แนะนำตัวตน

ผมเป็นปุถุชนคนธรรมดา

ไม่ได้เป็นอริยะมาจากไหน

และไม่สนว่านิพพานเป็นอย่างไร

ไม่ใส่ใจเรื่องอริยะและนิพพาน

แค่จะเป็นคนดีก็ยากแล้ว

ไม่อยากแห้วใฝ่ฝันความสวยหรู

เมื่อเส้นทางที่เห็นเป็นประตู

ขอมุ่งสู่ความไม่เกิด แก่ เจ็บ ตาย

ผมเป็นปุถุชนคนธรรมดาที่ไม่ได้มีความเป็นอริยะตรงไหน

ไม่ได้เลิสหรูแต่อย่างใด และ ไม่สนใจเรื่องนิพพาน

แค่เป็นปุถุชนที่ดีก็เป็นได้ยากแล้ว จะให้เป็นสิ่งที่อยู่สูงคงทำไม่ได้

ความเพ้อฝันไม่ได้ช่วยให้มีความสุข ซ้ำยังนำความทุกข์มาให้อีก

ผมปราถนาไม่มาเกิดอีกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไรก็ตาม หากเป็นไปได้

ฉนั้น ผมขอร้องว่า อย่ามาคุยเรื่อง นิพพาน อริยะ อิทฤิทธิ์ สวรรค์ ชั้นพรหม

หากจะคุยกับผม ขอเป็นเรื่อง จิตใจ ที่สัมผัสได้จริงๆ เห็นจริงๆ รู้จริงๆ

เพราะสิ่งที่ต้องนึกคิด ผมไม่สนใจครับ ขอบคุณที่เข้าใจครับ

สาธุครับ

 

ขอให้ปากกับใจตรงกันนะครับ ไอ้ที่ปราถนาไม่มาเกิดนั้นแหละ่ครับ คือเรื่องราวที่ท่านกล่าวว่าไม่อยากจะเห็นไม่อยากจะเป็น คุณสับสนอะไรหรือเปล่าครับโอ๊ต

 

เขาก็ไม่ได้สับสนนี้ ตั้งแต่ เข้ามาในเว็บ ก็ ประกาศสิ่งนี้เอาไว้ แต่ต้น

คือเข้ามาปฏิเสธ " การมีศาสดา นิพพานที่ต้องอาศัยการมีศาสดา "

เรียกว่า มาปฏิเสธ ความรู้ วิชชา บรรดามี ที่มีอยู่ก่อนหน้าทั้งหมด

แล้ว สิ่งที่ตนค้นพบนั้น เป็นสิ่งที่ตน เห็นเอง ตรัสรู้โดยชอบโดยปราศ
จากคนชี้ทาง คนกล่าวให้รู้จัก นิพพานที่เราๆได้ยิน เขาไม่รับว่า เขา
ได้ยินมาเหมือนกับเรา แต่ เขาเห็น สภาพธรรมบางอย่างนั้นด้วยตนเอง

มาประกาศความเป็น " จ้าวศาสดาใหม่ " "คำสอนใหม่" ทั้งหมด

ซึ่ง สิ่งที่เขาประกาศ ก็ไม่ใช่อะไรอื่น เป็นเรื่อง "การหลงการทำกาละ"
เห็น " โลกขาดสูญ " อย่างหนึ่งเท่านั้น

ภาษาบรรพบุรุษเรียกว่า " ตัดช่องน้อยแต่พอตัว "

 

ไม่ได้ สับสน อะไร แต่เพราะไม่เห็นอะไร

คุณไม่เข้าใจเอง อธิบายไปคุณก็ไม่เข้าใจ

ผมมีพระศาสดา เป้น พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

แต่ผมไม่รู้จัก นิพพาน ผมรู้แต่ว่าทำไมถึงมาเกิด

และก็ จะต้องทำอย่างไร ระยะเวลา เท่านั้นที่เป็นปัจจัย

สาธุครับ

 

คุณ ถูกแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งไม่ถูก

ผมไม่สนใจเรื่องการเป็นศาสดาใหม่อะไรนั่นเลย

ผมศัทธา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ทรงสั่งสอนวิถีแห่งการหลุดพ้น

การตัดช่องน้อยแต่พอตัว เป็นเรื่องปกติ เพราะมาคนเดียวก็ไปคนเดียว

สนทนากันมาก็นานแล้ว น่าจะเข้าใจได้บ้างนะครับ

สาธุครับ

 

