เมื่อเจ้ากรรมนายเวรไม่ยอมอโหสิกรรมให้

ไม่มีใครใหญ่เกินกรรม...จริงๆ

เรื่องกรรมนี้ซับซ้อนนัก คนบางคนไม่ถึงเวลาเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่หยุดทำบาป อย่างพี่ชายผมก็มี พอถึงเวลากลับหันหน้าเข้าวัดฝึกกรรมฐานศึกษาและปฏิบัติอย่างเอาจริงเอาจัง ตั้งใจถึงขนาดว่าจะจบกิจกันในชาตินี้ เปล่งวาจาเพียงเท่านี้ เจ้ากรรมนายเวร เข้ามารุม จนพิการ จิตตก อย่าว่าแต่นิพพาน จะรอดจากอบายภูมิในชาตินี้ได้หรือเปล่ายังไม่รู้ 2 สิ่งที่ผมจะยังไม่ทำคือ การกล่าวว่ากรรมใดที่ข้าพเจ้าเคยทำไว้ขอชดใช้ในชาตินี้ให้หมด...เพราะเราจะโดนรุมสกัมจนปางตายแล้วก็ไม่หมดแถมมรรคผลใดๆที่พึงจะมีจะได้ก็พลอยเสียไปด้วย...2คือ อธิษฐานว่าขอชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย เจ้ากรรมนายเวรตามเช็คบิลทันที เพราะถ้าไม่ทัน หนี้สูญ ผมเห็นเละมาหลายรายแล้วนะ ถ้ากฎของกรรมเข้ามาสนองก็ตั้งสติไว้ เจริญภาวนาให้มาก แต่ไม่ต้องไปท้าทายจะดีกว่า ส่วนถ้าจะเอาชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ก็ไม่เห็นต้องไปป่าวประกาศ ประกาศไปแล้วทำไม่ได้จะมีประโยชน์อะไร เรียกแขกมารุมกินโต๊ะป่าวๆ คนจะเอาดีเอาชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายเขาไม่มานั่งประกาศกัน เขาเร่งภาวนาตัดสังโยชน์ ใช้กายคตานุสติ มรณานุสติ อสุภกรรมฐาน สติปัฎฐาน4 ทำให้มาก ทำเงียบๆ ถ้าจะช่วยใครก็เลือกช่วยคนที่สมควรช่วย คนที่สมควรช่วยอันดับแรกคือตัวเราเอง ต่อมาคือคนในครอบครัวเรา ช่วยให้สำเร็จก่อนแล้วค่อยคิดไปช่วยเพื่อน...จะว่าไปจนป่านนี้ผมยังเอาตัวไม่รอด อยากจะช่วยใครก็เลยยังต้องระงับไว้ก่อนเหมือนกัน...

 

