ฟังว่า แต่ละคน พูดว่ากับลุง แบบไรบ้าง และผมเองเลยแจงว่า จริงๆมันไม่ถึงกับ ต้องทิ้ง ลูก ทิ้งหลาน เพียงแต่ แบ่งเวลาให้ถูกเท่านั้น ทุกคนก็ไม่ต้องเสียอะไร เพียงแต่แค่เสีย เวลา แค่นี้ มันยังทำกันไม่ได้ อ้างมากันแบบสารพัด แม่เลี้ยง ลูก ๘ คนได้ แค่มาดูและ แม่บ้างยังไม่ค่อยจะได้ แต่บางคนก็พอ แบ่งเวลามาได้ แต่มันมีเหตุ ผมก็พยายาม ให้มันเสียเวลาน้อย เพื่อ ชีวิตของพวกมันกัน ก็ในเมื่อทุกคนมีปัญญาเหมือนกัน ทำไม ไม่เอาออกมาใช้ กัน

 

ผมเลยย้ำ กับหลานอีกว่า ถ้าเขาให้หนูเลือก คนเดียว ระหว่าง ลูกหลาน กับแม่ หนูจะเลือกใคร มันตอบมาอีกว่า หนูเลือกแม่หนู่ ลูกหลาน ทำใหม่ได้ มผชอบใจตรงนี้ครับ ผมเลยอธิบายไปว่า ถ้าหนูฆ่าคนได้ เป็นหมื่น เป็นแสน หรือ ฆ่าลูกหลานได้เป็นหมื่นแสน หนูมีโอกาศ ทำความดี ขึ้นสวรรค์และไปพระนิพพานได้ แบบองคุลีมาร ฆ่าคน เป็นหมื่น ทีแรก ฆ่าไม่ได้นับ ต่อมาเลยฆ่าใหม่ เอานิ้วมาร้อย แขวนคอ ขาดคนเดียวขาด ๑ คนได้ ๑,๐๐๐ คน หนึ่งพันคน พระพุทธองค์ ทรงไปโปรด ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ หรือ สันตติมหาอำมาติย์ ฆ่าคนเป็นเป็นหมื่น เพราะเป็นเพชรฆาต แต่พระสารีบุตร เทศ ได้ดวงตาเห็นธรรม เข้าถึง พระโสดาบัน


วันนี้ ผมเลย พอมีเวลา เข้ามาเล่าสู่กันฟังครับ ว่าครอบครัวผม ไม่ได้ โรยไว้ ด้วยดอกกุหลาบ แต่ละคน มีวิถีชีวิตไม่เหมือนกัน และจิตใจคนละแบบครับ บางครอบครัว ที่เขา สั่งสมกันมาดีแล้ว เขารักกันมากเลยครับ ช่วยเหลือ เกื้อกูลกันดี บางครอบครัว ทำจนเลยเถิดไปก็มี รักจน เกินเหตุ ทำให้ ได้ฆ่าคน ก็ยังมิวายเข้าข้างกัน นี่ เพราะความรัก ไม่มีเหตุผล เอาเสียเลย คนเรานั้น ก็ยังมีกิเลส กันกันอยู่ คนโบราณ เขาถึงได้บอกว่า หลงรู กู่ไม่กลับ หลง ตัว ค.... จนลืมพ่อแม่ แต่ทุกคนหลง ก็ไม่ว่ากันหรอกครับ ผมเองก็หลง แต่บางครั้ง มันต้องแยกแยะ ให้ออก และทำทางที่ถูกที่ควรครับสวัสดี

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ Pattarakorn2010
ในฝันรู้ว่าฝันครับ..และสามารถตื่นขึ้นได้หากอยากเลิกฝัน ก็สะดุ้งตื่นเลย





สวัสดีครับคุณ ๒๐๑๐ เรื่องความฝันมันไม่ได้เป็นสาระแก่นสารอะไร ถ้าฝันด้วยเทพ สังหรณ์ อันนั้นต้องคอย สังเกตุดูครับ การฝันนั้นมันมี กี่แบบ ใช่ ๔ แบบหรือเปล่า ที่พระท่านเทศว่า จริงๆ เนื้อแท้ ไอ้ตัวที่ฝันก็คือตัวเราแท้ แต่จะทำอย่างไร เอามันมาใช้งานให้คล่อง รู้ถึง สภาวะตามความเป็นจริง ก็ที่ พระอริยสงฆ์ท่านสอน ให้เจริญภาวนา ในบทความ กรรมฐาน กองต่างๆ ที่ครูบาอาจารย์กำหนด กฎเกณกันขึ้นมา ล้วน ให้เราภาวนา จะได้มีสติรู้ระลึกถึง อยู่จะได้รู้เท่าทัน กิเลส ต่างๆที่มา กระทบ หรือสำผัส

