ชีวิตที่ดำรงคงอยู่ได้(อจิณไตรหยุดได้ถ้าอยากหยุด)

สนทนากันครับ..ว่าสิ่งใดที่เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ชีวิตของคนเราดำเนินอยู่ได้
ด้วยธาตุทั้งสี่ คือทำให้มีชีวิตในปัจจุบัน
อันนี้ผมยังไม่มีคำตอบน่ะครับเพราะสิ่งที่เรารู้ คือ จิต วิมุติ นิพพาน มันคนล่ะสภาวะกัน อยากฟังท่านที่มีความคิดเห็นครับ ผมได้คำตอบแล้วค่อยมาสนทนากัน
(อจิณไตรกันไปเรื่อยเปื่อยครับเพราะเรายังข้องอยู่กับทางโลก..ไม่ยึดติดจนบ้า..แต่แค่ว่าต้องการคำตอบ..เพราะสิ่งนี้คือประสบการณ์..หลงนิด ผิดหน่อย ค่อยๆเรียนรู้กันไป)

 

ท่านโซล่อเป้าอีกรึป่าวนิ อิอิ .. ขอตอบตามพุทธองค์ครับ
สัตว์ โลกด ำรงอยู่ได้ด้วยอาหาร ส่วนว่าอาหารนั้นมี4คือ
1กวฬิงกลาหาร=อาหารที่กลืนกินแต่ละคำๆ 2 ผัสสาหาร=อาหารคือผัสสะทั้งหก
3 มโนสัญเจตนาหาร=(ไม่แน่ใจ ไม่กล้าแปลกลัวผิด เพราะไม่ได้กางตำราหรือตัดแปะ)
อีกข้อจำไม่ได้ แถมสามข้อบนยังอาจไม่เรียงลำดับที่ถูกต้อง รู้น้อยแต่ทะลึ่งตอบ อิอิ

 

4อย่างที่เหมือนกันมีอยู่ในพระไตรแท้

1 คนธรรมดาแท้ 2 พระอรหันต์แท้ อีกสองอย่างหาเอาเอง

 

I think, so I exist.

 

ท่านโซล่อเป้าอีกรึป่าวนิ อิอิ .. ขอตอบตามพุทธองค์ครับ
สัตว์ โลกด ำรงอยู่ได้ด้วยอาหาร ส่วนว่าอาหารนั้นมี4คือ
1กวฬิงกลาหาร=อาหารที่กลืนกินแต่ละคำๆ 2 ผัสสาหาร=อาหารคือผัสสะทั้งหก
3 มโนสัญเจตนาหาร=(ไม่แน่ใจ ไม่กล้าแปลกลัวผิด เพราะไม่ได้กางตำราหรือตัดแปะ)
อีกข้อจำไม่ได้ แถมสามข้อบนยังอาจไม่เรียงลำดับที่ถูกต้อง รู้น้อยแต่ทะลึ่งตอบ อิอิ


ขอบคุณ คุณบัวตูมน้อยครับที่เข้ามาร่วมวงสนทนา ไม่ได้ล่อเป้าครับ
เพราะผมไม่ใช่บุคคลประเภทนั้นครับ ประเภทนั้นเป็นแบบไหน ก็แบบว่า
มุมมองผม การล่อเป้าในบางครั้งเราต้องรู้ ปฏิบัติมากกว่าคนอื่น
ถึงจะล่อเป้าได้ สิ่งนี้มันเกิดจากความเคลือบแคลงสงสัย คาใจอยู่ในธรรม
ที่แต่ล่ะอาจารย์อาจจะบอกในสิ่งที่ตนเรียนรู้ปฏิบัติ บางครั้งไม่ตรงกัน
รู้เห็นคนล่ะอย่าง สิ่งที่คุณบัวตูมน้อยกล่าวมาก็ถูกครับ แต่สิ่งที่ผมหมายถึงคือ
การอยู่ในชั่วขณะของการมีชีวิตจิตใจ พูดง่ายๆผมหมายถึงสองสิ่งคือ อยู่ หรือ ตาย
ถ้าพูดภาษาชาวบ้านที่เข้าใจทั่วไปคือเมื่อตายจิตย่อมหลุดออกจากร่าง
ถ้าอย่างนี้มีคนเชื่อว่าเรามีชีวิตอยู่.....ได้ก็ด้วยจิตเป็นตัวกำหนดในการที่เรามีลมหายใจ
ผมหมายถึงตรงนี้ครับ....ถ้าเรารู้ได้ชัดตรงนี้ว่าจิตเป็นตัวกำหนด...ของการมีชีวิตมีลมหายใจอยู่
นั่นแหละครับเข้าประเด็นผมที่ว่า ถ้าเรารู้จุดนี้ .......เราจะรู้โดยอีกนัยหนึ่งแแบบเห็นชัดถูกต้อง
ตามตำราไตรปิฎกว่า ....ตกลงที่หลายท่านบอกกล่าวมาหรือสงสัย.... อาจจะรู้ได้โดยเห็นอย่างเดียวพร้อมกันหมด
คือ นิพพานนั้นตกลงจิตสูญหรือไม่.... คำตอบอาจจะอยู่ตรงนี้ครับ เพียงต้องการความเห็นจากผู้ที่รู้
หรือเข้าใจท่านอื่นก่อนครับ แล้วค่อยมาจับประเด็นรวมกันทีหลัง

