โอวาทปาติโมกข์

ตอนที่อวิชชาหมดกำลัง
นิวรณ์จะโดนอวิชชาทิ้งไว้ จิตหนะจริงๆหนะตอนนี้คือเรา
เราเนียะปรกติคืออวิชชากินนิวรณืไว้

แต่พออวิชชาอ่อนกำลัง เราจะพยายามป้อนธรรมารมณืหนึ่งอันที่เราสงสัยในอย่างน้อยสองให้เจตสิกกินเพราะเข้าใจว่ามันคือจิต

สังเกตุเวลาตั้งกระทู้ถามธรรม
คือการเอาธรรมารมณ์ที่เรากินไม่ได้ คือสงสัยป้อนให้จิตคนอื่นกินแทน
เพราะยึดถือเอาไปเองว่า จิตของคนอื่นคือจิตของคนนั้นๆ
หรือถือเอาว่านั้นคือจิตของเรา

 

เช่นเราสงสัยว่าอะไรคือจิต
เราก็อาจจะพยายามป้อนธรรมารมณ์ ที่ชื่อสงสัยให้ เจตสิกเรากิน เจตสิกก็เอ๋อมันกินไม่เป็น

จากนั้นเราไม่สนใจจิตเราว่ามันอยู่ไหน
เราเอาลังเลสงสัย ไปป้อนให้คนอื่นๆ โดนเข้าใจว่าถ้าคนอื่นๆกินเข้าไป เราจะหายสงสัย

นั้นแหละจิต นั้นแหละเจตสิก

เวลาอวิชชาหมดกำลังเราจะเห็นเจตสิกกะนิวรณ์
เช่นเจตสิกกะฟุ้ง คนอื่นๆเห็นเราฟุ้งก็จะเอาฟุ้งเรานี้แหละป้อนให้เจตสิกเรากิน
ขืนใจให้เจตสิกเรากินฟุ้งเข้าไป

 

เจตสิกไม่สนใจเครื่องล่อหรืออามิส
แต่จิต ซัดโฮก

 

การจะตัดผัสสะได้ มันต้องมีความรู้มาก่อนในทางธรรม ว่าหากยังส่งจิตออกนอกอยู่ ทะยานอยากอยู่หรือ รับผัสสะอยู่ ทุกข์เกิดแน่นอน..ปัญญาทางธรรมต้องมีและรู้ถึงเหตุแห่งทุกข์ไง ธรรมฝ่ายเกิดนะ

 

จิต คือธาตุรู้ใช่ หมดเหตุก็เกิดไมไ่ด้ใช่..
แต่ จขกท. เขาอาจแค่สมมุติให้จิตในที่นี้ใช้คำว่า "สัตว์" เพราะยังไม่หมดกิเลสก็ต้องวนกลับมาเกิดอีก..เป็นไปได้

 

แค่ จิต เห็นขันธ์5 ทำงานเอง ต่างฝ่ายต่างแยกกันอยู่หรือทำงานอย่างไร อธิบายซิครับ จะรู้แจ้งโลกได้ยังไง เอาอะไรมากำหนดการเบื่อหน่ายในขั้นธ์5..รึขันธ์5ไม่ใช่เรา..ตัวเราไม่ใช่เรา มันไม่มีเหตุผลอธิบายครับ
แค่จิตนั่งดู ขันธ์5 ทำงานเอง แล้วเห็นอะไรครับ อธิบายไม่ได้เลย เพาะจิตตกภวังค์เป็นเอกะคตา เป็นเรื่องธรรมดาของการทำสมาธิ
..มันไม่มีเหตุผล สมาธิไม่ใช่ตัวทำให้เกิดปัญญาการปล่อยวาง หรือ เบื่อหน่ายในสังสารวัฏ..แค่สมาธิ เท่านั้นครับ ผมเข้าใจเอง

 

ช่ายแล้ว เมื่อความรู้ภายใน นั้นแจ้งแล้ว แจ่มชัดแล้ว คลายสงสัยหมดสิ้นแล้ว คลายเวทนาได้สิ้นแล้ว
(ไม่ต้องไปสนใจกระบวนการต่างๆนานา ภายในอีกต่อไป)

