ช่วงเวลากรรมให้ผลกรรมส่งผล ท้อกันมั่งรึเปล่าครับ และผ่านช่วงนั้นมายังไงครับ

แรกๆ ต้องรู้จักคำว่า "ช่างแม่ง" บ้างบางที ต่อมาก็ "ช่างมัน" ต่อมาอีกก็ "ก็ยังดี" ต่อมาอีกก็ "ไม่เป็นไร" มาอีกก็ "...." มันยากมาก แต่ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้

 

หากจะถามว่า ผิดไหม? ที่ใจยังดิ้นรน ยังอยากได้และยังอยากแสวงหาความสุขให้ตัวเองอยู่ สำหรับดิฉันเองคิดว่าไม่ผิดเลย แม้จะมีคำกล่าวที่ว่า คนที่คาดหวังถึงความสุขตลอดเวลานั่นล่ะ จะเป็นคนที่มีความทุกข์มากที่สุดก็ตาม และเมื่อยิ่งพิจารณาบนพื้นฐานความเป็นจริงแล้ว เราก็คงไม่สามารถเจอใครที่มีความสุขได้ตลอดเวลาเช่นกัน

ดังนั้น ไม่ว่าจะทุกข์หรือจะสุข ต่างก็เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นตลอดเวลาในชีวิตเช่นเดิม หากเราทุกคนยอมรับทุกข์ได้ เข้าใจสุขด้วย คือสามารถชื่นชมในความเป็นปกติของชีวิตได้แล้ว เราก็จะมีชีวิตที่ไม่สุดโต่งจนเกินไป และความสุขก็คงไม่ใช่สิ่งที่ต้องตามหายากเย็นนัก..ชิมิ ชิมิ ^^

 

ให้กำลังใจทุกท่าน คำเทศนาธรรม หลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน

<object width="480" height="360"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/1GrrDLt0dfo?hl=en_US&amp;version=3&amp;rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/1GrrDLt0dfo?hl=en_US&amp;version=3&amp;rel=0" type="application/x-shockwave-flash" width="480" height="360" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true"></embed></object>



โกหก ไม่มีสัจจะ
กินเหล้า
เที่ยวนารี
ตบยุง ฆ่ามด กินกบ ฆ่างู ตกปลา ยิงนก

คิดว่า ทำบุญเยอะๆ ให้ ถวายวัดทีละมากๆ หวังผลตอบแทน ว่าให้เยอะจะรวย แต่ ขาดศีล ศีลไม่มี ก็ ไม่มี ไปสวรรค์ นิพพาน ทำบุญ ก็ไม่ได้ บุญ เพราะเราขาด คุณสมบัติ ใน ศีล คน ที่มี ศีลดี ต้อง ปฏิบัติ ได้ ถูกต้อง ไปสวรรค์ได้ ไม่ใช่ ไปทอดกฐิน ผ้าป่า ตั้งหลาย โคลง ไปสวรรค์ ไม่ได้ ไปนรก กันเยอะ เพราะ หวังผล ตอบแทน ก็เลย ไม่ได้ บุญเลย
เพราะ ทุกคนทำบุญตอบแทน ทั้งนั้น เพราะไม่มีศีล


คนมีอภินิหารของบุญ ต้องมีศีล ให้ทาน ไม่เกิน 7 วัน จะเห็นผลทันที ไปร้องขอ บนบาน ถ้ามีศีล ให้ทานโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน จะเห็นผลไม่เกิน 7 วัน เพราะมีศีล และ ไม่หวังผลตอบแทน

 

"คุณ sitmatrix นี่ชอบนำอะไรดีๆ มาแนะนำเสมอ ขออนุโมทนา สาธุด้วยนะคะ'


พอดีพึ่งกลับมา จากไปปฏิบัติธรรมที่ วัดอัมพวันมา รู้สึกปิติมากค่ะที่ได้ไปพึ่งบารมี หลวงพ่อจรัญ

ท่านมา และเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น ว่าในทุกๆวันที่ยังมีลมหายใจอยู่ ต้องมีสติอยู่ทุกวินาที ถ้าไม่มี

เหตให้ต้องกลับมาก่อนวันที่ตั้งใจไว้แล้วละก็ คงได้ความรู้ในทางธรรมเพิ่มขึ้นมาอีกเยอะ


กฎแห่งกรรมมีจริง ภพภูมิ มีจริง ฉนั้นควรต้องเร่งปฏิบัติกันให้มากๆ พอเข้าไปอยู่ในวัด

ได้ฟังธรรม ได้ฝึกปฏิบัติแล้ว "ความทุกข์ที่มีอยู่ในชีวิต มันหายไปเมื่อจิตไปจดจ่ออยู่กับการปฏิบัติ"

ตอนนี้รู้แล้วคะว่าจะปฏิบัติยังไงดี


,จะไม่เฝ้าโทษฟ้าโทษดินอักแล้ว ว่าทำไมชีวิตถึงเป็นอย่างนี้ๆ "คนเรามีกรรมมาแต่กำเนิด, มีกรรม

เป็นเผ่าพันธ " เราไม่ต้องไปโทษใคร และอาจเป็นเพราะ เมื่อก่อนที่เราเคยปฏิบัตินั้นตัวเราปฏิบัติได้