 

ขอบคุณมากครับ น่าจะบอกกันบ้างน่ะครับ..จะได้เรียนรู้คำตอบไปด้วยกัน
ผมอยากจะบอกท่านว่า ผมไม่มีเจตนาที่จะลองภูมิท่านใดทั้งสิ้น...ทุกสิ่งที่
ผมตั้งกระทู้มันมาจากความสงสัย...ที่จะใคร่รู้เพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติ
เรียนรู้ของผมในอนาคต...บางทีความรู้ของทุกท่านในทีนี้จะเป็นประโยชน์
ต่อใครหลายคนในอนาคต..สักวันสิ่งที่ผมเฝ้ารอมาถึง สิ่งเหล่านี้จะเป็นประโยชน์
อย่างมากในการเรียนรู้ เข้าใจในประเด็นที่ตรงกัน...ทุกวันนี้ผมเรียนรู้ในทางโลก
พยายามมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็น...ธรรมชาติธรรมดาของสัตว์โลกพึงต้อง
การสิ่งนั้น สิ่งนี้ เพียงเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตที่จะอยู่รอดต่อไป..เมื่อสิ่งที่จะทำให้
อยู่รอดนั้นได้เพิ่มกระบวนการต่อๆไปอีกคือ ความต้องการที่เพิ่มขึ้นคือให้อยู่อย่าง
สบาย ฉนั้นความต้องการ อยากรู้ อยากเห็น อยากเป็นย่อมมี
ผมขอร่วมสนุกด้วยน่ะครับที่ท่านว่า 4อย่างที่เหมือนกันมีอยู่ในพระไตรแท้
ผมขอเดาเอาว่าสิ่งนั้นคือ อริยสัจ4
1.ทุกข์ คือบุคคลที่ต้องศึกษาให้รู้
2.สมุทัย คือบุคคลที่เรียนให้รู้แล้วควรละ
3.นิโรธ คือบุคคลที่ควรทำให้แจ้ง
4.ขนิโรธคามินีปฏิปทา คือบุคคลที่ควรกระทำปฏิบัติให้ถึงความสิ้นไปหรือ
ดับหมดไปแห่งทุกข์

 

น่าจะแปลเป็นไทยให้หน่อยน่ะครับผมไม่เก่งภาษาอ่ะครับ
โลกที่มันเจริญได้ในเทคโนโลยี...ก็เพราะมีนักวิทยาศาสตร์นี่แหละครับ
เขาศึกษาเพื่อพัฒนาต้องการอยู่แต่ในเรื่องของการสร้าง หรือดำเนินต่อ
ไปในวัฏจักร เสียดายที่พวกเขาไม่มาร่วมกันสร้างทางเดินที่เป็นธรรมในพุทธ
เขาย่อมไม่รู้ว่าจะต้องพัฒนาต่อ หรือต้องหยุด

 

ไม่รู้จะตอบถูกหรือเป่ลาเพราะไม่ได้มีภูมิที่จะตอบ อย่าว่าเป็นคำตอบเป็นการคุยกันนะครับ

"ว่าสิ่งใดที่เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ชีวิตของคนเราดำเนินอยู่ได้" ส่วนตัวผมตีร่วมๆ คือ อวิชา ที่เป็นตัวแปรที่ทำให้ชีวิตอยู่ได้ มากที่สุด กำปั่นทุบดินไปมั๊ย ก็ ความไม่รู้ ของเราๆนี้แหละครับ

