พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

.............ตอนที่ 101 หลวงปู่ศุขแก้ปริศนาลูกธนู.............




...................สำหรับลูกธนูปริศนาที่เมืองยิงไปปักที่ต้นไม้ใหญ่ข้างกุฏิที่มีระดับความสูงเท่า

กับพื้นกระดานกุฏิของหลวงศุขนั้นมีความหมายคืออะไรที่เขาส่งไปหาหลวงปู่ศุข.....ท่านผู้มีเกียรติ

ที่ติดตามอ่านก็ลองคิดปริศนาที่เขากระทำเพื่อลองปัญญาของท่านดูนะครับว่า..การกระทำของเมือง

หมายถึงสิ่งใด...ตั้งแต่เขาควบม้าอย่างเร็ววนรอบกุฏิของหลวงปู่ศุขเป็นทักษิณาวัตร 3 รอบ..

และควบม้าออกไปจากกุฏิและยิงลูกธนูที่พันผูกจีวรไว้ที่บริเวณปลายแหลมเป็นเงื่อนตาย..

และปล่อยชายผ้าจีวรออกให้พริ้วแผ่วไปตามกระแสลม...รวมทั้งด้านท้ายที่เขาผูกดอก

ทานตะวันโดยหันหน้าดอก..ไปด้านท้ายของลูกธนู...ปริศนานี้เขาจะบอกอะไรแก่หลวงปู่ศุขและ

เขาจะพูดอะไรกับหลวงปู่ศุข.....ลองคิดแก้ปริศนานี้ดูนะครับ...แล้วมาเทียบเคียงดูกับที่ผู้เขียนจะเขียน

ต่อไป......

.....................ก็ต้องย้อนไปให้เห็นพฤติการณ์ที่เทียบเคียงของการใช้ลูกธนูเป็นสื่อนี้ให้ฟัง..ใน

หน้าที่ 20 ตอนที่ 38 ลูกธนูดอกกุหลาบแห่งคำมั่นสัญญา..ที่เมือง มีสุข ได้นำดอกกุหลาบมาผูก

ไว้ที่ปลายแหลมของลูกธนู....ทำให้ปลายแหลมของลูกธนูกลายมาเป็นดอกกุหลาบแดง..อันทำให้

เห็นว่าเป็นลูกธนูที่ไม่ทำร้ายใคร..แต่เป็นลูกธนูแห่งความสวยงาม...โดยเมืองมอบให้แก่สาย

พิณลูกสาวคนเล็กของเจ้าเมืองน่านที่เขาพบกันเป็นครั้งแรก...ว่า"ธนูนี้คือคำมั่นสัญญาที่หาก

สะพานข้ามแม่น้ำน่านสร้างขึ้นเสร็จเมื่อไร..เขาจะพานางขี่ม้าขึ้นไปสู่กับดวงอาทิจย์บนยอดเขา

สูง"...ลูกธนูน่าจะหมายถึงอะไร.......

.....................และก็ต้องย้อนไปดูพฤติการณ์ในหน้า 25 ตอน 59 อนุสรณ์ความทรงจำของลูก

แม่....ที่เมืองได้นำผ้าขาวที่เพื่อนชาวพม่าที่หมู่บ้านปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวินเขียนภาษา

พม่าเอาไว้ให้เขา...และเขาได้นำผ้าขาวจำนวนมากเขียนอักษรตามจำนวนหลายผืน...และได้

ลักลอบเข้าไปที่คลังอาวุธของหมู่บ้านปราสาทไม้สักลุ่มน้ำสาละวิน...นำลูกธนูจำนวนมากที่มี

คราบเลือดติดอยู่...ที่เก็บได้จากการต่อสู้ที่ทหารของขุนนางพม่าบุกโจมตีหมู่บ้าน.....

....................เขานำผ้าที่เขียนอักษรไว้ผูกกับลูกธนูแล้วยิงไปทั่วเมืองสำคัญและหมู่บ้าน

สำคัญของพม่า...เพื่อให้ผู้คนเก็บนำหนังสือนี้ให้..ขุนนางพม่าอ่านตีความปริศนาที่เขียนไว้ว่า

"รวมสองเป็นหนึ่ง ขับไล่อังกฤษ"

....................เมื่อศึกษาพฤติการณ์การใช้ลูกธนูคร่าว ๆของเขาแล้วนำมาเทียบเคียงดูเพื่อ

ตีปริศนาไปพร้อมกับหลวงปู่ศุขในตอนนี้ครับ...แล้วก็ขอบอกว่า"ลูกธนูที่สายพินได้รับไป..ไม่

ได้เกิดจากการยิงลูกธนู.....แต่เป็นเพราะเมืองส่งมอบให้แก่นาง"...............

 

....................หลวงปู่ศุขหยั่งรู้ว่าเมืองทำอะไร......หลังจากเขาลับตาไปแล้ว..หลวงปู่ศุข

เดินออกจากกุฏิ..แล้วเดินเหยืยบพื้นกระดานกุฏิมาใกล้กับลูกธนูที่ปักอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่นั้น...

หลวงปู่แย้มยิ้มเมื่อเห็นลูกธนูดอกนั้นปักอยู่ระดับความสูงระดับเดียวกับพื้นกระดาน...ทำให้

เห็นว่า"ลูกธนูนี้อยู่ใต้แทบเท้าของหลวงปู่ที่เหยียบพื้นกระดานอยู่"......ท่านเอ่ยรำพึงรำพัน

ขึ้นอย่างเบา ๆ

............................"เจ้าหนุ่มราชสีห์นี่ยิงธนูได้แม่นเอาการที่เดียว"

.....................บุญนำและสมพงษ์เดินขึ้นมาหาหลวงปู่ศุขที่ยืนมองดูลูกธนูที่ปักอยู่พลางบุญนำได้

เอ่ยขึ้น

............................"หลวงปู่..ข้าเห็นเหตุการณ์ในขณะที่เขายิงธนูดอกนี้มาปักที่ต้นไม้...มัน

หมายความว่าอย่างไรหรือหลวงปู่"

............................"ท่าทางเหมือนเขาจะท้า..หลวงปู่ให้ไปรบกับเขาหรือหลวงปู่" สมพงษ์เอ่ย

บ้าง...ทำให้หลวงปู่หัวเราะเบา ๆในความไม่รู้ของลูกศิษย์

............................"ข้าเห็นเขาเอาจริงเอาจังมากเลย...ข้าไม่เคยเห็นใครที่ยิงธนูในขณะควบม้า

ได้แรงอย่างนี้มาก่อนเลย" บุญนำเอ่ยต่อ

............................"ข้ารู้ว่าเขายิงธนูได้หนักแน่นทีเดียว...เชิงธนูของเขามากับปัญญา...ทำให้

เขาสามารถตอบโต้นักแม่นธนูอีกฝ่ายได้" หลวงปู่เปรยเปิดทางให้ลูกศิษย์ฟังเพื่อถาม

............................"เขาไปยิงธนูตอบโต้กับใครหรือหลวงปู่" สมพงษ์ถาม

............................"กองทัพพม่า" หลวงปู่ตอบ

............................"หา...ยังมีกองทัพพม่าออกมารบอีกหรือสมัยนี้..ข้าเรียนมารู้ว่าพม่าถูก

อังกฤษยึดเมืองไปแล้วนะหลวงปู่" บุญนำอุทานแล้วถามพร้อมกับมองหน้าสมพงษ์

............................."พวกเอ็งอย่าสงสัยมากนักเลย...ถามไปก็เล่าไม่จบ" หลวงปู่พูดปราม....

พร้อมกับหันกลับมองดูลูกธนูดอกนั้น

....................สายลมแรงพัดจีวรที่ผูกอยู่ที่ลูกธนูปลิวไสวอีก...บุญนำและสมพงษ์มองหน้าหลวงปู่

ที่หยุดนิ่งไป....แล้วท่านก็ถอนหายใจ

.............................."หลวงปู่มีอะไรหนักใจหรือ" บุญนำถาม

.............................."เจ้าหนุ่มคนนั้น...ใจของมันไม่เป็นหนึ่ง" หลวงปู่ตอบ

.............................."หมายความว่าอย่างไรหรือหลวงปู่" สมพงษ์ถามบ้าง

.............................."ก็ทางที่มันเลือกนะสิ....มันเลือกทั้งสองทาง"

.............................."ข้าไม่เข้าใจ..หลวงปู่...มันหมายความว่าอย่างไรหรือ..การกระทำ

ที่เขาทำทั้งหมด" บุญนำถามอย่างสงสัยด้วยคิดอยู่แล้วว่าหลวงปู่ศุขตีปริศนาของเขาออกได้

อย่างแน่นอน.....

.............................."ที่เจ้าหนุ่มนั้นผูกผ้าจีวรไว้ที่ปลายแหลมเป็นเงื่อนตาย..เขาต้อง

การจะบอกว่า...เขาเลือกที่จะอยู่กับข้า..และเรียนรู้ธรรมจากข้าก่อนเป็นอันดับแรก....เงื่อน

ตายที่เขาผูกไว้มันคือสัจจะที่เขาให้แก่ข้า...ส่วนดอกทานตะวันที่เขาผูกไว้ท้ายลูกธนู...เขา

ไม่ทิ้ง...เขายังผูกพันกับมันอยู่...โดยเปรียบตัวเองเป็นดังลูกธนู..และก็ขอเลือกดอก

ทานตะวันนี้ด้วยเป็นอันดับท้าย...เมื่อเขาอยู่ครบ 2 ปี ..เขาต้องการให้ข้าส่งเขาไปที่ทุ่งดอก

ทานตะวัน...ก็คงจะเป็นผู้หญิงที่มากับเสียงขลุ่ยคนนั้น...ที่เขาคาใจ"..........หลวงปู่ศุขอธิ

บาย

............................"แล้วที่เขาควบม้าวนรอบกุฏิ 3 รอบล่ะหลวงปู่หมายถึงอะไร" บุญนำ

ถามต่อ

............................"เขาต้องการบอกข้าว่า..เขาเคารพข้าอย่างสูง..เช่นเดียวกับคนสมัย

โบราณ...ที่เวลาให้การเคารพนับถือก็จะเดินวนเช่นนี้..เหมือนการบวชพระที่วนรอบโบสถ์นั่น

แหละ"......

............................"แล้วที่เขายิงธนูมาปักที่ต้นไม้ที่ระดับเดียวกับพื้นกระดานกุฏิของ

หลวงปู่หมายความว่าอย่างไร" สมพงษ์ถามบ้าง

............................"เขายอมอยู่แทบเท้าของข้าและขอขมาโทษที่ล่วงเกิน..และประสงค์

จะอยู่กับข้าเหมือนลูกธนูที่ปักอยู่....ตัวเขาคือลูกธนู.."......

