การเห็น นิพพาน ของพระโสดาบัน

ไอซี....ไอซี ... ....

 

ถูกแล้ว ถูกแล้ว <!-- google_ad_section_end -->


ต่อๆ ทีนี้
อย่างเจ้ ก็ตีความว่า จะประหาณสังโยชน์3 ลงได้ ต้องถึงภาวะของนิพพาน
แบบว่า สัมผัสนิพพานไป1ครั้ง กิเลสสังโยชน์หายไป 3
สัมผัสครั้งที่ 2 สกิทาคามี ก็หายไปอีก หลายส่วน
สัมผัสครั้งที่ 3 อนาคา ก็หายไปอีกหลายส่วน
สัมผัสครั้งที่ 4 ตัดกิเลสสังโยชน์สิ้นหมดในส่วนที่เหลือ

อย่าง สีนี้ มุมผมก็บอกว่า นิพพานเข้าๆออกๆ
มันเลยขัดกับ กิเลสตัณหาดับสิ้นไปในที่ใด นิพพานปรากฎที่นั่น

แต่ถ้าจะเพิ่มอีกมุม ก็จะแก้ว่า
ที่ว่ากิเลสตัณหาดับสิ้นไปก็จริง แต่ สิ้นขาดไป ที่โสดาปฏิผล ที่ 3ส่วน
3 ส่วนที่โดนประหารขาดไป จึง
เรียกว่า กิเลสตัณหาดับสิ้นไป แต่สิ้นไป 3ส่วน ก็พอ อ๋อย อ๋อย แล้วกัน

<!-- google_ad_section_end -->

 

ขออนุญาติออกความเห็นส่วนตัวนะครับ อย่างไรให้เอาพระไตรเป็นเกณฑ์

วิปัสสนาญาณ มันไม่ได้มุ่งไปโจมตีสังโยชน์ทีละตัวสองตัวซะหน่อย มันก็ไล่ตามกิเลสไปจากหยาบไปหาละเอียด ท้ายสุดมันมุ่งไปดับที่ตัวอวิชชา ท่านที่มรรคแข็งแรง ทะลุทีเดียวก็มีเยอะไป ท่านที่มรรคอ่อน ก็ทะลุทีละช่วง สองช่วง ก็มี สังโยชน์ย่อมไ่ล่ดับจากหยาบหยั่งได้ง่าย ไปหาละเอียดหยั่งได้ยาก

แต่เพราะกิเลสมันมีกำลังมาก บางท่าน จึงไม่สามารถที่จะดับอวิชชาถาวรได้โดยกำลังมรรคครั้งเดียว ก็ต้องเก็บแต้มกันไป เพราะเป็นมรรค เป็นผล ตรงนี้ อาจจะคนละเรื่องกับนิพพานมีเข้ามีออกแล้ว อาจจะคนละสภาวะกัน

ส่วนโคตรภู ถ้าจำแนกจริง ๆ ตัวโคตรภู จะยังเหมือนเป็นแต่สภาวะจะเหนือโลก จะไม่เหนือโลก กึ่ง ๆ อยู่ ยังต้องมีญาณทบทวนอีก จึงจะรู้ตัวว่า นิพพานเป็นที่สุด จึงจะรู้ตัวว่า สังโยชน์ใดยังเหลือ สังโยชน์ใดสิ้นไป จึงจะรู้ตัวว่า หนทางใดที่พาไปสู่นิพพาน

 

ขอเดา

ที่ว่ากิเลสตัณหาดับไป ขณะดับไปนั้นดับไปทั้งหมดนั้นละ จึงเห็น..
แต่ที่สิ้นขาดไปจริงๆมีแค่3ส่วน จึงได้แค่เห็น..

