บางปะกง ภาค สาม (ต่อจาก หงส์เหนือมังกร)

บางปะกง ภาค สาม (ต่อจาก หงส์เหนือมังกร)




​

เหนือคุ้งน้ำบางปะกงที่เรียบสนิท ลมที่เคยโบกเอื่อย ๆ กลับไม่มีวี่แววที่จะกระพือไหว ไม่มีใครอยากรู้ถึงสาเหตุที่เคยมีเคยเป็นเพราะทุกคนรู้แค่สิ่งที่เห็นเบื้องหน้า มือน้อย ๆ ของมุขได้ถือห่อผ้าสีขาวซึ่งนาน ๆ ทีจะมีผงคลีลอยออกมา มุขมองไปที่ลอยแห่งฝุ่นแล้วต้องถึงกับหลั่งน้ำตา เพราะมันไม่ใช่ผงธรรมดา หากมันเป็นคลีแห่งเถ้าชีวิต
น้องนุ๊ก เดินมาข้างแม่และลูบมือไปที่ห่อผ้าก่อนจะเงยหน้ามาหาแม่และพูดว่า
"คุณพ่อเหลือแค่นี้เหรอคะ"
มุข กลืนก้อนสะอื้นก่อนจะพูดว่า
"ไม่ใช่ลูก หนูดูนะลูก" มุข ชี้ไปที่แม่น้ำก่อนจะพูดขึ้นว่า "คุณพ่อหนูจะอยู่ในแม่น้ำนี่ทั้งหมด และเมื่อครั้งใดที่หนูเห็นแม่น้ำนี้ก็เท่ากับว่าได้เห็นคุณพ่อ เรามาทำให้คุณพ่อเป็นแม่น้ำที่หนูเห็นได้ตลอดเวลาเถอะลูก" พูดจบ มุข ก็แกะห่อผ้าซึ่งมีเศษกระดูก อังคาร เศษดอกไม้ และ เหรียญ ก่อนจะค่อย ๆ บรรจงเทลงแม่น้ำ
พลันนั้นฟ้าที่ดูเหมือนเงียบกลับแปรปรวน สีฟ้าใสกลับคล้ายถูกเคลือบด้วยน้ำหมึกมีประกายแสงเป็นลำยาวปรากฏขึ้นทุกหนทุกแห่งและมีแสงอสุนีลำหนึ่งฟาดยาวลงมาจนทำให้ นุ๊ก สะดุ้งไหวกายก่อนจะกรีดเสียงด้วยความตกใจ มุขพยายามดึงตัวลูกมาปลอบแต่เมื่ออสุนีบาตหนที่สองกลับทำให้ มุข ต้องคู้กายลงและเอามือปิดหูตัวเอง คนในเรือต่างตกใจกับเสียงฟ้าผ่าที่เลือนลั่นสนั่นไหว มีเพียงคนขับเรือเท่านั้นที่รู้ว่า นี่คือเหตุการณ์ที่ผิดธรรมชาติ ลุงสุข ทิ้งมือจากพังงาและดับเครื่องก่อนจะเดินมาตรงจุดที่ มุข กับ นุ๊ก ลอยอังคาร แกเดินตรงมาและหยุดเท้าที่กาบเรือก่อนจะพนมมือและเหวี่ยงประคำฟาดเข้าไปที่ท้องน้ำ
พรายน้ำผุดพรายฟองขึ้นมาเป็นระยะก่อนจะเร่งจังหวะและเร่งปริมาณดังกับว่าน้ำตรงจุดนั้นเดือด ฟองน้ำที่ผุดพรายกลับรวมตัวกันเป็นจุดเดียว สุดท้ายก็ดันตัวเป็นฟองอากาศที่ใหญ่ มันค่อย ๆ ดันตัวขึ้นมาเหมือนผิวน้ำและพุ่งขึ้นจุดสูงสุดดั่งการระเบิดแห่งวารี มุข และ คนที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างเปียกปอนไปตามกัน แต่ทั้งหมดกลับเหมือนไม่สนใจใด ๆ นอกจากสิ่งที่กำลังปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทุกคนต่างถามเป็ฯเสียงเดียวกันว่าเหตุใดน้ำถึงได้ระเบิด ทุกคนงงงวยต่อสิ่งที่เห็น แต่สุดท้ายภาพที่ปรากฏต่อมากลับทำให้ผู้ที่เห็นถึงกับตะลึงพรึงเพริด เมื่อฟองน้ำที่แตกซานซ่านเซ็นนั้นลอยมารวมตัวกัน
