การเห็น นิพพาน ของพระโสดาบัน

ถ้าเข้าใจนะ จะต้องเพิ่มอีก บทหนึ่ง คือ บทว่าด้วย อัปปนาโกศล

พูดซื่อบางครั้ง ภูมิจิตมันจะผลิกไป สมถะยานิก ..หากมันจะปลิ้น
ไปต้องรู้ว่า บางอย่างเป็นประโยชน์ บางอย่างเป็นโทา ส่วนไหนเป็น
ประโยชน์คือ น้อมไปแล้วก็ ปัสสัทธิเป็นผล ไม่ติดสุข หวือหวาวะเฮ้ย
ก็ให้น้อมไปได้ และทำให้มากๆ

ตรงนี้จะเป็น ศิลปะ สิปปะบารมี ต้องมี ต้องใช้ หากไม่เอามาใช้

จะถูกพระป่าตวาดเอาว่า เป็นพวก ไม่ทิ้งตำรา พอเอา บทไหนให้จับ
ก็จับมันบทเดียวอยู่นั่น ไม่มีศิลปะ ไม่คิดเองบ้างเลยเนี่ยะ ไม่ได้เรื่องนะ

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> อนุรุทธะ[FONT=&quot] [/FONT]ท[FONT=&quot]. ! [/FONT]นิมิตนั้นแหละ[FONT=&quot] [/FONT]เธอพึงแทงตลอดเถิด[FONT=&quot]. [/FONT]แม้เราเมื่อครั้งก่อนแต่การตรัสรู้ยังไม่ได้ตรัสรู้[FONT=&quot] [/FONT]ยังเป็นโพธิสัตว์อยู่[FONT=&quot] [/FONT]ก็จำแสงสว่างและการเห็นรูปทั้งหลายได้[FONT=&quot]. [/FONT]ต่อมาไม่นาน[FONT=&quot] [/FONT]แสงสว่างและการเห็นรูปของเรานั้น[FONT=&quot] [/FONT]ๆ[FONT=&quot] [/FONT]ได้หายไป[FONT=&quot].[/FONT]เกิดความสงสัยแก่เราว่า[FONT=&quot] [/FONT]อะไระเป็นเหตุ[FONT=&quot] [/FONT]อะไรเป็นปัจจัย[FONT=&quot] [/FONT]ที่ทำให้แสงสว่างและการเห็นรูปนั้นหายไป[FONT=&quot]? [/FONT]
อนุรุทธะ[FONT=&quot] [/FONT]ท[FONT=&quot]. ! [/FONT]เมื่อคิดอยู่[FONT=&quot] [/FONT]ก็เกิดความรู้[FONT=&quot] ([/FONT]ดังต่อไปนี้[FONT=&quot]) [/FONT]ว่า[FONT=&quot] : -[/FONT]
วิจิกิจฉา[FONT=&quot] ([/FONT]ความลังเล[FONT=&quot]) [/FONT]แล[FONT=&quot] [/FONT]เกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot], [/FONT]สมาธิของเราเคลื่อนแล้ว[FONT=&quot],[/FONT]
ก็เพราะมีวิจิกิจฉาเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]ครั้นสมาธิเคลื่อนแล้ว[FONT=&quot] [/FONT]แสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉาจะไม่บังเกิดขึ้นแก่เราได้อีก[FONT=&quot]… [/FONT]ฯลฯ[FONT=&quot].([/FONT]มีคำระหว่างนี้เหมือนท่อนต้น[FONT=&quot] [/FONT]ไม่มีผิด[FONT=&quot] [/FONT]ทุกตอน[FONT=&quot] [/FONT]ตั้งแต่คำว่าอนุรุทธะ[FONT=&quot] [/FONT]ท[FONT=&quot] ! [/FONT]มา[FONT=&quot] )[/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot] ([/FONT]ความไม่ทำไว้ในใจ[FONT=&quot] [/FONT]คือไม่ใส่ใจ[FONT=&quot]) [/FONT]แล[FONT=&quot] [/FONT]เกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot],[/FONT]
สมาธิของเราเคลื่อนแล้ว[FONT=&quot] [/FONT]ก็เพราะมีอมนสิการเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]ครั้นสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูป[FONT=&quot] [/FONT]ย่อมหายไป[FONT=&quot].[/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉาและอมนสิการจะไม่เกิดขึ้นแก่เราได้อีก[FONT=&quot].[/FONT]
ถีนมิทธะ[FONT=&quot] ([/FONT]ความเคลิ้มและง่วงงุน[FONT=&quot]) [/FONT]แล[FONT=&quot] [/FONT]เกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot],[/FONT]
สมาธิของเราเคลื่อนแล้วเพราะมีถิ่นมิทธะเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]ครั้นสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉาและอมนสิการ[FONT=&quot], [/FONT]และถีนมิทธะ[FONT=&quot] [/FONT]จะไม่บังเกิดขึ้นแก่เราได้อีก[FONT=&quot].[/FONT]

