เมืองบาดาลสวรรค์ & เรื่องดีดี..มีไว้แบ่งปัน

เห็นคนอื่นๆพากันเอาเหรียญใส่ตรงรูปปั้นปากเสือ พอคนอื่นเดินไปทางอื่นหมด เลยใช้มือสัมผัสรูปปั้นเสือตัวหนึ่ง แล้วกำหนดจิตดูสัมผัสได้ถึงพลังของป่าหิมพานต์ครับ แสดงว่า เสือในเรื่องเล่าที่วัดป่าถ้ำขามนั้น เมื่อกายแตกคงไปจุติที่ป่าหิมพานต์ครับ

 

ก็มีเรื่องเล่าฟังสบายๆก็แล้วกันครับ สัปดาห์ที่ผ่านมาได้ไปเยี่ยมคนป่วยของคนรู้จักที่อาศัยอยู่ใกล้ๆที่พักครับ ปรากฏว่ามีเงาดำๆอยู่รอบๆชายคนที่ป่วยครับ เผลอพูดออกไปว่า เหมือนคนถูกของจัง พูดแค่นั้นแหละครับ คนที่รู้จักเลยเล่าให้ฟังว่า ไปรักษามาหลายที่ทั้งแผนปัจจุบันและแผนโบราณ และคนเข้าทรงสารพัด รดน้ำมนต์วัดดังๆก็ไม่หาย อาการชอบเป็นวันพระ พอเล่าเสร็จก็อยากให้นันทะชัยดีช่วยหน่อย นันทะชัยดีไม่เคยเรียนวิชาคาถาอาคมใดๆ ก็บอกปฏิเสธสิครับ แต่แววตาของคนรู้จักสัมผัสได้ถึงความหดหู่เลย เปลี่ยนใจตอบไปว่าจะสวดมนต์แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวณของเขาให้ครับ

 

พอกลับมาที่พักคืนนั้น ขณะนอนหลับสนิท ปรากฏว่า มีเงาดำๆมาหา เงานั้นดูทรงพลังครับ นันทะชัยดีเลยสวดมนต์ในนิมิตนั้น เงาดำๆนั้นก็ไม่ได้แสดงอาการเกรงกลัว แม้นแต่น้อย แสดงว่า สัมภเวสีตนนี้มีฤทธิ์มากพอตัวครับ นันทะชัยดีเลยใช้วิธีกำหนดจิตให้ตื่นขึ้นครับ คือถอยออกจากภวังค์นั้นไปครับ

 

เย็นวันถัดไปเลยไปถามคนป่วยที่มาพักฟื้นที่บ้านว่า เคยไปรับขันธ์มารึเปล่า คนป่วยเล่าให้ฟังว่า เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ตนเองนั้นเคยไปรับจ้างทำงานที่สมุทรปราการเป็นงานก่อสร้าง และที่ก่อสร้างมีศาลเพียงตาอยู่ศาลหนึ่ง ได้มีการรื้อศาลนั้นออกไป คืนนั่นคนป่วยเล่าให้ฟังว่า ฝันไปว่ามีชายสูงใหญ่บอกคนป่วยมาช่วยรับกรวยดอกไม้ด้วย อยากมาอยู่ด้วย พอตื่นขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่า มีใครเอากรวยบายศรีมาวางไว้ที่หน้าห้องก็คิดว่า เป็นของดีก็เก็บเอามาไว้ในห้อง เฝ้าเพียรบูชา สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตนเองสามารถสัมผัสได้ถึงใครคนหนึ่ง อธิบายง่ายๆคือสามารถสื่อสารกันได้ครับ ตนเองคิดว่าเป็นของดี เมื่อกลับมาที่บ้านก็อาศัยความสามารถพิเศษนี้ ทำรายได้หาเลี้ยงชีพเรื่อยมา

 

