... << ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายของผมจริงเหรอ ? >> ...

เช้าวันนี้(12 มีนาคม 2011)หลังจากผมเข้ามาโพสอะไรๆ เกี่ยวกับภัยพิบัติเพิ่มเติมพอสมควรแล้ว ผมก็ต้องรีบไปทานข้าว เพราะบ่ายสองแล้ว และต้องรีบไปตลาดสดเพื่อซื้อปลาหรือกบ ไปปล่อยเป็นประจำทุกเสาร์ และผมก็ไม่ลืมที่จะซื้อพวงมาลัยดอกมะลิไปไหว้พระพิฆเนศ แต่เสาร์นี้ผมรู้สึกอยากจะซื้อพวงมาลัยทั้งหมด 12 พวงไปไหว้รูปปั้นสักการะทุกองค์ที่ศาลพระพิฆเนศห้วยขวาง 11 พวง+ศาลเจ้าที่ตลาด 1 พวง(สัปดาห์แรกที่ซื้อถวายศาลเจ้าที่ตลาด ปกติเดินผ่านก็ได้แต่นึกจิตไหว้) หลังจากซื้อปลาและไหว้ครบแล้ว ก็นำปลาดุกโลหนึ่งไปปล่อยในสระน้ำที่ห้ามจับปลา สัปดาห์นี้เป็นคิวปล่อยของปลาดุก อิอิ หลังปล่อยปลาเสร็จ ก็แวะไปกินเซเวนเซ่นไอศรีมมะม่วงของชอบ(ถึงแม้จะเป็นหวัดก็ตาม อิอิ) หลังกินเสร็จก็เดินไปร้านหนังสือเล็กๆ ตรงแผงหนังสือธรรมะที่ผมไปยืนดูหน้าปกหนังสือธรรมะเป็นประจำ หลังจากปล่อยปลาทุกครั้ง ซึ่งผมจะยืนดูปกหนังสืออย่างเดียว แต่ไม่เคยซื้อไปอ่านเลย ผมไม่ชอบอ่านหนังสือ ชอบดูหนัง ชอบหาอ่านแต่บนกระทู้หน้าเวปมากกว่า ไม่เปลืองดี อิอิ และเนื้อหาไม่เยอะมาก เพราะขี้เกียจอ่านนะ ซึ่งเสาร์ที่แล้ว(5 มีนาคม 2011) ตอนนั้นผมอยู่เกาหลี เพราะเบื้องบนจัดสรรให้ผมไป เพื่ออะไรบางอย่าง ถ้ารู้สึกไม่ผิดละก็ คงไปรับจิตญาณอะไรบางอย่าง ซึ่งตอนอยู่ที่วัดนั้นผมก็รู้สึกได้เช่นกัน ประกอบกับผู้รู้บอกว่าอดีตผมเคยเกิดที่นั้น ผมเคยเกิดในนิกายมหายาน ซึ่งทั้งหินยาน(เถรวาท)และมหายานต่างก็มี พระพุทธเจ้าองค์เดียวกัน(เดี๋ยวจะเอาเรื่องราวสั้นๆ ที่ไปเกาหลีมาลงให้อ่านนะ)


