เราจักแสดง ปฏิปทาเป็นที่สบายแก่การ"บรรลุนิพพาน" แก่พวกเธอ พวกเธอจงฟัง จงทำในใจให้ดี เราจักกล่าว...

เราไม่ได้ถกกันเรื่องทิฎฐินี่ครับ. ท่านกล่าวว่าผมทำบุญทำทาน แบบมีตัวตนเอามาอวดประมาณนี้. ผมจึงแก้ว่าเปล่าเลยที่กล่าวไปเพราะนั้นคือหน้าที่ของสาวกจึงมีการแนะนำ. พอยกเรื่องการแนะนำก็คิดว่าเป็นการอวด. พอทำทานได้มากก็ว่าอวด. ที่จริงเปล่าเลยบอกว่าโสดาบันมือชุ่มการให้. เมื่อผมมีการให้เมื่อมีการโต้แย้งพูดคุยก็ยกว่าเมื่อก่อนแค่นิดหน่อยก็ไม่กล้าให้. แต่ครั้งนี้ขณะที่ให้เงินไม่ใช้น้อยทำไมกล้า. ผลมันมาจากอะไรมันก็มาจากการปฎิบัติธรรมเพียงชี้ให้เห็น. แต่มีคนว่าเป็นการอวดผมจะทำอย่างไรได้

 

สติ บางที่เราสติไม่ค่อยดี
แต่ถ้าเราอุทิศกุศลที่เราสติไม่ดีเรารู้

บางทีสติที่ดีกว่าก็รออยู่ได้ มันจะเข้ามาทีละสติ
ไปเอาสติอันที่พ้นไปแล้ว ล่วงไปแล้วมาอุปปาทานก็หมดกำลังบุญเปล่าๆ
ไปเอาสติอันที่ยังมาไม่ถึงมาอุปปาทานไว้ ก็หมดกำลังบุญไปเปล่าๆ
อุทิศกุศลที่เราอุปปาทานว่านี่คือสติเรา ของเราสติของคนดน่นนี่นั้นดีกว่า

มันจะหลุดไปแต่ไปต่อคิวตามแรงกรรมแทน

 

เวลามีสองสติมาให้เราเลือก
ตอนนั้นเราค่อยประสาทเสีย
มันดันเข้ามาจะทำบาล้านระหว่างสองสติอีกแล้ว

เราจะรู้ทันทีถ้ามันจะบาล้าน
ให้อุทิศกุศล

อุทิศให้ผมก็ได้
ผมชื่อจริง นายนพพร ทรงสวัสดิ์

อุทิศบุญจากการรู้อยู่ว่าเรา ทำบาล้านสองสติขึ้นไปให้นายนพพร ทรงสวัสดิ์
สติจะหลุดไปหนึ่งอัน

 

คุณfist ครับพอดีผมฟังหลวงพ่อท่านท่านว่า(สรุปๆเอานะครับ) เดี๋ยวนี้โยมหันมาทำสมาธิกันมากขึ้นหลงอยู่ในสมาธิ ทำแล้วก็เสื่อมๆ ไม่รู้จักใช้ปัญญา หลวงพ่อแนะนำต่อว่าให้รู้จักการภาวนาให้ถูก อย่างเวลาทำงานก็ทำไปให้ภาวนาว่าไม่ใช่กูๆ แล้วมันจะพิจารณาออกไปได้เอง คุณfist มีวิธีปฏิบัติอย่างไรบ้างครับเข้าถึงความไม่เสื่อมหรือยังครับ ขอบคุณครับ

 

ถ้าให้ผมแนะนำ ก็มรรควิธี ของพระพุทธองค์ ในกระทู้นี่แหละครับ
เพียงแต่อาศัยความความตั้งมั่นของจิตหน่อย

กระจายผัสสะออก
พอตาเคลื่อนไปเห็นของต่างๆ พิจารณาดูว่า สิ่งนั้นมันคงที่ หรือมันเปลี่ยนแปลง
มันแค่แสงมากระทบที่ตา แสงที่กระทบ มันไม่เที่ยง
พอมืดไม่มีแสง
จิตที่เคลื่อนมารับรู้ทางตา แล้วจิตมันเคลื่อนไปรับรู้ทางหู หรือทางอายตนะอื่่น
เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย นอกเหนือการบังคับ ก็จะเห็นความไม่เที่ยง ความว่างจากความเป็นตัวตน
ตามเห็น ตาที่มองไปที่ๆหนึ่ง พอย้ายไปอีกที่หนึ่ง อีกที่หนึ่ง ก็จะเห็นความไม่เที่ยง