จนกระทั่งมาป่วย บางวัน ที่เป็นวันพระจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนบังคับตนเองไม่ได้ พยายามรักษาเท่าไหร่ก็ไม่หาย อย่างมากก็ได้แค่บรรเทา บางวันกินยานอนหลับตั้งห้าเม็ดยังไม่หลับเลย ทรมานมากอยากหายเป็นปกติ นันทะชัยดีก็เป็นแค่คนสวดมนต์ไหว้พระคนธรรมดาๆคนหนึ่ง ก็บอกได้แค่ว่า จะลองแผ่เมตตาให้เขาดู เพราะนันทะชัยดีไม่เคยเรียนวิชาอาคมใดๆมาก่อนเลย เป็นแค่สวดมนต์แล้วแผ่เมตตาให้เขาเท่านั้นเองครับ

 

น่าสงสารนะคะ

 

เลยขอนัดวันถัดไปที่เป็นวันพระครับแล้วให้เขาหาเหรียญหลวงปู่ฝั้นมาสักหนึ่งเหรียญครับ เย็นวันนั้นนันทะชัยดีก็สวดมนต์บทธรรมดาๆทั่วไป แต่ตอนแผ่เมตตาสัมผัสได้ถึงแรงกระแสต่อต้านจากสัมภเวสีที่มีฤทธิ์นั้นครับ แสดงว่า เขาเป็นสัมภเวสีที่ไม่ยอมรับผลบุญกุศลใดๆ มีแต่หลงในฤทธิ์ของตน นันทะชัยดีเลยเอามือกุมเหรียญพระอาจารย์ฝั้นนั้นไว้ แล้วตั้งจิตขออำนาจพระพุทธคุณ พระธรรมคุณและพระสังฆคุณ ช่วยไล่วิญญาณร้ายไปจากคนป่วย นันทะชัยดีตั้งจิตให้นิ่ง สงบ ไม่รับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ทราบภายหลังว่า คนป่วยโวยวายว่าไม่ไป อยากอยู่แบบนี้ พูดพร่ำพรรณาไปเรื่อยๆ แล้วคนป่วยก็หมดแรง นันทะชัยดีในกำลังของสมาธิสัมผัสได้ถึงเงาดำๆได้หลุดออกจากกายคนป่วย นันทะชัยดีเลยออกจากสมาธิรีบเอาเหรัยญนั่นที่ห่วงใส่สร้อยไว้แล้วแขวนคอคนป่วย คนป่วยร้องว่าร้อนๆ แต่ไม่กล้าจับสร้อยออกจากตัวครับ พยายามพูดหว่านล้อมให้คนอื่นๆเอาสร้อยที่ห้อยเหรียญพระอาจารย์ฝั้นนั่นช่วยมาเอาออกให้ด้วยครับ แต่ไม่มีใครทำตามที่คนป่วยนั้นขอร้อง สักพักคนป่วยหมดแรง หลังจากนั่นจนถึงวันนี้คนป่วยยังไม่แสดงอาการแบบที่เคยเป็นครับ ก็เป็นเรื่องที่นันทะชัยดีมีความเชื่อว่า อำนาจใดๆในหล้านี้ ไม่มีอำนาจใด สู้อำนาจพระรัตนตรัยนั้นได้ครับ ก็เป็นแค่ประสบการณ์ของนันทะชัยดีครับ ที่ได้มาอยู่ถิ่นที่ผู้คน ยังนับถือภูติผี เป็นชีวิตจิตใจครับ

 

ขออนุญาตแสดงความเห็นนะคะ เขาผู้นั้นกับสัมภเวสีตนนั้นเคยเป็นคู่เวรคู่กรรมกันมาก่อนในอดีต กฏแห่งกรรมชักนำให้ได้พบเจอกันและได้ก่อกรรมใหม่ร่วมกัน โดยยึดสื่อสัมผัสนั้นมาเป็นอาชีพซึ่งผิดหลักคำสอนของพระพุทธองค์ ทำให้ผู้คนงมงายหลงไปในลาภยศสรรเสริญ

ขอแนะนำให้เขาผู้นั้นขอขมากรรมต่อพระรัตนตรัยและเจ้ากรรมนายเวร ทำสังฆทานส่งบุญให้สัมภเวสีตนนั้น ต่อจากนั้นให้ปวารณาตนรับพระรัตนตรัยเป็นสรณะ ก็จะช่วยลดกรรมตรงนี้ได้ค่ะ สัมภเวสีตนนั้นก็จะไม่สามารถกระทำใดๆ ต่อเขาได้อีก