ไม่ถูกวิธี อุทิศไม่ถูกวิธี


,"ต้องขอบคุณ ความทุกข์ ทีเกิดขึ้นกับเรา นอกจากจะทำให้เราเข้มแข็งแล้วยังพบหนทางดับ

ทุกข์ แม้ตอนนี้อาจจะยังทำไม่สำเร็จ แต่ถ้าตัวเราไม่ละความพยามแล้วไซร้ ต้องสำเร็จแน่นอน"


ขอบคุณทุกๆคำแนะนำ ทุกๆกำลังใจ ของเพื่อนสมาชิกทุกท่าน ที่มีให้แก่ข้าพเจ้า

 

เมื่อสองปีก่อน มีคนทำนายว่าดวงจะตก กำลังบุญอ่อน วิบากกรรมจะเข้า ก็กลัวกรรมวิบาก(ที่เค้าบอกว่าเราทำมาหลายภพชาติ)จะให้ผล ก็เร่งทำบุญๆๆๆ ทำไปเพราะเค้าบอกว่าจะช่วยได้จะผ่อนหนักเป็นเบา จากเบาก็จะไม่เกิดเลย แต่....

ความจริงที่ประสบก็คือ ไม่เกี่ยวกัน ถึงเวลากรรมวิบากให้ผลเค้าก็ให้ผลของเค้าตามเหตุตามปัจจัย(โดนมาสองปีแล้ว) บางกรรมก็นึกออก บางกรรมก็นึกไม่ออก เช่นเดียวกับเมื่อครั้งที่บุญส่งผลก็ไม่ได้สนใจว่าตอนนั้นเราจะทำชั่วแค่ไหน บุญก็ให้ผลตามเหตุตามปัจจัย (หลงตัวเองว่าโชคดีด้วยซ้ำไป หารู้ไม่ว่าเราก็เคยทำเหตุเอาไว้เอง ความบังเอิญไม่มีในโลก) บางครั้งก็ใ้ห้ผลพร้อมกัน บางครั้งก็ผลัดกันให้ผล เพราะเราเกิดมาหลายภพหลายชาติก็คงทำดีทำชั่วผสมปนเปกันไป บางชาติชั่วทั้งชาติ บางชาติดีทั้งชาติ บางชาติชั่วบ้างดีบ้าง

การคิดว่าทำดี ทำบุญ เพื่อไม่ต้องรับผลของกรรมนั้นเป็นความคิดที่ผิดมาก เพราะคิดผิดมาแล้ว ไม่มีใครหนีกรรมได้ ยิ่งเมื่อกรรมให้ผลขณะที่เราทำบุญ ปฏิบัิติธรรมอยู่ด้วยแล้วจะยิ่งทำให้เราเข้าใจผิดมากขึ้นว่าบุญไม่เห็นช่วยอะไรเลย

การทำบุญ ปฏิบัติธรรมก็เพื่อให้เราเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้น มีสติ ยอมรับความจริง ว่าเราจะต้องได้รับผลกรรมที่เราทำเอาไว้ แม้เจ้ากรรมนายเวรจะอโหสิแล้ว(ไม่มีเจ้าทุกข์) แต่หากเราทำผิดเราก็ยังคงต้องติดคุกอยู่ดีจนกว่าจะพ้นโทษ

เมื่อเราได้เห็นผลทั้งดีและไม่ดีจากประสบการณ์ของตัวเองแล้ว(ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ) เราก็ไม่มีข้อสงสัยในกฎแห่งกรรมที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ดีแล้ว

ระหว่างการรับโทษ(วิบากกรรม)และพ้นโทษ(พ้นวิบากกรรม)ออกไปเราคงเลือกได้แล้วว่าเราจะดำเนินชีวิตโดยความไม่ประมาทต่อไปอย่างไร

โมทนาสาธุกับทุกๆความเห็นและทุกๆประสบการณ์ที่เผยแพร่เป็นธรรมทานค่ะ ขออานิสงค์จากการเผยแพร่เรื่องราวของตนเองเป็นธรรมทานนี้จงมีแด่ท่านทั้งหลายตามเหตุตามปัจจัยนั้นด้วยเถิด

 

ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงเวลาของกรรมส่งผลอยู่เหมือนกัน แต่คิดว่าคงจะเป็นผลกรรมจากอดีตชาติ ได้นำพาคนรักเก่าในชาติก่อนมาให้พบเจอ
เพื่อเป็นบททดสอบในการปฏิบัติธรรม ว่าจะสามารถผ่านพ้นไปได้หรือไม่ ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน

เจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว อยู่ห่างไกลกันคนล่ะฟากฟ้า คุยกันมาปีกว่า ๆ แลกเปลี่ยนธรรมะซึ่งกันและกัน ผ่านไป 1 ปี
ความรู้สึกจากเพื่อนกลายเป็นคนรัก ก็ยังงงๆ เหมือนกัน รู้สึกผูกผัน ห่วงใย ดูแล แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้
เพราะเรื่องระหว่างเรามันคงจะเป็นไปไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรกรรมจะหยุดส่งผลซะที จริง ๆ คำตอบมันก็อยู่ที่เราเองต้องตัดใจ แต่ว่ามันก็ไม่ง่ายเลยนะค่ะ