 

ตรงนี้ จึง เน้น เรื่อง การทำสมาธิที่ถูก ครับ
เห็นได้ และสังเกตุได้ชัดอยู่
แรกๆ ก็คิดถึง เรื่องความประมาท ในความตาย
ซึ่งพอพินาแล้ว ไม่น่าใช่เรื่อง ตายไม่ตาย
แต่จะมาเข้าเรื่อง สมาธิ มากกว่า
ที่เห็น ความหลุดออก เคลื่อนออก
และการ จงใจ เข้า ไม่จงใจออก

 

อัปปนาโกศล 10 ประการ

นี้เป็นนัยในอัปปนาโกศลนั้น พระโยคาวจรพึงปรารถนาอัปปนาโกศล โดยอาการ ๑๐ คือ
๑. โดยทำวัตถุให้สละสลวย
๒. โดยทำอินทรีย์ให้ถึงความเสมอกัน
๓. โดยฉลาดในนิมิต
๔. โดย ยกจิตในสมัยที่ควรยก
๕. โดย ข่มจิตในสมัยที่ควรข่ม
๖. โดย ทำจิตให้ร่าเริงในสมัยที่ควรให้ร่าเริง
๗. โดย เพ่งดูจิตอยู่เฉยๆ ในสมัยที่ควรจะเพ่งดูจิตอยู่เฉยๆ
๘. โดยหลีกบุคคลผู้มีจิตไม่เป็นสมาธิเสีย
๙. โดยเสพแต่บุคคลผู้มีจิตเป็นสมาธิ
๑๐. โดยน้อมจิตไปในสมาธินั้น

 

วิธีเจริญธัมมวิจยสัมโภชฌงค์ มีกล่าวไว้ในพระสูตร ดังนี้
“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็อะไรเล่าเป็นอาหารให้ธัมมวิจยสัมโภชฌงค์ที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น หรือที่เกิดขึ้นแล้วให้เจริญเต็มที่ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรมทั้งหลายที่เป็นกุศลและที่เป็นอกุศล ที่มีโทษ และไม่มีโทษ ที่เลวที่ประณีต ที่เป็นฝ่ายดำและเป็นฝ่ายขาวมีอยู่ การกระทำให้มากซึ่งโยนิโสมนสิการในธรรมทั้งหลายเหล่านั้น นี้เป็นอาหารให้ธัมมวิจรยสัมโภชฌงค์ที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น หรือที่เกิดขึ้นแล้วให้เจริญเต็มที่ จะทำให้เกิดความภิญโญยิ่ง ความไพบูลย์ความเจริญในธรรมนั้น ช่วยให้จิตหายจากความหดหู่ เกิดปีติในธรรมขึ้นมาแทน”
วิธีเจริญวิริยสัมโภชฌงค์ กล่าวไว้ในพระสูตรดังนี้
“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ความริเริ่ม ความพยายาม ความบากบั่นมีอยู่ การกระทำให้มากซึ่งโยนิโสมนสิการในสิ่งเหล่านั้น นี้เป็นอาหารให้วิริยสัมโภชฌงค์ที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น ที่เกิดขึ้นแล้วให้เจริญเต็มที่
วิธีเจิรญปิติสัมโภชฌงค์ คือการโยนิโสมนสิการในธรรมเป็นที่ทำให้เกิดปีติในใจ ตัวอย่างเช่น การระลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า (พุทธานุสสติ) การระลึกถึงศีลที่บริสุทธิ์ของตน (สีลานุสสติ) การพิจารณาถึงพระสูตรอันเป็นที่ตั้งแห่งความเลื่อมใส หรือการน้อมจิตไปในปีตินั้น ๆ เป็นต้น เมื่อหมั่นเจริญธรรมอันเป็นที่สบายแห่งตนนั้น ก็จะช่วยยกจิตของตนในสมัยที่ควรยกจิตขึ้น

