เพลง กากับนกยูง สมยศ ทัศนพันธ์

ขอบคุณครับ โหเพิ่งเคยได้ยิน..เอาล่ะเชื่อก็ได้..อิอิ แหมอิจฉาคนหนุ่มรุ่นใหม่จัง เอ..วันนี้ก็มีเรื่องเล่านิทานระหว่าง สุนัขจิ้งจอกกับอีกาอีกแหละ :-

​

อีกาตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้ มันคาบก้อนเนยแข็งที่แอบฉกฉวย มาจากขอบหน้าต่าง ของบ้านหลังหนึ่งไว้ในจะงอยปาก สุนัขจิ้งจอกเดินผ่านมาและมองเห็น มันต้องการ เป็นเจ้าของอาหารเลิศรสอันนั้น จึงเข้าไปที่ใกล้ๆ และพยายามใช้ความคิด เพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่มันต้องการ"สวัสดี ท่านกา !" สุนัขจิ้งจอกกล่าวทักทาย
“วันนี้ท่านดูงดงามเหลือเกิน ขนของท่านหรือก็ช่างเป็นเงาวับจับตา ดวงตา ของท่านหรือก็ช่างสุกใสเป็นประกาย จะดูลำคอหรือก็ดูนุ่มนวลอย่างแท้จริง หน้าอกของ ท่านก็ดูไม่ต่างไปจากหน้าอกของนกอินทรีเลยสักนิด โอ้..น้ำเสียง ของท่านจะต้องไพเราะเพราะพริ้งเหมือนๆกับปีกที่สวยงามอย่างแน่นอน ท่านต้องเหนือกว่านกใดๆทั้งมวลได้โปรด...ร้องเพลงให้ข้าฟังสักเพลงสิท่าน แล้วข้าจะ เรียก ท่านในฐานะของราชินีแห่งนก” อีกาพอใจกับคำประจบสอพลอ จึงเชิดหน้าขึ้น และส่งเสียง ร้องออกมา

​

แต่เมื่อทันทีที่มันอ้าปาก ก้อนเนยแข็งก้อนนั้น ก็ตกลงมา และก่อนที่สุนัขจิ้งจอกจะฉวยเอาไป “พอได้แล้วท่าน” สุนัขจิ้งจอกกล่าว
“นั้นก็คือสิ่งที่ ข้าต้องการ และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับก้อนเนยแข็งของท่าน ข้าอยากจะให้คำแนะนำ กับท่านสักอย่างหนึ่งไว้สำหรับอนาคต นั่นก็คือ จงอย่าหลงเชื่อ คำของคนที่ชอบประจบ สอพลอเป็นอันขาด”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"จงอย่าหลงเชื่อคนที่ชอบประจบสอพลอเป็นอันขาด...."

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1340995/[/MUSIC]

 

ขอบคุณครับ แหะแหะมาเจอกับวัยรุ่นอีกแล้ว...อิอิ จริงๆนะเพลงนี้เก๋าเก่าไม่เช้ยไม่เชยสักหน่อย..คริ คริ งั้นมาฟังนิทานอีกากับนกพิราบอีกเรื่องนะครับ :-