 

ตอนนี้ผมก็ท้อเหมือนกัน ชีวิต เหมือนกันแต่ เข้ามาอ่านทุกข้อความในนี้แล้วบางคนยิ่งกว่าผมอีก ผมเชื่อว่ากรรมส่งผลแล้ว บุญก็ส่งผลได้เช่นกัน เมื่อก่อนชีวิตผมในวัยเด็กถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ อยากได้อะไรก็ได้ อยากทำอะไรก็ทำ อยากได้อะไรแม่ซื้อให้ตลอด พอมาใกล้จบ ม.6 กรรมเริ่มส่งผล จะเรียนต่อมหาวิทยาลัย แม่ซึ่งขายของในโรงเรียนประจำอำเภอ ก็โดนบีบให้เลิกขาย พ่อซึ่งเป็นข้าราชการ ก็โดนย้าย เงินที่บ้านไม่เหลือเลย พ่อต้องไปกู้หนี้ยืมสินมา เพื่อส่งเรียน แต่ไม่ถึงปี เงินที่พ่อกู้มาก็หมดแม่ก็ไม่มีรายได้ ทำให้ผมไม่ได้เรียน จึงดรอปไว้ ในระหว่างนั้น คัดเลือกทหารพอดี ก็จับได้ใบแดง ไปเป็นทหารมาสองปี ได้ประสบการณ์ไป อยู่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้มาหนึ่งปี ตอนไปอยู่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ คิดอย่างเดียว ถ้าตายเราก็ตายในฐานะทหารของในหลวง เลยรู้สึกมีความภาคภูมิใจ ก็ไปอยู่มา 1 ปีที่นั่น พอปลดจากทหารแล้ว กรรมยังส่งผลต่อ พ่อก็มาป่วยเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ ทำให้ตาซ้ายมองไม่เห็นข้างนึง แม้พ่อจะเบิกค่ารักษาพยาบาลได้แต่เงินก็ไม่มีเข้าบ้านเลย พ่อก็ต้องไปกู้มาอีก เพื่อเป็นเงินค่าใช้จ่ายในครอบครัว ตอนนั้นรู้สึกท้อใจมาก คิดมากจนจะเป็นบ้า คิดแล้วมี เราอีกคนตอบมา รู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าแล้ว แต่พอได้ยินคำของพ่อในตอนนั้น ผมเลยได้สติขึ้นมา พ่อบอกว่าอย่าไปคิดมาก คนเราต้องปล่อยวาง เคยน้อยใจโชคชะตา คิดว่าถ้าผมตายตอนนั้นจะลงไปต่อยกับยมพบาลสักที ตอนนั้นทั้งบ้านแทบจะไม่มีเงินเลย ข้าวก็ไม่มีกิน เวลาจะกินข้าว พ่อต้องพาไปบ้านญาติ แล้วรอให้ญาติกินข้าวเพื่อจะเรียกเรากิน บางที พ่อก้ไปซื้อข้าวร้านประจำแล้วบอกว่าลืมเอากระเป๋าตังค์มา ตอนนั้นลำบากมาก ผมก็รับจ้างทำงานทุกอย่าง แจกใบปลิว เป็นเด็กเสิร์ฟ ได้เงินมาก็เอาให้แม่บ้าง และทุกวันตอนเช้า ผมจะเอาเงินในกระเป๋าพ่อที่มีน้อยนิด ไปซื้อของใส่บาตร ทำแบบนี้เป็นประจำทุกวัน ก็คิดในใจว่าทำบุญไม่เห็นได้อะไรเลย แต่แล้วไม่นาน ก็ราวๆ 3 ปี พี่ชายที่เป็นญาติรู้จักกัน ได้ชวนผมไปทำงานด้วย ซึ่งตอนนั้น ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับงานอันนี้ ก็ค่อยๆทำไปเงินก็เริ่มมีมากขึ้น มากขึ้นจนกระทั่งพี่ชายผมย้ายไปที่อื่น ยกธุรกิจเล็กๆอันนี้ให้ผม แต่แล้วพอผมทำได้ไม่นานจากพี่ชายไปโดยที่อ่อนประสบการณ์ก็เจ๊งเงินเก็บก็เริ่มหมดก็เลิกทำ เป็นเวลาสักพัก จากนั้นผมก็กลับไปทำงานแบบเดิม รอจังหวะโอกาสสั่งสมประสบการณ์ จนกระทั่งชีวิตก็เริ่มเปลี่ยน เก็บเงินได้แล้วกับมาทำธุรกิจเดิม ตอนนั้นผมก็เริ่มมี เริ่มเก็บ เริ่มทำ ทำได้สักพักมีเงินเก็บอยู่ประมาณ 1 แสน ในบัญชี ผมไม่บอกใครสักคนในบ้าน กะทำเซอร์ไพรส์ แต่แล้วทุกคนในบ้านก็รู้ ว่าผมมีเงินเก็บ 1 แสน แสนแรกหายากมากสำหรับผมในตอนนั้น แต่ก็โดนคนเลวๆโกงไป แต่ผมก็ไม่หมดหวัง ล้มลุกคลุกคลานเรื่อย ไม่นานก็ตั้งตัวได้ จากเมื่อก่อน เอาเงินในกระเป๋าตังค์พ่อใส่บาตร เด๋วนี้ผมให้เงินไปซื้อของเพื่อให้ท่านทั้งสองได้ใส่บาตรทุกเช้า พ่อกับแม่อยากได้อะไร อยากกินอะไร อยากไปเที่ยวไหน ผมก็ให้ท่านหมด ทุกวันนี้ผมเลยมองย้อนกลับไปคงเป็นเพราะเงินพ่อตอนนั้นที่เราเอาไปใส่บาตร เราจึงมีได้ถึงทุกวันนี้ เมื่อก่อนเคยน้อยใจอดีตเคยเห็นเพื่อนได้เรียน เราไม่ได้เรียน เวลาเจอกันเมื่อก่อนเพื่อนจะถามว่าเรียนไหน ญาติก็ถามว่าจบอะไรมา เราก็ตอบไม่ได้ แต่ทุกวันนี้ทั้งเพื่อนทั้งญาติ เราสามารถตอบได้ถึงเราจะไม่ได้เรียนก็เลี้ยงดูพ่อแม่ได้ ตอนปัจจุบันนี้ผมก็โดนปันหาเข้ามาเรื่อยๆเพราะกิจการเราก็ใหญ่ขึ้น แต่เวลาท้อก็ย้อนนึกไปถึง เวลาที่เราเคยผ่านมาได้ เมื่อก่อนเรายังทนได้เลย ปัญหาแค่นี้เองต้องทนได้