คนที่ควรได้รับการอโหสิกรรม คือ คนทำผิดที่รู้สึกสำนึกผิด ถ้ายังไม่รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำ ยังคงทำซ้ำเดิมอีก คนประเภทนี้ก็ไม่สมควรได้รับการอโหสิ[/B]ถ้าสมมติว่า พรุ่งนี้ มีประกาศว่า มีผู้ก่อการร้ายต่างชาติ จำนวนหลายหมื่นนาย บุกเข้ามาเพื่อจะทำลายบ้านเมือง ทำลายศาสนา ทำลายพระภิกษุสงฆ์ทั้งหมด...ผมก็ยังคงต้องเข้าต่อสู้เพื่อปกป้องบ้านเมือง หากสู้ไม่ได้ตรงๆก็ต้องใช้เล่ห์ อุบาย ทั้งหลาย การต่อสู้ถ้าผมไม่ฆ่าผู้ก่อการร้ายแล้วเห็นจะสงบยุติด้วยการเจรจาคงไม่ได้ การจะไม่สู้แล้วยอมให้เขาฆ่าพวกเราทั้งหมดผมคงทนไม่ได้ ถ้าจะบอกว่าฆ่าเพราะความเกลียดชังผมก็ไม่ได้เกลียดชังคนเหล่านั้นเพราะเขาเหล่านั้นไม่ได้รู้จักผมเป็นการส่วนตัวและไม่ได้มุ่งหมายมาเฉพาะผมคนเดียว ถ้าเป็นที่ผมคนเดียว ผมยอมให้ฆ่าก็ไม่ต้องการสร้างบาปกรรมเพิ่มเติม แต่เมื่อต้องฆ่าคนเหล่านั้นแล้ว จะบอกว่าให้ผมสำนึกผิดไหม ผมบอกไม่ถูก เพราะหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นมาอีก ผมก็คงต้องเข้าสู้รบเหมือนเดิม หรือมิฉะนั้นท่านผู้มีอำนาจก็คงสั่งให้เข้าสู้รบปกป้องเช่นกัน การฆ่านอกจากฆ่ากิเลศแล้ว นอกนั้นคงเป็นบาปเป็นกรรมทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ใช่กฎของกรรมหรอกหรือที่จะทำให้เราต้องเข้าไปสู้รบ ถ้าเราไม่ได้อยู่ในประเทศนี้ ไม่ได้เกิดในเวลานี้ ไม่มีอาการครบ32ไม่มีศักยภาพพอจะสู้ได้...ฯลฯ เราก็คงไม่ได้สู้ ไม่ต้องมาสู้ก็ไม่ต้องมาฆ่า ... ความจริงผมรู้ล่วงหน้ามากว่า 20 ปีแล้ว ว่าในภายภาคหน้าจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับประเทศไทย จะมีคนพยายามทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ เป็นกลุ่มคนที่มีกำลังมาก มีความฉลาดมาก และมีเงินทุนมหาศาล โดยร่วมมือกับชาวต่างชาติเข้ามาทำลาย และเขาจะทำสำเร็จ ทุกวันนี้ผมเองเลือกที่จะหนี ออกไปตั้งหลักอยู่ต่างประเทศ เคยคิดว่าฉลาดแล้ว เราหนีได้ แต่ที่ที่ให้เราไปนั้น ก็ไปเพราะกรรมกำหนดให้ต้องไป ไปเพื่อสร้างฐานสำหรับให้คนไทยที่หนีออกไปแล้วได้มีโอกาสย้อนกลับมาฟื้นฟูประเทศไทยอีกครั้งในภายภาคหน้า เมื่อถึงวันนั้นคงหลีกเลี่ยงที่จะฆ่าฟันกันอีกไม่ได้ ผมสำนึกในบาปและไม่อยากเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องอีกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า ผมไม่มีความสามารถและความเสียสละเพียงนั้น ผมตั้งปณิธานไว้ว่า จะขอเก็บตัวเงียบๆ ฝึกกรรมฐานไป จะไม่เข้าร่วมด้วยช่วยกัน ไม่ต้องการทำบาปอีกแล้ว ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแผ่นดินไทย

 

ขอบคุณที่เล่าสู่กันฟังครับ
อ่านแล้วผมมีกำลังใจสวดมนต์ภาวนาบทสัพเพสัตตามากขึ้นเยอะ

 

พระโมคคัลลานะที่เป็นพระอรหันต์ ยังหลีกหนีเจ้ากรรมนายเวรไม่พ้น แล้วพระธรรมดาที่ยังไม่สำเร็จอรหันต์ หรือผู้นั้นยังไม่สำเร็จอรหันต์ก็ไม่อาจจะหลีกพ้นกรรมเวรได้ แม้จะหลีกหนีได้เมื่อสำเร็จอรหันต์ ความสำนึกในบาปบุญคุณโทษ ว่าเราทำอะไรเขาในชาติหนึ่งจนเขาต้องเจ็บแค้นแต่พอเขาจะทำเราคืนบ้างไม่ได้ ถ้าลองเป้นเรา ก็คงคิดว่า ต้องไปร้องทุกข์กับ ยมบาล ว่ากฏแห่งกรรม มันก็แค่กฏที่งี่เง่า ละเว้นพระอรหันต์ แสดงให้เห้นว่ากฏแห่งกรรมไม่ได้ยุติธรรมจริง ดังนั้นต้องทรงไว้ซึ่งกฏแห่งกรรม ไม่ว่า ให่มาจากโลกไหน ก็ไม่สามารถหนีพ้นบ่วงกรรมที่ตัวเองทำได้หรอก กรรมใครก็กรรมมัน แบ่งเบาหรือรับของใครไม่ได้ทั้งนั้นนั่นละ