 

วิซั่น วิซั่น

 

ส่วนบรรดาเจตสิกทิฏฐิ วิจิกิจฉา อิสสามัจฉริยะและกุกกุจจะเป็นธรรมอันโสดาปัตติมรรคพึงประหาณเทียว. เป็นไฉนหนอ

 

เจ้หลงฯ รู้จัก ความอิจฉาและหมั่นไส้ไหมล่ะ

ถ้าเรายังเป็นคน ขี้อิจฉาและยังหมั่นไส้คนอื่นอยู่
นั่นเรียกว่า ยังไม่ประหาณ

เรียกว่า ความอิจฉาและหมั่นไส้ มันยังไม่ถูกดับสิ้น

หากยังลังเลสงสัยในพระรัตนะตรัย ว่าจริงหรือไม่จริง
นั่นก็แสดงว่ายังไม่ขาดสิ้น


หากเจ้หลงไปรู้เห็นสิ่งที่ไม่เกิดไม่ดับแล้ว
คิดว่าจะยังมีความอิจฉาและหมั่นไส้อยู่ป่าว ถ้ายังมีอยู่
ก็เป็นอันว่า ตกลงของจริงหรือของปลอม

เจ้หลงยังหวนแหน ซีดี รถ บ้าน ในความอาลัยพวกนี้
ยังรักษาหน้าตา เห็นถูกเป็นผิดเพราะเห็นแก่หน้า

หรือจะหล่อแบบไม่แคร์สื่อ ก็ดูซิว่าจะเป็นยังไง

 

โทสะ อิสสา มัจฉริยะ กุกกุจจะ

๘. โทสเจตสิก เป็นเจตสิกที่หยาบกระด้าง เป็นสภาพธรรม
ที่ประทุษ-ร้ายเดือดร้อน ขุ่นเคือง

เกิดร่วมกับโทสมูลจิต ๒ ดวง
โทสเจตสิกดับเป็นสมุจเฉทเมื่อรู้แจ้งอริยสัจจธรรมขั้นพระ
อนาคามีบุคคล ฉะนั้นพระโสดาบันบุคคลจึงยังมีความ
เศร้าโศกเสียใจ เพราะยังมีโทสมูลจิตทั้ง ๒ ดวง

๙. อิสสาเจตสิก เป็นเจตสิกที่ริษยาสมบัติของผู้อื่น
ทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ คุณสมบัติ
อิสสาเจตสิกเกิดร่วมกับโทสมูลจิต โทสมูลจิต ๒ ดวงนั้น
บางวาระก็มีอิสสาเจตสิกเกิดร่วมด้วย บางวาระก็ไม่มี
อิสสาเจตสิกเกิดร่วมด้วย อิสสาเจตสิกดับเป็นสมุจเฉท
เมื่อโสตาปัตติมัคคจิตเกิดขึ้น รู้แจ้งอริยสัจจธรรม ฉะนั้น
พระอริยบุคคลจึงไม่มีอิสสาเจตสิกอีกเลย

๑๐. มัจฉริยเจตสิก เป็นเจตสิกที่ตระหนี่สมบัติของตน
ไม่ต้องการให้บุคคลอื่น มีส่วนร่วมใช้สอยได้รับประโยชน์
ใดๆ จากสมบัติของตน
มัจฉริยเจตสิกเกิดได้กับโทสมูลจิต ๒ ดวง แต่ไม่เกิดกับ
โลภมูลจิตเลย เพราะขณะใดที่มัจฉริยเจตสิกเกิด ขณะนั้น
จิตเดือดร้อนไม่สบายใจ มัจฉริยเจตสิกจึงเกิดร่วมกับโลภ-
มูลจิตไม่ได้ เพราะโลภมูลจิตเกิดร่วมกับอุเบกขาเวทนา
และโสมนัสเวทนาเท่านั้น แต่มัจฉริยเจตสิกต้องเกิดร่วม
กับโทมนัสเวทนาทุกครั้ง โทสมูลจิต ๒ ดวงนั้น บางวาระ
ก็มีมัจฉริยเจตสิกเกิดร่วมด้วย บางวาระก็ไม่มีมัจฉริย-
เจตสิกเกิดร่วมด้วย มัจฉริยเจตสิกดับเป็นสมุจเฉทเมื่อ
โสตาปัตติมัคคจิตเกิดขึ้นรู้แจ้งอริยสัจจธรรม ผู้ที่เป็นพระ
อริยบุคคลไม่มีมัจฉริยเจตสิกเกิดอีกเลย แต่ที่พระเสกขบุคคล
(ผู้ยังต้องศึกษาและปฏิบัติเพื่อดับกิเลส ได้แก่ พระอริยบุคคล
ที่ไม่ใช่พระอรหันต์) ผู้เป็นคฤหัสถ์ยังไม่สละ
สมบัติทั้งหลายก็เพราะยังมีโลภเจตสิก แต่เมื่อเป็นไปใน
ทางที่ชอบที่ควรแล้ว พระเสกขบุคคลคฤหัสถ์ผู้ปราศจาก
มัจฉริยะแล้วย่อมสละวัตถุนั้นเป็นทานได้ เพราะโสตาปัต-
ติมัคคจิตดับมัจฉริยะเป็นสมุจเฉท