 

อ่านเรื่องราวของท่านTaeprayoonด้วยความชื่นชมทั้งในความเป็นผู้มีความคิดแยบคายและความเป็นผู้บากบั่นไม่ยอมแพ้แก่ชะตากรรมที่ไหลมากระทำซ้ำแล้วครั้งเล่า จนถึงกับสามารถเป็นกตัญญูกตเวทิตาบุคคลได้เช่นนี้ ..ท่านTaeprayoon[/COLOR]เมื่อสามารถตอบแทนคุณพ่อแม่ได้ก็ย่อมหวังผลอันประเสริฐจากบุญอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้ ท่านย่อมไม่ตกต่ำในที่ใหน แม้บัณฑิตย่อมสรรเสริญ ..

ท่านพึงภาคภูมิใจในสิ่งที่ผ่านมาที่ท่านฝ่าฟันมาด้วยความยากลำบาก เพราะเหล่านั้นล้วนเป็นเครื่องหล่อหลอมท่านให้แกร่งดุจเพชรที่ถูกอัดทับในที่อุณหภูมิสูงจึงตกผลึกเป็นแก้วมณีล้ำค่าที่สุดที่ใครๆแสวงหา..ท่านย่อมตระหนักในธรรมชาติของชีวิตว่า ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน ในคราวที่กำลังสุขราวพระราชาก็กลับแปรผันไปได้เป็นตรงข้าม ยิ่งกว่ามายากลเสียอีก ...สิ่งเหล่านี้ ไม่มีใครมีอำนาจควบคุมบุงคับเอาอะไรๆได้ดังปรารถนา ..เขามาด้วยอำนาจประชุมพร้อมของปัจจัยมีกรรมเป็นต้นที่เราต่างทำมาไว้สารพัดรูปแบบ ตั้งแต่ดีที่สุดจนถึงเลวที่สุดมาในสังสารวัฏอันหาเบื้องต้นไม่พบนี้..ความสลับซับซ้อนที่เกิดในชีวิตแต่ละคนจึงวิจิตรพิศดารเหลือคณานับ...[/COLOR]

นี่คือความคิดด้วยความฉลาด ท่านเมื่อทราบเหตุที่มาของความสุข พึงไม่ย่อท้อในการเจริญเหตุที่ดี..เพื่อผลที่ดีที่ปรารถนาให้ยิ่งขึ้นไป..

แม้ในการประกอบอาชีพการงานอยู่ก็พึงตรวจสอบตนเองเนืองๆว่าตนกำลังทำมิจฉาอาชีวะ มีการหลอกลวงฉ้อโกงหรือแอบแฝงใดๆด้วยเจตนาเพ่งเล็งทรัพย์ของคนอื่นด้วยอาการผิดศีลธรรมบ้างหรือไม่..เพราะชื่อว่าบาปกรรมแล้วย่อมส่งผลที่กันดารขาดแคลนตลอดจนความไม่สมปรารถนาในที่ทั้งปวง..

ขอเป็นกำลังใจให้ท่าน Taeprayoonและเพื่อนร่วมทุกข์ทุกท่านให้พ้นทุกข์ ประสบความสำเร็จในสิ่งกุศลทั้งปวงโดยเร็วครับ..[/COLOR]

ปล. หมู่นี้ท่านเจ้าของมันกับตาชั่งไม่ทราบว่าคงเพลินนับเงินล้านอยู่ จึงหลีกเร้นเงียบเชียบไป..ช่วยมาส่งข่าวดีๆให้เพื่อนๆร่วมปลาบปลื้มด้วยขอรับ...
(งดเว้นการขอยืมเงินในเว็บโดยเด็ดขาด!!)