​

"กรู, กรู " นกพิราบนั้นส่วนมากจะมีชีวิตที่เป็นอยู่อย่างโชคดี ด้วยมีคนคอยดูแล และให้อาหารมันกินในทุก ๆ วัน ส่วนอีกานั้นหรือต้องหิวโหย และทำได้ก็แต่แค่เพียงหลั่งน้ำลาย แล้วเมียงมองดูสถานการณ์ในตอนนั้นอยู่อย่างนึกอิจฉา " ทำไมนกพิราบถึงมีคนคอยให้ อาหารอยู่เสมอ ๆนะ? " อีกามองดูบุคลิกภาพของตัวมันเองที่ดำสนิทไปทั้งตัวจากบ่อน้ำที่ ขังอยู่บนพื้น แล้วมันก็ได้พูดขึ้นว่า,,,,,
" ตอนนี้ ข้าเริ่มที่จะเข้าใจแล้วว่า ด้วยนกพิราบนั้นมันมีสีที่เป็นสีขาว แต่ตัวของข้านี่สิ มีสีที่ดำสนิทอาจดูแล้วว่าสกปรก เลยไม่มีใครที่อยากจะให้อาหารกินว่างั้น" อีกาเคยจำได้ว่า มันเคยได้เห็นคนขายแป้งขณะที่เขากำลังทำการขนแป้ง และที่ตัวของเขานั้นก็มักจะมีสีขาว อยู่ตลอดเวลาด้วยเศษแป้งที่ตกลงมา " มันเป็นความคิดที่ดีมาก ข้าจะต้องทาสีเพื่อทำให้ตัวของ ข้านั้นเป็นสีขาว แล้วไปเข้าพวกอยู่กับนกพิราบ " และเมื่อมันคิดได้ดังนั้นแล้ว ก็รีบบินไปที่ร้านขายแป้งในทันที
เมื่อมาถึงที่หมายแล้ว มันได้เห็นว่าได้มีถุงแป้งวางอยู่ที่ตรงข้างหน้าร้าน มันได้กระโดดลงไป ในถุงแป้งนั้นทันที และก็ได้กลับกลายมาเป็นอีกาที่มีสีขาวบริสุทธิ์อย่างที่มันได้คิดเอาไว้ มันได้บินไปที่ในบริเวณที่มีนกพิราบอยู่ในทันที และยังได้เข้าร่วมกลุ่มกินอาหารด้วย อย่างหน้าตาเฉย แต่แล้วอยู่ ๆ ฝนก็เกิดตกลงมาอย่างกระทันหัน และทำให้แป้งที่ทาอยู่บนตัวของมันนั้น ต้องละลายไปกับสายฝนอย่างรวดเร็ว มันมีอันต้องกลับรูปร่างมาเป็นอีกาที่มีสีดำสนิทอย่างเดิม พวกนกพิราบมองสิ่งที่มัน ได้เห็นและพูดว่า " นั่นมันเป็นอีกาขี้ขโมย นี่ !"
" ไม่ว่าจะทาสีเพื่อลวงตาให้เป็นสีขาวด้วยแป้งยังไงๆ ก็ตามเถอะ ไม่นานสีมันก็จะ ต้องลอกออกจนได้ " พวกนกพิราบไล่จิกและผลักดันมันให้ออกไปจากฝูง อีกาจำใจต้องกลับไปเข้าฝูง ของมันอย่างเดิม แต่ว่า..พวกพ้องของมันได้ผลักดันให้มันไปอยู่ที่อื่น โดยได้พูดว่า " เจ้ามันช่างโง่เขลาพยายามที่จะลวงตาว่าไม่ได้เป็นอีกา อยากจะเป็นนกพิราบสีขาว เพื่อเพียงที่จะได้กินอาหารเหล่านั้น แล้วตอนนี้ถ้าเจ้านึกอยากที่จะกลับมาเข้าฝูงอย่างเดิมแล้วละก็พวกเราไม่ยินดี ที่จะรับเจ้าเป็นพวกพ้องได้อีกต่อไป "

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

"ถ้าหลงทะนงตนว่าสามารถลอกเลียนแบบคนอื่นได้ ซึ่งมันก็เป็นเพียงแต่ลักษณะ ภายนอกได้เท่านั้น ไม่มีใครที่อยากจะคบคนอย่างนั้นเป็นพวกด้วยแน่นอน..."

​

 

แวะมาให้กำลังใจพี่แซม นะครับ ^^

 

ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจจากน้องดอกสร้อยที่อบอุ่นเสมอ..อิอิ กากับหงส์ก็มีแล้ว งั้นเรื่องต่อไปขอชมกาบ้างนะครับ เพราะเริ่มจะสงสารกาแล้วล่ะ นิทานเรื่องนี้ชื่อกากับเหยือกน้ำ :-

​

กาตัวหนึ่งกำลังจะตายเพราะการกระหายน้ำ มองเห็นเหยือกน้ำสูงใบหนึ่ง และหวังว่าคงจะได้พบน้ำ จึงบินตรงไปที่เหยือกน้ำอย่างกระหาย อย่างไรก็ตามเมื่อมันบินไปถึงที่เหยือกน้ำมันก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากที่พบว่าในเหยือกน้ำมีน้ำอยู่น้อยนิดเหลือเกิน จนมันไม่สามารถจะกินได้ถึงด้วย จงอย ปากสั้น ๆ ของมัน มันพยายามทุกอย่างซึ่งมันคิดได้ เพื่อจะได้กินน้ำ แต่ว่าการพยายามทุกอย่างของมันก็ไร้ผล ในที่สุดมันก็ได้ความคิดอย่างหนึ่ง จึงรวบรวมหินให้มากที่สุดเท่าที่มันจะสามารถขนมาได้ มันจึงหย่อนหินลงไปในเหยือกทีละก้อน ๆ จนกระทั่งสามารถทำให้ระดับน้ำสูงขึ้น จนถึงขอบเหยือกซึ่งทำให้มันสามารถกินน้ำได้โดยสะดวก

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความจำเป็น เป็นต้นกำเนิดแห่งการค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ”

​

 

ขอบคุณครับ ที่น้องโฮมมาให้กำลังใจและชมจนปลื้มที่จะให้ไปเหมือนต้นฉบับ..อิอิ มิอาจเอื้อมหรอกนะครับน้องโฮม มาฟังนิทานอีกเรื่องดีกว่านะครับ เรื่องอีกากับหอยกาบ :-

