การเห็น นิพพาน ของพระโสดาบัน

พักหลัง พี่หนี่วอนแอบติดเฉลย ไว้โด่เด่ ทีเดียว

 

ฮี้ ฮี้ ฮี้ ฮี้

อย่าไปเล็งเห็นว่าเป็น เฉลยสิ

คนฟังเขายังไม่ทันทำอะไรเลย มันจะเป็น เฉลยได้อย่างไร อย่ามาตู่

แต่ถ้าใครอ่านแล้วเห็นว่ามีเฉลย แปลว่า เคยเห็นแล้ว แต่ไอ้ที่กว่านั้นยัง

ดังนั้น ก็ไม่มีเฉลยอีกนั่นแหละ มีแต่ ของเก่า กับ ของที่ยังมาไม่ถึง

ส่วนปัจจุบัน มันเป็นว่า ต้องทำเอา จริงมะ

 

ไหนๆ ก็ไหนแล้ว ป๊ะป๋า สังเกตนะครับว่า

กุศลา ก็ธรรมา

อกุศลา ก็ธรรมา

อเนญชา ก็ธรรมา

หรือ

ปิติ5เสาร์5 ก็ธรรมา

ลูกข้า ก็ธรรมา

......... ก็ธรรมา

เรียกว่า

มันเป็น ธรรมาได้ เพราะมันไม่แตกต่างกัน หากยังเห็นแตกต่างกัน
แยกโลกออกเป็น 2 หรือ 3 แล้วเลือกข้าง เลือกท่า ไม่ได้เห็นว่า
แท้จริงมัน รวมเรียกว่าโลก ก็อย่ามาอวดเลยว่า รู้เรื่องแยกรูปแยกนาม

เพราะ เขาไม่ได้แยกเพื่อจะแยก เขาแยกเพื่อให้เห็นทวนกลับว่ามันเป็นหนึ่ง
(ไม่ปรากฏความต่าง) ที่เขาเรียกว่า "โลก"

เพื่อที่จะ ........................ข้ามโลก...................ไป

คะเต คะเต ปารสัง คะเต โพธิสวาหา

 

นิทานเซน : อย่างนั้นหรอกหรือ?



<CENTER>ภาพวาดโดยอาจารย์เซน Hakuin (ที่มา:ambrotek.tripod.com) </CENTER>
ยังมีอาจารย์เซนผู้เลื่องชื่อแห่งแดนอาทิตย์อุทัยนาม ไป๋อิ่น(Hakuin) ซึ่งในสายตาของผู้คนในละแวกนั้นเห็นว่าท่านเป็นผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งยังเปี่ยมเมตตา

ครั้งหนึ่ง บุตรีของเพื่อนบ้านเกิดตั้งครรภ์โดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน ทำให้บิดามารดาของนางโกรธมาก และขู่เข็ญในนางสารภาพว่าบิดาของเด็กในครรภ์คือใคร ทว่าเป็นตายอย่างไรนางก็ไม่ยอมบอก สุดท้ายภายใต้การบังคับของบุพการี นางจึงบอกว่าบิดาของเด็กในครรภ์คืออาจารย์เซนไป๋อิ่น

เมื่อทราบความ บิดามารดาของสตรีนางนั้นจึงเกิดบันดาลโทสะ เดินทางมาต่อว่าอาจารย์เซนอย่างหยาบคาย บรรดาชาวบ้านใกล้เคียงที่หมดศรัทธาต่อนักบวชรูปนี้ก็พากันมารุมประณาม ทว่าอาจารย์เซนไป๋อิ่นเพียงกล่าวคำเดียวว่า "อย่างนั้นหรอกหรือ?" จากนั้นรับปากอุปการะเด็กที่จะเกิดมา

เมื่อทารกถือกำเนิดขึ้นมา อาจารย์เซนก็รับมาอาศัยอยู่ที่อารามเซน ทั้งยังรับผิดชอบดูแลทารกน้อยไม่ขาดตกบกพร่องเวลาผ่านไปราว 1 ปี สตรีผู้เป็นมารดาของทารกน้อยอดรนทนไม่ไหว สุดท้ายสารภาพต่อบุพการีของตนเองว่าที่แท้แล้วสามีของนางคือชายหนุ่มเพื่อนบ้านผู้หนึ่งที่มีฐานะยากจนมาก ในตอนแรกนางกลัวว่าบุพการีจะไม่ยอมรับลูกเขยจึงได้สร้างเรื่องเท็จใหญ่โตจนเดือดร้อนไปถึงอาจารย์เซน