 

วิธีเจริญสัมโภชฌงค์ ๓ ประการนั้นมีปรากฏในสังยุตนิกาย มหาวรรค คือการมนสิการในสัมโภชฌงค์นั้น ๆ ให้มาก ก็จะช่วยข่มจิตลงได้และยังมีวิธีการอื่น ๆ อีกดังนี้ ๑. การบริโภคอาหารที่ประณีต
๒. การได้รับอาหารที่สบาย
๓. การใช้อิริยาบถที่สบาย
๔. การประกอบกิจแต่พอดีอย่างสม่ำเสมอ
๕. การหลีกเว้นคนที่มีกายกระวนกระวาย
๖. สมาคมกับผู้มีกายอันสงบ
๗. การน้อมจิตไปในปัสสัทธินั้น
๘. ชำระร่างกายและเครื่องใช้เสนาสนะให้สะอาด
๙. การปรับอินทรีย์ ๕ ให้สม่ำเสมอสมดุลกัน
๑๐. การวางเฉยต่อจิตที่เป็นไปโดยชอบหรือชัง
๑๑. การสมาคมกับผู้มีสมาธิ
๑๒. การน้อมจิตไปในสมาธินั้น
๑๓. ความเป็นกลางในสัตว์ ในสังขารทั้งหลาย
๑๔. การน้อมจิตไปในอุเบกขานั้น

 

ในคราวที่มีจิตใจเบิกบานเพราะมีความขวนขวายในปัญญายิ่งหย่อน หรือเพราะไม่ได้รับความสุขกาย สุขใจ ด้วยประการต่าง ๆ ในกาลนั้นย่อมพยุงจิตให้สลดสังเวช ด้วยการพิจารณาถึงสังเวควัตถุ ๘ คือ ชาติ ชรา มรณะ ทุกข์ที่จะต้องไปเกิดในอบาย ทุกข์ในวัฏฏะที่มีมูลรากในอดีต ในอนาคต และในปัจจุบัน ทุกข์อันเกิดจากการแสวงหาปัจจัย ๔ เพื่อการดำรงชีวิต และพยุงจิตให้สดใสร่างเริงด้วยพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ และพระสังฆคุณ ดังนี้แล้ว ชื่อว่าได้พยุงจิตให้ร่าเริงในสมัยเป็นที่ควรให้ร่าเริง

 

(||)(||)(||)

แจ่มเลย

อาการแบบนี้ ผมขอกล่าวเป็นคาถาว่า

"ธรรมไหล ไร้หัวขโมย"

พูดง่ายๆคือ

มีแต่สัทธรรม พุทธวัจนะ เบ่งบาน

 

ความคิดผุด

ตบเด็ก เตะหมา ท้าหญิงต่อย

อย่างนั้นหรอกหรือ?

ปล. ขำความคิดของตัวเอง น่ะ ช่วย ว.12 ปั่นกระทู้เฉยๆ

 

กายในกาย พลังงาน ที่เหนือพลังงาน แต่อยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์

 

ดูไปตรงๆเลยครับ อย่าไปช่วย อย่าไปแช่ ดูตรงๆ ไม่ได้ ก็โหลโถ่ย ครับ
ดูตรงๆ ไม่ได้ก็หลบไป สมถะก่อนครับคนเรา ต้องล่อ และชน หรือตรงๆไปเลย

 

โดน

สโลแกนนี้ เห็นภาพเลย ใครหว่า

 

โดน

สโลแกนนี้ เห็นภาพเลย ใครหว่า

 

ครับ กายในกายมันจะย่น ส่งไปให้เห็นไตรลักษณะที่จิต

จึงเป็นอุบายสำหรับนำออก จึงต้องเข้ามาที่ตนเอง
ออกนอกตนเองเมื่อไร ก็ตกร่อง

 

