ใช้ปัญญาพิจารณาธรรม

ผู้กำลังแสวงหาครูอยู่ในขณะนี้ก็มีไม่น้อย ขณะนี้อยู่ในขั้นศึกษาหาเหตุผลฟังเทปธรรมะ องค์นั้นบ้างองค์นี้บ้าง หรือฟังจากท่านสด ๆ ร้อน ๆ บ้าง อ่านหนังสือธรรมะของท่านบ้าง ขณะนี้ยังจับเอาเนื้อธรรมะจากท่านองค์ไหนไม่ได้เลย จึงเกิดความสับสนขึ้นแก่ตัวเอง ไปหาอาจารย์นั้นก็ว่าอย่างนั้น ไปหาอาจารย์นี้ก็ว่าอย่างนี้ ในที่สุดก็เป็นผู้ไม่มีหลักการที่มั่นใจเป็นของส่วนตัว จะรับเอาอุบายไหนมาปฏิบัติก็ยังไม่แน่นอน เดี๋ยววางอุบายนี้ไปเอาอุบายนั้น เดี๋ยววางอุบายนั้นมาปฏิบัติตามอุบายนี้ นี้กำลังอยู่ในขั้นทดสอบแบบจด ๆ จ้อง ๆ ยังไม่แน่ใจ ว่าจะเอาอุบายการปฏิบัติจากครูอาจารย์องค์ใด

ในที่สุดก็เป็นผู้ไม่มีหลักการที่เป็นอุบายนำมาปฏิบัติที่แน่นอน มัวแต่คิดว่า อาจารย์นั้นว่าอย่างนั้นอาจารย์นี้ว่าอย่างนี้ เอาธรรมะของแต่ละท่าน เอาอุบายของแต่ละครูมาเทียบกันเมื่อเข้ากันไม่ได้ก็เกิดความสับสน อาจจะเป็นเพราะตัวเองจัดระบบธรรมะไม่ถูกกับขั้นตอนก็เป็นได้ เพราะอุบายธรรมมีหลายขั้นตอน มีทั้งส่วนหยาบ ส่วนกลาง ส่วนละเอียด อาจจะเป็นเพราะเราจับต้นชนปลาย เอาธรรมะส่วนหยาบไปเทียบกับธรรมะส่วนละเอียด จึงทำให้ธรรมะไม่สอดคล้องกัน จึงทำให้เกิดความเข้าใจผิด ว่าธรรมะของครูอาจารย์ไม่เหมือนกัน

ฉะนั้นเราจงใช้ปัญญาพิจารณาเลือกเฟ้นธรรมให้เหมาะสม เป็นไปตามขั้นตอนของธรรมะหมวดนั้น ๆ อย่างถูกต้อง จึงจะนับได้ว่าเป็นผู้ฉลาดในการปฏิบัติธรรมนี้เพียงให้ข้อคิดแก่ท่าน เพื่อจะได้ใช้ปัญญาพิจารณาให้รอบคอบ ก่อนที่จะตัดสินใจนำเอาธรรมะมาปฏิบัติ ต้องรู้จักความหมายในธรรมบทนั้นอย่างถูกต้อง ให้มีความรอบคอบในเหตุผล เพราะนักปฏิบัติทุกคน ย่อมมีความตั้งใจไปในจุดเดียวกัน คือต้องการความรู้แจ้งเห็นจริงในสัจธรรม และหวังมรรคผลนิพพานด้วยกัน