กลับมาตอนที่ผมยืนดูหนังสือธรรมะตรงแผง แว๊บแรก ! ผมไปสะดุดตากับหนังสือของหลวงตามหาบัวที่เพิ่งออกใหม่ ผมก็มองดูหน้าปกหนังสือนี้ และไปสะดุดตาตรงประโยคข้างล่างสุดที่เขียนว่า "... ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ... และจะไม่เกิดอีกเป็นอนันตกาล ..." ซึ่งผมอ่านแล้ว ความรู้สึกก็ไปสะดุดที่คำว่า "... ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ..." ทันใดนั้น ผมนึกขึ้นได้ว่า เมื่อก่อนหน้านี้ ในช่วงที่ผมสับสนกับตนเองในหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นกับผมนั้น มีความรู้สึกหนึ่ง ที่มันเกิดขึ้นในหัวผม ก็คือ ประโยคที่ว่า "... ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ..." ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไร เพราะคิดว่าตนเองฟุ้งซ่านแน่ๆ เลย แต่ ณ วันนี้ ผมมาเจอประโยคนี้อีกครั้ง และก็เกิดสะดุดในความรู้สึก แต่ผมก็เตือนสติตนเองด้วยประโยคที่ใช้ประจำว่า "รู้แล้วปล่อยวาง และให้มันดับไป" และมันก็ได้ผลจริงๆ แต่ทว่า ช่วงกลางคืนที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่นั้น ประโยคนี้ก็ผุดขึ้นในหัวผมอีกครั้ง และผมก็พยายามจะใช้ประโยคเดิมเตือนสติตนเองอีกครั้ง รวมทั้งท่องคำว่า "พุทโธ" มาช่วยไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่านอีกด้วย แต่ว่ามันไม่ได้ผลเหมือนทุกครั้ง ตลอดเวลาที่อาบน้ำก็นึกแต่เรื่อง "... ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ..." แล้วจิตมันก็นึกคิดเตลิดไปไกลเลย ! ซึ่งผมก็คิดทบทวนจากเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมานั้น คิดว่า "ถ้าชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายของผมจริงๆ แล้วละก็ สรุปแล้วผมเป็นใคร? เหมือนว่าสิ่งที่ผู้รู้บอกผมมานั้น มันก็แค่เป็นส่วนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ซึ่งผมก็นึกถึงคำของพี่ต้นขึ้นมาทันทีขณะที่เขียนเล่าอยู่นี้ พี่ต้นเคยบอกผมว่า "เราเป็นใครนั้น? เราจะรู้ได้ด้วยตนเอง" ซึ่งจริงๆ แล้ว ผมก็รู้สึกได้มาสักพักแล้ว ว่าผมเป็นใคร แต่ก็ปฏิเสธตนเองมาตลอด เพราะไม่แน่ใจเท่านั้นเอง หรือว่า ผู้รู้บอกแค่ในส่วนที่เขารู้ หรือ เขาอาจจะรู้แต่บอกไม่หมดก็เป็นไปได้ หรือ เขาอยากให้ผมรู้ได้ด้วยตนเอง" ซึ่งทั้งหมดนี้ ทำให้ผมรู้สึกอยากนำมาเขียนเล่าบรรยายลงในกระทู้ พออาบเสร็จ ก็รีบเปิดโน้ตบุ๊คเข้าเน็ตเพื่อมาเขียนเล่าบรรยายความรู้สึกนี้ทันทีเลย !



ปล. ความรู้สึกมันจะผิดหรือถูกก็ช่างมัน ! ผมแค่อยากมาเขียนเล่าบรรยายความรู้สึกของตนเอง เท่านั้นเอง ไม่ได้ซีเรียสอะไร อิอิ

 

ไปอยู่โลกวิญญาณแล้วจึงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

 

ไม่สามารถตอบได้คะ ผู้รู้ก็รู้เฉพาะตน

 

จะเป็นชาติสุดท้ายได้ มันจะต้องเดินตรงทาง เข้าสู่นิพพานสิ

เดินตรงทางนั้นจะต้องไม่ออกนอกทาง การออกนอกทาง เช่น เอาจิตเอาใจไปฝักใฝ่ เรื่องเทพเจ้าอื่นๆ นอกเหนือจาก พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เช่นว่า ไปบูชาพระพิฆเนศ บ้าง ไปบูชาพระศิวะบ้าง นี่เราเชื่อตามๆกันมา

