สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

นั่น ขนาดนี้คุณยังไม่เห็นเลย

เรื่องของเรื่องคือ ระวังตัวที่ว่า อัสมิมานะ

ผมจะไปทำธุระอย่างอื่นแล้ว

 

ถ้าสมมติว่าพระพุทธเจ้ายังดำรงค์อยู่ ระหว่างคุณขันธ์กับคุณวิมุตติจะแสดงคารวะต่อใครก่อน

ผมจะไม่คารวะทั้งคู่ ผมไม่ได้มีความเกลียดชังระหว่างคุณขันธ์กับคุณวิมุตติ

และที่ทำให้ผมไม่ต้องการแสดงคารวะต่อบุคคลทั้งสอง

 

อะไรของพี่สีเนี่ย?

 

อันนี้ผมเห็นด้วยกับคุณวิมุตตินะ
ลองนึกดูว่าหากมีชื่อ บุคคลทั่วไป 1 คน อยู่ในรายชื่อของคุณขันธ์ด้วยอย่างนี้

1 สมศรี
2 เกสท์
3 จินนี่
4 ธรรมภูติ
5 นิวรณ์
6 บุคคลทั่วไป 1 คน

ผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก ทันทีมันก็เกิดอัตตาขึ้นมาปกป้องตัวเอง

เทียบกับรายชื่อที่ไม่มีบุคคลทั่วไป 1 คนอยู่ด้วยแล้วมันต่างกันลิบ

คนที่อยู่วงนอกก็เห็นชัดกว่าคนที่อยู่วงใน
ปัญหาคือเรามีสติหรือไม่ตอนมันกระทบ
หากมีสติ เราก็เห็นตัวเราที่มันกำลังวื้ดขึ้นมา เราก็ดูมันว่ามันเป็นอะไร มันมาจากไหน แทนที่จะปรุงมันต่อ
มันก็ดับไปก่อนที่เราจะทำกรรมอะไรต่อ
กรรมต่อพระอริยะหรือไม่นั่นมันก็กรรมเหมือนกัน
แต่ใจเรามันก็ปรุงต่อว่า เฮ่ย นี่มันไม่ใช้อริยะนี่หว่า ไม่เป็นไรน่า อันนี้มันก็ไม่ใช่แล้ว
ใจมันยังไปแบ่งแยก ปรุงแต่งต่อ แตกลูกแตกหลานออกไป อีก แทนที่จะดูอย่างเดียวเหมือนที่เรียนมา
อริยะไม่อริยะเราก็ยากที่จะไปรู้คนอื่นเขา ขนาดคนในบ้านเรา เมียเรา สามีเรา พ่อเรา แม่เรา เรายังไม่รู้สภาวะเขาเลย ว่าเขาเป็นปุถุชนหรืออริยะ
แล้วนับประสาอะไรจะไปรู้ว่าคนอื่นเขาเป็นอะไร
เอาง่ายๆ ว่ามีอะไรมากระทบอัตตาตัวเอง ก็หันกลับมาดูตัวเอง เหมือนที่เรียนมา
มันก็หยุดสร้างกรรมต่อแล้ว

เราผิด คนอื่นเขาไม่มาบาปแทนเราได้หรอกครับ

 

ก็ คนที่สงบได้ และนิ่งได้มันมีอยู่สองกรณี

กรณีที่ไม่เคยเจอสิ่งเร้า
และกรณีที่หลุดพ้นจริง

การชำระใจ ต้องขุด ต้องค้นลงไปว่า กิเลสมันนอนอยู่ส่วนไหน
ไม่ใช่ ไปดูเฉยๆ มันก็ได้เท่านั้นแหละ

ความโง่นี้เรายังหลงส่วนไหน ราคะเราจะถูกเร้าได้ในส่วนไหน

ผมจะเล่าอะไรให้ฟัง วันก่อนผมต้องไปทำธุระที่ สยามพารากอน ผมเดินดูของที่พารากอน
ไม่เคยไปเที่ยวแถวนั้น ก็เห็นธรรมในใจว่า นี่ทำไมใจเราจึงวิ่งไปในทางราคะจริตชอบของสวยงามขนาดนี้ นี่คิดว่ามีปัญญา แต่พอเวลาที่มันวิ่งไป ถ้าใจไม่เคยตามจับจะหลงไปเลย

นี่แหละที่เรียกว่า อนุสัย คือตามปกติมันไม่ขึ้นมาให้เราเห็น มันต้องไปสบเข้ากับของที่มันมีเชื้อ แล้ววิถีชีวิตของคนประมาทจะเป็นเช่นไร

นี่ก็เหมือนกัน นึกว่า ตัวเองสงบดี ฉลาดดี มันยังไม่รู้จักอนุสัย เสียแล้ว

 

พูดได้ดีนะครับ พิจารณาธรรมนอก เข้าสู้ธรรมใน ได้ดีจริง แต่คนละเรื่อง คนละประเด็น ^-^

 

นำเสนอได้น่าประทับใจมากครับ...

