เกิดอาการหูดับและไม่รับรู้การมีร่างกายและลมหายใจขณะนั่งสมาธิเป็นเพราะอะไร

ไม่ได้เป็นผู้ที่ปฎิบัติอย่างจริงจังค่ะ จึงไม่ค่อยทราบอาการต่างๆที่เกิดจากการนั่งสมาธิ จะได้ปฎิบัติก็เมื่อมีเวลาว่างหรือผ่อนคลายสบายใจจึงจะนั่งสมาธิ แต่อาการที่เพิ่งเกิดขึ้นขณะนั่งสมาธิทำให้ดิฉันเกิดกลัวการนั่งสมาธิขึ้นมา เริ่มจากนั่งสมาธิปกติกำหนดลมหายใจเข้าออกพุธ โธ ก็เกิดอาการปวดเมื่อยจึงกำหนดคิดว่าร่างกายไม่ใช่ของเราจิตเท่านั้นที่เป็นของเรา เพื่อให้ไม่สนใจอาการปวดเมื่อยดังกล่าวแต่พอกำหนดคิดอย่างนั้นไปซักพักก็สังเกตุตัวเองตลอดว่าเหมือนร่างกายแขนขาหายไป ไม่รู้สึกใดๆ จึงกำหนดต่อไปก็รู้ว่าจังหวะการหายใจเบาลงๆจนเหมือนไม่หายใจ สักพักก็เหมือนตัวเบาๆชึ้นที่สูงและนิ่งมาก จากนั้นก็เหมือนหูดับค่ะไม่ได้ยินเสียงใดเลย กลัวค่ะเพราะไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรจึงออกสมาธิลืมตาทันที แต่ยังไม่ได้ขยับตัวยังนั่งท่าเดิมอยู่รู้สึกว่าต้องแผ่เมตตาทันทีไม่รู้ว่าทำไมคิดอย่างนั้น แต่รู้สึกว่าต้องทำทันทีทั้งๆที่อยู่ในท่านั่งสมาธินั้น หลังจากลืมตาแล้วนั้นอีก2-3นาทีหูจึงได้ยินเสียงปกติค่ะ รบกวนท่านผู้รู้ช่วยๆกันตอบทีนะคะหากไม่ใช่เรื่องน่ากลัวจะได้ปฎิบัติต่อ ขอบคุณค่ะ

 

น่าจะเป็นอารมณ์ฌาน ๓ จะเข้าฌาน ๔ นะครับ อารมณ์นี้ผมก็เคยเป็นครับ แสดงว่าจิตเริ่มดิ่งเป็นสมาธิระดับลึกขึ้น ไม่ต้องไปสนใจอย่างอื่นครับ จับที่ลมหายใจอย่างเดียว คำภาวนาหายหรือ ลมหายใจหายไปก็กำหนดรู้ไว้เฉยๆครับ จากนั้นจะดีเองครับ

โมทนาด้วยครับ

 

ขอบคุณค่ะ คุณโมกขทรัพย์ ขอความกระจ่างอีกนิดนะคะว่าฌาณ3 ฌาณ4นี่คืออะไรคะ แล้วอาการที่เกิดไม่ใช่เรื่องน่ากลัวแต่เป็นเรื่องปกติที่เกิดกับคนที่นั่งสมาธิใช่ไหมคะ

 

อย่างนี้ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเลยครับ...เป็นเรื่องดีๆ.และก็จะเป็นเรื่องดีสำหรับทางธรรมด้วยครับ..​

ลักษณะอาการที่เกิดเป็นกิริยาของจิตที่สามารถเกิดขึ้นได้กับผู้ปฎิบัติทุกคนครับ..แต่บางคนนั่งมา 5 ปี 10 ปียังไม่เกิดเท่าคุณก็มีครับ..อย่างนี้ไม่เรียกว่าดีได้อย่างไรครับ..​

.

