การเห็น นิพพาน ของพระโสดาบัน

ที่รู้ลักษณะธรรมอยู่นั้นล่ะ คือกำหนดรู้ทุกข์ รู้ลงทุกขลักษณะ

ส่วนที่เห็นว่ามันปรากฏ แล้วแปรไป หรือเคยมีแล้วไม่มี มันก็อยู่ในสภาวะเดียวดกัน

แต่เป็นการไปรู้ไม่เที่ยง ทีนี้ปัญญาล้ำไปอีกที่ลักษณะธรรมนั้น ก็เป็นสภาวะหนึ่ง ไม่ใช่เรา ของเรา มันก็ลงอนัตตา


ส่วนสมุทัย พูดตรงๆเลย พิจารณาความเป็นปัจจัย

 

เขาไปแก้กันที่รู้ทุกขืครับ

ที่แก้ชีวิตประจำวัน มันเป็นเรื่องโลก หลงเรื่องราว แก้กันไปตามประสบการณ์

ก็ปัญญาที่มันรู้ความจริง รู้ว่าเห็น รู้ว่าปรุง รู้เหตุเห็น รู้เหตุปรุง

แล้วมันจะไปหลงโลกอย่างไร จะไปยึดมั่นได้อย่างไร ก็ในเมื่อมันเป็นธรรมที่ปราฏก

 

นี่ ภาวนา กะเอาเฮงอย่างเดียวมั๊ง

 

พี่หลง พูดเหมือนกับว่า พี่หลงไม่หลงโลกแล้ว
หรือว่า พี่หลง ลืมโลก เสียแล้ว พินาดีๆนะครับพี่

 

สำหรับผม เป็นของคู่กันครับ
ผมทุกข์ อยู่ในโลก ก็ต้องอาศัยธรรมมะ ประคองตน ให้อยู่ในโลก
โดยที่ กระเทือนต่อตน ต่อโลกให้น้อยที่สุดครับ

 

อย่างน้อยก็ต้องรู้ ตัว รู้ตนครับ
ได้แค่ไหน ภาวนา อย่างไร
ควรรู้ สุขจากภาวนาก็ควรรู้
ทุกข์จากโลกที่เรายึดก็ควรรู้

 

มันไม่มีสูตร สำเร็จ หรอกครับ

 

เรา ยังไม่สามารถ จะเจริญ รู้ ไปได้ ทุกขณะ หรอกครับ
หากคิดว่า รู้ นั่นก็ ต้อง ตาม พินา มากๆแล้วล่ะ
มัน มี เหตุ มีผล ไม่มีหรอก ลูกเฮง

 

หลงน่ะมันมีอยู่แล้ว โลภะมันมีอยู่ตลอดตื่น

โอกาศเกิดกุศลในชีวิตประจำวัน มีแค่ ๑ เปอร์เซนต์

ทีนี้ผู้มีปกติเจริญสติปัฏฐาน มันก็มีหลุดๆบ้าง เป็นธรรมดา ของมันไม่เที่ยง

คงไม่ใช่ลืมโลกหรอกครับ ผมว่าเขารู้จักโลกดีเลยล่ะ

 

พี่หลง รู้ ได้อย่างไร ว่ามีตลอดตื่น
แค่ตรงนี้ ก็ลอง พินา ดีๆนะครับ
พี่เห็นว่ามีจริงๆ ตลอดตื่นจริงหรือ
หรือแค่จำมา เดาเอา

 

ตอบมา ๔ โพส ออกแนวบ่นมากกว่า

ขอเลือกตอบโพสเดียวนะครับ

เรื่องสูตรสำเร็จ เคยนำมาลงไว้แล้ว ในเรื่องวความเป็นปัจจัย

เรื่อง คบสัตปุรุษ ยังให้โสตะปรากฏ ยังให้ศรัทราปรากฏ ยังให้..

สัมมาทิฏฐิปรากฏ ยังให้สัมมาสังกัปปะปรากฏ .......

สังวรณ์อินทรีปรากฏ ยังให้ สติปัฏฐานปรากฏ .........