แนวทางการปฏิบัติ ก็ให้เป็น สัมมาทิฏฐิ คือความเห็นให้ตรงวางเป็นพื้นฐานให้ถูกต้องในเบื้องต้น ถ้าหากวางพื้นฐานไว้ผิด ถึงจะมีความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญในการปฏิบัติธรรม ก็ไม่มีผลดีอะไรในการปฏิบัติอย่างนั้นเลย ในที่สุดก็คิดออกตัวว่า วาสนาบารมีไม่พอ ความคิดอย่างนี้ย่อมมีแก่ผู้สิ้นหวัง ไม่คำนึงถึงข้อปฏิบัติที่ตัวเองได้วางไว้ผิดนั้นเลย ขึ้นชื่อว่าผิดแล้ว ถึงจะเข้าใจว่าถูก แต่ก็ผิดอยู่นั่นเอง เหมือนกับสร้อยปลอมที่มีขายอยู่ที่ต่าง ๆ ผู้ตาไม่ถึงไม่รู้จักเนื้อทองของแท้ เพียงดูเป็นสีเหลืองก็เข้าใจว่าเป็นทองแท้ จึงได้ลงทุนซื้อเอาเต็มที่สุดท้ายก็เป็นผู้ได้สร้อยปลอมโดยไม่รู้ตัว ถึงมีผู้ตาดีมองเห็นก็รู้อยู่ว่าคนนั้นใส่สร้อยปลอม เห็นว่าไม่ควรบอก ถึงบอกไปก็ไม่เชื่อ แล้วก็ปล่อยไปตามเรื่อง

นี้ฉันใด ธรรมที่เป็นของปลอม ย่อมเกิดขึ้นกับนักปฏิบัติได้ง่าย ถ้าไม่มีปัญญาที่ฉลาดรู้รอบแล้ว ก็จะมีแต่กิเลสสังขารออกหลอกจิตตลอดไป จิตที่รู้เท่าไม่ถึงการก็จะปักใจเชื่อตามกิเลสสังขารนั้น ๆ อย่างตายใจ ในที่สุดก็โอ้อวดว่าตัวเองภาวนาดี รู้เห็นอย่างนั้น รู้เห็นอย่างนี้ เรื่องนรก สวรรค์ เรื่องมรรคผลนิพพานรู้ทั้งหมด ทั้งที่ตัวเองยังมีกิเลสตัณหาเต็มหัวใจ คำพูดที่ประกาศว่าตัวเองรู้นั้น เป็นความรู้ที่จอมปลอม เป็นความรู้ของสังขารออกหลอกจิต เมื่อจิตไม่มีปัญญาเป็นเครื่องรู้รอบแล้วย่อมหลง มีความเข้าใจผิดในความรู้ของตัวเองอยู่มากทีเดียว ถึงท่านผู้รู้จริงมีอยู่ แต่เห็นว่าเขาไม่ยอมแก้ไข ก็จะปล่อยไปตามบุญกรรมของเขาเอง เหมือนโรคมะเร็งที่แสดงตัวเต็มที่แล้ว ถึงจะไปหาหมอให้การรักษา เมื่อหมอรู้อยู่ว่ารักษาไม่ได้ หมอก็จะพูดเอาใจคนป่วยว่าเอายานี้ไปกินที่บ้านเดี๋ยวก็หาย นี้ฉันใด คนที่เข้าใจผิดว่า ตัวเองภาวนาดีกว่าใคร ๆ ทั้งหมด เป็นอัตตาธิปไตย ถือว่าตัวเองใหญ่กว่าใคร ๆ แล้ว ครูอาจารย์ท่านก็ปล่อยไปตามยถากรรม ที่จริงแล้วท่านก็อยากจะสงเคราะห์ เมื่อไม่ยอมรับความเมตตาจากท่านแล้ว ก็จะแก้ไขความเห็นผิด ให้กลายเป็นผู้มีความเห็นถูกไม่ได้เลย เหมือนคนป่วยไม่ยอมกินยาจากหมอนั่นเอง

ที่มา : หนังสือ พ้นกระแสโลก ของท่านพระอาจารย์ ทูล ขิปฺปปญฺโญ

 

ท่านผู้ยังมีทิษฐิ มานะ อัตตาสัญญาทั้งหลาย...ควรพิจารณา

อนุโมทนาสาธุครับท่าน

___________________
ดูจิต.........ด้วยสติ

 