เป็นตัวนำเรามาทำ เรามาเรียน เรามาคิด เรามาเสพ เรามาเกิด เรามาตาย คิดได้เท่านี้ครับ คนความรู้น้อยครับ

 

ถ้ามองในเรื่องของโลกก็ถูกครับ...เพราะสิ่งที่เรารู้ เราไปรู้ในความเป็นไปของโลก
จึงวนเวียน เวียนว่ายกันไม่จบสักที ถ้าเขารู้ในธรรมโดยแยบคาย เขาคงจะไม่ไปหา
สิ่งที่บุคคลในโลกนี้ทำกันอยู่หรอกครับ เพราะเขารู้ว่าสิ่งนี้ที่กระทำมันทำให้เขา
มีความสุขหรือทุกข์อยู่ในปัจจุบัน เราแสวงหาเพื่อความมีชีวิตที่ดีหรือรอดเท่านั้น
เราไม่ได้เข้าใจกันว่าสิ่งที่จะกระทำให้มีความสุขถาวรได้นั้น ต้องทำอย่างไร
เพราะสิ่งเหล่านี้มันมาจากการเฝ้าคิดพิจารณา หาเหตุของการที่จะดับแบบถาวร
คือต้องเข้าไปรู้ด้วยปัญญาในธรรมที่แท้จริง เพราะทุกวันนี้เฝ้าแต่คิดว่าเราจะทำอย่างไร
ให้ได้มามากๆ เพื่อจะมีความสุขในปัจจุบันนี้ได้เท่านั้น

 

คำบางคำ ในบางสภาวะเหมือนเป็นคำง่ายๆ แต่ผู้สำหรับ ผู้ที่ เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ในเหตุผลของคำนั้น
คำง่ายๆเหล่านั้นกลับเป็นคำที่ลึกซึ้ง ยากแต่การเข้าใจของคนทั่วไป

เปรียบเหมือนถ่อยคำกล่าวของพระพุทธองค์ คำง่ายๆเหล่านั้นล้วนเป็น อกาลิโก เพราะจะอยู่ระดับใด ก็จะเป็นจริงตามความหมายนั้น ไม่มีการปั่นแต่งศัพย์ใหม่ เพราะมันมีความครบถ่วนในความหมายของมันอยู่แล้ว และไม่ต้องตีความสำหรับท่านที่เข้าใจแล้ว

สำหรับเราๆผู้ยังหลงอยู่ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไร ก็พร้อมที่จะตีความความหมายให้เข้าข้างความเห็นของตัวเองอยู่เรื่อยไป มันก็จนกว่าจะเห็นจริงกันไปครับ พอรู้ ก็จะพูดได้แต่คำง่ายๆ เพราะมันก็มีความหมายสมบูรณ์ อยู่ในตัว ของคำๆนั้นเอง

อจินไตย ครับ ผมยังไม่เข้าใจความหมายเลยครับ คืออะไร

 

ขอบคุณ คุณนิวรณ์มากครับที่มาร่วมสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้ของการปฏิบัติ
ดูคุณนิวรณ์รู้ธรรมในการปฏิบัติมาก ท่านอย่าลืมความเป็นมีอยู่ของผู้ที่มีความรู้
ความศรัทธาในขั้นปฐมภูมิน่ะครับ ท่านต้องเข้าไป เข้าใจเรียนรู้เขาเหล่านั้นให้มากๆ
น่ะครับ เพราะไม่แน่เขาเหล่านั้นต้องการคุณ เพียงคุณจะแสดงศักยภาพออกมาในแบบ
ใดที่เป็นอยู่ เพราะศาสนาไม่ใช่สิ่งงมงาย หรือต้องเคร่งหนักขนาดนั้น ศาสนาเป็นธรรม
อันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ มีฤทธิ์อภินิหารย์ในนั้น บุคคลสามารถเข้าถึงได้ ไม่ต้องไปพึ่งต่อสิ่งอื่น
ศาสนาสามารถสอนคนให้มองตนว่า ตนสามารถพึ่งตนเองได้โดยความสนิทมั่นใจ ไม่งมงาย
และพัฒนาตนเองสู่ความเจริญได้อย่างแท้จริง ถ้าเราเข้าใจและนำไปปฏิบัติ

 

คร้บ ท่าน ผู้รู้ ท่านผู้รู้

 