น้ำทั้งหมดถ้าคนสังเกตุดี ๆ แล้วจะเห็นว่า มันไม่ได้รวมตัวกันเสียทีเดียว หากแต่หยดน้ำเหล่านั้นต่างลอยตัวและหมุนวนอยู่รอบมวลอากาศและมวลอากาศที่น้ำหมุนรอบนั้นก็เห็นเหมือนเป็นร่างของมนุษย์คนหนึ่ง เมื่อหยดน้ำหยุดหมุนตัวร่างนั้นก็ค่อย ๆ ขยับ มันลอยตรงมาที่เรือซึ่งขณะนั้นทุกคนต่างอยู่ในอาการสิ้นสติสมประดี บ้างที่มีสติอยู่ก็อยู่ในสภาพกลัวจนรนราน จะมีก็แต่ ลุงสุข เท่านั้นที่ยังคงสติครบ แกค่อย ๆ เอาเท้าเหยียบกาบเรือและประนมมือเข้ากับประคำก่อนจะท่องคาถา
"สตถา เทวมนุสสานัง พุทโธ ภควา มะอะอุ" ว่าแล้ว ลุงสุข ก็เขวี้ยงพวงประคำไปที่ร่างนั้น
ตูมมมมมมมมมมส์ เสียงน้ำแตกฟองกระจายเมื่อประคำนั้นกระทบต้อง แต่ไม่นานนักท้องน้ำที่ยังไม่เงียบสงบก็ก่อตัวความคลั่งครั้งใหม่ ระลอกคลื่นขนาดมหึมาก็โถมซัดเข้าสู่ตัวเรือ น้องนุ๊กร้องจ้าเมื่อแรงถีบของน้ำกระทบกับตัวเธออย่างแรง ลุงสุข ที่โดนคลื่นน้ำซัดจนล้มพยายามยันตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนลุงสุขจะตกใจเล็กน้อยเมื่อแกรู้ตัวว่า ประคำ ไม่ได้อยู่ในมืออีกแล้ว แกวิ่งไปที่นั่งคนขับและหยิบย่ามใบเก่าคร่ำออกมา แกล้วงมือไปเพื่อหาสิ่งที่จะช่วยแกได้ แต่ในเวลานั้นความคลั่งรอบใหม่แห่งบางปะกงก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง สายน้ำปั้นตัวเป็นรูปมือขนาดใหญ่และฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของ มุข อย่างแรก เลือดสด ๆ ไหลออกมาทางจมูกและปากของเธอ และมือนั้นก็ฟาดอีกหนไปที่หน้าของมุข ฟันของเธอหลุดออกจากปากออกมาหลายซี่ มุขกุมปากและร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ต้องหยุดเสียดื้อ ๆ เมื่อมีเสียงดังก้องมาโดยที่ไม่มีร่างของต้นเสียง
"ว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นไงเจ้ารู้สึกเจ็บบ้างไหม รู้สึกเจ็บหรือยัง"
" เทพ นั่นเทพใช่ไหม"
"ว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า นังแพศยา เอ็งยังจำข้าได้อีก"
เสียงลมวูบใหญ่พัดมาแต่ความแรงของมันทำให้แก้มอ่อน ๆ ของมุขถึงกับฉีกเป็นรอยริ้ว เลือดสด ๆ ที่ไหลออกลู่ลงเปื้อนเสื้อของน้องนุ๊ก เด็กน้อยนัยน์ตาใสมองไปอย่างไร้ทิศทางปากก็พร่ำเรียกหา
"พ่อ พ่อ"
