สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

แนะนำกัน เตือนสติกันเป็นเรื่องดี
แต่ถ้ามีคนไม่เห็นด้วย ไม่ยอมรับ ก็ต้องปล่อยวางให้เป็น
ไม่สานต่อกรรม เพราะที่ทำๆกันไป ก็เพราะ ไม่รู้ เพราะ อวิชชา ที่มีในอยู่ตัวเราทั้งนั้น
(ยังไม่เคยเห็นอวิชชา แต่รู้สึกว่ามี เพราะมันชอบมาดัน มาผลัก ตอนขาดสติ)
ยิ่งเห็นว่าคนอื่นหลงผิด แล้วคิดว่าตัวเองถูก ยิ่งต้องเมตตาคนอื่นให้เยอะ อย่าไปซ้ำเติม
เหมือนเราเห็นถ่านแดงๆ รู้ว่าจับแล้วร้อน เจ็บแสบ แต่เห็นคนอื่น เขาจับไปหัวเราะไปอย่างสนุกสนาน
ไม่ได้รู้สึกว่า มือไหม้ไฟจนถึงกระดูกแล้ว เพราะมัวไปเพลิดเพลินอยู่กับอย่างอื่น

 

ดีครับ หากช่วยได้

วัดมเหยงค์ ตอนทุกข์มาก ๆ ผมไปใช้สถานที่บ่อยมากเลย ชอบไปนั่งหลังโบสถ์เก่า นั่งพิง หันหน้าไปทางเจดีย์ช้างล้อม ไม่ก็รอบ ๆ โบสถ์ ผมนั่งสมาธิโดยไม่พิง ไม่ค่อยจะได้ ^-^

 

นี่ก็จะ บ่ายแล้ว มีอาหารอะไรแนะนำบ้างครับ ท่าน หม้อหุงข้าว

 

มัน ติด เป็น นิ สัย ไป เลีย แล้ว ครับ คุณ แพน้อย แก้ ยาก ด้วย แหะ แหะ

ผม มอง เอง ครับ ว่า คุณ วิมุตติ ยึด ว่า องค์ศาสดาประกาศแล้ว มัน เป็น ธรรมของพระพุทธองค์ อัน นี้ ผม คง เข้า ใจ ผิด เอง ครับ ขอ อภัย ด้วย

แต่ จุด สำคัญ ที่ ผม อ่าน ข้อ ความ ของ คุณ จินนี่ แล้ว คิด ตาม ไป มัน ไม่ ตรง กับที่ คุณ วิมุตติ เข้า ใจ ยึด ติด อยู่ อัน นี้ ผม คิด เอง อีก นั่น แหละ

ส่วน ธรรม จะ ตรง หรือ ไม่ ตรง คุณ สามารถ ตัด สิน ได้ จริง หรือ เก่ง ขนาด นั้น เลย หรือ

ไม่ ตรง อย่าง ไร คุณ เห็น อย่าง ไร ก็ ว่า มา ตาม ความ เห็น คุณ ซิ ไม่ ใช่ บอก ว่า มัน ไม่ ตรง

แต่ ที่ ตรง คุณ กับ ไม่ บอก มา

เช่น มัน ควร เป็น อย่าง นี้ นะ ไม่ ใช่ อย่าง นั้น เป็น ต้น

อะ ไร ที่ มี จุด มุ่ง หมาย เพื่อ การ ละ วาง เสีย ซึ่ง กิเลส เครื่อง เศร้า หมอง ล้วน แต่ เป็น ธรรม ที่ ควร พิจารณา ทั้ง นั้น แหละ ครับ

 

นอกจากคนบางคนเขามีวาสนาต่อกัน เขาก็คงจะมีเหตุให้กระทำต่อกัน ไปได้
โดยเป็นกรรมเกี่ยวเนื่อง ก็หวังว่า จะเป็นกรรมที่นำไปสู่ กรรมดี เป็นประโยชน์ต่อตนเองและผู้อื่น

 

