นั่งสมาธิแล้วหายใจไม่ออก

คือผมเพิ่งเริ่มนั้งสมาธิได้ประมาณ 2 อาทิตย์ แล้วมีอยู่วันหนึ่งนั่งสมาธิรู้สึกตัวเบาวิวเหมือนไม่มีแขนไม่มีขา แล้วเร่มมีอาการหายใจไม่ออกเหมือนกำลังจะตาย แต่ยังสามารถท่อง พุธ โท ได้ แต่สักผมทนไม่ไหวมันหายใจไม่ออกเหมือนจะตาย เลยลืมตาขึ้นมา ปรากฎว่าหายใจออกเลยไม่ทราบว่าอาการนี้เกิดจากอะไรครับ เก็รงเกินไปหรือป่าว

 

อาการปรกติของ สาย อานาปานสติ ครับ

เมื่อปฏิบัติไปถึงจุดนึง จิตเริ่มสงบ หายใจเหมือนไม่หายใจ ครับ

ไม่ต้องตกใจ ไม่ตายหรอกครับ

ให้สักแต่ว่า รับรู้ ไม่ต้องกังวลใดๆ แล้วอยู่กับ พุทธโธ แทนครับ

แล้วจะผ่านตรงนี้ไปได้ กายส่วนกาย จิตส่วน จิต ครับ

ปฏิบัติดีแล้วครับ

 

ถาม : หนูมีปัญหาเกี่ยวกับการจับลมหายใจค่ะ ปกติหนูจะพยายามรู้ลมอยู่ตลอด ทีนี้เวลายกจิตขึ้นไป หรือภาวนาแล้วหลุดออกไป หนูก็คอยแต่จะกลับมาจับลม ยิ่งตอนหลังระแวงยิ่งหล่นลงมาเร็วใหญ่เลยค่ะ

ตอบ : ถ้าไปแล้วไม่ต้องคิดถึงลมหายใจ การที่เรายกจิตไป เราไปด้วยกำลังที่สูง การนึกถึงลมหายใจเท่ากับเรากลับมาตั้งต้นนับ ๑ ใหม่ ถ้าอารมณ์ใจทรงตัวแล้วไม่ต้องไปสนใจลมหายใจ ประเภทจบปริญญาแล้วกลับมาเริ่มต้น ก.ไก่ทุกทีก็เจริญ..! กลับมา ก.ไก่เมื่อไรก็ร่วงเมื่อนั้น

สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ

เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนมิถุนายน ๒๕๕๔

ttp://www.watthakhanun.com/webboard/showthread.php?t=2727

 

ขอบคุณมากครับ

 

เพียงรู้สึกว่าหายใจไม่ออกเท่านั้น

ฝึกจิตแล้วหายใจไม่ออก

 

เมื่อคืนผมนอนอยู่ก็หายใจไม่ออกเหมือนกัน เกือบตาย

 

มาถูกทางแล้วครับ
พอคุณท่อง พุทโธ สักพักหนึ่ง พอเริ่มชินแล้วก็ค่อยลดเสียงบริกรรมลง จนเสียงเงียบหายไป แล้วก็ไม่ต้องไปกังวลกับการท่องอีก ให้เลิกท่องไปเลย
แล้วให้จิตใปจดจ่อ อยู่กับลมหายใจแทน
เน้น คือ ขั้นนี้ให้เลิกท่องหรือบริกรรม

 

ปลงธาตุดินในตัวแล้วยกไตรลักษณ์ตาม

 

แจ้งผลการปฎิบัติตลอดนะครับ จะช่วยดูให้

 

ลมหายใจละเอียดขึ้น จิตเลิกสนใจลมหายใจ พอเหลียวกลับไปดู จึงเกิดอาการกลัว เลยเชื่อและปรุงแต่งขึ้นมาว่าหายใจไม่ออก ถือเป็นบททดสอบที่ดีอย่างหนึ่งครับ รู้ทันก็ตัดอาการกลัวไป แต่ถ้าไม่ทันก็กำหนดว่าตายเป็นตายครับ แล้วคุณจะได้ความกล้าหาญแถมมาด้วยเมื่อผ่านบททดสอบนี้

 

เคยถามเพื่อน เพื่อนบอกว่า น่าจะเกิดจากการหายใจลึกกว่าปกติแล้ว ร่างกายปรับไม่ทัน ( คนละแบบกับลมหายใจดับนะ แยกให้ออกนะ มันเหมือนมีคนมาอุดจมูก ไม่ก็หอบหืด )

ใช่อาการนี้หรือเปล่า คล้ายๆหอบหืดเลย รู้สึกเหนื่อยๆ


เพื่อนให้หัดหายใจลึกๆ มากๆ เวลาปกติ บ่อยๆ

 

ไม่น่ะครับผมนั่งทุกวันมันก็ปกติดีหายใจสะดวกครับ

 

ขอบคุณมากครับ สำหรับคำแนะนำสิ่งดีๆ หลังจากนั้นผมก้นั่งสมาธิทุกคืนอาการดังกล่าวก้ไม่เป้นหายใจปกติจิตสงบ แต่แล้วเหตุการก้เกิดขึ้นอีกเมื่อคืนนี้ จุ่ๆการหายใจก็เริ่มแน่นไม่ใช่แน่นที่เดียวเลยน่ะครับ มันค่อยเป็นหายใจไม่ออกเหมือนลมหายใจจะขาด ผมก้ภาวนาต่อไปเรื่อยเอาว่ะตายเป็นตายต่อสู้กันอยู่สักพักนึง และแล้วการหายใจก็ค่อยๆกลับมาปกติ แต่รู้สึดว่ามันแผ่วเบามากเหมือนจะไม่หายใจแต่มันยังหายใจอยู่ผมเลยนั่งต่อไปสักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจึงถอนออกจากสมาธิครับ อาการแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมมาถูกทางหรือยังครับ หรือยังต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขอย่างไรช่วยชี้แนะด้วยครับ