๑๑. กุกกุจจเจตสิก เป็นเจตสิกที่เดือดร้อนรำคาญใจ
ในอกุศลที่ได้กระทำแล้ว และในกุศลที่ไม่ได้กระทำ
กุกกุจจเจตสิกเกิดได้กับโทสมูลจิต ๒ ดวง บางวาระโทส-
มูลจิตก็มีกุกกุจจเจตสิกเกิดร่วมด้วย บางวาระโทสมูลจิตก็
ไม่มีกุกกุจจเจตสิกเกิดร่วมด้วย กุกกุจจเจตสิกดับเป็นสมุจเฉท
ด้วย อนาคามิมัคคจิต

โทสะ อิสสา มัจฉริยะ กุกกุจจะ​

 

คนที่มีสัมมาทิฏฐิมี ๓ ประเภท คือ ปุถุชน ๑ เสกขบุคคล (ผู้ต้องศึกษา) ๑ อเสกขบุคคล (ผู้ไม่ต้องศึกษา) ๑.

ในจำนวน ๓ ประเภทนั้น ปุถุชนมี ๒ ประเภท คือ พาหิรกชน (คนนอกศาสนา) ๑ ศาสนิกชน (คนในศาสนา) ๑.
ในจำนวน ๒ ประเภทนั้น พาหิรกปุถุชนผู้เป็นกรรมวาที (เชื่อถือกรรม) ชื่อว่าเป็นผู้มีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นว่าสัตว์มีกรรมเป็นของตน ไม่ใช่โดยความเห็นขั้นสัจจานุโลมญาณ.
ส่วนศาสนิกปุถุชน ชื่อว่ามีความเห็นถูกต้อง (เป็นสัมมาทิฏฐิกบุคคล) โดยความเห็นทั้ง ๒ อย่าง (คือกัมมัสสกตาและอนุโลมญาณ เพราะยังลูบคลำความเห็นเรื่องอัตตาอยู่ ยังละสักกายทิฏฐิไม่ได้).

เสกขบุคคล ชื่อว่ามีความเห็นชอบ เพราะมีความเห็นชอบที่แน่นอน. ส่วนอเสกขบุคคล ชื่อว่ามีความเห็นชอบ เพราะไม่ต้องศึกษา.
แต่ในที่นี้ประสงค์เอาผู้ประกอบด้วยสัมมาทิฏฐิที่เป็นโลกุตตรกุศลที่แน่นอน คือเป็นเครื่องนำสัตว์ออกจากทุกข์ว่า ผู้มีความเห็นชอบ.

เพราะเหตุนั้นเอง ท่านพระสารีบุตรจึงได้กล่าวไว้ว่า เป็นผู้ประกอบด้วยความเลื่อมใสในธรรมไม่คลอนแคลน ได้มาสู่พระสัทธรรมนี้แล้ว.
อธิบายว่า สัมมาทิฏฐิที่เป็นโลกุตตรกุศลเท่านั้นเป็นความเห็นที่ตรง เพราะไปตามความตรง ไม่ข้องแวะกับที่สุดทั้ง ๒ อย่าง หรือตัดขาดความคดงอทุกอย่างมีความคดงอทางกายเป็นต้นแล้วไปตรง และผู้ประกอบด้วยทิฏฐินั้นเอง ชื่อว่าเป็นผู้ประกอบด้วยความเลื่อมใสไม่คลอนแคลน คือด้วยความเลื่อมใสไม่หวั่นไหวในโลกุตตรธรรมทั้ง ๙ ประการ.

อริยสาวกเมื่อคลายความยึดมั่นด้วยทิฏฐิทุกอย่าง ละกิเลสทั้งสิ้นได้ ออกไปจากสงสารคือชาติ เสร็จสิ้นการปฏิบัติ ท่านเรียกว่าผู้ได้มาสู่พระสัทธรรม กล่าวคือพระนิพพานที่<WBR>หยั่ง<WBR>ลง<WBR>สู่<WBR>อมต<WBR>ธรรม<WBR>ที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประกาศแล้วด้วยอริยมรรค.


สิ่งที่ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (พระโสดาบัน)ทำไม่ได้โดยธรรมชาติ

ภิกษุ ท. ! ฐานะที่ไม่อาจเป็นไปได้ (โดยธรรมชาติ)
๖ ประการเหล่านี้ มีอยู่.
หกประการ เหล่าไหนเล่า ?
หกประการ คือ :-
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจเข้าถึงสังขารไร ๆ โดยความ
เป็นของเที่ยง;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจเข้าถึงสังขารไร ๆ โดยความ
เป็นของสุข;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจเข้าถึงธรรมะไร ๆ โดยความ
เป็นตัวตน;

ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจกระทำอนันตริยกรรม;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจหวังการถึงความบริสุทธิ์
โดยโกตุหลมงคล;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจแสวงหาทักขิเณยยบุคคล
ภายนอกจากศาสนานี้.
ภิกษุ ท. ! เหล่านี้แล ฐานะที่ไม่อาจเป็นไปได้
๖ ประการ.

ฉกฺก. อํ. ๒๒/๔๘๘/๓๖๔.


พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 272

๒. โอคธสูตร องค์คุณของพระโสดาบัน

[๑๔๑๔] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ประกอบด้วยธรรม ๔

ประการ ย่อมเป็นพระโสดาบัน มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะ

ตรัสรู้ในเบื้องหน้า ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน อริยสาวกในธรรมวินัยนี้

ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า ฯลฯ ในพระธรรม

ฯลฯ ในพระสงฆ์ ฯลฯ ประกอบด้วยศีลที่พระอริยเจ้าใคร่แล้ว ฯลฯ อริยสาวกผู้

ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการเหล่านี้แล เป็นพระโสดาบัน มีความไม่ตกต่ำ

เป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะตรัสรู้ในเบื้องหน้า ครั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้

สุคตศาสดา ได้ตรัสไวยากรณภาษิตนี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อ

ไปอีกว่า

[๑๔๑๕] ศรัทธา ศีล ความเลื่อมใสและการ

เห็นธรรมมีอยู่แก่ผู้ใด ผู้นั้นแล ย่อมบรรลุ

ความสุข อันหยั่งลงในพรหมจรรย์ตาม

กาล.


พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค เล่ม ๕ ภาค ๒ - หน้าที่ 279

๕. ทุติยสาริปุตตสูตร

ว่าด้วยองค์ธรรมเครื่องบรรลุโสดา

[๑๔๒๗] ครั้งนั้น ท่านพระสารีบุตรเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้า

ถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง

ครั้นแล้วพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสถามท่านพระสารีบุตรว่า ดูก่อนสารีบุตร

ที่เรียกว่า โสตาปัตติยังคะ ๆ ดังนี้ โสตาปัตติยังคะเป็นไฉน.

[๑๔๒๘] ท่านพระสารีบุตรกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ

โสตาปัตติยังคะ คือ สัปปุริสสังเสวะ การคบสัตบุรุษ ๑ สัทธรรมสวนะ

ฟังคำสั่งสอนของท่าน ๑ โยนิโสมนสิการ กระทำไว้ในใจโดยอุบายที่ชอบ ๑

ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ๑.

[๑๔๒๙] พ. ถูกละ ๆ สารีบุตร โสตาปัตติยังคะ คือ สัปปุริส-

สังเสวะ ๑ สัทธรรมสวนะ ๑ โยนิโสมนสิการ ๑ ธัมมานุธัมมปฏิปัตติ ๑.