 

....................เมื่อเรียบเรียงปริศนาของเมือง มีสุข ก็ได้ความตามที่หลวงปู่ศุขแก้ปริศนานั้นได้ คือ

การที่เมืองควบม้าวนทักษิณา 3 รอบคือ การที่เขาตั้งใจให้ความเคารพหลวงปู่อย่างสูงก่อนที่จะส่ง

ปริศนาดอกธนูให้แก่หลวงปู่ศุข..โดยยิงปักไว้ที่ต้นไม้ข้างกุฏิให้ระดับความสูงเสมอพื้นไม้กระดาน..โดย

ตั้งใจไม่ให้ลูกธนูอยู่สูงเหนือเท้าหลวงปู่ศุขเลย...เมื่อหลวงปู่ศุขเดินมาใกล้ลูกธนู..ก็จะเห็นว่าลูกธนูอยู่

แทบเท้าของหลวงปู่ศุขซึ่งแสดงให้เห็นว่า..เขาไม่ขอล่วงเกินหลวงปู่ศุข..ขออยู่แทบเท้า...โดย

ลักษณะของลูกธนูที่หมายถึงตัวเขาแสดงให้เห็นการเลือกอย่างชาญฉลาดที่เลือกที่จะทำสองอย่าง..

คือผ้าจีวรที่ผูกติดปลายแหลมเป็นเงื่อนตายแสดงให้เห็นถึงสัจจะหนักแน่นว่าเขาจะอยู่กับหลวงปู่ตามที่

ท่านกำหนด....และจะขอให้ท่านส่งเขาไปทุ่งดอกทานตะวันเป็นอย่างที่สอง

.....................การใช้ปัญญาส่งปริศนากลับไปมาของหลวงปู่ศุขกับเมือง...สร้างความตื่นเต้นให้

แก่ผู้รู้เรื่องราว...และนึกคาใจเสมอว่า"ทำไมหลวงปู่ศุขหรือเมืองไม่ยอมพบและพูดกันเลย....แต่

ชอบที่จะส่งปริศนาให้แก่กันไปมาเช่นนี้"....

......................ลูกธนูยังคงปักอยู่ที่เดิม..เมืองควบม้ากลับมาดูลาดเลาและกลับลง

แพ......เขาคิดว่าหลวงปู่คงเห็นสิ่งที่เขาเลือกแล้ว....และเขาก็กำลังรอว่าเมื่อไรหลวงปู่จะให้เขาเข้า

พบ.....

......................ในความเป็นจริงหลวงปู่ศุขต้องการให้เขาบวชเป็นพระภิกษุจำพรรษาอยู่ที่วัด....

แต่เมื่อพิจารณาดูแล้วพบว่า"วาสนาหรือชะตาของเขาเป็นพระหรือบวชเป็นพระไม่ได้อย่างแน่

นอน".........เขาแตกต่างจาก"พี่เณร"ที่เมืองสุราษฎร์ที่.......พี่เณรเตรียมความพร้อมที่จะเลือกชีวิตที่

เหมาะสมสำหรับเขา..ในเมื่อพี่เณรนั้นเรียนรู้ทั้งทางธรรมและทางโลกจนพร้อมสรรพ.....เขาจึงเพียง

แต่รอเวลาที่เหตุการณ์จะพาเขาไปทิศทางใด

....................ไม่เหมือนเมือง มีสุข ที่ไม่อาจเป็นอิสระในการเลือก...การเลือกของเขาอยู่ในขอบ

ข่ายแห่งการบังคับเป็นนัย ๆเช่น ปริศนาทางเลือกที่หลวงปู่ศุขส่งมาให้

....................หลวงปู่ศุขกำลังนั่งทางในของท่านตรวจดูความเป็นไปของเมืองน่าน...หลวงปู่คิด

ว่า..จะดึงเขาออกจากเมืองน่าน...และส่งให้ไปอยู่กับเสด็จในกรมที่บางกอก...ซึ่งหลวงปู่ศุขก็มีหมาย

กำหนดการณ์ที่จะไปในพิธีไหว้ครูในไม่ช้านี้......

 

.......................ตอนที่ 1 ผู้พบขวดแก้ว.....................





....................วันศุกร์ที่ 23 พฤศจิกายน 2466 ณ เมืองน่าน เสียงปืนดังสนั่นก้อง

กัมปนาททั้งสองฝั่งแม่น้ำน่าน ..กองกำลังจากเมืองพม่าจำนวนหนึ่งได้เข้าโจมตีเมืองน่านทั้ง

ฝั่งตะวันตกอันเป็นที่ตั้งของเมืองน่าน..และฝั่งตะวันออก..

.....................เจ้าหน้าที่ของเมืองน่านทั้งฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตก..ต่างระดมยิงเข้าต่อสู้เป็น

พัลวัน...ชุมชนขาวเขาป่าดอยของเมืองน่านเกือบทุกชนเผ่า...ต่างมุ่งเข้ามาร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่

กับเจ้าหน้าที่ของเมืองน่านเพื่อต่อสู้กับกองกำลังของพม่า...ที่ไร้ซึ่งสัจจะที่ให้ไว้ในข้อตกลงในตอน

ไทยช่วยรบอังกฤษว่า..พม่าจะไม่รุกรานแดนไทย...

.....................ทั้งตำรวจ..และเจ้าหน้าที่..กองกำลังจากพม่า...ต่างนอนตายร่วงหล่นดุจใบไม้

ร่วง.......

.....................กลางลำน้ำน่านมีชายหนุ่มรูปร่างสง่างามได้ลอยตัวอยู่กลางลำน้ำ..เขาถูก

กองกำลังพม่ายิงจนเลือดไหลออกมาจนแม่น้ำน่านช่วงที่เขาลอยคอแดงด้วยเลือดของ

เขา.....

.................................."ยิงสกัดพวกมันไว้..ช่วยเขาขึ้นมาให้ได้" เสียงเจ้าหน้าที่

ตะโกนจากฝั่งตะวันตก...เมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังว่ายน้ำข้ามฟากจากฝั่งตะวันออกมาฝั่ง

ตะวันตก...และถูกยิงจนเลือดแดงฉาน...

.................................."ดูท่าทางเขาจะไปไม่ไหวแล้วนะ" เสียงเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตก

อีกหนึ่งคนตะโกนเตือนพวกเดียวกัน..ในขณะที่กระสุนปืนจากฝั่งตะวันออกก็พุ่งเข้าใส่ร่าง

ของเขา..และพุ่งมายังเจ้าหน้าที่ฝั่งตะวันตก

................................."ฝั่งตะวันออกดูท่าจะต้านไม่ไหวแล้ว...พวกชาวเขาที่ไปช่วย

ฝั่งตะวันออกถูกยิงล้มตายไปจำนวนมากแล้ว"เสียงเอ่ยบอกสถานการณ์ฝั่งตะวันตกอันเป็น

ที่ตั้งของเมืองน่านเตรียมความพร้อม

....................ชายหนุ่มที่ลอยคออยู่กลางลำน้ำน่าน...กำลังจะหมดแรงลงไปเรื่อย ๆ..เขา

ไม่สามารถว่ายน้ำหรือพยุงตัวได้อีกแล้ว....ในทันใดนั้น..บนท้องฟ้าก็มีนกกาเผือกสีขาว

บริสุทธิ์ตัวหนึ่ง..ร้องส่งเสียงดังเหนือลำน้ำน่าน...แล้วพุ่งโฉบตัวของมันมาอย่างแรง...ตรง

เข้ามาใช้ปากจิกคาบที่คอเสื้อของชายหนุ่มนั้น...และมันได้พยายามกระพือปีกบินขึ้น...เพื่อ

ฉุดเขาขึ้นจากลำน้ำน่าน....อนิจจา..ขณะนี้ไม่มีคนผู้ใดช่วยเหลือเขาได้เลย....แต่เจ้านกสี

ขาวบริสุทธิ์ตัวนี้มาจากไหน......จึงเพียรพยายามที่จะช่วยเหลือเขาโดยไม่คิดถึงชีวิตของตน

เอง...นกกาเผือกสีขาวมีอะไรผูกพันกับบุรุษหนุ่มผู้ที่กำลังจะลาลับจากโลกนี้หรือ.....

.....................นกกาเผือกพยายามกระพือปีก..เพื่อพยุงเขาไว้ไม่ให้จมน้ำ..แม้ตัวมันเอง

จะไม่สามารถฉุดเขาบินขึ้นจากน้ำได้ก็ตาม....ชายหนุ่มซาบซึ้งในน้ำใจเจ้านกสีขาว..แต่เขา

ไม่สามารถเอ่ยอะไรได้มาก........เขาได้หยิบ"ขวดแก้วรูปทรงมะม่วงซึ่งมีเพียงครึ่งซีกซึ่ง

ภายในได้บรรจุสิ่งของไว้ชูขึ้นให้...เจ้านกกาเผือกสีขาวดู".....พลางเอ่ยขึ้นกับมันเบา ๆอย่าง

คนสิ้นแรงว่า "เจ้าจงรักษาขวดใบนี้ไว้..ดูแลมันไปให้ถึงโนรี"....เขาพูดเสร็จได้ขว้างขวดแก้ว

ใบนั้นไปทางทิศใต้ให้ลอยล่องไหลตามแม่น้ำน่านไป..........

....................ร่างของชายหนุ่มคอย ๆหนักขึ้นเรื่อย ๆตามความคิดของเจ้านกสีขาว...ในที่

สุดมันก็จะไม่มีแรงพยุงเขาได้อีกต่อไป........ในขณะที่ปากของมันก็มีเลือดไหลออกมาด้วย

น้ำหนักคนที่ฉุดดึง....เจ้านกมองไปที่ขวดแก้วที่ไหลลิ่ว ๆไกลออกไป....ในขณะที่ตัวของชาย

หนุ่มค่อย ๆจมลงในแม่น้ำน่าน...เจ้านกก็ยังไม่ปล่อยคอเสื้อของชายผู้นั้น.....มันค่อย ๆจมลง

ไปพร้อมกับเขา........

.....................ปรากฎการณ์ประหลาดได้เกิดขึ้น...ภายใต้แม่น้ำน่านตรงที่เขากำลังจมลง

ไปได้มีแสงสว่างดุจดวงอาทิตย์พุ่งจากใต้แม่น้ำน่านส่องมาที่ร่างของเขา........และเขาก็

ค่อย ๆจมลงตรงไปที่แสงสว่างใต้น้ำลึกนั้น....เจ้านกกาเผือกพุ่งตัวขึ้นโผล่จากผิวน้ำและบิน

ขึ้นบนท้องฟ้า..พลางมองหาขวดแก้วที่ชายหนุ่มผู้นั้นขว้างออกไป....มันบินตามไปค้นหา

อย่างไม่ลดละ...ตามคำขอของชายหนุ่มผู้นั้น......และในที่สุดมันก็พบขวดแก้ว...และบิน

ตามไปกับขวดแก้วที่ลอยไปตามกระแสน้ำ.......

.....................คนทั้งสองฝั่งที่ทั้งกำลังต่อสู้กันและไม่ต่อสู้กัน..ยืนมองปรากฎการณ์ที่ชาย

หนุ่มคนนั้นจมหายไปพร้อมกับแสงสว่างดุจดวงอาทิตย์จากใต้น้ำก็ดับไป.........การต่อสู้ของ

คนเมืองน่านกับกองกำลังพม่าก็ยังคงต่อสู้กันต่อไป....

.....................แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นแล้ว "ไม่มีใครพบเห็นชายหนุ่มผู้นั้นขึ้นมาจากแม่

น้ำน่าน".....และไม่มีใครพบศพของเขาเลย.....จนเป็นปริศนามาตลอดว่า........."เขายังมี

ชีวิตอยู่หรือไม่".............