 

มีวิธีเดียว สุดชีวิตเลย ละทิ้งทุกอย่างมุ่งหน้าปฏิบัติให้หลุดพ้น เมื่อไม่มีภพชาติแล้วท่านก็ไม่ต้องหนีอีกต่อไป หนทางท่านรู้อยู่แล้ว ขออนุโมทนา

 

ต้องขอ อนุโมทนา ความดี ทุก ๆ ประการ ครั๊บ..สำหรับ เรื่องราว ที่มีสาระธรรมเป็นอย่างมาก.....ผมไม่มีความสามารถใด ๆ แต่ ผมขออนุญาติ เสนอมุมมอง นิดหนึ่งน๊ะครั๊บ...
เรื่องเจ้ากรรมนายเวร เป็น ธรรมดา...ยังไงเราก็ตองพบเจอ ในสิ่งที่เรา ทำไว้ แต่ การที่เราได้ทราบว่า เจ้ากรรมเป็นใคร บ้างครั้ง ก็ทำให้เราติดในเจ้ากรรมได้ง่าย เพราะจิตเรานึกถึงเขาตลอด บ้างสิ่ง เราคิดเพียงนิด เหมือนนึกถึงถึงเขา ก็เป็นการยอมรับให้เขา มีโอกาศ เล่นเราได้ เต็มที่...เหมือนคนโดนของละครั๊บ..ยิ่งนึกถึง ยิ่งหนัก....ไม่นึก ไม่คิด เลย ดีกว่าครั๊บ..อะไรก็ช่างไม่รู้ไม่ชี้ไว้ดีกว่า คิดซะว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย ธรรมดา ของโลก ตราบใดสังขารยังไหว เร่งบุญเต็มกำลังครั๊บ...พุทธะ ธัมมะ สังฆะ ชัวร์สุด..สาธุ...
.....สิ่งใด ๆ จำนอง จองกรรมกันเป็นธรรมดา เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด...คิดอย่างเดียว เราไม่ขอจำนองจองกรรมจองเวร ทุก ๆ ดวงจิต นับตั่งแต่อดีต ปัจจุบัน อนาคต กาล ทุกภพ ทุกชาติ จนตราบเข้าสู่พระนิพาน...
.....อภัย และ อโหสิกรรม..นำทางจิต กุศลผลบุญ เป็นที่สุด พรหมวิหาร 4 ....
ยังไงกราบขอ อโหสิกรรม กับท่านเจ้าของกระทู้ ด้วยครั๊บ สิ่งใด หากผมกล่าวผิดพลาดไป

 

.. ขอบคุณนะคะที่ตอบแบบเปิดใจ เพราะบางเรื่องที่ถามไปมันคือคำถามที่มักถามตัวเอง และ อยากทราบของคนอื่นด้วย ว่าเป็นแบบไหน .. เพราะกล้าพูดเลยว่าดิฉันก็ไม่อยากนิพานในชาตินี้ แต่อยากไปเมื่อถึงพร้อมด้วยการอันควรมากกว่า แต่พอทราบว่ามีหลายครั้งที่ท่านต้องลงไปรับกรรมข้างล่างก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา และ รู้สึกว่าตัวเองยังดีที่ไม่เคยเกิดต่ำว่าชั้นของมนุษย์ อนาคตก็ไม่แน่อาจต้องเจอนรกเหมือนกันเมื่อกรรมในอดีตตามมาทัน :'''( แถมยังไม่ค่อยรู้ว่าอดีตเคยไปทำอะไรใครไว้บ้าง เพราะในความจำที่มีตั้งแต่จำความได้มีเพียงสองคำ ... หน้าที่ กับ สัญญาแห่งรัก .. ซึ่งมักโดนคนหัวเราะเยาะว่าเพ้อเจ้อ ..

 

ขอถามคุณเจ้าของกระทู้เรื่องนี้ครับว่า......

"อธิษฐานว่าขอชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย" กับ "ขอให้ไปนิพพานได้ในชาตินี้" ให้ผลเหมือนกันมั้ยครับ?

เจ้ากรรมนายเวรจะมารุมมั้ย?

และขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆให้แง่คิดเตือนใจที่คุณเขียนมาเ่่ล่าให้ฟังด้วยครับ

 

... งั้นดิฉันคงพลาดไปแล้ว จริง ๆ เพราะเคยพูดไว้ว่าถ้าติดหนี้ใคร หรือ ใครอยากได้อะไรก็มาเอาไปให้หมด เขาก็ทะยอยกันมาจริง ๆ นะ ... แต่ยังไงเรื่องของท่านก็หนักมากคะอ่านแล้วเครียดแทนจริง ๆ ก็ขอให้ผ่านพ้นไปได้เร็ววันนะคะ สาธุคะ

 

สร้างบุญบรมีมากมาย ทำไมช่วยตัวเอง ยังไม่ได้

สร้างบุญบารมีมากมาย ทำไมช่วยตัวเอง ยังไม่ได้

ขออนุญาตครับ

เห็นท่าน จขกท เอ่ยอ้างว่า สร้างบุญบารมีมากมาย ทำไมช่วยตัวเอง ยังไม่ได้

ถ้าท่านมีบุญ บารมีตามที่เอ่ยอ้างจริง ก็ลองพิจารนาคำสอนขององค์หลวงปู่ใหญ่นี้ดู

องค์หลวงปู่โลกเทพอุดร(หลวงปู่ใหญ่)ท่านสอนว่า

"พระโพธิ์สัตว์ ที่ท่านบารมีเต็มแล้ว
มีบุญบารมีในการช่วยเหลือเกื้อกูลมนุษย์ เทียบเท่าพระพุทธเจ้า"

ขอโมทนาบุญ ขออนุโมทนาบุญร่วมกับผู้มีบุญบารมีทุกๆท่าน
ขอบคุณครับ
ลุงมหา

 

ผมได้ยินคำนี้ทำให้ผมอึ้งเลย

"ถามท่านก็บอกว่าผมเป็นเจ้ากรรมนายเวรของคุณ ท่านบอกว่าทำไมคุณคิดว่าคนที่ถูกคุณฆ่านั้นจะไม่มีใครมีความดีพอจะไปเกิดบนสวรรค์บ้างหรือไร"

ขอบคุณครับ ทำให้มีคติสอนใจได้เยอะ เวรกรรมนี่น่ากลัวจริง ๆ

 

ผมได้มีโอกาสเข้ามาอ่านครั้งแรก และเรื่องก็น่าสนใจมาก อ่านรวดเดียวจบ ได้ความรู้และข้อคิดมากมาย แต่ในรูปแบบโพธิสัตย์
ผมขออนุญาตแชร์แนวคิดอีกมุมนึงนะครับ จากที่ได้อ่านมาในการบำเพ็ญบารมีแบบโพธิสัตย์นั้นถ้าพูดในมุมมองของคนที่ไม่ใช่แนวโพธิสัตย์(เหมือนผม) (ขออนุญาติพูดตรงๆนะครับหวังว่าคนที่บำเพ็ญบารมีแบบแนวนี้จะไม่โกรธกันเพราะถือเป็นภาษาธรรมล้วนๆ) มองว่าการบำเพ็ญแบบนี้เป็นการทำดีแบบโง่ๆ(เหมือนพระเอกนางเอกในละครน้ำเน่า) เพราะรูปแบบแนวคิดของคนประเภทนี้จะยิ่งใหญ่มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้ทำดีอย่างเดียวในเรื่องใดเรื่องนึงที่ตนเองยึด แต่ถ้าไม่มีท่านเหล่านี้ ไม่มีใครยอมตกนรกก็จะไม่มีใครปกป้องคนดี ไม่มีพระพุทธเจ้า เหมือนเวลาที่ต้องกินอาหาร ต้องฆ่าสัตย์เป็นอาหาร ถ้าไม่ฆ่าก็ต้องอดตายเพราะไม่มีเงินซื้ออาหารเลยหาที่ไหนก็ไม่มีฉันนั้น

