ช่วยผมทีผมชอบสะใจคนที่โดนเวรกรรมตามสนอง

ในชีวิตนี้มีคนผ่านเข้ามาในชีวิตมากมายและบางคนทำนิสัยไม่ดีใส่ผมหนักบ้างเบาบ้าง แต่ผมมักเห็นคนที่ทำนิสัยไม่ดีถูกเวรกรรมตามทันและต้องเป็นทุกข์อยู่เสมอ ผมมีนิสัยให้อภัยคนอื่นเสมอ แต่เวลาเห็นคนที่ทำไม่ดีใส่ผมโดนกรรมตามสนองเนี่ย มักรู้สึกสะใจอยู่ร่ำไป

เลยอยากจะหาวิธีแก้ไข ใครพอมีวิธีแก้ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ
ทำไงดีครับ ไม่อยากรู้สึกสะใจเวลาเห็นคนหลายคนโดนเวรกรรมตามทันอยากให้รู้สึกเฉยๆ

 

ความรู้สึกนี้น่าจะเป็นกันแทบทุกคนล่ะมั้งคะ เพราะเราก็เป็น ไม่ได้สมน้ำหน้าหรือสะใจนะ แต่มันสมควรอ่ะค่ะ 5555

 

นึกถึงภาพเดิม ๆ ของตัวเองที่เคยเป็นผู้ถูกกระทำ แล้วหมอนั่นได้รับผลสะท้อนกลับเลย
มันน่าสะใจจริง ๆ

คุณกลัวเหรอคะ
มันเป็นแค่อารมณ์ชั่วครู่ชั่วคราว
หากยับยั้ง ก็เหมือนกับไปกดทับมันเอาไว้
กลายเป็นเก็บกดอีก

แค่ปล่อยมันไป
อย่าไปอะไรกับอารมณ์แบบนี้
แม้ว่า... จะทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีก็ตาม
ไม่ว่าความดีหรือความชั่ว นอกเหนือออกไปเลยดีกว่า


ปัญหาอยู่ที่ว่า... คุณกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเอง
เอาแพ้เอาชนะกับมันอยู่

แค่เฉย ๆ กับอารมณ์แบบนี้
ปล่อยออกไป ปล่อยออกไป ปล่อยออกไป

สำหรับเรามองว่าประเด็นนี้ ก็คือบททดสอบบทหนึ่งของตัวคนนั้นเอง
หากไม่จบ ก็ต้องเรียนรู้บทเดิมซ้ำ ๆ อยู่นั่น

 

ตั้งกระทู้แค่แป้บเดียว เมื่อวานก็โดนไปอีกคนนึงแล้ว

ขอบคุณที่มาช่วยตอบกระทู้ผม แต่ยังไม่มีใครแนะนำสิ่งที่ผมอยากแก้เลย รออยู่นะ

 

บำเพ็ญศีล-ทาน-ภาวนาเเล้วแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์เนืองๆ ๓๐วันก็จะเลิกสะใจ
เลิกตำหนิกรรมใดๆของผู้อื่น

ต้องเพียรบำเพ็ญให้ได้ครับ

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ จะเอาปฏิบัติตามๆสมควรเท่าที่จะทำได้

 

บอร์ดพลังจิตเป็นเสมือนตลาดวิชาพุทธธรรม
มีทั้ง-วิชาเทพ-วิชามาร-วิชาเดรัจฉาน-วิชาวิมุติหลุดพ้น
ขึ้นอยู่กับวาสนาบารมีของนักศึกษาว่าจะ
พาตัวเองลงทะเบียนเพื่อเลือกเรียนวิชาใดบ้าง
เลือกผิดก็ลงใหม่ได้ไม่มีการรีไทร์
เรียนไปแย่ลงก็มี เจริญขึ้นก็เยอะ
เรื่องที่เกี่ยวกับ"สติ"น่าเรียนให้ที่สุด
เพราะเป็นพื้นฐานของการหลุดพ้นจากวัฏสงสาร

 

ความเป็นเทพนั้นทำให้รู้สึกอยู่เหนือผู้อื่น ผมเอาวิชาหลุดพ้นอย่างเดียวพอ

 