พอตากระทบรูป เกิดความชอบ หรือไม่ชอบ เกิดขึ้น
ก็ดูว่ามันคงทนหรือเปล่า หรือว่า มันแค่เกิดดับ ไปตามเห็นที่ตากระทบรูป +กับสัญญา หรือ สังขาร
เลยเกิดเป็นความรู้สึกภายใน จะเห็นเองว่า มันเป็นไปเอง เป็นของเที่ยง มีแล้วหาย บังคับให้สุขตลอดไม่ได้

หรือตามเห็น อายตะนะอื่นๆ แล้วแต่ คุณ jittinonครับ
มรรควิธีนี้ไม่ได้ซับซ้อน
ตามเห็นตามความเป็นจริงตรงๆเลย
เมื่อไหร่"การตามเห็น" ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
จิตจะตั้งมั่นอยู่ภายในเอง เป็นสัมมาสมาธิ ที่พร้อมใจเห็นความจริง
ความจริง ในเรื่องไตรลักษณ์
พอตั้งมั่นพอ มันจะตัดสินด้วยขณะจิตหนึ่ง ตั้งนั้นเป็นผล

จนเห็นความจริงเรื่อยๆ สภาพที่มันทุกข์
จนจิตมันไม่เอาแบบท่านพุทธทาสกล่าวว่า "กูไม่เอากับมึงแล้วโว้ย!!"
นั่นแหละครับ ถอนอุปทาน
เหมือนซื้อรถมือสองมา เดี๋ยวมันพังโน้นนี่ ซ่อมอีก ก็เสียอีก
เจ้าของรถจะยินดี กับรถคันนั้นไหม
แบบเดียวกันตามผัสสะ ความเวทนาในผัสสะไป
จะเห็นความจริงแบบเดียวกับที่พระพุทธองค์เห็น พระพุทธองค์ตรัสรู้
เรื่องมันมีแค่นี้ครับ

 

ผมมาจับผิดคุณfist แต่กลายเป็นจับถูกแทนเลย
อนุโมทนาครับ

 

ขอแจมครับ. สิ่งที่คุณแสดงมาไม่ผิดเลย. แต่ผมขอบอกอย่างนี้นะครับสิ่งที่คุณแสดงมาเป็นจินตาญานผมเกิดตั้งแต่ปฎิบัติธรรมใหม่ๆมันก็ถอนความเห็นผิดได้ในระดับผิวๆของจิตได้. แต่ถ้าผมไม่พบในสิ่งที่ผมกล่าวมา ผมก็จะเชื่อในสิ่งที่คุณกล่าวมาเพราะผมก็เคยพิจารณาแบบนั้นซึ่งเป็นเพียงจินตายานเท่านั้น ยังไม่เข้าถึงวิปัสนาญานเลย

 

ตอนตามเห็น ตอนนั้น ไม่มีอุปทานใหม่
พอแยกอายตะนะออก อุปทานออกไปไปขย้ำรูปที่อยู่ตรงหน้า
ลองตามดูได้ตอนนี้เลยครับ
คอมพิวเตอร์ หรือ มือถือ แท็ปเล็ต ที่อยู่ตรงหน้า
ถ้ากระจายผัสสะออก มันเห็นแค่ธาตุ
อุปทานไม่เข้าดึงมาเป็นของกู
จิตมันจะตั้งมั่นเองแบบไม่ต้องจงใจให้เกิดความตั้งมั่น
นั่นแหละครับตั้งมั่นจริงๆ โดยไม่ต้องไปแยกทำสมถะ แยกทำวิปัสสนา
พอกระจายผัสสะ
น้อมจิตไปตามดูที่พระพุทธองค์กล่าวไว้จริงไหม
รูป จักษุ จักขุวิญญาณ จักขุสัมผัส เวทนาที่เกิดจากตาเห็นรูป
ว่ามันไม่เที่ยง มีสภาพทุกข์ เดินไปสู่ความดับ เหนือการควบคุม ว่างจากตัวตนจริงไหม