แค่การมีชีวิต ก็ลำบากแล้ว

จะคอยสนใจสิ่งที่มองไม่เห็นไปเพื่ออะไร

สนใจแต่สิ่งที่มองเห็น สัมผัสได้จริงดีกว่า

สาธุครับ

 

เอาหน่า คุณ ก็พอใจอยู่แล้ว ที่ผมไม่เห็นตัวตนอันแท้ ของคุณ
การที่ ตีเข่าคุยกันแล้วมันพลาดไปโดนกล่องดวงใจบ้าง มันก็
เรื่องปรกติของผม ที่ตาบอดถือตะเกียงตีเข่า ป๊าปปป เข้าไป

คนไม่มีตาอย่างผม คุณก็ไม่ได้ถือสา อยู่แล้วเนาะ

แต่ จริงละหรือ ที่ว่า มี พระสมณะโคดม เป็นพระศาสดา

ถ้ามีจริง ไหนยกพระสูตร พุทธวัจนะ มาแสดงแทน คำพูด
ของตนสักสองสามเดือน

มีแสงธรรมฉายออกมาบ้าง ตาบบอดอย่างผมคงพอเห็นเป้า
ได้บ้าง จะได้ไม่ตีพลาดไง

************

อ้อ แล้วอย่าลืม สิครับ คุณเกิดมาเนี่ยะ เหตุของการเกิด
เนี่ยะก็คือ " การมาเป็นเผ่าพันธ์ " เกิดมาเป็นสัตว์ชื่อ
มนุษย์ สัตว์สังคม ถ้าทราบเหตุของการเกิดจริง ก็ต้อง
ยอมรับสิว่า เกิดมาเพื่อเป็นสัตว์สังคม ไม่ใช่ เกิดมาเป็น อมยิ้ม !!

 

ไม่มีใครปราถนาอะไรโดยไม่คิดอะไร มันเป็นเพียงวาทะที่ดูดีเท่านั้นผู้ที่จะทำได้นั้นคืออรหันต์เท่านั้นท่านก็บอกว่าเป็นปุถุชน จะกล่าวคำนี้นั้นขัดแยงกันเองอย่างมากเลยสับสนๆ โอ๊ด

 

ผมเข้าใจ เจตานอันดี ของคุณครับ

ผมเคยลองศึกษาดูแล้ว พระไตรปิฎก

ผมอ่านแล้ว ก็ต้องหยุดอ่าน

อย่างที่ผมเคยบอกคุณ แพททิก ว่า

มีการเปลี่ยนแปลง มีการหยิบยกออกไป

คนตาบอดถือตะเกียง นั้น เป็นสิ่งที่ดี เป้นอุทาหรณ์อย่างดี

ขอบคุณในน้ำใจ ที่หวังดีต่อผม

สิ่งที่ผมเห้นจากคำสอนของพระพุทธองค์

คือการเอาชนะความเคยชินที่มีอยู่ในตนเอง

เพราะเป้นสัตว์สังคม เลยต้องมาเกิดไม่รู้จักจบสิ้น

สาธุครับ

 

ปราถนา เพราะเห็นทุกข์

หากจะหยุด ก็หมั่นปฎิบัติธรรมนั่งกรรมฐาน

หนทางมีสั่งสอนไว้ดีแล้ว

สิ่งที่ต้องจินตนาการ ผมไม่สนใจครับ

สาธุครับ

 

กล่าวอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อยโอ๊ต

 

คนที่เป็น ศิษยตถาคตเนี่ยะ ไม่ทำอะไร สวนกับ จรณะของ พระพุทธองค์หรอก

ถ้ายังมีปฏิปทา ไม่ลงรอยกัน ก็ยังไม่ชื่อว่า สาวก โอกาสจะเป็น ก็อาจจะไม่มีไปด้วย

" จินตนาการ " ฟังแล้ว ดูน่ากลัว น่าครั้นคร้าม สะดุ้ง หวั่นไหว

แต่ถ้าเป็น ศิษย์ตถาคต ก็จะพิจารณาไปเลยว่า มีคุณอย่างไร ใช้ตอนไหน
มีโทษอย่างไร ละตอนไหน

แต่ถ้าต้องใช้ หรือ ต้องคอยละ เขาก็เรียกว่า ผู้ข้อง ผู้เกี่ยว ขนหัวแสตนด์อัพ จริงไหม