พระพุทธเจ้าบอกว่า ต่อไปให้พึงอยู่กับ จิตอารมภ์เดียว เข้าไว้

เมื่อปราถนาทำความเพียร
แค่ ลมหายใจเข้า และ ลมหายใจออก 1 จังหวะ
มีอะไรภายในมากมายที่เราไม่ต้องไปรู้อีกแล้ว
แค่ดูรอบลมหายใจ 1 จังหวะนั้น
ให้ 1 จังหวะ นั้นจบสิ้นไป ปล่อย1จังหวะลมหายใจนั้นทิ้งไป ยุติ-ธรรม แค่นั้น

 

ถ้าอย่างนั้น เราเรียนปริยัติ พระไตรปิฏกไปทำไมล่ะ วงจรปฏิจจ-อริยสัจจ์ เรียนทำไมครับ

 

คำถามนั้น ต้องถาม ตัวเอง
มันเป็น ปัจจักตังค์

คำตอบก็เป็นคำตอบเฉพาะตน


คนเรียนปริยัติ ไม่บรรลุธรรม ก็เยอะ แต่ใช่ว่าจะไม่มี
คนใฝ่ปฏิบัติธรรม บรรลุธรรม ก็มี เรียกว่า จิตนั้นเป็นปริยัติด้วยตัวของมันเอง

เลือกสิ่งที่ดีสำหรับตนเอง ตามบุญพาวาสนาส่ง (ยัดเยียดให้กันไม่ได้)

 

อุทกฏาบท และ อารฏาบท อาจารย์ของพระพุทธองค์ทั้งสองคน ก็รู้แจ้งภายใน จนได้ญาณ-ฌาน ..แล้วเป็นไงครับ ได้ตรัสรู้ไหมครับ

 

กล่าวเช่นนี้ ก็ไม่สมบูรณ์ ยกตัวอย่าง ขาดๆเกินๆ ไม่สมกับยุคสมัย
ตอนนั้น ยังไม่มีธรรมอันแจ้ง ของพระพุทธเจ้า

แต่ตอนนี้มีแล้ว
การปฏิบัติธรรม ศึกษาธรรมตอนนี้ มิได้ ดำเนินตามคำสอนพระพุทธเจ้ากันหรือ? จึงกล่าวเช่นนั้น

แล้วพระพุทธเจ้า สอนหรือว่า ห้ามทำฌาน? ห้ามปฏิบัติใดๆ ห้ามทำสมาธิ ห้ามรวมจิต ให้ท่องจำอย่างเดียว และคิดไปเอง กระนั้นหรือ

ถ้ามี ขอยก วรรคมาแสดงด้วย เพื่อประดับความรู้ใหม่

 

ปู่ต้องพินาตรงคำว่า. ปัญจเวก.

มันเปนคำแฝง. ประกาศ. ผลจิตของอริยบุคคล. ที่เขาแฝงเอาไว้

คำกล่าวนั้นเขาอ้างว่าเหนมากว่า สิบปี แต่ตอนนั้นไม่รุ้ว่ารุ้อะไร

พอมาปี 2013. มีคนโพส. ผุ้รุ้ไม่ใช่นิพพาน. เจ้เขาเลยฮานาก้า

คือ. ไอ้ที่ตนไม่รุ้ว่าตัวเองสำเร้จอะไร. ก้เพราะผุ้รุ้ไม่ใข่นิพพาน


จิตผุ้รุ้คือ. สัตว์ จิตคือสัตว์ที่อิสระจากนิพพาน. ตัดกิเลสแล้ว
ก้เปนสัตว หรือ จิตบริสุทธิ จะลัลลาไปไหนก้ได้


โดยอาการลัลลา. คือ. การแทรกในอนูสรรพธาตุ สรรพโศก
สะเนีย จานราย. พินาส ยำเป. รักชันตุ สบัดขันธ์ตุ ฯ

 

เจ๋งเลยปู่

พระพุทธองค์ แสดงชัดว่า. อุปการะธรรมแก่อานาปานสติมี ห้า อย่าง

หนึ่งในนั้น และลำดับท้ายสุด สำคัญสุดคือ. สะสมปริยัต

ทำอานาป่นสติ แต่ ขาดปริยัติ ย่อมเปน กรรมฐานปลอม

 