เมื่อความจริงเปิดเผย บิดามารดาของสตรีผู้นั้นต่างตกตะลึง ทั้งหมดรีบเดินทางไปกราบขอขมาอาจารย์เซนด้วยความสำนึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ขณะเดียวกันชาวบ้านที่ทราบความจริงต่างก็เดินทางไปขออภัยที่เคยพูดจาล่วงเกินอาจารย์เซนไป๋อิ่นเอาไว้อย่างมากมาย

ทว่าเมื่อฟังความจบ อาจารย์เซนยังคงสงบสำรวม จากนั้นกล่าวเพียงประโยคเดียวว่า "อย่างนั้นหรอกหรือ?" และมอบเด็กทารกคืนให้แก่สตรีผู้นั้นไป


ปัญญาเซน : การไม่ถูกนินทาไม่มีในโลก มีลาภ-เสื่อมลาภ มียศ-เสื่อมยศ สรรเสริญ-นินทา สุข-ทุกข์ ล้วนไม่จีรัง จิตไม่หวั่นไหวในโลกธรรมจึงจะเป็นมงคลชีวิตแก่ตน




ที่มา : หนังสือ 《一日一禅》, 东方闻睿 เรียบเรียง, สำนักพิมพ์ 中国电影出版史, 2004.8, ISBN 7-106-02204-7

China - Manager Online -

 

อันนั้น พระท่านพูดเชิง อำนาจของกสิณ หรือ อำนาจของการตั้งจิตผู้รู้
เป็นดวงกสิณ ดวงแสงสว่าง หากเอาไปส่องกาย ก็จะเห็นช่องว่างน้อย
ใหญ่แทรกอยู่ในอวัยวะ แล้วถอดรูปความว่างเหล่านั้นก็จะปรากฏเป็น

มหาภูตรูป4 บ้างเห็นเป็นแสง บ้างเห็นเป็นปฐวี บ้างเห็นเป็นอาโป บ้าง
เห็นวาโย หากหยาบลงกว่านั้นก็จะเริ่มเห็นเป็นสื่อผสม น้ำเลี้ยงสงสี
เห็นลมซ้ายขวาหน้าหลังบีเอ บ้างเห็นเป็นไฟลามทุ่งเผาเรือนไม่หยุด บ้าง
เห็นเป็นความอิ่มเอิบอาบยักย้ายถ่ายเท เสาร5ปิติ5 หยาบลงมาอีกเริ่มเห็น
เป็นอวัยวะย่อยสลายแตกทำลาย หยาบลงมาอีกเห็นอาพาธโรคาพยาธิ
หยาบลงมาอีกเห็นหน้าที่ หยาบลงไปอีกเห็นเป็นกูเต็มตัวละ พอเลยตรง
นี้ก็เอาและ ทำนู้นทำนี่สาระพัดเลยเพื่อรักษาภายในบ้าง ภายนอกบ้าง
เมากันไป

แต่ถ้าเป็นแบบ ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าก็ปรารภว่า เห็นท่ามกลางคลื่นมันซาดมันซัด
พายงัดเดี๋ยวเรือก็ล่ม ซึ่งจำเป็นต้องเห็นกายแบบอวัยวะไหม ...ตรงนี้ขึ้น
กับความฉลาดในการเสพสมถะ ทำกำลัง หากไม่มี หรือ รู้ว่าพอเพียง
ก็ไม่ต้อง ขึ้นไปภาวนาส่วนที่ละเอียดหรือหยาบน้อยกว่าไปเลย ไม่ต้องสุนิสา

ยกเว้นจะเป็นพวก ชอบเคี้ยวหมากแหลกจริงๆ

 

ลาภของป๊ะป๋าแล้วหนอ ลาภของป๊ะป๋าแล้วหนอ เจอกระทู้แนะนำพอดี

หากไม่สนุกกับสำนวนธรรม กำกวม วกวน ก็อ่านอันนี้ก็ได้ ฮับ

( อย่าลืมส่งลูกสาวมาให้ผมก่อนอ่าน (f) )

อานาปานุสสติกรรมฐาน โดยหลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง <--- Click เลย อร่อยทุกอย่าง

ปล. กรณีมีความแตกต่างในการตั้งกรรมฐานอานาปานสติ ให้อ่านตั้งแต่ ท่อนกลางลงไป

 