คุณไลออนคิงส์2512
อันนี้เป็นการบอกทั่วไป....
ธรรม ของพระพุทธเจ้า เริ่มต้นที่ปฏิบัติ....(เดินป่าภาวนา)แล้วจบลงที่ผล...คือ หลุดพ้นทุกข์ไม่เวียนว่ายตายเกิด...
...พุทธแยก ธรรมของฆาราวาส กับ ธรรมของผู้ปฏิบัติไว้ชัดเจน....
...ฆาราวาส ถ้าอยากหลุด ก็ต้องปฏิบัติเกินธรรมของตนไป แต่ก็ยาก เพราะเพศเป็นเครื่องร้อยรัด...
ทางที่ดีต้องบวช และยึดธุดงควัตร13 ยึด ขันธวัตร14 และเลือกภาวนาในกรรมฐาน40กองแล้วแต่จริต...ใช้สมถะกรรมฐานเป็นเบื้องต้นก่อน...พอได้ฌานและได้ญานแล้วจึงใช้วิปัสสนาเพื่อให้หลุด...
...ปัญญาจากสมองคิด ไม่ใช่...
ปัญญาในที่นี้เกิดจากการภาวนาล้วนๆและที่มีปัญญาภาวนา ก็เพราะได้"ญาน"จากการภาวนา
เมื่อภาวนาไปได้ถึงฌาน4(รูปฌาน4)จะสามารถเกิดญานต่างๆ นำวิปัสสนาไปใช้ จะสามารถดับ วิตก วิจารณ์และปิติได้ จนถึง ดับ รูปได้(จากการภาวนา)
และเมื่อไต่ขึ้นไปถึงอรูปฌาน4(ฌานสมาบัติ8)จะมีญานเกิดขึ้นอีกใช้วิปัสสนาพิจารณาจนสามารถดับ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญา ได้....จนบรรลุเป็นอรหันต์ ไม่กลับมาเกิดอีก....
..."ญาน"จากการปฏิบัติภาวนา จะมีทั้งหมด 20 ญาน
ญานที่21คือนิโรธสมาบัติ เป็นญานของพระอรหันต์(ถ้าใช้วิปัสสนาช่วย)
ฤาษี โยคีต่างๆ จะได้สมาบัติ8(มีแค่20ญานเท่านั้น ไม่สามารถก้าวพ้นวัฏฏสงสารไปได้...)ต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก เพราะส่วนใหญ่ใช้เฉพาะสมถะกรรมฐาน ไม่ใช้วิปัสนาเข้าช่วยดั่งพระพุทธองค์...
..ทั้งหมดนี่อยู่ในพระไตรปิฏกทั้งสิ้น....เป็นการปฏิบัติ เพื่อ ปฏิเวท...มิใช่ยึดแต่ปฏิยัติ จนหลงทางไป

 

อนุโมทนากับคุณ lionking2512 และพระอาจารย์ทูลด้วยนะครับ

ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของนักปฏิบัติธรรม นั่นคือ ความหลง

ในบรรดา โลภ โกรธ หลง คำว่า "หลง" นี่แหละร้ายกาจที่สุด

หลงเข้าใจ หลงนับถือ หลงปฏิบัติ หลงยึดมั่นถือมั่น

ความหลงทำให้เข้าใจว่าตนเองเข้าใจถูกแล้ว นับถือถูกแล้ว ปฏิบัติถูกแล้ว ก็ยิ่งยึดติดกับความเข้าใจ ยิ่งนับถือ ยิ่งปฏิบัติแน่นแฟ้นเข้าไปอีก ยิ่งทำยิ่งผิด......

นักปฏิบัติธรรม ไม่ได้วัดกันที่ใครรู้มากกว่ากัน ไม่ได้วัดกันที่ใครพูดแล้วน่าเชื่อถือมากกว่ากัน ไม่ได้วัดกันที่ใครมีครูบาอาจารย์ที่น่านับถือมากกว่ากัน

แต่อยู่ที่ว่า....ใครจะวางได้ก่อนกัน

 

จดๆ....จำๆ..... จดๆ.....จำๆ.....
สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาครับ พี่นาคา

กระผมเห็นว่าสมถะและวิปัสนาต้องอาศัยพึ่งพิงกันครับ เช่นเดียวกับสมาธิและปัญญาต้องเกื้อหนุนกันดั่งน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า

หากจิตว่างจากสรรพกิเลส ไม่พินิจพิจารณาในธรรม ไหนเล่าปัญญาญาณจะบังเกิดได้
หากพินิจพิจารณาในธรรมโดยปราศจากสมาธิ ไหนเลยเล่าจิตจึงจะว่างจากการต่อสู้สรรพกิเลส