อีกาตัวหนึ่งบินหาอาหารอยู่ชายฝั่ง เมื่อเห็นหอยกาบตัวหนึ่งอยู่บนพื้น จึงบินลงมาหมายจะจิกกินเป็นอาหาร แต่ไม่ว่าจะใช้ความพยายามสักเท่าใด ก็ไม่สามารถเปิดเปลือกหอยออก เพื่อกินเนื้อได้ อีกาอีกตัวหนึ่งผ่านมาพบจึงบินลงมาเกาะใกล้ๆ เพื่อให้คำแนะนำ ทำไมเพื่อนไม่ใช้ปากคาบหอยกาบตัวนี้ไว้ แล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้า จากนั้นก็ทิ้งมันให้ตกลงมากระแทกพื้น เมื่อเปลือกแตก เพื่อนย่อมได้กินเนื้อหอยที่แสนอร่อยอย่างง่ายดาย” อีกาตัวแรกกล่าวขอบใจ และรีบปฏิบัติตามคำแนะนำทันที ฝาของเปลือกหอย ที่ถูกทิ้งลงมากระทบกับโขดหินแตกออก เผยให้เห็นเนื้อหอยที่น่ากินยิ่งนัก แต่เมื่อมันบินลงมาถึงพื้น ปรากฏว่าอีกาตัวที่ให้คำแนะนำ ซึ่งคอยทีอยู่แล้ว ได้แย่งกินเนื้อหอยจนหมด และรีบบินหายลับไป​

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

คำแนะนำ บางครั้งเขาก็อาจจะหวังอะไรบางอย่างจากเรา หากหลงเชื่อโดยไม่พิจารณาไตร่ตรอง อาจตกเป็นเครื่องมือสูญเสียผลประโยชน์ไปอย่างน่าเสียดาย​

​

​

 

อีกแล้ว...ที่น้องมุกก็ยังไม่เคยฟังเพลงนี้เช่นกัน แล้วก็จะเป็นต้นฉบับของอาแซมก็ใช่ด้วย..อิอิ เอาอย่างนั้นก็แล้วกันน่อ..คริ คริ วันนี้มาฟังนิทานอีกเรื่อง ชื่ออีกากับมหาสมุทร :-

​

เรื่องมีอยู่ว่า... ครั้งหนึ่ง มีช้างโขลงใหญ่นอนตายเป็นแพเกยตื้นอยู่ริมมหาสมุทร
อีกาฝูงหนึ่งมาเจอเข้า ก็ได้เกาะกินซากช้างกองโตนั้นเป็นอาหารกันอิ่มหนำสำราญ
ขณะเดียวกัน คลื่นน้ำก็ค่อย ๆ พัดซากช้างห่างออกจากฝั่งไปเรื่อย ๆ
และอีกาฝูงนั้นก็เกาะกินซากที่ลอยอืดของช้างโขลงนั้นตามห่างออกจากฝั่งไปเรื่อย ๆ ด้วย
จนกระทั่ง มีอีกาตัวหนึ่งเอะใจ และลุกขึ้นมาพูดว่า
"นี่เราชักลอยออกจากฝั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ
ถ้าเราไม่รีบบินกลับตอนนี้ เห็นทีจะไม่มีแรงบินกลับกันแน่ ๆ ..."
แต่อีกาตัวอื่น ๆ กลับเห็นว่า "ซากช้างเยอะแยะเสียขนาดนี้
หมดนี่ก็กินได้สบายทั้งชาติแล้ว จะต้องไปไหนทำไมกัน"
เวลาล่วงผ่านไป จนวันหนึ่ง ซากช้างที่ดูเหมือนกินไม่มีวันหมด ก็ร่อยหรอจนหมดลงจริง ๆ
ครั้นจะบินกลับ ฝูงอีกาก็พบว่าตัวเองบินข้ามท้องมหาสมุทรอันสุดลูกหูลูกตาไปไม่ไหวเสียแล้ว
มีอีกาเพียงสามตัวเท่านั้น ที่เลือกที่จะสละซากช้าง และรีบโผออกจากฝูงไปก่อนแล้วล่วงหน้า
แล้วฝูงอีกาที่เหลือทั้งหมด ก็หมดแรงจมลงสู่ใต้มหาสมุทรนั้นเอง...



นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"แต่หากเราปล่อยชีวิตเรื่อยเปื่อย สนุกสนานรื่นเริงไปวัน ๆ เกาะติดอยู่กับความสุขเฉพาะหน้า สุดท้ายมาก็จะพบกับความวิบัติในที่สุด"

 

ขอบคุณครับ น้องแมนที่มาให้กำลังใจ มาแล้วก็เล่านิทานอีกเรื่องนะครับ กากับเจ้าชาย :-

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีกาอยู่คู่หนึ่ง อาศัยอยู่บนต้นไม้ริมหนองน้ำใหญ่ ในป่าลึกแห่งหนึ่ง ทุก ๆ ฤดูใบไม้ผลิ กาคู่นี้ก็จะออกไข่ หวังที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกน้อย ๆ ไว้คอยดูแล แต่ก็ไม่สมความมุ่งมั่นปรารถนา เนื่องจากว่าใต้ต้นไม้นี้ มีงูใหญ่ตัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในโพรงใต้ต้นไม้ ทุกปีเวลาที่กาออกไข่ งูก็จะแอบกินไข่อยู่เสมอ ๆ กาทั้งคู่โกรธและแค้นงูตัวนี้มาก กาทั้งคู่จึงปรึกษากัน กาตัวผู้เอ่ยถามกาตัวเมียว่า
(กาตัวผู้) นี่ที่รักจ๊ะ เราจะมีวิธีใดบ้าง ที่จะฆ่าเจ้างูตัวนี้ให้ได้ แหม...แค้นมันเหลือเกิน มันกินไข่เราตลอดเลย
(กาตัวเมีย) โธ่...ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ก็คิดอยู่เนี่ย คิด คิด คิด คิดอยากจะปราบมันเหมือนกันน่ะแหละ แค้นมันเหมือนกัน
(บรรยาย) ในขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่นั้นเอง ก็ได้มีขบวนของเจ้าชายเสด็จมาพักอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นริมแม่น้ำใหญ่ นกกาทั้งคู่มองดูขบวนของเจ้าชาย ลงเล่นน้ำกันอย่างสุขสันต์สำราญ เจ้าชายได้ถอดเครื่องทรงเอาวางไว้ ใกล้ ๆ พุ่มไม้ เมื่อกาทั้งสองมองเห็นเช่นนั้น ฝ่ายกาตัวเมียก็คิดแผนอะไรออกบางอย่าง จึงเอ่ยกับกาตัวผู้ไปว่า
(กาตัวเมีย) พี่จ๊ะ ฉันคิดแผนออกแล้วล่ะ เดี๋ยวเราจะคาบกำไรทองของเจ้าชายไปซ่อนไว้ในโพรงของเจ้างูนั่น เราจะยืมมือของทหารฆ่ามัน ฆ่ามัน
(กาตัวผู้) นี่...เราทำอย่างนั้นมันจะดีหรือที่รัก ถ้าเกิดเราโดนจับได้เนี่ย อาจจะถูกฆ่าตายทั้งผัวทั้งเมียเลยนะเราน่ะ คิดให้ดีนะจ๊ะที่รัก
(กาตัวเมีย) โธ่...ถ้าเราจะไม่ทำอะไรซะเลย เราก็จะไม่มีลูกไม่มีหลาน ครอบครัวนกของเราต้องสูญพันธุ์แน่ ๆ
(บรรยาย) เมื่อกาทั้งสองตกลงใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่า จะทำเช่นนั้น ก็พากันบินลงไปแล้วก็ค่อย ๆ ย่องขโมยเอากำไรทองของเจ้าชายคาบไปซ่อนไว้ในโพรงของงูยักษ์ตัวนั้น เมื่อเจ้าชายเสด็จขึ้นมาเพื่อจะทรงฉลองพระองค์ ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ากำไรทองของพระองค์หายไป พระองค์ทรงกริ้ว แล้วสั่งให้ทหารตามหากำไรทอง และในขณะที่ทหารตามหากำไรทองอยู่นี้เอง งูยักษ์ก็กำลังเลื้อยออกมาจากการหากิน งูยักษ์เลื้อยกลับเข้าโพรงแล้วก็นอนหลับคุดคู้อยู่ในนั้น โดยที่ไม่ทันสังเกตเห็นกำไรทอง ที่นกกาทั้งคู่เอามาซ่อนไว้ เมื่อทหารหากำไรทองจนมาถึงโพรงของงูยักษ์ ทหารคนหนึ่งก็เห็นกำไรทองของเจ้าชายอยู่ในโพรงของงูยักษ์ ทหารผู้นั้นจึงบอกให้เพื่อน ๆ ช่วยกันตีงูนั้นจนตายแล้วนำกำไรทองกลับไปคืนให้กับเจ้าชาย ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา นกกาทั้งคู่ก็ได้ออกลูกออกหลานอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

นิทานเรื่องนี้สอนไว้ให้คิด ทุกชีวิตต้องเจออุปสรรค ใช้สมองไตร่ตรองให้หนัก ชนะอุปสรรคได้ด้วยปัญญา

​

 

.รีบดึงขนยูงออกจากกายา
หวนมาหมายพึ่ง เผ่าพง
เพื่อนชังมิยอมร่วมในฝูงพง
ซ้ำไล่ตีส่งเจ้าจึงสูญพง พวก กา..