สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

อนุโมทนา ^-^

 

ไม่รู้คุณพี่นิวรณ์ได้ฟังเทศน์ในวันที่ 5 ธันวาคม 2551 ไหม อยากให้ลองฟังดูนะ เผื่อจะผ่านในส่วนที่ดำรงอยู่ไปได้ ^-^

 

คุณรู้ได้ยังไงว่า คุณนิวรณ์เขาติดอะไร

 

น่าสนใจอยู่ครับพี่ จินนี่ แต่สงสัยว่าเป็น cd ใหม่

ยังไม่มีให้โหลดในเว็บ

 

คุณ นิวรณ์ ผมถามคุณอย่างหนึ่ง เห็นคุณพูดจังว่า พระท่านมีเจโตปริญาณ

คุณเคยกล่าวไม่ใช่หรือว่า พระท่านบอกว่า คุณได้มรรคแล้ว
แต่ผมบอกว่า คุณยังไม่ได้ และตัวคุณเองบอกว่า คุณก็ยังไม่ได้

แล้วสรุปว่า เจโตปริญาณ นั้นถูกหรือไม่ คุณลองอธิบายหน่อยซิ

 

เอ๋

ประโยคไหนหรือครับ ที่ผมพูดไปแล้วทำให้คุณขันธ์ เข้าใจผิด
คิดว่า พระท่านกล่าวว่าผมได้มรรคแล้ว

 

คุณนิวรณ์ คุณขาดสติในการระลึกนี่ครับ คุณจึงจำไม่ได้
คำพูดนั้นมันนานมาแล้ว แต่ผมจำได้ ไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ

แต่ช่างมันเถิด เพราะประเด็นคือ ผมอยากให้คุณรู้ว่า
ตราบใดที่ ยังมีอุปกิเลส การน้อมไปเพื่อรู้ การน้อมไปเพื่อเห็นใดๆ ล้วนแล้วแต่เชื่อไ่ม่ได้เลย
ด้วยเหตุนี้ องค์สมเด็จพระสมณโคดม จึงกล่าวว่า อาสสวะขยญาณนั้นเลิศที่สุด
ไม่มีผิดเพี้ยน ชัดเจนและตรงไปตรงมาที่สุด

 

ข้อที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าสองพระองค์
จะพึงเสด็จอุบัติขึ้นพร้อมกันในโลกธาตุเดียวกันนั้น มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาสที่จะมีได้
พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าสมณโคดมท่านเข้านิพพานไปแล้ว
ท่านวางเรื่องศาสนาเสียสิ้นแล้ว แล้วพวกคุณยังจะแบบไว้ทั้งหมด 84000 พระธรรมขันธ์อีกหรือ ถ้าคุณยังกำมือแน่นคุณจะไม่ได้อะไรเลย แต่ถ้าคุณแบมือออกคุณจะได้ครอบครองทุกสิ่ง


แต่ข้อที่พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์เดียว
จะพึงเสด็จอุบัติขึ้นในโลกธาตุอันหนึ่งนั้น เป็นฐานะที่จะมีได้ ฯ

รอบใครรอบมัน

​

 

อ้าว ไม่เป็นไรครับ ว่าประโยคไหนที่คุณกล่าวว่า พระท่านยืนยันให้ผม
ว่าผมได้มรรคแล้ว หากมันไม่มี ก็ให้ละไป ไม่ต้องกล่าวถึงว่ามี

ว่าแต่ว่า อาสวะขยญาณ นี้คงอีกไกลอยู่นะครับ กว่าผมจะพึงเห็นญาณนี้ได้

ต้องขออนุญาติ วางไว้ก่อน เพื่อไม่ให้เกิดนิวรณ์ธรรมตรึกไปในอนาคต

 

สวัสดีพระศรี
ท่านยึดโคตรภูเป็นสรนะไหม
ท่านเอาอะไรมาวัดว่าโครตภูเกิดกับท่านแล้วหนอ
หากเราพยากรณ์ท่าน ท่านจะยึดคำเราเป็นสรณะรึเปล่าหนอ

 

คุณนิวรณ์ เรื่องนี้จะจริงหรือไม่ คุณก็รู้อยู่แก่ใจครับ

ส่วนจะตรึกหรือไม่ตรึกไปในอนาคต นั้น คุณก็มีนิวรณ์อยู่แล้ว

การที่ผมจะต้องเอ่ยเรื่องวันวาน นั้นไม่ใช่ว่าอดีตจะต้องละอย่างเดียว อดีตนี้ก็ต้องนำมาพิจารณาว่า เพราะอะไรจึงเป็นอย่างนั้น มันคือสิ่งที่ทำให้คุณรู้ไตรลักษณ์ได้ ก็เพราะว่า การระลึกได้นี่แหละ