คนเรามาจากต่างที่ ต่างกรรม ต่างวาระกัน คงจะให้เสมอเหมือนกันนั้นคงมิได้ จึงอยู่ที่อุปนิสัย อัชฌาสัย ของแต่ละบุคคล

กระผมเองคงจะเป็นคนง่ายๆ แบบสุกเอาเผากิน มิได้ชอบความโลดโผนโจนทะยาน ( สุกขวิปัสสโก ) จึงนำมาโพสท์ตามอุปนิสัยกระผม ด้วยหวังว่าจะเป็นประโยชน์ต่อท่านผู้อื่นบ้างไม่มากก็น้อย

ผิดพลั้งประการใด กระผมขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

 

รบกวนท่านเถรใบลานเปล่า ไปตอบทำถามที่ค้างไว้ ที่กระทู้นี้ด้วยครับ
http://palungjit.org/threads/อย่าเสียชาติเกิด.342581/

 

อ่านแล้วรู้สึกดีจัง อนุโมทนาด้วยนะครับ .....

 

เจ้ากรรมนายเวรมีจริง...สาธุ ๆ

___________________
ดูจิต.........ด้วยสติ

 

กล่าวเตือนนิดนึง คุณเนาวรัตน์ การเอาใจไปยินดีกับกรรมของผู้อื่น ก็ต้องได้รับผลด้วยนะครับ

แค่นี้นะครับ ผมโพสต์ตอบคุณโพสต์เดียว ที่เหลือก็แล้วแต่คุณจะพิจารณา

เอวัง

 

กรรมที่ว่า ไม่ใช่กรรมของผมนะครับ
ผมถามและตอบ โดยไม่มีอารมณ์ ไม่มีการพูดหยาบเหยียดหยามผู้อื่น ผมแค่ยกคำพูดของ khomeraya ที่เคยพูดไว้ กลับมาย้อนถาม khomeraya เองเท่านั้น
กรรมนั้นเป็นของ khomeraya เอง ที่ยังไม่ได้แก้นะครับ

 

ขอบคุณครับที่เตือน

แต่ข้องอยู่ที่ เอาใจไปยินดีกับกรรมของผู้อื่น โดยส่วนตัวผมเคารพใน

ความเห็นต่างที่แต่ละท่านแสดงออกมา การมองต่างมุมก็ให้แง่คิดที่ดีต่างกัน

เป็นประโยชน์นำมาพิจารณาได้ ไม่ได้ให้ยินดี ยินร้าย แต่ให้ปัญญาครับ

__________________
ดูจิต.........ด้วยสติ

 

ขอเสริมเรื่องปัญญาค่ะ

ปัญญามีอยู่ 2 ทาง คือปัญญาทางโลกและปัญญาทางธรรม

ปัญญาทางโลก ได้แก่ ปัญญาที่เกิดจากการสั่งสมประสบการณ์ของมนุษย์
จากรุ่นสู่รุ่นถ่ายทอดกันมา มีไว้เพื่อประกอบอาชีพเลี้ยงตน ครอบครัวและช่วย
เหลือผู้อื่น ต้องศึกษาเล่าเรียนฝึกฝนให้เกิดความชำนาญทำให้ชีวิตได้ปัจจัย
สี่ มาเกื้อกูลชีวิตโดยไม่ยาก

ปัญญาทางธรรม คือ ปัญญาที่มองเห็นโลกและชีวิตตามความเป็นจริงว่า
สัตว์โลกตกอยู่ในกระแสธรรมดา คือ ต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย และไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ ไม่มีตัวตนที่แท้จริง ซึ่งพอจะยึดมั่น ถือมั่นได้ มันเป็นไปตามเหตุ
ปัจจัยไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของเรา ความรู้แจ้งอย่างนี้ทำให้ไม่หลง
โลก ปล่อยวางโลกได้เมื่อถึงคราวจำเป็น ไม่แบกโลกไว้ อันเป็นเหตุให้หนัก
อกหนักใจ หรือก็คือปัญญาในทางธรรมนี่เอง ปัญญาทางธรรมนี้จะช่วยให้
คุณธรรมเหล่านั้นดำเนินไปอย่างถูกต้องเหมาะสม