ผมได้รู้จักเพื่อนคนนึงที่เขาบำเพ็ญบารมีแนวนี้ เขาก็มีแนวคิดประมาณนี้ ยอมให้ทุกอย่าง คนทุกคน รู้ว่าถ้าตัวเองทำแบบนี้กับคนๆนี้ตัวเองอาจจะต้องสูญเสียหลายๆอย่างทั้งชื่อเสียงเงินทอง แม้กระทั่งชีวิตเขาก็ยอม หลายๆครั้งถ้าได้มีโอกาสทำงานวางแผนเรื่องไดเรื่องหนึ่งด้วยกันก็มักจะขัดกัน แต่ก็ไม่ได้โกรธกัน เหมือนในเรื่องราวของพระเวสสันดรก็เหมือนกันถ้าในมุมมองของคนที่ไม่ใช่แนวโพธิสัตย์จะมองว่าเป็นการทำดีที่งี่เง่า แต่ก็สร้างประโยชน์ให้คนมากมาย มองตามแนวสาวกภูมิก็จะมองว่าแล้วแต่ใจชอบไม่ขอยุ่งทำตัวเองให้ดีก่อนแล้วค่อยช่วยคนอื่น

ยังไงก็ตามผมก็ขออนุโมทนาในการบำเพ็ญบารมีใดๆทั้งหลายของพระโพธิสัตย์เจ้าครับ ขอให้ท่านสำเร็จซึ่งโพธิญาณตามที่มุ่งปรารถนา ถ้าไม่มีขาว คงไม่มีดำ ถ้าไม่มีมืด คงไม่มีสว่าง สาธุ

 

อดีตเป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ การอโหสิกรรมขึ้นอยู่กับเจ้ากรรมนายเวร เป็นหลัก

ขอให้เรามีจิต เป็นกุศล มันบำเพ็ญบุญ เจริญวิปัสสนา เพื่อหลุดพ้นเท่านั้นที่หนีกรรมได้

 

อย่าเครียดเลยนะ...

ผมมองเจ้ากรรมนายเวรเหล่านี้เหมือน หมาดุ ที่วิ่งไล่เรามา มันยิ่งทำให้เราวิ่งได้เร็วกว่าปกติ เหนื่อยหน่อย แต่ก็ถึงที่หมายโดยไว ทำให้ไม่ประมาท มีลิ้นห้อยเป็นพักๆ...แล้วก็ยังนึกในใจนะว่า เรายังมีลมหายใจอยู่ได้ถึงวันนี้ก็ดีหนักหนาแล้วจ้า..

 

ขึ้นชื่อว่า สงคราม ไม่ว่าคุณจะอยู่ฝ่ายไหนสิ่งที่ได้รับเสมอกันคือ กรรม

 

ตัวอย่างคนที่ขอนิพพานชาตินี้...

คุณถามใจตัวคุณเองก็รู้แล้วนี่ครับว่าเหมือนกันหรือเปล่า...เอาตัวอย่างเฉพาะรายที่ผมรู้จักละกันนะครับ ขออนุญาตเอ่ยชื่อ พี่ยา อดีตครูฝึกมโนฯ ซ.สายลม สิ้นหลวงพ่อไม่นานก็เป็นมะเร็งตายอย่างรวดเร็ว ไม่ทันได้นิพพานชาตินี้...พี่จอย ตอนหลังเป็นป้า ตอนนี้เป็นยายแล้วมั๊ง ตั้งใจเหมือนกันอธิษฐานแล้ว ตอนที่เป็นป้านี่คือหลังหลวงพ่อมรณะภาพแล้วไม่นาน หัวกระแทกพื้น จำอะไรไม่ได้เลย ผมทวงชานหมากหลวงพ่อที่ผมเคยฝากพี่จอยเอาไว้ก็ลืมหมดแล้วเหมือนกัน คุณว่าอาการอย่างนี้จะทำความเพียรเพื่อความดับไม่มีเชื้อได้หรือไม่? เรื่องแบบนี้ทางที่ดีอย่างพึ่งเชื่อผมครับ ลองอธิษฐานเองดูครับ จุดธูปเทียน ดอกไม้บูชา แล้วอธิษฐานเลยครับ ... อีกตัวอย่างนึง ก็ขอเอ่ยชื่ออีก หลวงพี่โอ วัดท่าซุง เมื่อปีก่อนผมนั่งสมาธิอยู่นึกถึงหลวงพี่โอ ซึ่งป่านนี้คงเป็นหลวงพ่อหรือหลวงปู่ไปแล้ว เจอพระท่านบอกว่า หลวงพี่โอของคุณตอนนี้ปิดประตูนรกไปแล้ว นี่ตามความเข้าใจของผมเองคิดว่าท่านละสังโยชน์3ข้อแรกเป็นอย่างน้อยได้แล้ว บินกลับมาไทย แวะไปเจอท่านที่งานแซยิดหลวงพี่วัดศาลพันท้าย ถามเอาท่านก็ตอบเลี่ยง บอกว่าทำไปเรื่อยๆสิ ไม่ต้องไปเร่ง เวลาทำก็อยากจะเอาให้ได้ไวๆ มันมีที่ไห๊น..น...หลวงพี่ท่านก็ทำความเพียรของท่านเงียบๆ ถ้าจบชาตินี้ได้ก็จะจบ ถ้าจบไม่ได้ยังไงเสียก็ไม่ลงอบายภูมิ นี่พระแบบนี้ผมนับถือ ท่านไม่คุย ทำเงียบๆไปเงียบๆใครจะพูดอะไรจะว่าอะไรไม่สนใจ ให้คุณไปสังเกตดูว่าตอนหลวงตาบัวนิมนต์พระวัดท่าซุง ทำไมถึงเลือกนิมนต์หลวงพี่โอ