สมาธิของคุณเป็นลักษณะที่พรวดพลาดข้ามขั้นไปเลยครับ..จะไม่ได้เป็นขั้นเป็นตอนเหมือนตามตำราที่เคยอ่านๆมาและลักษณะอาการจะเป็นไปแบบที่เราไม่รู้ตัวหรือว่าเผลอนั้นหละครับ..การที่ตัวคุณเริ่มเบาๆเหมือนๆว่าจะลอยได้นั้น..เพราะว่ากำลังสติในทางธรรม(ไม่ใช่สติแบบท่องๆจำๆนะครับ)ของคุณยังมีไม่เพียงพอที่จะบังคับให้ตัวจิตอยู่ในร่างกายได้..ซึ่งเป็นเรื่องปกติครับ ซึ่งคนปฎิบัติต้องมาถึงจุดที่คุณเป็นนี่หละครับ..ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่มีสติ...​

วิธีปฎิบัติต่อไป ..

ให้มาเจริญสติในชีวิตประจำวันให้ได้กระทั่งเป็นอัตโนมัตินะครับ..จะวิธีไหนก็ได้ จะภาวนาอะไรก็ได้ หรือ นับนิ้วอะไรก็แล้วแต่ให้มีเครื่องระลึกรู้สึกตัวอยู่ที่กายครับ..ส่วนเวลาทำงานคุณก็ตั้งใจทำงานให้เต็มที ทั้งเจริญสติเป็นการสร้างกำลังสมาธิแบบเล็กน้อยแบบเราไม่รู้ตัวส่วนการทำงานก็เป็นการฝึกสมาธิแต่ว่าเอาจิตไปจดจ่อที่งานเหมือนกัน..
แล้วก็มานั่งสมาธิแบบที่ไม่เน้นของคุณต่อนั้นหละครับ แต่ว่าคุณอย่าสนใจอาการพวกนี้นะครับเพราะกำลังสมาธิแบบนี้มันจะขึ้นๆลงๆได้แค่ไหนก็แค่นั้นนะครับสำหรับวันนั้นๆและไม่ต้องไม่เปรียบเทียบกับวันที่ผ่านๆมาด้วย..จากนี้ไปมีโอกาสที่คุณจะเห็นร่างกายตัวเองได้ครับ จะเห็นได้แบบออกไปโดยไม่รู้ตัว และก็อยู่บริเวณใกล้ๆกับที่คุณนั่งครับและจะเป็นประมาณ 2 ถึง 3 ครั้ง แต่ถ้าทำตามแบบที่แนะนำมาต่อไปจะบังคับเค้าให้อยู่ในร่างกายได้ครับ...​

ข้อดีถ้าคุณสามารถอยู่ในอารมย์ที่กายกับจิตแยกกันได้นาน โดยที่คุณไม่สงสัยอะไรหรือมีความกลัวอะไรนะครับ....คุณจะบังเกิดญานทัศนะ.หรือความสามารถในการรับรู้สิ่งที่พิเศษๆหรือมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าได้ครับ..หากคุณเคยเป็นคนที่มีคนทักว่ามีของเก่ามาก่อน..​

ขอบคุณครับ....

 

ขอบคุณค่ะ คุณnopphakan สิ่งที่คุณตอบมาเป็นประโยชน์มากเลยค่ะ แต่ตกใจนิดนึงตรงที่บอกว่าหากมีคนทักว่ามีของเก่ามาก่อน ทำให้นึกได้ว่าเมื่อปีที่แล้วมีพระองค์นึงทักดิฉันว่าดิฉันได้รับมรดกจากอดีตชาติมา เป็นสิ่งที่เคยปฎิบัติเคยทำด้วยความตั้งใจในอดีตส่งผลตามมาในชีวิตปัจจุบัน ที่ทำให้ดิฉันมีความสามารถที่แปลกกว่า2ตามนุษย์พึงเห็น จนทำให้คิดว่าตัวเองบ้า หรือมีอาการทางประสาทหรือหลอนหลอกตัวเอง แต่ท่านยืนยันว่าไม่ใช่ในสิ่งที่เราคิด และเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง

 

อย่าที่พี่นพกานต์บอกนั่นล่ะครับ บางคนเขาปฏิบัติมายังไม่ได้เท่าคุณเลย แสดงว่าคุณต้องมีของเก่ามาเยอะพอดูครับ ของผมที่นั่งตอนแรกนั้น เกิดปิติก่อน ถึงจะไม่มีแขนขา และลมหายใจหายในตอนสุดท้าย แต่ของคุณ ข้ามขั้นตอนฌาน ๒มาเลยนะครับนี่ แต่อย่าชะล่าใจนะครับ ฌานโลกีย์นั้นเสื่อมได้ สิ่งสำคัญก็คือ ต้องรักษาศีลให้บริสุทธิ์ เพราะศีลเป็นบาทของสมาธิ ผมเคยลองเจริญกรรมฐานโดยทีึ่รักษาศีลไม่ครบ ลองเท่าไรก็ไปได้ไม่เกินอุปจารสมาธิครับ เนื่องจากนิวรณ์มันแทรก

สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือ รักษาศีล แล้วก็ต้องทำสมาธิให้ต่อเนื่อง จริงจัง และอย่าลืม ควบคู่วิปัสสนาไปด้วยนะครับ หลังจากที่คุณถึงฌานที่ละเอียดสุดๆแล้ว ให้ถอยมาที่อุปจารสมา
ธิหรือ ปฐมฌานก็ได้ ให้พอคิด พิจารณาโยนิโสมนสิการ ธรรมได้ ยกเอาอริยสัจ หรือ ไตรลักษณ์มาพิจารณา เพื่อให้เกิดปัญญารู้แจ้งครับ อันนี้ล่ะเป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของสมาธิครับ

ให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ โมทนาในกุศลกรรมของเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

 

ท่านเจ้าของกระทู้ พื้นฐานของเก่าเยอะขนาดนี้
ลองทดลอง งดเสพกาม งดนอนเกิน 6 ชั่วโมง และ ลองกินมังสวิรัติสัก 4-5 วัน แล้วดูผลสิครับ...

 

ขอบคุณทุกท่านค่ะที่มาตอบให้เกิดความกระจ่างคลายสงสัยในสิ่งที่เกิด และทุกคำแนะนำนั้นดิฉันจะลองไปปฎิบัติค่ะ ต้องขอบอกว่าทุกคำตอบมีประโยชน์มากสำหรับผู้ที่เพิ่งเริ่มปฎิบัติและไม่มีความรู้อย่างดิฉัน หากท่านใดมีคำแนะนำเพิ่มเติมดิฉันก็ยินดีรับค่ะ ก่อให้เกิดปัญญาในทางธรรมต่อไป

 

คุณ กสิณ มือไม่พาย อย่าเอาเท้าราน้ำ ครับ...
คุณเอง ไม่มีความสามารถในการติดต่อสื่อการ ในการแนะนำให้ประโยชน์ผู้อื่นได้ ก็อย่าได้ขัดขวางผู้อื่นในการแนะนำเลย

 

อนุโมทนาด้วยนะค่ะ ^ ^ ฝากลิงค์อันนี้ไว้ให้อ่านนะค่ะ เผื่อไว้ค่ะ http://www.palungjit.org/smati/k40/smabat.htm

 

ขอบคุณมากนะคะคุณปิยะคุณ กำลังหาความหมายของสิ่งเหล่านี้อยู่พอดี

 

อนุโมทนาด้วยครับ

จาก Link ข้างต้น เกิดความกระจ่างมากครับ

 

ตามที่เล่ามาเป็นเรื่องดีครับ ส่วนการกลัวนั้นเกิดจากการที่ยังไม่เข้าใจนั่นเอง ไม่มีอะไรที่น่ากังวล
สิ่งที่ปรากฏเด่นชัดของคุณในขณะที่ทุกอย่างดับอยู่นั้น คือเหลือแต่ "สภาวะรู้" โดยไม่ได้มี "สภาวะที่ถูกรู้" อยู่ด้วย
การที่มีพระเคยทักว่ามีมรดกจากอดีตชาติมานั้น ผมก็เห็นด้วยกับพระองค์นั้น
สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ที่ใช้คำศัพธ์ว่าหูดับนั้น แท้จริงคือสภาวะ ความปรุงแต่งทางจิตดับไปนั่นเอง

ขอให้คุณหมั่นสังเกตุว่า "สภาวะที่ถูกรู้ทั้งหมดไม่ใช่ เรา และไม่เคยเป็นสภาวะแห่งความเป็น เรา แต่อย่างใดเลย"
"สภาวะแห่งความเป็น เรา ตัวจริงนั้น คือสภาวะ รู้ ที่อยู่เฉย ๆ นั่นเอง"