ในพระไจรปิฏกก็แสดงในส่วนพระสูตร นี้ก็เป็นสูตรสำเร็จ แสดงสูตรเหตุ แสดงสูตรผล

นี่ก็ว่ากันตามลำดับดับเหตุเกิด ผลเกิด เป็นไปตามปัจจัยทั้งนั้น

 

ทุกบรรทัด ที่พี่กล่าว ควร น้อม ใส่ตนเยอะๆนะครับ
มีครบเลย
อย่างบรรทัดสุดท้าย

ผมว่าเขารู้จักโลกดีเลยล่ะ
บุคคลประเภทไหนครับ ถึงจะรู้จักโลกดี ที่เรียก รู้แจ้งโลก

 

.................ผมว่าผมเข้าใจนะ...แต่มันจะมีทุกข์ในบางช่วงที่หนักหนา...เจริญสติก็แล้ว อานาปานสติก้แล้ว จะเห็นว่ามันมา มันไป มันมา ในเวลาที่เรารู้กายใจตรงนั้นอยู่....(รู้สึกท่านเล่าปังจะเคยพูดถึง)ทำยังไงมันก็ยังเกิดดับถี่ถี่อยู่....ทีนี้ ถ้ายกเป้น ความไม่เที่ยงได้ ทั้งพวงเลย เรา น่าจะได้ประโยชน์อันควรแก่ ฐานะ ทั้งทั้งที่ โดน โลกธรรมแปด ย่ำยี อยู่นั่นแหละ พี่หลง ว่าไง?

 

โลภะ โมหะ นี่มีตลอดตื่น มีอยู่แทบตลอดเวลาที่อกุศลครอง

สังเกตุดูสิ ว่า ในแต่ละวัน มีสติ หรือ ขาดสติ

และที่มีสตินั้น ไม่ใช่สติที่ใช้ๆกัน ว่ามีสติขับรถ มีสติชงกาแฟ พวกนี้มันคนละเรื่อง

ต้องถามกับไปว่าสติระลึกอะไรในธรรม


เรื่องจำใครมาเดา นั้น ไม่จำเป็นต้องขยายหรอก

สติปัฏฐานอย่างเดียว

 

พี่ก็ไม่ได้เห็นเอง
ก็บอกสิ อายทำไม เห้อ
นอนดีกว่า

 

หมายถึงเฮียหนีหรือ

อืมม คงหนีมั๊ง

ตรึกซักนิด แล้วจะไม่กล่าว พล่อย ว่าจริงหรอ

 

โมหะนี่ปิดบังทุกขสัจ

มันรู้หมดนั้นแหละ รู้กิน เดิน กดคอม แต่ไม่รู้ว่านี้เป็นธรรม

เป็นผลจากปัจจัยปรุงแต่ง มองอะไรก็เป็นเรื่องราว นี้เป็นบอสใหญ่เลย

ส่วนโลภะ เมื่อไม่รู้ ถูกปิดบังด้วยโมหะ

มันมองอะไรมันก็ชอบ เพลิดเพลืน ติดข้องในอารมณ์ที่ปรุง

เหมือนคนถูกปิดตา แล้วจิตนาการเอาเองว่าโลกภายนอกต้องเป็นอย่างนี้

เช่นไปคว่้าเอาแข็ง ก็ไปเห็นเป็นกระเป๋าแล้ว ปรุงไปอีก กระเป๋าชาแนล ซื้อมาแพง

ชีวิตประจำวันมันปรุงธาตุไง ส่วนภายในก็หลงธรรมที่รับมา

 

ถามด้วยกังขา

ถ้าใจพล่อยก็ออกมาพล่อย
ถ้าใจดีก็อธิบาย

พูดง่ายๆว่า

คิดดีก็ใจเย็น
คิดไม่เป็นเย็นสะบาย
คิดร้ายก็ร้อนรน

 

รู้ทั้งรู้ว่าสมองไม่รับอะไรแล้ว ยังมั่นในตนอยู่

ที่นายหลงกล่าวนี้ กล่าวไป ไม่ได้ไปสนใจผลของจิตตินนท์อะไรหรอก

ตอบไปตามหน้าที่ ถือว่าแสดงกุศลจิตแล้ว จบแล้ว ^^