ผมไม่ได้ปฏิบัติมาแนวทางนี้หรอกครับ
แต่ผมเห็นว่าเป็นมรรคที่ง่าย ถ้าคนจะเอาไปปฏิบัติกัน

 

นั่นแค่มรรคครับ ขณะเป็น"ผล" มันง่ายกว่านี้อีกครับ

 

ผลจิตนั้นจะต้องข้ามโคตรภูมิ. ชีวิตจริงจะเปลี่ยนไปสิ้นเชิง เพราะโลกทั้งโลกดับลงต่อหน้าต่อตา

 

ตอนนี้คุณfist พิจารณาอยู่อย่างไรครับ
ความไม่เสื่อม มีจริงไหมครับ

 

ชีวิตจริงไม่ได้เปลี่ยนหรอกครับ ที่เปลี่ยนคือภายใน
ความเห็นที่มีกับโลกที่อยู่ตรงหน้ามันเปลี่ยน แค่นั้นครับ

 

ตอนนี้เดินมรรคอย่างนี้ครับ แต่ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ครับ
ความไม่เสื่อม เป็นไม่เสื่อมจากอะไรครับ

 

คุณอาจจะมองไม่เห็นเพราะคุณอาจต้นทุนมาดี. แต่ผมนี้พญามารเลยถ้าไม่เปลี่ยนคงไม่ใช้มั้งครับ. ที่ผมเคยบอกว่า14ปีแล้วที่ไม่เคยทำอะไรๆที่เคยทำและอาจจะมีบางอย่างที่คนปรกติเขามักจะทำกันแต่ผมไม่สนใจ

 

ผมถามเลี่ยงๆน่ะครับ ไม่เสื่อมคือไม่ตกอบายภูมิอีกแล้วครับ
สนใจเรื่องการเดินมรรคครับ การปฏิบัติก่อนที่จะมั่นใจในมรรควิธีปัจจุบัน
ตอนนั้นปฏิบัติและพิจารณาอย่างไรครับใช้อะไรเป็นฐานในการภาวนา

 

ผมก็เคยฟังพระสูตรนี้นะ ดูในเวบ 84000 รู้สึกจะเป็นอย่างนี้นะ
......... [๓๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราจักแสดงข้อปฏิบัติอันเป็นที่สบายแก่การ
เพิกถอนซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะและทิฐิแก่เธอทั้งหลาย เธอ
ทั้งหลายจงฟัง จงใส่ใจให้ดี ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อปฏิบัติอันเป็นที่สบายแก่การ
เพิกถอน ซึ่งความสำคัญสิ่งทั้งปวงด้วยตัณหา มานะและทิฐิเป็นไฉน ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน จักษุเที่ยงหรือไม่เที่ยง ภิกษุ
ทั้งหลายกราบทูลว่า ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า ฯ
พ. สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า ฯ
ภิ. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควร
หรือหนอที่จะตามเห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา ฯ
ภิ. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ
พ. รูป... จักษุวิญญาณ... จักษุสัมผัส... สุขเวทนา ทุกขเวทนา หรือ
อทุกขมสุขเวทนา ที่เกิดขึ้นเพราะจักษุสัมผัสเป็นปัจจัย เที่ยงหรือไม่เที่ยง ฯ.........

