การที่ถูกคนอื่นดูถูก ทำอย่างไรไม่ให้ทุกข์คะ

จากสภาพปัจจุบันนี้ก็แย่พอควรแล้วแล้วยังมีคนมาพูดจามาแสดงกริยาทิ่มแทงให้ต่ำต้อยลงไปอีก ทั้งที่ตัวเราก็ไม่ได้ทำอะไรให้ พวกเขาเหล่านั้นคงสะใจมากสินะที่เหยียบเราจมดินได้

ทุกวันนี้ทุกข์มากเลยค่ะ เพราะการแบ่งชนชั้นทางสังคมทั้งด้านฐานะ การศึกษา รายได้ มันก็เลยยังมีระบบนี้อยู่ อยากบอกว่าทุกข์มากๆเลย พยายามปล่อยวางแต่ทำไม่ได้สักที

 

มีทุกสถานที่เลยค่ะ ถ้าเป็นดิฉันจะไม่ทำตัวเด่น เพราะพวกนี้จะไม่ชอบให้ใครเด่นกว่าดีกว่าค่ะ ดีซะอีกเราก็ทำตัวเป็นคนจนๆ แล้วเค้าก็จะหันไปเล่นงานคนอื่นแทน อิๆ

 

สิ่งที่คุณพบเจอนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาของโลกครับ ตราบได้ที่ยังวนเวียนอยู่ในภพภูมิมนุษย์หนีไม่พ้นต้องเจอวันยังค่ำ นั่นคือ โลกธรรมแปดครับ สรรญเสริญ นินทา ทุกข์ สุข ลาภ เสื่อมลาภ ยศ เสื่อมยศ

ปล่อยวางก็คือการรู้ตามความจริงตามธรรมชาติดั้งเดิมของจิต โดยปราศจาก โลภะ โทสะ โมหะ คือ รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันไม่ยั่งยืน มันเกิดขึ้นมาชั่วขณะ คงอยู่ในท่ามกลาง และต้องดับไปในที่สุด หรือคือการมองสิ่งเหล่านี้ว่ามันเป็นไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อจิตคุณรู้ตามความจริงการปรุงแต่งเวทนาก็ไม่เกิด จิตเกิดการไม่ยึดมั่นถือมั่นเพราะมัน รู้ แล้ว สิ่งต่างๆเหล่านี้ก็ไม่มีผลต่อจิตใจ
การรู้ตามความจริงนี้คือ ปัญญา นั่นเองครับ มีกระบวนการในการสร้างสรรค์และพัฒนาคือ ไตรสิกขา หรือ ศีล สมาธิ ปัญญา นั่นเองครับ

 

ตอบได้ดีมากๆเลยค่ะ โมทนาสาธุค่ะ

 

นั่นแหละครับของดี เป็นการทดสอบกำลังใจเราว่า ดีหรือเลวอยู่
ผมเองเมื่อก่อนโดนดูถูกก็โกรธนะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ล่ะครับ
เพราะผมคิดว่าถ้าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาบอก เราก็ไม่ต้องไปโกรธหรอกครับ
หรือถ้าเราเป็นอย่างที่เขาบอก ผมก็คิดว่าก็ผมทำได้เท่านี้อ่ะ ให้ทำไง555+
เช่นเขาบอกว่าเราโง่จริงๆเลย ถ้าเราไม่ได้โง่ก็อย่าไปคิดมาก แต่ถ้าโง่จริงๆ(เหมือนผมนี่)
ก็คิดว่าเออ ก็หัวกุมีเท่านี้อ่ะ จะให้ทำไง55+ แค่นี้เราก็ไม่โกรธเขาแล้วครับ ฮ่าดีด้วย
แต่มันเป็นการลองใจเราที่ดีนะครับ ว่าเรายังยึดติด ถือตัวอยู่หรือไม่ มีมานะทิฐิมากไหม
อยู่อย่างเจียมตัว สงบๆ คิดว่าสถานะเราต่ำที่สุด (แต่การกระทำการพูดการจาการคิดเราไม่ต่ำนะ) ผมว่าถ้าเขาดูถูกเรา เราก็รับได้หมดล่ะครับ เพราะเราต่ำสุดอยู่แล้ว555+
(ไม่รู้ท่านอื่นคิดไง แต่ผมชอบคิดแบนี้อ่ะ แมวซ่อนเล็บ^^)

 

โดยส่วนตัว ชอบมากครับ คำว่าดูถูก

มันเป็นแรงใจ ให้เราก้าวข้ามขั้น แบบกระโดดเลย
พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ หาใช่อยู่ที่ลมปากคน
เอาจิตไปไว้ที่ปากคนอื่น มันจะหาความสุขใจไม่ได้นะครับ

 

รอจังหวะคนเยอะๆร้องให้ให้เค้าเห็นต่อหน้าเลย น้ำตาไหลแล้วจ้องหน้ามัน แล้วบอกสักวันคุณจะเข้าใจ

เอ๊ยไม่ใช่

บอกเค้าว่า เข้าใจชาติก่อนชั้นก็คงนิสัยยังงี้เคยทำอย่างนี้กับคนอื่นๆแน่เลย เฮ่อ...

 

"บุคคลไม่พึงใส่ใจคำแสลงหูของชนเหล่าอื่น ไม่พึงแลดูกิจที่ทำแล้วและยังไม่ได้ทำของชนเหล่าอื่น พึงพิจารณากิจที่ทำแล้วและยังไม่ได้ทำของตนเท่านั้น"(พุทธะ)

"อานนท์ เราเป็นเช่นกับช้างที่เข้าสู่สงคราม การอดทนต่อลูกศรที่แล่นมาจาก ๔ ทิศ เป็นภาระของช้างที่เข้าสู่สงคราม ฉันใด การอดทนต่อถ้อยคำที่คนทุศีล (ไม่มีศีล) เป็นอันมากกล่าวแล้ว เป็นภาระของเรา ฉันนั้น เราจักอดกลั้นต่อคำล่วงเกิน ดังช้างศึกที่อดทนต่อลูกศร เพราะคนเป็นอันมากเป็นผู้ทุศีล บุคคลผู้อดกลั้นต่อคำล่วงเกินได้ ฝึกตนดีแล้ว เป็นผู้ประเสริฐในหมู่มนุษย์"(พุทธะ ทรงตรัสกับพระอานนท์ในเหตุการณ์ที่พระนางมาคันทิยาผู้ผูกอาฆาตพระพุทธเจ้า จึงจ้างมหาชนให้มาด่าพระพุทธเจ้า ผู้รับจ้างจำนวนมากได้มาด่า พระพุทธเจ้า ว่า ไอโจรบ้าง ไอพาล(ชั่ว)บ้าง ไออูฐบ้าง ไอลาบ้าง ไอสัตว์นรก ไอเดรัจฉาน อย่างมึงไม่มีทางไปสวรรค์ ต้องตกนรกบ้าง)

“ภูเขาศิลาล้วนยอมไม่หวั่นไหวด้วยลมจากทิศทั้ง ๔ ฉันใด
บัณฑิตยอมไม่หวั่นไหว เพราะคำนินทาและคำสรรเสริญฉันนั้น"(พุทธะ)
-------------------------------------------------
"...ดูกรปุณณะ ก็เธออันเรากล่าวสอนด้วยโอวาทย่อๆ นี้แล้ว จักอยู่ในชนบทไหน ฯ"(ไปบำเพ็ญสมณธรรม)

ปุณณะ. "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์อันพระผู้มีพระภาคทรงสั่งสอนด้วย
โอวาทย่อๆ นี้แล้ว มีชนบทชื่อสุนาปรันตะ เป็นที่ที่ข้าพระองค์จักไปอยู่ ฯ"(สุนาปรันตะปัจจุบันอยู่ในประเทศไทย ในสมัยนั้นชาวเมืองแถบนี้ขึ้นชื่อเรื่องการจับมนุษย์กิน)

พุทธะ"ดูกรปุณณะ พวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทดุร้ายหยาบช้านัก ถ้าพวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทจักด่า จักบริภาษเธอ เธอจักมีความคิดอย่างไรในมนุษย์พวกนั้น ฯ"

ปุณณะ"ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าพวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทจักด่า จักบริภาษข้าพระองค์ ข้าพระองค์จักมีความคิดในพวกเขาอย่างนี้ว่า พวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบทนี้ ยังดีนักหนาที่ไม่ให้การประหารเรา(ทำร้าย)ด้วยฝ่ามือ พระผู้มีพระภาคผู้สุคต ข้าพระองค์มีความคิดในมนุษย์พวกนั้นอย่างนี้ ฯ"

...ถ้าเขาประหารเธอ(ทำร้าย)ด้วยฝ่ามือล่ะ...ดีหนักหนาที่เขาไม่ประหารเราด้วยก้อนดิน...
...ถ้าเขาประหารเธอ(ทำร้าย)ด้วยก้อนดินล่ะ...ดีหนักหนาที่เขาไม่ประหารเราด้วยท่อนไม้.
...ถ้าเขาประหารเธอ(ทำร้าย)ด้วยท่อนไม้ล่ะ...ดีหนักหนาที่เขาไม่ประหารเราด้วยศัสตรา..
...ถ้าเขาประหารเธอ(ทำร้าย)ด้วยศัสตราล่ะ...ดีหนักหนาที่เขาไม่ปลิดชีพเราด้วยศัสตรา..
...ถ้าเขาปลิดชีพเธอด้วยศัสตราล่ะ...

ปุณณะ "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าพวกมนุษย์ชาวสุนาปรันตชนบท จักปลิดชีพข้าพระองค์ด้วยศาสตราอันคม ข้าพระองค์จักมีความคิดในพวกเขาอย่างนี้ว่า มีเหล่าสาวกของพระผู้มีพระภาค ที่อึดอัดเกลียดชังร่างกายและชีวิต พากันแสวงหาศาตราสังหารชีพอยู่แล เราไม่ต้องแสวงหาสิ่งดังนั้นเลย ก็ได้ศาตราสังหารชีพแล้วข้าแต่พระผู้มีพระภาคผู้สุคต ข้าพระองค์จักมีความคิดในมนุษย์พวกนั้นอย่างนี้ ฯ"(ในสมัยพุทธกาล มีพระสงฆ์กลุ่มหนึ่งถูกบาปกรรมเก่าบีบคั้น เกิดความกระสันอยากไปให้พ้นจากโลกแต่ไม่สามารถทำความยินดีในสมณธรรมได้ ประกอบกับเห็นว่าตนเองไม่มีความชั่วเลย ถ้าเราตายไปคงได้ไปสวรรค์จึงได้ชักจูงกันฆ่าตัวตาย เป็นเหตุให้พระพระพุทธเจ้าบัญญัติพระวินัยว่าภิกษุรูปใดแสวงหาอาวุธมาเพื่อฆ่าตนต้องอาบัติปาราชิก ส่วนตัวท่านปุณณะเองก็คงมั่นใจถ้าอยู่ดีๆ เกิดตายไปคงได้ไปสวรรค์แน่นอน)

พุทธะ "ดีละๆ ปุณณะ เธอประกอบด้วยทมะ(ความข่มใจ)และอุปสมะ(ความสงบ)ดังนี้แล้วจักอาจเพื่อจะอยู่ในสุนาปรันตชนบทได้แล ดูกรปุณณะ เธอจงสำคัญกาลที่ควรในบัดนี้เถิด ฯ"(ภายหลัง ท่านปุณณะก็ได้บำเพ็ญสมณธรรมในสุปราณชนบทจนบรรลุเป็นพระอรหันต์ และทำให้ชาวสุปราณชนบทนับถือได้)
------------------------------------------------

ขอให้เจริญในธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้วนะครับ

 

ขอบคุณทุกท่านนะคะที่คอยให้กำลังใจคนมีกรรมอย่างหนู ต่อไปหนูรู้แล้วล่ะว่าจะทำยังไง อนุโมทนาค่ะ

 

ปล่อยวางครับท่าน แล้วจะดีเอง ;hi2

 

ใช่ครับ ปล่อยวาง แต่ต้องหัด ต้องฝึก ในการปล่อยวาง ใช้วิธีนึกๆอย่างเดียวไม่ได้
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ของคุณยังไม่แข็งแกร่ง ฝึกๆๆๆ มีสติๆสติๆ

ทุกข์
1.ตาคุณเห็นอาการของท่านๆทั้งหลายดูถูก (ผมว่าอิจฉา) อย่าเป็นจุดเด่นดีกว่า
2.หูคุณฟังคำพูดแล้วมา ปรุงแต่งเพิ่ม ใส่อารมณ์ร่วม
3.การกระทำตัวของคุณเองด้วยนะครับ ผมไม่ได้ซ้ำเติม


ขอแนะนำ ช่างหัวมัน ช่างหัวเค้าทั้งหลาย พวกท่านๆทั้งหลายยังทำกับคุณ
เดี๋ยวพวกเค้าก็ทำกันเอง
โลกนี้ไม่เคยว่างเว้นจากการสรรเสริญและนิินทา คุณจะไปเอาอะไรจากพวกเค้าทั้งหลาย
ลองนำสิ่งนั้นมาเป็นแรงผลักดันให้เราพัฒนาตัวเองดีกว่าครับ ทำสิ่งดีๆ
จำไว้ว่า ทุกอย่างต้องใช้เวลาทั้งนั้นและครับ ให้อดทน อดทน มีสติด้วย

เพราะแสวงหา มิใช่เพราะรอคอย เพราะเชี่ยวชาญ มิใช่เพราะโอกาส เพราะสามารถ
มิใช่เพราะโชคช่วย ดังนี้แล้ว "ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน

พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เราเป็นผู้ชนะนะครับ

ใครหน้าไหนมาดูถูก ช่างหัวมัน สิ่งสำคัญ อย่าดูถูกตัวเราเองเป็นพอ

 

ขอบคุณค่ะ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย

 

พยายาม ปล่อยวางให้มากที่สุด
ดูที่เรา

 

ใช่คำพระท่านสิครับ .." ช่างมันเถอะ " ปล่อยเถอะอย่าไปยึดไว้เลย ทรมานตัวเองทำไม

 

-ปฎิบัติธรรม สวดมนต์ บท มหากา พาหุง ก็ดี แล้วแผ่เมตตาให้เขาจะดีเอง

 

นิ่งไว้ครับ ... เห็นสักว่าเห็น ได้ยินสักว่าได้ยิน
ห้ามไม่ได้หรอกครับ ติฉินนินทา มันอยู่คู่โลก

 

ถ้าไม่จริงอย่างคำเขาว่า .. อย่าเอาตัวตนเราเข้าไปโดดรับครับ ทุกข์ใจเปล่าเปล่า

 

:z16 เข้าใจมากๆเลยคะ พวกเอาปากหมามาเกิดด้วย (คิดว่าน่าจะแย่งหมามาเกิด555)
ใกล้ๆบ้านเลยคะ พูดจาถากถางหนู ตั้งแต่หน้าตา ทรงผม เรื่องเรียน ไม่มีใครรักทุกเรื่องเลยคะ ตอนแรกยอมรับว่าโกรธมาก พยายาม ขันติๆ แต่ขันแตกทุกทีเลย

:z6 สิ่งที่ทำให้หนู ทำใจได้คือ คำสอนของหลวงพ่อฤษี ที่บอกว่า "ไม่ต้องเข้าป่่าปฏิบัติธรรมหรอก เพราะตอนนี้มาร มาอยู่ใกล้ตัวแล้ว ถ้าทำสมาธิในบ้านได้ ก็จะสำเร็จ ไปปฏิบัติธรรมที่วัด วัดสงบ ใจสงบ ไม่เแปลก แต่ที่บ้าน มารเยอะ ใจสงบยาก แต่ถ้าให้ใจสงบได้ จะดีกว่า"
pig_balletหนูไปสอบเข้ามหาลัย พักอยู่หอพักในกรุงเทพฯหลายวัน
พอกลับบ้าน ก็เริ่มแล้ว ถากถาง เยอะเย้ยหนูทุกเรื่อง(เรื่องเดิมๆ) หนูก็ดีใจซิคะ เพราะที่ผ่านมา หนูมีแต่อิจฉาคนอื่น มาได้ยินคำพูด อิจฉาหนูแบบนี้ 555 ขำคะ แบบหนูก็มีคนอิจฉาด้วย ตลกจังเลย
หนูคิดว่า การที่หนูตั้งใจเรียน ทำตัวเองให้ดี ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะ คำดูถูกของคนรอบข้าง นี้ละคะ
หนูเชื่อว่า คนที่คิดชั่ว ย่อมกล่าววาจาที่ชั่วๆออกมา คิดร้ายคนอื่น สิ่งร้ายๆก็จะคืนกลับ สู่ผู้พูดเอง ถ้าเราไม่รับ
พี่ไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ ถ้าพี่ไม่เดือนร้อนใจ คนพูดจะร้อนใจเองคะ rabbit_eating อิจิโกะ

 

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ lionking2512
สิ่งที่คุณพบเจอนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาของโลกครับ ตราบได้ที่ยังวนเวียนอยู่ในภพภูมิมนุษย์หนีไม่พ้นต้องเจอวันยังค่ำ นั่นคือ โลกธรรมแปดครับ สรรญเสริญ นินทา ทุกข์ สุข ลาภ เสื่อมลาภ ยศ เสื่อมยศ

ปล่อยวางก็คือการรู้ตามความจริงตามธรรมชาติดั้งเดิมของจิต โดยปราศจาก โลภะ โทสะ โมหะ คือ รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันไม่ยั่งยืน มันเกิดขึ้นมาชั่วขณะ คงอยู่ในท่ามกลาง และต้องดับไปในที่สุด หรือคือการมองสิ่งเหล่านี้ว่ามันเป็นไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

เมื่อจิตคุณรู้ตามความจริงการปรุงแต่งเวทนาก็ไม่เกิด จิตเกิดการไม่ยึดมั่นถือมั่นเพราะมัน รู้ แล้ว สิ่งต่างๆเหล่านี้ก็ไม่มีผลต่อจิตใจ
การรู้ตามความจริงนี้คือ ปัญญา นั่นเองครับ มีกระบวนการในการสร้างสรรค์และพัฒนาคือ ไตรสิกขา หรือ ศีล สมาธิ ปัญญา นั่นเองครับ

อนุโมทนาครับ ^ ^