หากเป็นปัจจัตตังค์ ที่มี่มีแผนที่ลายแทง ตามพระไตรปิฏก ย่อมอธิบายได้ ผู้ที่เคยผ่านมาแล้ว.. ครูอาจารย์ มากมายท่านก็เอาปัจจัตตังค์ มาเล่าสู่กันฟัง แล้วช่วยกันตรวจสอบ กันหลงทิศทาง ท่านเอามาสอนลูกศิษย์ทั้งนั้น ใครเคยปฏิบัติผ่านพอเล่าออกมาก็อ๋อ..ใช่เลยแบบเดียวกัน พระป่าท่านเช็คกันแบบนี้แหละครับ
เป็นแบบแผนของพระป่าสืบมาจนปัจจุบัน..ธรรมของพระพุทธองค์นั้นต้องถามได้ตอบได้ ถึงที่มาที่ไป..ไม่อย่างนั้นแล้วสายพระป่า ไม่เกิดตั้งอยู่จนปัจจุบันหรอกครับ
ยกเว้น ปัจจัตตังค์ผิดๆครับ

 

ถ้าอย่างนั้น ที่โพสต์มาต้องอธิบายได้ด้วยซิครับ..จะอ้างปััจจัตตังค์ทำไม ว่าปล่อยวางขันธ์5 เบื่อหน่ายขันธ์5 ด้วยวิธี มองการทำงานของขันธ์5 เห็น เท่านั้นรึ..นั่นเหตุผลมันขาดด้วนไป แค่เห็นก็บรรลุยังงั้นรึครับ..ความเข้าใจ ซาบซึ้งในจิต กระบวณการทำงานของจิตไม่มีเลย มีแต่ขันธ์5
แล้วจะให้จิตเชื่อถือแล้วปล่อยวาง มันยังคลางแคลงอยู่ครับ
หากอ้างว่าปฏิบัติตามพระไตรปิฏก ก็ต้องอธิบายได้ครับ..

 

ธรรมนั้น เป็นธรรมเฉพาะ ผู้ที่เราอ้างอิงถึง

คงไม่ต้องอ้างลากยาว พระไตรปิฏทั้งตู้ มาร่ายให้จบก่อนกระมัง เพื่อให้คนทั้งโลกต้องเข้าใจพร้อมกันหมดต้องมาเข้าใจด้วย

หากท่านยังคลางแคลงในธรรมนี้อยู่ ธรรมนั้นก็ยังไม่ใช่ธรรมของท่าน ยังไม่ใช่วาระของท่าน ก็ให้ผ่านไป

 

ธรรมเป็นอุปการะเฉพาะแก่
อานาปานสติภาวนา
(นัยที่หนึ่ง)

ภิกษุทั้งหลาย !
ภิกษุผู้มุ่งประพฤติ กระทำอานาปานสติ ซึ่งประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ ย่อมแทงตลอด
อกุปปธรรม (ผู้มีธรรมไม่กำเริบ) ได้ต่อกาลไม่นานเทียว. ๕ ประการอย่างไรเล่า ?

ภิกษุทั้งหลาย ! ๕ ประการคือ ในกรณีนี้ ภิกษุ :

๑. เป็นผู้มีความต้องการน้อย มีกิจน้อย เลี้ยงง่าย สันโดษในบริกขารแห่งชีวิต;

๒. เป็นผู้มีอาหารน้อย ประกอบตนอยู่ในความเป็นผู้มีท้องอันพร่อง;

๓. เป็นผู้ไม่มีความมึนชา ประกอบตนอยู่ในความตื่น;

๔. เป็นผู้มีสุตะมาก ทรงสุตะ สั่งสมสุตะ คือธรรมเหล่าใดอันงดงามในเบื้องต้น
งดงามในท่ามกลาง งดงามในที่สุด แสดงอยู่ซึ่งพรหมจรรย์อันบริสุทธิ์บริบูรณ์
สิ้นเชิง พร้อมทั้งอรรถะและพยัญชนะ ธรรมมีลักษณะเห็นปานนั้น เป็นธรรมที่
เธอสดับแล้วมาก ทรงจำไว้ คล่องปากขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฏฐิ;

๕. พิจารณาเห็นเฉพาะอยู่ซึ่งจิตอันหลุดพ้นแล้ว(ตามลำดับ )อย่างไร.