ไม่แปลกนะครับเพราะพวกเราเหล่าครธรรมดามีแบบนี้ทุกคนแค่ไครมีมากกว่าน้อยกว่าเท่านั้นเองถาหากว่าคุณไม่รู้สึกสิแปลกเพราะหากตัดความโกรธ ความไม่พอใจได้นั่นเป็นอารมณ์พระอนาคามี ขนาดพระสกิทาคามียังตัดไม่ได้เลยครับแค่ทำให้บางลงมากเท่านั้นและที่จะช่วยคุณได้คือ พรมวิหาร4ครับมีสติและทำกรรมฐานให้มากส่วนจะนานหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล แต่หากว่าคุณต้องการจะตัดอารมณ์พวกนี้ไม่ให้เหลือผมแนะนำให้คุณศึกษาอารมณ์พระอริยะเจ้าครับจะช่วยได้เยอะเลย

 

คุณเริ่มรู้ตัว แล้วคิดหาทางแก้ไข

คุณเป็นคนดีนะจ๊ คุณรู้แล้ว ว่าสิ่งนั้น

เป็นสิง่ไม่ดี คุณคิดจะเลิก คุณสุดยอด

คุณโอเคเลย สู้ๆๆนะจ๊

 

อึ้ง! ลืมไปเลย ใช่เลยอาการแบบนี้ขนาดพระอนาคามียังมี ขอบคุณมากเดี๋ยวจะหาบทความเกี่ยวกับอารมณ์พระอริยะอ่าน

 

รับฟังทุกความคิดเห็นรออยู่ครับ หรือใครมีอะไรจะมาเสนอแนะหรือจะคุยเล่นๆเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ก็ได้เลย

ถึงจะไม่ใช่กระทู้ของคนที่มีปัญหาชีวิตอะไรมากมายเหมือนหลายๆกระทู้ที่อยู่ในห้องนี้ แต่ก็เป็นสิ่งที่ผมอยากจะแก้ไขให้เด็ดขาด

 

ดิฉันคิดว่าทุกคนที่เกิดมามีเจ้ากรรมนายเวรทุกคนนะคะ กฏเเห่งกรรมยุติธรรมเสมอ ไม่มีใครหลีกเร้นไปได้ เช่นผู้ทำเดียรัจฉานวิชาขั้นขมังเวทย์ถึงเเม้จะเเปลงรูปนามได้ ก็ไม่พ้นทิพยจักษุญาณของพระยายมราชไปได้ เเต่กรรมของการทำเดียรัจฉานวิชาใส่พระอรหันต์ ผู้ทรงฌาณ พุทธภูมิ พระอริยเจ้า ตัวผู้ทำของจะไม่ผ่านสำนักพระยายมราช ตายเเล้วจะดิ่งลงสู่อเวจีมหานรก ระยะเวลาขุมนี้ยาวนานถึง๑กัป

 

to : poppyrose

ใช่แล้วกฏแห่งกรรมยุติธรรมเสมอ ธรรมชาติให้รางวัลคนที่สมควรได้ และลงโทษคนที่สมควรโดนเสมอ

 

======

ผมเข้าใจคุณนะที่คุณเป็นแบบนี้ แต่ขอพูดตามตรง ผมไม่เคยเป็นหรือมีความคิดแบบนี้ เพราะผมมีความเชื่อว่าผู้ที่ทำบาบกรรมกับเรา
1เราเคยทำเขาไว้ก่อน
2เขากำลังสร้างบาบกรรมให้กับตัวเขาเอง
3เวรกรรมย่อมให้ผลเขา
4เขาเป็นผู้น่าสงสารเพราะเขาทำเช่นนี้ไม่ต่างกับคนที่ขาดปัญญา เขาด้อยกว่าเรา
5เราควรช่วยเหลือเขาหรือให้เขาเกิดปัญญามีดวงตาที่สว่างแจ้ง ฉลาดขึ้นได้อย่างไร

สุดท้าย สิ่งเหล่านี้แหละคือจุดคิด ให้ไม่เคยคิดอะไร กลับสงสารเขาด้วยซ้ำ ครับ
ทั้ง5ข้อรวมกลายเป็นสัมมาทิฏฐิและมโนสุจริต เป็นสัจจะประการหนึ่งในชีวิตผม ผมอยากให้เราทุกคนเริ่มจากมองก่อนว่า สิ่งที่เราคิดผิดหรือถูก ความเชื่อของเราถูกหรือสมควรหรือเหมาะสมหรือยัง ถ้ามันไม่ถูกมันผิด มันไม่ดี แน่นอนต้องบอกกับจิตตนเองว่า ถ้างั้นความคิดนี้ไม่ควรมีหรือต้องตัดทิ้งไป เช่นคำกล่าวที่ว่า
นโมสัตตันนัง สัมมาสัมพุทธานัง
นัตถิ ตะถาคะตัสสะ กายะทุจริตตัง
นัตถิ ตะถาคะตัสสะ วจีทุจริตตัง
นัตถิ ตะถาคะตัสสะ มโนทุจริตตัง