 

บอกให้ปลงธาตุดินในตัว และจะขึ้นไปอีกระดับนึง เหอะๆ นี่แค่จัดเริ่มต้นรีบไปหาผู้รู้จริงทรงอภิญญามาแนะนำเถอะ... เพื่อก้าวขึ้นสูง

 

คุณก็บอกเขาสิครับว่าทำยังไง มาบอกอย่างนี้เขาจะไปรู้ได้ยังไง ก็เขาเพิ่งฝึก

 

อันนี้ยังไม่ใช่ อาการของคนที่จะขาดใจตาย หรอกครับ หุหุหุ

มันคือ อาการของการฝึกสมาธิใหม่ๆ ผู้ฝึกใหม่จะเกิดอาการกลัวตายครับ
กลัวหายใจไม่ออก แล้วก็ตายไปเลย อันนี้ผู้ที่ฝึกใหม่เป็นกันเกือบทุกคน
เป็นอาการของญาณที่สอง จะขึ้นญาณสาม

ขณะที่เราพิจารณาใคร่ครวญอยู่ที่ลมหายใจ เข้าออก เราได้ทิ้งคำภาวนาไปแล้ว อันนี้ยังอยู่ในญาณสอง

และเมื่อเราจะเข้าสู่ญาณสาม ซึ่งมันเป็นไปเองโดยธรรมชาติ ร่างกายหยาบของเราจะเกิดอาการต่อต้าน ทำให้เราหลงนึกไปว่า ถ้าเราไม่ใคร่ครวญลมหายใจให้ดี เราจะไม่หายใจอีก หรือ เราอาจจะหายใจไม่ออก จนตายไป

พอถึงขั้นนี้แล้ว การฝึกต่อไปคือ มอบกายถวายชีวิตนี้ แก่พระพุทธ พระธรรม
พระสงฆ์ พระนิพพาน แล้วอธิษฐานว่า
ตายเป็นตายละโว้ยเรา หากว่าเรานั่งสมาธิแล้วตายลง บุญกุศลจะส่งให้เราไปสู่สวรรค์อย่างแน่แท้ แต่หากว่าเราไม่ตายเวลานั่งสมาธิ เราจะไม่ต้องกลัวตายอีก ความกลัวจะมากั้นขวางความสำเร็จของเราอีกไม่ได้ เราจะไม่กลัวตายอีกแล้ว

ตรงนี้สำคัญนะครับ เรียกว่า การตัดตัวตนของเรา

คนที่ไม่ผ่านขั้นนี้ ฝึกยังไง ก็ไม่ก้าวหน้า ต้องตัดตัวตัดตนให้ได้ก่อน

 

ในพระไตรปิฏกมีบอกคับ ลองไปศึกษาดูธาตุดินในตัวและกำหนดยกไตรลักษณ์ปลง อาการก็จะหายไปทันที อากาสา วิญญา อาิกิจ เนวสัญญา พิจารณาให้แจ้งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้อุปมาไว้ลอยๆว่าทำไมต้องบันทึกไว้ในพระไตรปิฏกได้ ...

 

อนุโมทนครับ

 

วันนี้ได้อ่านหนังสือการนั่งสมาธิแล้วลองนั่งดูแล้วมีอาการลมหายใจค่อยๆขาดไป
คำภาวนาหายไป มีอาการเหมือนกำลังจะขาดใจตาย แต่ยังรู้สึกตัวดีทุกอย่าง ได้ยินเสียงรอบข้าง จึงรู้ว่ายังไม่ตายเลยพยายามท่องพุทโธแล้วประคับประคองตัวเอง จากนั้น
ก็กลับมาสู่จุดเดิมคือยังหายใจเข้าออกปกติ เลยค่อยๆถอนสมาธิ
มีอาการอย่างนี้ ถูกทางหรือเปล่าค่ะ ผู้รู้ที่ผ่านช่วงนี้ได้แล้วช่วยแนะนำหน่อยค่ะว่าควรทำอย่างไร
#ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

 

คำภาวนาหายไป เพราะขาดสติ ลืมภาวนา ไปจับอารมณ์อื่นแทน

พอสติตามทันกลับมาภาวนาพุทโธ

แนะนำว่า อาการลมหายใจไม่มี ไม่หายใจ ให้รับรู้ แล้วปล่อยวาง อย่าไปสนใจ ให้มีสติ อยู่กับคำภาวนา ครับ

รับรองว่า ไม่ตาย ไม่ต้องกลัวตาย ขาดอากาศหายใจครับ เพราะ จากลมหายใจหยาบ กำลังเป็นลมหายใจละเอียด พอตัวเองไม่เคยไม่ชินมันก็เลยติดอาการหายใจหยาบตามปรกติ พอพยายามกลับมาหายใจ ก็เลยเป็นเหมือนที่บอกมานั้นละครับ

ดังนั้น ให้รับรุ้ อย่าไปสนใจ ให้มีสติ อยู่กับคำบริกรรมภาวนา ตามกรรมฐานที่ปฏิบัติ ครับ

รับรองว่า ไม่มีลมหายใจ ไม่ตาย ไม่ต้องกลัวตายครับ

ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ จิตจะเป็นไปตามขั้นตอนของสมาธิ ที่ปฏิบัติในกรรมฐานนั้นๆ เองครับ