ภิกษุทั้งหลาย ! ภิกษุผู้มุ่งประพฤติกระทำ อานาปานสติ ซึ่งประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ​

เหล่านี้แลย่อมแทงตลอดอกุปปธรรม ได้ต่อกาลไม่นานเทียว.​

 

การอ่าน พระไตรปิฏก จนเชี่ยว " ท่องได้คล่องปาก จำได้ขึ้นใจ "

ก็คือ อาการของ สัทธรรม หรือ คำพูด มันย้อมติดจิต ....ไม่ใช่แค่ สัญญา แต่กลายเป็น สังขาร(ความคิด)

แต่ ต้องอย่าหลงลืมสติ ไปสำคัญว่า สัทธรรมย้อมติดจิต จะเป็น อกุศล วินิบาต นรก


สัทธรรมย้อมติดจิต อานิสงค์เนี่ยะ เสวยสวรรคิ์ ....ถ้าท่องมากคำไม่ได้ ก็ท่อง พุทโธ ..พุทโธ ..พุทโธ ...พุทโธ ..

ทีนี้ พุทโธ มันย้อมติดจิต หรือ พระสูตรย้อมติดจิต ก็ปล่อยมันย้อมไป พอย้อมได้ที่
ยังไงเสีย สังขาร หรือ สัญญา เขาจะต้องแสดงความไม่เที่ยงให้เห็น

หากเรา กำหนดรู้ อานาปานสติ คลอไปด้วย เราจะเห็น จิตที่เป็นขันธ์5โดนย้อม
ติดด้วยสัทธรรม หรือ ย้อมด้วยพุทโธ

แต่เพราะ เรามีสติ ไม่หลงลืม ตอนที่ ขันธ์5 แสดงไตรลักษณ์ แสดงสามัญลักษณ์
ของมัน เราจะ อาศัยระลึกเพื่อการเห็นการดับไปของขันธ์5 ที่พรากออกไปจากจิต

ตรงบรรทัดนี้ก็คือ การตามเห็น

ไปตามความเป็นจริง แล้ว ถ้ามัน อึ๊ก คือ เติมไม่ได้อีก บริกรรมไม่ได้อีก เนี่ยะ ล่วงส่วน
จากกันระหว่าง ขันธ์ กับ จิต เกิดได้อย่างไร ต้องไปทำอะไรไหม หรือ แค่กำหนดรู้เห็น
ขันธ์5แสดงสามัญลักษณ์ให้ประจักษ์ ต่อหน้า ต่อตา

พอเติมไม่ได้อีกเนี่ยะ ใช่ จิตทิ้งพุทโธ หรือเปล่า ใช่จิตท่องพระสูตรไม่ได้หรือเปล่า

ก็ท่องปรกตินั่นแหละ ไม่ทิ้งหรอก เพียงแต่ว่า เต็มส่วนไม่ถอยกลับ ไม่ทิ้งอีกเลย
เนี่ยะก็ทราบไปตามนั้น ....คนละเรื่อง กับ ท่องจนกลายเป็นนกแก้ว(ญาณ)ของ จิต(สัตว์)ลัลลา
เพราะอันนี้ เอามาอาศัยระลึก การไม่ถูกย้อมติด มีอยู่ อยาตนะนั้นมีแน่

 

นี่ใช่ไม๊ สังโยชน์?

 

ปู่ต้องไปหาอ่านเรื่อง วิปัสสนาญาณ ว่ามันเกิดญาณอะไรขึ้นบ้าง ทำไมรู้ขันธ์๕แค่แว๊บเดียวถึงทำให้รู้แจ้งโลกได้ เบื่อในขันธ์๕ได้

สิ่งที่มายเล่ามันเกิดขึ้นจากวิปัสสนาญาณ ตอนมันเกิดขันธ์๕ดับสนิท เมื่อขันธ์๕ดับมันจะหยั่งลงสู่ภวังค์แต่มีสติบริสุทธิ์บริบูรณ์