คุณได้ละจากท่อง พุธ โธ มาเป็นการทำ พุธ โธ แล้ว ผมมั่นใจว่านี่เป็นมรดกจากอดีตชาติของคุณ ตามที่พระองค์นั้นกล่าวมาแต่ก่อนแล้วนั่นเอง

ขออนุโมทนาเป็นอย่างยิ่งครับ

 

ปฏิบัติดีมากครับ อนุโมทนาสาธุด้วย

ป.ล. เมื่ออ่านเรื่องสมาบัติแล้ว ขอแนะนำว่าให้ทิ้งไปซะระหว่างปฏิบัติ
คืออย่าตรวจสอบจิตว่า ตอนนี้ฌานไหนแล้วนะ ในระหว่างปฏิบัติ
ให้ทำจิตให้เหมือนเดิม คือตามรู้กรรมฐาน เช่นลมหายใจเข้าออก
ไม่อยากได้อยากมีอยากเป็นในฌานสมาบัติใดๆ ทำตามหน้าที่ แล้วผลจะออกมาดี
ถ้าอยากเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ความกลุ้มจะเกิด แล้วโรคประสาทจะถามหา
หาไฟล์เสียงของหลวงพ่อฟังแล้วจะเข้าใจมากขึ้น

 

โมทนากับทุกท่านถึงจะอ่านเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างก็อ่านด้วยความยินดี

 

อนุโมทนาสาธุกับทุกคำตอบที่ช่วยให้คนที่ไม่มีความรู้ ให้ได้รู้ จากกลัวเป็นเข้าใจ จากยึดติดเป็นละ วาง เป็นการให้ความรู้ทางธรรมเป็นทานแก่ดิฉันเอง และผู้ที่เข้ามาอ่านค่ะ

 

โอ้วเพิ่งเห็นกระทู้นี้ ............. เป็กเลย ............ กำลังใจบานเลย ที่นี้

 

-ขอนุโมทนาบุญด้วยนะคับ....ของผมก็เคยโดยคลื่นนํ้าใหญ่ซัดใส่.ในขณะนั่งสมาธิ...จนกลัวเลยครับ..แนะให้แผ่เมตตาและเพียรไม่ยึดติดสุขและทุกข์ในนิมิตครับ..(ขอพึ่งครูบาหลวงปู่ก็จะหายกลัวนะครับ)..แนะนําให้สมัครคอร์ส..ฝึกครูสมาธิของหลวงพ่อวิริยังค์ สิรินโท..(สายพระป่า ธรรมยุติ)..รับสตรีด้วยนะคับ..อยู่ที่พระโขนง ซอย สุขุมวิท101..คับ ชื่อวัดธรรมมงคลครับ..วัดธรรมมงคล เถาบุญญนนท์วิหาร

 

อนุโทนาด้วยครับ..คล้ายๆๆตอนแรกที่ผมเริ่มทำสมาธิ คือลองอธิษฐานจิตว่าอยากรุ้ว่าสมาธิลึกเป็นยังไงหนอ เพียงหลับตา ตัวหมุนเป็นวงกลมยังกะลูกข่างหมุน. ตอนนั้นยอมรับว่ากลัวมากครับ..เลิกทำสมาธิไปหลายวันเลย..

 

อาการนี้จิตวิญญาณเป็นบ่อยค่ะ แต่ไปต่อไม่ได้ บางครั้งเวลานอนกำลังจะเคลิ้มๆหลับก็เห็นตัวเองพองได้หดได้ พองเหมือนลูกบอลลูนน่ะค่ะ ใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้นและก็หดลงมาเหลือกะติ๊ดเดียว สะดุ้งตื่นแล้วก็ยังจำภาพและความรู้สึกนั้นได้ ตอนหลังพอนั่งสมาธิเมื่อเริ่มมีอาการปวดขาปวดหลังก็จะหันมาพิจารณาอาการปวดและกำหนดว่าปวดหนอ พอปวดมากๆเข้า ตรงหลังบริเวณที่ปวดมีอาการเหมือนกระดูกมันเข้าล๊อคลั่นปุ๊ด ตัวกระตุ่กนิดนิด แล้วอาการปวดนั้นก็หายทันทีอย่างน่าอัศจรรย์ค่ะ