น่าจะเป็นดวงจิตนะครับ
เพราะก่อนจะกำเนิดมา ก็ต้องมีดวงจิตด้วย ธาตุ ๔ มันจึงประชุมรวมตัวได้
เวลาตายก็น่าจะเพราะจิตมันทนไม่ไหว พอจิตสละขันธ์ ร่างกายก็หยุดทำงาน
ส่วนเวลาที่ไม่ปรกติ ตายโหง ร่างกายทำงานไม่ได้ ก็เท่ากับบังคับให้จิตสละขันธ์อีกเหมือนกัน
สรุป การมีอยู่เรารู้ชัด ส่วนการตาย มีสองสภาวะ คือ จิตหลุดก่อนกายดับทีหลัง กับ กายดับก่อนจิตหลุดภายหลัง

 

ท่านผู้รู้ ในความหมายของผม หมายถึงผู้รู้ที่ คุณนิวรณ์ กล่าวถึง

" ถ้ากำหนดรู้ ก็จะ ไม่เผลอไปตอบ แต่อาศัย ส่วนนี้ ระลึกเห็น ทิฏฐิเกิดดับ

ถ้่า กำหนดรู้ไม่ทัน จิตจะเคลื่อนไปเสพ แล้ว เกิดการ ฉวยอะไรสักอย่าง
มา เป็น บัญญัติว่า ตรงนี้มั้งคือกู ตรงโน้นมั้งคือกู อย่างโน้นมั้งอมตะ เสร็จกัน

โดนสังขารมันหลอกเอา เพราะ แทนที่จะกำหนดเห็น " ความไม่รู้ " ก็เผลอ
ไปลงเล่นกับมัน


อนึ่ง นักภาวนาหากกำหนดเห็น ทิฏฐิ ได้บ่อยๆ จะพึงทราบว่า หาก " นิวรณ์ "
ยังอยู่ อวิชชาก็จะมีอาหาร

เมื่อ อวิชชามีอาหาร เวลา " จิตมันงอกลับไปพิจารณาจิต " จะเกิด แสวงหา
ตัวตนมาปะผุ ไม่เลิก"

ครับ ท่านนิวรณ์ ยั้งแข้มข้น เหมือนเดินนะครับ

 

อ้า..นั่นแหละครับคือประเด็น เพราะผมได้ยินมาอย่างนี้ว่า ผู้ที่ปฏิบัติเข้าถึงธรรม
อย่างเข้มข้น ตัวปัญญาจะเข้าไปรู้ และตัวรู้นั่นมันจะมองไปเห็นว่าจิตดับ และเข้า
ถึงวิมุติ พระอริยะเข้าสู่ความหลุดพ้นแห่งกระแสนิพพาน แล้วถ้าจิตดับงั้นพระอรหันต์
ต้องทิ้งกายเข้าสู่นิพพานอย่างเดียว แต่ทุกวันนี้เราได้ยิน ได้ฟัง ได้เห็น
ที่พระอรหันต์ท่านยังทรงจิตสังขารอยู่ได้ แสดงว่าจิตไม่ดับ ถ้าจะดับก็คงไม่ใช้คำว่าดับ
ต้องบอกว่าหลุด พ้นจากสิ่งทั้งปวงถึงจะถูก ถ้าจะบอกว่าดับจริงแล้วสิ่ง
ใดที่ทำให้กายยังคงทำงานต่อไปได้ เมื่อจิตดับ ตัวปัญญา และตัวรู้ ยังอยู่หรือหายไป
(นั่นไงเข้าไปเต็มๆในอจิณไตร4อย่างที่พระพุทธเจ้าท่านกล่าว) หรือเหตุ
ผลอีกอย่างที่ว่าพระอรหันต์ที่เกิดจากปถุชน ไม่ได้ครองกาสาวพัสตร์ ต้องบวช
ภายใน7วันนั่นจะเป็นจริงที่มีเหตุผล แล้วท่านๆมองเห็นกันบ้างหรือยังครับว่า
นิพพานอนัตตา หรืออัตตา ใครจะอจิณไตรเต็มๆที่พระพุทธเจ้าทรงเตือนก็เชิญครับ

 

กรรมเท่านั้นทำได้ทุกสิ่ง

 

ตัวแปลที่ทำให้มีชีวิตอยู่ได้มีสี่อย่างคือ กรรม จิต อุตุ(คืออุณหภูมิพอดี) อาหาร ตามพระไตรปิฏก ขาดอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหย่อนไป ตึงไปชีวิตก็อยู่ไม่ได้ เคยฟังมาแบบนี้ครับ

 

ท่านโซคงหมายถึงความเป็นอมตะกระมัง เคยได้ยินได้ฟังมาบ้าง