แค่ความฝัน ถ้าเรา มัวไปติดยึด มันมาเป็นอารมย์ มันจะทำให้เรา ติดแหงก คล่องอยู่ตรงนั้นโดยจะไม่ได้อะไรต่อไป อย่าไปใส่ใจมันเลย ภาวนาไปเรื่อยๆ เมื่อถึง จุดโฟกัสของมัน คุณก็จะรู้เอง ส่วนเรื่องกะจุ๋มกะจิ๋มเล็กๆน้อย มันทำให้สิ่งต่างๆมากวนใจเรา ทำให้จิตฟุ้งซ่าน จนไม่มี จุดขอบเขตุ จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร บางท่าน พอแค่จิต เป็นทิพย์ เห็นผี เทวดาบ้างบางครั้ง ก็คิดว่าตนเอง เป็นผู้วิเศษ เลย ปล่อยให้ ไม่ถึงความดีอะไรเลย ตัวหลงมันจะเกิดขึ้น ในจิตสันดาน

 

ทุกอย่างหลวงปู่บุดดาท่านว่า ไม่ต้องไปพูดถึง โลกอื่นหรอกครับ เอาแค่โลกเรานี้ เราไม่รู้อะไรอีกมากมาย ไอ้เรื่องมิติ ซ้อนมิติ มันก็มีอยู่ของมันอยู่แล้ว ยังไม่ต้องไปพุดถึง เทวดาชั้นต่างๆนะ มันคนละเรื่องแล้ว เทวดาชั้นดาวดึง ท่านกว่าวไว้ว่า มันอยู่ เลยดวงอาทิตย์ ไปหลายล้านพันปีแสงแล้ว อยู่ด้วยอำนาจของบุญ อำนาจของความเป็นทิพย์ มาว่า สวรรค์ ชั้นแรกดีกว่า ชั้นจตุมหาราชิกา นี่ตั้งแต่พระภูมิเจ้าที่ ที่อยู่ใกล้ คน หรือมนุษย์ที่สุด ดูแลความดี ความชั่ว ของสัตว์ มนุษย์ ทั้งหลาย รายงาน ท้าวมหาราช ทั้ง ๔ ทิศ ให้ทราบ ทุกๆวันพระใหญ่ ท่านกว่าวว่า แค่วิมาน ท้าวมหาราชทั้ง ๔ ทิศ อยู่ระหว่างกลาง เขาพระสุเนรุ หรือเขากลางเขาพระสุเมร นี่มันก็อยู่เลยดวงอาทิตย์ ไป หลายล้านพันปีแสงแล้วครับ

เรามาเอาคำว่า ที่พระพุทธเจ้าท่านตรัส แสนโกฏิจักวาล หมื่นโลกธาตุ ผมฟังแล้ว มันน่าใจหาย ดวงดาวต่างๆที่เรามองเห็นอยู่ด้วยตาเนื้อนี้ มันโลกต่างๆ ดาวอีกจนนับไม่ถ้วนที่เราๆท่านๆมองไม่เห็นด้วยตาเนื้อ เพราะมันอยู่ไกลเกินไป คำว่าหมื่นโลกธาตุ ก็คง โลกสัตว์ต่างๆ บางโลกมีอนุษย์ อยู่ ไม่มีสัตว์อื่นอยู่ บางโลก มีแต่สัตว์อยู่ไม่มีคนอยู่ ส่วนใหญ่คำแสนโกฏิจักวาล ก็คือ โลกต่างๆ คล้ายดวงจันทร์ ไม่มีต้นไม้ใบหญ้าอยู่เลย มันไม่มีอากาศแบบโลกของเรา จึงไม่มีสัตว์อาศัยอยู่ได้ จึงเรียกดวงดาว (แต่ผมคิดว่า) กายทิพย์ ต่างๆ อยู่ได้อยู่แล้ว เพราะกาย วิมารท่านเป็นทิพย์