 

เป็นกำลังใจให้ทุกท่านก้าวข้ามผ่านห้วงแห่งทุกข์และอุปสรรคทั้งปวงนะคะ

 

ทั้งท้อแท้..ท้อจริงๆ แต่นั่งนิ่งๆ มีสติและยอมรับความเป็นจริง
ออกไปเผชิญเพราะชีวิตยังต้องก้าวเดิน..
สุดท้ายท้อแท้..แท้ ก็แพ้ความเข้มแข็งค่ะ

ขออนุโมทนาบุญแก่ทุกท่านค่ะ..สาธุ

 

ผมอ่าน คอมเม้นของคุณแล้ว ผมรุ้สึกว่า ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็นแบบนี้ มันทำให้ผม มีกำลังใจสู้ และ ขยันมากขึ้น และ แข็งเกร่งมากขึ้นหลายเท่า ขอบคุณนะที่เป็นแรงบันดาลใจให้ผม...........ตอนนี้ผมก็คล้ายๆ คุณเพียงแต่ว่า ผมโดน พี่สาวไล่ ออกจากบ้านมาได้สักพักแล้ว......เขาหาว่าผมนำสิ่งไม่ดี นำสิ่งชั่วร้ายมาสู้่บ้านเขา เขาบอกว่าผมโดน คุณไสยเล่นงาน เลยไล่ผมออกจากบ้านของเขา........ตอนนี้ผมก็มาอาศัยอยุ่ข้างนอก ตอนนี้เหมือนคน ไร้ญาติ ขาดมิตร รู้สึกท้อ กับชีวิต เหมือนกัน แต่คิดว่า นั่นคือ กรรม ที่ผมเคยทำไว้ ชาติที่แล้วมั้ง.........ตอนนี้ผมดีขึ้นเยอะ มีคนให้กำลังใจทุก ๆ วัน ตอนนี้ ก็ไปพักกับน้องที่ทำงานชั่วคราว แล้วก็ ไปรับเสื้อมาขายตามตลาดนัด หลังเลิกงาน พอได้ค่าเช่าหอต่อเดือน ....ตอนนี้ ผมทำงานทุกอย่างเพื่อให้ได้ เงินมา เก็บขวดขาย รับเสื้อผ้ามาขาย ตามตลาดนัด ...........ชีวิตที่พลิกผันเพียงไม่กี่นาที .......จากที่เคยอยู่คอนโด อยุ่บ้าน ตอนนี้ ต้องมาอาศัยอยู่ กับน้องที่ทำงาน พลัดถิ้่นไปเรื่อย ......ผมมานั่งคิด พิจารณา ผมมีความสุขมาก ณ ตอนนี้ ผมคิดว่า ผมกำลังใช้ กรรมให้เขา มันจะได้ผ่านมา แล้วก็ผ่านไปเร็วๆ ผมก็จะไม่ละทิ้งการสวดมนต์ ของผมเหมือนเดิม.........ชีวิตไม่สิ้น ก็ต้องดิ้นกันไป........ชีวิต ไม่ได้มีไว้ให้ยอมแพ้ครับผม

 

แอนได้ติดตามอ่านกระทู้นี้มานาน แต่ไม่ได้เข้ามาโพส กระทู้นี้ดีมากๆ
ทำให้แอนได้คิดว่าเราไม่ได้ทุกข์คนเดียว เรามีเพื่อนทุกข์มากมาย
พอดีตอนไปรับลูกเรียนซัมเมอร์ แล้วแอนเห็นที่ป้ายรถสองแถว
MK เค้ารับสมัครพนักงาน เงินเดือนถ้าจำไม่ผิดน่าจะ 9000 ไม่รวมโอที
ถ้าค้าขายยังไม่รุ่งลองเปลี่ยนงานดูมั้ยค่ะ

 

ดิฉันก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณ Lyxiaoyao เช่นกันค่ะ แม้ตอนนี้ดิฉันจะยังคง

ได้รับผลแห่งกรรมไม่ดีอยู่..แต่ก็ไม่ท้อค่ะ จะสู้ต่อไปแต่สู้ แบบมีสติระลึกได้ และจะไม่ละ

ทิ้งการปฏิบัติ ทาน ศีล ภาวนา กรรมฐาน เมื่อวันใดที่กรรมชั่วเบาบางลง วันนั้นกรรมดี

คงจะส่งผลให้กับชีวิตดิฉันบ้าง ( ดิฉันเชื่ออย่างนั้น )



แต่ไม่ใช่ก้มหน้าก้มตา รับกรรมอย่างเดียวนะคะ ต้องมีสติด้วย ทุกข์มันอยู่ของ

ดีๆ ตัวเรานั่นแหละที่วิ่งเข้าไปหามันเอง ( มันพูดง่ายค่ะแต่ทำยาก..ถ้าเราตั้งใจจริงและพยาม

ทำมันเชื่อค่ะว่าทำได้แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไป ) เมื่อก่อนชอบนั่งน้อยใจในโชคชะตา วาสนา

ของตัวเอง โดยที่ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่า ทำดีที่สุดรึยัง หรือทำสุดความสามารถที่มีแล้วรึไม่