ถ้าจิตเรามันไหลไปในทางความคิดที่ไม่ดี ให้มีสติ รู้ทันและให้บอกกับจิตกลับไปว่า ให้คิดใหม่ ที่ดี ทำบ่อยๆเดี๋ยวจิตมันก็เลิกคิดและเปลี่ยนไปคิดดีเองได้สำเร็จครับ อีกนิดให้ฝึกทรงพรหมวิหารธรรมด้วย เมตตา และกรุณาเยอะๆครับ สาธุ

 

งั๊นขอเล่าเคล็ดลับของตัวเองให้ฟังนะ

มีอยู่ช่วงหนึ่งไม่นานนี้แหละ
รู้สึกว่า... ชีวิตของตัวเองพบเจอแต่เรื่องเน่า เน่า
เจอแต่อารมณ์ไม่น่าพิศมัยตลอด
ซ้ำซาก น่าเบื่อ และไม่ชอบเลยซักนิดเดียว ทุกวัน ทุกวัน

คือว่า... พรีเซนต์ให้รู้สึกตามน่ะ ว่า เน่าจิง... ไรจิง

รู้สึกอึดอัด และดิ้นรนอยากหลุดให้พ้นจากวงจรนี้อ่ะนะ

และแล้ว...

เกิดจะนึกขึ้นมาได้ว่า...
ครูบาอาจารย์เคยกล่าวไว้ว่า...
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ณ เวลานี้ ก็ตามที
ให้กล่าวคำว่า อโหสิ อย่างเดียว

ก็เลยฮึดสู้
ไม่ว่าจะมีความรู้สึกใดใด ผุดขึ้นมา
ก็จะโพล่งกล่าวคำว่า อโหสิ อโหสิ อโหสิ
ขึ้นในใจ หรือบางครั้งก็กล่าวออกมาดัง ๆ (คนเดียว) ให้หมดจิต หมดใจไปเลย ทุกครั้ง เสมอ

(อ้อ... น้อมระลึกในบารมีองค์คุณแห่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพนับถือด้วยนะ)

ก็ค่อย ๆ เห็นผลของการเปลี่ยนแปลง ในดวงจิต ดวงใจ ของตัวเองนะ

เกทคำว่า หลุดพ้นในตัว อ่ะค่ะ

จบละ ....

 

to : ราม อวตาร

ผมเป็นคนที่เกิดมาเพื่อเดินไปข้างหน้าเพื่อที่จะพบกับความเจ็บปวด
แต่ผมไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดกับอะไรจริงๆสักครั้งเลย

to : tjs ถ้าไม่เคยคิดจริงๆถือว่าน่าทึ่งมาก

หลังจากอ่านกระทู้นี้ดูผมเลยคิดว่าตัวเองให้อภัยคนอื่นแต่ยังไม่ถึงขั้น100% แฮะ
ขอบคุณมากที่ช่วยแนะนำกันจะได้รู้ว่าจะปฏิบัติตัวปรับปรุงหรือจะหาอะไรมาอ่านให้เข้าใจดี

ปล. ผมไม่้ใช่คนดีนะครับ

 

ท่านVking
แล้วทุกวันนี้ล่ะครับเป็นยังไงบ้าง

 

ก็คลี่คลายวิบากกรมที่กำลังส่งผลออกมาไปเรื่อย ๆ

ด้วยการกล่าวขอขมากรรม ขออโหสิกรรม บ่อย ๆ ทุก ๆ วัน

ประเด็นก็คือ... เพื่อการหลุดพ้นทางใจ พร้อมกับ ความสว่างไสว (i)(i)(i)

 

เห็นคนอื่นได้รับผลกรรมแล้ว = สะใจ

เห็นคนอื่นได้รับผลกรรมแล้ว = เห็นใจ (เมตตาเกิด)

เห็นคนอื่นได้รับผลกรรมแล้ว"รู้..เฉยๆ"จะได้ไม่ต้องคิดอะไรเลย^-^ก้อดี