ผมไม่เคยไปเลย เพราะคิดว่าคนคงเยอะ ผมชอบที่ที่คนน้อยๆ น่าจะสงบกว่า แบบว่า ทั้งวัดมีคนสองสามคนได้ยิ่งดี หุๆๆๆๆ
ท่านจินหลังไม่ค่อยดีหรอ เดือนที่แล้วที่ไปปฏิบัติ ก็ได้เจอสหายรุ่นพี่ท่านหนึ่ง เคยเป็นโปรแกรมเมอร์ ตอนนี้หันมาเปิดร้านอินเตอร์เน็ท สหายท่านนี้ก็นั่งไม่ได้เหมือนกัน กระดูกสันหลังมีปัญหา เห็นเอาแต่เดินจงกรมซะส่วนมาก
นั่งสมาธิแบบพิง ผมก็ชอบ นั่งได้นาน แต่ข้อเสียคือ ง่วงง่าย ผมพอนั่งได้จึงเลือกนั่งแบบไม่พิงดีกว่า เวทนาเกิดเร็ว เห็นได้ชัดดี...

 

คุย ขจร#2

แต่ ขจร#1 นี่สงสัยไม่ใช่คนเดิมแล้วนะ อ้างอิงนัยประวัติเก่า ไม่ได้
พาดพิงประวัติปัจจุบันขณะเด้อ .........จะฮัดชิ่วไหมนี่ อิอิ ก๊าบ ก๊บ

 

ปกป้องถูกก็ดีไป ปกป้องแบบผิดๆแย่หน่อยนะคะ ผิดจากเรา คนอื่นจำไปถ่ายทอดแบบผิดๆต่อ
คงแย่เหมือนกัน แม้เจตนาแรกจะดีแต่ผิดคือผิดค่ะ

การถ่ายทอดธรรมที่ไม่ผิดเพี้ยนเป็นเรื่องยาก เพราะแต่ละคนระดับธรรมต่างกัน
เข้าใจเรา ใช่เข้าใจเขา

เว้นแต่คนที่ฟังต่อท่านเป็นอริยะ รู้อะไรถูกผิด อย่างนี้แม้กล่าวธรรมผิดเริ่มต้นแต่จบที่เราเองค่ะ

หรือตัวเราเองที่เป็นอริยะ ถ่ายทอดธรรมอะไรคงไม่ผิดธรรม ไม่ลงอบายแน่นอนค่ะ

ขอบอก..แพน้อยยังเป็นปุถุชนอยู่เลย

 

ผมสื่อสารอย่างที่ท่านเข้าใจแหล่ะครับ ^-^

 

แนะนำโรตีสายไหม ไทยทำ ไทยใช้ ไทยเจริญ
2000 เอาให้คุ้ม

 

โลกนี้ไม่มีอะไรบังเอิญ

 

ก็ถ้ากำลังพอ กว่าจะหลุดนิวรณ์ เห็นการเกิดดับ ก็จะชั่วโมงแล้วท่าน ผมไม่พิง ไม่ไหว

ถ้ากำลังไม่พอ มันก็วูบภวังค์บ้าง ไม่เป็นไร เริ่มใหม่ ^-^

 

..บังเอิญพริ้ว

 

สาธุ คนจริงกล้าพูดในสิ่งที่จริง ขอให้ได้เห็นจริง แม้พรให้ได้ไม่จริง

แต่ก็จริงไปตามใจที่อยากจะให้มันจริง



* * * *

ย้อนกลับไปเรื่อง โลกนี้ไม่มีความบังเอิญ

ลองตรองดูก็ได้ สำหรับคนที่เกลียดชั่วเข้าไส้ ให้ดูมาที่ผม หากคุณไม่
พ้นวัฏสงสาร รับรอง.........เจอกันอีกแน่


...