 

อย่างมากก็ทำร้ายได้แค่เปลือกกายที่มีแต่ทำร้ายจิตใจที่มีธรรมไม่ได้ ใช่ไหม?

 

ผมเองไม่เคยรู้มาก่อนว่าปรารถนาพระโพธิสัตว์ คิดอย่างเดียวว่าจะเจริญภาวนาเพื่อเอาความชั่วในใจเราออกให้หมดก่อน อยู่กับหลวงพ่อฤษีถึงได้รู้ว่าปรารถนาวิริยาธิกะ ต้องใช้เวลาบำเพ็ญ16อสงไขยกำไรแสนกัปป์ ทำไปแล้ว 2 อสงไขย 1 แสนมหากัปป์ กัปป์นี้เป็นกัปป์ที่ 2 ทุกชาติบำเพ็ญเพียรอย่างเข้มข้นตลอด ชาติหน้าที่ต้องเกิดจะเกิดในกลียุค เห็นตัวเองนั่งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้น ยุคนั้นใครจะเอาอะไรแย่งชิงกัน อยากได้ผู้หญิงคนไหนฉุดเอาไปเสพตรงนั้น อาหารการกินแร้นแค้นมาก ผมก็ถามว่าจะบำเพ็ญไปเพื่ออะไรกัน อยากเท่ห์ซะมากกว่ามั๊ง หลวงพ่อฤษีท่านก็ยังด่านะ ลูกศิษย์หลวงพ่อลากันเกือบหมด เหลือสองรายที่ปรารถนามาพร้อมกับหลวงพ่อ ของเขาเหลืออีก 7 ชาติ แต่ของผมนับไม่ได้...ตั้งแต่เด็กพระที่คอยสงเคราะห์ผมก็มีหลวงพ่อทวดและหลวงพ่อปานเป็นหลัก ผมเองไม่เคยคิดว่าจะเดินตามรอยท่านทั้งสอง ด้วยคิดว่าเราไม่ได้มีความดีและความสามารถขนาดนั้นเลย สิ่งที่หลวงพ่อฤษีบอกไว้คือถ้าจะบำเพ็ญต่อทำกรรมฐาน40ให้คล่อง วิปัสสนาญาณ9และมหาสติปฐาน4ต้องเอาให้หนัก ย่ำให้ช่ำ...คนจะไปเป็นครูเขาต้องรู้ให้หมดและรู้ให้ชัดจัดเจน และการฝึกก็มีความก้าวหน้าช้ามากเพราะมัวแต่ย่ำกับที่ ทิพยจักขุญาณก็มัวๆไม่แจ่มใส ความปรารถนาในสัมมาสัมโพธิญาณที่ผมเห็นในส่วนผมนี่มีเพียงอย่างเดียวคือ การจะไปของผม ผมอยากเอาพรรคพวกที่ผมรู้จักที่ดีต่อกันมานั้น ไปด้วยกัน ผมต้องการแค่นั้นเอง และติดแค่นี้เท่านั้นที่ไปต่อไม่ได้ ส่วนเรื่องต้องสละเมียสละลูกนั้นผมเองไม่สู้จะเห็นด้วยเท่าไร สงสัยเหมือนกันว่าใครเป็นคนบัญญัติกฎเกณฑ์เอาไว้ ผมนี่คนนึงล่ะจะไม่ทำตาม ... ส่วนเรื่องวิธีการบำเพ็ญเพียรให้เป็นพระโพธิสัตว์นั้นผมไม่เคยศึกษาเลย เพราะมุ่งแต่เจริญภาวนา หาทางกำจัดกิเลศ ตัณหา อาสวะให้สิ้นไป เพียงแต่พอทำไปจนสุดอารมณ์ของพระอริยะเจ้าแล้วเราเข้าไปไม่ได้ ได้เพียงเห็นอยู่เบื้องหน้า แต่เข้าไม่ถึง มีความรู้และความเข้าใจทุกอย่างดี แต่เข้าไปเสวยไม่ได้ เพราะติดความอยากจะเอาพรรคพวกที่ดีๆกับเราไปด้วยเท่านั้นเอง...