แล้วแต่จะพิจารณากันไปนะคะ

 

ขอขอบคุณ๛คุณนันทะชัยดีและคุณก้อยแก้วมากค่ะ
ที่คุณทั้งสองคนมาช่วยกันเล่าเรื่องราว
ทำให้เมืองบาดาลสวรรค์คึกคักขึ้นมาทีเดียวเชียว
วันหลังเชิญคุณทั้งสองคนมาเล่าให้สมาชิกได้อ่านอีกนะคะ...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

 

คืนก่อนฝันไปที่ไหนไม่รู้..แต่ไปหุงข้าวสะงั้น
เมื่อคืนก็ฝันค่ะ(ไม่ได้นึกขอไปเที่ยวซักกะหน่อยนิ)
ฝันว่าไปเลี้ยงเด็กทารก....เด็กคนนี้แปลกดีค่ะ
จะเดินได้ระแต่เค้าคลานถอยหลังได้ก่อนคล้ายรถขับถอยหลังเลยนิ
นู๋ไม่ยอมๆๆ....นู๋จะไปเที่ยวววววอ่ะ
(cry)

 

คุณสิริเทวีครับ ช่วยหาเรื่องเสือกับหลวงปู่ที่วัดถ้ำขามมาให้อ่านบ้างสิครับ

 

เด๋วบอกเสือดาวให้ค่ะ
เป็นเสือเหมือนกัน...หุหุ

 

เสือดาวอยู่นอกถ้ำ อุ้ย. นอกบ้านค่ะ
แกใช้ทอสับไม่ค่อยเก่ง
ขอความอนุเคราะห์คุณก้อยแก้วจัดให้คุณนันทะชัยดีด้วยค่ะ

 

ข้าพเจ้าไม่ถนัดหาเรื่องเสือ
ถนัดแต่หาเรื่องกับเสือ....

 

มารายงานตัวค่ะ อิอิ

 

ยินดีที่เห็นตัวจ้ะ..
แล้วตัวเองหายไปตั้งหลายวัน..ไม่มีเรื่องมาโม้หรือจ๊ะ

 

วัดถ้ำขาม
วัดถ้ำขาม หรือ ภูขาม ชาวบ้านมักเรียกว่า ภูคำขาม อยู่ในเขตบ้านคำป่า
ตั้งอยู่บนภูขาม ซึ่งเป็นเขาลูกหนึ่งบนเทือกเขาภูพาน การเดินทาง
ใช้เส้นทางสายสกลนคร-อุดรธานี เส้นทางหลวงหมายเลข 22
ไปประมาณ 22 กิโลเมตร มีทางแยกซ้ายเข้าทางเดียวกับพระธาตุภูเพ็ก
ไปอีกประมาณ 10 กิโลเมตร ก่อนที่จะตรงขึ้นไปพระธาตุภูเพ็กมีทางแยกขวา
ไปประมาณ 30 กิโลเมตร
วัดถ้ำขามนี้เดิมเป็นที่ปฏิบัติธรรมของ พระอาจารย์ฝั้นอาจาโร
ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่วัดนี้จนถึงประมาณ พ.ศ. 2507
ท่านอาพาธจึงได้ไปจำพรรษาที่วัดป่าอุดมสมพร นอกจากนี้ยังเป็นวัดหนึ่ง
ที่เก็บอัฐิของพระอาจารย์เทศก์ เทศรังสี ซึ่งมีผู้คนยังเดินทางมาสักการะบูชา
อยู่เป็นประจำ

 

วัดถ้ำขาม เป็นวัดที่พระอาจารย์ฝั้น อาจาโรเป็นผู้สร้างขึ้นตั้งอยู่บนเทือกเขาภูพาน
ตำบลไร่ อำเภอพรรณานิคม จังหวัดหนองคาย ตามเส้นทางสายสกลนคร-อุดรธานี
(ถนนนิตโย) ก่อนถึงอำเภอพรรณานิคมเล็กน้อย มีทางเข้าได้หลายเส้นทาง เช่น
เส้นทางเข้าพระธาตุภูเพ็ก หรือทางบ้านไร่