" การฝึกสติ สมาธิ พอช่วยได้ค่ะ ทำให้ใจเย็นลง มีเหตุผลมากขึ้น " ดิฉันยังคงต้องฝึกอีก

เยอะ ที่เข้มแข็งได้ก็เพราะ กำลังใจและคำแนะนำดีๆของเพื่อนสมาชิกหลายๆท่านในเว็บ

พลังจิตนี้แหละค่ะ ทำให้มีกำลังใจขึ้นพร้อมที่จะต่อสู้ในวันต่อๆไปได้



เรามาผ่านเรื่องนี้กันไปให้ได้นะคะ อย่าไปยอมแพ้มัน ไอ้ความทุกข์ยากลำบาก

เข็ญใจ ความเศร้าโศก,เสียใจ ที่เรามีอยู่ เรามาเอาชนะมันกันนะคะ ด้วยแสงสว่างของพระ

ธรรมคำสอนขององค์ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า กันนะคะ

 

" ขอบคุณมากนะคะ คุณเลิพริว ที่แนะนำงานให้ดิฉัน " ตอนนี้หยุดพักขาย

ของก่อนค่ะ กำลังมองหาว่าจะขายอะไรดี ( มองหาทำเลใหม่อยู่ และก็คิดค้นหาอยู่ว่า ดิฉัน

ถนัดด้านไหน ก็สรุปได้ค่ะว่า เกี่ยวกับการทำอาหาร ยิ่งพวก ยำ, ลาบ, ต้มยำ, ต้มแซ่บ อะไร

ทำนองนี้ค่ะ ) ก็เลยคิดว่าน่าจะขาย พวกยำ พวกลาบ น้ำตก คงจะดีก่วา เพราะเป็นอาหาร

ที่ทานง่ายค่ะ และดิฉันก็มีรถเข็น แต่ติดตรงที่ทำเลนั่นแหละค่ะ ก็เลยหยุดพักมาเป็น

เดือนแล้วค่ะ



ส่วนเรื่องงานประจำที่มีเงินเดือนนั้น ดิฉันไม่สดวกค่ะ ( ไม่ใช่เลือกงานนะคะ )


เคยไปทำแล้วค่ะ.. ได้เดือนละ6,000 เริ่ม8โมงเช้า เลิกงาน เกือบ 2ทุ่ม พอแฟนกลับจาก

ทำงานที่ ตจว. มาพักที่บ้าน จะไม่มีเวลาได้ดูแลเขาเลยค่ะ ไหนจะงานบ้านอีก บางทีก็มีธุระ

ไปไหนด้วยกันบ้างก็ไม่ได้ไป แฟนก็เลยให้ออกมาขายของ อีกอย่างตอนนี้อายุเริ่มเยอะ

แล้วค่ะ 36 แล้ว " ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแนะนำงานให้ดิฉัน "



ตอนนี้ไม่ทุกข์มากเหมือน เมื่อก่อนแล้วค่ะ เริ่มจะคิดได้ " บุญเราไม่เคยสร้าง

เที่ยวไปอ้อนวอนขอสิ่งศักดิสิทธ์ ก็ไม่สำเร็จหรอกค่ะ ต้องหมั่นสะสมบุญไว้ " ดืฉันเชื่อนะ

คะว่า คงอีกไม่นาน เมื่ออกุศลกรรมเบาบางลงเจ้ากรรมนายเวรยอม อโหสิกรรมให้ วันนั้น

กรรมดีคงส่งผลให้ดิฉัน ดีขึ้นบ้างค่ะ



แต่ไม่ใช่ดิฉันจะหวังว่า กรรมดีจะส่งผลอย่างเดียวนะคะ ดิฉันเองจะไม่นั่งงอมือ

งอเท้าเพื่อให้ โชควาสนา วิ่งเข้ามาหาดิฉันหรอกค่ะ ดิฉันจะพยามช่วยตัวเองด้วยไม่หวัง

พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธ์เพียงอย่างเดียว ถ้าเราไม่ช่วยตัวเองแล้วใครจะมาช่วยเราได้ อาจมีบางวัน


ที่ท้อแท้บ้าง เหนื่อยล้ากับการมีชีวิตอยู่เพื่อต่อสู้ดิ้นรนบนโลกใบนี้บ้าง แต่ดิฉันจะไม่ยอม

พ่ายแพ้ต่อโชคชะตาหรอกคะ วันนี้มันยังไม่ดีสำหรับเรา วันพรุ่งนี้มันยังไม่ดีสำหรับเรา หรือ

จะเป็นวันต่อๆไป ก็ช่างมัน ดิฉันจะสู้คะสู้จนกว่าจะมีวันดีๆสำหรับดิฉัน



" ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ ทุกๆคำแนะนำ ของเพื่อนๆ สมาชิกทุกๆท่านมากนะคะ ที่มี

ให้กับตัวดิฉัน และเพื่อนสมาชิก อีกหลายๆท่านที่มีเรื่อง ทุกข์ใจหรือกำลังได้รับผลของ

อกุศลกรรมอยู่ในขณะนี้ "