ฯลฯ



http://www.kammatan.com/board/index.php?topic=387.0

 

ยินดีในธรรมครับเจ้

มีข้อเสนอว่า ด้วยประโยคนี้ ที่มีเส้น

ถามว่า เหตุใด จึงมีคำกล่าวว่า พระอรหันต์ พ้นบุญพ้นบาปเสียได้

เช่นนั้น หากโลกุตระเป็นกุศลแล้วจะเรียกว่าพ้นบุญพ้นบาปเช่นไร

อีกอย่างหนึ่ง ในขณะแห่งมรรค เจตนางดเว้นกุศลแต่ถ่ายเดียวเท่านั้น
หากกล่าวว่า โลกุตระเป็นกุศล มันขัดกันไหม

 

ไปฟังคำสอนหลวงพ่อพุธกันจ๊ะ..

ลักษณะการพิสูจน์ความเป็นพระโสดาบัน (พุธ ฐานิโย)
taniyo: 0041 - ลักษณะการพิสูจน์ความเป็นพระโสดาบัน (พุธ ฐานิโย)

 

อรรถกถา มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ มูลปริยายวรรค
สัมมาทิฏฐิสูตร ว่าด้วยความเห็นชอบ

......
เพราะเหตุนั้นเอง ท่านพระสารีบุตรจึงได้กล่าวไว้ว่า เป็นผู้ประกอบด้วยความเลื่อมใสในธรรมไม่คลอนแคลน ได้มาสู่พระสัทธรรมนี้แล้ว.
อธิบายว่า สัมมาทิฏฐิที่เป็นโลกุตตรกุศลเท่านั้นเป็นความเห็นที่ตรง เพราะไปตามความตรง ไม่ข้องแวะกับที่สุดทั้ง ๒ อย่าง หรือตัดขาดความคดงอทุกอย่างมีความคดงอทางกายเป็นต้นแล้วไปตรง และผู้ประกอบด้วยทิฏฐินั้นเอง

นี่ก็อรรถกถาฯ แล้วนะจ๊ะ ให้เราต้องมาอธิบายอีกทีก็ดูกระไร
เน็ตช้า .. คุยกันนานหน่อยนะ
เจ๊เดาว่าดังนี้ ..กุศลอีกนัย ความหมายคือเหนือบุญ ไม่ใช่บุญแต่เหนือทั้งบุญและบาป
ส่วนอีกนัย ..ถ้าตีความข้องกับ กุศลและอกุศล ...โลกุตตรกุศลนี้ อาจเป็นกุศลในสัมมาทิฏฐิ ไม่ใช่(ไม่ได้หมายถึง)โลกุตตระ(นิพพาน)

ส่วนตรงนี้ ยกมาให้ดูแบบครบๆ เลยดิ.. จะได้ลองดูอีกที(เน็ตข้าพเจ้าช้า)
ขณะแห่งมรรค เจตนางดเว้นกุศลแต่ถ่ายเดียวเท่านั้น

 

ว้าาา ยังรู้สึกอิจฉาอยู่เลย อิจฉาคนที่ละทางโลกออกบวชได้...แต่ไม่ริษยานะ:'(

 

วิซั่น วิซั่น


เน็ตข้าพเจ้าก็ช้าเหมือนกันจร้า

 

ลิงค์ให้คนอื่น
ตัวเองฟังไม่ได้หรอก เน็ตช้า อยากฟังเหมือนกัน
อนุโมทนาทุกท่านค่ะ

 

หล่อแบบไม่แคร์สื่อ

<!-- google_ad_section_end -->

 

ปฏิบัติ แล้ว ทำดีไปแล้ว แล้วอยากวัดระดับธรรมของตัวเองว่าเป็นพระอริยะหรือยัง
มันก็แปลกดีนะ ความอยากรู้ มีค่าเท่ากับอะไรนะ

 

สนทนา เพื่อ V-สั้น
V-ย้าววว ยาว ก็จับมะหมด ยาว ไปเลยยยย

 

ความอยากมันจะหมดไปเองเมื่อถึงธรรม

แต่ยังไม่ถึงธรรมจะต้องอยาก ต้องมีเป้าหมายก่อน

อยากเป็นพระโสดาบัน ดีกว่าอยากเป็นโจร