 

พระธุดงค์ ท่านถึงต้องออกป่า แต่ผมออกธุดงค์แถวสยามพารากอน ให้อนุสัยมันผุดขึ้น ( อันนี้พูดเล่นนะครับ เดี๋ยวจะมาจับผิดหาว่าผมสอนพิลึก)

การธุดงค์ การเดินออกไปควานหากิเลส นี้แหละ เรียกว่า เรามีกำลังแล้ว ถ้าเป็นการรบ ก็เรียกว่า จะไปล่าอาณานิคมแล้ว ไม่ใช่นอนอยู่เฉยๆ ให้เขามาปล้นบ้านปล้นเมือง

จำเอาไว้ มีกำลังเมื่อไร ต้องไป ถ้าไม่มีกำลังก็อยู่เฉยๆ

 

ได้กลับจากไปเทศนาธรรมที่ จ.สตูล ขออานิสงส์ในธรรมที่ปฏิบัติ จงมีส่วนแด่ญาติโยมทุกท่าน

 

อย่ามองคนอื่นเหมือนคนโง่บ้าใบ้ ไร้สาระ

ทุกคนก็ขัดเกลาหวังสร้างกุศลใหญ่

พยายามถนอมบุญกุศลไว้ เดี๋ยวจะหมดเสียก่อน
เรารู้แนวการกระทำของท่าน

พระองคุลิมาล ไม่ได้เป็นมิจฉาทิฏฐิมาแต่กำเนิด
แต่เพราะไปได้อาจารย์เลวผู้เป็นพาลปุถุชน ตีตัวเสมอสิ่งศักดิ์สิทธิ์

นับจากวินาทีนี้ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่รากหญ้าทดสอบภูมิธรรมเทียมเท็จทุกอนู เพื่อให้อริยะเก๊ได้สำนึกและกลับใจใหม่ยอมเชื่อแบบพญามาราธิราช เพื่อปราถนาพุทธภูมิ.

 

แต่ อย่าไปเอาหนังสือโป๊ มาขุดอนุสัยนะครับ คำว่าอนุสัย คือ สิ่งที่ละเอียดที่ดองอยู่พอที่จะเป็นเชื้อ แต่ถ้าไปเอาหนังสือโป๊มาดูนี่มัน ตัวหนัก ตัวใหญ่แล้ว

การดับราคะ ต้องไปดูที่อนุสัย ไม่ใช่เอาหนังสือโป๊มาดู

ความโง่ ก็ต้องเป็นการดูโง่ละเอียด ไม่ใช่โง่ มากๆ

ให้จิตให้ใจมีกำลัง มีศรัทธาและผลระดับหนึ่งก่อน

 

คุณต้องพูดสิว่า คนละประเด็นยังไง

ตัวคุณเอง ยังมีกิเลสหนาอยู่ ไม่ดูตัวเอง

 

กิเลสผมหนาครับ แต่เบาบางกว่าคุณแน่ ^-^

 

อนุโมทนาด้วยนะท่าน ^-^

 

ดีแล้ว ถ้าเบาบางกว่า แต่ไม่ใช่แค่พูด เพราะใครๆก็พูดได้
คนเบาบาง มันจะต้องเห็นธรรม ไม่ใช่เห็นคน

 

ชื่อว่า บริหารตนให้ถูกขุด มีโทษควรติเตียน ประสบสิ่งมิใช่บุญเป็นอันมากคือไม่พิจารณาสอบสวน ๑. ชมผู้ที่ควรติ ๒. ติผู้ที่ควรชม ๓. แสดงความเลื่อมใสในฐานะที่ไม่ควรเลื่อมใส ๔. แสดงความไม่เลื่อมใสในฐานะที่ควรเลื่อม ใส. ส่วนบัณฑิตตรงกันข้าม.

 

อนุโมทนา หากมีโอกาส จะขอคำชี้แนะ เรื่องที่ทำมาบ่อย ๆ เกิดบ่อย ๆ ทำจนชิน ทำจะเป็นเรื่องปกติ ทำมานานแสนนาน ที่เรียกว่า อนุสัย ^-^

 

ก็เพราะไม่ตรัสรู้ศีล สมาธิ ปัญญาวิมุติ ความหลุดพ้น อันเป็นอริยะต่อเมื่อได้ตรัสรู้แล้ว จึงถอนตัณหาเสียได้ ไม่มีการเกิดอีก.

ผมจะพยากรณ์คุณขันธ์ก็เพราะไม่ตรัสรู้ศีล สมาธิ ปัญญาวิมุติ ความหลุดพ้น อันเป็นอริยะจึงมีการเกิดอีก.

 

ผมไม่ได้มองแบบนั้น
ผมเพียงไม่เข้าใจข้อความของท่าน มันดูสับสน
ท่านลองดูเองสิ

ท่านต้องการบอกอะไรหรือ?

 

มีโอกาสตลอด ขึ้นอยู่ว่าจะขอเมื่อไร

คุณไปดูรูปนามให้มันรู้ธรรม อันเป็นรูปนามให้มันชำนาญ เสียก่อน ก่อนจะมาถอนอนุสัย

ดูจนกว่า มันจะเห็นธรรมในใจของตนนั่นแหละ