ดิฉันได้ไปปฏิบัติธรรมมา 7 วัน พึ่งกลับมาได้ไม่กี่วันนี้เองและได้นำกลับมาปฏิบัติ

ที่บ้านต่อ ( ในขณะที่อยู่ทีวัดได้ตั้งใจปฏิบัติเป็นอย่างมาก )



" ขอให้ผลบุญที่ดิฉันได้ตั้งใจทำ ใน ทาน ศีล ภาวนา กรรมฐาน นี้ จงส่งผลให้กับ

เพื่อนสมาชิกทุกๆท่าน จงประสบผลสำเร็จในทุกๆเรื่องๆ สมหวังในทุกๆสิ่ง ขอให้เจริญทั้ง

ในทางโลกและทางธรรมยิ่งๆขึ้นไป.... สาธุ "

 

ท้อครับแต่ก็ต้องก้าวผ่านไปให้ได้ มีธรรมะเป็นพลังขลับเคลื่อนครับ

 

ขอเป็นแรงใจให้ทุกท่านนะ ครับ และขอบคุณทุกคนที่คอยเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ขอบคุณพี่ddmanด้วย ครับ ตอนนี้ชีวิตยังปกติยังไม่ได้รวยอะไร ครับ แต่ก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะแรงใจและคำแนะนำดีๆจากทุกท่านเลยครับ

 

แหม..น้องจขกท. นี่ช่างน่ารักเสียจริง สมแล้วที่เป็นกระทู้เด่น ก็เพราะว่าอีกมิช้ามินานน้อง สุโขสุขี จะมีชีวิตที่ดีดั่งนามที่ตั้งเป็นแน่แท้ เอ้า..ขอส่งแรงใจอีกแรงนะคะ..สำหรับทุกท่านเลย

"..กฎธรรมชาติคือความศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งใหญ่ และไม่อาจต่อรองได้ มนุษย์ก็เป็นเพียงสัตว์ตัวเล็กๆ ซึ่งมีหน้าที่ทำความเข้าใจ และปรับตัวอยุ่ร่วมกันอย่างสันติ..ดังนั้นอย่าพยายามฝืน..แต่จงไหลลื่นไปตามนั้น.."

ว่ากันว่าความทุกข์ต้องดับที่ใจ เพราะมันเป็นต้นเหตุ ใจที่สงบคือเป้าหมายที่เราต้องเดินไปให้ถึง เพื่อที่จะพ้นจากความทุกข์ทั้งมวล แต่เราต้องทำประการใด
ต้องวางจิตวางใจอย่างไร ใจจึงจะเชื่อง และยอมศิโรราบ นั่นเป็นโจทย์แสนหินของโยคาวจร* ที่ต้องตีให้แตก เพราะรากเหง้า..แห่งความทุกข์ทั้งมวล มิได้อยู่ไกลจากเราเล๊ย.. หากแต่ไหลรวมลงสู่..กาย เวทนา จิต ธรรม..เพราะฉะนั้น..ชีวิตเราจึงวนเวียนอยู่เช่นนี้เอง..^^

* แปลว่า..ผู้ประกอบความเพียร ผู้เจริญภาวนา
ุ

 

นั่นสิค่ะ ตอนนี้แอนก้อกำลังหาวิธีความคิด
ว่าจะต้องคิดอย่างไร ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์
ทุกวันนี้แอนก้อสุขหนึ่งวันทุกข์สองวัน ก้ออาศัยเว็ปนี้ล่ะค่ะ
ช่วยบรรเทาไปได้แล้ว แล้วเจอโพสของคุณสีลสิกขาทีไรก้อสบายใจทุกทีค่ะ
^_^

 

ท้อครับ ปัจจุบันก็ยังท้ออยู่ เนื่องจากเวลามันทุกข์นั้น ปัญหามันจะเข้ามาหลากหลายด้าน เช่น ทะเลาะกับเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน ขาและหลังเจ็บ(เดินเหมือนคนพิการ) งาน(ที่มักไม่ได้ผลตอบแทน)พุ่งเข้ามาไม่หยุดหย่อน แฟนเจ้าอารมณ์ รวมทั้งความห่วยที่เป็นพื้นฐานเดิม เช่น รูปไม่หล่อ พ่อไม่รวย ฯลฯ ส่วนวิธีการเอาตัวรอดจากปัญหาเหล่านั้นคือ

 

ที่ ๒๐/๔ /๒๕๕๖ กรรมติดจรวจ มีมีเรื่องเล่า ให้พวกพี่น้องได้ฟังกันครับ ผมไปโคราช ยังไม่ทันถึงไปแค่เลยลพบุรีเท่านั้น น้องผมจะบวช แต่ผมไม่ไปไม่ได้ เพราะไม่ทันแล้ว จึงไปถึงโคราช เพื่อไปกราบแม่ พอถึงปักธงชัย น้องนครปฐมโทรมาอีก บอก น้องจะบวชวันที่ ๑๙ / ๔ / ๒๕๕๖ เมื่อวานเอง เออถ้างั้นพอไปได้ผมตอบไป เมื่อผมไปกราบแม่เสร็จ ซื้อของฝาก ไปถวายท่าน แล้ว เมื่อสนธนาจบ ท่านให้ดูวันพรุ่งนี้ ร่างกายท่านไหว ท่านจะมาสงเคราะ ปรก ติท่านจะไม่รับแขก ผมนอนค้าง ๑ คืน รอเวลา ท่านแม่เกริ่นไว้ แล้วบุญ และท่านจะสงเคราะ เมื่อถึงเวลาท่านมาสงเคราะ จึงเล่าเหตุการณ์ให้ท่านฟัง ท่านบอก ให่ไป ช่วยจัดแจง และให้กลับ ด่านช้างทันทีครับ