 

.............................อธิบาย......................


....................ตอนนี้ผู้เขียนขอนำเสนอตอนที่ 1 ที่เก็บไว้นาน.....เป็นเรื่องของ

"บุรุษหนึ่งกลับชาติเกิดเพื่อทำหน้าที่"....ก็เจ้านกกาเผือกตัวนั้นแหละครับ......จะ

มาสร้างสีสรรให้ท่านอ่านได้สนุกเพลิดเพลิน....เพราะเจ้านกตัวนี้เมื่อกลับมาเกิดใน

ปัจจุบันแล้วได้ทำหน้าที่รวบรวมเรื่องราวต่าง ๆ ปะติดปะต่อกันอย่างน่าสนใจ..ซึ่ง

การผจญภัยของเขา..และการคิดอ่าน..จะสนุกหรือไม่ลองตามอ่านดูนะครับ..

...................แล้วค่อยตามอ่านเรื่องราวเดิมที่จะนำเสนอต่อไปครับ........

 

.....................เจ้านกกาเผือกส่งเสียงเรียกร้องอย่างโหยหวล....ต่อการจากไปของชายหนุ่ม

ผู้นั้น...มันบินไปตามคำสั่งของเขา.....หากมีคนได้สังเกตเห็นที่ดวงตาคู่นั้นของมันจะเห็นว่าดวงตา

ของมันแดงกล่ำ...เหมือนมันกำลังร่ำไห้......เจ้านกน้อยทำไมจึงผูกพันกับบุรุษหนุ่มผู้ที่จมน้ำหายไป

อย่างลึกซึ้งเช่นนี้...การแสดงออกของมันเหมือนกับมันรักและอาลัยเขาอย่างจับใจ....อะไรที่ทำให้

คนกับนกต้องผูกพันกัน...แล้วโนรีที่บุรุษผู้นั้นเอ่ยถึง..เหมือนกับว่า"เจ้านกกาเผือกตัวนี้รู้จักกับ

นางเป็นอย่างดี..."......มีอะไรอยู่ในขวดแก้วทรงมะม่วงผ่าซีกใบนั้น...ที่มีความสำคัญถึงขนาดก่อน

จากไปเขาต้องสั่งเสียเจ้านกกาเผือกนี้เป็นครั้งสุดท้าย..ให้รักษาขวดใบนี้ไว้และดูแลมันไปให้ถึง

โนรี..

.....................เสียงปืนยังคงดังกระหน่าดังไล่หลังนกกาเผือกสีขาวที่บินตามขนานกับผืนน้ำที่ขวด

แก้วใบนั้นลอยอยู่.....เหตุใดจึงมีการรบกันเกิดขึ้นระหว่าง คนเมืองน่านกับกองกำลังของพม่า....เจ้า

นกน้อยไม่เข้าใจ........แล้วทำไมกองกำลังพม่าจึงต้องยิงปืนเข้าใส่บุรุษอันเป็นที่รักของมัน.......

.....................นกกาเผือกบินตามขวดแก้วไปตามลำน้ำน่าน..แต่บางครั้งมันก็โฉบตัวเองเขามา

เกาะที่ขวดแก้ว...แล้วกระพือปีกเบา ๆ ....เพื่อให้ยืนทรงตัวอยู่บนขวดแก้วที่ไหลตามน้ำนั้น......ยาม

มันหิว...มันจะมองหาต้นไม้ที่คาดว่าจะมีตัวหนอนหรือผลไม้ใด ๆกินเพื่อปะทังความหิวโหย....เมื่อมัน

พบมันก็จะกะระยะสายตามองไปที่ต้นไม้และมองมาที่ขวดแก้ว..เพื่อไม่ให้ขวดแก้วคลาดไปจากสายตา

ของมัน......

.....................ขวดแก้วกำลังจะลอยไปสู่ที่ใด...และโนรีที่บุรุษผู้นั้นเอ่ยถึงนางมีชีวิตอยู่ที่แห่งหน

ตำบลใด....เจ้านกกาเผือกนั้นรู้หรือว่า นางอยู่ที่ใดจึงตามดูแลขวดแก้วรักษาไว้ให้นางตามหน้าที่อย่าง

เข้มงวด.......

 

....................ขวดแก้วทรงมะม่วงผ่าซีกยังคงไหลไปตามลำน้ำน่าน...ผ่านเข้าไปร่วมกับแม่น้ำ

อีก 3 สาย คือ ปิง วัง ยม..และรวมไหลเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา...อันเป็นแม่น้ำสายกว้างใหญ่ไพศาล....

....................นกน้อยผู้น่าสงสารยังคงบินตามขวดแก้ว.......อย่างไม่ละความเพียรพยายามที่จะ

รักษาขวดใบนั้นให้คงอยู่ในสายตาตลอดไป.......ผ่านวันและคืนซึ่งเป็นช่วงฤดูหนาวเย็น....นกน้อย

กระพือปีกตามขวดแก้วใบนั้น...ที่ลอยตามกระแสน้ำอย่างที่ไม่มีวันจะหยุดล่องลอยไป.......

.....................จากวันเป็นเดือน..ที่เจ้านกกาเผือกไม่ได้มีเวลาหยุดพักเลย...ในที่สุดเมื่อขวด

แก้วลอยมาถึงเหนือตัวเมืองชัยนาท..เจ้านกกาเผือกที่บินมานับเป็นร้อย ๆกิโลเมตรตามความ

ยาวของลำน้ำที่ผ่านมาหลายสาย...มันก็หมดแรงกลางอากาศแล้วถลาลง....เพื่อให้พ้นกลาง

ลำแม่น้ำเจ้าพระยาสู่พื้นดินเหนือตัวเมืองชัยนาท...แล้วมันก็ขาดใจตาย ณ ที่นั้นเอง...ใน

ขณะที่หน้าที่ของมันที่รักษาขวดแก้ว..เพื่อดูแลให้ถึงโนรียังไม่ได้บรรลุเป้าหมาย.....

.....................แต่ก็เกิดปรากฎการณ์บางอย่างกับขวดแก้วใบนั้น...ที่พอลอยเคลื่อนมาถึง

จุดที่บริเวณศพนกกาเผือก...ขวดแก้วใบนั้นกับหยุดนิ่งลอยอยู่กับที่ไม่ไหลไปตามน้ำ....และ

เกิดปรากฎการณ์ที่น้ำตรงที่ขวดหยุดไหลได้หมุนตัวเองเป็นวงกลม...แล้วดูดขวดแก้วใบนั้น

ลงสู่ใต้พื้นน้ำทันที....และขวดใบนั้นก็จมอยู่อย่างสงบนิ่งอยู่ใต้ลำน้ำเจ้าพระยา.....เพื่อรอ

เวลากับบางสิ่งบางอย่างที่จะเกิดขึ้นในอนาคต.............

....................ศพของเจ้านกกาเผือกอยู่ในระยะใกล้เคียงกับที่ขวดแก้วจมน้ำไป....หลาย

วันหลายปีศพนกกาเผือกก็ไม่ได้เน่าหรือสลายไป..พื้นดินบริเวณนั้นได้ถูกสายน้ำพาโคลนดิน

ทรายมากมายมาทับถมไว้....จนศพเจ้านกกาเผือกจมอยู่ใต้พื้นดินนั้นตลอดมา......

 

....................วิญญาณของนกกาเผือกมิได้สงบนิ่ง....มันเฝ้ามองดูขวดแก้วใบ


นั้นอยู่ที่ใต้น้ำ...จนเวลาผ่านไปถึง ปี พ.ศ.2516


....................ณ โรงพยาบาลชัยนาท ในจังหวัดชัยนาท ....... นางพยาบาลของโรงพยาบาล

นางหนึ่งซึ่งสามีของนางคือ...........เภสัชกรนายหนึ่งที่ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลชัยนาท..นางได้ให้

กำเนิดบุตรชายน่ารักคนหนึ่งขึ้นมา...โดยที่ก่อนให้กำเนิดบุตรชายซึ่งเป็นคนที่สอง......ก่อนหน้านั้น

นางได้ให้กำเนิดบุตรหญิงแล้ว 1 คน บุตรชายผู้นี้..ก่อนถือกำเนิดนางได้ฝันเห็น "นกกาเผือกสีขาว

ตัวหนึ่งบินมาจากท้องฟ้าทางด้านทิศตะวันตกเหนือน่านน้ำเจ้าพระยา...แล้วพุ่งเข้าสู่ในครรภ์

ของนาง...และในวันรุ่งขึ้นนางจึงได้ให้กำเนิดบุตรชายผู้นี้................นางตั้งชื่อให้เขาว่า

"กาเผือก"......

....................ปีถัดมานางก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายอีก 1 คน ตั้งชื่อว่า "ไก่ตุ๋น"....







.....................กาลเวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวันฤดูหนาวของปี พ.ศ.2546...แม่น้ำเจ้าพระยา

ณ บริเวณริมแม่น้ำอันร่มรื่นแห่งหนึ่ง..เหนือตัวเมืองจังหวัดชัยนาทขึ้นไป..ซึ่งเป็นสถานที่ตกเบ็ดหา

ปลาของสองพี่น้องตระกูลหนึ่ง..ที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงในทางขย่มประสาทคนเมืองชัยนาทให้หวาด

ผวา...แต่ตรงกันข้ามเพราะสองพี่น้องนี้อยู่จึงทำให้จังหวัดชัยนาทดูดีขึ้น....

....................คนพี่ชื่อ "กาเผือก" อายุประมาณ 30 ปี รูปร่างไม่อ้วนไม่ผอม..แต่ค่อนข้างสูง

เล็กน้อย ผิวสามสีรวมอยู่ในตัวคือ ขาวแดงดำ...ผมบนศีรษะบางตา..สายตาสั้นจึงต้องใส่แว่นตาหรือ

คอนแทคเลนซ์อยู่ตลอดเวลา..โดยคนพี่มีอาชีพรับจ้างซ่อมคันเบ็ดตกปลาของนักตกเบ็ดทั่วไป......

โดยมีคนน้องชื่อ "ไก่ตุ๋น".อายุอ่อนกว่าคนพี่ประมาณ 1 ปี เป็นผู้ช่วยในการซ่อมคันเบ็ด..ซึ่งเจ้าไก่

ตุ๋นมีรูปร่างแตกต่างไปจากพี่ชาย คือ ตัวมันสูงใหญ่ อ้วนและผิวดำ..มันชอบไว้ผมยาว โดยผมจะยาว

เต็มแผ่นหลัง..แต่เพราะมันรวบผมแล้วรัดด้วยยางวงเอาไว้ จึงดูไม่น่าเกลียดเท่าไรในสายตาของคนทั่ว

ไป....

.....................กาเผือกกับไก่ตุ๋นนั่งตกเบ็ดหาปลา ณ สถานที่นี้เพียงลำพังสองคนอยู่เป็นประจำ

ทุกวัน..ตั้งแต่ช่วงเช้าแดดอ่อนไปจนยันใกล้เที่ยงวันก็เลิกตกปลา...เพราะสถานที่นี้มีต้นไม้ใหญ่หลาย

ต้นคอยบังแดดและให้ความร่มรื่นบวกกับสายลมที่พัดเย็นฉ่ำ ทำให้ฝูงปลาว่ายเวียนมาอยู่ที่นี่อย่างชุก

ชุม............