 

มาว่าเอาในโลกของเราดีกว่าครับ ก็โลกนี้ มันมีอะไร ที่ มีมิติ ซ้อมมิติอยู่ ทุกๆที่ ของโลกใบนี้ หลวงปู่บุดดาท่านพูดนี่ยังไม่ต้องไปพูด โลกอื่นหรอกครับ แม้หลวงพ่อ ฤาษีท่านก็พูดเช่นกัน แต่ผมจะไม่อธิบาย ไปหาคำตอบเอาครับ ในพลังจิต มีให้ศึกษาเยอะแยะครับ หรือจะให้ดี ท่านทั้งหลายศึก ษาปฏิบัติเอง พอให้รู้ได้งูๆปลาๆก็ยังดี พอรู้บ้าง จะได้คุยได้ไงครับ หรือให้รู้ลึกซึ้ง นำมาสอนผมหรือใครๆ ทั้งหลายก็ได้อยู่แล้วครับ เรามาเปรียบเทียบ กันดีไหมครับ ระหว่างคนในเมืองต่างบนโลกนี้ เอางี้ดีกว่า มันกว้างไป เอาแค่ประเทศไทยประเทศเดียวก็พอครับ จากหมู่บ้านไปหา หลายๆหมู่บ้าน ไปเป็น ตำบล จากตำบล ไปเป็นอำเภอ จากอำเภอ ไปเป็นจังหวัด จากจังหวัด ไปเป็น ประเทศ จากทั้งประเทศ ๗๗ จังหวัดรวมกันเป็น ๑ ประเทศ เมื่อทุกคนรู้จัก คนและสัตว์แล้ว แต่ผมคิดว่า เอาแค่สัตว์ตัวเล็กๆต่างๆ คนในโลกนี้ หรือประเทศของเรา ยังรู้จักไม่หมดเลย ผมเอง รู้ แค่กี่ร้อยเชียว แล้วสัตว์เล็กๆ มันมีกี่ล้านๆชนิดกันครับ ท่านผู้อ่านครับ แล้วไอ้ทีมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นต้องใช้กล้องจุลทัศดูอีกเล่าครับ จะว่าไง


แล้วจะไปคุย เรื่องของดวงจิต ต่างๆ ที่มันจุติ อยู่อีกในมิติหนึ่ง ซึ่งอยู่บนโลก ในประเทศไทยนี่แหละ ผมไม่ไปโลกอื่นหรอกครับ เอาแค่เศษๆนี่ รู้กันกันหมดหรือยังครับ ท่านผู้อ่านที่เคารพ เรื่องจิตคนมัน มันไม่มีอะไรกั้นได้หรอก แต่ถ้าทำไม่ถึง มันก็ไม่สามารถ ละลุทะลวงไปถึง ทำได้แค่ไหน มันก็ไปได้ แค่นั้น มันว่ากันไปตามขั้น ของมัน ที่ทำกันได้ แล้สต้นไม้ ที่มีแก่น ตั้งแต่คืบขึ้นไป เราจะรู้ไหม ว่า มีวิมาน หรือบ้านของใครอยู่ ห้วยหนองคลองบึง ภูเขา เราจะรู้ได้ไหม มีอะไรอยู่อีกมิติหนึ่ง ถ้าจิตเราไม่เป็นทิพย์สำผัสได้ บางทีต่อให้จิตเป็นทิพย์สัผัสได้ ถ้าจิตคุณไม่ละเอียดพอ กูรู้ได้นิดหน่อย จิตคนมันก็ละเอียดไปตามภูมิรู้ภูมิธรรมของแต่ละคน

 