ผมมาแวะที่อุทัย แล้ว ขับรถตีเข้าด่านช้างใกล้ห้วยขาแข้งครับ ขอเล่าลัดๆสักนิด น้องจะบวช เพราะกรรม ร่วมกับเขา เพียงแค่กินเก้ง ไม่ได้ฆ่ากับเขา กรรมมันติดจรวจ ก่อน สงกรานต์ ๒ วัน คือว่า อย่างนี้ เก้งมาจากไหน ไม่ทราบ วิ่งผ่านกลางหมู่บ้าน หมาไล่กัด วิ่งผ่านเข้มา บ้านผม ชนรถปิ๊กอับ ของน้อง และผ้า ตะข่ายเขียว ที่กันไว้บ้านผม ซึ่งน้องเอารถมาอาศัย แล้วหมามันวิ่งกวดไป แล้วคนมาช่วยฆ่า ตายก่อนจะฆ่ามีตะโกรธ ห้ามไปฆ่าเขา คนไทย ส่วนใหญ่ เขาถือกันนัก มันมีเหตุอาเพศ ไม่ใครฆ่า หรือกินกัน



แต่ไม่มีใครฟัง ผลที่สุดฆ่าตาย เขาเอามาทำ ในที่ผม หลังบ้าน ที่น้อง ผมมาอาศัยอยู่ เขาให้เนื้อเก้ง มาหนึ่งขา ใส่ตู้เย็นไว้ แล้วน้องผมไปแต่งงาน กับมาบ้าน ทำเก้งกินกัน ผ่านไปหนึ่งวัน เหตุการณ์ ก็เกิด ทะเลาะ กับแฟนถึงเกือบเลิกกัน แล้วพัฒนามาเป็น เบอ ประสาทหลอน มีคนจะมาฆ่า ทำร้ายบ้าง จะเอาชีวิตบ้าง เพ้อไปทั่ว ที่น้องๆเล่าให้ฟังครับ ผลสุดท้าย เขามาทวง ถ้าไม่บวชให้ จะเอาชีวิต ให้ถึงตาย เขาจึงตัดสินใจ บวชให้ แต่ก็ไม่วายประสาท เบอหลายอย่าง

น้องผมคนนี้ จะว่ามีบุญก็มี กรรมเล็กน้อย ที่ไม่ได้ฆ่า ให้ผลเพียงนี้ ถ้าฆ่า จะขนาดไหนหนอ ที่เขามีบุญ เมื่อก่อน เขาไม่เคยฆ่าสัตว์ ยังเด็กไม่เข้าโรงเรียน ผมเคยพามาวัดท่าซุง หลังจากพ่อตาย เขาอยู่กับพี่ๆ มาตอนหลัง เขาอยู่ คนเดียว กลัวตาย นอนภาวนา พุทโธ อยู่หลายปี จนกระทั่ง อายุเกือบ ๑๗-๒๐ ปี และตอนหลัง เกิน ๒๐ ปี มาอยู่ กับกระเหรี่ยงไม่เคย ทำงานหนัก ไม่เคยฆ่าสัตว์ ก็ทำเป็นทุกอย่าง งานหนักทุกอย่าง และไปนั่งห้าง คอยยิงสัตว์ ทุกประเภท ผมเคยไปเตือน เมื่อปีก่อน กับ ปีที่แล้ว ให้เลิกเสีย แต่เขาไม่ยอมฟัง


ชีวิตใครๆก็รักหวงแหน เพราะผมทำมาก่อน จึงไปเตือน แต่เหตุครั้งนี้ มันเร็วมาก ติดจรวจ จริงๆครับ ปรกติ สัตว์ทุกชนิด ถ้าเข้ามาในหมู่ บ้าน คนไทย เขาถือกันนัก มันจะมีเหตุอาเพศ บางที่เขาจัดทำบุญกัน เป็นอาทิตย์เลยนะครับ ผมคุยกับกระเหรี่ยงเมื่อวาน กระเรี่ยง เขาส่วนใหญ่ ก็ถือกันครับ เมื่อวาน บวชเสร็แล้ว ก็ยังเบอๆอยู่ครับ ผมบอก ให่ท่าน ภาวนา ให้มาก แล้วอุทิศ บุญให้เข้า เขา ตอนผมไปถึงโคราช ผมโทร ให้คน ไปถวายสังฆทานชุด ๕๐๐ ที่วัดท่าซุง ให้ทันที แล้วอุทิศบุญไปให้เก้ง ที่โดนฆ่าตาย น้องสาวโทรมา บอกว่า เขาเบาลง และให้ฟังธรรมะ ปรกติจะนอนไม่ได้ครับ นี่ พวกท่านอ่านแล้วยังไงครับผม