จะว่าไป ก็ต้อง ดูที่อารมณ์ เกิด
แหะๆ ช่วงหลัง มักเอาง่าย ใช้กำลังข่มเหง จนเริ่มเคยตัว
งืมๆ พอจะมีวิธี ดัดหลังไหมครับพี่หนี่วอน

 

ผมไม่ได้ห่วงเรื่องลูก เขาเอาตัวรอดได้ แค่ทำหน้าที่นั้นเอง ผมว่าเวลาพิจารณาไม่ได้ดูที่อะ
ไร

 

จะไปดัดทำอิหยัง หากดูไม่ออก ก็พิจารณาคุณและโทษ ไปสิ

แต่ถ้าชอบแนวดัดหลังจริง นั่นเลย เอาแบบ หนุมานนำสาร สัจจะ สัจจะ
ถ้ายังไม่มีก็พิจารณาซะ ดูๆแล้ว ก็น่าจะพร่องอยู่เหมือนกัน สัจจะ เนี่ยะ

 

ถ้ากล่าวว่า ทำหน้าที่ มันเหมือนจะใช่นะครับ
แต่เมื่อไหร่เห็นเป็น เวรกรรม ละก้อ จะตรงกว่า

เช่น เห็นลูกมาตีเราเราไม่ตีกลับ อันนี้แปลว่า ไม่เข้าใจกฏแห่งกรรมดีพอ

เพราะว่า เราเกิดมาเป็นคนไทย ไทย ไทย ไทย ลูกตีเรา เราต้องตี
กลับ เพราะกรรมในการเป็นเผ่าพันธุ์ ถ้าไม่สอนอย่างนั้นละก้อ เด็กไป
ตีคนอื่น ก็จะถูกสังคมเล่นงาน ถึงขั้น ตัดชีวิตติดข้างฝาได้เลย

* * * *

พิจารณา บอกว่า ไม่พิจารณาที่อะไร อันนี้ คำว่า อะไรมันยังไง ผมก็
ไม่รู้ แต่ถ้า อะไร นั้นไม่มีความเป็น สังขาร ละก้อ ก็เรียกว่า จิตไม่
ตั้งมั่นแล้ว จิตส่งออก เพราะหาก พิจารณาแล้วยังมีการพิจารณาที่สังขาร
ละก้อ เราก็จะพิจารณาเพื่อนำออกไปสู่การเห็นอวิชชา

แม้การเห็นอวิชชาก็ใช่ว่าจะหยุดพิจารณาแค่นี้ เพราะแท้จริงแล้ว มันมี
ปัจจัยการให้เกิดอวิชชาอยู่อีกขั้นหนึ่ง หากพิจารณาตรงนี้ได้ก็เรียกว่า
พิจารณาอยู่ที่ "พลังงาน" ดูอยู่ที่.... หากจิตไม่ตั้งมั่น ก็จะพิจารณา
อยู่ที่ อาการของ..... หรือ ดูที่ตัวสังขาร

สรุปว่า ต้องพิจารณา

แต่ดูที่อะไร หากยังเรียกชื่อได้อยู่ก็โหลโถ่ย หากพ้นการเรียกชื่อได้ก็เข้า
ขั้นฌาณจิตสัมปยุต แต่หากรู้อยู่ที่พลังงานนั้นได้แล้วดูมันส่งออก(จะเป็น
ตัวคิด หรือมหาภูตรูป หรือ อะไรก็แล้วแต่) ก็จะอีกเรื่องหนึ่ง

 

เท่าที่พอจะพินาได้
มันเหมือน เราวางเฉยได้
แต่มันไม่เฉยจริง ไม่ใช่มันนิ่ง รู้
แต่สังเกตุ เบาๆ จะเห็น ว่า มันมีกำลังที่กดไว้ ที่พอดี
ไอ้ตรง กำลังที่พอดี นี่ พอมีเฉ มันก็จะ ให้เร่งเพ่งสมาธิ ให้เท่ากับหรือมากกว่า ที่กระทบหน่อยนึง มันจึงไม่ได้ออกมาว่า ข้าสุข สุขี
แต่มันกลายเป็น พอดี ที่ผมพินาเบาๆว่า มันไม่จริง
ทีนี้ พอจะยก พินา มันก็ เป็นว่าง เสีย
แหะๆ (นี่ ลังเล)

 