มีเรื่องอยากถาม ว.12
คืองี้ สามีของเจ้น่ะ เขานั่งสมาธิ แล้วมีอาการถูกดูดเข้าไปแล้วแน่นๆ
แล้วก็ก็คลายออก มันติดอยู่ตรงนี้มานานแล้ว ไม่ก้าวหน้าไปไหน
มีเทคนิคดีดี มั่งไหม ได้แค่ 1 2 ขึ้น3ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ 1 2 2 1 นี่ง่ายของเขาแล้ว
คือนั่งไปก็ได้ทุกครั้ง คนนี้เขาตั้งเป้า จะเอาฌาณ สมาบัติ น่ะ คนละทาง กะเจ้ ก็เลย
ไม่รู้จะช่วยเขายังไง เขาทำสมาธิทุกเวลาทั้งหลับตาลืมตา
บางทีคุยๆกันอยู่ หรือกินข้าวกันอยู่ เขาบอกว่าจิตมันเข้าสมาธิเฉยเลย แบบนี้ก็มี (ไม่ได้สั่งมันทำเอง)
แต่ก็ไม่เข้าใจเขานะ ก็เห็นเขาก็คุยกะเรารู้เรื่องตลอด แต่ว่าเขารู้สภาวะของเขาได้
<!-- google_ad_section_end -->

 

อิอิ เขาเรียกว่า มีอารมณ์ร่วม ทำให้เกิดเป็นเห็นภาพชัด ^.^

 

ถ้าดูตรงๆ ตรงการเห็น พลังงานสัดส่าย หรือ หมุนๆภายใน หากจ้องตรงๆ
ส่วนใหญ่จะค่อยๆ เคลิ้มหลับ แต่ไม่ใช่หลับ ภาษาบาลีคือ อติลีนะวิริยะ

เป็นความเพียรที่ไม่ถูกส่วน (ปัญญากล้าไป )

ตรงนี้ หากบริหารจิตเป็น และถ้าเป็นสมถะยานิก ก็ไม่แปลก ที่จะปรารภว่า
เอา สมถะก่อน แต่ถ้าภาวนาอินทรีย์มีมากกว่านั้น จะปล่อยให้จิตเก็บฌาณ
เองเมื่อมันต้องการ (ส่วนใหญจะเก็บปฐมฌาณชั่วฟ้าแล๊บ แล้วจิตถอยออก
มาภาวนาต่อไม่ขาดช่วง) แต่ถ้าอินทรีย์ภาวนามีดีกว่านั้น ก็จะภาวนาคล้ายหลับ
แต่ไม่หลับ

สำหรับกรณีผลิกไปเก็บสมถะด้วยการจงใจ อินทรีย์ภาวนาอ่อน อันนี้โอกาส
ไปเก็บสมถะแล้วจิตปลิ้นไปทางโลกียฌาณ ก็ให้พิจารณาด้วย ก็จะได้ประโยชน์ไปอีกแบบ
จะเห็นภูมิสมถะมากมายที่ต่อยอดอิทธิบาท4 และ อธิษฐานฤทธิ์ได้

หากมีวสีในฌาณ4ด้วยแล้วก็จะเล่นอภิญญาไม่ยาก

หากสนใจ ลองสังเกต จิตที่เป็นธรรมเอก หรือผู้รู้ ที่หมุนอยู่นั้น จะน้อม
ให้จิตเป็นกาย กายเป็นจิต เอาจิตมาไว้ที่กาย เอากายไปไว้ที่จิตได้ แต่
ตรงนี้จะชนจังๆกับ มรณะสัญญา ถ้าทำได้บ่อย สังเกต ภูมิจิตที่ไม่มีอาการ
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าให้เห็นอีก จิตมันทิ้งกายได้สมบูรณ์ไปเรื่อยๆ

อย่าลืมนะครับ ตรงนี้ ถือเป็น โลกียะ

กายขาดแบบนี้ ไม่ถือเป็น ละสักกายทิฏฐิในพุทธศาสนา

 

อาเฮียใจถึงไหมล่ะ

ถ้าใจถึง ฟังกัณนี้ให้จบซัก 10 รอบ

แต่มีข้อแม้ว่าให้ฟังตอนตื่นนอนนะ


http://palungjit.org/threads/วิธีฝึก-สมถะภาวนา-โดย-หลวงปู่-พุธ-ฐานิโย.287864/

 

ตกร่องคืออะไร..........

 

ก็คือ ออกนอกลู่นอกทางฮะ