แล้ว บ้านหรือ วิมาน ที่ ตั้งซ้อนกันอยู่บนอากาศอีกเล่า ครับท่านผู้อ่านนี่ผมยังไม่ไปโลกอื่นเลยครับ ผมน่ะเคยฝันแบบว่า ท่านคุณ ๒๐๑๐ แค่นั่งรถไปนี่แหละ เอาแค่ นั่งสัปหงก มันฝันไปเป็นเรื่องๆ บางครั้ง ผมยังคิดเลยว่า เอ่เราบ้าหรือเปล่า เคยไปถามใครๆว่า กลางคืน ฝันกันบ้างไหม บางคนบอกทั้งคืนไม่ฝันเลย บางท่าน ฝัน ครั้ง ๒ ครั้ง บางท่าน ฝันหลายเรื่อง ผมเอง มันฝันคืนหนึ่ง สร้างหนังได้ หลายสิบเรื่องเลย มันก้แค่ฝันครับ บางที ก็คิด มันเหมือนจริงมากๆ รู้ตลอด มันก็แค่ฝัน ไม่เห็นเป็นจริง แต่ถ้าที่เคยสังเกตุ เทพ สังหรณ์ นี้ จะริงเสีย ๙๙เปอรืเซ็น บางทียังโดนหรอกเลย เพราะว่า จิตเรา มัวไปติด เทพก้เลย ให้ฝันเสียเลย เพราะจิตมันไปหลงแค่ตรงนี้ครับ นี่ประสบการณ์ครับ

เอาแค่นั่งรถ สัปหงก อย่าเดียว นี่ เงยหน้า แล้วสัปหงกลง ไปได้แล้วเรื่องหนึ่ง ไม่เคยเห็นมันเป็นจริงเลย การฝันแล้วกลับไปบ้านเก่า ก้ออกบ่อยๆ กับกลายไปเป็นไม่เหมือนเดิม ทั้งทางทั้งบ้าน เป็นแบบเดิม ก้นิดหน่อยพอให้รู้ว่าบ้านเดิมเก่าๆนะ จิตมันมีสภาพจำ น่าจะพูดว่า ๗ ตะภูมิของคนๆนั้น ผมเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันครับ แต่เล่าให้ฟัง กินมาก ฝันมาก ธาตุกำเลิบ ก็ฝันบ้าบอคอแตก อีกเยอะครับ จิตฟุงซ่านก็ยิ่งฝันใหญ่ครับนี่สังเกตุครับ บางทีกำลังภาวนา จิตมันออกไปแล้วครับ ฝัน แต่ไม่ได้ฝัน เพราะเราคุมจิตไม่อยู่กับคำภานา หรือคำสวดมนต์ พอสวดปุ๊บ ไปแล้ว ปากก็สวด แต่ใจเสือกโน่น ไปหลายๆเรื่อง นี่มันเป็นแบบนี้ครับ จริงจิตมันต้องอยู่กับคำสวดมนต์ หรือภาวนาถึงจะถูกครับ แต่ถ้าจิตตัวรู้นั่นอีกเรื่องหนึ่งนะครับ ไปก่อนนะครับ สวัสดี

 

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ธัมมะสามี
... สวัสดีครับพี่pco พี่บุญทรงและทุกท่าน ผมไม่ค่อยได้เข้ามาครับ ไปปลูกถ่ายไตที่ รพ.รามาธิบดีมาแล้วเกิดติดเชื้อ อาการเพิ่งดีขึ้นมาครับ ตอนนี้กลับมาพักฟื้นอยู่ที่บ้าน

... พี่pco ครับ ขอเลขที่บัญชีด้วยครับผมขอจะร่วมทำบุญกฐินพิเศษด้วย


สวัสดีครับ ท่านธัมมะสามี พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน หลายวันแล้วที่ไม่ได้เข้ามาครับ อนุโมทนาสาธุ บุญ ๆทุกๆบุญครับ มัวแต่ยุ่งๆเรื่องของท่านแม่ผม และท่านแม่ผม ท่านได้ จากลาละโลกนี้ไปแล้ว อย่างไม่มีวันกลับมาครับ และผมเองก็ภูมิใจได้ ระดับหนึ่ง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าท่าน ไป สวรรค์ พรหมชั้นไหน หรือไปถึงพระนิพพานหรือไม่ แต่รู้ว่าท่านจากไปด้วยดี ด้วยอาการสงบ และในหลายๆคน เจอสภาวะ ไม่เหมือนกัน จึงมาเล่าสุ๋กันฟัง เป็นอุทาหรณ์ และจะนำก๊อปปี้ไปไว้ ในห้องกระทู้ต่างๆของผมครับเพื่อให้คนบางท่านได้อ่านกัน เผื่อมีประโยชน์ ต่อท่านบางคน


และให้ท่านธัมมะสามี หายจากโรคภัยไข้เจ็บ และทุเลาเบาบางลงโดยพลันครับ