.....................แต่วันนี้เป็นวันแปลก ๆของสองพี่น้อง...เพราะปกติฤดูหนาวแดดจะเริ่มฉายแสง

ประมาณ 9 โมงเช้า...แต่ขณะนี้ 11 นาฬิกาไปแล้วจนขนาดวัดวาใกล้ ๆกับสถานที่นี้ลั่นกลองเพลเพื่อ

บอกเวลาให้พระฉันอาหารไปแล้ว...แสงอาทิตย์ก็ยังไม่ส่องสว่างจ้าเหมือนเคย...แต่ท้องฟ้ากลับ

มืดครึ้มพร้อมกับหมอกสีขาวปกคลุมบริเวณนั้นจนดูวังเวงชอบกล...และตั้งแต่ 9 โมงเช้าจน

ถึงขณะนี้ไม่มีวี่แววว่าปลาตัวไหนจะมาติดเบ็ดของกาเผือกและไก่ตุ๋นเลยจนทำให้ทั้งคู่เริ่ม

หงุดหงิด

............................"วันนี้ มันเป็นอะไรของมันวะ ปลาไม่กินเบ็ดเลย" กาเผือกบ่นอย่างอารมณ์

เสีย

............................"นั่นนะซิ...ปลามันหายไปไหนของมันวะ" ไก่ตุ๋นกล่าวเสริมและพูดอย่าง

อารมณ์ขันต่อไปว่า "หรือว่า..ปลามันเบื่อเหยื่อตกปลาของลุงนม..มันอยากกินข้าวแกงละมั๊ง"

.....................ลุงนมที่ไก่ตุ๋นเอ่ยถึง คือ คนที่ผลิตเหยื่อตกปลาที่ทั้งสองนับถือมาก..และจะไปซื้อ

เหยื่อของแกมาตกเบ็ดอยู่เป็นประจำ

............................"มึงไม่ต้องพูดมากไอ้อ้วน..เดี๋ยวเที่ยงตรงกลับ" กาเผือกเอ่ยนัดเวลา

............................"กลับไปเล่นหมากรุกกับพี่ทนายเขาเหรอ..มึงไม่เข็ดหรือไง..เล่นทีไรแพ้เขา

ทุกที ฮ้า ฮา" ไก่ตุ๋นดักคอพี่ชายอย่างอารมณ์ขันต่อเนื่อง

.....................เกมหมากรุก เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทั้งสองพี่น้องจะไปนั่งเล่นยามว่างจากงาน

ซ่อมคันเบ็ดและวางจากการตกปลา...ที่สำนักงานทนายความแห่งหนึ่งในตัวเมืองจังหวัด

ชัยนาท..และทนายที่มันเอ่ยถึงก็จะเล่นกับสองพี่น้องเป็นประจำ..แต่เล่นทีไรเจ้าสองพี่น้องจะ

ต้องแพ้พี่ทนายคนนั้นทุกครั้งเรียกว่า "เล่นทั้งปีก็แพ้ทั้งปี" เลยก็ว่าได้...

............................."แล้วมึงล่ะ..เคยชนะเขาหรือ" กาเผือกสวนกลับน้องชายทันที

............................."ไม่เคยว่ะ"

....................และก่อนที่กาเผือกกับไก่ตุ๋นจะพูดอะไรต่อไป..............ก็เกิดปรากฏการณ์

ที่ทำให้ทั้งคู่หยุดโต้เถียงทันทีทันใด..........

 

..............................."ครื้น ๆ ๆ..........ครื้น ๆ ๆ" เสียงฟ้าร้อง ณ เบื้องบนท้องฟ้าที่ทั้ง

สองนั่งถือคันเบ็ดอยู่..และตามด้วยเสียงสายลมที่พัดอู้มาและกรรโชกอย่างแรง...จนใบไม้ที่

อยู่เหนือหัวขาดปลิวว่อนจากต้นลงสู่พื้นน้ำเป็นจำนวนมาก..ประกอบกับน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา

เริ่มเคลื่อนไหวเป็นระลอก ๆคลื่นและบิดเป็นเกลียวหมุนวนอย่างแรง..

............................"เฮ้ย...เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย" กาเผือกอุทานอย่างตกใจ..แล้วมองหน้า

ไก่ตุ๋นที่นั่งอยู่ใกล้กันเหมือนรู้เป็นนัยว่า ..อาจมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น..

.....................ทั้งสองพี่น้องจึงรีบหมุนรอกคันเบ็ดเพื่อดึงขึ้นจากใต้น้ำแล้วเก็บ...

.....................ทันใดนั้นเอง ณ พื้นน้ำเบื้องหน้าห่างไปราว 2 วา ก็เกิดปรากฏการณ์..กร

หมุนวนของน้ำอย่างแรงบังเกิดเป็นวังวนขนาดเส้นศูนย์กลางประมาณ 1 วา...สองพี่น้องเริ่ม

หน้าถอดสี..ใจเต้นระทึกอย่างตกใจปนความหวาดเสียว..แต่สายตาทั้งสองพี่น้องยังคงจับจ้องน้ำที่

หมุนวนตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา....

............................."วูบ...วูบ...เฟี๊ยว..ฟ้าว.." เสียงน้ำเริ่มหมุนวนแรงขึ้น แรงขึ้นพร้อม

กับการขุ่นขวั่กของตะกอนดินและเม็ดทรายที่อยู่ใต้พื้นน้ำกระจายขึ้นมารวมกับเกลียวหมุนวน

ของน้ำ..

.....................ศูนย์กลางการหมุนวนของน้ำเคลื่อนที่จมลึกไปประมาณ 1 วา เกือบสุด

ความลึกของน้ำตรงนั้น...และแล้วก็ปรากฏสิ่งหนึ่งที่หมุนวนไปกับเกลียวน้ำและตะกอนดิน

พร้อมกับเม็ดทราย..ซึ่งทั้งสองต่างก็จ้องมองดูอย่างลุ้นระทึก..

.....................มันเหมือนกับ ขวดแก้วขนาดเท่าฝ่ามือและมีอะไรอยู่ในขวดแก้วนั้น......

.....................เมื่อขวดแก้วใบนั้นมาปรากฏอยู่ต่อสายตา..พื้นน้ำก็เริ่มหมุนช้าลง..ศูนย์กลางวง

เกลียวของน้ำเริ่มตื่นขึ้นมา...จนเสมอกับผิวน้ำ...จนน้ำสงบ..เหมือนกับว่าเกลียวหมุนของน้ำที่เกิด

ขึ้นจะหมุนวนเพื่อดึงขวดแก้วใบนี้..จากใต้น้ำให้ลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ....ลมกรรโชกเมื่อครู่นี้ก็เริ่ม

สงบ..และเป็นที่แปลกตาแปลกใจสำหรับกาเผือกและไก่ตุ๋นยิ่งกว่านั้น คือ ขวดแก้วใบนั้นกลับลอย

อยู่กับที่ไม่ไหลล่องใต้ไปตามกระแสน้ำในแม่น้ำเจ้าพระยา...

....................สองพี่น้องเริ่มหวาดกลัวต่อสิ่งที่พบเห็น..มันมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร...

แต่ในใจทั้งคู่มันเต้นระทึก.....และได้ยินเสียงตัวเองในใจตะโกนอย่างตกใจ"ผีหลอกกูแล้ว

โว้ย"

....................ขวดแก้วใบนั้นลอยนิ่งอยู่เหนือผิวน้ำสักครู่....ก็ลอยเคลื่อนเข้าหาฝั่งอย่าง

ช้า ๆ ตรงมาทางที่ทั้งคู่นั่งอยู่ราวกับขวดแก้วมีชีวิต.......เหงื่อเจ้าไก่ตุ๋นเริ่มแตกผุด ๆ ทั้งที่

อากาศหนาวเย็นอยู่...แสดงให้เห็นถึงความหวาดผวาที่อยู่ในใจปลุกเร้าอุณหภูมิในร่างกาย

ให้สูงขึ้นจนขับเหงื่อออกมา...ซึ่งไม่แตกต่างกับกาเผือกผู้พี่..ที่มีอาการขยับแว่นตาอย่าง

บ่อยครั้ง...พร้อมกับดวงตาที่ลุกวาว..ด้วยแววตาของความตื่นเต้นมาก......

 

..............ตอนที่ 2 ขวดแก้วรูปทรงผลมะม่วงผ่าซีก..........




....................ขวดแก้วเคลื่อนที่ลอยมาจนถึงฝั่งตรงที่กาเผือกนั่งอยู่..สองพี่น้องรีบลุกจาก

ที่นั่งกระโจนพรวดถอยหลังจากจุดที่นั่งอยู่ทันทีโดยพร้อมเพรียงเหมือนนัดกันไว้.....

....................กาเผือกและไก่ตุ๋นใจ้เต้นระรัว..ใจหนึ่งอยากจะวิ่งหนีออกจากบริเวณนั้น..แต่อีกใจ

หนึ่งก็อยากรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น

....................ขวดแก้วอยู่ห่างจากปลายเท้าของกาเผือกราวสองก้าว..โดยมีไก่ตุ๋นยืนดูอยู่

ข้าง ๆ ขณะนี้ขวดแก้วมันหยุดการเคลื่อนไหว...ทั้งสองพี่น้องเริ่มข่มความตื่นเต้นตกใจและหวาด

กลัวให้ลดลง...และนั่งชันเข่ามองดูขวดแก้วใบนั้นอย่างพิจารณา....

....................ขวดแก้วที่อยู่ตรงหน้านี้ นอกจากมีขนาดเท่าฝ่ามือของคนแล้ว...ยังมีรูป

ทรงที่ประหลาดที่ทั้งสองพี่น้องไม่เคยพบเห็นมาก่อน...มันคล้ายผลมะม่วงที่ถูกผ่าออกครึ่ง

ซีก...โดยช่วงก้นขวดจะเรียวเล็กและต้นขวดจะใหญ่อวบโค้งรับกับส่วนล่าง...ตรงปากขวดจะ

ยื่นออกมาเป็นรูปทรงกระบอกผ่าครึ่งซีก..ช่วงกว้างสุดของขวดราวประมาณ 11

เซนติเมตร..........และยาวจากก้นขวดถึงปากขวดประมาณ 22 เซนติเมตร.....โดยแบ่งส่วน

ยาวออกเป็นตรงปากขวดทรงกระบอกประมาณ 2 เซนติเมตร...ขวดถูกปิดด้วยจุกทำด้วยไม้

เป็นรูปทรงกระบอกผ่าซีก

.....................โดยขวดแก้วมีรอยเปื้อนดินโคลน ทำให้ความใสของขวดหมองมัวไป....แต่ก็

สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในขวดนั้นได้แต่ไม่ชัดเจนนัก...ภายในขวดแก้วบริเวณก้นขวดมี

วัตถุสีเหลืองทองคล้ายสร้อยม้วนอยู่...และมีผ้าขาวคล้ายผ้าเช็ดหน้าลักษณะย่นยับยู่ยี่บรรจุ

ทับอัดแน่นไปจนถึงปากขวดและชนกับจุกขวด

............................"มึงเคยเห็นขวดทรงนี้มาก่อนไหม" กาเผือกเอ่ยถามไก่ตุ๋นหลังจาก

พิจารณาดูแล้ว

............................"เหมือนรูปผลมะม่วงผ่าซีก..ไม่เคยเห็น" ไก่ตุ๋นตอบและออกความ

เห็นพร้อมกับส่ายหน้าอย่างช้า ๆ

............................"กูก็ไม่เคยเห็น"

.....................หลังจากนั้นกาเผือกก็ได้ชี้วัตถุที่ก้นขวด..แล้วถามอย่างสงสัย

............................"มึงว่ามันเป็นอะไร..ไอ้อ้วน"

.....................ไก่ตุ๋นก้มลงมองไปที่ก้นขวดใกล้ ๆ..แต่เพราะรอยเปื้อนดินโคลนที่อยู่บริเวณขวดมี

ค่อนข้างหนา..ทำให้การมองเห็นวัตถุนั้นไม่ถนัดสายตานัก

............................"กูไม่แน่ใจ..แต่มันเหลืองคล้ายทอง"

............................"แล้วเอายังไงกันดีวะ" กาเผือกเริ่มถามความเห็น

............................"มึงกล้าจับขวดไหม..ถ้ามึงกล้าก็เอาไปล้างน้ำให้มันใสสิ" ไก่ตุ๋นออก

ความเห็นอย่างเน้นเสียง

.....................กาเผือกนิ่งอึ้งโดยไม่ตอบคำถามน้องชาย..เพราะมันเองก็คิดว่า "ขวดใบนี้

อาจมีอาถรรพณ์" ที่ไม่อาจมีใครรู้ได้หากจับต้องไป...อาจมีเหตุวิบัติตามมา..มันจึงย้อนถาม

น้องชายกลับ

............................."แล้วมึงกล้าจับมันไปล้างไหม"

............................."กูเองไม่กล้า...แต่กูก็อยากรู้ว่ามันทีอะไรอยู่ในนั้น..กูเอาไปล้างดูก็

ได้...แต่เพราะก็เห็นขวดใบนี้มันลอยตรงมาหามึงไม่ใช่กู..มันน่าจะเป็นมึงจับไปล้างมากกว่า"

ไก่ตุ๋นอธิบาย

.....................กาเผือกคิดตามคำอธิบายแล้วประมวลเหตุการณ์ได้ว่า"หากขวดไม่ต้อง

การให้เรามาพบเห็น..มันจะลอยขึ้นจากใต้น้ำให้มาปรากฏต่อสายตาเราทำไม..และลอยตรง

เข้ามาหาเราอีก...เหมือนกับว่ามันต้องการจะบอกอะไรกับเรา"

.....................เมื่อคิดได้ดังนั้นความมั่นใจจึงเกิดขึ้น..กาเผือกจึงหยิบขวดแก้วขึ้นมา

............................"เดี๋ยวกูเอาไปล้างเอง"

.....................เมื่อขวดใบนั้นอยู่ในมือของกาเผือก..เขารู้สึกว่ามันค่อนข้างหนาและมี

น้ำหนักกว่าขวดชนิดอื่น....เขาเดินไปที่แม่น้ำแล้วจับขวดจุ่มลงไปในน้ำด้วยมือซ้าย..แล้วใช้

มือขวาขัดถูขวดใบนั้น..เพื่อขัดล้างดินโคลนที่ติดมากับขวด...สักพักหนึ่งก็ยกขวดแก้วใบนั้น

ซึ่งใสสอาดจนเห็นวัตถุภายในขวดอย่างชัดเจน.....

............................"เฮ้ย...สร้อยข้อมือทองว่ะ" กาเผือกร้องอุทานอย่างเสียงดัง หลัง

จากพินิจดูวัตถุสีเหลืองที่อยู่ภายในก้นขวดนั้นแล้ว....

.....................ไก่ตุ๋นรีบเดินมาข้าง ๆ แล้วดึงขวดจากมือของพี่ชายมาพินิจดูบ้าง

............................"เออจริงว่ะ...เส้นใหญ่ซะด้วย..ทองจริงหรือเปล่าวะ"

............................"ก็เปิดขวดเอาออกมาดูสิ..." กาเผือกให้ความเห็นแกมออกคำสั่ง

............................"จะเปิดตรงนี้นะหรือ..ไม่ดีมั้ง" ไก่ตุ๋นแย้ง

............................"ทำไมวะ" กาเผือกถามอย่างสงสัย

............................"มึงไม่กลัวเหรอ..ขวดเขาลงสะกดอะไรไว้หรือเปล่า..เดี๋ยวเจอผีแม่

นาคออกมามึงได้โกยแน้บแน่....ไอ้ที่มันโผล่ขึ้นมาหาเราอย่างประหลาด ๆ อย่างนี้มึงคิดเหรอ

ว่ามันจะไม่มีอะไร"

.....................กาเผือกฟังน้องชายอธิบายแล้วเริ่มรู้สึกคล้อยตาม

.....................ในที่สุดสองพี่น้องก็ตัดสินใจที่จะนำขวดแก้วรูปทรงมะม่วงผ่าซีก...ที่พบ

เห็นไปเปิดดูต่อหน้า...........หลวงพ่อใหญ่..ซึ่งเป็นพระพุทธรูปปูนปั้นประดิษฐานอยู่ ณ ริม

แม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันออกห่างจากที่ทั้งสองตกเบ็ดไปทางทิศใต้ประมาณ 9

กิโลเมตร ......โดยจะต้องเดินทางผ่านถนนเข้าตัวเมืองจังหวัดชัยนาท ผ่านตลาดออกไปทาง

ทิศใต้...ทั้งนี้เพื่อป้องกันอาถรรพณ์ต่าง ๆของขวดแก้ว...................

 

....................รถจักรยานยนต์แบบผู้หญิง ยี่ห้อซูซูกิ รุ่นเอฟอาร์ 80 สีส้มแดง อายุราว 20

กว่าปี ไร้ซึ่งแผ่นป้ายทะเบียน เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มเหมือนเสียงเครื่องเรือจ้างที่ท่าน้ำ..ความ

เร็วค่อนข้างต่ำอันเป็นสภาพโดยปกติของมัน...บัดนี้คนขับขี่ประจำ คือ เจ้าไก่ตุ๋นได้ขับขี่ออกจาก

สถานที่ตกปลามุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โดยมีกาเผือกนั่งซ้อนท้าย มือขวาถือคันเบ็ดยาว 2 คัน...ส่วนมือ

ขวากำขวดไว้แน่นซุกซ่อนไว้ใต้เสื้อบริเวณท้องเพื่อป้องกันคนอื่นพบเห็น.....

....................รถคันดังกล่าววิ่งผ่านตลาดเมืองชัยนาทอย่างรวดเร็วผิดปกติธรรมดาของมัน..

เหมือนกับว่า ..เจ้ารถเครื่องยนต์เสียงเครื่องเรือจ้างคันนี้กินน้ำมันเบนซินผสมยาบ้ามา....เพราะเจ้าไก่

ตุ๋นเร่งเครื่องอย่างแรง..ทำให้เคร่องยนต์ดังคำรามเสียงขวากแผดก้องลั่นตลาด...จนทำให้ผู้คนที่ผ่าน

ไปมาต้องหันไปมอง......

............................"เรืองจ้างที่ไหนวะ..มาวิ่งบนบก" เสียงยายเม้าแม่ค้าขายก๊วยเตี๋ยว

เย็นตาโฟข้างถนนบ่นอย่างหนวกหู..ขณะที่แกกำลังลวกเส้นก๊วยเตี๋ยว..แต่เพราะความดัง

ของเครื่องยนต์ ทำให้แกต้องหันไปมองยังต้นกำเนิดเสียง

............................"อ้าว..ไอ้ไก่ตุ๋นหรอกรึ..แม้วันนี้รถวิ่งเร็วดีจังนะ..ทุกทีอืดอย่างกับ

เต่าคลาน" เสียงบ่นรำพึงรำพันสุดท้ายก่อนที่แกจะลวกเส้นก๊วยเตี๋ยวต่อ

.....................รถอันเป็นพาหนะดังกล่าวได้พาสองพี่น้องผ่านตลาดเมืองชัยนาท..และเข้าถนน

เลียบชายฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันออก..ซึ่งถนนเส้นนี้สามารถไปได้ถึงเขื่อนเจ้าพระยา...และในที่

สุดก็มาถึงที่หมาย............

....................."วัดป่า" เป็นคำเรียกของชาวบ้าน...ซึ่งเป็นวัดที่ตั้งอยู่ของ "หลวงพ่อใหญ่"

องค์พระพุทธรูปนั่งปางมารวิชัย...สร้างด้วยปูนปั้นทาสีผิวเป็นสีขาวแกมเหลืองอ่อน ๆ ..ส่วนสีจีวรเป็น

สีเหลืองเข้ม...ใบหน้าของท่านโดยรวมรับกับขนาดของลำตัวจนดูงาม....พระเนตรของท่านดูมี

เมตตาและอ่อนโยน..ใครพบเห็นย่อมสุขใจ...พระท่านมีขนาดหน้าตักกว้างประมาณ 5 ศอก สูง

ประมาณ 6 ศอกเศษ..นั่งประดิษฐานอยู่บนฐานสูงประมาณ 1 เมตรใกล้ริมแม่น้ำเจ้าพระยาห่าง

ประมาณ 1 วาเศษ ...ภายใต้ร่มไม้ต้นใหญ่ดูร่มรื่น....ท่านหันพระพักตร์ล่องไปทางใต้ตามเส้นทาง

ไหลของแม่น้ำเจ้าพระยา...ไม่มีใครรู้ว่าผู้ใดมาสร้างท่านไว้..และที่เรียกว่า"วัดป่า"..ก็หาได้มีศาสน

สถานอันอื่น..เช่น ศาลาวัด โบสถ์ วิหาร ป่าช้า ปรากฏอยู่บริเวณนั้นเลย..นอกจากพื้นปูนที่เทลาดทั่ว

บริเวณ พร้อมกับที่นั่งพักร้อนใต้ร่มไม้ใกล้กับ หลวงพ่อใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าท่านถูกสร้างมาตั้งแต่สมัยไหน

.....................(เรื่องราวนี้ถูกเขียนขึ้นในเหตุการณ์ปีพ.ศ.2546........ปัจจุบันนี้ ปี พ.ศ.2555..

วัดป่าและหลวงพ่อใหญ่ที่เขียนถึงนี้...ได้มีหลวงพ่อชูเกียรติพระปฏิบัติสายหลวงปู่ชา สุภัทโท...ได้

เดินธุดงค์มาและมาบูรณวัดจนมีศาสนสถานปรากฎขึ้น...และหลวงพ่อชูเกียรติ..เกรงว่าน้ำจากแม่น้ำ

เจ้าพระยาจะกัดเซาะแผ่นดินจนทำให้องค์หลวงพ่อใหญ่เดิมพังลง....หลวงพ่อชูเกียรติจึงได้ร่วมกับ

ประชาชน...สร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ครอบหลวงพ่อใหญ่องค์เดิมไว้...และทำฐานให้แน่นหนากันน้ำ

กัดเซาะแผ่นดินตรงที่ตั้งหลวงพ่อใหญ่ครับ)....

 

.........................ตอนที่ 3 เปิดขวดแก้ว.....................




.....................ไก่ตุ๋นนำรถจักรยานยนต์เลี้ยวขวา..ค่อย ๆลงจากถนนอย่างช้า ๆ แล้วจอดใต้

ร่มไม้ใหญ่ใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งจุดจอดรถอยู่หน้าหลวงพ่อใหญ่โดยห่างออกไปราว 10 เมตร.......

......................กาเผือกลงจากรถแล้ววางคันเบ็ดทั้งสองคันเอาไว้ที่ม้านั่งหินตัวหนึ่ง..ซึ่งอยู่ใกล้

กับที่รถจอด...แล้วเอามือขวาที่วางเบ็ดมาประคองมือซ้ายที่กำขวดใบนั้นไว้..โดยที่มือทั้งสองมีอาการ

สั่นเทาเล็กน้อย...

......................คันเบ็ดที่ถูกวางลงเหมือนกับจะบอกหลวงพ่อใหญ่ว่า......... "ณ เวลานี้...

เขาไม่ใช่ผู้รังแกสัตว์แล้ว...เขาไม่ใช่ผู้เบียดเบียนตามคำสอนของพระพุทธองค์"............

.....................กาเผือกและไก่ตุ๋นมองไปที่ใบหน้าของหลวงพ่อใหญ่ ขณะที่กำลังเดินไปหาท่าน...

เขาทั้งสองได้เห็น สายพระเนตรที่ทอดต่ำลงมายังเขาทั้งสองอย่างมีเมตตาและอ่อนโยน..ทำ

ให้รู้สึกเย็นใจและอบอุ่นคลายความหวาดวิตกลง..ความสุขใจเริ่มบังเกิดขึ้นกับสองพี่

น้อง........

.....................กาเผือกและไก่ตู่นนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหลวงพ่อใหญ่หลังจากที่กราบท่านเสร็จ

แล้ว...กาเผือกยกขวดใบนั้นขึ้นประกอบกับมือทั้งสองข้างแล้วพนมมือ..อธิษฐานบอกกล่าวกับหลวง

พ่อใหญ่และเจ้าของขวดแก้วที่ไม่รู้ว่าเป็นใครอยู่ในใจว่า

 

............................"หากเจ้าของขวดแก้วใบนี้..จะให้ผมพบสิ่งที่อยู่ภายในขวดแก้ว..ก็

ขอให้ผมเปิดขวดนี้ออกด้วย...และขอบารมีของหลวงพ่อใหญ่ได้โปรดคุ้มครองอย่าให้มีอะไร

เกิดขึ้นกับผมและน้องชายเลย"

.....................หลังเสร็จสิ้นคำอธิษฐาน...จากอากาศ ลม แม่น้ำเจ้าพระยาที่สงบอยู่...ได้บังเกิด

ปรากฏการณ์น้ำในแม่น้ำเจ้าพระยาเริ่มมีเสียงดังของระลอกคลื่นใหญ่ที่พัดพาระลอกคลื่นน้ำ

ซัดตีชายฝั่งบริเวณที่ตั้งของหลวงพ่อใหญ่อย่างเสียงดัง...พร้อมกับกระแสลมได้พัดพาเข้ามา

อย่างแรงที่ทั้งสองพี่น้อง..และได้บังเกิดลมไต้ฝุ่นหมุนพัดวนเอาฝุ่น ถุงพลาสติกและเศษ

กระดาษที่อยู่บริเวณด้านหลังของสองพี่น้อง....หมุนวนขึ้นสู่ท้องฟ้าสูงราว 10 เมตร เหมือน

กับว่า "มีสิ่งลึกลับอันศักดิ์สิทธิ์รับรู้คำอธิษฐานนั้น"..........

....................กาเผือกและไก่ตุ๋นมีอาการขนลุกซู่ตั้งชันไปจนทั่วตัว..พร้อมกับใจที่เต้นสั่นระรัว

อย่างไม่เป็นจังหวะ..ทั้งสองสบตากันเหมือนกับต่างคนต่างถามกันด้วยสายตาว่า "เอาอย่างไรกันดีวะ"

....................สักครู่หนึ่งลมไต้ฝุ่นและคลื่นก็สงบลง...ความเงียบวังเวงเริ่มปกคลุมไปทั่ว

บริเวณวัดป่า ไม่มีแม้แต่เสียงนกร้อง........

....................ไก่ตุ๋นบอกพี่ชายอย่างรีบเร่ง "เปิดขวดเถอะ"

....................ทันที่คำพูดของไก่ตุ๋นจบลง..กาเผือกได้ใช้มือซ้ายจับที่จุกขวดไม้ที่ยื่นออก

มาเหนือปากขวดในขณะที่มือขวาจับขวดอยู่...แล้วบิดจุกไปทางซ้ายทีขวาที จุกที่ยึดอัดแน่น

ก็เริ่มขยับและคลายตัว..และจุกขวดก็ถูกเปิดออกมาอย่างง่ายดายพร้อมกับเสียงดัง

................................."บุ๋ง"....เป็นเสียงแรงดันอากาศภายในที่ดันจุกขวด

....................เมื่อขวดถูกเปิดออกมา ปลายสามเหลี่ยมของผ้าขาวภายในขวดได้ยื่น

ตามออกมาด้วยแรงอากาศภายในดัน....โผล่ออกมาเหนือปากขวดราว 1 เซนติเมตร.........

....................กาเผือกจับปลายผ้าค่อย ๆดึงออกมาอย่างช้า ๆ จนหลุดออกจากปากขวดทั้งหมดใน

ลักษณะที่ผ้าขาวนั้นยับยู่ยี่...แต่เขายังเห็นผ้าขาวอีกผืนหนึ่งอัดทับสร้อยทองเส้นนั้นอยู่............

.....................พลันทั้งสองก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อพบว่า..บนผ้าที่ทับสร้อยทองอยู่นั้นได้มี

แหวนสีเหลืองทองมากมายหลายวงกระจายทับอยู่บนผ้าผืนนั้น

.....................ทั้งคู่เคยพบเห็นและสัมผัสทองรูปพรรณหลายชนิดมาก่อน..และเมื่อเห็นวงแหวนสี

ทองกับตาโดยไม่มีสิ่งอื่นบังสายตาเอาไว้....ทำให้การวินิจฉัยชัดเจนขึ้น...จึงรู้สึกได้ว่าแหวนที่พวกตน

พบเห็นนั้น คือ "แหวนทองคำแท้"...เมื่อเป็นเช่นนี้สร้อยข้อมือที่อยู่ก้นขวดก็น่าจะเป็น..สร้อย

ข้อมือทองคำแท้ ..อย่างแน่นอน

.....................ความรู้สึกภายในจิตใจทั้งคู่..ตื่นเต้นและดีใจมาก..เพราะคิดว่าอย่างไรเสียงทองคำ

พวกนี้ต้องเป็นของเขาทั้งคู่......กาเผือกและไก่ตุ๋นข่มความตื่นเต้นไว้แล้วค่อย ๆ คลี่ผ้าขาวที่อยู่ในมือ

ลักษณะยับยู่ยี่ออกโดยการดึงให้ตรึง...ก็พบว่า "มันเป็นผ้าเช็ดหน้าสีขาวรูปสี่เหลี่ยมด้านเท่ายาว

ด้านละ 1 ฟุต.และมีตัวหนังสือที่ถูกเขียนขึ้นด้วยดินสอดำด้านหนึ่งซึ่งไม่ค่อยแจ่มนัก...ส่วน

อีกด้านหนึ่งทิ้งความขาวเอาไว้

....................ตัวหนังสือที่เขาทั้งสองเห็นขณะนี้...ดึงดูดความสนใจเหนือสิ่งอื่นใด...เพราะ

ลายมือที่ปรากฏนั้นสวยงามยิ่งนัก...ประกอบกับความอยากรู้ในข้อความนั้น...จึงทำให้ทั้ง

สองจดจ้องอย่างตั้งใจ........

....................เขาตั้งใจอ่านหนังสือนั้น..และเพียงสองบรรทัดแรกที่เขาอ่านก็ทำให้ไข

สันหลังของเขาทั้งสองเย็นวาบ..และเย็นไปถึงขั้วหัวใจ



...................." ...............................ณ ริมแม่น้ำน่าน..๕ฯ๑๒ ปีกุน

...............................วันพฤหัสบดีที่ ๒๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๔๖๖"



............................"เฮ้ย..อะไรกันวะเนี่ย" กาเผือกอุทานอย่างตกใจแล้วถามไก่ตุ๋น

ทันที.........."ไอ้อ้วนวันนี้วันที่เท่าไร"

............................"22 พฤศจิกายน 2546"

.....................หลังไก่ตุ๋นตอบ...สองพี่น้องก็จ้องมองตากันอย่างตื่นเต้น.......

 

..........................ตอนที่ 4 ผู้จากไป........................




....................วันเดือนปีที่ระบุไว้บนผ้าเช็ดหน้าขาวกับวันนี้..มีระยะเวลายาวนานห่างกัน

ถึง 80 ปีเต็ม..วันและเดือนบนผ้าเช็ดหน้าถูกระบุเป็นวันและเดือนเดียวกันกับวันนี้..ต่างที่ปี

พุทธศักราช...นอกจากนี้ยังได้ความถึงสถานที่เขียนหนังสือ "ณ ริมแม่น้ำน่าน"

.....................ทั้งกาเผือกและไก่ตุ๋นเข้าใจความหมายได้ทันทีว่า มันคือ แม่น้ำน่าน ซึ่งไหลมา

จากจังหวัดน่าน...และไหลล่องใต้ลงมารวมกับแม่น้ำอีก 3 สาย คือ ปิง วัง และ ยม..ที่บริเวณปากน้ำ

โพ จังหวัดนครสวรรค์ ..ก่อกำเนิดเป็น แม่น้ำเจ้าพระยา..ที่ไหลผ่านจังหวัดชัยนาท....

......................จากจังหวัดน่านถึงจังหวัดชัยนาท มีระยะทางห่างกันประมาณ 500

กิโลเมตร...ขวดแก้วใบนี้จมอยู่ในน้ำถึง 80 ปี และล่องลอยมาไกลถึง 500 กิโลเมตร ...สอง

พี่น้องเห็นความลึกลับอัศจรรย์ของขวดแก้วและหนังสือบนผ้าขาวที่ปรากฏอยู่..จึงเริ่มตั้งสติ

ใช้สมาธิค่อนข้างสูงข่มความตื่นเต้นอีกครั้ง...และตั้งใจอ่านหนังสือบนผืนผ้านั้นต่อไป...เพื่อ

ต้องการทราบความหมายในหนังสืออันจะทำให้รู้ที่มาและที่ไป..เพื่อใช้วินิจฉัยประมวล

เหตุการณ์....



.....................".......แม่ของข้าไม่มี..ข้าจึงรักและเทิดทูนแม่คงคาแห่งแม่น้ำน่านเป็นดุจ

แม่ข้า...แม่ได้เคยโอบอุ้มเมตตาให้ข้าดื่มกินเลี้ยงชีวิต..และชำระล้างตัวข้าตั้งแต่เล็กจนเติบ

ใหญ่มา...บุญคุณที่แม่มีต่อข้า..ข้าไม่เคยลืม..เวลานี้ลูกของแม่กำลังจะจากโลกนี้ไปแล้ว...

ขอแม่จงรับข้าไว้สู่อ้อมอกของแม่ชั่วนิรันดร์...ข้าขอฝากขวดแก้วใบนี้ไว้กับแม่เพื่อนำสู่ โนรี

นราหญิงอันเป็นที่รักแห่งข้า...แต่หากนางเกิดเป็นดั่งเม็ดทรายน้ำลึกที่นางปรารถนา...แม่ได้

โปรดรับนางไว้เพื่ออยู่กับข้าตลอดกาล....หากขวดแก้วใบนี้ยังไม่ถึง โนรี นรา ฉันใด...ขอ

ขวดนี้จงถึงผู้ที่มีวาสนาต่อข้าช่วยนำพาขวดนี้สู่ โนรี นราด้วย....................................

.........................................เมือง มีสุข............................."

 

.....................ทันทีที่อ่านหนังสือบนผืนผ้าจบลง..กาเผือกและไก่ตุ๋นก็ถอนหายใจพร้อมกัน..

แล้วรู้สึกว่า "บางข้อความลึกลับซับซ้อนยากที่จะเข้าใจความหมาย"..แต่ก็สามารถทำความเข้าใจใน

รายละเอียดได้เป็นส่วนใหญ่

............................."กูอ่านแล้วรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ..แล้วมึงล่ะ" ไก่ตุ๋นรำพันขึ้นมา.....กาเผือก

จึงอธิบาย

............................."กูทำความเข้าใจแล้วคิดว่า...คนเขียนกำพร้าแม่..เขาก็เลยนับถือแม่น้ำ

น่านเป็นแม่...แล้วเขากำลังจะตาย...เขาก็เลยฝากขวดนี้ให้แม่น้ำน่านพาขวดไปหาคนรักของเขา

ชื่อ โนรี นรา..ถ้าไม่เจอก็ให้แม่น้ำน่านพาไปให้คนที่มีวาสนากับเขา..นำขวดนี้ไปหาโนรี นรา

กูเข้าใจอย่างนี้....แต่"

............................."แต่อะไรวะ" ไก่ตุ๋นรีบยิงคำถามต่อทันทีด้วยความอยากรู้เรื่องราว

ให้ปะติดปะต่อกัน

............................."แต่ข้อความที่ว่า หากนางเกิดเป็นดั่งเม็ดทรายน้ำลึกที่นาง

ปรารถนา..แม่ได้โปรดรับนางไว้อยู่กับข้าตลอดกาล..กูไม่เข้าใจ"

............................."อ้าว..เขาก็บอกอยู่ตรงตัวแล้วไม่ต้องแปล..เขาว่าหากนางเกิดเป็น

เม็ดทรายก็ให้อยู่กับเขา" ไก่ตุ๋นแสดงความเห็นบ้าง

............................."ไอ้เบื๊อกเอ้ย...คนมันจะเกิดเป็นเม็ดทรายได้อย่างไรวะเม็ดทรายมัน

มีชีวิตมีวิญญาณหรือไง" กาเผือกแย้ง

............................."เมือง มีสุข" กาเผือกและไก่ตุ๋นอุทานเรียกชื่อเบา ๆ อีกครั้ง...เมื่อ

สายตาไล่ข้อความตามตัวหนังสือมาถึง ผู้ที่เขียนหนังสือนี้.. ตรงบรรทัดสุดท้าย...

....................เขาเป็นใคร อยู่ที่ไหน และมาเขียนหนังสือนี้ได้อย่างไร..กาเผือกและไก่ตุ๋น

ไม่รู้...แต่ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้น..สองพี่น้องเริ่มรับรู้ถึงจิตวิญญาณความลึกลับและความ

ศักดิ์สิทธิ์ของ"แม่น้ำ"...พร้อมกับความผูกพันของ "เมือง มีสุข" กับ "แม่น้ำน่าน"....เมื่อ

ประมวลเหตุการณ์ที่แม่น้ำได้นำพาขวดใบนี้มาสู่กาเผือก

...................."ผู้มีวาสนาต่อข้า"..กาเผือกคิดถึงข้อความนี้อยู่ในใจและมีลางสังหรณ์รู้สึก

อยู่ในใจว่า"บางที..ผู้ที่เมือง มีสุข เอ่ยถึงบนตัวหนังสือที่ผ้าผืนนั้นอาจเป็นเขา"กาเผือก"..."

.....................กาเผือกไม่เคยระลึกได้มาก่อนเลยว่า...ความจริงแล้ว..เขาคือ "นกกาเผือก..ผู้ที่มี

หน้าที่ดูแลรักษาขวดแก้วใบนี้มาพร้อมกับแม่น้ำน่าน..เมื่อ 80 ปีที่แล้ว"......เพราะเขาได้กลับชาติมา

เกิดเป็นคน....จะมีอะไรที่ทำให้เขารับรู้หน้าที่เดิมของเขาก็คงต้องติดตามต่อไปครับ.......

.....................ก่อนเจ้านกกาเผือกจะสิ้นชีพไปมันได้อธิษฐาน....ขอกลับมาทำหน้าที่ต่อไปกับแม่

น้ำน่านที่ได้รวมอยู่ในนามแม่น้ำเจ้าพระยา....แม่น้ำน่านได้เก็บรักษาขวดแก้วใบนี้อยู่ใต้น้ำลึกของแม่

น้ำเจ้าพระยา...รอเวลาที่เจ้านกกาเผือกจะกลับมา....ทุกครั้งที่กาเผือกมาตกปลา...เขาไม่เคยรับรู้มา

ก่อนว่าที่ใต้พื้นดินที่เขาอยู่..มีซากของนกกาเผือกที่ไม่เน่าเปื่อยบุบสลายฝังอยู่ใต้พื้นดิน.....จนใน

วันนี้ที่แม่น้ำน่านซึ่งรวมอยู่กับแม่น้ำเจ้าพระยาได้ดึงขวดที่จมน้ำให้ลอยขึ้นมาสู่เขาก็เพราะ

ว่า...กาเผือกได้เดินและไปนั่งอยู่ตรงกับซากนกกาเผือกฝังดินอย่างตรงกันพอดี...ร่างของ

นกกาเผือกและจิตวิญญาณของนกกาเผือกที่มาในร่างคน....จึงได้ถูกส่งไปยังแม่น้ำน่านให้

รับรู้ว่า.."เจ้านกกาเผือกได้กลับมาทำหน้าที่ต่อตามคำอธิษฐานของมันแล้ว".....แม่น้ำน่าน

จึงพาขวดแก้วลอยตรงมายังกาเผือกทันที..เพื่อส่งขวดแก้วใบนี้ให้ถึงมือของเขา..............

 

ติดตามอ่านค่ะ

ขอเชิญเป็นเจ้าปูกระเบื้องฐานพระองค์ดำนาลันทา

ขอเชิญเป็นเจ้าภาพสร้างบันไดพญานาค

 

....................หลังจากนั้น กาเผือกได้ยกขวดแก้วคว่ำปากขวดลงแล้วเขย่าเบา ๆ เพื่อให้"แหวน

ทองคำ"ล่วงลงสู่ฝ่ามือของไก่ตุ๋นที่กำลังประคองมือรองเอาไว้อยู่

....................แหวนทองคำหล่นสู่มือของไก่ตุ๋น..ทันทีที่แหวนสัมผัสกับมือ..ไก่ตุ๋นถึงกับสะดุ้ง

เพราะความเย็นของแหวนที่สัมผัสกับมือ...มันช่างเย็นเหลือเกิน

....................แหวนในขวดหล่นสู่มือของไก่ตุ๋นจนหมด.......มันเป็นทองคำที่ค่อนข้างบริสุทธิ์

เหลืองอร่ามเป็นประกายมีเสน่ห์ดึงดูดใจของไก่ตุ๋น..เขาเอามือขวากำแหวนเอาไว้ทั้งหมด..และ

แบมือซ้ายเพื่อรองรับแหวน...แล้วเริ่มนับแหวนทันทีที่มือขวาหยิบใส่มือซ้าย

............................"หนึ่ง...สอง...สาม..." เขานับแหวนจนหมดจากมือขวาแล้วเอ่ย

ขึ้น....................."สิบหกวงว่ะ"

............................"มึงว่ามันหนักวงประมาณวงละกี่บาท" กาเผือกถามเพราะรู้ว่าน้องชายเชี่ยว

ชาญกับเรื่องน้ำหนักของทองคำ...เพราะรู้มาว่าทองรูปพรรณที่แม่ซื้อให้มันใส่เท่าไร..มันก็เอาไปจำนำ

หรือขายหมด

....................ไก่ตุ๋นยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบา ๆก่อนตอบ

............................."หนึ่งบาทว่ะ"

............................."เฮ้ย 16 วง ก็ 16 บาทนะซิ" กาเผือกคำนวณอย่างตื่นเต้นดีใจ

............................."ใช่แล้ว...แล้วก็ราคาทองคำบาทละ 7,600 บาท(ราคาทองปี 2546)...

มันเป็นเงินเท่าไรวะ" ไก่ตุ๋นย้อนถามอย่างอารมณ์ดี

............................."7,600 คูณกับ 16 ก็ ก็..เท่ากับ..121,600 บาท" กาเผือก

คำนวณ...แล้วทั้งคู่ก็อุทานโดยพร้อมเพรียงกันและหัวเราะขึ้นอย่างดีใจ

............................."โอโห...ไชโย"

....................ณ เวลานี้กาเผือกและไก่ตุ๋นไม่มีความหวาดวิตกหรือหวาดกลัวหลงเหลืออยู่เลย....

มีแต่ความอื่มเอิบหัวใจ...แล้วบรรจงเก็บแหวนทองคำใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงของไก่ตุ๋น...และได้พูดถึง

เหตุการณ์ที่ผ่านมาอย่างอารมณ์ดี.......

............................."หนังสือนี่เขียนขึ้นมาเมื่อ 80 ปีที่แล้ว......มันชราเอามาก ๆเลยว่ะ" กา

เผือกเอ่ย

............................."ใช่...มันชรากว่าลุงนมอีก" ไก่ตุ๋นกล่าวเสริม

............................."เฮ้ย..อย่างโน้นเขาเรียกว่า...แก่โว้ย" กาเผือกแย้ง

............................."กูว่า...ชรามันไพเราะดีนะ" ไก่ตุ๋นแสดงความเห็น

............................."เฮ้ย..อย่ามัวเสียเวลา..เอาสร้อยข้อมือทองออกมาดูก่อนเหอะ" กา

เผือกเตือนไก่ตุ๋น

.....................ภายในขวดสร้อยข้อมือทองถูกผ้าขาวอีกผืนอัดทับไว้...ต้องใช้ก้านธูปที่

อยู่บริเวณหน้าหลวงพ่อใหญ่หลายอันมัดรวมกันด้วยยาง...แล้วแย่ไปในขวดเพื่อเขี่ยผ้าผืน

นั้นออกมา....และทันทีที่ปลายผ้าโผล่พ้นขวดแก้ว...กาเผือกได้ดึงผ้าขึ้นมาทันที......

.....................เมื่อคลี่ผ้าออกดึงให้ตรึงเขาก็ต้องตื่นเต้นอีกครั้ง...เมื่อปรากฏมีตัวหนังสือ

เขียนไว้บนผ้านั้นด้วยดินสอดำเช่นเดียวกับผืนแรก.....

 

........."ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ..เป็นกำลังใจให้ผมอย่างดีเลยครับ"...
.........ขอให้ท่านบำเพ็ญบารมีจนเต็มเปี่ยมโดยเร็วพลัน..และให้มีความสุขตลอดไปนะครับ.......

 

.......................ตอนที่ 5 ผ้าขาวผืนที่สอง...................





.....................มีตัวหนังสือเขียนไว้บนผ้าขาวผืนที่สองว่า




............................"......................ณ จันทร์เสี้ยวแยกจากกัน๔ฯ๑๒ปีกุน

........................................วันพุธที่ ๒๑ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๔๖๖

ท่านผู้มีวาสนาต่อข้า

............................เมื่อใดที่ท่านได้อ่านหนังสือจบ..จงรู้เถิดว่าข้ากับท่านเคยช่วยเหลือ

อุปถัมภ์กันมาก่อน..ข้า คือ เมือง มีสุข อายุ ๒๕ ปี เป็นปลัดอยู่เมืองน่านฝั่งตะวันออก...ข้าขอ

ให้แม่คงคาแห่งแม่น้ำน่านแม่ข้า...นำพาขวดแก้วนี้มาสู่ท่านข้าขอมอบแหวนทองคำทั้ง ๑๖

วงแก่ท่าน..ขอท่านได้โปรดเมตตาต่อข้า...นำขวดแก้วพร้อมสร้อยข้อมือทองคำนี้เดินทางไป

เมืองน่าน...แล้วหาขวดแก้วมะม่วงผ่าซีกอีกครึ่งหนึ่ง..ซึ่งข้าบรรจุไว้ในกล่องไม้ฝังอยู่ตรงจุด

ที่จันทร์เสี้ยวแยกจากกัน...ภายในขวดแก้วมีความทรงจำของข้าที่มีต่อนาง...ขอท่านตามหา

โนรี นรา หญิงอันเป็นที่รักแห่งข้า..แล้วมอบสร้อยข้อมือพร้อมขวดแก้วทั้งสองที่ประกบติดกัน

แล้วแก่นาง.............

..............................................เมตตาต่อข้าด้วย............................

................................................เมือง มีสุข................................"




....................หลังจากอ่านหนังสือจบ..กาเผือกรู้สึกตื่นเต้นและอิ่มเอิบหัวใจอย่างแรงกล้า...

เพราะหนังสือได้บ่งบอกไว้เหมือนกับที่เขาสังหรณ์ใจไว้แต่แรก ผู้ที่มีวาสนาต่อข้า..ที่เมือง มีสุข กล่าว

ถึงน่าจะเป็นเขา...เมื่อได้ตีความหนังสือนี้แล้ว.....

....................เมือง มีสุข เขียนหนังสือบนผ้าขณะที่เขามีอายุ 25 ปี ณ เวลานี้เขาคงจาก

โลกนี้ไปแล้ว...แต่ได้ความเกี่ยวกับประวัติของเขาเบื้องต้น.....เขารับราชการเป็นปลัดอยู่ที่

เมืองน่านฝั่งตะวันออกเมื่อ 80 ปีที่แล้ว...หนังสือร้องขอความเมตตาให้กาเผือกเดินทางไป

เมืองน่าน..เพื่อตามหาขวดแก้วรูปมะม่วงผ่าซีกอีกครึ่งหนึ่งซึ่งบรรจุในกล่องไม้ฝังอยู่ตรงจุด

จันทร์เสี้ยวแยกจากกัน..........

....................การไปเมืองน่านหรือจังหวัดน่านไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา...แต่การหาจุดสถานที่

จันทร์เสี้ยวแยกจากกันพร้อมกับขุดหากล่องไม้...รวมทั้งการตามหาผู้หญิงที่ชื่อ โนรี นรา นั้น

ไม่ใช่เรื่องง่าย.......

.....................ณ เวลานี้กาเผือกรับรู้ว่า...แหวนทองคำทั้ง 16 วง...นั้น..เจ้าของแหวนได้ให้เป็น

สมบัติของเขาแล้ว....แหวนที่เขาได้รับนั้น.."ทุกวงไม่มีลวดลายใดปรากฎบนแหวนเลย..มัน

เหมือนกับแหวนปลอกมีด..แต่มันก็ดูสวยงามด้วยเนื่องทองคำที่สะอาดผุดผ่อง...มีเสน่ห์ดึง

ดูดสายตาและจิตใจของผู้พบเห็น......."

......................ผู้หญิงที่ชื่อ "โนรี นรา" คนรักของ "เมือง มีสุข"...เวลานี้คงจากโลกนี้ไป

แล้ว....เช่นเดียวกับเมือง มีสุข...แต่ความรักของทั้งสองที่มีอยู่ในอดีตกำลังจะถือกำเนิดเป็น

เรื่องเล่าให้คนรุ่นหลังได้รับรู้สืบต่อกันไป ณ เมืองชัยนาทแห่งนี้......

......................เหตุแห่งความสงสารที่กาเผือกมีต่อเมือง มีสุข..และความอยากรู้เรื่องราว

ความรักของเขาทั้งสอง....จึงทำให้เขาเริ่มคิดที่จะค้นหา....

......................แต่ก่อนที่เขาจะคิดอะไรต่อไปก็ต้องหยุดดูการกระทำบางอย่างของไก่ตุ๋น

น้องชาย...

............................"ทำไม มันถึงออกยากจังวะ" ไก่ตุ๋นบ่นพึงพำในขณะที่พยายามเท

ขวดคว่ำลงและเขย่า.........เพื่อนำสร้อยข้อมือทองคำที่อยู่ภายในขวดออกมา

.....................หลังจากที่เพียรพยายามนำสร้อยข้อมือออกจากขวดอยู่พักใหญ่....และไม่สามารถ

นำออกมาได้...ทั้งสองพี่น้องจึงตัดสินใจที่จะไม่นำมันออกมา...

.....................ขณะนี้ตะวันคล้อยต่ำลงไปทางทิศตะวันตก..จนดูเป็นสีแดงอ่อนจ่าง ๆ...ไร้

ซึ่งความสว่างจ้า....กาเผือกและไก่ตุ๋นสัมผัสกับสัญญาณบอกเวลาใกล้ค่ำในฤดูหนาว..ทั้ง

สองก้มลงกราบหลวงพ่อใหญ่ก่อนที่จะจากมา.......

 

.....................ตอนที่ 6 โชคดีสู่ครอบครัว...................



....................ทันทีที่รถจักรยานยนต์เสียงเครื่องเรือจ้างจอดลงที่ใต้ถุนบ้าน..

................................"โย้...ฮู้" เสียงแห่งอาการดีใจที่ท้งสองพี่น้องเปล่งออกมาพร้อมกัน

อย่างดัง...และตามด้วยเสียงหัวเราะชอบใจอย่างมีความสุขที่ทั้งสองแสดงออกมา...ยังความแปลก

ใจให้แก่สมาชิกในครอบครัว....อันประกอบด้วย แม่ พี่สาว พี่เขย และน้องสาว ต้องออกมา

ดู...ส่วนพ่อนั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว...

................................"ท่าทางจะหอบเอาบาปกลับมาบ้านเยอะซิท่า..ไอ้ไก่ตุ๋น..พวกมึง

ทำเวรทำกรรมไว้กับปลาไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ" เสียงบ่นจากแม่ซึ่งผ่านการปลดเกษียณ

จากการเป็นพยาบาลของโรงพยาบาลชัยนาทมาใหม่ ๆ แต่กลับใช้คำพูดอันเก่าแก่มีอายุคงทนถาวรที่

อนุรักษ์ไว้สำหรับลูกชายทั้งสองคนโดยเฉพาะ....ยิงใส่ลูกชายเป็นชุดทันที"

............................"นี่...แหวนทองคำต้อง 16 วงแน่ะ" ไก่ตุ๋นพูดอย่างดังพร้อมกับแบ

มือขวาออก

....................ขณะนี้แหวนทองคำทั้งหมดอยู่บนฝ่ามือของไก่ตุ๋นในลักษณะที่ซ้อนกันเป็น

กลุ่ม.....ทุกคนหยุดชะงักด้วยอาการตื่นเต้นและงวยงง.

....................แต่ยังมิทันจะพูดอะไร...กาเผือกก็หยิบขวดแก้วรูปทรงมะม่วงผ่าซีก..ซึ่งภายใน..มี

สร้อยข้อมือทองคำปรากฎอยู่แสดงออกต่อหน้าทุกคนทันที.....พร้อมกับพูดขึ้น

............................"แล้วก็นี่....สร้อยข้อมือทองคำ"

....................กาเผือกยื่นขวดแก้วออกมาตรงหน้าแม่...ซึ่งยืนรวมกลุ่มกับพวกลูก ๆคน

อื่น...

............................"เฮ้ย ขวดอะไรน่ะ" เสียงของ"กวาง"..พี่สาวคนโตของบ้านมองดู

ขวดรูปทรงประหลาดและสร้อยในขวด...พร้อมกับรับขวดมาจากมือกาเผือกน้องชายมาลูบ

คลำดูด้วยอาการตื่นเต้นและแปลกใจ...

............................"ขวดเหมือนลูกมะม่วงเลยดูซิ...สร้อยข้อมือในขวดนี้ก็สวยจัง....เป็น

ลายดอกไม้ด้วย" กวางวิจารณ์หลังจากพิจารณาแล้ว

.....................หลังจากนั้นขวดแก้วก็ถูกส่งต่อไปยัง แม่ แก่นซึ่งเป็นสามีของกวาง..และเก้งน้อง

สาวคนเล็ก...ซึ่งเมื่อทุกคนดูแล้วก็เห็นคล้อยตามกวาง

.....................สร้อยข้อมือดังกล่าวแม้จะอยู่ภายในขวดแก้ว...แต่เมื่อเอาดวงตาแนบดูกับ

ปากขวดจะเห็นสร้อยภายในขวดทั้งเส้น...มันเป็นลายดอกไม้โบราณและมีกิ่งไม้พร้อมกับ

ใบไม้ที่รองรับดอกไม้นั้นสลับกันหลายดอกจนดูงามไม่มีที่ติ..จนยากที่จะวางสายตาจาก

มัน...ลายทองประดิษฐ์ไว้บนสร้อยไม่มีใครเคยเห็นหลายชนิดนี้มาก่อน....เพราะมันคือ "ลาย

ของดอกทานตะวัน(สัญญลักษณ์ของบุรุษผู้สู้กับดวงอาทิตย์)"ที่ไม่เคยมีช่างทองคนใดทั้ง

อดีตและปัจจุบันทำลายดอกทานตะวันขึ้นที่สร้อยข้อมือทองคำเลย...........

....................และแล้วเหตุการณ์ที่กาเผือกและไก่ตุ๋นได้ประสบพบมา...ก็ได้พรั่งพรูออก

จากปากทั้งคู่สู่คนในครอบครัว......