"กูไม่ใช่พ่อมึง มึงมันลูกไอ้ชาติชั่ว" ว่าแล้วลมวูบใหญ่ก็ซัดสาดเข้าไปที่ท้องน้อยของเด็ก มันแรงจนทำเธอต้องกรีดเสียงร้องออกมา
ลุงสุข ในที่สุดก็ค้นพบของที่แกต้องการ มีดหมอปราบไพรีของหลวงพ่อเดิมซึ่งแกได้มาตั้งแต่พเนจรอยู่ในป่าเมื่อวัยหนุ่ม แกตั้งจิตอธิษฐานและรำลึกถึงหลวงพ่อเดิมก่อนจะดึงมีดหมอออกจากฝัก ลุงสุขเดินไปท่องคาถาไป
"พุทโธ โลเก อุปปันโน ธมมโม โลเก อุปปันโน สังโฆ โลเก อุปปันโน" ว่าแล้วลุงสุขก็กระโดดไปตรงจุดที่อังคารของอมรเทพถูกทิ้งไว้ จากนั้นก็เอามีดจ้วงไปที่เศษซากอังคารของมันอย่างนับครั้งไม่ถ้วน
เสียงกรีดร้องของอมรเทพดังลั่น อานุภาพแห่งมีดหมอของหลวงพ่อเดิมมีฤทธิ์เดชเสมอที่จะกำราบผีร้ายอย่างอมรเทพ ลุงสุขมองไปที่ท้องน้ำก่อนจะแหวกว่ายไปที่ห่อผ้านั้น ลุงสุขตั้งจิตขอบารมีหลวงพ่อเดิมอีกหน ท่องคาถาเดิม พุทธครอบโลก
"พุทโธ โลเก อุปปันโน ธัมโม โลเก อุปปันโน สังโฆ โลเก อุปปันโน ขอบารมีหลวงพ่อเดิม ช่วยปัดเป่าและทำลายปีศาจร้ายตนนี้ด้วยเถิด" ทันทีที่พูดจบ ลุงสุข เอามีดหมอกรีดไปที่นิ้วชี้จนเลือดย้อมมีดหมอจนแดงฉานก่อนจะทิ่มไปที่เศษผ้าลอยน้ำนั้น
เสียงกรี๊ด ดังลั่นคุ้งน้ำก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นคำพูดที่ห้าวหนัก
"ฝากไว้ก่อนเถอะ วันหน้าข้าจะกลับมาอีกครั้ง ข้าจะมาเอาคืนพวกเจ้าทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน" และเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้นอีกหน
ท้องฟ้าที่ดูวิปริตพลันเงียบลง เสียงลมหวือสุดท้ายผ่านหูลุงสุขไป แกค่อย ๆ ว่ายน้ำเข้าหาเรือ แกยันกายขึ้นและมองไปในท้องฟ้าไกล ลุงสุขรู้ดีว่า
นี่แค่เริ่มต้น
แกหันไปมองที่ นุ๊ก และ มุข อย่างเป็นห่วง แกรู้ดีว่า ผีร้ายอย่างอมรเทพ ไม่หยุดแค่นี้อย่างแน่นอน

(ขอบคุณเรื่องและภาพจากอินเตอร์เนท)​

 

อารายอะเนี่ย งง
บุษบาเปงอะไรไป
ผีเข้าเหยอ

 

ก็บุษเคยโพสท์ไปแล้วอ่ะ เฮียไม่เคยอ่านอ่ะดิ หุหุหุ

 

ม่ายเคย
มันคือไรอะ
หงษ์เหนือมังกรมะใช่หนังผีนิ
แล้ววิญญาณพ่อมาตบลูกเหรอ
นิยายหรือเรื่องจริงง่ะ

 

http://palungjit.org/showthread.php?t=104945
(บางปะกงตอนที่ 1)
http://palungjit.org/showthread.php?t=104948
(บางปะกงตอนที่ 2)
สำหรับคนที่งง (เฮียอ่านนะคะ ยาวหน่อย)

 

up ขึ้นมาให้อ่านค่ะ

 

แล้วจบละยังง่ะ

 

โปรดติดตามตอนต่อไป หุหุหุ
:555: :555: :555: :555: :555: