แคร่ริมคลอง...วันวิสาข์พาไป "พิพิธภัณฑ์สักทอง"

ใช้เวลาเออระเหยลอยเรือราว 45 นาทีพอดิบพอดีไม่ขาดไม่เกิน
ก็ขึ้นฝั่งที่ท่าน้ำนนทบุรี จากนั้นก็รวมตัวผู้ร่วมเดินทาง
มุ่งหน้าสู่รังสิตคลอง 6 เพื่อร่วมหล่อพระ ที่วัดปัญญานันทาราม
เราร่วมกันทำบุญและใช้เวลาอยู่ที่นี่ไม่นานนักก็ต้องรีบจรลีกันต่อ
เพราะวันนี้เรามีที่หมายอยู่อีกหลายที่ และแล้ว 6 ชีวิตพากันออกเดินต่อไป...

 

แหงนหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์เกือบตรงหัว
แต่อากาศไม่ค่อยจะร้อนนัก ราวกับฟ้าเป็นใจ
เรามาถึงศูนย์ปฏิบัติธรรมพุทธบูชา บางเลน นครปฐม
จำได้ว่าเมื่อตอนเช้า หนึ่งในกลุ่มเราเกรินๆ เรื่องพิซซ่า
พอมาถึง หลวงพี่ปูกำลังฉันเพลพอดี
แล้วท่านยังเมตตรส่งพิซซ่าตรงหน้ามาให้พวกเรา
ว้าว...ไม่น่าเชื่อแค่เกรินๆ ก็ยังได้หม่ำพิซซ่ากันคนละชิ้น
อิอิ...อย่างนี้เรียกว่าธรรมะจัดสรร ธรรมะเมตตาของแท้เลยเนอะ
หลังจากรายการพิซซ่า และเราได้ร่วมบุญกับหลวงพี่
พวกเราก็ต้องรีบกราบลา เพราะกิจสำคัญยังรอคิวอยู่

 

จากสำนักปฏิบัติธรรมพุทธบูชามาราว 45 นาที
เราก็มาถึงจุดหมายต่อไป วัดเกษมสุริยัมนาจ อยู่บางเลนเหมือนกัน
จริงๆ เราน่าจะมาถึงวัดก่อนแต่ใช้เวลาในการไปซื้อปลา
ที่ตลาดปลาราว 15 นาทีก่อนจะเข้ามาถึงวัด
ก็ได้ปัจจัยจากพี่ๆ น้องๆ ที่ร่วมบุญกันมานี่แหละ
ซื้อปลาไปปล่อยได้ 150 กิโลฯ พอไปถึงก็แจ้งกรรมการ
และได้ร่วมปล่อยปลา 150 กิโลฯ กันก่อน

 

จากนั้นก็เอาปัจจัยที่เหลือไปร่วมทำบุญปล่อยปลา, นก, เต่า, ปู, กุ้ง, หอย,โค, กระบือ
รวมบุญถวายภัตตาหารเพลและสร้างพระทองคำชำระหนี้สงฆ์

 

การปล่อยปลาทุกเดือนที่วัดเกษมสุริยัมนาจนี้ เป็นการรวมตัวของสหมิกธรรม
พระอาจารย์จากวัดสระพัง นครปฐม, วัดเกษมสุริยัมนาจ นครปฐม,
วัดหนองหญ้าปล้อง กาจนบุรี, และอีกวัด เดี๋ยวได้ข้อมูลจะมาบอกให้ทราบกันนะคะ
รวมถึงครูบาอาจารย์และลูกศิษย์จากหลายต่อหลายที่ได้มารวมตัวกัน
ในการร่วมสร้างมหากุศลครั้งใหญ่ในทุกเดือน ตอนนี้ก็รอขบวนปลาที่กำลังเดินทางมาอยู่ค่ะ
ระหว่างนี้ก็ได้ร่วมบุญปล่อยนก 1,000 ตัว ปล่อยหอยขมอีก 600 กิโลฯ

 

ขออนุโมทนาในการสร้างบุญกุศล และขอแผนที่ไปที่วัดด้วยครับ จากบางบัวทอง นนทบุรี คิดอยากจะชวนญาติ (ลูกสาวภรรยาของพ่อตา)ไปทำบุญปล่อยแต่ต้องหาโอกาสวันหยุดตรงกันทั้ง 2 คน

 

แผนที่วัดเกษมสุริยัมนาจ ครับ
แผนที่ประเทศไทย Longdo Map Online Thailand Map, แผนที่กรุงเทพ Bangkok Map

ส่วนกำหนดการปล่อยปลา ที่หลวงพ่อท่านกำหนดการไว้ จะมี เดือนละครั้ง
โดย เดือนหน้า วันที่ 10 เมษา
15 พฤษภาคม
12 มิถุนายน
10 กรกฎาคม
7 สิงหาคม
11 กันยายน
16 ตุลาคม
13 พฤศจิกายน
18 ธันวาคม

แล้วเจอกันนะครับพี่

 

อิอิ ^^ ลูกสาวภรรยาของพ่อตา อืม...สมการนี้ฟังดูน่ารักเชียว

 

เอ้า...มาต่อกันให้จบทริป...@^^@

ขบวนรถขนปลา 3,500 กิโลฯ เดินทางมาถึง
ผู้ร่วมบุญก็มารวมตัวกันพร้อมตะกร้าคนละใบ
ที่จะใช้ใส่ปลาเพื่อจะเอาไปปล่อยลงแม่น้ำนครชัยศรีข้างๆ วัดนั่นแหละ
เราไม่ได้เตรียมตะกร้าไป ได้แต่ร่วมส่งใจอนุโมทนากับทุกผู้ทุกคน
แค่นี้ก็อิ่มใจสุดๆ ถ้าท่านใดสนใจก็ไปร่วมบุญกันได้นะคะ
ถ้าต้องการปล่อยด้วยมือตัวเองก็ขอให้เตรียมตะกร้ากันมาด้วย
มาปล่อยปลาที่นี้รู้สึกสบายใจดีจัง แถมมีทัศนียภาพสวยๆ
ของแม่น้ำนครชัยศรีให้ได้ชม เห็นถึงความร่มรื่นชุ่มฉ่ำของสายน้ำ
และความชุ่มเย็นในน้ำใจเมตตาปราณีของผู้มาร่วมบุญทุกท่าน

 

เราออกจากวัดเกษมสุริยัมนาจ มุ่งหน้าไปตามเสียงท้องที่จ๊อกๆ นำทาง
ใช้เวลาไม่กี่นาที ประมาณ 4 กิโลฯ ก็มาถึงตลาดน้ำลำพญา
ของกินของใช้เยอะแยะไปหมด ราคาก็ไม่แพง แถมอร่อยมากด้วย
แต่ไม่ได้เก็บรูปไว้เลยเพราะมันแต่ห่วงซื้อของกิน
เอาเป็นรูปอาหารบนโต๊ะแทนละกันเนอะ การันตรีความอร่อยเจ้าค่ะ
ที่ตลาดน้ำลำพญามีการนั่งเรือชมสองฝั่งน้ำด้วย
ตอนที่เรากำลังหม่ำก็ได้ยินเจ้าหน้าที่ประกาศว่าเป็นเที่ยวสุดท้ายแล้วนะ
ก็เกือบสี่โมงเย็นแล้ว...หันไปมองน้ำข้างๆ เรือนำเที่ยว
น้ำใสๆ เห็นปลาตะเพียนหางแดงเต็มไปหมด
เราเอาผักที่เหลือโยนไปให้ ปลากินกันใหญ่เลย
แต่ละตัวดูมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่

 

จากนั้นพวกเราก็มุ่งหน้าสู่อนุสาวรีย์ชัยฯ ทำเวลากันค่ะ
ก็เกรงว่าจะไม่ทัน เพราะวันนี้ เป็นวันนี้เป็นสุดท้าย
ที่หลวงพี่เล็กจะรับสังฆทานที่นี่แล้วค่ะ
วิ่งๆ นำปัจจัยส่วนถวายสังฆฑานไปถวายหลวงพี่เล็ก ทันจนได้
และตั้งแต่เดือนเมษายน 2554 เป็นต้นไป
ท่านจะไปรับสังฆทานที่บ้านวิริยะบารมี ถนนวุฒากาศ 24 แทนนะคะ

จากนั้นก็ไปกันต่อที่บ้านสายลม ร่วมถวายสังฆทานกับหลวงพี่อนันต์
เป็นมหาสังฆทานชุดใหญ่ 5 ชุด พร้อมปัจจัย

ขอให้ทุกท่านร่วมอนุโมทนาและได้รับสิ่งดีๆ ทุกประการเช่นกันนะคะ

 

ขออนุโมทนาสาธุกับพี่ชานนด้วยนะค่ะ และขออโหสิกรรมให้กับพี่ชานน
ทั้งมโนกรรม วจีกรรม กายกรรมทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ ในชาตินี้และชาติไหนๆด้วยค่ะ
จากที่เคยได้คุยกับพี่แม้จะไม่กี่ครั้ง ก้อยได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากพี่ชายคนนี้มากค่ะ
ขอบพระคุณมากค่ะ...ด้วยรักและเคารพค่ะ

ณ ค่ะถ้าก้อยอยากร่วมเป็นเจ้าภาพงานบวชด้วยไม่ทราบยังทันอยู่มั้ยค่ะพอดีเพิ่งทราบข่าวค่ะ

 

ได้รับอาสนะแล้วค่ะตั้งแต่เมื่อวาน
เดี๋ยววันนี้ถึงมือพี่ชานนแน่นอน
อนุโมทนาด้วยนะคะ

^^ ดีใจมีคนใจบุญใจดีอยู่ใกล้ๆ

 

สามารถโอนปัจจัยร่วมเป็นเจ้าภาพได้ที่
ธนาคารไทยพาณิช สาขามหาวิทยาลัยมหิดล
บัญชี : ชมรมพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล
(เพื่องานบรรพชา-อุปสมบทหมู่)
เลขบัญชี : 333-228-1558


ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ ยังคิดถึงอยู่นะจ๊ะ...^^
จะมาร่วมพิธีบวชก็ได้นะคุณก้อย
เช้าวันอาทิตย์ที่ 27 มีนาคม 2554 นี้
ที่วัดบวรราชวิหารนิเวศวิหาร กรุงเทพฯ
จะมีผู้เข้าอุปสมบททั้งหมด 6 ท่าน
เป็นพระภิกษุ 5 รูป สามเณร 1 รูปค่ะ

ยังไงก็ขออนุโมทนาบุญกับคุณก้อยและครอบครัวด้วยทุกประการนะคะ

 

ขออนุโมทนาบุญกับพี่หน่อยและคณะทุกประการค่ะ
เอาไว้โอกาศเหมาะๆ คงได้ร่วมทริปกันอีกเนอะ ^^

 

วันศุกร์ที่ 11 มีนาคม พ.ศ.2554 เวลา10.27น.ได้โอนเงินผ่านตู้เอทีเอ็มธ.กรุงไทย
เข้าบัญชีชมรมพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล เลขที่ 333-228-1558
จำนวน 300 บาท เพื่อร่วมเป็นเจ้าภาพงานบวชพระในโครงการปฏิบัติธรรมฯแล้วนะค่ะ
และได้โพสบอกในกระทู้นี้เรียบร้อยแล้วค่ะ....เพิ่งทราบว่าสามีก็โอนไปเหมือนกันค่ะ อิอิ

http://palungjit.org/threads/ขอเชิญ...ติธรรมเจริญสติภาวนา.277790/page-2#post4447255

 

สวัสดีครับ(ต้องขอโทษด้วยครับ)ว่าจะไม่เข้ามาเขียนที่ห้อง..แค่ริมคลอง...ก็มีเพื่อนๆสมาชิก(โทรมา)อยากให้เขียนเล่าประสบการณ์(ทางธรรม)ก่อนที่พี่จะไปบวชก็รับเรื่องไว้พิจารณา...จะเขียนไว้2เรื่องแต่ตอนนี้ขอเขียนเรื่องเดียวก่อนครับ(ต้องใช้สติ)คือเรียบเรียงเรื่องสมัยบวชอยู่วัดสังฆทานว่ามีเรื่องที่สำคัญอีกเรื่อง....จริงๆก็มีหลายเรื่องและก็สำคัญทั้งหมดเป็นประสบการณ์ของนักบวช(ผู้ปฏิบัติธรรม)....ขอเริ่มเรื่องเลยนะครับก็ขอให้เพื่อนๆสมาชิกทุกท่านคิดว่าเป็นนิทานที่มาเล่าสู่กันฟังนะครับ....ต่อจากเรื่องที่กระผมไปจำวัดอยู่ที่ป่าช้าแล้วไม่พบวิณญาญคือ(ผี)พบแต่เสียงและกลิ่น...แต่มาอยู่ที่วัดสังฆทานก็ได้พบก็รับปากทางโยมไว้ว่าจะไม่บอกใครคือ...วิณญาญท่านไม่ให้บอกใครก็ไม่ได้บอกใครเลยสมัยบวชเป็นพระก็ประมาณ20กว่าปีแล้วไม่เคยเล่า...แต่รับปากตอนเป็นพระแต่ตอนนี้เป็ฆาราวาสคงเล่าได้แล้วนะครับก็ขออนุญาติเขาแล้วทางจิต(เมื่อวาน)....เรื่องของเรื่องคือวันหนึ่งขณะกระผมกำลังเดินจงกรมอยู่ที่บริเวณวัด(สังฆทาน)ก็มีพระขาวและเณรเดินเข้ามาหาและมาบอกกระผมว่าเรื่องที่บอกท่านเรื่อง(วิณญาญ)ที่อยู่ที่นี้ท่านยังจำได้หรึอเปล่า...ก็บอกว่ายังจำได้ครับแต่ทำไมต้องมาบอกผมด้วยครับ...พระขาวบอกว่าท่านเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ...กระผมก็บอกว่าไม่ได้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเพียงแต่ทำหน้าที่ของสมณะให้ดีกับสมที่มาบวช...พระที่ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบในวัดเยอะมากทำไมท่านไม่ไปบอก...พระขาวก็บอกว่า(วิณญาญ)เขาต้องการคุยและสนทนาธรรมกับท่าน...ณ.เวลานั้นจิตบอกกับตัวเองว่าจะคุยกับ(ผี)จะทำอย่างไรดี...ถามตัวเองว่ากลัวไมตอบว่าก็มีความกลัวอยู่บ้าง...แต่ก็เลียงไม่ได้แล้วเพราะเขามาหาถึงที่...จึงบอกไปว่าว่าและโยมวิณญาญอยู่ไหน...พระขาวก็ตอบว่าอยู่ตรงหน้าท่าน...กระผมก็ถามว่ามีแต่พระขาวกับเณรไม่เห็นมีวิณญาญเลย...พระขาวก็ตอบว่าอยู่ในร่างเณร...กระผมจึงถามไปว่าจะเป็นไปได้อย่างไรวิณญาญ(ผี)จะมาสิงหรึอเข้าร่างเณรได้เพราะว่า...เณรเป็นผู้ทรงศีล(เป็นนักบวช)...อยู่เณรก็พูดมาว่าเป็นจริงเจ้าคะ...เณรพูดเป็นเสียงผู้หญิง...กระผมก็งงอยู่เพราะเคยคุยกับเณรมาก่อน...เณรรูปนี้มาจากเชียงใหม่แล้วเดินทางมาบวชที่วัดสังฆทานแต่เคยบอกว่าผูกพันกับที่นี้(วัดสังฆทาน)มากอยากมาบวชจึงต้องการมาอยู่ณ.ที่นี้...(ต่อ)กระผมก็รวบร่วมสติถามโยมวิณญาญที่อยู่ในร่าง(เณร)ว่าทำไมต้องไปอยู่ร่างเณรด้วย...โยมก็ตอบว่าผูกพันกันมาก่อนนานมากก็ประมาณ200กว่าปีมาแล้ว...คือเป็น(เมีย)ภรรยาในอดีตของเณรมาก่อน...เมื่อมาเจอเณรในร่างปัจจุบันที่มาบวชก็จำได้...กระผมก็ถามว่าโยมจะจำเณรได้อย่างไรเมื่อเณรเขาเกิดมาแล้วเขาต้องเปลียนร่างใหม่ที่ไม่เหมือนร่างเก่า...โยมก็บอกให้ท่านฟังเพื่อรับรู้ไว้ว่า...จริงๆแล้วไม่ว่าคนเราจะตายไปอีกชาติหรึอเกิดอีกชาติแต่จิตยังเป็นจิตเดิมอยู่ไม่เปลียน...แล้ววิณญาญที่เขาเป็นคู่กัน(สามี,ภรรยา)หรึอมีความสัมพันธ์กันเช่นเจ้ากรรมนายเวรเขาจำได้...เพราะวิณญาญเขามีพลังเขามองที่จิตที่สัมพันธ์กันมาแต่ก่อน...เหมือนที่ท่านเคยได้ยินมาว่าเจอเพื่อนในอดีตและเจอว่าสถานที่นี้ว่าเราเคยอยู่มาก่อนนั้นคือสัญญาในอดีตของจิต...แต่ท่านนึกไม่ออกเพราะมาผ่านมานานมากคือหลายพบหลายชาติ...แต่กับวิณญาญที่ยังไม่ได้เกิดเขาจำได้...ไม่ว่าท่านจะไปเกิดและเปลียนร่างแต่เขายังจำได้...เพราะวิณญาญเขามองที่จิตที่ผูกพันธ์กันมาก่อน...เป็นเรื่องที่มนุษย์เราจะไม่เข้าใจ...นอกจากผู้ปฏิบัติธรรม(ผู้ถือศีล)เท่านั้นที่เขาใจ...กระผมจึงถามต่อว่าแล้วเณรเกียวข้องอะไรกับโยม...โยมตอบว่าอดีตเป็น(ผัว)สามีมาก่อน...กระผมถามว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร...เขาก็บอกว่าสมัยก่อนแถวนี้(วัดสังฆทาน)เป็นชุมชนชาวบ้านสมัยปลายอยุธยาทำไร่กันตัวโยมก็เป็นคนที่นี้พร้อมกับเณรและเป็นผัวเมียกัน(คือคำพูดสมัยก่อน)โยมมาตายที่นี้...คือผูกคอตายที่ต้นทุเรียนที่ข้างๆกุฏิท่าน...ก็เห็นท่านปฏิบัติตลอดจึงมา...สื่อกับท่านให้รับทราบว่าเรื่องของวิณญาญที่ท่านสังสัยอยู่มีจริง...และอยากให้บอกเณรว่าโยมรักเขาอยู่และก็รอเขามานานมาก...ไปเกิดไม่ได้เพราะทำกรรมหนัก...คือค่าตัวตายเป็นปาบหนักมากต้องรับกรรม...เรื่องของโยมก็มีเท่านี้...จึงบอกให้ท่านรับทราบและรับรู้...แต่อยากฝากให้ท่านไม่ให้บอกใคร...กระผมก็รับปากสักพักก็ได้ยินเสียงระฆังของวัดดังให้ทำวัตร...สนทนากันตั้งแต่ที่จำได้(20.00-04.00น.)ก่อนจะจากไปโยมถามผมว่าผ้าเหลืองร้อนไหม...กระผมบอกว่าไม่ร้อน...ขอจับได้ไหม...กระผมก็บอกจับได้...โยมก็เข้ามาจับและบอกว่าเย็นจัง...กระผมก็บอกว่าที่เย็นนะมาจากใจโยมผ้าของสมณะเย็นตาเย็นใจเพราะสมณะเป็นผู้ประพฏติปฏิบัติธรรมให้กิเลสออกจากจิตใจก็ได้ธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะชำระจิตใจให้ผ่องใส...จึงขอฝากโยมว่าการยึดติดว่า...ทุกๆอย่างเป็นของเราก็จะทำให้เราเป็นทุกข์เหมือนเช่นโยมยึดอยู่ทุกวันนี้(ภรรยาหรึอเมีย)ทำให้โยมไม่ไปไหนและการค่าตัวตายเป็นบาป...แต่เมื่อทุกอย่างผ่านไปแล้วก็เริ่มต้นใหม่ปฏิบัติและฟังธรรมที่วัดสังฆทาน(ทุกวันพระ)จะมีการเทศนา...ส่วนสมณะ(กระผม)ก็ยังต้องปฏิบัติอีกมาก...ก็ขอให้บุญที่สมณะปฏิบัติมาดีแล้วก็ขอถึงโยมด้วย...โยมก็ยกมือ...สาธุ วิณญาญก็ออกจากร่างเณร..ก็เป็นร่างผู้หญิงใส่ชุดแบบชาวบ้านสมัยก่อนแล้วค่อยๆหายไป....สักพักเณรก็ฟืนขึ้นก็ถามว่าตัวมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร...กระผมก็ไม่พูดมองหน้าพระขาวและบอกว่าให้พาเณรกลับกุฏิ...และพระขาวพูดก่อนกลับว่าตอนนี้ท่านเชื่อหรึอยัง...กระผมไม่ตอบ...จะไม่ให้เชื่อได้อย่างไรนั่งสนทนากันตั้งนานและได้เห็นและได้ฟังก็เข้าใจ...จึงรู้ว่าวิณญาญคนตายที่ยังผูกพันธ์กับอดีตทำให้ไม่ไปเกิดและการค่าตัวตายก็เป็นบาปมาก...โยมเขาอยู่มาเป็นร้อยปีแต่เขายังจำคู่ครองเขาได้...เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ากรรมสัมพันธ์กันแม้อีกคนเกิดแล้วแต่อีกคนยังไม่ได้เกิดเพราะมีกรรม...แต่ก็ยังเฝ้ารอคนรักในอดีตเพื่อจะได้เจอกันอีก...ก็ทำให้เข้าใจว่าความรักและผูกพันธ์ทำให้วิณญาญหนึ่งต้องตั้งหน้ารอคนรักแม้เขา(คนรัก)จะเกิดแล้วก็อยากจะบอกให้รู้ว่ายังรออยู่...เรื่องนิทานนี้สอนให้รู้ว่ามนุษย์ทุกคนมีกรรมสัมพันธ์กันมาถ้าจะตัด...ก็ต้องมาประพฤติปฏิบัติธรรม...คือตัดพบชาติ(กิเลส)
เรื่องของโยม(วิณญาญ)ที่อยู่มาได้หลายร้อยปี...จริงๆแล้วโลกของเรา(มนุษย์)ผ่านมาหลายร้อยปี...แต่โลกวิณญาญผ่านไปไม่อีกวัน...(ที่ฟังมาจากวิณญาญ)เพราะเวลาและมิติต่างกัน...เป็นเรื่องที่เพื่อนๆต้องเข้ามาศึกษาเองจึงจะเข้าใจ
และที่สำคัญอย่างหนึ่งของผู้ประพฤติปฏิบัติธรรม...หนีไม่พ้นคือเรื่องวิณญาญเพราะเป็นเรื่องที่ต้องได้สัมผัล...เพื่อเข้าใจเรื่องพบชาติและโลกวิณญาญมีจริง...จะได้เป็นข้อธรรมในการปฏิบัติว่าที่เราเกิดเพราะอะไร...พ่อแม่ครูอาจารย์ท่านบอกว่า...ถ้าเราวิ่งหนี...เราไม่ได้หนีใคร...เราหนีใจเราเอง...แต่ถ้าเราหยุดเราจะเข้าใจตัวเราเอง...คือความ....ก็ต้องขอให้เพื่อนๆสมาชิกทุกๆท่านที่อ่านเรื่องนี้แล้วได้รับรู้เป็นคติธรรมสอนใจ...ก็ขอตั้งจิตอุทิศบุญให้กับวิณญาญดวงนี้ที่อยู่วัดสังฆทานให้เขาเป็นสุขๆเถิอญและได้พบเห็นดวงตาธรรมเพื่อจะได้ไปเกิดเป็นมนุษย์และมาพบพระพุทธศาสนาประพฤติปฏิบัติธรรมเพื่อเข้าถึงซึ้งพระนิพพาน...สาธุ สาธุ สาธุ ...ต่อครับ

 

ขอไฟล์หนังสือสำหรับงานพระราชทานเพลิงสังขารหลวงตามหาบัว

ขอไฟล์หนังสือสำหรับงานพระราชทานเพลิงสังขารหลวงตามหาบัว
email : taweeyod@hotmail.com

 

กรรมใดที่ข้าพเจ้าเคยล่วงเกินไว้ ด้วยกายกรรมก็ดี วจีกรรมก็ดี มโนกรรมก็ดี
ทั้งต่อหน้าก็ดี ลับหลังก็ดี ทั้งตั้งใจก็ดี และมิได้ตั้งใจก็ดี ขออโหสิกรรมนั้น ๆ ด้วย

 

ต่อครับ...จริงๆแล้วที่มีบ้างท่านที่รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้าง...จำได้บ้างจำไม่ได้บ้าง...เขียนมาอโหสิกรรม...ก็ขอบคุณมาก...แต่(ส่วนตัว)กระผมไม่เคยคิดและพยามไม่คิดโกรธท่านทั้งหลายเลย ก็เลยไม่รู้จะอโหสิกรรมอย่างไร...แต่ทางโลกที่สมมุติขึ้นให้อโหสิก็ต้องทำตาม...ก็อโหสิกรรมให้ทั้งหมดไม่มีเหลือและก็ไม่เหลืออะไรเลยไม่ติดค้าง...มีแต่ความเป็นพี่,เป็นน้องและก็เป็นเพื่อนกัน...เพราะเรามาจากที่เดียวกันคือ....เวปพลังจิตถ้าไม่มีเวปพลังจิตก็ไม่รู้จักกันก็ต้องขอบคุณเจ้าของเวปและคณะกรรมการที่กรุณาให้ได้ใช้พื้นที่แสดงความคิดเห็นและทำให้ได้รู้จักกัน...ขอบคุณมากครับ...ส่วนเรื่องของกระผมที่เขียนไว้ก็คิดว่าเป็นนิทาน...เพราะตัวกระผมเองยังเป็นผู้ที่ต้องขัดเกลากิเลสอีกมาก...เพื่อนๆสมาชิกหลายท่านก็ปฏิบัติดีมากกว่าผมอีก...ผมแค่ผ่านไปพบ ไปเห็น ไปฟังมา ก็มาเล่าให้ฟังเป็นนิทาน...แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำในจิตตลอดคือคำสอนของพ่อแม่ครูอาจารย์...ท่านจะบอกว่าการที่เราจะประพฤติปฏิบัติธรรม(ทำสมาธิ)จะต้องมีครูบาอาจารย์สอนและสอบอารมณ์ตลอด...เพื่อไม่ให้เราหลงทางเพราะกิเลสเขาฉลาดมากจะหลอกเราได้...มาเป็นนิมิตบ้าง,เป็นความสงบบ้าง,และมาบอกว่าเราสำเร็จขั้นนั้นขั้นนี้คือได้ณาน...จริงแล้วหลอกเราให้หลงทาง...ถ้าไม่มีครูบาอาจารย์(พระ)ที่ปฏิบัติธรรมมาชี้แนะและบอกทางแก้(กุศโลบายธรรม)ให้ก็จะเดินหลงทางกว่าจะกลับมาก็ไปไกลแล้ว...เช่นหลงฤทธิ์คิดว่าตัวเองแน่ว่าคนอื่นจริงๆ แล้วไม่ได้แน่ว่าคนอื่นแต่โดนกิเลสหลอกเพราะไปยึดติด...จริงแล้วผู้ประพฤติปฏิบัติธรรมต้องผ่านด่านนี้กันทุกท่าน...แต่จะมาในรูปแบบไหน(ในสมาธิ)ครูอาจารย์ท่านจึงเตือนและสอนว่าเมื่อเห็นแล้วรู้แล้วก็ให้มันผ่านไป...ไม่ใช่ทางที่เราจะไปเพียงแค่ผ่านมา...เหมือนกับเราตั้งใจจะไปนนทบุรีเราก็ต้องนั่งรถเมล์หรึอขับรถไปเองก็จะผ่านไปตามป้ายรถหรึอร้านข้างทาง...แต่ถ้าเราแวะพักก่อน...ก็ทำให้เราไปถึงจุดหมายปลายทาง...ช้า...จึงขอฝากเพื่อนๆสมาชิกทุกท่านที่ปฏิบัติกันมาดีแล้วถ้ามีอะไรติดขัดให้ถามผู้รู้...ความหมายของผมคำว่าผู้รู้คือ...ผู้ประพฤติปฏิบัติธรรม...คือ พระ...เพราะว่าท่านคือ ผู้รู้ท่านผ่านมาแล้วโดยใช้ชีวิตของท่านเป็นประกันถ้าไม่รู้ก็ขอให้ตายไปเลยแต่ก็ไม่ตายเพราะท่านต้องมาอบรมสอนญาติโยมอีกมาก...ขอเอ่ยนามมาคือพ่อแม่ครูอาจารย์พ่อฤษีลิงดำ(พระราชพรหมณาณฯ)และพ่อแม่ครูอาจารย์หลวงตามหาบัวที่ท่านจะสอนและอบรมให้ถูกแนวทาง...ถ้าเพื่อนๆมีครูอาจารย์อยู่แล้วก็ให้ถามท่านจะดีกว่า...บ้างท่านก็มาถาม ผมก็แค่ได้เล่าและแลกเปลียนธรรมะคือสนทนาธรรมผมไม่ได้รู้มากว่าท่านทั้งหลายเลยเพียงแต่ปฏิบัติทุกวัน วันละนิดวันหน่อยสงบบ้าง ไม่สงบบ้างก็ไม่เป็นไรก็ขอให้ได้ทำ สู้กับความขี้เกียจของตัวเอง...ก็เขียนนอกเรื่องไปบ้างก็ต้องขอโทษด้วยครับ
ก็ขอให้เพื่อนๆมั่นใจในตัวเราเองว่าเราก็มีบุญเหมือนกันคือได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนาพบพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ...อย่าไปท้อคิดว่าเราได้ทำสิ่งดีๆให้กับชีวิตของเรา...สักวันเราจะพบทางพ้นทุกข์..คือพระนิพพาน...สวัสดีครับ(เรื่องที่2ไว้เล่าต่อ)