การเดินตรงทาง ก็เช่นว่า "รู้แล้วปล่อยวางไปเดี๋ยวมันก็ดับไปเอง" แบบนี้ถือว่า มีองค์ปัญญา คือ เห็นว่า ความปรุงแต่งมีลักษณะเป็น ไตรลักษณ์ ไม่ไปยึดถือจริงจัง สามารถปล่อย อารมณ์ความรู้สึกลงไปได้ ด้วยปัญญา

นอกจากนี้การเดินตรงทาง นอกจากจะใช้ปัญญาที่ถูกแล้ว จะต้องมี เป้าหมายแนวทางที่จะเดินต่อไปให้ถูก

เป้าหมายแนวทางที่ว่านี้ จะต้อง มีเป้าหมายว่าจะ เดินออกจากอำนาจกิเลส ทุกๆ อย่าง ไม่ใช่ว่า ตัวเองยังมัวเมากับกิเลส ไม่เคยคิดจะออกจาก กองกิเลสที่ตนจมอยู่เลย แล้วเที่ยวไปบอกว่า ตนนั้นรู้แล้ว เห็นแล้ว

ภาษาธรรมะ เขาเรียกว่า สัมมาสังกัปโป คือ ดำริชอบ

พอดำริชอบว่า จะเดินออกแล้ว ก็ต้องขัดเกลา วิถีชีวิต ความประพฤติ ความนึกคิด จิตใจ ให้ลงสู่ความสงบละเอียดไป นั้นแหละ เรียกว่า เดินตรงทาง

นี่จำเอาไว้ ให้เดินแบบนี้ จึงจะเข้าถึงชาติสุดท้าย ไม่ใช่ไปเพ้อเจ้อนอกโลก แล้วบอกว่าจะถึงชาติสุดท้าย
มันจะกลายเป็นว่า เป็นชาติสุดท้ายของการได้เจอพระพุทธศาสนา แต่จากนี้จะไปสู่ศาสนาอื่นไปเรื่อยๆ

 

จะนิพพานได้เราต้องพึง พระพุทธเจ้า ลำดับที่ ห้า

จะลงมาตอนปี 2013 สรุปเราไม่สามารถ นิพพานได้ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้า ทำจิตวิญาณให้บริสุทธ ก่อน นะ

 

อนุโมทนาครับครับ

พอจะบอกได้ไหมครับว่า ผู้รู้บอกว่าคุณเป็นใคร

เรื่องของผมครับเป็นการแลกเปลี่ยนกัน

เมื่อประมาณ 1 ปีที่ผ่านมาตอนปฏิบัติธรรมใหม่ๆ ผมไปไหว้พระพุทธรูปที่วัดแห่งหนึ่ง ที่วัดแห่งนี้ มีการให้อธิฐานถามได้ทุกเรื่อง ให้อธิฐานถาม 2 ครั้ง โดยการอธิฐานถามครั้งแรกแล้วจะต้องใช้นิ้วก้อยยกรูปปั้นช้างนั้นให้ขึ้น ส่วนการอธิฐานถามครั้งที่ 2 จะต้องใช้นิ้วก้อยยกรูปปั้นช้างนั้นไม่ขึ้น ตอนนั้นแค่อยากรู้ว่ามันจะอธิฐานถามได้จริงๆ หรอ เลยลองถามว่า ชาตินี้เราจะเข้าสู่นิพพานได้ไหม (ความรู้สึกตอนก่อนถามนั้น คิดว่าอย่างไรมันก็คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน) ก็ลองอธิฐานถามดู ครั้งแรกนั้นยกรูปปั้นช้างขึ้นได้สบายๆ เลย ส่วนครั้งที่ 2 นั้น ยกอย่างไรก็ยกไม่ขึ้น ออกแรงยกถึง 3 ครั้ง พอรู้ว่ายกไม่ขึ้นแล้ว ก็ตกใจ เดินมึน งง กลับบ้าน ไม่ได้กราบลาพระพุทธรูปเลย

ครับผมขอเล่าเท่านี้ก่อนครับ

 