สุดท้ายแล้วผมก็ลา ลาครั้งที่3 สมเด็จองค์ปัจจุบันไม่อนุญาต ตรัสเพียงว่าในยุคสมัยนั้นเหลือเธอคนเดียวแล้ว หากเธอลายุคสมัยนั้นจะไม่มีพระพุทธเจ้า ผมเองก็เถียงว่าพระโพธิสัตย์เก่งๆดีๆบนชั้นดุสิตมีเกือบแสน ผมเองเห็นจะไม่ไหวแล้ว ยังไงคราวนี้ก็ขอลา สมเด็จองค์ปฐมเสด็จมา ตรัสเพียงว่า ศิษย์ที่ไม่เชื่อฟังครูอาจารย์จะนับว่าเป็นศิษย์ได้ไหม...เหมือนคาดโทษกันว่าถ้ามีอีกครั้ง เธอจงออกไปจากศาสนาของพระศาสดานี้ จากวันนั้นพี่ที่วัดท่าซุงยังพยายามจะช่วยทำบายศรีให้ลา พอยกบายศรีจะเข้าพิธี พี่แกบอกว่าสมเด็จองค์ปฐมมาเองแล้วบอกว่าพวกเธออย่ายุ่ง ไม่ใช่ธุระของเธอ...และสำหรับคนนี้ เราตถาคตจะเป็นผู้สอนเอง ผู้อื่นสอนไม่ได้...เป็นอันว่าจบเรื่องนี้กันไป นับจากนั้นมาก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ผมเองก็มอบกายถวายชีวิตไปแล้ว นับจากนี้ไปก็จะไม่พูดเรื่องพุทธภูมิ หรือโพธิสัตว์ ใดๆอีก ผมมีหน้าที่เหมือนทุกๆท่าน ทำความเพียรไปให้ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์ ส่วนเรื่องอื่นๆใดๆ นอกเหนือจากนี้ก็อย่าไปรู้เลยดีกว่า และก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นโพธิสัตว์ จะยังเป็นได้คือต้องเอาโพธิยกไว้ก่อน ตอนนี้ยังเป็นสัตว์ที่ยังหาทางออกในวัฏฏะสงสารไม่เจอ...

 

มันยังกระทบจิต แต่เข้าไม่ถึงใจ
จนในท้ายที่สุด ก็ทำให้ผมได้เห็นว่า สมบัติชิ้นสุดท้ายที่ผมมีอยู่ ที่เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย ทำอันตราย ทำร้ายไม่ได้ เอาจากผมไปไม่ได้ มีเพียงอย่างเดียว คือ คำว่า "พุทโธ" ที่อยู่ในใจผมตลอดมา

 

มีเรื่อง อยากถามเกี่ยวกับ เจ้ากรรมนายเวรครับ ...

คือสงสัยว่า ทำไมเจ้ากรรมนายเวร 9 ท่านที่ตาม ทำไมถึงไม่ไปเกิด? เขาเหล่านั้นก็ต้องเวียนว่ายตายเกิดตามวัฏฏสงสาร ทำไมเขาเหล่านั้นไม่ไปตามกรรมของเขา แต่กลับมารอเล่นงานเราแบบนี้ครับ