 

ขอบคุณที่ยอมรับว่า คุณเข้าใจผิดคิดไปเอง ไม่เฉไฉไปไหน

เรื่องธรรมตรงไม่ตรง แท้จริงแล้วต้องระดับ อริยมรรคญาณจึงจะตัดสินได้

สำหรับกัลยาณปุถุชน ควรมีหลักยึดไว้ครับ เช่น ธรรมนั้นตรงกับพระไตรปิฎก หรือ คำสอนของพระอริยะ แบบนี้ก็รู้แล้วว่าไม่ตรง
เช่น มีคนบอกว่า นิพพานเป็นแดนนะ พอได้ฟังเราก็รู้แล้วว่าไม่ตรง เพราะที่พระอริยะสอนๆกันต่อๆมา ไม่เห็นมีท่านใดบอกว่าเป็นแดน หรือ การเข้าถึงได้ด้วยการไปมาอย่างได้อย่างหนึ่ง

ส่วนธรรมที่เป็นความรู้จากวิปัสสนาญาณต่างๆ หากเราได้สัมผัส เราก็ตอบได้ว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่...

สรุปว่า เราบอกได้ว่าธรรมนั้นตรงหรือไม่ตรงได้เพียงระดับหนึ่ง ซึ่งเป็นระดับที่เราผ่านมาแล้วและไม่ขัดกับคำสอนในพระไตรปิฎกแล้วครูบาอาจารย์อริยสาวก
ส่วนธรรมที่ลึกซึ้งเกินกว่าเราจะตัดสินได้ เราก็ต้องละไว้ก่อน เพราะเกินปัญญา

 

ตกภวังค์ ตามด้วยเสียงกรน หรือสติดึงกลับภาวนาต่อได้คะจินนี่

 

สวัสดีครับคุณแพน้อย
ตรงนี้แหล่ะคือประเด็น
เราจะแน่ใจได้แค่ไหนว่า ธรรมที่เรารู้เราเห็นนั่นถูกต้อง ตรงนี้เป็นปัจจัตตังครับ...ต้องรอบคอบให้มาก

 

มันมีเหตุ ช่ายแล้วล่ะ โลกนี้ไม่มีอะไรบังเอิญ...

 

สมัยพุทธกาล หรือ ทัดมาสัก 200 ปี จำไม่ได้

มีเจ้าอาวาสท่านหนึ่ง ท่านมีลูกศิษย์มาก ท่านก็เข้าใจว่า ตนเข้าถึงนิพพานแล้ว

แต่มาวันหนึ่ง ขณะเดินอยู่ริมวัด ซึ่งติดชายป่า ช้างป่าร้องแปร๋นด้วยความตกใจ
ที่เจอพระท่าน

พระท่านก็ตกใจ และเห็นจิตตกใจนั้น กลืนจิตผู้รู้หายวับไป ไม่ได้นิ่งๆ ว่างๆ เพราะ
อนัตตาธรรม จึงรู้ว่า ตนครองภพของการกำหนดความว่าง เอาชนะกิเลส แทน
การรู้ทุกข์

ท่านทราบดังนั้น ก็มาบอกแก่สานุศิษย์ว่า ท่านยังเป็นปุถุชนธรรมดา

คืนวันนั้น ท่านจึงระลึกย้อนดูสภาวะ และเห็นชัดถึงจิตที่ยังเคลื่อนเข้า
ไปในความว่างด้วยการเพ่ง ทวน จงใจ พอรู้ทันความจงใจ จิตก็ปล่อย
เองอัตโนมัติ เพียงแค่รู้ทันเท่านั้น ไม่ต้องทำอะไรมากกว่า รู้ ก็เข้าถึง
ความบริสุทธิ และดับขันธ์ปรินิพพานไปในคืนนั้น เพราะ วาสนาการสอน
ธรรมที่คิดว่ามี แท้จริงไม่มี


[ พระท่านเล่าส่วนหนึ่ง ผมเติมอีกส่วนหนึ่งนะ แยกกันเอาเอง ]

 

คนจริงใจใจจริงกับเรื่องจริง
แม้ไม่จริงเพียรจริงให้จงได้
มุ่งจริงหวังจริงอยู่ร่ำไป
ไม่ยอมคลายความจริงที่เพียรมา

..เชื่อเลย-จริง-ตัวเดียวสำเร็จค่ะ..