ตรงนี้ เคยพยายาม สื่อให้ไปหาอ่านเอาเองแล้ว ควรจะอ่านพุทธพจน์มากที่สุด แต่พี่แพ้ทริกอะซิ ไม่ยอมยกมา คงเพราะเห็นว่า ค้นหาง่าย

แต่ในความที่หาง่าย กลับพิจารณาได้ยาก ต้องวางมุมของใจให้ดีๆ

หากอ่านพุทธพจน์นี้แล้ว ยัง เอาเจตนาเข้าไปกระทำร่วม จะถือว่า อ่านผิด

 

สั้นๆนี่ อันนี้ ลองดูนะ

หากยังมีความ "สนใจเรื่องจริง หรือไม่จริง" ตรงนี้จะทำให้จิตผลิกหาความแตกต่าง

พอจิตผลิกหาความแตกต่าง ก็จะตกจากสมาธิ แทนที่จะน้อมไป กลับกล้าๆกลัวๆ
ละล้าละลัง กลัวตัวตนจะหายไป กลัวภูมิรู้บรรดามีจะหายไป

 

เอ่อ ผมรู้สึกว่า พุทธพจน์ที่ผมนำมาให้ ดูเหมือนว่า จะถูกตัดทอน และ ปิดบัง
บางส่วน เหมือนจะนำแสดงไม่ครบ มีการจงใจเอา บางบรรทัดออกด้วย ยังไง
ลองหาฉบับเต็มๆดู หายากหน่อยนะ เพราะ ส่วนใหญ่ จะมีการ ปิดบังซ่อนเร้น
บรรทัดหนึ่งไว้เสมอ

 

เพิ่มมุม ของกายในกาย
หากวนด้วย อาการ 32 ในภายใน จึงชื่อ กายในกาย

หากไม่มีอาการ 32 ปรากฎ นั่นคือ ออกไปแล้ว
ผมเข้าใจว่า ป๋าเข้าใจถูกแล้ว

หากเป็นลักษณะของรูป(กายตนเอง)เคลื่อน เรียกว่า กายในภายนอก

 

ช่วงนี้มีของเล่น แก้ง่วง
ก่อนหน้า พอรู้ว่า ง่วง ตาจะปิด ไม่ไหวจริงๆ จะเดิน ทำโน่นทำนี่
หรือไม่ก็นอนเลย
ทีนี้ พอลองเปลี่ยน
ใช้กำหนดนับลม ชัดๆ บ้าง คำบริกรรมชัดๆบ้าง สัก 2-3 นาที
ก็หายง่วงได้

 

เท่าที่ สังเกตุ ช่วงนี้ จะเห็น
ความง่วง
ความลังเล
ความหวาดเสียว
ความตกใจ
เป็นเรื่องสมาธิ เสียส่วนใหญ่ ที่ยกไม่ขึ้น

เป็นเรื่องที่ ให้สังเกตุ และพิจารณา
มันก็จะปรารภให้อีกว่า สมาธิเคลื่อนๆ
ตรงนี้มันก็ไปเห็น ปรารภ อีกทีว่า ดูตัวนี้ๆ
พอมันซ้อน แว๊บ ก็ มาที่ให้รู้ ลม

 

พุทธพจน์ที่พี่ยกมา เข้าใจได้ครับ
แต่ มัน ออกไม่ได้ คืออาการเป็นดังนั้น
เห็น ตามนั้น
มันยก พิจารณาไม่ได้
ได้แค่ ดู สังเกตุ เบาๆ เท่านั้น
จะทำได้ดี ก็ คือ ทำสมาธิต่อ เท่านั้น

 

อย่าไปคิดมาก คิดมากยากนาน

เชื่อไหม

กลับมา ลม เนี่ยะ เป๊ะ เลย

"หายใจไว้ หายใจไว้" ที่ คนไม่รู้เรื่องการปฏิบัติ กล่าวอย่าง
ดูถูก ขุดตัวเอง เขาหัวเราะเรา เนี่ยะ ถูกเป๊ะเลย เท่านั้นแหละ
พอ อย่าไปเอาความรู้ อย่าขโมยธรรมจากมันสิ อย่ามัวเห็น
ความแตกต่าง

 