ดังนั้น

ศิษย์ตถาคตทุกคน จะเรียก คุณ และ โทษ รู้ถ้วนใน คุณ และ โทษ ของ
ธรรมที่ทำให้สะดุ้ง ไม่มั่นคง แล้วก็ยังรู้ เห็น " อุบายนำออกที่ถูกวิธี "

พอ รู้เห็น "อุบายนำออกที่ถูกวิธี" ก็จะประกาศความเป็น ศิษย์ตถาคต

แต่ตราบใดที่ ไม่รู้ อุบายนำออกที่ถูกวิธี ก็จะ ขนหัวลุก กลัว "จินตนาการ"
เสียจนออกอาการวิกลจริต เป็นธรรมดา ศรัทธาพระศาสดาได้แต่ปาก

 

เมื่อรู้แล้ว จะยังสนใจอยู่ไหมครับ

สาธุครับ

 

มาถามผมไม่ได้หรอก

หากเห็น "อุบายนำออกจริง" รู้แล้ว ละวาง ได้จริง

คุณก็ต้องตรวจสอบของคุณเอง

อย่าง เห็นแสงเท่าหัวไม่ขีด เห็นแล้ว กล้าขยายมันไหม

ขยายมันแล้ว ยังต้องสะดุ้งกับ จินตาการ ที่เกิดขึ้น หรือเปล่า
หรือว่า ต้องหวั่นไหวเพราะเกรงโดนมันครอบงำไปอย่างเคยๆ
ไหม ซึ่งเมื่อไหร่โดนมันครอบงำ เราก็จะใช้คำพูดที่เราจินตนาการ
ขึ้นมาเอง

แต่ถ้าเราไม่โดน จินตนการครอบงำ "มีอิสระแท้จริง" โอ้ยสบายเลย
จะหยิบจับคำตถาคต พระสูตรไหนก็ได้ เอามากล่าว

แม้จะเกิด ความไม่เข้าใจ แล่นไปเป็น จินตนาการ แม้จากตน
หรือ จากคนที่ฟัง ก็หาได้หวั่นไหวไม่

 

หากรู้เช่นนั้น คุณก็ไม่มีความจำเป็น

ที่จะต้องมาแนะนำผมครับ

ต้องเป็นผมแนะนำตัวผมเอง

ถูกไหมครับ

สาธุครับ

 

ก็นั่นแหละ

ตราบใดที่คุณยังต้อง ออกปาก เอ่นเอื้อน ถามคนอื่นว่า " ถูกไหมครับ "

หรือแม้กระทั่ง " สาธุครับ " ตรงนี้มันก็บอกในตัวอยู่แล้วว่า คุณต้อง
อาศัยคนอื่น คอยชี้ และ แนะนำอยู่

คนที่ยังต้องถาม " ถูกไหมครับ " หรือ ต้องคอย "สาธุครับ" ไม่ใช่
ลักษณะคนที่ พึ่งพาปัญญาของตนได้ ยังต้องคอยการตอบรับ
และ อาศัยการแสดงการตอบรับ ยังต้องคอยก๊อปปี้ หรือ แบมือรับ
" สิ่งดีๆ " ที่จะผ่านเข้ามา

" หิว " และ " พร่อง" " มันไม่เต็ม "

 

อันนี้ ไม่สมควรสนทนาเลยครับ

การเล่นลิ้นแบบนี้ ผมขอผ่านครับ

เมื่อเห็นเป็นเรื่องสนุก อย่าคุยกันเลยครับ

สาธุครับ

 

ศิลปินแต่ละคน ถึงแม้จะวาดภาพเดียวกัน ดูเผินๆ โดยรวม ออกมาคล้ายกัน
แต่ถ้าดูให้ละเอียด ถึงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จะเห็นถึงนิสัยของศิลปินคนนั้น แสดงออกมาในลายเส้น ในการลงน้ำหนัก

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละ บอกถึงกลไกการทำงานของจิต ที่ทำงานอยู่โดยที่ผู้ที่จิตยังไม่ละเอียด จะไม่สังเกตเห็นในตนเอง

 

คุณก็ได้แต่มองความผิดของผมทุกครั้งที่เข้ามา

คุณไม่หันไปมองความผิดของคุณเองบ้างครับ

คุณเอาเวลามาสนใจผมอย่างนี้ได้ประโยชน์อะไรครับ

รู้จักคิดบ้างนะครับ ไม่ต้องให้ผมคอยบอกครับ

สาธุครับ