วัดถ้ำขามกับความเป็นมา

ในปี พ.ศ. ๒๔๙๖ พระอาจารย์ฝั้น ยังคงจำพรรษาอยู่ที่วัดป่าภูธรพิทักษ์
ติดกับถนนเลี่ยงเมือง ทางไปจังหวัดกาฬสินธุ์และอำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม
และวัดป่าภูธรพิทักษ์ยังติดอยู่กับวัดพระธาตุนารายณ์เจงเวงซึ่งตั้งอยู่ในเขต
อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร
ในระหว่างตอนกลางพรรษา พระอาจารย์ฝั้น ได้ปรารภกับลูกศิษย์
ท่านได้นิมิตเห็นถ้ำอยู่ทางทิศตะวันตกของเทือกเขาภูพาน ภายในถ้ำนั้นมีแสงสว่าง
เท่า ๆ กับตะเกียงเจ้าพายุ ๒ ดวง อากาศดี สงบ ถ้าได้ไปวิเวกที่ถ้ำแห่งนี้
เหมือนได้อยู่อีกโลกหนึ่งทีเดียว

 

เมื่อออกพรรษาพระอาจารย์ฝั้นได้เดินทางไปยังถ้ำตามที่ได้นิมิตแต่มิได้ตรงไปยังถ้ำ
ท่านได้เดินทางไปกับพระภิกษุและสามเณรเพียง ๓ รูปเท่านั้น ท่านไปพักที่
วัดป่าอุดมสมพร เพื่อพาคณะญาติโยมบำเพ็ญกุศลแก่บุพพาการี เมื่อเสร็จจึง
ออกเดินทางไปพักที่วัดป่ากลางโนนภู่ (วัดป่าบ้านภู่) เพื่อบำเพ็ญกุศลครบรอบวันฌาปนกิจของ
พระอาจารย์ภู่ ธัมมทินโน จากนั้นได้เดินทางไปพักที่ป่าช้าข้าง ๆ
วัดไฮ่ ๒ คืน แล้วเดินทางไปยังบ้านคำข่า พอไปถึงญาติโยมได้พาพระอาจารย์ฝั้น
ไปพักในป่าข้างหมู่บ้าน ชาวบ้านเรียกว่าดงวัดร้าง พระอาจารย์ฝั้น
ได้ถามญาติโยมในหมู่บ้านนี้ว่า ภูเขาแถบนี้มีถ้ำบ้างหรือไม่ พวกญาติโยมบอกว่า
มีหลายแห่ง ทั้งถ้ำเล็กและถ้ำใหญ่ ในวันต่อมาพระอาจารย์ฝั้นได้พาญาติโยมขึ้นไป
ดูถ้ำแต่ไม่ตรงกับในนิมิตสักแห่งเดียว พระอาจารย์ฝั้น จึงได้กลับลงมาพักที่หมู่บ้าน
ต่อมาพวกญาติโยมได้บอกกับพระอาจารย์ฝั้นว่ายังมีอีกถ้ำหนึ่งอยู่บนยอดเขา
เป็นถ้ำใหญ่มากชาวบ้านเรียกว่า “ถ้ำขาม” เมื่อถึงวันสงกรานต์ ชาวบ้านจะขึ้นไปทำบุญ
และสรงน้ำพระบนถ้ำนั้น เป็นประจำทุกปี

 

ในวันรุ่งขึ้นชาวบ้านได้พาพระอาจารย์ฝั้น เดินทางไปยังถ้ำขาม เป็นเส้นทาง
ที่ลำบากต้องปีนไต่ไปตามไหล่เขาเต็มไปด้วยขวากนาม เมื่อขึ้นไปถึงถ้ำขาม
“พระอาจารย์ฝั้น ได้เดินสำรวจดูรอบบริเวณ แล้วท่านได้เอ่ยปากว่าถ้ำนี้แหละ
ที่ได้นิมิตเห็น ท่านจึงให้ญาติโยมทำแคร่นอนขึ้นในถ้ำเพื่อจะได้พักค้างคืนที่นี่
แต่ความไม่พร้อมจึงได้ลงมาพักที่หมู่บ้านที่เดิม และพร้อมให้ญาติโยมทำทาง
ลงมาด้วยจะได้ขึ้นได้สะดวกในวันหลัง