...ฉัมภิตัตตะ[FONT=&quot] ([/FONT]ความสะดุ้งหวาดเสียว[FONT=&quot]) [/FONT]แลบังเกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot],[/FONT]
สมาธิของเราเคลื่อนแล้วเพราะมีฉัมภิตัตตะเป็นต้นเหตุ [FONT=&quot]. [/FONT]ครั้นสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เหมือนบุรุษเดินทางไกลเกิดผู้มุ่งหมายเอาชีวิตขึ้นทั้งสองข้างทางความหวาดเสียวย่อมเกิดแก่เขาเพราะข้อนั้นเป็นเหตุฉะนั้น[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉา[FONT=&quot], [/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot], [/FONT]ถีนมิทธะ[FONT=&quot], [/FONT]และฉัมภิตัตตะจะไม่เกิดแก่เราได้อีก[FONT=&quot].[/FONT]
อุพพิละ [FONT=&quot] ([/FONT]ความตื่นเต้น[FONT=&quot]) [/FONT]แลเกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot], [/FONT]สมาธิของเรา
เคลื่อนแล้ว เพราะมีอุพพิละนั้นเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เหมือนบุรุษแสวงหาอยู่ซึ่งขุมทรัพย์ขุมเดียวเขาพบพร้อมกันคราวเดียวตั้งห้าขุมความตื่นเต้นเกิดขึ้นเพราะการพบนั้นเป็นเหตุฉะนั้นเราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉา[FONT=&quot], [/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot], [/FONT]ถีนมิทธะ[FONT=&quot], [/FONT]ฉัมภิตัตตะและอุพพิละจะไม่เกิดแก่เราได้อีก[FONT=&quot].[/FONT]
ทุฏฐุลละ [FONT=&quot] ([/FONT]ความคะนองหยาบ[FONT=&quot]) [/FONT]แลเกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot], [/FONT]สมาธิของเรา
เคลื่อนแล้ว เพราะมีทุฏฐุลละนั้นเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉา[FONT=&quot], [/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot],[/FONT]ถีนมิทธะ[FONT=&quot], [/FONT]ฉัมภิตัตตะ[FONT=&quot], [/FONT]อุพพิละ[FONT=&quot], [/FONT]และทุฏฐุลละจะไม่เกิดแก่เราได้อีก[FONT=&quot].[/FONT]อัจจารัทธวิริยะ[FONT=&quot] ([/FONT]ความเพียรที่ปรารภจัดจนเกินไป[FONT=&quot]) [/FONT]แลเกิดขึ้น
แก่เราแล้ว [FONT=&quot], [/FONT]สมาธิของเราเคลื่อนแล้วเพราะมีอัจจารัทธวิริยะนั้นเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot]. [/FONT]เปรียบเหมือนบุรุษจับนกกระจาบด้วยมือทั้งสองหนักเกินไปนกนั้นย่อมตายในมือฉะนั้น[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉา[FONT=&quot], [/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot], [/FONT]ถีนมิทธะ[FONT=&quot], [/FONT]ฉัมภิตัตตะ[FONT=&quot], [/FONT]อุพพิละ[FONT=&quot], [/FONT]ทุฏฐุลละ[FONT=&quot],[/FONT]และอัจจารัทธวิริยะจะไม่เกิดแก่เราได้อีกอติลีนวิริยะ[FONT=&quot] ([/FONT]ความเพียรที่ย่อหย่อนเกินไป[FONT=&quot]) [/FONT]แลเกิดขึ้นแก่เราแล้ว[FONT=&quot],[/FONT]สมาธิของเราเคลื่อนแล้วเพราะมีอติลีนวิริยะนั้นเป็นต้นเหตุ[FONT=&quot]. [/FONT]เมื่อสมาธิเคลื่อนแล้วแสงสว่างและการเห็นรูปย่อมหายไป[FONT=&quot].[/FONT]เปรียบเหมือนบุรุษจับนกกระจาบหลวมมือเกินไปนกหลุดขึ้นจากมือบินหนีเสียได้ฉะนั้น[FONT=&quot]. [/FONT]เราจักกระทำโดยประการที่วิจิกิจฉา[FONT=&quot], [/FONT]อมนสิการ[FONT=&quot], [/FONT]ถีนมิทธะ[FONT=&quot], [/FONT]ฉัมภิตัตตะ[FONT=&quot], [/FONT]อุพพิละ[FONT=&quot], [/FONT]ทุฏฐุลละ[FONT=&quot], [/FONT]อัจจารัทธวิริยะและอติลีนวิริยะจะไม่เกิดแก่เราได้อีก[FONT=&quot]...[/FONT]