เอาหละครับ ผมไม่อยากต่อปากต่อคำกันมากเกินไป ขอตัวแล้วกันครับ

 

ราตรีสวัสดิ์ทุก ๆ คน

แต่ละมรรคสมังคี เกิดขึ้นด้วยปัญญาอันแก่กล้า เจริญมรรคให้คล่องแคล่วชำนาญแล้ว มันหากเกิดขึ้นของมันเองต่างหาก ใครจะแต่งเอาไม่ได้ แต่ละภูมิพระอริยเจ้า จะเป็นเครื่องตัดสินชี้ขาดได้ขั้นนั้นจริงๆ แต่จะรู้จักชัดด้วยตนเองเท่านั้น การจะรู้ด้วยอภิญญา หรือผู้มีภูมิสูงกว่า หรือด้วยสังเกตก็ได้ แต่การสังเกตอาจไม่แน่นอน.

 

สังเกตุในที่นี้คงหมายเอานิมิตเข้าว่า
ซึ่งอาจบิดเบือนหรือหลงยึดว่าเป็นภูมิแล้ว ติดตัวแล้ว ได้หรือไม่

ส่วนตัวแล้ว ภูมิใดๆก็ตามล้วนเป็นของร้อนไม่น่ายึด น่าใคร่
เพราะหากหมกมุ่น ก็จักเป็นผู้สอนยาก

ในที่นี้ท่านคิดว่ามีภูมิอริยะเก๊ ที่หลงยึดอยู่มากน้อยเท่าใดหนอ

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>โชแปง, 00000, sriaraya5 </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

เมื่อศีล สมาธิ ปัญญาหลอมตัวเป็นอันหนึ่งอัน<WBR>เดียวกัน ที่เรียกว่า

 

พี่ศรี พี่ศรี พี่โชแปงเขาถามว่า สิ่งที่พี่เห็นเหล่านั้น มันเที่ยงไหม

วันดีคือนดี มันหายไปไหม ยังเห็นความไม่เที่ยงในมันไหม หรือว่าไม่เห็น

หากว่า ไม่เห็น ไปเห็นว่าเที่ยง อันนี้น่าสงสัยเอา หรือ ไม่เอาดีหว่า

แต่ถ้าเห็นว่า มันไม่เที่ยงอยู่อย่างนั้น อันนี้เหมือนๆไม่น่าเอา

เอ....พี่ศรีว่า ควรเห็นแบบไหนถึงถูกหละ

 

เพราะเห็นเช่นนั้น เพราะคิดอยู่เช่นนั้น มันจะเห็นเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร มันก็เห็นอยู่แค่นั้น ^-^

 

^-^

พี่จินนี่ เคยชี้ให้ดูรูปฌาณ ให้ดูด้วย ละเอียดดี

แต่บางคน ยังชี้ได้แค่ รูปราคะ จับปูดำ ขยำปูนา จับปูม้า คว้าปูทะเล
จับนู้น ปล่อยนี่ จัยนั่น ปล่อยไปนู้น ....ไปจับทำไม.....ยกดูไปเลยว่า
กำลังวิ่งไล่จับแจ่มกว่า ไม่ต้องจับ ก็ไม่ต้องปล่อย

หากไปจับ กับ ปล่อย มันก็มีแค่สองอัน คือ รูปราคะ กับ อรูปราคะ

มันก็ดีแค่ ข่มกามราคะ ไปวันๆ

หากยกมาดูว่า เกิดสภาวะวิ่งไล่จับ ไล่ปล่อย เห็นทันมันก็เข้าฐานสติพอดี

 

ความไม่วิปลาสแห่งความกำหนดหมาย, แห่งจิต, แห่งความเห็น
ถ้าเห็นว่า มันไม่เที่ยงอยู่อย่างนั้น อันนี้เหมือนๆไม่น่าเอา
ก็ส่งคืนกิเลสตัณหาให้กับโลกเค้าไปตามระเบียบ .ก็คือมีรัก โลภ โกรธ หลงแต่ไม่เอาตรงนี้คือกิเลสมารขันธมาร เป็นมายาการของจิต เมื่อเห็นมูลเหตุของบ่วงโซ่ของการเวียนว่ายตายเกิด วิญญาณรูป วิญญาณทางเวทนา วิญญาณสัญญา วิญญาณทางสังขาร วิญญาณทางวิญญาณก็ดับสนิท
แล้วกิเลสมารขันธมารก็จะถอยกลับไปเอง ไม่สามารถเอาความสนุกสนานไปให้กับเจ้าพญาจิตราชได้ เพราะเราไม่ไปเติมเชื้อของอุปปาทาน ให้กับเจ้าพญาจิตราชในที่สุดพญาจิตราชขาดอาหารคืออารมณ์ต่าง ๆ ก็จะแห้งเฉาตายไปเอง .