ผมก็ไปยกช้างเหมือนคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->kongkiatm<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4475690", true); </SCRIPT> นะตอนนั้นถามว่าหากข้าพเจ้าถึงแล้ว
ซึ่งสกิทาคามีผลขอให้ยกขึ้น ก็ขึ้น ครั้งสองก็ไม่ขึ้น เพราะตอนนั้นใจสงบมาก
แต่อารมณ์เราก็มีขึ้นมีลงยิ่งช่วงที่ผ่านมาก็ทุกข์มาก โสดาบันก็ยังไม่น่าถึงด้วยซ้ำ
ก็เลยไม่รู้ว่ายังไง แต่เราไม่ได้ลบหลู่ แต่เรื่องที่เห็นอะไรซ้ำๆ นี่จะเป็นบ่อยครับ
โดยเฉพาะกับเลข 11 ไม่รู้เป็นไรเห็นได้ตลอดทุกที่วันละไม่รู้กี่ครั้ง

 

ขออนุโมทนาคร้าบ ตั้งใจปฏิบัติ ต่อไปน่ะคร้าบ เมื่อรู้วิธีการปฏิบัติที่ถูกต้องแล้ว ความสม่ำเสมอในการปฏิบัติสำคัญมากคร้าบ (ผมปฏิบัติด้วยความสม่ำเสมอทุกวันคร้าบ)

คือ ผมมีเรื่องที่ตั้งใจจะเล่าอีก แต่เป้นเรื่องที่ออกแนว ปัจจัตตัง แล้ว เลยไม่ขอนำเสนอน่ะคร้าบ

 

ธรรมมะแท้ ไม่ใช่เกิดจากการด้นเดา คิดเอา ธรรมมะแท้ต้องเกิดจากการปฏิบัติ(หลวงปุ่มั่น ภูริทัตโต บันทึกโดย พ่อแม่ครูอาจารย์ หลวงปู่ศรี มหาวีโร)
..อีกอย่าง ถ้ามีความสงสัย มันไม่ใช่แน่นอน ล้านเปอร์เซนต์ (โอวาทธรรมของพ่อแม่ครูอาจารย์ หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

 

ยังรู้สึกว่ามีความโลภ โกรธ หลง หรือเปล่าคะ ละได้แล้วจริงหรือ เห็นคุณว่า:

"ชอบดูหนัง ชอบหาอ่านแต่บนกระทู้หน้าเวปมากกว่า"
"แวะกินขนมที่เซเว่น"

ถ้าละแล้ว ความรู้สึกอยากดูหนัง อยากกินจะไม่มีเลย เพราะ ไม่สนใจที่จะตาม
ใจกิเลสและจะเห็นว่าสิ่งบันเทิง เป็นการรับกิเลสทางตา หู ปาก หากไม่พึงใจไปกับมัน
สักแต่ว่ารู้ กิน เห็น ไม่รู้สึกสนุก หรืออยากดู คือเฉยๆ กับมัน อันนี้ถือว่าละค่ะ

คิดว่า เป็นอาการจิตตื่นมากกว่า อาจจะเคยได้อธิฐานจิตไว้ชาติก่อนๆ (เช่นว่า
ชาติก่อนๆ เคยปฏิบัติไว้พอสมควร แต่ยังไม่ถึงนิพพาน แล้วสิ้นชีวิตลงก่อน)
พอมาชาตินี้ ความรู้ได้หมายจำที่อยู่ในจิต มาก่อน ฝังรากลึกว่า

"ต้องปฏิบัติเพื่อชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ... และจะไม่เกิดอีก"

อันนี้มันฝังมากับจิตแล้ว พอโดนสะกิด ก็ขึ้นมาเลย เหมือนว่าคุ้นเคยกับ
ประโยคนี้มาก่อน หารู้ไม่ว่า นี่คือความตั้งใจมั่นจากชาติที่แล้ว แต่ยัง
ไม่สำเร็จเลยบันทึกความมุ่งมั่นอันนี้ไว้ในจิตใต้สำนึก รอเวลาโดนสะกิด
เท่านั้นเอง
เปรียบเหมือนว่า เราหลงทางในทะเลทราย แล้วคุณก็หลงมานานแสน
นาน จนวันหนึ่งคุณได้รู้ว่า ทิศเหนือนี้จะพาคุณไปยังเมืองหนึ่ง เป็นทางรอด
ของคุณ แต่มีเหตุให้โดนน๊อคจำอะไรไม่ได้ไปพักหนึ่ง พอสติสตังเริ่มกลับมา
พอคุณได้ยินคำว่า "ทิศเหนือ" คุณก็คุ้นทันที ที่เหลือก็หาทางเดินไปจนกว่า
จะพบเมืองนั้น
แต่การที่ใครสักคนจะได้นิพพานจากการฟังแค่หรืออ่านธรรมะ ไม่มี
หรอกค่ะ สมัยนี้ สมัยพุทธการอาจพอมีอยู่บ้าง แต่คนยุกนั้นเขาฝึกจิตเป็น
นิตย์อยู่แล้ว แม้แต่สมเด็จโต พรหมรังสี ผู้มีบารมีสูง เป็นพระโพธิสัตว์
มาก่อนยังต้องผ่านการปฏิบัติอย่างโชกโชนจนถึงพร้อม อย่าว่าแต่เราๆ
ท่านๆ ที่มากไปด้วยกิเลส ตัณหา หนาหู ดูตัวตนไม่เห็นเลยค่ะ
จิตตื่นก็ดีแล้วนะคะ มีคนอีกมากมายส่วนใหญ่ในโลก ที่ยังวนเวียน
โดยไม่รู้ทางออก และยังต้องวนเวียนไปอีกนับกัปป์ภพชาติ เราโชคดีกว่า
เขาที่เรา"รู้"แล้วว่ามีทางออก แม้ทางออกจะไกล หรือยังมองไม่เห็น
แต่แค่การ "รู้" อย่างเดียว ก็ทำให้เรารู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลือ
"หาทางออก" นั้นๆ
ดิฉันเมื่อปีก่อน ไม่รู้จักธรรมะ และการปฏิบัติ ไม่สนใจเรื่องภพ
นิพพานชาติ แต่มีอยู่วันหนึ่ง เดือนธันวาที่ผ่านมา ได้สนทนากับพระสายป่า
ท่านหนึ่ง ท่านพูดสั้นๆ ประโยคเดียว ดิฉันเหมือนโดนระเบิดแสงจากข้างใน
นอนไม่หลับไป 7 วันเต็ม แล้วก็รู้ตัวว่าต้องทำอะไรต่อ แค่ประโยคเดียวที่
สะกิดคนไม่รู้อย่างดิฉันให้จิตตื่นในธรรม และค้นหาที่เหลือ เป็นเรื่องบังเอิญ
หรือเปล่าคะ ไม่หรอกค่ะ ดิฉันก็โดนสะกิดด้วยคำนั้น พระอาจารย์ท่านทราบ
ภาวะเก่าของดิฉัน เลยดึงขึ้นมา ช่วยให้ดิฉันจำภาระที่ฝังลึกในจิตสั่งสมมาจาก
ชาติก่อนๆ เปรียบเหมือนยาสั่งค่ะ แต่เป็นยาสั่งที่วิเศษมาก คือสั่งให้เราหลุดพ้น
จากการเวียนว่ายตายเกิด
ผิดพลาดประการใด ขออภัยนะคะ

 

ผมว่าผิดถูกไม่สำคัญ ผมอยากให้ทุกคนได้เล่าประสบการณ์ความรู้สึกออกมา เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทัศนะคติกัน เพื่อก่อให้เกิดประโยชน์แด่ทุกคน เก็บความรู้สึกไว้เฉยๆ โดยไม่ระบายหรือเล่าออกมา มันจะกลายเป็นความเครียสและเก็บกด ไม่ว่าเรื่องเหล่านั้นจะเพ้อเจ้อเหลวไหลแค่ไหนก็ตาม มาเล่าสู่กันฟังในเวปบอร์ดนะ และ ผมก็ขอน้อมรับทุกความคิดเห็นครับผม !

 

ตรวจสอบภูมิจิต ภูมิธรรมตัวเองโดยการ
ยกช้างเสี่ยงทาย.....ได้ด้วยเหรอ เฮ้อ.....
...............................................

อ่านสิ่งที่ลุงขันธ์แนะนำซิ นั่นแหละของจริง

 

แหม คุณภูมิธรรม คนที่แวะเข้ามาในหมวดนี้หลายต่อหลายคน(หมวดพุทธภูมิ) เค้าเหลืออีกเป็นอสงขัยเลยน้าาา อิอิอิอิ ไม่ได้เหลือเป็นชาติสุดท้าย อิอิ ขำๆนะ

 

ได้โปรดอย่าใช้สีจ้าได้ไหมครับ

กิเลสครอบงำมากกว่าครับ ผุ้ที่ว่าตัวเองชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายสำหรับฆราวาสอย่างเราๆคุณๆเนี้ย ถ้ากล่าวอย่างนี้ก็เหมือนกับว่าหลอกตัวเองนะครับ

กิเลส

 

อืม...อาจเป็น เจตนาเดิมของคุณนะครับ เมื่อเริ่ม รู้ตัวก็ ต้อง รีบเร่งรัดตนเองนะครับ เพราะมีสัญญาณบอกตัวเองแล้ว ว่า ตั้งใจ ทำเพื่อ ไม่เกิด ก็ ควรเข้าแนวทางตรงได้แล้วนะครับ ออกนอกลู่ทางไป ก็ เป็นได้แค่ ตั้งใจ ไม่มีทางเดิน เข้าสู่ความจริงได้เลยนะครับ แต่ก็ ตะหงิดใจนิดหน่อยนะ เพราะ ลักษณะ ที่กล่าวมา โดยรวมๆ น่าจะ เป็น สัญญาเก่า ความตั้งใจเดิม มาเตือน ตัวเองนะครับ ขอให้ มีความสุขมากๆนะครับ^^

 

วันก่อนก็โองการพระศรีอาริยเมตไตร วันนี้ชาติสุดท้าย วันหน้าอะไรอีกหนอ

 

ยกช้างเสี่ยงทาย! แป่ว!!!!!!เป็นผมจะอธิฐานขอให้ช้างนั้นลอยขึ้นเองเลย

 

ไม่แน่ ครั้งแรกยังมีแรง แต่ครั้งที่สองอาจหมดแรง
ทำไมไม่ขอให้ครั้งแรกยกไม่ขึ้น แต่ครั้งที่สอง ขอให้ยกขึ้น

 

ใจเย็นๆ นะ ที่แน่ๆ ปฏิบัติธรรมกันต่อนะคะ เน๊อะ...แต่ก็ขอบคุณที่เล่าสู่กันฟังค่ะ

 

แหม...เพิ่งเห็น ตาขัน กะลังมัง พูดเข้าทาง ก็วันนี้แหละ

สิ่งที่เกิดขึ้นกับ ท่าน จขกท. นั้น มิใช่เรื่องบังเอิญที่เหลือบไปมองเห็น

แต่ หลวงตามหาบัวฯ ท่านสอนว่า จะนอนใจได้ เมื่อไปนิพพานแล้วเท่านั้น

แสดงว่า ต้องระดับที่หมดลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิต นั่นแหละค่ะ

จึงจะ นอนใจได้ว่า เป็น ชาติสุดท้ายจริงๆ