- ประมาณนี้แหละ
- การที่ภิกษุฟังธรรมของพระพุทธองค์แล้วบรรลุธรรม ขณะฟังนั้น ผมคิดว่า มันมีเหตุผลอย่างนี้นะครับ (อย่าถือสานะครับถือว่าร่วมแสดงความคิดเห็น)
- พระพุทธองค์ทรงรู้ วาระจิตคนฟังเป็นอย่างดี พระองค์ทรงโปรดให้ใจของภิกษุเปิดรับ ข้อมูลที่อัดเข้าไปสู่ใจ ผ่านไปยัง ตัวญาณ ได้โดยไม่ยากนัก จนเกิดวิปัสสนาญาณ ขนาดฟังตรงนั้นแหละ
- การทำวิปัสสนา ต้องเข้าใจก่อนว่า มันคืออะไร การทำวิปัสสนาก็คือการป้อนข้อมูล ให้ใจมันรับรู้และเชื่อในทฤษฏี อย่างเต็มอกก่อน ที่เรียกว่าสัมมาทิฏฐินั้นแหละ แล้วตัวจิตก็จะ ป้อนข้อมูลให้ตัวญาณอีกที ต้องเข้าใจอยู่อย่าง ตัวญาณไม่มี หน่วยความจำ ไม่มีหน่วยตรึกตรอง หรือคิดพิจารณา เพราะตัวญาณ แยกออกจากขันธ์ห้า ส่วนตัวจิตมี ตัวสัญญาเป็นตัวหน่วยความจำ ตัวสังขารเป็นตัวคิดตรึกตรอง
- การป้อนข้อมูลเข้าตัวญาณ มีหลายวิธี อย่างในพระสูตร นี้ พระพุทธองค์ อัดตรงๆ เข้าสู่ใจ ผ่านสู่ญาณของภิกษุผู้ฟัง ได้อาจมาจากฤทธิ์ด้วยเพราะคิดดูสิถ้าเราไปนั่งตรงนั้น ศรัทธาก็พร้อม ทุกอย่างมันพร้อม
- ทุกวันนี้ เรามาทำวิปัสสนา โดยการอัดข้อมูลจากใจสู่ ตัวญาณ ด้วยการทำสติปัฏฐานสี่ก็ได้ มีสติ มีสัมปชัญญะ สร้างสัมปชัญญะ เรื่อยๆจนมันเปิดญาณมารับรู้ สักวันก็อาจจะบรรลุได้ เพียงแต่เราเข้าใจ หลักการแค่ใหน
- อย่าหลงในจิต จงเอาจิตเป็นตัวรับใช้ จงสร้างตัวสัมปชัญญะ ให้เกิดญาณ จงป้อนตัวญาณให้รู้ ถึงความเป็นไตรลักษณ์ ของขันธ์ห้า เมือเกิดญาณ เพื่อให้พาเราออกจากกรงขันธ์ห้าให้ได้

 

ถามตรงๆได้เลยครับคุณ jittinon
เรื่องที่ ไม่ตกอบายภูมิ เชื่อตามพระพุทธองค์เลยครับ
ตรัสหนึ่งไม่เป็นสอง
แต่ทุกอย่างมีเหตุผลของมันอยู่
ถ้าถึงขนาดจิตมันฟันธงลงไปว่า ไม่มีสิ่งที่ว่าตัวเรา เป็นเรา
มันขณะที่เห็นธรรมนั่นล่ะครับ ละสังโยชน์ตรงนี้
จิตมันถอนความเห็นไปเลย
อุปมาเหมือนคุณ jittinon คิดว่าโลกแบน
วันนึงได้นั่งจรวดออกไปนอกโลก
มองกลับมาเห็นโลก ปรากฏว่าโลกกลม
ถ้าเห็นความจริงแล้วจะย้อนกลับไปที่เดิมหรือไม่
กลับไปคิดว่าโลกแบนอีกหรือเปล่า
อุปมานี้ยังไม่เท่าการเข้าไปเห็นความจริงของธรรมนะครับ
แต่การจะย้อนกลับไปรู้สึกว่าโลกนี้ มันแบน จะเป็นไปได้ไหม
อย่างเดียวกัน ถ้าเห็นธรรมจริง
มันไม่ย้อน กลับไปเห็นผิดอีก

พระพุทธองค์ตรัสว่า ไม่ตกอบายภูมิ อันนี้ก็มีเหตุ
ธรรมะทั้งหมดสาวไปหาเหตุได้ทั้งหมด ไม่มีเกิดขึ้นลอยๆครับ
ลองถามคุณ bigtoo ดูครับถึงเหตุที่ โสดาบัน ทำไมถึงไม่ตกอบายภูมิอีก ดูครับ

 

อริยชนมีช่องไปจะตกอบายได้อย่างไร

 

ครับ อธิบายได้เข้าใจง่ายดีครับ
คุณfist นั่งจรวดไปยังไงครับหมายถึงการปฏิบัติจนถึงขณะออกนอกโลกแล้วหันมามองโลก

 

เราจะเอาผลของใครมาเป็นของเราคงไม่ได้แต่เราตามแนวปฏิบัติให้เห็นด้วยตนเองได้
ความเห็นคุณfist แจ่มดี จึงอยากทราบวิธีการปฏิบัติภาวนา ตั้งแต่เริ่มจนถึงปัจจุบันครับ
ขอบคุณครับ